Η ΕΝΩΣΗ ΤΗΣ ΚΡΗΤΗΣ ΜΕ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΤΟ 1913...

Η επίσημη τελετή της Ένωσης της Κρήτης με την Ελλάδα την 1η Δεκεμβρίου του 1913, όπως καταγράφηκε από τις κάμερες της εποχής σε κινηματογραφικά αποσπάσματα...

Μέρος 1ο

Μέρος 2ο

Η Ένωση της Κρήτης με την Ελλάδα πραγματοποιήθηκε το 1913, όταν με τη Συνθήκη του Λονδίνου η Ελληνική σημαία υψώθηκε στον ιστό στο φρούριο Φιρκά στα Χανιά, ενώπιον του πρωθυπουργού Ελευθερίου Βενιζέλου και του Βασιλιά Κωνσταντίνου Α΄.

Η Κρήτη πλέον ήταν ένα με την υπόλοιπη Ελλάδα...

ΔΙΟΡΙΣΜΟΙ ΚΑΙ ΑΠΟΛΥΣΕΙΣ...

Τα τελευταία τριάντα χρόνια, ήταν πρωτίστως οι κυβερνήσεις τού ΠΑΣΟΚ που παραφούσκωσαν με προσωπικό τις δημόσιες υπηρεσίες και ειδικά τις προνομιακές ΔΕΚΟ του ευρύτερου δημόσιου τομέα.

Ήταν τόσο εύκολο να μπει κανείς σε μια καλή θέση του δημοσίου, τόσο επαρκείς οι αποδοχές από την πρώτη στιγμή και τόσο γρήγορη η ανέλιξη, που έμοιαζε με παλαβομάρα η επιλογή του σκληρού δρόμου μιας καριέρας εκτός δημοσίου και όποιος επέλεγε τέτοια δύσκολη κι ανταγωνιστική καριέρα αντιμετωπίζονταν σαν κορόϊδο από τους γνωστούς του.

Ο διορισμός ήταν σχετικά απλή υπόθεση και καλά αμειβόμενες θέσεις υπήρχαν παντού. Ιδιαίτεροι υπουργών και γραμματέων, συνδικαλιστές, διευθυντές, προϊστάμενοι, μετακλητοί σε βουλευτές, κολλητοί κομματικών νομαρχών και δημάρχων, όλοι έβρισκαν τρόπο να διοριστούν μόνιμοι. Αλλά και όποιος έμπαινε σε μια απλή θέση του δημοσίου, κατ' ευθείαν μεταφερόταν στις παραπάνω θέσεις για να πληρώνεται καλύτερα και να ασκεί τοπική ή κλαδική εξουσία.

Πρόκειται για πολλές χιλιάδες άτομα που επί χρόνια έμαθαν να ζουν με σχετικά υψηλές αποδοχές χωρίς να πολύ-δουλεύουν, βοήθησαν το κόμμα τους με σκληρές συνδικαλιστικές αντιπαραθέσεις όταν κυβερνούσε το αντίπαλο και τώρα μπαίνουν στο στόχαστρο των "ευεργετών" τους.

Έτσι διορίστηκαν οι περισσότεροι δημόσιοι υπάλληλοι που ουρλιάζουν σήμερα, βλέποντας τις αποδοχές τους να μειώνονται και τους οργανισμούς τους να συγχωνεύονται ή να καταργούνται και οι ίδιοι να στέκουν μετέωροι κι αβέβαιοι...
Με τη θέσπιση του ΑΣΕΠ σταμάτησαν οι σωρηδόν απ' ευθείας διορισμοί στο δημόσιο με σχέση μονιμότητας. Άρχισε μετά η φάμπρικα των εκτάκτων και των συμβασιούχων. Τα ίδια έκαναν σχεδόν όλοι οι εκλεγμένοι δήμαρχοι και νομάρχες της χώρας με τους δικούς τους.

Ήταν θέμα απλής αριθμητικής με τόσο κόσμο βολεμένο κι αντιπαραγωγικό να δουν που πάει ο τόπος με τόσες σπατάλες και διορισμούς. Ήταν θέμα απλής λογικής να δουν ότι μια ολόκληρη γενιά διαπαιδαγωγείται σε μια αντιπαραγωγική λογική που μόνο δεινά επρόκειτο να φέρει. Αλλά η αυτονόητη λογική εξέλιπε εκείνους τους καιρούς της αφθονίας.

Τώρα η τύχη και η ειρωνεία της ζωής έριξε σ' αυτό το κόμμα τον κλήρο να προχωρήσει στην επικείμενη εκκαθάριση του δημοσίου, σαν ένα είδος εκδίκησης της ιστορίας. Αρκεί να ρίξει κανείς μια ματιά στα ποσοστά που παίρνει η ΠΑΣΚΕ στις εκλογές σ' όλους αυτούς τους οργανισμούς (μεταξύ 50% και 70%), για να καταλάβει τι είχε γίνει διαχρονικά.

Εφόσον λοιπόν το ΠΑΣΟΚ πρωτίστως καρπώθηκε επί δεκαετίες τα πολιτικά οφέλη αυτών των κομματικών διορισμών, αποτελεί πράξη στοιχειώδους ιστορικής δικαιοσύνης να εισπράξει τώρα και το πολιτικό κόστος τής κατεδάφισης αυτού του οικοδομήματος.

ΠΑΡΕΛΘΟΝΤΟ-ΑΕΡΟΛΟΓΙΑ...

Βγήκε η Ντόρα και ανακοίνωσε ότι κάνει κόμμα. Μια κίνηση που αναμενόταν από καιρό, αφού την πέταξε η κομματική βάση. Και εκεί που περίμενε κανείς να πυροδοτηθεί μια συζήτηση στη κεντροδεξιά παράταξη για το τι πρέπει να κάνουνε τώρα (για τη χώρα όχι για το κόμμα τους) βγαίνουν και μαλώνουν για το '65, το '90, το '93, το 2000, το 2006.

Η επίσημη Νέα Δημοκρατία μάλιστα για να τονώσει το ενδιαφέρον των πολιτών επανέφερε το θέμα της αποστασίας!

Οι ανταλλαγές δημόσιων χαρακτηρισμών περί αποστασίας μεταξύ βουλευτών της ΝΔ και υποστηρικτών της Ντόρας Μπακογιάννη συνεχώς εντείνονται. Κι αν από την πλευρά της ΝΔ οι βουλευτές ομιλούν για νέα αποστασία, οι απέναντι της Δημοκρατικής Συμμαχίας θυμίζουν μια λίγο παλαιότερη αποστασία στις ημέρες της Πολιτικής Άνοιξης.

Κάτι σαν αερολογία του παρελθόντος τώρα στο παρόν με τα γνωστά επιτακτικά προβλήματα. Εκτός το ότι είναι αστείο να θέτει θέμα αποστασίας το κόμμα που έχει αρχηγό τον πάλαι ποτέ ηγέτη της Πολιτικής Άνοιξης και αντιπρόεδρο τον πάλαι ποτέ ηγέτη του Κινήματος Ελευθέρων Πολιτών που κι αυτοί μεταξύ άλλων διωχθέντων, παραιτηθέντων και πικραμένων της τελευταίας τριανταετίας δοκίμασαν τα ίδια κάποτε και λίαν συντόμως απέτυχαν όλοι, πλην του ΛΑΟΣ του Καρατζαφέρη που μπόρεσε να επιβιώσει ακόμη και με τα στελέχη που ανάδειξε και δεν είναι δα και ο αφρός της πολιτικής σκέψης.

Πιστεύουν ειλικρινά στο επιτελείο του Σαμαρά ότι η κουβέντα για την κομματική νομιμότητα ενδιαφέρει κανέναν άλλο εκτός ίσως τους υπαλλήλους της Ρηγίλλης; Ο γνωστικός κόσμος αδιαφορεί για το ποιος υπηρετεί την στενή κομματική νομιμότητα και ποιος είναι πιστός στον τωρινό αρχηγό. Αυτά πια δεν είναι προσόντα, είναι η ουσία του κομματικού σωλήνα. Οι οποιεσδήποτε μικρές αντιρρήσεις του κάθε βουλευτή ή πολιτευτή πρέπει να παραμένουν εντός του κόμματος, αν δε είναι σημαντικές πρέπει να οδηγούν σε αυτόβουλη αποχώρηση του διαφωνούντος. Οι παλιές πολιτικές και κομματικές ταμπέλες θέλουν πέταμα.

Τα παραπάνω αν κι αστεία αποδεικνύουν τη γνωστή εδώ και δεκαετίες εικόνα σύμφωνα με την οποία, όταν κανείς γίνεται αρχηγός κόμματος (τα ίδια σε όλα τα κόμματα) αυτό που φροντίζει κυρίως και πάνω από όλα είναι η μη αμφισβήτησή του από κανένα και ξεκαθαρίζει το κόμμα με "εκκαθαρίσεις", ώστε να διατηρεί όσο μπορεί περισσότερο τον θώκο του.

Ευρισκόμενος δε ο ίδιος αρχηγός στην αντιπολίτευση, ως δεύτερο μέλημά του έχει την ανατροπή της κυβέρνησης με κάθε τρόπο, θεμιτό κι αθέμιτο...

Εμείς όμως που δεν γυροφέρνουμε στα σαλόνια και τις επιτροπές του κάθε κόμματος, καθόλου δεν μας ενδιαφέρει αν προλάβει ο κάθε αρχηγός να κάτσει σε πρωθυπουργική καρέκλα στην διάρκεια της θητείας του, ούτε τον ψηφίσαμε για αυτό.

Μας νοιάζει αν κάνει κάτι από τη μεριά του να συμβάλλει στη λύση υπαρκτών προβλημάτων που ο ίδιοι οι πολιτικοί δημιούργησαν όταν κλήθηκαν να κυβερνήσουν...

Κι αν νομίζουν πως δίνουμε σημασία στα κομματικά τους τεκταινόμενα, υπάρχει το πρόσφατο ποσοστό της αποχής να τους θυμίζει που τους έχει γραμμένους ο υπόλοιπος κόσμος πέρα από τα ιδιοτελή κομματόσκυλα τους. Και η οργή των πολιτών δεν θα κάνει κομματικές διακρίσεις...

ΡΑΚΟΣ ΝΟ 14 (Η ΤΑΙΝΙΑ)...

Ελληνική βιντεοταινία - κωμωδία από το 1986, από τις πολλές που γύρισε ο Στάθης Ψάλτης εκείνη την περίοδο.

Κοκαλιάρης και απένταρος φουκαράς ανακαλύπτει ότι έχει τρομερή δύναμη στα χέρια. Διάφοροι κομπιναδόροι προσπαθούν να τον εκμεταλλευτούν, πλασάροντας τον για πρωταθλητή της πυγμαχίας, με αποτέλεσμα ν' αλλάξει η ζωή του...




Και σε πλήρη οθόνη:
http://video.google.com/googleplayer.swf?docid=8262440953940422788&hl=el&fs=true

THE CHARLIE CHAPLIN FESTIVAL (SILENT MOVIE)...

Four of Charlie Chaplin's best and most loved short films in one collection:
The Adventurer, The Cure, Easy Street and The Immigrant.

ΑΠΕΡΓΙΑ ΚΑΙ ΠΑΡΑΛΥΣΗ ΑΚΟΜΗ ΜΙΑ ΦΟΡΑ...

Οξύνονται τα προβλήματα από την απεργία των ναυτεργατών καθώς η Πανελλήνια Ναυτική Ομοσπονδία αποφάσισε την παράταση μέχρι το πρωί της επόμενης Κυριακής των απεργιακών κινητοποιήσεων που ξεκίνησαν το πρωί της προηγούμενης Τρίτης.

Και ενώ ο ναυτικός αποκλεισμός της Κρήτης και των υπόλοιπων νησιών θα συνεχιστεί, τα προβλήματα τροφοδοσίας της αγοράς επιδεινώνονται, εκατοντάδες πολίτες αδυνατούν να ταξιδέψουν, άλλοι που μπορούν χρυσοπληρώνουν εισιτήρια στις αεροπορικές εταιρείες, αλλά το μεγαλύτερο ίσως πρόβλημα το αντιμετωπίζουν οι αγρότες και ειδικά οι παραγωγοί πρώιμων κηπευτικών οι οποίοι τονίζουν πως τα ευπαθή κηπευτικά δεν μπορούν να περιμένουν ούτε μια ημέρα. Αν δεν φύγουν την πρώτη ή την δεύτερη μέρα από την συγκομιδή είναι κατεστραμμένα, ειδικά οι ντομάτες...

Να σημειωθεί πως σε ολόκληρη την Κρήτη υπάρχουν ήδη έτοιμα χιλιάδες τελάρα με κηπευτικά, ενώ η παραγωγή στα θερμοκήπια είναι έτοιμη για συγκομιδή και κινδυνεύει με πλήρη καταστροφή, μαζί με την απαξίωση των κόπων των παραγωγών.

Συνολικά χιλιάδες τόνοι Κρητικών κηπευτικών περιμένουν να μεταφερθούν στις αγορές κάτι που αν δεν γίνει το γρηγορότερο τότε όχι μόνο θα υποβαθμιστεί η ποιότητα και επομένως η τιμή τους, αλλά επιπλέον θα χαθούν αγορές (λαχαναγορές - super market) οι οποίες σύντομα θα αναζητήσουν αλλού τροφοδότες...

Όλα αυτά εξαιτίας της εμμονής των εργατοπατέρων της ΠΝΟ που ελέγχονται από το ΠΑΜΕ να πραγματοποιήσουν για ακόμη μια φορά απεργιακές κινητοποιήσεις στην διάρκεια ενός χρόνου, τώρα με το αίτημα αυξήσεως του μισθολογίου και της εργασιακής εξασφάλισης των ναυτικών και τα πλοία να παραμένουν δεμένα για αρκετά εικοσιτετράωρα όσο κρατούν οι διαπραγματεύσεις τους με τους εργοδότες που τους ανέχονται και τους ταίζουν πλουσιοπάροχα, με αποτέλεσμα η νησιωτική Ελλάδα να αποκοπεί από την ηπειρωτική και τα νησιά να παραμείνουν χωρίς συγκοινωνία μεταξύ τους...

Υπάρχουν στο χώρο της ακτοπλοΐας πολλά παράδοξα και πολλές στρεβλώσεις, τα οποία έχουν δημιουργήσει και εξακολουθούν να δημιουργούν πολλά προβλήματα στον κλάδο, που όμως δεν είναι ανάγκη να τα πληρώνουν αυτοί που την στηρίζουν, όσοι δηλαδή χρησιμοποιούν τα πλοία.

Με τον ίδιο πάντα αδιάλλακτο τρόπο τους της παρεμπόδισης του απόπλου των πλοίων με το έτσι θέλω, γράφοντας κανονικά επιβάτες, εμπορεύματα, δέματα που πρέπει να σταλούν και να παραληφθούν, τουρίστες, στρατιώτες που πρέπει να παρουσιαστούν, κλπ ταξιδιώτες που δεν έβγαλαν εισιτήρια για πλάκα μα έχουν λόγους να αναχωρήσουν και να φτάσουν στον προορισμό τους στην ώρα τους.

Αν δεν βρεθεί άμεσα λύση στο θέμα της μεταφορά των προϊόντων 100άδες παραγωγοί κηπευτικών ετοιμάζουν "επιδρομή" στα λιμάνια, όπως είχε πράξει και σε προηγούμενη κινητοποίηση των ναυτεργατών.

Ελπίζω μόνο να κρατούνε τις κατσούνες και να τις δουλέψουνε όπως πρέπει σε 5 - 10 νεαρούς αργόσχολους εσσαεί "διαμαρτυρόμενους" που δεν έχουν δουλέψει ποτέ στην ζωή τους αφού αγωνίζονται φράζοντας τον καταπέλτη να μας φέρουν τον Στάλιν, να τους κάνουν 800 οκάδες και να τους πετάξουν στο νερό να συνέλθουν αυτοί και να φύγει το πλοίο ανενόχλητο...

Όπως έπρεπε να κάνει η αστυνομία σε κάθε παρεμπόδιση συγκοινωνιών από ελάχιστους, αντί να παρακολουθεί από απόσταση το ίδιο έργο κάθε φορά...

Έτσι αντιδρούνε όσοι παρεμποδίζονται στη δουλειά τους και στη ζωή τους κι όχι με άλλες καταλήψεις (πχ δρόμων έξω από το λιμάνι) για να εμποδίσουν τους εποχούμενους με τη σειρά τους σε ένα φαύλο κύκλο...

Κι αν νομίζει ο ναυτεργάτης ή ο κάθε άλλος υπάλληλος πως αξίζει περισσότερα από όσα του δίνουν, ας ασχοληθεί με δική του πρωτοβουλία στην ελεύθερη αγορά με ότι μπορεί να κάνει για να κερδίζει όσα αξίζει, αντί να παραμένει με κάθε τρόπο προσκολλημένος στο "κακό αφεντικό" που τάχα τον αδικεί...

ΠΑΡΟΞΥΣΜΟΣ ΓΙΑ ΤΟ ΝΗΣΙ...

Από τον καθημερινό τύπο:

"'Έγινε αποδεκτό το αίτημα που έχει υποβληθεί για το άνοιγμα της Σπιναλόγκα από 28-11-2010 έως 28-2-2011.

Ο χώρος θα λειτουργεί μόνο τα Σαββατοκύριακα καθώς επίσης και από 22-12-2010 έως 6-1-2011 εξαιρουμένων των επισήμων αργιών. Το ωράριο λειτουργίας θα είναι από τις 9 π.μ. έως τις 3 μ.μ.

Εάν υπάρχουν οργανωμένα γκρουπ και μεγάλες ομάδες ατόμων μπορούν να επισκέπτονται τη Σπιναλόγκα κατόπιν συνεννοήσεως με τη 13η Εφορεία Βυζαντινών Αρχαιοτήτων. Μετά από επικοινωνία με τους επαγγελματίες, οι οποίοι πραγματοποιούν τα δρομολόγια προς το νησί, θα υπάρχουν διαθέσιμα καΐκια από την Πλάκα, την Ελούντα και τον Άγιο Νικόλαο τις συγκεκριμένες ημέρες."

Κι αυτό εκτάκτως για την χειμερινή περίοδο, αφού από η Σπιναλόγκα θα λειτουργήσει κανονικά από 1ης Μαρτίου 2011 όπως γινόταν ως τώρα.

...Όπου θα μπορούν να ικανοποιηθούν και οι ανάγκες των μαθητικών εκδρομών...

Και όλα ξεκίνησαν από ένα βιβλίο από την Βικτώρια Χίσλοπ που λίγοι θα διάβασαν στην πρώτη παρουσίαση του, μα έγιναν πλήθος αμέτρητο όπως αποδεικνύεται μετά την φετινή και μάλλον τυχαία απόφαση για μεταφορά του στην τηλεόραση, που ακολούθησε έναν παροξυσμό στους θεατές και μόνο από την προβολή των πρώτων επεισοδίων της σειράς...

Ξαφνικά όλοι θέλουν να δουν από κοντά τον τόπο που πάντα υπήρχε εκεί στην θέση του και δεχόταν μόνο κάποιους τουρίστες σαν αξιοθέατο το καλοκαίρι μέσα σ' αυτούς κι ελάχιστους Έλληνες, στην δε Πλάκα πήγαινε κανείς μόνο για φρέσκο ψάρι...

Μαθητές για χρόνια επέλεγαν τα ξενυχτάδικα του Αγ. Νικολάου και της Ελούντας για την πενθήμερη, χωρίς να δίνουν καμιά ιδιαίτερη σημασία στο νησάκι που φαινόταν αντίκρυ, που από φέτος αποτελεί αιτία αποκλειστικής εκδρομής...

Τόση δύναμη κι επιρροή έχει η τηλεόραση στο πόπολο κάθε ηλικίας, τέτοια συγκίνηση, λαχτάρα κι επιθυμία μπορεί να διεγείρει έτσι ξαφνικά, για κάτι όχι και τόσο σπουδαίο όσο αληθινά είναι ο τόπος εναπόθεσης κι απομόνωσης αρρώστων κι ανεπιθύμητων;

Να δημιουργεί έτσι από το πουθενά ζήτηση για μια εφήμερη μόδα εκδρομών χειμωνιάτικα, αφού τα πλήθη δεν μπορούν να περιμένουν;

Τοπικός συναγερμός στα ξενοδοχεία και τις ταβέρνες που απρόσμενα τη φετινή νεκρά τους σεζόν θα τα πιάσουν χοντρά από την "αξιοποίηση" του ενδιαφέροντος που υπάρχει αυτή την περίοδο.

Κι όμως, θα πάνε στο νησί πολλές χιλιάδες παροξυσμένοι τηλε-κατευθυνόμενοι. Στην Σπιναλόγκα, στην είσοδο της οποίας κάποτε όχι πολύ παλιά υπήρχε η επιγραφή: "Ο εισερχόμενος να αποθέσει κάθε ελπίδα"...

ΕΠΑΙΤΕΙΑΣ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΤΗΤΑ...

Φτάνει στο πόστο που του έχουν υποδείξει, βγάζει τα παπούτσια να φανούν τα παραμορφωμένα άκρα, τα κρύβει πίσω από ένα κουτί του ΟΤΕ που του χρησιμεύει σαν στήριγμα για την πλάτη, στριμώχνει κάπου εκεί τον φραπέ με το νερό και βάζει το πλαστικό ποτήρι στο πεζοδρόμιο. Ώρα να πιάσει κι αυτός δουλειά, την ίδια ώρα που οι υπόλοιποι άνθρωποι πάνε στις δικές τους.

Μπορείτε να δείτε αυτήν την εικόνα ίδια κι απαράλλαχτη, οπουδήποτε σε όλες τις πόλεις της Ελλάδας. Οι ξενόφερτοι ζητιάνοι γεμίζουν και μαγαρίζουν πλέον κάθε πόλη. Οχι αυθαίρετα, αλλά βάσει επιχειρηματικού σχεδίου. Καθισμένοι όπου μυρίζονται πως υπάρχει και το ελάχιστο χρήμα, από τα ΑΤΜ των τραπεζών, έξω από σούπερ - μάρκετ, μέχρι πλάι στα παρκόμετρα του δήμου.

Οι αρχές γνωρίζουν πως τα κυκλώματα κάνουν ως και εισαγωγές αναπήρων, ξέρουν ότι τα φανάρια καπαρώνονται από ομάδες "αναξιοπαθούντων", ενώ τα δρομολόγια των αστικών συρμών της πρωτεύουσας όπου γίνεται κανονική παρέλαση από δαύτους καθημερινά, μοιράζονται εκ των προτέρων μεταξύ των ενδιαφερομένων. Επίσης παραδέχονται πως το φαινόμενο δεν εκριζώνεται εύκολα από τους δρόμους. Ακόμα και αν τους μαζέψει (και τι να τους κάνει; να τους πετάξει στον Καιάδα όπου ανήκουν;) θα εμφανιστούν σε λίγο άλλοι.

Αν οι ακρωτηριασμένοι θεωρούνται λαχείο για όσους εκμεταλλεύονται τα πόστα των ζητιάνων, ένας άνθρωπος με καθολικά εγκαύματα είναι τζακποτ. Όσο πιο αποκρουστικά παραμορφωμένος, τόσο νομίζουν οι νταβατζήδες που τον νετάσουν, τον τοποθετούν στο "σωστό" σημείο και τον επιτηρούν από κάποιο παγκάκι πως θα συγκινήσει το ανόητο πόπολο να του ρίξει τα ευρώ του κι αν δεν τους φαίνονται αρκετά, η φρίκη θα συμπληρωθεί με ένα παιδικό πρόσωπο το οποίο θα κρατάει το πλαστικό ποτήρι για την υποδοχή των κερμάτων.

Τις εβδομάδες που υπολείπονται μέχρι τα Χριστούγεννα οι ζητιάνοι θα κάνουν αισθητή την παρουσία τους όλο και περισσότερο, κάθε ομάδα με δικά της κόλπα να τραβά την προσοχή.

Είναι δύο-τρία ακορντεόν που χρησιμοποιούν παιδιά για τη συγκέντρωση της ελεημοσύνης. Ενα εξ αυτών ακολουθείται και από νεαρό που παίζει το ρόλο σεκιουριτά. Είναι και οι γνωστές περιπτώσεις με "το άρρωστο παιδί στο νοσοκομείο που έγραψε η εφημερίδα και μας έδειξε η τηλεόραση". Άλλα μωρά που εναλλάσσονται σε τυχαίες μητρικές αγκαλιές έχουν δήθεν έλλειψη από γάλα. Γενικώς τα παιδιά μαζεύουν λεφτά, είτε κρατώντας το ποτηράκι, είτε παραμένοντας μέσα σε μία διήγηση ιστορίας πόνου. Άλλοι μεγάλοι επικαλούνται εξάρτηση και θεραπεία από ουσίες. Αρκετοί άνθρωποι αποδεικνύονται εύπιστοι και τέλος πάντων, θεωρούν ότι δεν ρισκάρουν πολλά αγοράζοντας μία καλή πράξη με λίγα ψιλά.

Οι περισσότεροι είναι από τη Βουλγαρία και τη Ρουμανία, πολίτες της Ε.Ε. δηλαδή, γι αυτό και η αντιμετώπιση του προβλήματος σκοντάφτει σε πολλα εμπόδια.

Αν δεν ήξερα ότι ο μελλοθάνατος πολιτικός πρόσφυγας - πονεμένος άπορος πατέρας και ο καρκινοπαθής - πρώην ναρκομανής - άνεργος έχουν εναλλασσόμενο ρεπερτόριο, ίσως να έδινα κι εγώ. Με ενοχλεί που χαλάνε την πιάτσα, παίρνοντας στο λαιμό τους και τους λίγους που ξέρω σαν μόνιμους επαίτες οι οποίοι δεν έχουν πραγματικά στον ήλιο μοίρα. Ακόμη περισσότερο με ενοχλεί που ο κόσμος πρέπει να κρίνει κατά περίσταση από μόνος του ποιος είναι απατεώνας και ποιός όχι. Και όπως ξέρουμε η δυσπιστία πολύ εύκολα το γυρίζει σε άρνηση.

Ειδικά τώρα με την οικονομική κρίση να μαίνεται και τα λεφτά να είναι σπάνια σε τσέπες και πορτοφόλια, το μέλλον για τους ζητιάνους προβλέπεται ακόμη πιο σκοτεινό από αυτό των δυνητικών πελατών τους.

Είναι όλα αυτά αποτέλεσμα της κρίσης; Οχι μόνο. Περισσότερο έχουν να κάνουν με την ανυπαρξία ελέγχου και αποφασιστικής παρέμβασης. Η Πολιτεία καλείται να παρέμβει. Η αντιμετώπιση της επαιτείας δεν είναι πολυτέλεια, είναι ανάγκη. Είναι η αξιοπρέπεια της καθημερινότητάς των πολιτών σε καιρούς δύσκολους κι αβέβαιους.

ΚΟΜΜΑ ΝΤΟΡΑΣ...

Η απαλλαγή από το σάπιο μεταπολιτευτικό πολιτικό καθεστώς, η έξοδος απο την γενικευμένη οικονομική και κοινωνική κρίση θα είναι μια μακρά και επίπονη διαδικασία με πολλά σκαμπανεβάσματα.

Απαραίτητη προϋπόθεση για να υπάρξει έξοδος από την κρίση είναι να συγκροτηθεί πρώτα ιδεολογικά και πολιτικά το υποκείμενο της ανατροπής, οι κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις δηλαδή που θα καταστρέψουν το παλιό και θα φέρουν το νέο. Για να γίνει αυτό πρέπει να υπάρξει ένα "όραμα" που θα φωτίσει τον απογοητευμένο απο την πολιτική κόσμο και θα ξαναφέρει τους πολίτες στις κάλπες...

Όταν ο κόσμος βλέπει να καταρρέουν τα πάντα τριγύρω του, δεν δικαιούται να αξιώνει πιο αποτελεσματική πολιτική παρουσία από αυτό που συμβαίνει σήμερα;

Από τους πολιτικούς ο κόσμος θέλει απλά πράγματα. Κοινή λογική, μελέτη και δράση.
Μερικές από τις μεγαλύτερες ανατροπές που έχουν σημειωθεί στην ελληνική πολιτική ζωή προήλθαν από ανθρώπους που αμφισβήτησαν το παρελθόν τους, που αναίρεσαν την προηγούμενη διαδρομή τους στην πολιτική κι επανήλθαν με κάτι νέο.

Τώρα αν όντως η Ντόρα που προχθές ανάγγειλε ένα ακόμη κόμμα μπορεί να συγκριθεί μαζί τους. Ε, γι΄αυτό το εγχείρημα της καθίσταται εφιαλτικά δύσκολο...

Θεωρητικά τίποτα περισσότερο από μία ευκαιρία ανασύνθεσης σε κομμάτι της κεντροδεξιάς και κάποιες εντυπώσεις συναινετικής διεύρυνσης προς όφελος της κυβέρνησης. Κοινώς η Ντόρα ρίχνει το ζάρι από το πολιτικό περιθώριο που ήταν και έχει μόνο να κερδίσει ψήφους, επιρροή και μερίδιο εξουσίας. Αυτά στην καλύτερη περίπτωση. Στη χειρότερη εκδοχή των πραγμάτων θα αποσυρθεί ηττημένη στο σπίτι της, δηλαδή δεν πρόκειται να αλλάξει και κάτι θεαματικα στο πολιτικό της status των τελευταίων μηνών.

Αυτό δίνει στον πολίτη το δικαίωμα να αναρωτηθεί τι καινούργιο κομίζει και γιατί δεν έκανε κάτι σχετικό τα τελευταία τριάντα χρόνια, όταν οι συνθήκες και η προσωπική της ιστορία θα ήταν βολικότερες προς αυτήν. Είναι ένα λογικό ερώτημα, αλλά οι πολιτικοί αρνούνται την ύπαρξη του. Τους συμφέρει να αξιολογούν την πολιτική ως αποτέλεσμα σχημάτων, ενώ στην πραγματικότητα είναι άθροισμα ατομικών πράξεων.

Η Ντόρα ανεβαίνει στο βήμα και θέλει να πει τη δική της άποψη για την έξοδο της χώρας από την κρίση. Ομως το ακροατήριο την έχει κατατάξει στην πλευρά αυτών που έριξαν τη χώρα στην περιπέτεια. Εξέχον στέλεχος ενός απαξιωμένου πολιτικού προσωπικού.

Πολλοί αναρωτιόμαστε τι έχει να προσφέρει σ' αυτή τη χώρα ένα καινούριο κόμμα. Η απάντηση είναι ακόμα ευκολότερη αν δεν ανήκετε σ' αυτό το ακροατήριο που βρέθηκε προχθές στο γήπεδο: ένα παραπάνω ψηφοδέλτιο πίσω από το παραβάν και μερικές αφίσες με τη ελιά σε προεκλογική περίοδο, διαλαλώντας την βουλιμία και την αδυναμία της Ντόρας να αποδεχθεί το γεγονός πως βρίσκεται μακριά από την εξουσία...

Ελπίζω να μην έκανε όλο τον κόπο για αυτό και μόνο!

Δεν ξέρει κανείς όμως τι μπορεί να προκύψει και από που θα ξεκινήσει το καινούριο, απαλλαγή από το τέλμα της μεταπολίτευσης, έτσι θα έχει και η Ντόρα την ευκαιρία της, ισότιμα με τους άλλους πολιτικούς αρχηγούς.

Ας ξεκινήσει από εκεί, από το έλασσον, δημιουργώντας πρώτα έναν πολιτικό οργανισμό που να παράγει πολιτική σκέψη και τα υπόλοιπα, τα μεγάλα και σημαντικά, θα έρθουν στην πορεία.

Το παν είναι να ληφθεί επιτέλους η απόφαση για συνολική ρήξη με το μίζερο Ελλαδικό παρελθόν μας...

ΠΡΟΓΕΥΜΑ ΚΑΙ ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΟ...

Τι με κρατούσε και με μεγάλωνε ανάμεσα στα γεύματα από τη παιδική μου ηλικία, ως πολλά χρόνια μετά..

Μπισκότο του Χαλβατζή χύμα από τον τενεκέ.
Μεγαλο-μπακάλικο είχε ο Χαλβατζής την εποχή που άρχιζα να περπατώ και πηγαίναμε για ψώνια οικογενειακώς κάθε Σάββατο, όπου κάθε φορά εμένα με φιλοδωρούσε με ένα μπισκότο της εποχής που έπαιρνε από έναν τετράγωνο τενεκέ με πολλά τέτοια χύμα, για να μεγαλώσω γρήγορα όπως έλεγε. Πέθανε νωρίς, ένα βράδυ ο πατέρας γυρίζοντας σπίτι ανάγγειλε τον πρόωρο θάνατο του και λυπήθηκα έναν άνθρωπο που δεν θυμάμαι καν πως ήταν...

Χαρούπι
Αντί για σοκολάτα, όταν πηγαίναμε με το σόι στο χωράφι και μαζεύανε ελιές, αφήνοντας με εμένα τρίχρονο να περιπλανώμαι εδώ κι εκεί. Από την χαρουπιά, σκούπισμα όπως - όπως στα ρούχα όπως έβλεπα να κάνουν μικροί - μεγάλοι στην ανάπαυλα τους, τρωγόταν μια χαρά σαν σνάκ και πρόσφερε αρκετές θερμίδες να βγει η μέρα...

Αυγουλάκι σπιτικό
Ένα την ημέρα κάποτε, φρέσκο από την κότα που είχαμε ζωντανή στην αυλή του σπιτιού μας και μου το πρόσφερε για καιρό, μέχρι να έρθει η ώρα της για σφάξιμο και φάγωμα, για ν' αντικατασταθεί με άλλη νεώτερη που έφερνε η μάνα μου από το χωριό της...

Μουσταλευριά ξεραμένη στον ήλιο
Από την γιαγιά που έφτιαχνε πολλή κι έτρωγε λίγη, έτσι περίσσευε ποσότητα για να την ξεράνει και να τη έχει όλο τον χρόνο σαν γλυκό. Αυτή που φτιάχναμε στο σπίτι δεν κρατούσε παρά λίγες μέρες μόνο, πολλά τα στόματα. Ομοίως και ο ξινός τραχανάς που εμείς τον τρώγαμε χλωρό την εποχή του κι εκείνη ξερό σαν σούπα τον χειμώνα.

Νέο Βιτάμ
Ακόμη το λένε "νέο" αν κι έχουν περάσει δεκαετίες από τότε που το πρωτοδοκίμασα. Στο χρυσαφί περίβλημα του, τετράγωνο και σκληρό, μαλάκωνε πάνω στο ζεστό ψωμί από τον ξυλόφουρνο της γειτονιάς και καταναλώνονταν οικογενειακώς...

Στάκα
Μόνο όταν πηγαίναμε στο χωριό ή μας την έφερναν στο σπίτι. Ότι καλύτερο έχει να δώσει το γάλα, τρωγόταν πάνω στο ψωμί με ζάχαρη ή ψημένη με τέχνη μην κολλήσει και ζεστή, θρεπτικότατη...

Γιαούρτι από του Γιαννακάκη
Αντικαθιστούσε καμιά φορά το βραδινό μας φαγητό, όταν δεν είχε διάθεση ή χρόνο να μαγειρέψει η μάνα. Πρόβειο με τσίπα και με ιδιαίτερη θρεπτική αξία, δεν συγκρίνεται με τα σημερινά κατασκευάσματα γνωστών εταιρειών. Με ζάχαρη ή μέλι όταν υπήρχε στο σπίτι και ψωμί. Άλλη φορά τη βγάζαμε με τηγανίτες και ζάχαρη...

Σύκα ξερά, σταφίδες, αμύγδαλα, καρύδια, φυστίκια
Τα καρύδια από τη δική μας καρυδιά που ραβδίζαμε κάθε Σεπτέμβρη και μαύριζαν τα χέρια για μέρες στο πρώτο τους καθάρισμα από τον φλοιό. Τα υπόλοιπα τα παίρναμε από κουτραμπάτο όταν ο πατέρας προσπαθούσε να πουλήσει καρύδια χύμα σε μαγαζιά. Δεν λείπανε ποτέ από το σπίτι μας, εύκολος μεζές για την τσικουδιά που κερνούσε η μάνα τους επισκέπτες. Στο λούνα πάρκ όταν το στήνανε στο ανοιχτό χωράφι της Ρεγγίνας και πηγαίναμε να δούμε, δοκιμάζαμε και τα σποράκια της Βικτόριας, 1 δραχμή η ποσότητα που χωρούσε το φλυτζανάκι του καφέ φρεσκοψημένα επιτόπου στο πόστο της...

Μούρνα και μανταρίνια
Μούρνα το καλοκαίρι από τις 2 μεγάλες μουρνιές που υπήρχαν στην γειτονιά εκατέρωθεν του σπιτιού μας, οι οποίες μας τροφοδοτούσαν με καρπούς τους κατοίκους μικρούς - μεγάλους και δεν φτάνανε για όλους, ιδίως οι γριές δεν άφηναν ούτε ένα να πέσει κάτω να πατηθεί και να μαγαρίσει τον δρόμο όπως βλέπω παντού όπου υπάρχουνε μουρνιές σήμερα μιας και κανείς δεν τα τρώει πια κι άδικα πάνε χαμένα.

Μανταρίνια γλυκά και ξινά από το κομμάτι που δικαιούμαστε από το περιβόλι μας, γέμιζε τις τσέπες του ο πατέρας μου όταν πηγαίναμε οικογενειακώς στον δημοτικό κήπο απογεύματα Κυριακής με χειμωνιάτικη λιακάδα. Χορτάτοι με τον χυμό τους και με αρκετή βιταμίνη C, δεν δίναμε ιδιαίτερη σημασία στο άχρηστο μαλλί τη γριάς με το καρότσι ή τα φυστίκα που πουλούσε 1 δραχμή το χωνάκι με 5 καρπουλάκια μέσα ο άλλος ο ξερακιανός!

Ζάχαρη και λάδι
Το πιο απλό παρασκεύασμα, λίγο λάδι σε μια φέτα ψωμί, λίγη ζάχαρη και να ένα απογευματινό που με κρατούσε για ώρες τρέχοντας στις γειτονιές τα καλοκαιρινά απογεύματα για παιχνίδι, μέχρι να βραδιάσει και να δεήσω να νεμαζωχτώ στο σπίτι για βραδινό, όντας μικρό παιδί ακόμη και "κυκλοφορεί και ο χωροφύλακας και μαζεύει τους αλήτες" φώναζαν οι γειτόνισσες, τακτικός σε κάθε γειτονιά τότε τα χρόνια της επανάστασης...

Ψωμί με σάλτσα
Πατάτες και μελιτζάνες ψημένες στο τσικάλι με άφθονη σάλτσα, που λίγη σε μια φέτα ψωμί δαμάζει την πείνα μετά το σχολείο και πριν το φαγητό...

Μερέντα
Διαχρονική γλυκιά λιχουδιά, θρεπτική και σχετικά εύκολη στην μεταφορά, έσωσε αρκετές φορές την κατάσταση ακόμη και στην θητεία μου όταν ήταν κακό το φαγητό, πάνω σε ψωμί που άρπαζα από τα μαγειρεία φεύγοντας και την έτρωγα μαζί με ταμπλέτες αμινοξέων...

Ντομάτα
Μόλις κομμένη από την ντοματιά, αν τύχει και κανένα χλωρό κρεμμύδι, πλυμένα στον ποταμό δίπλα στον "Καλοσυκιά" και συνοδευόμενη με το ψωμί που έφερνε ο θείος τυλιγμένο σε μαντήλι από τις τέσσερις γωνίες του, με λίγο τυρί που ξεραινόταν ως το κολατσιό και ελιές παστές που αντικαθιστούσαν την έλλειψη αλατιού στο χωράφι, με το απαραίτητο κρασί για κείνον να βγει η μακρύ ημέρα ποτίσματος. Και αγγούρι τραγανό είχε το πρόχειρο μενού καθισμένοι στα χαλίκια δίπλα στην κοίτη. Νερό πίναμε μετά με το μουστρί μας, σκύβοντας στο καθαρό τότε ποτάμι...

Μπισκότο της 1 δραχμής
Δεν υπάρχει τώρα πια, σε αντίθεση με το άλλο κι ακριβότερο το γεμιστό "Παπαδοπούλου" που έφτασε ως σήμερα, μα ένα τέτοιο χαρτί μπισκότα μικρά ήταν απαραίτητο στο διάλειμμα στις πρώτες τάξεις του δημοτικού...

Τυρόπιτες του Κλάρα και παγωτά "Διεθνές"
Χορταστικές στρογγυλές τυρόπιτες από την μικρή βιοτεχνία για τα μεγαλύτερα παιδιά, καθώς και παγωτά ανταγωνιστικά της ΕΒΓΑ και της ΔΕΛΤΑ τότε. Απαραίτητα σε κάθε σχολείο, τα έφερνε με χαρτόκουττες ο Ιούδας, όπως καταλήξαμε ομοφώνως οι μαθητές πως μοιάζει ο άνθρωπος με μια φωτογραφία από το τότε βιβλίο θρησκευτικών. Τα παγωτά πουλιούνταν το καλοκαίρι μετά το κλείσιμο των σχολείων και στις γειτονιές από παγωτατζή με ψυγείο - ποδήλατο και γινόταν ανάρπαστα από μικρούς και μεγάλους...

Εκλέρ
Άλλο ένα προϊόν του παραπάνω και άλλων ζαχαροπλαστείων, που πότε - πότε δοκίμαζα, σαν επιβράβευση για κάτι που έκανα. Καταναλωνόταν σε μεγάλες ποσότητες από νεαρούς της εποχής σε σινεμάδες μαζί με ντόπια αναψυκτικά, υπήρχε ολόκληρη βιομηχανία τότε μα εγώ δεν τα προτιμούσα, όποτε διψούσα έπινα νερό και μόνο και δεν θυμάμαι τίποτα για λεμονάδες, πορτοκαλάδες και μπιράλ, που σε αναμνήσεις άλλων άφησαν εποχή...

Κουλούρι με σισάμι ξεροψημένο
Καμμιά σχέση νομίζω δεν είχε με τα σημερινά κι άνοστα κουλούρια, τα έφτιαχνε και τα πουλούσε ένας και μόνο κουλουράς με κείνο το παλιό πράσινο τρίκυκλο, δίνοντας σαν bonus στους τακτικούς του πελάτες και κάποια κομμάτια από κείνα που σπούσανε στις λαμαρίνες από το κούνημα της μηχανής κατά την μεταφορά τους...

Σουβλάκι
Το πασίγνωστο ελληνικό έδεσμα, το πρωτοαγόρασα μόνος μου όταν έκανε 10 δραχμές το ένα, αρκετά μεγάλος πια για να κυκλοφορώ έξω από το σπίτι για να το παραγγέλνω στα πιο ονομαστό σουβλατζίδικο της εποχής τότε του "Καλαϊτζάκη" και να το τρώγω στο ανοιχτό χωράφι της Ρεγγίνας ή στο παλιό ΚΤΕΛ χαζεύοντας τα υπεραστικά λεωφορεία...Το άλλο της "Μίμας" που τρώγαμε σπανιότατα κανένα σουβλάκι τα πολύ μικρά μου χρόνια είχε κλείσει οστόσω.

Η Μίμα όμως που άλλαξε δουλειά τότε κι άνοιξε μαγαζί με χειροποίητα πλεκτά και δαντέλες που ταίριαζε καλύτερα σε γυναίκα όπως της φώναζε συνέχεια η γριά μάνα της, ζει ακόμη σήμερα έχοντας τα χρόνια του ψηλού πολιτικού μας...

TEN DAYS THAT SHOOK THE WORLD (MOVIE)...

Original Russian title: Oktyabr.

This documentary style movie made by Grigori Aleksandrov and Sergei Eisenstein, tells a historically accurate account of the Bolshevik revolution and the overthrow of the Russian monarchy in 1917.

A must-see for Russian history enthusiasts worldwide...

ΑΓΕΛΑΣΤΟΣ ΠΕΤΡΑ (Η ΤΑΙΝΙΑ)...

Η Αγέλαστος Πέτρα του Φ. Κουτσάφτη από το 2000. Η ταινία ακολουθεί τις ζωές ορισμένων κατοίκων της Ελευσίνας.

Η Ελευσίνα είναι μια μικρή βιομηχανική πόλη 20 χλμ. δυτικά της Αθήνας. Με την πόλη αυτή δέθηκε από τα προϊστορικά ακόμη χρόνια ο αγαπημένος μύθος των Αρχαίων, όπου κάθισε αγέλαστη η Θεά Δήμητρα, συντετριμμένη από την εξαφάνιση της κόρης της Περσεφόνης. Σήμερα είναι ένα αυτούσιο κομμάτι της Ελλάδος. Ισως πιο κακοποιημένο. Είναι η Ελλάδα στην οποία γυρίσαμε την πλάτη μας.

Καθημερινοί, απλοί άνθρωποι παρελαύνουν μπροστά από τον φακό απαθανατίζοντας έτσι το κομμάτι της Ελευσίνας που κρατάνε μέσα τους. Η ταινία βραβεύτηκε στο 41ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Θεσσαλονίκης.

tvxs.gr Αγέλαστος Πέτρα

ΨΕΥΤΙΚΗ ΕΥΔΑΙΜΟΝΙΑ...

Στην Ελλάδα σήμερα πληρώνουμε το κόστος της ψεύτικης ευδαιμονίας που την αίσθηση της εντέχνως μας δημιούργησαν τις προηγούμενες δεκαετίες.

Το κόστος ενός αναξιόπιστου στα μάτια της κοινωνίας πολιτικού συστήματος, που εμφανίζεται ανίκανο να διαχειριστεί την κρίση, πολύ περισσότερο να προσφέρει όραμα. Μίας παρασιτικής νοοτροπίας των βολεμένων του συστήματος αυτού, που ξέρει μόνο να διεκδικεί και όχι να προσφέρει. Ενός κομματοκρατούμενου και παρεμβατικού Κράτους, που παρέδωσε τους πόρους στη νομή των συντεχνιών και των ημετέρων, που έπνιξε τη δημιουργικότητα και δαιμονοποίησε την επιχειρηματικότητα...

Γύρω μας προβλήματα χρόνια άλυτα που συνεχώς προσαυξάνονται κι άλλα καινούρια δημιουργούνται (ανεξέλεγκτη λαθρομετανάστευση και διάλυση του κοινωνικού ιστού το κυριότερο).

Για αυτά και για άλλες γνωστές επίσης αιτίες, σήμερα κοιτάμε την εθνική πτώχευση στα μάτια. Για να την αποφύγουμε θα χρειαστεί πρώτα απ' όλα αδιάλειπτη διάθεση να εγκαταλείψουμε το παρελθόν, σκληρή πειθαρχία, και σταθερή απόφαση να πληρώσουμε το κόστος της αλλαγής. Διότι στο σημείο που φτάσαμε, δεν υπάρχει έξοδος από την κρίση χωρίς επώδυνο κόστος.

Το πελατειακό και αναχρονιστικό Κράτος πρέπει να καταλυθεί τώρα και ν' αντικατασταθεί από μια νέα υποδομή στην υπηρεσία του πολίτη και της πραγματικής παραγωγικής οικονομίας.

Μπορεί το μνημόνιο να καταγγέλλεται ως αντιλαϊκά μέτρα και φιλοσοφία αλλά ταυτόχρονα δεν υπάρχει καμία εναλλακτική σοβαρή πρόταση που πληρώνει μισθούς και συντάξεις σε κείνο το κομμάτι του λαού που πλήττεται περισσότερο.

Νομίζουμε ότι εμείς αποφασίζουμε, εμείς επιλέγουμε; Και πώς γίνεται να επαληθεύονται οι προσχεδιασμένες αποφάσεις των έξωθεν φίλων μας, που χρόνια τώρα μας δάνειζαν τα λεφτά τους που πάντα έμπαιναν σε τσέπες "νταβατζήδων", χωρίς ποτέ να φτάνουν να επιτελούν τον σκοπό για τον οποίο δίνονταν, πέρα από κάποια ψίχουλα κι αυτά σε στοχευμένους προορισμούς...

Υπάρχει η κυβέρνηση η οποία σαν βασική γιατρειά βλέπει την επιδρομή στην τσέπη μισθωτών και συνταξιούχων. Και από ότι φαίνετα η επιδρομή αυτή δεν έχει τελειώσει.
Έρχεται τώρα η αντιπολίτευση και λέει η λύση βρίσκεται στην τόνωση της οικονομίας και όχι στη μείωση των μισθών. Πώς όμως λέει να τονωθεί η οικονομία όταν θα έχεις μια κοινωνία άφραγκων και πεινασμένων πολιτών. Σωστό ακούγεται. Απαντάει η κυβέρνηση, θα τονώσουμε την οικονομία αλλά πρέπει πρώτα να βάλουμε τάξη στο μαγαζί και αυτό θα μας πάρει τρία χρόνια. Λέει η αξιωματική αντιπολίτευση, εγώ όλα αυτά θα τα έλυνα σε δεκαοχτώ μήνες χωρίς να ακουμπίσω μισθωτούς και συνταξιούχους...Καλά αυτό το προσπερνάμε σαν ανέκδοτο...

Η ουσία είναι ότι δεν ξέρω ποιόν οικονομολόγο και ποιά συνταγή να πιστέψω όπως και ότι τη μία μου φαίνεται ότι η κυβέρνηση κάτι πάει να κάνει με μύριες αντιδράσεις κι από το εσωτερικό της και από την άλλη βλέποντας ότι τα πράγματα δεν βελτιώνονται και ότι έρχονται χειρότερα...

Ώρα να επαληθεύσουμε τη φράση των πολλών (την λένε αλλά δεν την πιστεύουν), ότι δεν είμαστε πρόβατα. Να επιβεβαιώσουμε στον εαυτό μας και να δείξουμε στους γύρω μας ότι δεν είμαστε κλειδωμένα μυαλά κολλημένα σε αναμνήσεις του παρελθόντος, αλλά σκεφτόμαστε και αποφασίζουμε για το δικό μας συμφέρον την κάθε στιγμή.

Τώρα που κόπηκαν και τα ρουσφέτια (όσο κόπηκαν τουλάχιστον τα πιο χοντροκομμένα) μπορούμε ακόμη πιο εύκολα να ξεμπλοκαριστούμε από το κλείδωμα και την υποστήριξη άλλων συμφερόντων. Ώρα να δούμε μόνο το δικό μας συμφέρον.

Η χώρα αλλάζει, ο κόσμος αλλάζει, η ανθρωπότητα αλλάζει. Εμείς θα μένουμε κλειδωμένοι στο μακρινό παρελθόν;

ΟΥΔΕΝ ΜΟΝΙΜΟΤΕΡΟ ΤΟΥ ΠΡΟΣΩΡΙΝΟΥ...

Ένας ταγματάρχης αναλαμβάνει διοικητής ενός στρατοπέδου. Ο απερχόμενος διοικητής τον ξεναγεί στο στρατόπεδο. Του δείχνει π.χ το διοικητήριο, τους θαλάμους οπλιτών, τις τουαλέτες, τα λουτρά, τα μαγειρεία, τις αποθήκες οπλισμού, τον όρχο, κοκ.

Στο τέλος του δείχνει και το σύστημα ασφαλείας. Τη σκοπιά της πύλης, τη σκοπιά στα πυρομαχικά, τη σκοπιά στον όρχο και στο τέλος τη σκοπιά στο παγκάκι. Νέος διοικητής:

- Σκοπιά στο παγκάκι;

Παλαιός διοικητής:

- Ναι, σκοπιά στο παγκάκι...

Νέος διοικητής:
- Δηλαδή, τι ακριβώς φυλάει εδώ ο σκοπός;

Παλαιός διοικητής:
- Το παγκάκι...

Νέος διοικητής:
- Και τι έχει δηλαδή το τόσο πολύτιμο αυτό παγκάκι και χρειάζεται σκοπός για να το φυλάει;

Παλαιός διοικητής:
- Δεν έχω την παραμικρή ιδέα αγαπητέ συνάδελφε. Έτσι τα βρήκα από τον προηγούμενο διοικητή κι έτσι σου τα παραδίδω...

Νέος διοικητής:
- Εγώ όμως θέλω να μάθω. Δε μπορεί να έχει τοποθετηθεί μια σκοπιά έτσι γιατί του κάπνισε κάποιου διοικητή. Πού είναι τώρα ο προηγούμενος διοικητής;

Παλαιός διοικητής:
- Είναι αντισυνταγματάρχης και βρίσκεται στο λόχο του στρατηγείου...

Νέος διοικητής:
- Ωραία. Θα τον πάρω αμέσως τηλέφωνο να τον ρωτήσω...

Παίρνει τηλέφωνο.

Νέος διοικητής:
- Λόχος στρατηγείου; Καλημέρα σας θα ήθελα να μιλήσω στον Αντισυνταγματάρχη κύριο τάδε...

Τηλεφωνητής:
- Μισό λεπτό παρακαλώ...

Αντισυνταγματάρχης:
- Ορίστε. Νέος διοικητής:
- Καλημέρα σας κύριε αντισυνταγματάρχα. Είμαι ο νέος διοικητής του στρατοπέδου τάδε και θέλω μια πληροφορία επειδή έμαθα ότι έχετε διατελέσει κι εσείς διοικητής στο εν λόγω στρατόπεδο...

Αντισυνταγματάρχης:
- Παρακαλώ κύριε ταγματάρχα...

Νέος διοικητής:
- Ξέρετε, ο απερχόμενος διοικητής μου έδειξε τα μέτρα ασφαλείας. Θα τα θυμάστε κι εσείς φαντάζομαι...

Αντισυνταγματάρχης:
- Βεβαίως...

Νέος διοικητής:
- Θα θυμάστε ασφαλώς και τη σκοπιά στο παγκάκι...

Αντισυνταγματάρχης:
- Βεβαίως. Ν

έος διοικητής:
- Ήθελα να μάθω σε τι ακριβώς εξυπηρετεί αυτή η σκοπιά...

Αντισυνταγματάρχης:
- Δεν γνωρίζω δυστυχώς. Δεν υπηρέτησα πολύ σε αυτό το στρατόπεδο. Έτσι τα βρήκα από τον προηγούμενο διοικητή κι έτσι τ' άφησα...

Νέος διοικητής:
- Μήπως γνωρίζετε ποιος ήταν ο προηγούμενο διοικητής; Αντισυνταγματάρχης:
- βεβαίως. Είναι Συνταγματάρχης τώρα αλλά είναι εξαίρετος άνθρωπος. Είμαι σίγουρος πώς θα γνωρίζει. Μισό λεπτό να βρω το τηλέφωνό του...

Παίρνει τον Συνταγματάρχη στο τηλέφωνο o Νέος διοικητής:
- Καλημέρα σας κύριε Συνταγματάρχα. Είμαι ο νέος διοικητής του στρατοπέδου τάδε, όπου είχατε υπηρετήσει κι εσείς πριν μερικά χρόνια...

Συνταγματάρχης:
- Ναι θυμάμαι. Ωραίοι καιροί τότε...

Νέος διοικητής:
- Ηθελα να σας κάνω μια ερώτηση. Υποθέτω ότι θα θυμάστε τα μέτρα ασφαλείας και φυσικά τη σκοπιά στο παγκάκι...

Συνταγματάρχης:
- Κατάλαβα. Θέλετε να με ρωτήσετε για τη σκοπιά στο παγκάκι. Ξέρετε κι εγώ αναρωτήθηκα τότε, αλλά δεν βρήκα εξήγηση...

Νέος διοικητής:
- Και γιατί δεν την καταργήσατε;

Συνταγματάρχης:
- Ξέρετε τώρα, δεν καταργείται έτσι μια σκοπιά. Για να αλλάξεις τα μέτρα ασφαλείας χρειάζεται να κάνεις αίτηση στη μεραρχία, αυτή να τη μεταβιβάσει στο ΓΕΕΘΑ, αυτό να τη στείλει στο ΓΕΣ, να φτάσει μέχρι το υπουργείο αμύνης, να γίνει μελέτη να την εγκρίνει ο Ταξίαρχος, να τη στείλει στο Στρατηγό, να την εγκρίνει ο Στρατηγός, να έλθει να επιθεωρήσει ο Στρατηγός κι εδώ που τα λέμε έχουμε που έχουμε τουλάχιστον μια στρατηγική επιθεώρηση τον χρόνο, άλλη όρεξη δεν είχαμε να προσθέσουμε μια ακόμα και να τρέχουμε.

Νέος διοικητής:
- Μήπως ξέρετε πού μπορώ να βρω τον προηγούμενο διοικητή; Συνταγματάρχης:
- Έχει πεθάνει. Δεν ήξερε ούτε αυτός όμως, τον είχα ρωτήσει κι εγώ. Όμως ο προπροηγούμενος διοικητής είναι τώρα απόστρατος βέβαια και θα'ναι καμιά 90αριά χρονών, ζει. Αποστρατεύτηκε με το βαθμό του αντιστράτηγου πριν κάμποσα χρόνια και κάθε Κυριακή πηγαίνει στον εθνικό κήπο και κάνει τη βολτίτσα του, συζητάει με άλλους απόστρατους, παίζουν τάβλι, χαρτιά κοκ. Είμαι σίγουρος ότι αυτός θα ξέρει. Και του αρέσει πολύ να μιλάει για τις αναμνήσεις του από το Στρατό...

Να μη σας τα πολυλογώ, πάει ο διοικητής και βρίσκει στον κήπο τον παππού.

Νέος διοικητής:
- Καλημέρα σας Στρατηγέ...

Στρατηγός:
- Καλημέρα...

Νέος διοικητής:
- Ξέρετε είμαι Ταγματάρχης και μόλις ανέλαβα τη διοίκηση του τάδε στρατοπέδου...

Στρατηγός:
- Α, είχα υπηρετήσει κι εγώ εκεί. Ωραία χρόνια. Καταπληκτικά στελέχη και τέλειοι στρατιώτες. Μας βρήκε άψογους τότε ο Στρατηγός κι έδωσε 10 μέρες τιμητική σε όλους τους φαντάρους και λίγο αργότερο πήρα βαθμό και ανέβηκα στην ιεραρχία.

Νέος διοικητής:
- Θα θυμάστε βέβαια ότι στο στρατόπεδο υπάρχει μια σκοπιά δίπλα σ' ένα παγκάκι. Μήπως ξέρετε γιατί την έχουν βάλει αυτή τη σκοπιά;

Στρατηγός:
- Τι; Ακόμη δεν έχει στεγνώσει ο μπογιάς από κείνο το παγκάκι;

ΜΕΤΑ ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ...

Πολλοί βιάστηκαν να μας πουν για τα μηνύματα των εκλογών. Το αποτέλεσμα όπως διαμορφώθηκε τελικά, έχει πολλές αναγνώσεις και μηνύματα.

Η ΝΔ διαπιστώνει ολική επαναφορά της παράταξης.

Το ΠΑΣΟΚ διαπιστώνει ότι ο λαός εγκρίνει την πολιτική του μνημονίου.

Το ΚΚΕ διαπιστώνει αύξηση των δυνάμεών του και της επιρροής του στον λαό.

Περιορισμένα όμως, μα τα πήγε καλύτερα από την υπόλοιπη διασπασμένη "Αριστερά" η οποία σε τέτοια περίοδο οικονομικής αφαίμαξης και στραγγαλισμού των πολιτών και των δικαιωμάτων τους, δεν κατάφερε να εξαργυρώσει αξιοσημείωτα πολιτικά οφέλη.

Όλα τα διάφορα μικρά κόμματα και σχηματισμοί διαπιστώνουν ότι βρίσκονται σε αντιστοιχία με τη λαϊκή επιθυμία και βούληση.

Οι πολιτικοί θα δηλώσουν ότι είναι σημαντικό ζήτημα η αποχή και μετά θα κοιμηθούν ευτυχισμένοι που εκλέχθηκαν. Με λίγα λόγια, τους πολιτικούς τούς αφορά μόνο το εκλογικό σώμα που ψηφίζει έγκυρα ψηφοδέλτια. Για τους υπολοίπους που δεν ψηφίζουν δεν ενδιαφέρονται...

Όλοι ψελλίζουν διάφορα ακατάληπτα λόγια περί "κρίσης του πολιτικού συστήματος'' αλλά κανείς δεν κοιτά την ουσία. Διότι τι είναι το πολιτικό σύστημα; Οι 300 της Βουλής και οι βραχίονές τους; Δηλαδή ανώτεροι κρατικοί αξιωματούχοι, διοικητές ΔΕΚΟ, Νοσοκομείων, Οργανισμών, Δικαιοσύνη, τοπικοί άρχοντες, αρχισυνδικαλιστές...

Και ακόμα περισσότερο πώς θα μπορούσε το πολιτικό σύστημα να κυβερνά ανεξέλεγκτα χωρίς τη στήριξη του Τύπου, της τηλεόρασης, που διαμορφώνουν και προετοιμάζουν την κοινή γνώμη; Όταν απ' την πολιτική τάξη ακούγεται η λέξη "πήραμε το μήνυμα" όποιος ξέρει εκ πείρας καταλαβαίνει "θα συνεχιστούν τα ίδια".

Για πρώτη φορά λευκό, άκυρο αλλά και αποχή στο μεγάλο της μέρος, αθροίζονται σε έναν κοινό παρονομαστή. Αυτόν της διαμαρτυρίας, της δυσφορίας, της αμφισβήτησης του πολιτικού συστήματος, με έναν τρόπο πρωτόλειο. Αυτό είναι βέβαιο. Αυτό όμως είναι το μεταμήνυμα των εκλογών. Αυτό εκπέμπεται σε τέτοια συχνότητα που δεν μπορεί να το ακούσει το συλλογικό αυτί του πολιτικού συστήματος.

Παρά μόνον ορισμένοι πολίτες. Που όμως πρέπει να το μετασχηματίσουν, να το κάνουν εφαρμοσμένη πολιτική και στρατηγική επιλογή για το αύριο. Για το μέλλον της χώρας και των πολιτών.

Το πολιτικό σύστημα δεν πρόκειται να μετασχηματιστεί, δεν πρόκειται να αφήσει τα προνόμιά του. Δεν πρόκειται να εγκαταλείψει την δυνατότητα του να κυβερνά ανεξέλεγκτο και αυτονομημένο από τον έλεγχο της κοινωνίας, παράγοντας πολιτική για τον εαυτό του.

Η αλλαγή δεν μπορεί να έλθει παρά μόνον μέσα από ανατροπές και αμφισβητήσεις. Μέσα από την ανάπτυξη κινημάτων, ρευμάτων και ιδεών που θα αλλάξουν το πολιτικό σύστημα. Όπου όλοι πρέπει να συμμετέχουμε. Όταν δεν συμμετέχεις αφήνεις στους άλλους την πρωτοβουλία και το ελεύθερο πεδίο. Δεν δικαιούσαι να εκχωρείς το δικαίωμά σου να αποφασίζουν άλλοι για σένα χωρίς εσένα.

Αλλιώς το σύστημα εξαντλώντας τα όριά του και τις όποιες εφεδρείες του, θα προσπαθήσει να περάσει την κρίση. Μια κρίση που θα πλήξει όσους δεν έχουν πρόσβαση στην εξουσία, διαπραγματευτικότητα, δύναμη διεκδίκησης. Απίστευτη χλιδή απ' τη μια και αφόρητη φτώχεια απ' την άλλη.

Ο λαός δεν πρέπει να χάσει την ελπίδα του. Διότι τότε δεν θα μπορεί να αντισταθεί. Η ελπίδα είναι η τροφός κάθε αντίστασης...

ΕΚΛΟΓΩΝ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ...

Μετά τους 2 γύρους των εκλογών, το θέμα απασχολεί τον πολιτικό - δημοσιογραφικό κόσμο και μόνο, με καταιγισμό αναλύσεων και ερμηνειών, όπου διάφοροι τύποι, πολιτικοί και δημοσιογράφοι, προσπαθούν να αναλύσουν τη συμπεριφορά των ψηφοφόρων και να μας τα πρήξουν με τις δικές τους διδαχές γύρω από το περιβόητο "μήνυμα" που έστειλαν οι πολίτες μέσω των αυτοδιοικητικών εκλογών.

Για να μην ασχολούμαστε για πολύ, όσοι έχουμε ζωή να ζήσουμε και πράγματα να κάνουμε, να με λίγα λόγια τα συμπεράσματα των εκλογών, από κάποιον που ποτέ δεν ανακατεύτηκε με κόμματα:

Κύριο μήνυμα μετά και το τέλος του δεύτερου γύρου των εκλογών για την τοπική αυτοδιοίκηση είναι ένα: Η ταφόπλακα της Μεταπολίτευσης έπεσε οριστικά. Να χωνέψει ο πολιτικός κόσμος την παραδοχή ότι οι μισοί πολίτες της χώρας πολίτες αδιαφόρησαν παντελώς για τις εκλογές απογοητευμένοι από το πολιτικό σύστημα και προοδεμένοι από τις δυνάμεις που μονοπωλούν στο πολιτικό σκηνικό του τόπου. Η αποχή του 50% ένα πράγμα σημαίνει: Αποδοκιμασία και καταδίκη του πολιτικού συστήματος.

