Το χάλι και η κατάντια της τηλεόρασης με τον καταιγισμό των reality shows που μας επεφύλασε το "ανανεωμένο" πρόγραμμα της νέας τηλεοπτικής σαιζόν. Τι θέλετε και δεν σας προσφέρεται: τηλεπαιχνίδια, τραγούδι, μαγειρική, απαστράπτοντα υποψήφια μοντέλα.
Οι δομές του προγράμματος ίδιες...
Σε ηλίθιας έμπνευσης τηλεπαιχνίδια οι διαγωνιζόμενοι κυνηγάνε να κερδίσουν χρηματικά έπαθλα απαντώντας σε ηλίθιες ερωτήσεις, όπου η τύχη παίζει πολύ μεγαλύτερο ρόλο από τις τυχόν και αμφισβητίσιμες γνώσεις του διαγωνιζόμενου. Και αυτό για να μη νοιώθουν, όσοι έχουνε ακόμα λιγώτερες γνώσεις, κομπλεξικοί. Όλοι, ακόμη και οι απολύτως άσχετοι με οτιδήποτε, που παρακολουθούμε τον διαγωνισμό από τον καναπέ τους θα είχανε τις ίδιες πιθανότητες να κερδίσουνε αφού είναι καθαρά θέμα τύχης. Έτσι δεν τους καταπιέζει η ασχετοσύνη τους και δεν νοιώθουνε εντελώς άβολα, ενώ καταναλώνουν διαφημίσεις.
Στα "γνήσια ρεάλιτι", το σκηνικό είναι πάλι στάνταρ και γνωστό από παλιά: Μιά ομάδα συνήθως άνεργων νέων που δεν χάνουν ούτε κάνουν τίποτα, διαγωνίζεται για κάποιο "έπαθλο" που είναι ο τίτλος του καλύτερου τραγουδιστή ή του καλύτερου μάγειρα, ή του καλύτερου μοντέλου, ή έστω του τελευταίου αντέξαντα κι εναπομείναντα...Και μετά τι;
Οι επίλεκτοι διαγωνιζόμενοι περνούν σειρά από "δοκιμασίες" που καταλήγουν ένας - ένας από αυτούς να φεύγει από την ομάδα για να μείνει στο τέλος ο νικητής ή η νικήτρια. Αγωνία στο κατακόρυφο σε κάθε δοκιμασία για τα παρακολουθούντα εναγωνίως καρακατσουλιά. Άσε οι αγκαλιές χαράς, οι εξομολογήσεις on camera, και τα δάκρυα και κλάματα αυτών που αποκλείονται. Πρόκειται για πραγματική κλειδαρότρυπα, άγνωστο γιατί τραβά το ενδιαφέρον.
Ειδικά για τους πολλούς φέτος διαγωνισμούς μαγειρικής, διερωτώμαι πραγματικά τι νόημα έχει να παρουσιάζουν πιάτα που ποτέ δεν θα κάτσει να τα μαγειρέψει κανείς λόγω πολυπλοκότητας ή ανοστιάς τελικά. Για να φάει άραγε κάποιος καλοφαγάς τί; Το τάδε πιάτο κρεατικού με σάλτσα φραγκοστάφυλο; Αλήθεια γιατί φραγκοστάφυλο και όχι μυρτίλη, φράουλα ή αγριοκέρασο; Και όλα αυτά υπό το βλέμμα αυστηρών κριτών που φοβούνται οι διαγωνιζόμενοι και τους κοιτούν με αγωνία ζωγραφισμένη στα πρόσωπα να δοκιμάζουν τις συνταγές τους, τόσο σημαντικό είναι πια ένα πιάτο φαγητό;
Σε άλλα τηλεοπτικά τσαντήρια ηλίθιοι γελούν με τα χάλια τους κι εκτονώνονται σε εβδομαδιαίες δόσεις, ελπίζοντας σε μια "επανάσταση" που συχνά εξαγγέλεται αλλά ποτέ δεν πρόκειται να υλοποιηθεί από το μουνουχισμένο κοινό του συγκεκριμένο τηλεστάρ...
Αφήστε την πληθώρα των εξαφανισμένων, των δολοφονημένων, αυτών που ξαναβρέθηκαν κι αυτών που νεκραναστάθηκαν και μιλούν "ζωντανά" για τις περιπέτειες τους, όσοι τα παρακολουθούν τους αξίζει ότι παθαίνουν βλέποντας ιστορίες αγνώστων που δεν αφορούν κανένα κι όμως καταλαμβάνουν πολύτιμο τηλεοπτικό χώρο...
Στο εβδομαδιαίο πρόγραμμα των καναλιών, μέτρησα 17 συνολικά τέτοιες εκπομπές. Προσωπικά δεν έχω άποψη γιατί αυτό το κατάντημα ειδικά αυτή την εποχή, ούτε με αναγκάζει κανείς να το παρακολουθώ.
Άποψη όμως και ιδέες έχω με την Acanthus Productions, για άλλο πρόγραμμα πιο ενδιαφέρον και άλλο κοινό βέβαια, δεν ξέρω πότε θα τραβήξω την προσοχή κάποιου καναλάρχη, μην τους ενοχλώ μάταια στη μακαριότητα τους, όπως διαπίστωσα στις ως τώρα προσπάθειες μου...
Άμα πιάσουν πάτο εδώ είμαι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου