Δευτέρα 30 Σεπτεμβρίου 2013

ΧΑΜΗΛΑ Ο ΠΗΧΗΣ...

Γράφει ο Ανδρέας Πετρουλάκης, μα θα μπορούσα να το έχω γράψει κι εγώ:

Ο Σύνδεσμος Ελλήνων Ολυμπιονικών αριθμεί αρκετές εκατοντάδες μέλη ενώ τα μετάλλια που έχουν κατακτήσει Έλληνες αθλητές είναι μερικές δεκάδες. Ο λόγος είναι ότι, ενώ σε όλες τις υπόλοιπες χώρες του κόσμου Ολυμπιονίκες θεωρούνται όσοι ανέβηκαν στο βάθρο, στη χώρα μας όσοι πλασαρίστηκαν στην οκτάδα.

Σημασία έχεις πού βάζεις τον πήχυ. Και εμείς τον βάζουμε χαμηλά για να φαινόμαστε πολλοί οι καλοί. Αυτός είναι περίπου ο εθνικός τρόπος να βλέπουμε τα πράγματα.

Τα ελληνικά Πανεπιστήμια σε διάφορες διεθνείς κατατάξεις καταλαμβάνουν όχι ιδιαίτερα αξιοζήλευτες θέσεις. Αυτό δεν μας πτοεί. Τα δημοσιεύματα θριαμβολογούν διότι υπάρχουν «5 Ελληνικά Πανεπιστήμια ανάμεσα στα 500 καλύτερα του κόσμου» και όχι κανένα ελληνικό ΑΕΙ στα 400 καλύτερα. Ο ολιγαρκής πήχυς της αυταρέσκειας που λέγαμε.

Στις εισαγωγικές συνήθως μπαίνουν εύκολα θέματα και κάθε χρόνο ανεβαίνουν οι βάσεις. Όταν κατ' εξαίρεση κάποιες φορές βάζουν ζόρικα, όπως φέτος, τότε μιλάμε για σφαγιασμό, κατάρρευση των βάσεων, «Παιδεία κάτω από τη βάση». Τα παιδιά έτσι κι αλλιώς έχουν τα ίδια ποσοστά επιτυχίας, εμείς όμως προτιμούμε ατυχήσαντες αριστούχους από αποτυχημένους.

Οι ομάδες μας στην Ευρώπη παίζουν συνήθως κακό ποδόσφαιρο αλλά εμείς το περιγράφουμε με εκφράσεις όπως «στάθηκαν καλά», «έπαιξαν σαν ίσος προς ίσο», «αμύνθηκαν ηρωικά» γιατί ο πήχυς που έχουμε βάλει είναι η αποφυγή διασυρμού. Αγνοώντας ότι ακριβώς το νόημα του αθλητισμού είναι να αντιπαρατεθείς ίσος προς ίσον και αν είσαι χειρότερος να χάσεις. Συνήθως είμαστε εξ ορισμού χειρότεροι αλλά αφού το ξέρουμε παραμένουμε ικανοποιημένοι στις συχνές αξιοπρεπείς ήττες γιατί εκεί ακριβώς έχουμε βάλει το όριο επιτυχίας. Πώς να ομολογήσουμε μεταξύ μας ότι μάλλον αγωνιζόμαστε σε άλλο άθλημα.

Τα στήθη των ανώτερων και ανώτατων αξιωματικών όλων των σωμάτων είναι τίγκα στο παράσημο. Όλοι τους, ευτυχώς, είναι άκαπνοι. Τι πραγματικά πιστοποιούν τα γυαλιστερά μετάλλια με τις πολύχρωμες κορδέλες και οι εντυπωσιακοί μεγαλόσταυροι; Φαντάζομαι ότι τα αριστεία εξαίρετης ανδρείας που υπήρχαν για να δίνονται σε ήρωες πολέμου, τώρα δίνονται σε αυτούς που κατάφεραν να τελειώσουν επιτυχώς μία άσκηση. Αυτός είναι στις μέρες μας ο πήχυς. Δίνει όμως σε όλους μας τη χαρά να θαυμάζουμε το αξιόμαχο και ηρωικό του στρατεύματος, το οποίο δόξα τω Θεώ δεν χρειάστηκε ποτέ να επιβεβαιώσουμε.

Ανεβάζουμε ο ένας το επίπεδο του άλλου, καμιά φορά αλληλοθαυμαζόμαστε και αλληλοδοξαζόμαστε και ανεβαίνουμε όλοι μαζί επίπεδο. Χαμηλώνουμε τις απαιτήσεις και πολλαπλασιάζουμε τις θέσεις των αρίστων για να βρουν να κάτσουν οι μέτριοι. Έτσι σιγά σιγά μάθαμε το ανεπαρκές να το θεωρούμε κανονικό και να επιβραβεύουμε ως εξαιρετικό το αυτονόητο. Σαν τους υπαλλήλους που πάνε κανονικά στη δουλειά τους και τους δίνουμε επίδομα εγκαίρου προσελεύσεως αντί να επιπλήττουμε τους αργοπορημένους.

Η νεαρή και όμορφη αστυνομικός που συνέλαβε τον δολοφόνο χρυσαυγίτη έκανε τη δουλειά της. Είναι μια δύσκολη, επικίνδυνη και κακοπληρωμένη δουλειά αλλά είναι η δουλειά που διάλεξε. Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας δεν έχει κανένα λόγο να παρασημοφορήσει έναν άνθρωπο επειδή απλώς έκανε τη δουλειά του- το μήνυμα είναι αρνητικό. Φαντάζομαι ότι εκατοντάδες συνάδελφοί της έχουν συλλάβει ακόμα πιο επικίνδυνους κακοποιούς- δεν καλεί καθένα τους μετά να τον βραβεύσει. Αυτό είναι το επάγγελμα για το οποίο πληρώνονται.

Ας δίνει με περισσότερη φειδώ τα μετάλλια ο Πρόεδρος, έτσι κι αλλιώς αρκετούς ντοπαρισμένους Ολυμπιονίκες έχει ήδη βραβεύσει. Το κορίτσι μπορεί να αρκεστεί σε μια έκφραση ευαρέσκειας του διοικητή της. Ο οποίος στη συνέχεια πρέπει να ερευνήσει αν αληθεύουν οι καταγγελίες αυτοπτών μαρτύρων ότι κάποια από τα αγόρια που ήταν μαζί της έβλεπαν ένα έγκλημα να εκτυλίσσεται μπροστά τους, αμέτοχα. Αν η ευσυνείδητη παρασημοφορηθεί σαν ηρωίδα, η συμπεριφορά των αδρανών θα φαίνεται κανονική.

Σάββατο 28 Σεπτεμβρίου 2013

ΤΟ ΠΑΙΖΩ ΚΑΙ ΠΟΛΥ ΑΝΤΡΑΣ (Η ΤΑΙΝΙΑ)...



Ελληνική ταινία του Ερρίκου Θαλασσινού, από το 1983.

Η ζωή ενός βιοπαλαιστή οικογενειάρχη που καταπιέζεται από την πεθερά του, αλλάζει εντελώς όταν ένας παλιός του φίλος επιστρέφει από την Αφρική και του ξεπληρώνει ένα παλιό χρέος...

Πέμπτη 26 Σεπτεμβρίου 2013

25 ΕΥΡΩ ΓΙΑ ΝΑ ΑΡΡΩΣΤΗΣΕΙΣ...

Η επιβολή εισιτηρίου 25 ευρώ για τη νοσηλεία στα νοσοκομεία, ψηφίστηκε πέρυσι το Νοέμβριο υπό την ασφυκτική πίεση της τρόικας αλλά και με το πρίσμα της οικονομικής κατάρρευσης του ΕΣΥ.

Έτσι επελέγη για ακόμη μια φορά η επιβάρυνση των πολιτών οι οποίοι θα πληρώνουν 25 ευρώ για να νοσηλεύονται, ανεξαρτήτως αν έχουν ασφάλιση.

Με ποια λογική πρέπει να πληρώνουν 25 ευρώ οι Έλληνες πολίτες ανεξαρτήτως οικονομικής κατάστασης, αλλά όχι οι "ελληνοποιημένοι", οι υπόλοιποι λαθρομετανάστες και οι δήθεν "πρόσφυγες".

Έχει πατήσει κανένας υπουργός σε δημόσιο νοσοκομείο για να δει από κοντά τις κατηγορίες των ανθρώπων που περιθάλπτωνται;

Μάλλον όχι και ούτε έχει ζητήσει στατιστικά στοιχεία, τα περισσότερα λοιπόν περιστατικά προέρχονται από την επαρχία, οι περισσότεροι είναι ασφαλισμένοι στον ΟΓΑ είτε εν ενεργεία είτε συνταξιούχοι και το υπόλοιπο είναι ασφαλισμένοι του ΙΚΑ ή και διάφοροι ανασφάλιστοι ρομά και μετανάστες που προφανώς μέχρι σήμερα δεν πλήρωναν μία. Ρωτά λοιπόν τον υπουργό κάποιος τι εισοδήματα δηλώνουν οι ανωτέρω και εάν οι περισσότεροι είναι στα δέκα χιλιάδες ευρώ τον χρόνο τι προσδοκά να εισπράξει;

Οι έχοντες και οι κατέχοντες έχουν ιδιωτική ασφάλεια ή και μπορούν να καλύψουν τις ανάγκες τους σε ιδιωτικά θεραπευτήρια, άραγε ποιοί περιμένουν ότι θα πληρώσουν ή έχουν να πληρώσουν;
Αλλά προφανώς θα το εισπράττουν αμέσως και μετά θα στέλνουν τον κόσμο να στέκεται στις ουρές για το πάρει υποτίθεται πίσω. Γνωστές κουτοπονηριές, αλλά δεν πιάνουν πιά.

Το μέτρο αυτό ήταν να εφαρμοστεί και το 2013 αλλά με παρέμβαση τότε του πρωθυπουργού, δεν έγινε. Όμως από την 1η Ιανουαρίου θα τεθεί σε εφαρμογή και θα επιβαρύνει τους ήδη πιεζόμενους πολίτες. Οι οποίοι ρωτούν μεταξύ άλλων γιατί θα πρέπει να ξαναπληρώσουν (αφού ήδη πληρώνουν μέσω του προϋπολογισμού) για το διαλυμένο σύστημα υγείας. Άλλωστε, δε φταίνε αυτοί για το πάρτι που είχε στηθεί επί χρόνια, για τις μίζες στις προμήθειες, τη συμμορία που για δεκαετίες μοιραζόταν τα χρήματα του Ελληνικού λαού.

Δηλαδή ο κάθε ασφαλισμένος που πληρώνει ήδη, είναι ο μόνος που θα ξαναπληρώνει έξτρα. Μπράβο στους εγκεφάλους.

Αντιλαμβάνονται ότι αυτά είναι κίνητρο για να δουλεύει κανείς μαύρα, να παίρνει τα λεφτά στο χέρι, να βάζει κάτι στην άκρη για σύνταξη και να πηγαίνει τζάμπα στο νοσοκομείο ως ανασφάλιστος;
Είναι απλό, αν το καθεστώς του παράνομου είναι ευνοϊκότερο απο του νόμιμου, όλοι θα γίνουν παράνομοι.

Ωθείται ο νομοταγής πολίτης στην παρανομία, να δουλεύει μαύρα και να νοσηλεύεται ως ανασφάλιστος.

Βεβαίως όταν θα είναι όλοι "αναξιοπαθούντες", το σύστημα θα το χρηματοδοτούν ξωτικά, σύμφωνα με τους φωστήρες που το σκέφτηκαν ...

Μήπως η κυβέρνηση με τις διάφορες αστοχίες της μία με τους πλειστηριασμούς της πρώτης κατοικίας, μια με τουτο τον κεφαλικό φόρο των 25 ευρώ και με οτιδήποτε άλλο επινοήσει αύριο, καταφέρνει τελικά να στρέφει τον κόσμο εναντίον της χωρίς ουσιαστικά να γεμίζει τα συνεχώς άδεια ταμεία;

Τετάρτη 25 Σεπτεμβρίου 2013

ΑΥΞΗΣΕΙΣ ΜΙΣΘΩΝ...

Ρωτάει σχετικά με τον μισθό που πάιρνει, ο Άγγλος τον Γερμανό:
- Πήρες αύξηση φέτος;
- Πήρα!
- Και τι τα έκανες;
- Ε, να, αγόρασα ένα σπίτι στις Άλπεις.
- Και τα υπόλοιπα;
- Με τα υπόλοιπα αγόρασα μια Porsche 911 Carrera.
Ρωτάει ο Γερμανός τον Γάλλο:
- Πήρες αύξηση φέτος;
- Πήρα!
- Και τι τα έκανες;
- Ε, να, αγόρασα για την κόρη μου ένα διαμέρισμα στις Κάννες.
- Και τα υπόλοιπα;
- Με τα υπόλοιπα αγόρασα ένα Audi A6 Avant.
Ρωτάει ο Γάλλος τον Έλληνα:
- Πήρες αύξηση φέτος;
- Πήρα!
- Και τι τα έκανες;
- Ε, να, αγόρασα ένα παπάκι 125 cc.
- Και τα υπόλοιπα;
- Τα υπόλοιπα τα έβαλε η μάνα μου!

Τρίτη 24 Σεπτεμβρίου 2013

ΟΙ ΓΕΡΜΑΝΙΚΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ ΚΑΙ ΕΜΕΙΣ...

Οι γερμανικές εκλογές πέρασαν στην ιστορία και μένει να δούμε το συνασπισμό δυνάμεων που θα κυβερνήσει με το μεγάλο αφεντικό να είναι η Μέρκελ.

Εδώ κι ένα χρόνο στην Ελλάδα έβλεπαν με αγωνία το αποτέλεσμα των εκλογών.

Πολλοί πίστευαν ότι μια "ψαλιδισμέν"η Μέρκελ θα την οδηγούσε σε αλλαγή πολιτικής.
Θα την μαλάκωνε υπέθεταν απέναντι στους σπάταλους Νότιους της Ευρώπης που όλο δάνεια ζητάνε...

Τι ψήφισαν οι Γερμανοί; Μήπως ψήφισαν σταθερότητα στην Ελλάδα, συνέχιση των προσπαθειών για πραγματικές μεταρρυθμίσεις και έξοδο από την κρίση;

Μπορεί επίσης να ψήφισαν Τσίπρα και λοιπές δυνάμεις της αριστεράς. Διότι αν ζητήσουν νέα μέτρα που θα ρίξουν την κυβέρνηση, τότε καλύτερα εκεί στο Βερολίνο να μάθουν Ελληνικά για να συνεννοούνται απευθείας με τον μη γλωσσομαθή πρώην καταληψία πρόεδρο του Σύριζα.

Πολύ σύντομα, τους επόμενους 2-3 μήνες ή ακόμη και με τις πρώτες εντυπώσεις από την τρόικα θα μάθουμε τι τελικά ψήφισαν οι Γερμανοί. Οι Γερμανοί κατά βάθος πρέπει να είναι ευχαριστημένοι από την πολιτική της Μέρκελ που λεηλατεί όλο τον Ευρωπαϊκό Νότο για να περνάνε αυτοί καλύτερα κι έτσι το αναγνώρισαν και την υπερψήφισαν. Στο κάτω-κάτω, επιτυχημένη πολιτικός στη χώρα της είναι και εξελέγη για να προασπίσει τα δικαιώματα και την ευημερία των Γερμανών πολιτών.  Ο Γερμανός ψηφοφόρος γιατί να μην ψηφίσει Μέρκελ, όταν αποδεδειγμένα κράτησε τη Γερμανία νησίδα σταθερότητας μέσα σε μία τρικυμισμένη Ευρώπη;

Η Μέρκελ και οι Γερμανοί κοιτάζουν την πατρίδα τους, τα συμφέροντά τους και τη ζωή τους. Ψηφίζουν αυτόν που τα υπερασπίζεται (εις βάρος ολόκληρης της Ευρώπης) και δεν ενδιαφέρονται καθόλου να τους συμπαθήσουμε. Τους αρκούν τα 43 δις κέρδος που αποκόμισαν από τον τοκογλυφικό δανεισμό στα κορόϊδα-θύματα κράτη της Ν.Ευρώπη. Αυτή είναι η πικρή αλήθεια, όσο και να προσπαθούν να μας πείσουν τα φερέφωνα που έστησαν προχθές "έκτακτες εκπομπές" για να μπουρδολογήσουν.

Εμείς αλήθεια έχουμε κανένα λόγο να είμαστε ευχαριστημένοι από οποιονδήποτε;

Την ώρα που εμείς δεν αναζητούμε λύσεις στα προβλήματα μας, περιμένουμε από τις Γερμανικές κάλπες την ελπίδα.

Ας ανοίξουμε λοιπόν λίγο τα μάτια μας, ας μάθουμε τι ισχύει στα Ευρωπαϊκά κράτη, πως λειτουργούν οργανωμένα ως κράτος αλλά και ως κοινωνία, πως εφαρμόζονται οι νόμοι, και μετά να βγάλουμε τις παρωπίδες, να σταματήσουμε να νομίζουμε ότι η Ελλάδα είναι το κέντρο του κόσμου, να αλλάξουμε πρότυπα πολιτικών, να κάνουμε την αυτοκριτική μας και μετά να κατηγορήσουμε άλλους για τα λάθη και τις παραλείψεις μας...

Δευτέρα 23 Σεπτεμβρίου 2013

ΣΥΛΛΟΓΙΚΗ ΜΟΝΑΞΙΑ...

Είναι τρομακτικό, ασυνήθιστο και πρωτόγνωρο για τον άνθρωπο να αντιλαμβάνεται ότι είναι μόνος στη μάχη για επιβίωση.

Παρόλα αυτά, αυτό που καθημερινά παρατηρώ στη σύγχρονη Ελληνική κοινωνία, είναι ότι τελικά έτσι είναι τα πράγματα.

Γιατί είσαι μόνος όταν βρίσκεις το σπίτι, το αυτοκίνητο ή την περιουσία σου λεηλατημένη από κλέφτες.

Είσαι μόνος στο δρόμο ή σε κάποιο πολυσύχναστο μέρος, όταν μια ομάδα αδέσποτων αλλοδαπών σε χτυπάει για να σου κλέψει τα λεφτά, το κιινητό, το ρολόι, το μπουφάν ή τα παπούτσια σου (πραγματικά περιστατικά εν Αθήναι)... 

Εν μέσω πλήρους ατιμωρησίας των δραστών και βοήθειας προς τα θύματα από κανέναν, ακόμη και από λοιπούς πολίτες που μπροστά στα μάτια τους εκτυλίσσονται τα περιστατικά... 

Και το τραγικό της υπόθεσης είναι ότι ενώ καθένας είναι μόνος με αυτό το κρύο, το σιχαμερό συναίσθημα/προαίσθημα, η πλειοψηφία των συμπολιτών μας περιμένει το θαύμα από τους ίδιους πολιτικούς, που δεν είναι άλλοι παρά οι φυσικοί και ηθικοί αυτουργοί του συνειδησιακού, οικονομικού και πνευματικού βιασμού που σαν λαός υφιστάμεθα.

Και ενώ το κατά Σαμαρά "success story" συνεχίζεται, οι "σωσμένες" τράπεζες πνίγουν τον κόσμο παρά την ανακεφαλαιοποίηση, οι εναπομείναντες επιχειρήσεις αφανίζονται αντί να ενεργοποιήσει νέες, υγιείς οικονομικές δυνάμεις, το εχθρικό πλέον κράτος τρομοκρατεί, εκβιάζει, λειτουργεί με το φασιστικότερο και πιο αποτρόπαιο πρόσωπο που θα μπορούσε να έχει εναντίον μιας κοινωνίας που συνθλίβεται από τους απανωτούς φόρους, τα χαράτσια και την ανεργία,, (παραγνωρίζοντας πως οι υπερβολές δημιουργούν πολλαπλά προβλήματα αλλά και προκαλούν αντι-δράσεις εξίσου υπερβολικές), η εγκληματικότητα αυξάνεται και θα αυξάνεται, όλο και πιο πολύπλευρη και πολυδιάστατη...

Όταν όλα καταρρέουν, αυτό που τελικά μας μένει είναι ο ίδιος μας ο εαυτός και η πίστη ότι θα τα καταφέρουμε με ή χωρίς τρίτους στο πλάι μας. Κι αυτή η πίστη δεν είναι εύκολο πράγμα...
Να λοιπόν γιατί χρειάζεται να απεμπλακούμε από ψευδαισθήσεις υποψήφιων σωτήρων, ή ενός θαύματος που θα έρθει από το πουθενά και θα πρέπει εμείς οι ίδιοι να αρχίσουμε να συνειδητοποιούμε την αφόρητη μοναξιά μας.

Γιατί κάπου εκεί ανάμεσα στην μοναξιά και την απελπισία ίσως, θα αρχίσει να γεννιέται το φως της ελπίδας, της αποφασιστικότητας και της δύναμης για το καινούργιο που εμείς θα δημιουργήσουμε...

Και θα είναι προτιμότερο να μην ξαναεμπιστευτούμε κόμματα και πρόσωπα, αλλά λύσεις σε υπαρκτά προβλήματα...

Σάββατο 21 Σεπτεμβρίου 2013

ΣΤΑΚΑΜΑΝ (Η ΤΑΙΝΙΑ)...



Ελληνική ταινία από το 2001.

Ο Κώστας, σεμνός και μετρημένος, αδιόριστος καθηγητής μαθηματικών, κληρονομεί από τη μητέρα του, κάπου στην Καστοριά, την πατροπαράδοτη οικογενειακή επιχείρηση, ένα γουναράδικο και το αρχοντικό της, με τον ορό να αναλάβει υπό την προστασία του, τον Πέτρο, 70 ετών και τον Παύλο, 72 ετών αντίστοιχα, τροφίμους του Γηροκομείου Αθηνών. 

Η διαθήκη αποκαλύπτει ότι ένας από τους δυο, είναι ο πραγματικός του πατέρας.  Ποιος όμως;  

Ο δρόμος για την Καστοριά είναι μακρύς και τα επεισόδια στη διαδρομή είναι πολλά....

Παρασκευή 20 Σεπτεμβρίου 2013

ΣΤΙΓΜΕΣ ΗΡΕΜΙΑΣ...

Όχι πολύ μακριά από την πόλη...

Μακριά όμως από ανθρώπινες αντιπαραθέσεις, σκοτούρες, διεκδικήσεις των συντεχνιών του δημοσίου που δεν αφορούν κανέναν άλλο, πολιτικά αδιέξοδα, συνεχή κοινωνική ένταση, πορείες κι επεισόδια με θανατηφόρες συμπλοκές φανατισμένων των άκρων για ξεπεσμένες ιδεοληψίες.

telfeggari1.jpg

Με παρέα την τελευταία για φέτος καλοκαιρινή πανσέληνο, που μόλις άρχισε την φωτεινή πορεία της ανεπηρέαστη από κάθε ανθρώπινη μιζέρια...

Τετάρτη 18 Σεπτεμβρίου 2013

"ΑΓΩΝΙΣΤΕΣ"...

Αιματηρή κατάληξη είχε η συμπλοκή μεταξύ δύο ανδρών σε καφετέρια στο Κερατσίνι, λίγο μετά τα μεσάνυχτα.
 
Στη διάρκεια της συμπλοκής ένας 55χρονος μαχαίρωσε στο στήθος έναν 34χρονο, ο οποίος μεταφέρθηκε σε πολύ σοβαρή κατάσταση στο νοσοκομείο, όπου λίγο αργότερα εξέπνευσε.

Με αφορμή τη μπάλα, μα με την αστυνομία να ερευνά το ενδεχόμενο πολιτικών κινήτρων, αφού και οι 2 ανήκαν σε διαφορετικούς, μάλιστα αντίθετους πολιτικούς χώρους.

Μέχρι στιγμής δεν έχουν διευκρινιστεί τα ακριβή αίτια της αιματηρής συμπλοκής, μα ήδη ο ένας έχει χριστεί "αγωνιστής" του λαού και περίπου τοπικός ήρωας, όπου για χάρη του προγραμματίζεται άλλη μια "αντιφασιστική" συγκέντρωση το απόγευμα που σίγουρα θα επεκταθεί σε κάθε πόλη, ενώ ο άλλος τραβά μοναχός του τον δρόμο της τάχα δικαιοσύνης...

Επειδή ο ένας ανήκε σε ισχνή αριστερή μειοψηφία που όμως φωνασκεί πολύ χωρίς να έχει να προσφέρει τίποτα και ο άλλος στην λαική δεξιά που ολοένα δυναμώνει επειδή βρίσκεται πραγματικά κοντά στον λαό και την καθημερινότητα του, μα δεν έχει σωστή καθοδήγηση και κάνει γκάφες, καθότι ξεκίνησε από γραφικούς χοντροκέφαλους...

Τρίτη 17 Σεπτεμβρίου 2013

ΕΞΩ ΚΑΙ Η ΒΙΟΧΑΛΚΟ...