Αυτοί οι πολίτες πιστεύουν πως η συμμετοχή τους δεν πρόκειται να αλλάξει ούτε τη φύση των πραγμάτων, ούτε τη συμπεριφορά των πρωταγωνιστών. Η θεσμική συμμετοχή στα κοινά θεωρείται πλέον χαμένη υπόθεση.

Ο κόσμος έχει αρχίσει πραγματικά να συνειδητοποιεί ότι οι πολιτικοί του και τα εργαλεία επικοινωνίας τους έχουν ξεπεραστεί.

Η ελπίδα νά ξαναμαντρωθούν οι πολίτες στά σημερινά σχήματα αρχίζει και ξεθωριάζει και είναι δύσκολο νά προβλεφθεί το μέλλον τού συστήματος.

Πάντως ολοι οι πολίτες δέν σκέφτονται μόνον σέ δικομματικό επίπεδο, όπως έδειξαν όσοι έκαναν τον κόπο να πάνε να ψηφίσουν. Τα πρόσωπα παίζουν πλέον σημαντικό ρόλο ο κόσμος σταμάτησε να ψηφίζει κομματικά κούτσουρα.

Πέρα από αυτά, το ΠΑΣΟΚ πέρασε τον εκλογικό κάβο χωρίς να βουλιάξει αλλά η παλινδρόμηση στις κρίσιμες αποφάσεις, η αλαζονεία και η έλλειψη μέτρου τιμωρούνται. Το ΠΑΣΟΚ πλέον έχει όλο το παιχνίδι μπροστά του. Σε αυτή τη τριετία αν στο τέλος πάει κάτι καλά...

Ο Σαμαράς ήταν πολύ νέος αρχηγός για να προχωρήσει σε τόσο βαθύ ξεσκαρτάρισμα. Οι πολιτικές ανανέωσης και διαγραφών έχουν και ρίσκα. Αυτό που λείπει από τη ΝΔ είναι η ιδεολογία. Αν σώνει και καλά είσαι δεξιός δεν μπορείς να συμφωνήσεις με την αριστερά. Μπορεί να έχεις κάποια κοινά αντιμνημονιακά σημεία αλλά ο εθνομηδενισμός της αριστεράς είναι δεδομένος και ξένος ιδεολογικά για σένα... Θέλει πολλή δουλειά ακόμη και σοβαρή. Για να μπορέσει να πείσει τους απέχοντες μα και τους δικούς του.

Τα αποτελέσματα δεν είναι καλά για τη ΝΔ και τον Σαμαρά, ότι κι αν λέει εκ των υστέρων, και γι' αυτό δεν φταίνε μόνο τα ΜΜΕ και η προπαγάνδα τους. Φταίνε και οι επιλογές προσώπων, και η επικοινωνιακή προσέγγιση, και η βασική πολιτική πλατφόρμα των υποψηφίων.

Το ΛΑΟΣ μεσοβέζικο κατασκεύασμα που πουλάει "πατριωτισμό" και αποτελεί δεκανίκι...

Η .Αριστερά θλιβερό απόκομμα και συστημικό άλλοθι...

Το μόνο κόμμα που είναι ξεκάθαρα κερδισμένο είναι το ΚΚΕ κι όσο ζοριζουν τα πράγματα το "αντιμνημονιακό" του μέτωπο θα κερδιζει και περισσότερο κόσμο από τα στρώματα των θυμάτων της κρίσης.

Ο πολιτικός μας κόσμος γενικά: Με τέτοιους πολιτικούς, με τέτοια πολιτική, με τέτοια αναλήθεια, με τέτοια ψηφοθηρική αντιπαλότητα ακόμη και σε κρίσιμες για όλους μας στιγμές, τι μικροκομματικές ερμηνείες των "μηνυμάτων", τι φλύαρη κενολογία, τι φθαρμένη ξύλινη γλώσσα, τι αναισθησία απέναντι στο ζοφερό παρόν, που εκείνος για δεκαετίες δημιούργησε κι έφτασε στο αμήν σήμερα.

Το κακό είναι το ότι μπορεί ο καθένας να είναι υπεύθυνος για τις πράξεις του, αλλά εμείς που δεν είμαστε καθόλου υπέυθυνοι για τα χάλια που ζούμε, υφιστάμεθα τις συνέπειες. Η Ελλάδα παρακμάζει και για να βγει από την παρακμή της χρειάζονται φρέσκιες ιδέες και ικανότατα στελέχη και σε κεντρικό και σε αυτοδιοικητικό επίπεδο κι ένα κομματικό-στελεχιακό δυναμικό που ακολουθεί με το ζόρι για να επιβιώσει και να μην χάσει παλαιότερα προνόμια δεν είναι ό,τι το καλύτερο για το αύριο του τόπου...

Το μυστικό της κυβερνητικής πλειοψηφίας του αύριο βρίσκεται στην σημερινή αποχή. Οποιος καταφέρει και σύρει στην κάλπη προτείνοντας εφικτό όραμα κι ελπίδα αυτό το δυναμικό που μετρά τον μισό σχεδόν πληθυσμό της χώρας, θα κερδίσει το πολιτικό παιγνίδι.

Ο κόσμος τώρα με τέτοιες συνθήκες ψήφισε απογοήτευση, απέχοντας. Αυτή είναι η πραγματικότητα. Δεν υπήρξε κάτι που να τον κινητοποιήσει. Ψηφίσε "δε βαριέσαι".

Ο κόσμος αποδεικνύεται πολύ περισσότερο πρόβατα από όσο νομίζουμε. Τα ΜΜΕ τον έστρεψαν στην αποχή με τον τρόπο τους και η μάζα πάλι τσίμπησε κι αναλόγως έπραξε. Aπό χθες το πρωί κάθε ένας από αυτούς που δεν πήγε να ψηφίσει χθες δεν έχει κανένα δικαίωμα πλέον να διαμαρτύρεται γι' αυτά που θα παθαίνει. Ποτέ δεν ήταν "politically correct" να απεμπολείς στην κρισιμότερη στιγμή για την πορεία του έθνους, το ιερότερο δικαίωμά σου που είναι η ψήφος, για να αλλάξεις τη μοίρα σου. Η αποχή δεν αλλάζει τίποτε...

Ας σταματήσει με αυτά τα ουσιαστικά συμπεράσματα εδώ αυτή η καραμέλα για τους νικητές και τους ηττημένους στις περασμένες ήδη αυτοδιοικητικές εκλογές, πριν γίνει σήριαλ για εβδομάδες. Με 50% αποχή κάθε πρόβλεψη και ανάλυση ποσοστών είναι μάταιη και αυτό ισχύει για όλες τις πλευρές.

Ο μεγάλος χαμένος στο κάτω - κάτω είναι ο λαός που θα συνεχίσει να υφίσταται το μέγεθος της κρίσης και τις λάθος πολιτικές και κοινωνικές επιλογές...

ΨΑΡΙ ΣΤΟΝ ΚΩΛΟ...

Με ένα ψάρι σφηνωμένο στον κώλο του, έτσι ώστε να χρειάζεται άμεση ιατρική επέμβαση να του το βγάλουν, μεταφέρθηκε στα επείγοντα περιστατικά νοσοκομείου ένας νεαρός, ξημερώματα μιας Δευτέρας...

Ο νεαρός με τις ιδιαίτερες ορέξεις (πούστη θα τον λέγανε μια φορά, σήμερα gay), που ήταν από τους Άγγλους τουρίστες που έρχονται με charter και μεθοκοπούνε για λίγες μέρες σε τουριστικά μέρη, φαίνεται οτι δεν άκουσε καλά όταν του είπαν να βρεί "ψωλαράδες" να του δώσουνε ότι επιθυμούσε και κατάλαβε "ψαράδες", έτσι πήγε ξημερώματα στην ιχθυόσκαλα την ώρα που ξεφόρτωναν οι τράτες...

Όπου παρενοχλούσε για λίγη ώρα τους εργάτες της θάλασσας με κατεβασμένο το πατελόνι του, ώσπου του έχωσαν στον κώλο δείγμα του προϊόντος που έτυχε να κρατούν κείνη την ώρα και το διασκέδασαν όπως έπρεπε με τις προσπάθειες του ν' απαλλαγεί μάταια, αφού φρόντισαν να το σπρώξουν βαθιά - βαθιά και μέσα όλο, μόνο την άκρη της ουράς μπορούσε να πιάνει ο πούστης...

Ο οδηγός του ασθενοφόρου που κατέφτασε και τον μάζεψε μετά από τηλεφώνημα αγνώστου, δεν ανέφερε ούτε τι ψάρι ήταν, ούτε τα σχόλια των γιατρών που το αφαίρεσαν με εγχείρηση από του πούστη τον κώλο, που πήρε ένα μάθημα να μην παρακούει πλέον...

Πραγματικό περιστατικό καταγραμμένο σε νοσοκομείο, που το διηγήθηκε ο οδηγός σε φίλους του χθές που ήρθε να ψηφίσει...

Ο ΑΕΤΟΣ ΤΩΝ ΣΚΛΑΒΩΜΕΝΩΝ (Η ΤΑΙΝΙΑ)...

Ελληνική δραματική ιστορική περιπέτεια του Ορέστη Λάσκου από το 1970.

Πρέπει να κρατήσει κρυφό το όνομα και την καταγωγή του, διαφορετικά οι Τούρκοι θα σκοτώσουν οποιοδήποτε έρθει σε επαφή μαζί του.

Ένας καπετάνιος όμως τον αναγνωρίζει κι έτσι είναι αδύνατο πλέον για τον απόγονο μιας ένδοξης Κρητικής γενιάς, να αποφύγει τη μοίρα του. Μπαίνει στην ομάδα των υπόλοιπων καπεταναίων και μαζί τους καταστρώνει ένα σχέδιο για να αποτινάξουν τον οθωμανικό ζυγό και να κερδίσουν πάλι την ελευθερία τους...




Και σε πλήρη οθόνη:
http://video.google.com/googleplayer.swf?docid=9189216419189588454&hl=el&fs=true >

THE THIEF OF BAGDAD (CLASSIC EPIC MOVIE)...

Epic movie from One Thousand and One Nights codes.

Prince Ahmad is the rightful King of Bagdad but he has been blinded and cast out as a beggar. Now a captive of the wicked Grand Vizier Jaffar he is cast into a dungeon where he meets Abu, the best thief in all Bagdad.

Together they escape and set about a series of adventures that involve a Djinni in a bottle, a mechanical flying horse, an all-seeing magic jewel, a flying carpet and a beautiful princess...

ΚΟΜΜΑΤΙΚΗ ΚΑΤΑΡΑ...

"Εδώ κυριαρχεί δυστυχώς, η κομματική αθλιότητα, η ιδιοτελής διαπλοκή, η αναξιοκρατία και τα βουλευτικά χρίσματα των ημετέρων ..." κατήγγειλε χθες ο μέχρι πρότινος υποψήφιος δήμαρχος νέου Δήμου.

Που δεν πέρασε στον δεύτερο γύρο αν και με αξιόλογο έργο τετραετίας στη περιοχή του, λόγω της στάσης συγκεκριμένων πολιτικών και αυτοδιοικητικών προσώπων, καθ' όλη τη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου, που πέτυχαν ότι ήθελαν μέσω απειλών και πιέσεων συγκεκριμένων ανθρώπων, όργανα συγκεκριμένων βουλευτών ένα συνονθύλευμα άσχετων με τα αυτοδιοικητικά ανθρώπων, που το μόνο που τους ένωνε ήταν η καρεκλοθηρία και τίποτε άλλο και για να την κερδίσουν οι μεν απειλούσαν και σαμπόταραν με κάθε τρόπο τους υποψήφιους με τον συνδυασμό των δε...

Ελέγχοντας τους χρωματιστούς τους συντρόφους της λεγόμενης "κομματικής βάσης" ως πρόβατα, που κάθε τέσσερα χρόνια τους μάντριζαν στην κούρτα για να αρμέξουν την ψήφο τους, μοιράζοντας κανένα ρουσφετάκι ως αντάλλαγμα τυχαία ή επιλεγμένα...

Εγκαλεί μεγάλο κόμμα που κόντρα στις διακηρύξεις του για τους υποψηφίους δημάρχους περί εντιμότητας και αποτελεσματικότητας, έφτασε στο σημείο να χρίζει υποψήφιους ακριβώς τους αντίθετους...

Καταλήγοντας σαν προσευχή πως όλοι αυτοί περαστικοί είναι και θέλημα του Ανώτατου Επιβλέποντος είναι κάποτε να εξαφανιστούν από το πολιτικό στερέωμα, όταν σύντομα επικρατήσουν οι πολιτικές αξίες που όλοι επιθυμούμε και για τις οποίες αγωνιζόμαστε...

Αμ δε! Αυτό το "κάποτε" μπορεί να υπερβαίνει τα όρια μιας ανθρώπινης ζωής ή και γενιάς. Εδώ δεν ξεφορτωθήκαμε ακόμη την "γενιά του Πολυτεχνείου" του '70, αυτήν με τις αριστερές ιδεολογίες και τις δεξιές ορέξεις που οδήγησε στο σήμερα του 2010 την Ελλάδα όπως είναι.

Καλύτερα να κελαηδούσε και μερικά συγκεκριμένα ονόματα των συγκεκριμένων ανθρώπων και βουλευτών, να τους πλακώσει όλως αξιοκρατικά ο κόσμος τους, να ξεβρωμέσει ο τόπος από τη κομματική κατάρα, καθότιν ο σακατεμένος κι εξευτελισμένος γίνεται ανήμπορος να αντιδράσει για πολύ καιρό.

Δεν έχει σημασία το χρώμα του κόμματος, εδώ μια περίπτωση μόνο είναι, που επαναλαμβάνεται σε πολλές εκδοχές κι άλλα χρώματα μα ίδιες κι απαράλλαχτες καταστάσεις σε πολλούς τόπους, σε κάθε εκλογική αναμέτρηση, είτε αυτοδιοικητική είτε εθνική...

Και διαιωνίζει την κομματική μας κατάρα εδώ στην Ελλάδα, προς όφελος κάποιων παρασκηνιακών βολεμένων σκουληκιών.

Που μόνο αντίδοτο είναι η αυτοδικία των θυμάτων τους και το ξεκαθάρισμα των λογαριασμών δυναμικά όταν ο κόμπος φτάνει στο χτένι, ούτε ο Θεούλης που ποτέ δεν επεμβαίνει, ούτε ο εισαγγελέας για διερεύνηση καταγγελιών που στο τέλος θάβονται, ούτε η εκδίκηση δια της "υπερβατικής" ψήφου στον αντίπαλο του αντιπάλου στον δεύτερο γύρο άρουν την κατάρα.

ΤΟΥ ΜΑΓΕΙΡΑ ΚΑΙ ΤΗΣ ΜΟΝΤΕΛΑΣ...

Το χάλι και η κατάντια της τηλεόρασης με τον καταιγισμό των reality shows που μας επεφύλασε το "ανανεωμένο" πρόγραμμα της νέας τηλεοπτικής σαιζόν. Τι θέλετε και δεν σας προσφέρεται: τηλεπαιχνίδια, τραγούδι, μαγειρική, απαστράπτοντα υποψήφια μοντέλα.

Οι δομές του προγράμματος ίδιες...

Σε ηλίθιας έμπνευσης τηλεπαιχνίδια οι διαγωνιζόμενοι κυνηγάνε να κερδίσουν χρηματικά έπαθλα απαντώντας σε ηλίθιες ερωτήσεις, όπου η τύχη παίζει πολύ μεγαλύτερο ρόλο από τις τυχόν και αμφισβητίσιμες γνώσεις του διαγωνιζόμενου. Και αυτό για να μη νοιώθουν, όσοι έχουνε ακόμα λιγώτερες γνώσεις, κομπλεξικοί. Όλοι, ακόμη και οι απολύτως άσχετοι με οτιδήποτε, που παρακολουθούμε τον διαγωνισμό από τον καναπέ τους θα είχανε τις ίδιες πιθανότητες να κερδίσουνε αφού είναι καθαρά θέμα τύχης. Έτσι δεν τους καταπιέζει η ασχετοσύνη τους και δεν νοιώθουνε εντελώς άβολα, ενώ καταναλώνουν διαφημίσεις.