Ο μεγαλύτερος βιομηχανικός μεταλλουργικός όμιλος της χώρας φεύγει.

Την ώρα που γίνονται αγωνιώδεις προσπάθειες προσέλκυσης ξένων επενδυτών στην Ελλάδα, οι Έλληνες επιχειρηματίες, τα λεγόμενα παλαιά τζάκια του επιχειρείν δίνουν στην πατρίδα τη χαριστική βολή. Μετά τη ΦΑΓΕ και την 3Ε άλλος ένας μεγάλος όμιλος η Βιοχάλκο, αποφάσισε να εγκαταλείψει την Ελλάδα.

Με επίσημη ανακοίνωσή της στο χρηματιστήριο η εταιρεία ανακοινώνει τη φυγή της για το Βέλγιο, με το τρικ της συγχώνευσης με άλλη εταιρεία, την Viohalco S.A., εταιρεία συμμετοχών θυγατρική του ομίλου με έδρα το Βέλγιο.

Ουσιαστικά η Ελληνική εταιρεία κάνει αυτή την κίνηση αφενός για φορολογικούς λόγους και αφετέρου για να μπορεί να έχει ευκολότερη χρηματοδότηση, αλλά οι θυγατρικές παραγωγικές εταιρείες παραμένουν στην Ελλάδα.

Τώρα το ποιες είναι οι απώλειες για την ελληνική οικονομία και για το πόσοι θα χάσουν τις δουλειές τους, αυτό θα το δούμε σύντομα.

Ελάχιστες αμφιβολίες υπάρχουν ότι θα ακολουθήσουν και οι θυγατρικές της σταδιακά.
Ποιος εξέτασε το κόστος της ενέργειας; Ποιος τη φορολόγηση;

Να κάθεται ο κάθε σοβαρός επιχειρηματίας προσοχή μπροστά σε άσχετους και μπουρδολόγους σωτήρες της Οικονομίας μας, που επαγγέλλονται "ανάπτυξη" εδώ και 5 χρόνια, αλλά ακόμα δεν κατόρθωσαν ούτε μια έκθεση ιδεών για την επίτευξή της να συγγράψουν; Και να παρακαλάει για ρευστότητα το τραπεζικό μας σύστημα, που "ολοκληρώθηκε η επανακεφαλαιοποίηση του προ μηνών", αλλά οι αναμενόμενοι "κρουνοί ρευστότητας" αποδείχτηκαν ένα ακόμα ψέμμα;

Οι εταιρείες είναι δυναμικοί οργανισμοί και το χρήμα τρέχει ταχύτερα από τις αποφάσεις (και τα λάθη που αυτές κάποτε προκαλούν) των πολιτικών. Προφανώς μπίζνες με το στανιό και με έκτακτες εισφορές που διαλύουν κάθε έννοια οικονομικού προγραμματισμού και υπολογισμού απόδοσης επένδυσης, δεν γίνονται...

Η αποχώρηση των μεγάλων βιομηχανιών (και των μικρότερων ή πολύ μικρών που δεν γνωστοποιούνται ποτέ) δυστυχώς δεν φαίνεται να σταματάει. Είναι η αρνητική δυναμική και οι εντυπώσεις σε εξωτερικό και εσωτερικό που παράγουν τέτοιες κινήσεις.

Ποια μεγάλη βιομηχανία θα έλθει, όταν οι ντόπιοι βιομηχανικοί κολοσσοί συνωστίζονται στην έξοδο; Πιθανώς να έλθουν επιχειρήσεις που ασχολούνται με υπηρεσίες, πρώτες ύλες, τουρισμό και ενέργεια, αλλά όχι βιομηχανίες. Αλλά αυτές οι νέες που θα έλθουν (αν έλθουν) δεν επαρκούν για την μείωση της τρομακτικής ανεργίας.

Φεύγουνε οι υγιής επιχειρήσεις. Φεύγουνε οι επιχειρηματίες. Φεύγουνε οι ελεύθεροι επαγγελματίες που ξέρουνε μια τέχνη. Φεύγουνε οι επιστήμονες. Μένουνε οι συνταξιούχοι. Μένουνε οι δημόσιοι υπάλληλοι. Μένουνε τα "συνδικάτα". Μένουνε οι αιώνιοι φοιτητές. Μένουνε οι λαθρομετανάστες ...

Δεν πειράζει, εμείς θα συνεχίσουμε να ασχολούμαστε με οικεία θέματα που κατέχουμε εδώ και έτη: με τον Φ.Π.Α. του φραπέ και της μπουγάτσας, την τιμή της χωριάτικης στη Μύκονο και την Κρήτη, με τον Φ.Α.Π. των μη προσοδοφόρων ακινήτων, με 45άρηδες συνταξιούχους, με μαγειρέματα του εκλογικού νόμου, με διαγκωνισμούς υποψηφίων που δεν θα προαφέρουν τίποτα αν εκλεγούν, με τη φορολόγηση σκαφών και οχημάτων 1928 κυβ. εκατοστών ως τεκμήρια πολυτελούς διαβίωσης, τα φαληρημένα κανάλια των νταβατζήδων, με την πρόσληψη χιλιάδων υπαλλήλων της πρώην Ε.Ρ.Τ. (με σκανδαλώδη πριμοδότηση για να ξαναεισαχθούν) στη νέα υποτίθεται απαλλαγμένη από την ευνοιοκρατία του παρελθόντος Ε.Ρ.Τ. και με το βόλεμα ημετέρων συζύγων, τέκνων και εσχάτως και φιλενάδων στη βουλή και τα υπουργεία, κλπ μίζερα.

Πού να μείνει καιρός για τίποτε άλλο στους πολυάσχολους τού τίποτε;

Δευτέρα 16 Σεπτεμβρίου 2013

ΓΙΑΤΙ "ΚΑΛΠΑΖΕΙ" Η Χ.Α.

Το "φαινόμενο" Χρυσή Αυγή δεν λέει να καταλαγιάσει, αντίθετα καλπάζει με άλματα με την συμπολίτευση αλλά και την αντιπολίτευση να κοιτούν έκπληκτοι και άπρακτοι...

Οι Έλληνες που δηλώνουν στις δημοσκοπήσεις ότι θα ψηφίσουν Χρυσή Αυγή είμαστε όλοι εμείς. Ας ρίξουμε μια ματιά γύρω μας, στην οικογένειά μας, στην παρέα μας, στον επαγγελματικό χώρο. Σίγουρα υπάρχουν πολίτες που δεν έχουν καμιά σχέση ούτε με τους ψευτόμαγκες, ούτε με τους ξυρισμένους με τον αγκυλωτό σταυρό, ούτε με τους δωδεκαθεϊστές. Όταν οι δημοσκοπήσεις δίνουν στο κόμμα του Μιχαλολιάκου 13% - 15% ενώ τα κρυφά στοιχεία λένε ότι μπορεί να φτάνει και το 18%, τότε μιλάμε για πάνω από ένα εκατομμύριο Έλληνες.

Ας σκεφτούμε ποιοι είναι όλοι αυτοί. Είναι γιατροί, δικηγόροι, καθηγητές, δηλαδή τα «λευκά κολάρα». Αλλά είναι και εργάτες, κάποιοι εργαζόμενοι στο δημόσιο τομέα (αυτοί που δεν μπήκαν με κομματικά κριτήρια), υδραυλικοί, ηλεκτρολόγοι και πολλοί άνεργοι που δηλώνουν ότι θα ψηφίσουν Χρυσή Αυγή.

Όποιος λοιπόν μείνει κολλημένος στο ότι η ακροδεξιά οργάνωση είναι απλά ένα περιθωριακό κόμμα, έχει χάσει την ουσία. Κι αυτό το λέμε τόσο για την κυβέρνηση και τα υπόλοιπα κόμματα κι αποκόμματα του λεγόμενου "δημοκρατικού τόξου", όσο και για τα μέσα ενημέρωσης που δεν ξέρουν τι τους γίνεται...

Όσο θα υπάρχουν ανισότητες στην Ελληνική κοινωνία, ακόμη και τώρα στην εποχή των μνημονίων και της κρίσης, τόσο ο κόσμος θα γυρίζει την πλάτη στα πολιτικά συστήματα εξουσίας.
Δεν γίνεται να προστατεύεται το πελατειακό κράτος με κάθε τρύκ ακόμη και τώρα και κάποιες άλλες  κοινωνικές ομάδες να νοιώθουν τελειωμένες. Όταν καταστρέφονται δυο γενιές γιατί κάποιοι ανενόχλητοι λεηλάτησαν τη χώρα από τη μεταπολίτευση και μετά μόνο και μόνο για κομματικά οφέλη και ψήφους, περιμένετε εσείς τον 25αρη, τον 30αρη, να μην ψηφίσει Χ.Α.