Στα "γνήσια ρεάλιτι", το σκηνικό είναι πάλι στάνταρ και γνωστό από παλιά: Μιά ομάδα συνήθως άνεργων νέων που δεν χάνουν ούτε κάνουν τίποτα, διαγωνίζεται για κάποιο "έπαθλο" που είναι ο τίτλος του καλύτερου τραγουδιστή ή του καλύτερου μάγειρα, ή του καλύτερου μοντέλου, ή έστω του τελευταίου αντέξαντα κι εναπομείναντα...Και μετά τι;

Οι επίλεκτοι διαγωνιζόμενοι περνούν σειρά από "δοκιμασίες" που καταλήγουν ένας - ένας από αυτούς να φεύγει από την ομάδα για να μείνει στο τέλος ο νικητής ή η νικήτρια. Αγωνία στο κατακόρυφο σε κάθε δοκιμασία για τα παρακολουθούντα εναγωνίως καρακατσουλιά. Άσε οι αγκαλιές χαράς, οι εξομολογήσεις on camera, και τα δάκρυα και κλάματα αυτών που αποκλείονται. Πρόκειται για πραγματική κλειδαρότρυπα, άγνωστο γιατί τραβά το ενδιαφέρον.

Ειδικά για τους πολλούς φέτος διαγωνισμούς μαγειρικής, διερωτώμαι πραγματικά τι νόημα έχει να παρουσιάζουν πιάτα που ποτέ δεν θα κάτσει να τα μαγειρέψει κανείς λόγω πολυπλοκότητας ή ανοστιάς τελικά. Για να φάει άραγε κάποιος καλοφαγάς τί; Το τάδε πιάτο κρεατικού με σάλτσα φραγκοστάφυλο; Αλήθεια γιατί φραγκοστάφυλο και όχι μυρτίλη, φράουλα ή αγριοκέρασο; Και όλα αυτά υπό το βλέμμα αυστηρών κριτών που φοβούνται οι διαγωνιζόμενοι και τους κοιτούν με αγωνία ζωγραφισμένη στα πρόσωπα να δοκιμάζουν τις συνταγές τους, τόσο σημαντικό είναι πια ένα πιάτο φαγητό;

Σε άλλα τηλεοπτικά τσαντήρια ηλίθιοι γελούν με τα χάλια τους κι εκτονώνονται σε εβδομαδιαίες δόσεις, ελπίζοντας σε μια "επανάσταση" που συχνά εξαγγέλεται αλλά ποτέ δεν πρόκειται να υλοποιηθεί από το μουνουχισμένο κοινό του συγκεκριμένο τηλεστάρ...

Αφήστε την πληθώρα των εξαφανισμένων, των δολοφονημένων, αυτών που ξαναβρέθηκαν κι αυτών που νεκραναστάθηκαν και μιλούν "ζωντανά" για τις περιπέτειες τους, όσοι τα παρακολουθούν τους αξίζει ότι παθαίνουν βλέποντας ιστορίες αγνώστων που δεν αφορούν κανένα κι όμως καταλαμβάνουν πολύτιμο τηλεοπτικό χώρο...

Στο εβδομαδιαίο πρόγραμμα των καναλιών, μέτρησα 17 συνολικά τέτοιες εκπομπές. Προσωπικά δεν έχω άποψη γιατί αυτό το κατάντημα ειδικά αυτή την εποχή, ούτε με αναγκάζει κανείς να το παρακολουθώ.

Άποψη όμως και ιδέες έχω με την Acanthus Productions, για άλλο πρόγραμμα πιο ενδιαφέρον και άλλο κοινό βέβαια, δεν ξέρω πότε θα τραβήξω την προσοχή κάποιου καναλάρχη, μην τους ενοχλώ μάταια στη μακαριότητα τους, όπως διαπίστωσα στις ως τώρα προσπάθειες μου...

Άμα πιάσουν πάτο εδώ είμαι.

ΑΔΙΑΦΟΡΙΑ ΓΙΑ ΤΑ ΚΟΙΝΑ Ή ΠΑΡΑΙΤΗΣΗ;

Η αποχή που παρατηρείτε σε κάθε εκλογική αναμέτρηση είναι ή παραίτηση ή αδιαφορία.

Για ότι μέλλει να συμβεί στον τόπο και τη χώρα.

Απάθεια περί τα κοινά. Που αποκτήθηκε ως αντίσωμα στο δούλεμα. Το να μη λέγεται η αλήθεια στον λαό για χρόνια από πολιτικάντηδες όλων των κομματικών αποχρώσεων, αποτελεί και τη σημαντικότερη αιτία αποτυχίας κι αναξιοπιστίας της πολιτικής.

Μια ψήφος έστω με το λευκό και το άκυρο είναι μια πιο πιστή καταγραφή μιας συνειδητής πολιτικής διαμαρτυρίας. Αυτή η διαμαρτυρία μπορεί να σημαίνει ότι α) οι υποψήφιοι θεωρούνται ανεπαρκείς, ανίκανοι, ή απατεώνες. β) ότι τα κόμματα ως έχουν δεν εκφράζουν τις πολιτικές πεποιθήσεις του διαμαρτυρομένου κατ΄αυτόν τον τρόπο, γ) ότι το πολιτικό σύστημα συνολικά είναι απορριπτέο.

Η αποχή τώρα θα μπορούσε να θεωρηθεί ως μία παθητική έκφραση όλων των παραπάνω, αλλά επίσης και αρκετά άλλα. Μπορεί να είναι μία "πολιτική" στάση, αλλά επίσης μπορεί να είναι πλήρης πολιτική απάθεια και εντελώς ατομικιστική κοσμοθεώρηση. Πολύ απλά κάποιοι σκέφτονται: δεν έχω κανένα συμφέρον να πάω να ψηφίσω...

Η αδιαφορία αυτή των ψηφοφόρων στερεί συγχρόνως από αυτούς που αδιαφόρησαν το δικαίωμα της κριτικής ώς προς την εφαρμοζόμενη πολιτική από τους κομματικούς σχηματισμούς που θα αναδειχθούν πρώτοι στις τοπικές κοινωνίες...

Το να είναι το εκλογικό τμήμα μερικά βήμα απέναντι, ή μία ώρα διαδρομή με το αυτοκίνητο, οι άλλοι να ψηφίζουν για λογαριασμό μας, και μεις να νομίζουμε ότι είμαστε οι ξύπνιοι, είναι δείγμα κατατονικής προσωπικότητας.

Όλα τ΄άλλα είναι νάχαμε να λέγαμε.

Εκτός αν το 40 - 60% της κατά τόπους αποχής γίνανε όλοι ξαφνικά αντιεξουσιαστές/αναρχικοί και ελευθεριακοί, οι οποίοι είναι οι μόνοι που έχουν επιχειρήματα υπέρ της αποχής/σαμποταρίσματος γενικότερα του συστήματος, ζουν σύμφωνα με τα πιστεύω τους και επομένως είναι οι μόνοι που φέρουν δικαιωματικά τον τίτλο του πραγματικά ανατρεπτικού απέχοντα.

Και εντάξει, το κίνημα του καναπέ των μεγαλύτερων και κείνο της νεολαίας του φραπέ δίνει με την αποχή λευκή επιταγή να τους εκπροσωπούν άλλοι και να παίρνουν αποφάσεις για λογαριασμό τους...

Η ζωή είναι διαρκή, πολλές φορές απάνθρωπα διλήμματα. Και ανάγκη λήψης απόφασης επί αυτών.

Με ό,τι όπλα έχεις διαθέσιμα κάθε στιγμή πολεμάς. Και η καθολική ψήφος είναι ο τρόπος έκφρασης του λαού.

Γι' αυτό στην Αρχαιότητα εξοστράκιζαν τους απέχοντες και θεωρούσαν την "ιδιωτεία" έγκλημα.

Η αποχή ασφαλώς και πρέπει να προβληματίζει. Αλλά μην ξεχνάμε. Στη δημοκρατία η ψήφος είναι το όπλο του πολίτη.

Ψήφισαν λίγοι. Γιατί; Φαίνεται απλό: οι άνθρωποι αδιαφορούν ή θεωρούν ότι η συμμετοχή τους δεν θα αλλάξει τα πράγματα. Ουσιαστικά απέχουν επειδή αισθάνονται ότι η διαδικασία και η κατεστημένη πολιτική δεν τους αφορούν. Προς το παρόν αυτό δεν είναι απαραιτήτως κακό για το σύστημα. Μερικές φορές οι αδιάφοροι δεν θεωρούνται καν ενοχλητικοί, δεν ξε-βολεύονται οι βολεμένοι έτσι.

Με φραπέ, καναπέ και βολεμένους ή ανόητους θα φύγει η χώρα μπροστά από τη σημερινή της κατάσταση και με ποιούς;

Ποιοί θα τους επιλέξουν αυτούς, αν όχι όλοι εμείς που μας αφορούν;

Συμμμετοχή κι όχι αδιαφορία. Αγώνας κι όχι μεμψιμοιρία. Με λόγο θετικό, καθαρό. Λόγο ελπίδας!

ΑΠΟΔΟΧΗ, ΑΠΟΧΗ ΚΑΙ ΠΑΜΕ ΓΙΑ ΑΛΛΑ...

Έπιασε τελικά τόπο το δίλημμα που έθεσε ο πρωθυπουργός στη διακαναλική του συνέντευξη, ότι σε περίπτωση που το αποτέλεσμα των εκλογών της 7ης Νοεμβρίου δεν είναι θετικό για αυτόν και το κόμμα του, τότε θα μιλήσει ο λαός σε άλλες κάλπες.

Έτσι οι πρώτες καταμετρήσεις δείχνουν εφτά "πράσινες" και έξι "μπλε" περιφέρειες και τη διαφορά του ΠΑΣΟΚ από τη Νέα Δημοκρατία να βρίσκεται περίπου στο 5%, ποσοστό που το Μαξίμου χαρακτήριζε ως κόκκινη γραμμή για τη διεξαγωγή ή όχι εθνικών εκλογών.

Ιδιότυπος νικητής των εκλογών όμως είναι και η αποχή, αφού σχεδόν τέσσερις στους δέκα ψηφοφόρους δεν προσήλθαν στις κάλπες, επιλέγοντας αυτήν τη στάση απέναντι στο πολιτικό σύστημα. Ακόμη κι αν κάποιοι δήθεν "αντιμνημονιακοί αγωνιστές" δεν κατάφεραν να προσωποποιήσουν την διαμαρτυρία, αυτό το έκανε το απρόσωπο κόμμα της αποχής.

Αυτός ο αστάθμητος παράγοντας άλλωστε, είναι εκείνος που δεν επιτρέπει τελικά και την εξαγωγή ασφαλών πολιτικών συμπερασμάτων από τις διάφορες αναλύσεις.

Το αποτέλεσμα όπως διαμορφώθηκε το βράδυ της Κυριακής απελευθερώνει τον πρωθυπουργό, για να προχωρήσει στα επόμενα βήματα του προγράμματος σταθερότητας και ανάπτυξης, χωρίς να χρειαστεί να διακινδυνεύσει μια προσφυγή στη λαϊκή εντολή, με αμφίβολα αποτελέσματα...

Απεδείχθη πως ο κόσμος είναι μεν θυμωμένος, στεναχωρημένος, μαζεμένος, αλλά ότι δεν χρεώνει ειδικά στον Γ.Α.Π όλη αυτή την φριχτή αποτυχία της μεταπολίτευσης. Αντίθετα μοιάζει να φοβάται πως αν το τιμόνι το πάρει κάποιος άλλος από τους υπάρχοντες πολιτικούς, τα πράγματα θα χειροτερέψουνε ακόμα περισσότερο.

Η κυβέρνηση ελπίζει επίσης ότι η λευκή επιταγή που φαίνεται ότι πήρε ο πρωθυπουργός από τον λαό, θα έχει αντίκρισμα εκτός από το εσωτερικό και στο εξωτερικό και ειδικότερα στους δανειστές και τις αγορές. Η ευαισθησία σε οποιοδήποτε ενδεχόμενο αποσταθεροποίησης των αγορών έχει εξάλλου διαφανεί από την επόμενη ημέρα της διακαναλικής συνέντευξης του πρωθυπουργού και μέχρι τη διεξαγωγή των εκλογών της Κυριακής με τα spread να ανεβαίνουν ξανά σε υψηλά επίπεδα.

Από την πλευρά τους τα κόμματα της αντιπολίτευσης, είχαν προεξοφλήσει ότι σε περίπτωση επικράτησης του ΠΑΣΟΚ στις δημοτικές και περιφερειακές εκλογές, είναι αναπόφευκτο ένα νέο Μνημόνιο με ακόμα πιο επίπονα μέτρα για τους πολίτες.

Φοβίζουνε τον λαό με ριπές ανέξοδου λαϊκισμού και λύση σε τίποτα δεν μπορούν να δώσουν...

Νέα μέτρα ανάπτυξης αυτή τη φορά, απολύσεις αργόσχολων, περικοπές σπαταλών, συμμάζεμα και τακτοποίηση στον δημόσιο τομέα, πάνω απ΄ όλα όμως ένα άλλο πνεύμα αγωνιστικό, αποφασιστικό και έντιμο, αυτό ζητάει ο κόσμος. Και δηλώνει με τον τρόπο του ότι θέλει η Ελλάδα να αλλάξει.

Αν έχουν κάτι διαφορετικό να προτείνουν συμβάλλοντας στην δημιουργία μιας αξιόπιστης εναλλακτικής λύσης για την έξοδο από τη σημερινή κατάσταση της χώρας πέρα από κραυγές "συμπαράστασης" στο πόπολο, ας το κάνουν κι ας συνεργαστούν να εφαρμοστεί, τώρα που αναβλήθηκε για άλλη αιτία κι αφορμή η εκλογολογία...

Γιατί ο κάθε πολίτης που ψήφισε την Κυριακή, ζητά αλλαγές και ανατροπές εκεί που το βολεμένο κατεστημένο ανθίσταται. Δεν ζητά νέα επώδυνα μέτρα που βραχυκυκλώνουν το μέλλον του.

ΤΟΥ ΑΡΚΑΔΙΟΥ ΟΙ ΣΤΑΧΤΕΣ...

Μέρος της ομόψυχης εξέγερσης ενός λαού με λαμπρή ιστορία που πάσχιζε για 400 χρόνια να διατηρήσει την εθνική του ταυτότητα και να αποτινάξει από πάνω του τον βαρύ ζυγό ενός βάρβαρου κατακτητή.

Ένα έπος ανθρώπινου μεγαλείου που γράφτηκε στο Ολοκαύτωμα της Μονής Αρκαδίου ισότιμα από άνδρες, γυναίκες και παιδιά με μια αυτόχειρα θυσιαστική πράξη στον βωμό της ελευθερίας. Τίποτε αξιοπρεπέστερο, ηρωικότερο και πλέον ανιδιοτελές. Η απώτατη έκφραση της εθνικής συνείδησης και το αποκορύφωμα της συλλογικής ενέργειας για το ανυπέρβλητο ιδανικό.

Μια ανεπανάληπτη στιγμή που ο ηγούμενος της Μονής Αρκαδίου, ο λεβεντόκορμος και λεοντόκαρδος Γαβριήλ που είχε εκλεγεί πρόεδρος της Επιτροπής Ρεθύμνης, αρνήθηκε τον Μάιο του 1866 να διώξει την επαναστατική επιτροπή από το μοναστήρι, που του είχε παραγγείλει ο Ισμαήλ Πασάς με την απειλή ότι, διαφορετικά, θα το κατέστρεφε. Ένας μοναστικός αγωνιστής που οιστρηλατήθηκε από την παρουσία των 1500 καλύτερων παλικαριών που είχε συγκεντρώσει απ' όλη την Κρήτη ο αρχηγός της Κυδωνίας, Χατζημιχάλης Γιάνναρης και ξύπνησε μέσα του ο ατρόμητος Έλληνας πολεμιστής, έτοιμος να πολεμήσει μέχρι εσχάτων για τα ιερά και τα όσια...

Τον Ιούλιο έφυγαν οι επαναστάτες, τον Αύγουστο ορκίστηκαν στα Σφακιά και τον Σεπτέμβριο επέστρεψαν, όταν ο Πάνος Κορωναίος ανακηρύχτηκε γενικός αρχηγός Ρεθύμνου. Αν και ο τελευταίος επέμενε ότι το Αρκάδι αποτελεί ακατάλληλο οχυρό άμυνας, ο ηγούμενος Γαβριήλ διαφώνησε. Δίπλα στον αταλάντευτο ηγούμενο έμειναν ο οπλαρχηγός Δασκαλάκης, τα γυναικόπαιδα των πολεμιστών και οι μοναχοί. Ο Κορωναίος σηκώθηκε και έφυγε με τους άντρες του, αφού είχε διορίσει φρούραρχο τον Πελοποννήσιο Ιωάννη Δημακόπουλο.