Όσο ο κόσμος βλέπει ότι η διαπλοκή ζει και βασιλεύει και μοιράζει αν όχι λεφτά, τουλάχιστον καρέκλες εξουσίας, τόσο θα στρέφεται στο άγνωστο, όσο αποκρουστικό κι αν είναι. Επειδή ακόμη η διαπλοκή ζει και βασιλεύει, παίρνει δανεικά και αγύριστα εις βάρος όλων, παίρνει τσάμπα δημόσιους οργανισμούς και λέτε γιατι η Χ.Α. κοντεύει 20%. Η οποία διαπλοκή τόσα χρόνια εκτρέφει τους τάχα μεσαίους χώρους και τους δήθεν "προοδευτικούς", που δεν την απειλούν όπως το απολιθωμένο ΚΚΕ.

Αν η διαπλοκή τα βρεί αύριο με την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ όπως τα βρήκε και με την ηγεσία της ΝΔ - ΠΑΣΟΚ, θα γίνει και ο Τσίπρας πρωθυπουργός αν ο Σαμαράς δεν τους εξυπηρετεί πια, με την ΧΑ στην αναβαθμισμένη θέση του ελεγκτή τήρησης των συμφωνηθέντων.

Μία ακόμη βασική παράμετρος της ενίσχυσης της ΧΑ. είναι ο διάχυτος εθνομηδενισμός, με την σχεδόν την κατάργηση της λέξης Έθνος & Πατρίδα από τον δημόσιο λόγο, την έμμεση πλήν σαφή απαγόρευση της έννοιας του Πατριώτη στο πολιτικό γίγνεσθαι, με την συστηματική προώθηση όλων των βασικών αξόνων της που οδηγούν στην εξάλειψη της εθνικής συνείδησης και στην διάλυση της έννοιας του έθνους-κράτους. Τι έκανε η λεγόμενη δεξιά απέναντι σε αυτές τις πολιτικές; Ψήφιζε "Ναι σε όλα".

Έτσι δημιουργήθηκε ένα πολιτικό κενό που αφορά την μεγάλη σιωπηλή μάζα του πατριωτικού χώρου που το βιώνει ως βέβαιη και οδυνηρή καταδίκη του Έθνους σε αφανισμό. Αυτό το κενό το κάλυψε η εμφάνιση της ΧΑ που πέρα από τα κουσούρια, τις ιδιομορφίες της και την ακραία συμπεριφορά, προσφέρει πολιτική διέξοδο στην αγωνία των πατριωτών για το αύριο, πιέζοντας με τον τρόπο αυτό την εξουσία για αλλαγή πολιτικής γραμμής. Πράγμα που έχει ήδη αποδώσει, καθώς σε αρκετά θέματα η ΧΑ έχει προωθήσει την ατζέντα της οδηγώντας την εξουσία σε μερική αν και σπασμωδική αλλαγή πλεύσης.

Οσο ο κόσμος δε βλέπει από το πολιτικό σύστημα κινήσεις ανατροπής και απομάκρυνσης της κατεστημένης μούχλας, με αποτέλεσμα την γιγάντωση του αισθήματος αδικίας που οφείλεται στην ατιμωρισία.τόσο θα τιμωρεί με τον τρόπο που νομίζει καλύτερο για τις συνθήκες σήμερα. Η ΧΑ είναι για αυτούς η Νέμεσις. Δε μπορούν να κυβερνούν ατιμώρητοι οι "ήρωες" της καταστροφής.

Και δεν αναφέρω τίποτα για τα αισθήματα του πολύ κόσμου προς τους λαθραίους εγκληματίες κάθε ράτσας και χρώματος, στα μέρη και τις γειτονιές που αυτοί μαγαρίζουν, βρίσκοντας άσυλο στην ρητορεία της ξεπεσμένης αριστεράτζας.

Όσο οι πολίτες τρέμουν στην ιδέα ότι δεν έχουν μέλλον στον τόπο τους, τόσο θα κάνουν το κομμάτι τους.

Και το κάνουν γνωρίζοντας πως δεν πρόκειται να δωθεί διέξοδος από τα προβλήματα έτσι. Την επιλέγουν για το "ξεκαθάρισμα" ως λύση, η οποία θα είναι καταστροφική όχι μόνο για τους ίδιους αλλά για όλους ανεξαιρέτως, οπότε και γι' αυτούς που είναι στο απυρόβλητο...

Το δάσος την πολιτικής ζωής του τόπου που φαίνεται απρόθυμο ή και αδύναμο  να εξυγιανθεί από μόνο του, μάλλον κινδυνεύει από φωτιά. Το έχει αντιληφθεί. Πως και εάν προλάβει να αντιδράσει  έστω και στο και πέντε, μένει να φανεί.

Προτού είναι αργά να σκεφτούν ότι ο κόσμος μπούχτισε. Μην ψάχνουνε πολύπλοκους λόγους, απλά οι πολιτικές που εφαρμόζονται ερήμην των πολιτών, τους οδηγούνε εκεί...

Σάββατο 14 Σεπτεμβρίου 2013

ΧΑΜΕΝΟΣ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ (Η ΤΑΙΝΙΑ)...



Ελληνική ταινία από το 2000, σε σενάριο Αλέξανδρου Κακαβά και σκηνοθεσία Θανάση Αντωνίου.

"Χαμένος παράδεισος", ο κωδικός ενός πειράματος που έγινε στη μέση του πουθενά, χωρίς να ολοκληρωθεί ποτέ.

Ένα ζευγάρι φρενοβλαβών ο Στέλιος και η Εύα, συμμετέχει στο πείραμα μέχρι που Εύα δολοφονείται.

Ο Στέλιος τριγυρνά στο μέρος που έγιναν τα πειράματα μαζί με τη Λίντα, μια νεαρή που έχει απαγάγει ενώ έκανε οτοστόπ...

Παρασκευή 13 Σεπτεμβρίου 2013

ΦΟΒΟΣ ΕΚΛΟΓΩΝ...

Τον επόμενο χρόνο θα γίνουν οι Δημοτικές εκλογές και όπως δείχνουν τα προγνωστικά θα καταποντισθούν οι δυνάμεις που σήμερα όπως και χθές για πολλά χρόνια κυβερνούν.

Έτσι ώστε να τελειώνουμε επιτέλους με τούτο το κατεστημένο και την γενιά που βρέθηκε αγκαλιασμένη με την εξουσία και βαθιά διεφθαρμένη επιχειρηματική-πολιτική ελίτ που λυμαίνεται τα πλούτη του τόπου...

Με τα γνωστά επακόλουθα για τους υπόλοιπους, όπου ο πολύς κόσμος αδυνατεί να πληρώσει τους συσσωρευμένους φόρους τριών ετών και απειλείται από το ΣΔΟΕ πως αν δεν είναι συνεπής στις οφειλές του θα δημευθεί η ακίνητη περιουσία του αν έχει ακόμη, θα κατασχεθεί η σύνταξή του και ο μισθός του και αν αυτά δεν ικανοποιήσουν τον εκάστοτε έφορο θα μπει χέρι και στον τραπεζικό του λογαριασμό...

Οι πολιτικοί γνωρίζοντας αυτό το ενδεχόμενο προσπαθούν να βρουν πονηρές λύσεις-τεχνάσματα στα ψηφοδέλτια ώστε τα αποτελέσματα των Δημοτικών εκλογών να μην είναι τόσο μαύρα για τα κόμματα τους, όπως διαγράφονται.

Μαζί όμως με τις Δημοτικές εκλογές θα γίνουν και οι εκλογές για το Ευρωπαϊκό κοινοβούλιο. Εκεί κανείς δεν μπορεί να μπερδέψει το εκλογικό σώμα με πονηρά ψηφοδέλτια. Οι ψηφοφόροι θα κληθούν να ψηφίσουν το κόμμα της αρεσκείας τους. Σε αυτή τη διαδικασία θα βρει την ευκαιρία ο δυσαρεστημένος και θυμωμένος ψηφοφόρος να φανερώσει την έντονη αντιπάθεια και δυσαρέσκειά του απέναντι στην πολιτική ελίτ και τους δανειστές.