Φρούραρχο, γιατί το μοναστήρι αν και κατανυκτικός χώρος Θείας Λειτουργίας και προσευχής με το τρεμάμενο φως των κεριών και το μύρο του λιβανιού, είχε μετατραπεί σε πολεμικό τείχος και προμαχώνα με τις κλαγγές των όπλων και τη μυρουδιά του μπαρουτιού, για να γίνει η πίστη και η πατρίδα ένα και η άμυνα απροσπέλαστη. Στο μοναστήρι είχαν καταφύγει πολλά γυναικόπαιδα από τα γύρω χωριά και στις 7 Νοεμβρίου είχαν μαζευτεί πάνω από 900 άτομα, από τα οποία μόνο κάπου 325 ήσαν άντρες και απ' αυτούς μόνο 250 ένοπλοι. Τα γυναικόπαιδα ήσαν περίπου 600.

Ο Μουσταφά πασάς ξεκινάει από το Ρέθυμνο το βράδυ της 7ης Νοεμβρίου με 15.000 στρατιώτες και 30 κανόνια. Όπως πάντα, με υπεράριθμη στρατιωτική δύναμη και βαρύ πολεμικό εξοπλισμό, γνωρίζοντας το σθεναρό και ακατάβλητο του Έλληνα μαχητή, που αντλούσε Ανταίου δύναμη από το άδικο που του γινόταν και το δίκιο του για ελευθερία.

Όταν την αυγή της 8ης Νοεμβρίου, ημέρα γιορτής των Αρχαγγέλων Μιχαήλ και Γαβριήλ, ο Σουλεϊμάν μπέη ο γαμπρός του Μουσταφά πασά, φτάνει στο Αρκάδι με τις τρομακτικές αυτές στρατιωτικές δυνάμεις, ο ηγούμενος Γαβριήλ λειτουργεί στο μοναστήρι με τα γυναικόπαιδα και τους πολεμιστές.

Μόλις μαθαίνουν για τη παρουσία των Τούρκων, ο Γαβριήλ υψώνει τα χέρια του και βροντοφωνεί:

- Παιδιά μου, θάνατος δεν υπάρχει! Ας πολεμήσουμε ηρωικά κι ας πάμε στον Πλάστη με καθαρό μέτωπο! Ζήτω ο πόλεμος, ζήτω η ελευθερία!

Ζήτω! φωνάζουν όλοι. Και ο φρούραρχος Δημακόπουλος προσθέτει:

- Εις τας θέσεις σας πολεμισταί, εις τας θέσεις σας παιδιά...

Και όλοι γνωρίζουμε πώς αυτοί οι ωραίοι ήρωες, οι ελεύθεροι πολιορκημένοι, οι περισσότεροι ανάμεσά τους παιδιά, γυναίκες και γέροντες, πολέμησαν ηρωικότερα των ηρώων. Και όταν στο τέλος αυτοί οι λίγοι, οι αιώνιοι 300, δεν κατόρθωσαν να αναχαιτίσουν τη λαίλαπα της Τουρκικής επίθεσης αποφάσισαν, με προσάναμμα τον ένθερμο πατριωτισμό τους, ν' αυτοπυρποληθούν μεσ' στην πυριτιδαποθήκη για να διασώσουν την αξιοπρέπεια και την εθνική τους υπερηφάνεια.

Ανατινάχθηκαν στον αέρα σαν γιγάντιο πυροτέχνημα, η γη σείστηκε, η λάμψη και ο καπνός τύφλωσαν τα πάντα, ο ουρανός σκοτείνιασε για μια στιγμή και άστραψε αμέσως, οι τοίχοι κατέρρευσαν, οι πέτρες εκσφενδονίστηκαν. Τα σώματά τους διαμελίστηκαν, αλλά οι ψυχές τους ανήλθαν μακαριστές στα ύπατα ουράνια...

Ό,τι ήταν από ύλη διαλύθηκε για να επικρατήσει το πνεύμα και να θριαμβεύσει, ως η αληθινή πεμπτουσία του Αιώνιου Όντος.

Και η πύρινη φλόγα του έγινε το εφαλτήριο της απελευθέρωσης της Κρήτης...

Η ΚΥΡΙΑ ΔΗΜΑΡΧΟΣ (Η ΤΑΙΝΙΑ)...

Ελληνική κωμωδία του Ρ. Μανθούλη από το 1960...

Δυο ταβερνιάρηδες, ένας άντρας και μια γυναίκα που κάθε άλλο παρά φιλικές σχέσεις έχουν αποφασίζουν να βάλουν υποψηφιότητα για τη θέση του δημάρχου και να διεκδικήσουν την ψήφο των συμπολιτών τους με διάφορα μέσα...

Το ταπεραμέντο των Ελλήνων δημιουργεί πάντα πολλές αστείες καταστάσεις σε περίοδο εκλογών, ώστε η παλιά αυτή ταινία να παραμένει επίκαιρη σε πολλά σημεία και σήμερα...





Και σε πλήρη οθόνη:
http://video.google.com/googleplayer.swf?docid=-3023844240275388466&hl=el&fs=true

ΔΗΜΟΤΙΚΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ ΚΑΙ ΛΑΪΚΗ ΜΟΥΣΑ...

Πάντα σαν φτάνουν εκλογές
γιορτάζει η Ελλάδα
για παντεσπάνι μας μιλούν
κανείς για φασολάδα...

Όλοι ζητούν την ψήφο μας
για την δημοκρατία
ποιοι θα ψηφίσουν άραγε
την αξιοκρατία;

Εκλογές έρχονται και δεν πρέπει να ξεχνάμε το υπό εμπείρου αναλυτή λεχθέν:
"Οι εκλογές είναι τσάμπα. Τα αποτελέσματα τα πληρώνουμε με δόσεις".
Το ύψος των δόσεων;
Ανάλογο της προχειρότητας με την οποία ΕΜΕΙΣ θα φθάσουμε μέχρι την κάλπη...

Χίλια καλά μου τάξανε
μια ψήφο να τους ρίξω
κι ολονυχτίς σκεφτόμουνα
τι να πρωτοζητήσω;

Μπροστά στη κάλπη σαν σταθώ
μια στιγμή ας αναρρωτηθώ:
ποιόν από όλους να σταυρώσω
και με ποιόν ν' αναστηθώ;

Και κάποιες μαντινάδες από τη λαϊκή μούσα, για υποψήφιους δημάρχους:

Υποψήφιοι Δήμαρχοι
καλή επιτυχία
όλοι σας είστε άξιοι
για τον λαό...λαχεία!

Νάταν να βγαίναν άξιοι
η χώρα να προκόψει
και η κάθε φτωχογειτονιά
κι αυτή ν' αλλάξει όψη...

και υποψήφιους δημοτικούς συμβούλους που είναι πολλαπλάσιοι των δημάρχων:

Ρωτούνε και ξαναρωτούν
εγώ ποιούς θα ψηφίσω
το μυστικό μου δεν θα πω
στην έγνοια θα τσ' αφήσω...

Πέσανε απάνω μου
λογιώ - λογιώ κοράκοι
Θέ μου πως κάνουνε ετσά
για ένα ψηφαλάκι!

...που θα τους φορτώσει όμως τα επόμενα χρόνια στον καφά μας, με όλες τις θεμιτές κι αθέμιτες φιλοδοξίες τους...

Δεχόμενοι υποσχέσεις που όχι λίγες φορές καταλήγουν:

Όλοι θα με ψηφίζανε
και συγγενείς και φίλοι
μα άνοιξε η κάλπη κι ήρθε μου
ο ουρανός σφοντύλι...

Και μην ξεχνιόμαστε, η συνειδητή ψήφος είναι καθήκον του κάθε ενεργού πολίτη, αφού η αποχή εξυπηρετεί άλλα σχέδια και συνήθως βγάζει αυτούς που δεν θέλεις, γιατί άλλοι αντί για σένα ψηφίζουν, για αυτό:

Και εσύ αναποφάσιστε
τώρα που οι εκλογές ζυγώνουν
(της αρεσκείας όνομα) ψήφισε
τα ψέματα τελειώνουν...

Κι αν χρειάζεστε περισσότερη βοήθεια αφ' υψηλού:

Φώτισε Θεέ μου τσ' Έλληνες
σωστά για να ψηφίσουν
να βγάλουν άξιους δήμαρχους
τσι κουμπαριές να αφήσουν...

Για να καταλήξουμε τελικά:

7 Νοέμβρη εκλογές
8 κάποιοι θα κλαίνε
και οι τυχεροί μες την χαρά
μερόνυχτα θα πλένε!

Όσο για το ποιοι θα είναι οι τελικοί τυχεροί, στις 14 του μήνα θα παιχτούν τα ρέστα αν όχι σε όλες, πάντως σε αρκετές εκλογικές μάχες για δήμους και περιφέρειες.

ΤΑ ΔΙΚΑ ΜΑΣ "ΝΑΙ" ΚΑΙ "ΟΧΙ"...

Λίγες μέρες μείνανε πριν από τις περιφερειακές εκλογές για τον "Καλλικράτη" κι αυτές έχουν λάβει τη μορφή ενός σκληρού δημοψηφίσματος.

Με συνθήματα τύπου "Όχι στο Μνημόνιο" και "Ναι στην υπευθυνότητα", οι εκλογές κάθε άλλο παρά τοπικές θα είναι. Τόση έμφαση δόθηκε στο άτυπο αυτό δημοψήφισμα, ώστε να παρασύρει πρωθυπουργό και λοιπά κόμματα σε έναν λόγο πολιτικό μα όχι αυτοδιοικητικό και να θαφτούν τα προβλήματα των τοπικών κοινωνιών.

Το παράταιρο δίλημμα δεν υπήρχε πριν λίγο καιρό. Όλα φαινόντουσαν πως θα κυλούσαν ομαλά. Η προσπάθεια στροφής της κοινής γνώμης σε αντι-μνημονιακή ψήφο, υπήρξε ένα επιτυχημένο παιχνίδι καθαρά ψηφοθηρικό από την Αριστερά και τη Ν.Δ.

Που εκμεταλλευόμενες τη δυσαρέσκεια του κόσμου από τα σκληρά μέχρι τώρα μέτρα, στοχεύουν στην αμφισβήτηση της αυτοδυναμίας του ΠΑΣΟΚ και έμμεσα στην πτώση του...

Κανείς βέβαια στην Τρόικα δεν ενδιαφέρεται αν τον πρωθυπουργό μας τον λένε Παπανδρέου ή Σαμαρά. Αυτό που τους ενδιαφέρει είναι η επιστροφή των χρημάτων που μας δανείζουν με το αζημίωτο, για να φτιάξουμε κράτος. Γιατί για το κράτος - μπάχαλο που έχουμε κανείς δεν αμφιβάλλει πως φταίνε όλοι αυτοί που μας βάζουν και τα διλήμματα.

Αυτό που πιθανόν να αλλάξει αν μπούμε παράκαιρα στη δίνη βουλευτικών εκλογών, θα είναι επαχθέστεροι όροι αποπληρωμής, αφού από μόνοι μας θα επιδεινώσουμε την ήδη εύθραυστη πορεία μας. Αυτοί που φέρονται σήμερα κατά του Μνημονίου (στην πραγματικότητα κατά των σκληρών μέτρων εξυγίανσης που παίρνει η κυβέρνηση), τι θα προτείνουν ως λύση εξόδου από αυτό;

Ή, μήπως δεν τους ενδιαφέρει διόλου το μετά, προκειμένου να παίξουν το μικροπολιτικό παιχνίδι τους; Τόση κοντόφθαλμη προοπτική έχουν;

Δεν υπάρχει Έλληνας που να μη πλήττεται από το Μνημόνιο. Αν όμως θέλουμε αυτό το "όχι" στο Μνημόνιο να γίνει πράξη, οφείλουμε να λέμε πρώτα όχι στις απαράδεκτες καταστάσεις που καταδυναστεύουν τη ζωή μας. Όπως:

Όχι σε πολιτικούς - τυχοδιώκτες, καιροσκόπους, λαϊκιστές πολιτικάντηδες, αρνητικά μόνον κόμματα που διαμαρτύρονται, ναι στις νέες υγιείς δυνάμεις που αναδύονται. Να αποσυνδέσουν οι νέοι υποψήφιοι τον προσωπικό πλουτισμό τους από την πολιτική τους δραστηριότητα. Και όσοι αποδεδειγμένα έχουν πλουτίσει από την πολιτική όταν θα έλθει η στιγμή να κρίνουν οι πολίτες ας τους εξοστρακίσουν από την πολιτική σκηνή. Ναι στον περιορισμό και την υπό όρους κατάργηση της ασυλίας των βουλευτών όπως των λοιπών πολιτών...

Όχι άλλη ανοχή στις πελατειακές σχέσεις που γεννούν διαπλοκή και διαφθορά, περιορισμό της μεγάλης σπατάλης στο δημόσιο, ως τον εξορθολογισμό του. Από την τολμηρή αλλαγή του ασφαλιστικού συστήματος, την προσπάθεια περιστολής των δημοσιονομικών, μέχρι το συμμάζεμα των ΔΕΚΟ...

Ναι στην ανάπτυξη της υπαίθρου και κίνητρα για τη εθελούσια έξοδο από τις πόλεις...

Όχι στην ανισοκατανομή των φόρων, ναι στην ισονομία και παραδειγματική τιμωρία των φοροφυγάδων - κλεπτών του δημοσίου χρήματος...

Όχι στην παραοικονομία, την κερδοσκοπία και το λαθρεμπόριο, ναι στην αμείλικτη πάταξη του μαύρου πολιτικού ή μη χρήματος...

Όχι στους κομματικούς ημέτερους σε σημαντικές θέσεις ευθύνης, ναι στην αξιοκρατία και το ΑΣΕΠ...

Όχι σε καταχρηστικές απεργίες - εκβιασμούς συντεχνιών, όχι σε αυθαίρετες καταλήψεις δρόμων και λοιπών δημόσιων χώρων, ναι σε καλόπιστο διάλογο για θέματα και προβλήματα που προκύπτουν...

Όχι σε κάθε είδος λάδωμα, ναι στο να μπουν ασφαλιστικές δικλίδες σε φαινόμενα δωροληψίας, ναι στην καταγγελία κάθε παρανομίας, κλπ δράσεις κατά της διαφθοράς...

Αν καταφέρουμε να κάνουμε πράξη τα νέα δεδομένα που προκύπτουν απομακρύνοντας παλαιοκομματικές νοοτροπίες και υιοθετώντας την καινούργια πνοή, έμπνευση και όραμα που διαφαίνονται, τότε θα μπορέσουμε να λέμε και το μεγάλο όχι σε κάθε Μνημόνιο, θα τα έχουμε καταφέρει σαν λαός...

ΟΛΑ (ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΤΟΠΙΚΗ) ΕΞΟΥΣΙΑ...

Δημοτικές εκλογές και πάλι, αυτή τη φορά για νέας μορφής αυτοδιοικητική εξουσία, μια υποτονική για τους περισσότερους πολίτες προεκλογική περίοδος όπου όμως θα διαπιστώσουμε ότι επικρατεί στους περισσότερους πολιτευόμενους ως επί το πλείστον (+150 άτομα αριθμεί ο κάθε συνδυασμός), ο κομματισμός, ο ανταγωνισμός, η φιλαρχία, η ιδιοτέλεια και η αλαζονεία.

Τα υψηλά ιδανικά, όπως η φιλοπατρία, η ανιδιοτέλεια και η αυταπάρνηση για τον λαό και το έθνος, απουσιάζουν στο μεγαλύτερο βαθμό και από τους τωρινούς συνδυασμούς υποψηφίων.

Όπου η φιλοδοξία για εξουσία μεταμφιέζεται σε ψευδεπίγραφο όραμα και η φιλαυτία σε πλαστή φιλοπατρία. Τα κίνητρα πολλές φορές, είναι ποταπά και τα μέσα και οι μέθοδοι επίτευξης εκλογικής νίκης χαμερπή. Το μεταμφιεσμένο ψέμα μπορεί να είναι μάλιστα τόσο επιτυχημένα πειστικό, που να πείσει και τους ίδιους σε βαθμό που να τους παραπλανήσει σε μια αναληθή αυτογνωσία.

Η επιδίωξη της εξουσίας και προπαντός η απόκτησή της μπορούν να εντείνουν την αλαζονεία του και να θρέψουν την ματαιοδοξία του, αν εκείνος που θέτει υποψηφιότητα και εκλέγεται δεν διαπνέεται από μεγαλοψυχία, ανιδιοτέλεια, φιλοπατρία και δεν διαθέτει πολιτική βούληση, όραμα και, πάνω απ' όλα, σεμνότητα.