Το δραματικό της υπόθεσης είναι ακριβώς ότι από το σύνολο των κομματικών σχηματισμών της χώρας ακόμα δεν αρθρώνεται μια ολοκληρωμένη πρόταση αντιμετώπισης του αδιεξόδου που βρίσκεται η χώρα, αλλά συνεχίζουν όλοι στο ίδιο μοτίβο λαϊκισμού που μας οδήγησε εδώ που βρισκόμαστε.

Σε συνδυασμό μάλιστα με την παντελή ανικανότητα που δείχνουν οι υπάρχοντες πολιτικοί, που βέβαια οι ίδιοι έχουν καταστήσει το Σύνταγμα κουρελόχαρτο με τις παλινωδίες τους να διαχειριστούν τις προκλητικές συμπεριφορές της Χρυσής Αυγής και των ΣΥΡΙΖΑ και ΚΚΕ, οδηγούν τους είτε απαίδευτους, είτε εξοργισμένους είτε απογοητευμένους πολίτες να στηρίξουν ακραίους
σχηματισμούς απλά και μόνο για λόγους αντίδρασης προς αυτούς που τους οδήγησαν σε απόγνωση. Ούτε είναι δεδομένο πως ο πεινασμένος κι αδικημένος ψηφίζει αριστερά, ούτε έχει την παραμικρή σκασίλα για τον κομμουνισμό και τα παραμύθια του...

Ο φόβος που καλλιεργείται για το τι μπορεί να προκύψει από μια πιθανή αλλαγή είναι μόνο εκ του πονηρού, για σώσουν αν γίνεται τα γουρουνίσια (κυριολεκτικά για έναν τους τουλάχιστον!) τομάρια τους.

Κανείς δεν πιστεύει πως όποιος κι αν τους διαδεχτεί θα μας κατσικωθεί στο σβέρκο για μια ζωή. Και στο κάτω - κάτω αν δεν αποδειχθεί εντάξει, τον μαυρίζουμε σε επόμενες εκλογές.

Ό,τι δηλαδή συμβαίνει εδώ και δεκαετίες παγκοσμίως σε κοινοβουλευτικά καθεστώτα..

Τετάρτη 11 Σεπτεμβρίου 2013

ΑΛΛΗ ΜΙΑ ΝΕΑ ΣΧΟΛΙΚΗ ΧΡΟΝΙΑ...

Τέρμα και οι φετινές θερινές διακοπές για μαθητές, δασκάλους, καθηγητές.

Στα βιβλιοχαρτοπωλεία ο μαθητόκοσμος ψωνίζει ήδη τις καινούργιες σχολικές τσάντες, βιβλία και άλλα είδη. Τα πολλά - πολλά φροντιστήρια κάθε λογής έχουν καταρτίσει ήδη προγράμματα κι ετοιμάζονται να ξεκινήσουν εντατικά, υποσχόμενα αυριανές πρωτιές σε εξετάσεις και προοπτικές επιστημοσύνης...

Ναί μεν οι οικογένειες ετοιμάζονται κανονικά, ναι μεν το Υπουργείο Παιδείας ισχυρίζεται πως τα βιβλία έχουν σταλεί στα σχολεία και πως η νέα σχολική χρονιά θα ξεκινήσει ομαλά, θα συμβεί όμως έτσι;

Ακόμη αυτή η "εκπαιδευτική ομαλότητα" δεν νομίζετε ότι είναι προσβολή της αλήθειας; Ποιά εκπαιδευτική ομαλότητα; Μόνο τυφλός δεν βλέπει τι γίνεται σε όλη την εκπαίδευση. Από την πρωτοβάθμια μέχρι την τριτοβάθμια...

Μπουρλότο στην εκπαιδευτική ομαλότητα βάζει απροκάλυπτα πλέον η αντιπολίτευση της "τάχα αριστεράς των διαρκώς επαναστατημένων - βολεμένων", επιδιώκοντας την ένταση στα σχολεία. Δεν είναι μόνο ότι βάζει τα παιδιά, τους μαθητές μπροστά στα πολιτικά τους παιχνίδια,  αλλά χωρίς αιδώ και καμία σοβαρότητα βγαίνει δημοσίως με βουλευτές και ζητάει κλειστά σχολεία. Οι γονείς θα τους αβαντάρουν εις βάρος του συμφέροντός τους;

Και μάλιστα παρασύροντας σε άσκοπες απεργίες, κατόπιν εορτής (οι διαθεσιμότητες καθηγητών είναι γεγονός προ πολλού, οι μετατάξεις το ίδιο).

Από την πλευρά τους ΕΛΜΕ και ΟΛΜΕ (οι συνδικαλιστικές ηγεσίες των καθηγητών της Μ.Ε. στο ΔΣ της Ολμε μετεχουν 3 του συριζα και 2 του ανταρσυα, τα κόμματα που υποστηρίζουν την αναρχία στην Ελλάδα αποτελούνε το 20-25% των Ελληνων καθηγητων), ήδη προγραμματίζουν 5ήμερες επαναλαμβανόμενες απεργίες ή άλλες μορφές απεργιακών κινητοποιήσεων. Κάτι που αναιρεί τελείως αυτά που λέει το Υπουργείο...

Κατά την συνηθισμένη εδώ και χρόνια συνήθεια των σημερινών "εκπαιδευτικών" τους να παρατείνουν για ένα τουλάχιστον μήνα τις 3μηνες καλοκαιρινές τους διακοπές, εξομοιούμενοι με άπλυτους αγωνιστές του κώλου μπαχαλάκηδες, που το μόνο που ξέρουν είναι να κλείνουν τα σχολεία για να μένουν τα παιδιά αγράμματα, ή να αναγκάζονται να καταφύγουν στην ιδιωτική εκπαίδευση (βλέπω κεντρικό φροντιστήριο άρτια οργανωμένο από ένα και μόνο άτομο, σε 2 κτήρια με έκταση και μαθητές ανάλογους ενός λυκείου, που απασχολεί πλήθος νέους καθηγητές και λειτουργεί απρόσκοπτα ακόμη και τις Κυριακές πρωί όλη την χρονιά, με τα παιδιά πρόθυμα σε αντίθεση με το επίσημο σχολείο που το κλείνουν οι πάντες με κάθε αφορμή).

Για τους μαθητές και τους γονείς μία απεργία των εκπαιδευτικών θα είχε πραγματικό αντίκρισμα, όχι από το αν η ΟΛΜΕ θα την έχει προκηρύξει αλλά αν στην πράξη θα την έχει ακολουθήσει ο κλάδος. Πόσοι δηλαδή από τους εκπαιδευτικούς πέρα των κομματικών συνδικαλιστών θα απεργήσουν, περισσότερο πόσοι και για πόσο θα αντέξουν.

Εκεί ποντάρει και το κράτος. Στον εκφυλισμός της εν του έσωθεν.

Πάντα υπήρχαν προβλήματα στον χώρο της εκπαίδευσης και πάντα καλούνταν οι δάσκαλοι όλων των βαθμίδων, να σύρουν το κάρο. Πάντα! Μόνο που τα προβλήματα έχουν γίνει τελευταία, μέσα στη δίνη της οικονομικής κρίσης που περνά η χώρα μας και βιώνουμε ως πολίτες, βουνό.

Όπου η πολιτεία έχει φροντίσει προ πολλού να εξαθλιώσει τόσο τους εκπαιδευτικούς, με τις περικοπές, ώστε να υπολογίζεται και το τελευταίο ευρώ. Αν κρίνει κανείς μάλιστα από την δήθεν ενότητα στις τελικές αποφάσεις, μάλλον συνηγορεί με την άποψη του Υπουργείου ότι «τα σχολεία θα λειτουργήσουν κανονικά»! Κι όμως, σε άλλες εποχές οι αγώνες είχαν διάρκεια και αποτέλεσμα. Τότε υπήρχε ενότητα στον κλάδο και οι αποφάσεις παίρνονταν πλειοψηφικά από μαζικές Συνελεύσεις.

Με το καινούργιο νομοσχέδιο, η κυβέρνηση κατάφερε και κάτι άλλο, αδιανόητο στο παρελθόν: να διχάσει τον κλάδο των εκπαιδευτικών, άλλους ευνοώντας τους ως ευγενείς κλάδους και άλλους στέλνοντάς τους στη διαθεσιμότητα ή την απόλυση. Ανάλογα με το ποιος πιέζει περισσότερο!

Εν πάσει περιπτώσει: η αντοχή των εκπαιδευτικών (και των κομμάτων που υποστηρίζουν τις απεργιακές κινητοποιήσεις στον χώρο της Μ.Ε.) θα φανεί τις επόμενες μέρες.
 
Δυστυχώς η Παιδεία παραμένει ένα από τα πρώτα θύματα της κάθε ανερμάτιστης εκπαιδευτικής πολιτικής. Όπου όλοι βάζουν μπροστά στα επικοινωνιακά τους παιχνίδια μικρά παιδιά και φοιτητές. Δηλαδή, μπροστά στο πρόσκαιρο επικοινωνιακό όφελος, θυσιάζουν αυτό που δήθεν επικαλούνται, την Παιδεία και τη μόρφωση. Ποιά παιδεία και ποια μόρφωση με κλειστά σχολεία και Πανεπιστήμια;
Βλέπουμε μόνο μια αγωνία για την επικοινωνιακή διαχείριση απο πλευράς κόμματος στα ΜΜΕ και καμιά έγνοια για την ουσία, την συνολική παιδεία δηλαδή και τις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις γενικότερα.

Πολύ δε περισσότερο σήμερα με την πολιτική της τρόικας που επιμένει να βλέπει κοντόθωρα την οικονομία να επικαλύπτει τους ανθρώπους...

Κλείνοντας, κάποιοι επίκαιροι του Νίκου Μαραγκουδάκη, από τους λίγους ανθρώπους που δικαιούνται τον τίτλο του πραγματικού εκπαιδευτικού σε πλήρη αντίθεση με τους παραπάνω, με δεκαετίες ολόκληρες προσφορά στους μαθητές των Χανίων. Ευτυχώς τον γνώρισα σαν καθηγητή μια χρονιά στην Ιστορία στο Β΄Γυμνάσιο:

Νέο ξεκίνημα
Καινούργια σχολική χρονιά προβάλλει
κι οι δάσκαλοι καινούργια ανοίγουν πύλη
στ' ανάκτορο της μάθησης και πάλι
κι είναι έτοιμα τα ακούραστά τους χείλη.

Νιώθουν την ύπαρξή τους σαν λαμπάδα
που καίει και λειώνει σε ιερό βωμό
χαρίζοντας στα πνεύματα λαμπράδα
κι ελπίδα για ένα μέλλον φωτεινό...

Τρίτη 10 Σεπτεμβρίου 2013

ΜΙΚΡΗ ΠΙΚΡΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΔΥΟ ΑΝΘΡΩΠΩΝ...

Από κείμενο του Χρήστου Χωμενίδη:

Γεννήθηκαν αμφότεροι στις αρχές της δεκαετίας του '30. Από πατέρα Αθηναίο, «γκάγκαρο», ο Τάκης ο μεγάλος. Λιμπίστηκε τα τσακίρικα μάτια της Σμυρνιάς ο γκάγκαρος χασάπης και την πήρε «και ας μην είχε δεύτερο βρακί». Από πατέρα και μάνα πρόσφυγες ο Τάκης ο μικρός, οι οποίοι -ακόμα κι όταν «η Ελλάς ευημερούσε» όπως κοκορεύονταν οι εκάστοτε πρωθυπουργοί- επέμεναν να τα φέρνουν πολύ δύσκολα βόλτα, μεροδούλι-μεροφάι ...

Κατά τα παιδικά τους χρόνια χώριζαν τους Τάκηδες δύο χιλιόμετρα σκάρτα πλην άβυσσος κοινωνική. Στην πλατεία Γκύζη είχε το κρεοπωλείο του ο γκάγκαρος. Στις εργατικές πολυκατοικίες της λεωφόρου Αλεξάνδρας έμεναν οι πρόσφυγες. Στις ενδιάμεσες αλάνες αντάμωναν κι έπαιζαν μπάλα τα πιτσιρίκια. Κάθε Χριστούγεννα και κάθε Πάσχα, στα τραπεζώματα της κοινής τους γιαγιάς, ο Τάκης του χασάπη εμφανιζόταν με δώρα για τον φτωχό του εξάδελφο. Κοκκίνιζε το προσφυγάκι, έσκυβε το κεφάλι και τραύλιζε «χίλια ευχαριστώ» για τα ταλαιπωρημένα παπούτσια και για τα φθαρμένα παλτά. «Δεν λες που έχουν έναν χρόνο διαφορά και τα αποφόρια του ενός χωρούν στον άλλον;» έβλεπε πάντοτε η γιαγιά τους τη θετική πλευρά.

Την Κατοχή και τα μετέπειτα, ο γκάγκαρος χασάπης κατάφερε να τα περάσει σχεδόν αβρόχοις ποσί. Επρόκειτο για σπάνιο κατόρθωμα να κρατάς ίσες αποστάσεις από τους Χίτες κι από το ΕΑΜ, να καίγεται ο κόσμος γύρω σου κι εσύ να κοιτάς τη δουλειά σου κι όταν σου πυρπολούν στα Δεκεμβριανά το μαγαζί, να κάνεις τον σταυρό σου και λουφαγμένος μες στο σπίτι σου να περιμένεις στωικά προς τα πού θα γείρει η πλάστιγγα.

Ο μπατζανάκης του ο πρόσφυγας δεν διέθετε παρόμοιες αρετές: Βγήκε από τους πρώτους στο βουνό. Σκοτώθηκε από τους πρώτους. Ο Τάκης ο μικρός έμεινε ορφανός. «Αλλά και να 'χε ζήσει ο μπαμπάς σου» του έλεγε μια μέρα ο χασάπης «τι χαΐρι θα 'χατε δει; Στα Μακρονήσια θα τραβιότανε ή στις Τασκένδες, αίμα θα φτύνατε οικογενειακώς... Ενώ τώρα η δράση του έχει σχεδόν ξεχαστεί. Ουδέν κακόν λοιπόν αμιγές καλού ...».

Διόλου δεν είχε ξεχαστεί η δράση του. Τελειώνοντας με τα χίλια ζόρια το Γυμνάσιο, ο Τάκης ο μικρός διεπίστωσε πως το όνομα του μπαμπά του τον βάραινε. Αν ήθελε να συνεχίσει σπουδές -σιγά μην αποτολμούσε τέτοιο όνειρο-, αν ήθελε να διοριστεί κλητήρας ή να αποκτήσει έστω άδεια μικροπωλητή, έπρεπε να υπογράψει ένα μάτσο χαρτιά ότι «αποκηρύσσει μετά βδελυγμίας τον κομμουνισμόν και τας παραφυάδας αυτού» ... Δεν είχε την παραμικρή σκασίλα ο Τάκης ο μικρός για τον κομμουνισμό. Ένιωθε όμως πως στην ουσία του ζητούσαν να αποκηρύξει τον πατέρα του. Τους έριξε δυο μούντζες και με ό,τι λεφτά είχε και δεν είχε, έβγαλε ένα εισιτήριο τρίτης θέσης. Στην απέναντι όχθη του Ατλαντικού δεν τον περίμενε κανείς. Μα ήταν δεκαεννιά χρονών: Το χέρι του έστυβε την πέτρα, το καυλί του την τρυπούσε.

Ο Τάκης ο μεγάλος κατάφερε με τον βούρδουλα του πατέρα του και ας μην τα 'παιρνε και πολύ τα γράμματα να τελειώσει το Πανεπιστήμιο Πειραιά - «Βιομηχανική Σχολή» το έλεγαν τότε. «Δεν θα σε χαραμίσω στις νεφραμιές και τις συκωταριές, επιστήμονα άνθρωπο!» του ανακοίνωσε όλος καμάρι ο χασάπης μόλις είδε το πτυχίο. Και με τη μεσολάβηση ενός βουλευτή -στον οποίον εδώ και χρόνια προμήθευε τις καλύτερες νεφραμιές και συκωταριές- τον διόρισε στο Υπουργείο Συγκοινωνιών. Του έραψε δυο κοστούμια και του έδωσε την ευχή του.

Στιγμιότυπα από τις ζωές του θείου Τάκη και του θείου Τάκη:
1955. Ο Τάκης ο μεγάλος, ο γκάγκαρος, αρραβωνιάζεται τη Βούλα, θυγατέρα ταξιάρχου. Εγκαθίσταται στο προικώον, στη Νεάπολη Εξαρχείων και αγοράζει με τις αποταμιεύσεις του ηλεκτρικό ψυγείο. Για την ηλεκτρική κουζίνα βάζει γραμμάτια.