Κατάλαβαν ότι με τις νέες αρμοδιότητες του "Καλλικράτη" είναι πολλά τα λεφτά, ότι έχει μερίδιο για όλους αρκεί να τρέξουν, αυτό τους ενδιαφέρει. Ο χορτάτος δεν νοιάζεται του νηστικού· όλο τα βλέπει με το μέτρο της αλαζονείας της καλοπέρασής του.

Απαραίτητη όμως προϋπόθεση για το καλό του λαού και του έθνους είναι η ενότητα, η συνεργασία και η συναίνεση σ' ένα κλίμα σεμνότητας και καλοπροαίρετης συνεννόησης. Η Ελληνική ιστορία έχει επανειλημμένα δείξει τα ύψη των επιτευγμάτων μας στο πεδίο της μάχης και του πνεύματος, όταν δίνουμε τα χέρια και ο πατριωτικός παλμός έχει εγκατασταθεί στην καρδιά μας και ριζώσει στην ψυχή μας.

Γιατί μια από τις χρησιμότητες της ιστορικής γνώσης είναι ακριβώς να μας υπενθυμίζει και να μας παραδειγματίζει.

Μόνο έτσι θα μπορέσουν να υπηρετήσουν τον λαό οι εκλεγμένοι, που πρέπει να είναι και η κυρία, αν όχι η μοναδική αποστολή και έγνοια τους. Τουλάχιστον για να μην ρεζιλευτούν κατά την διάρκεια της θητείας τους, αν διαθέτουν έστω και ελάχιστο φιλότιμο...

Αφού οι νικητές θα έχουν προκύψει από την βούληση των πολιτών, που θα διαλέξουν εκείνον τον δήμαρχο ή τον σύμβουλο με τον οποίο θα μπορούν να συνεννοηθούν και να μιλήσουν σε γλώσσα απλή. Με εκείνο που θα θεωρούν και θα νιώθουν δικό τους άνθρωπο. Διότι έχουν μπουχτίσει πια από τις περιδιαγραμμάτου πομφόλυγες...

ΓΙΑ ΠΑΡΤΗ ΤΟΥ Ο ΑΓΩΝΑΣ...

Μαζί καθόμασταν με τον παλιό φίλο και πίναμε καφέ συζητώντας για την ανεπάρκεια της παλιάς δημοτικής αρχής, όπως και την αντίστοιχη της νομαρχιακής και συμφωνήσαμε πως καιρός ν' αποσυρθούν οι τοπικοί άρχοντες μιας και ικανοποιήσανε την φιλοδοξία τους να κάτσουνε και 1 και 2 τετραετίες...

Αυτοί που με προηγούμενα εκλογικά μαγειρέματα είχαν κατά λάθος στα χέρια τους την ανάπτυξη του δήμου και του νομού...

Που με την ανεπάρκεια τους ευθύνονται κυρίως για το αναπτυξιακό έλλειμμα όλου του νομού μας, που αν και με καλύτερους φυσικούς πόρους από όλη την Κρήτη, παρουσιάζει χρόνια υστέρηση εξαιτίας μιας δική μας τοπικής αυτο-διοίκησης, ανίκανης να διεκδικήσει οτιδήποτε...

Συμφωνούσαμε πως είναι ώρα οι σώφρονες ενεργοί πολίτες να καθορίζουν τις εξελίξεις στον τόπο τους κι όχι να ψηφίζουμε τους συγγενείς κι εκλεκτούς του Ψηλού κατ' εξαίρεση από το κλίμα που επικρατεί στην υπόλοιπη χώρα, επειδή αυτοί πρέπει να κυβερνούν σαν καθαρόαιμα κουλούκια από τζάκια, όπως έλεγε ο ένας τους κάποτε προεκλογικά πάλι...

Να βάλουμε τέλος στην χρόνια ντόπια συνήθεια πια να επιλέγεται αυτός που έχει το μεγαλύτερο "δόντι" στους βουλευτές και λοιπούς κομματικούς παράγοντες και καταλήγει άχρηστος στους πολίτες...

Καταλήξαμε πως είναι ανάγκη να εκλεγεί ένας διαφορετικός, με όραμα και φαντασία, σχέδια και αποτελέσματα, πράγματα αυτονόητα για ηγέτη που όμως στερούνται και οι 2 παραπάνω, ικανός να κάνει κάτι για τον νέο μεγάλο δήμο που θα δημιουργηθεί με τον "Καλλικράτη", περιστοιχιζόμενος από άτομα που να μπορούν να ανταποκριθούν στις προσδοκίες των πολιτών, να έχουν ασχοληθεί σοβαρά με την ανάπτυξη και τα έργα, κάποιος τέλος πάντων να είναι σε αρμονία με την κοινωνία και τις πραγματικές ανάγκες της αντί να μας βλέπει εξ υψηλού από το οικογενειακό μέγαρο κάπου ψηλά στην πόλη, κάνοντας μόνο κάποιο έργο βιτρίνας που και που και αυτό για ικανοποίηση φίλων και συμφερόντων...

Τότε χτύπησε το κινητό του, όπου η γυναίκα του τον καλούσε να βρει τον αντιδήμαρχο με την ξεχειλωμένη κοιλιά και γνωστό ρουσφετολόγο, για να τον παρακαλέσει "να κοιτάξει μπας και κάνει κάτι" τώρα που φτάνουν εκλογές για ένα προσωπικό τους θέμα ανάξιο λόγου κι άνευ σημασίας, θυμίζοντας του πως τον στηρίζουν με την συλλογική τους ψήφο όλης της οικογένειας...

Και ο μπουνταλάς φίλος συμμορφούμενος με τις συζυγικές προτροπές, συμφώνησε να το φροντίσει αμέσως μετά, με τον ρουσφετολόγο που ανήκει στο κατεστημένο που θέλαμε να ξεφορτωθούμε πρωτύτερα και τώρα, μερικές στιγμές μετά, θα βγει ενισχυμένο με τις δικές τους οικογενειακές ψήφους...

Αμ, έτσι θ' αλλάξουνε τα πράγματα, που μόλις χρειάστηκες το ρουσφέτι ακόμη και για ασήμαντο ζήτημα για πάρτη σου έπεσες στα πόδια τους παρακαλώντας και προσφέροντας;

Σε μια στιγμή τα παρατάς όλα και γίνεσαι ένα ακόμη άβουλο ανθρωπάκι που σέρνεται στα προεκλογικά γραφεία και μάλιστα των χειρότερων; Έτσι στηρίζεις τον αγώνα που με ενθουσίασες πριν 5' να συμμετέχω;

Τότε που ζητούσαμε τρόπο να περιοριστεί το ρουσφέτι και η συναλλαγή όχι μόνο πολιτικών αλλά και μεγάλου μέρους πολιτών σαν και σένα, όπως περίτρανα άθελα σου τυχαία μου αποκάλυψες...

Με τέτοια νοοτροπία και πρακτική, αναρωτιέμαι τι να πάω να ψηφίσω την Κυριακή;
Που δεν μου πάει ούτε η αποχή, ούτε η ψήφος διαμαρτυρίας σε κάποιο περιθωριακό απόκομμα, προτιμώ μια δημιουργική ψήφο που να πιάσει τόπο εκεί που πρέπει και πάντα ως τώρα ασκώ το εκλογικό μου δικαίωμα, μα τι μ' αυτό;

Τι θ' αλλάξει μια ψήφος μόνο, αφού ο καθένας θα πάει να βολέψει τη πάρτη του, θα ξαναφορτωθούμε όλοι τους ίδιους μιας και αυτοί ακριβώς είναι που "μπορούν να κάνουν κάτι" για ότι ασήμαντο κι ευτελές μικρορουσφέτι κι άσε τους άλλους ψηφοφόρους και υποψήφιους να ελπίζουν μάταια...

Και κάτι για το τέλος, που σπάνια παρατηρείται: Πόσοι υποψήφιοι από τους νέους δήμους έχουν καταγεγραμμένο πρόγραμμα ως σήμερα, 5 μέρες πριν τις εκλογές;

Αν το ψάξετε θα εκπλαγείτε για το πόσοι δεν έχουν γραπτή ούτε μια αράδα για το τι δεσμεύονται ότι θα κάνουν. Σκόρπιες δηλώσεις...Λόγια του αέρα...

Ας το δούμε ΚΑΙ αυτό πριν ψηφίσουμε, εκτός και αν υπογράφουμε λευκές επιταγές σαν τον παραπάνω φίλο!

ΔΩΣΕ ΚΑΤΙ...

Μέρα με τη μέρα η κοινωνία αποκτά όλο και περισσότερους που προσπαθούν να σε πείσουν για να τους δώσεις κάτι.

Είναι ο Πακιστανός σε κάθε φανάρι πια, ο ξεπεσμένος "καλλιτέχνης" με το ακορντεόν ή τη κιθάρα και το παιδί με τον δίσκο, ο απελπισμένος Έλληνας που σου δείχνει τις εξετάσεις αίματος του παιδιού του με την "ανίατη" αρρώστια, ο Μπαγκλαντέζος με τα 2 ζευγάρια παπούτσια όλα κι όλα ανά χείρας, οι ανάπηροι που παρατάσσονται εν σειρά στο κέντρο της πόλης, ο αλλοδαπός που αδιάκοπα πεινάει και "ντεν έκει ντουλειά", οι μόνιμοι παλιοί ζητιάνοι, οι νεόφερτοι τσιγγάνοι κάτω από τα παρκόμετρα, διάφοροι ηλικιωμένοι έξω από νοσοκομεία, αλκοολικοί και πρεζόνια στο περιθώριο της ζωής και της κοινωνίας, ζητούν τον μερτικό τους.

Συμβαίνει σε όλο και περισσότερους ανθρώπους. Είτε ζητιανεύουν είτε προσπαθούν να πουλήσουν οτιδήποτε (που συνήθως εισάγουν επιτήδειοι και μεταπωλούν σε τριτοκοσμικούς επίδοξους εμπόρους) μπορεί να τραβήξει την προσοχή κάποιου/ας.

Και δεν είναι μόνο οι λαθρομετανάστες σε αναζήτηση του "κατιτίς παραπάνω".

Η κρίση και η ανεργία θρέφουν την απελπισία. Νέοι άνεργοι ή μεσήλικες που δεν τα βγάζουν πέρα με μία δουλειά, προσπαθούν να τα βολέψουν όπως μπορούν.

Τα απογεύματα διαμερίσματα των Αμπελοκήπων και της Ομόνοιας στην πρωτεύουσα γεμίζουν από ανθρώπους που συμμετέχουν σε δίκτυα τηλεφωνικών πωλήσεων, πληρώνοντας οι ίδιοι το τηλεπικοινωνιακό κόστος. Αρκετοί δεν ξέρουν περί τίνος πρόκειται μέχρι να τους εξηγήσουν αναλυτικά. Συνήθως προσέρχονται στο πρώτο ραντεβού ακολουθώντας κάποιον που τους είπε ότι θα τους βάλει στη νέα τους δουλειά.

Άλλες ευέλικτες δουλειές δημιουργούνται με βάση τη δωρεάν εργασία και όχι τα κεφάλαια των κορόιδων. Κάπως έτσι στήνονται ολόκληρα δίκτυα πωλητών που εργάζονται δωρεάν από το τηλέφωνο, προσδοκώντας να εισπράξουν ποσοστά από τις πωλήσεις που αν σταθούνε τυχεροί "θα κάνουν". Και επειδή κανένας δεν αγοράζει ασφαλιστικά προϊόντα σήμερα, τα δάνεια και οι κάρτες τελείωσαν από καιρό, έμειναν οι τηλεπικοινωνίες με τις ανανεωμένες υπηρεσίες τους, τα φωτοβολταϊκά που πουλάνε σήμερα ως η καλύτερη επένδυση και μερικές λοιπές ευφάνταστες ιδέες του τηλεμάρκετινγκ.

Και είναι ακόμα στην αρχή.

Όλοι απελπισμένοι κυνηγοί του (ανύπαρκτου πια) οβολού μας. Που αν πλουτίσουμε μια μέρα ξαφνικά, μπορούμε να κάνουμε κάτι για δαύτους, αν είμαστε όλοι στα ίδια, ποιός θα κοιτάξει ποιόν;

ΨΕΥΔΗ ΔΙΛΛΗΜΑΤΑ...

Πολύ αρέσκεται ο Έλληνας πολιτικός να θέτει διλήμματα στους ψηφοφόρους. Είναι στην πρακτική των κομμάτων εξουσίας, αλλά και των μικρών. Για παράδειγμα το βασικό δίλημμα που έθεσε η ΕΔΑ το 1951, ήταν «Τι Παπάγος τι Πλαστήρας»!

Διαχρονικά σ' αυτή τη χώρα το παιχνίδι των εκλογών παιζόταν και παίζεται με διλήμματα και όχι με τα πραγματικά προβλήματα του λαού. Ο πολιτικαντισμός περισσεύει, ακόμη και σε κρίσιμες περιόδους, όπως η τωρινή:

«Μνημόνιο ή Σαμαράς», το ένα δίλημμα σήμερα.

«Μνημόνιο ή χρεοκοπία», το άλλο.

Πιο παλιά είχαμε το «Σοσιαλισμός ή Βαρβαρότητα».

Ψευδο-διλήμματα όλα. Ειδικά τα δυο πρώτα που κυριαρχούν στην επικαιρότητα.

Διότι ο Σαμαράς δεν μας λέει ακόμη ξεκάθαρα τι θα κάνει μετεκλογικά με το Μνημόνιο, αν εκλεγούν μεθαύριο οι δικοί του αυτοδιοικητικοί υποψήφιοι.

Ο δε Παπανδρέου δεν μας διευκρινίζει κατά πόσον με τους δικούς του αυτοδιοικητικούς η χώρα θα σωθεί από την χρεοκοπία.

Έτσι η δήλωση του πρωθυπουργού ότι «η βαρύτητα της ψήφου στις 7 Νοεμβρίου αποκτά πλέον και βαθύτερο πολιτικό περιεχόμενο: οι πολίτες θα δώσουν ξεκάθαρο στίγμα για το πού θέλουν να πάει η χώρα», δε εκφράζει αυτό που θέλει ο λαός απ' αυτές τις εκλογές.

Ο Ελληνικός λαός τιμωρεί (όσοι σκέφτονται τουλάχιστον και δεν έχουν χρείαν το ρουσφέτι που πέφτει σύννεφο), τις πολιτικές και τους πολιτικούς συνήθως στις βουλευτικές εκλογές. Εξάλλου οι περισσότεροι ψηφοφόροι σήμερα δεν είναι πια τόσο ανώριμοι, ώστε να παρασύρονται από εκβιαστικά και αφελή πολλές φορές διλήμματα που δεν έχουν σχέση με την πραγματικότητα της καθημερινότητάς τους...

Το δίλλημα δημιουργεί στον ψηφοφόρο την εντύπωση ότι δύο απόψεις/λύσεις (αυτό ή εκείνο) αποτελούν τις μοναδικές επιλογές του! Στην πραγματικότητα υπάρχει τουλάχιστον μία ακόμη λύση που δεν λέγεται.

Για παράδειγμα στο «Μνημόνιο ή χρεοκοπία» υπάρχει η εναλλακτική λύση ικανότερος εξορθολογισμός των δημόσιων δαπανών και δικαιότερη φορολόγηση.

Στο «Μνημόνιο ή Σαμαράς», υπάρχει η λύση της από κοινού με την κυβέρνηση συστράτευσης για να σωθεί η χώρα...

Σε κάθε πολιτικό δίλημμα υπάρχει και τρίτη πρόταση που για λόγους κομματικών σκοπιμοτήτων δεν ακούγεται. Οι δύο διαζευτικές προτάσεις (ή..., ή...) είθισται να αποτελούν τα επιβαλλόμενα ακραία και μοναδικά προβαλλόμενα σημεία μιας αντιπαράθεσης.

Φυσικά μέχρι να γίνει κατανοητό ότι ο ψηφοφόρος εμπαίζεται, το επιχείρημα του κάθε κόμματος παραμένει ως ψευτοδίλημμα.

Με ό,τι συνεπάγεται αυτό στην πορεία της υφαρπαγής της ψήφου του.

Τα ψευδή διλήμματα ήταν και είναι προσφιλής πολιτική μέθοδος εξαπάτησης της κοινής γνώμης...