1956. Ο Τάκης ο μικρός κοιμάται σε ένα ημιυπόγειο στην Αστόρια μαζί με τρεις ακόμα μετανάστες. Κάθε πρωί, αξημέρωτα, ξεκινάει για το Μανχάταν. Επί δώδεκα ώρες σπρώχνει ένα καροτσάκι με πρέτζελ, αλατισμένα κουλούρια. Τα μεσημέρια κάνει είκοσι λεπτά διάλειμμα, κολατσίζει στην είσοδο του Σέντραλ Παρκ. Επίσης, κατουράει πίσω από τον ίδιο πάντα θάμνο.

1958. Ο Τάκης ο μεγάλος φωτογραφίζεται με την πρωτότοκη κόρη του, με φόντο τα περιστέρια της πλατείας Συντάγματος. Ο Τάκης ο μικρός ερωτεύεται μιαν εβραιοπούλα πολωνικής καταγωγής, εργάτρια σε υφαντουργείο. Παραμερίζουν τις θρησκευτικές προκαταλήψεις τους και κλέβονται.

1962. Ο Τάκης ο μεγάλος δίνει το προικώον αντιπαροχή και αποκτά αυτοκίνητο. Ι.Χ. Ο Τάκης ο μικρός πουλάει το καρότσι και την άδεια του κουλουρά και μπαίνει συνέταιρος σε ένα σουβλατζίδικο στην Αστόρια. Την 25η Μαρτίου, ο γιος του παρελαύνει στην Πέμπτη Λεωφόρο ντυμένος τσολιαδάκι.

1970. Ο Τάκης ο μεγάλος ακούει κεκλεισμένων των θυρών τις ελληνικές εκπομπές του BBC και της Deutche Welle αλλά στο υπουργείο αποκαλεί τη Χούντα «Επανάσταση». Παραμερίζοντας τους τελευταίους του ενδοιασμούς, εκφωνεί ενώπιον του προσωπικού τον πανηγυρικό της 21ης Απριλίου. Έπειτα από δυο εβδομάδες, προάγεται σε Γενικό Διευθυντή.

1971. Ο Τάκης ο μικρός πηγαίνει σε συνεστίαση του ΠΑΚ Νέας Υόρκης και βλέπει τον Ανδρέα Παπανδρέου να βροντάει και να αστράφτει, μην αποκλείοντας το αντάρτικο εναντίον των Συνταγματαρχών. Εντυπωσιάζεται μεν, φτύνει δε τον κόρφο του που δεν έχει πια κανένα πάρε-δώσε, καμιά εξάρτηση από την Ελλάδα.

1976. Στην αγωνία του να ξεπλύνει τη ρετσινιά του συνεργάτη της Χούντας, ο Τάκης ο μεγάλος γράφεται στο Πασόκ. Ακόμα κι όσοι θυμούνται το παρελθόν του, τον αντιμετωπίζουν με κατανόηση. Κυρίως επειδή είναι υποδειγματικός υπάλληλος και εξαιρετικός κύριος. Εάν ήθελε εξάλλου -σκέφτονται- να επωφεληθεί προσωπικά, θα πήγαινε στη Νέα Δημοκρατία κι όχι στο «Κίνημα» του 13%...

1979. Ύστερα από τριάντα χρόνια, ο Τάκης ο μικρός επιστρέφει συν γυναιξί και τέκνοις στην Ελλάδα, για διακοπές, και συναντιέται με τους συγγενείς του. Οι θυγατέρες του Τάκη του μεγάλου βρίσκουν τους τρεις ελληνοαμερικάνους ξαδέλφους τους «καράβλαχους». Θαμπώνονται όμως από την καμπάνα στον Αστέρα, όπου έχει καταλύσει η οικογένεια του θείου τους. «Για κοίτα πού πηγαίνουν τα λεφτά ...» λένε πικρόχολα.

1985. Παρά τις υποσχέσεις που του είχαν δοθεί, ο Τάκης ο μεγάλος δεν περιλαμβάνεται τελικά στα ψηφοδέλτια του Πασόκ. Η απογοήτευσή του είναι τέτοια ώστε -σε συνδυασμό με την κρίση μέσης ηλικίας- τον ρίχνει σε κατάθλιψη. Για να το ξεπεράσει, ερωτεύεται μια νεαρή δακτυλογράφο κι εγκαταλείπει την οικογενειακή εστία. Μέσα στους επόμενους έξι μήνες, πηγαίνει σε περισσότερα μπουζούκια και πολυτελή εστιατόρια από ό,τι σε όλη την προηγούμενη ζωή του. Φωτογραφίζεται, στο τσακίρ κέφι, με τον Σταμάτη Κόκοτα από πάνω του να του κρατάει το μικρόφωνο για να τραγουδήσει «μου 'φαγες όλα τα δακτυλίδια ...».

1988. Ο Τάκης ο μικρός παθιάζεται με την υποψηφιότητα του Μάικλ Ντουκάκις για την Προεδρία. Τα τρία εστιατόρια που έχει πλέον -στην Αστόρια και στο Λονγκ Άιλαντ- του δίνουν τη δυνατότητα να την υποστηρίξει και οικονομικά, με το ποσό των πενήντα χιλιάδων δολαρίων. Η ήττα του Ντουκάκις τον πικραίνει βαθύτατα. Είναι περήφανος ωστόσο που έκανε το πατριωτικό του καθήκον, καθώς και το κομμάτι του στην ομογένεια.

1992. Ο Τάκης ο μεγάλος παθαίνει έμφραγμα και σώζεται στο παραπέντε. Επιστρέφει με την ουρά στα σκέλια στην οικογένειά του. Η σύζυγός του Βούλα τον δέχεται με ανοιχτές αγκάλες. Δεν θα περάσει όμως ούτε μια μέρα εφεξής δίχως να του υπενθυμίσει τα «ρεζιλίκια» του. Το εφάπαξ -εννοείται- από το υπουργείο κατατίθεται σε δικό της λογαριασμό. 

1996. Ο τελευταίος γιος του Τάκη του μικρού σκοτώνεται σε αυτοκινητιστικό. «Ό,τι παιδί αποκτήσετε» προστάζει τους δυο άλλους μετά την κηδεία «θα το βαφτίσετε Γιώργο. Ή έστω Γεωργία ...». Σχεδόν αμέσως συνειδητοποιεί το μάταιον του πράγματος. «Τι νόημα έχει; Βγάλτε τα παιδιά σας όπως θέλετε, ζωή να έχουν!».

2004. Ο Τάκης ο μικρός έρχεται στην Αθήνα για τους Ολυμπιακούς Αγώνες μαζί με τη δεκαμελή του πλέον οικογένεια. Μαγεύεται, τον πιάνει νοσταλγία. Σκέφτεται να αγοράσει ένα σπίτι, παραθαλάσσιο, για να περνάει τα καλοκαίρια, να βελτιώνουν και τα εγγονάκια του τα ελληνικά τους. Όταν μαθαίνει τις τιμές των ακινήτων, του σηκώνεται η τρίχα. «Και δεν παίρνω ένα φλατ με θέα στο Σέντραλ Παρκ;» λέει.

Ιούλιος 2013. Ο Τάκης ο μεγάλος πάει κρυφά από τη γυναίκα και τις κόρες του στο Ιντερκοντινένταλ, να βρει τον εξάδελφό του. Συναντιούνται στο μπαρ πλάι στην πισίνα - ο Τάκης ο μεγάλος φοράει κοστούμι ενώ ο Τάκης ο μικρός καναρινί μαγιό, η εικόνα που παρουσιάζουν είναι κωμική. Του περιγράφει το χάλι της Ελλάδας και τη δική του την κατάντια. «Η σύνταξή μου έχει πέσει στο μισό, δεν έχω πια να δώσω χαρτζιλίκι στα εγγόνια μου. Το εφάπαξ έγινε προίκα για τις θυγατέρες μου - χωρίσανε κι οι δύο, οι γαϊδούρες! Ζούμε με ένα χιλιάρικο σκάρτο τον μήνα ...».

Δεν χρειάζεται να προχωρήσει - ο Τάκης ο μικρός έχει καταλάβει. Βγάζει απ' το δερμάτινο τσαντάκι το μπλοκ του και του κόβει επιταγή, δέκα χιλιάδες δολάρια. «Δεν ξέρω πότε θα μπορέσω να στα επιστρέψω ...». «Μα δεν στα δίνω δάνειο. Είναι το "ευχαριστώ" για τα ρούχα και τα παιχνίδια που μου χάριζες όταν ήμασταν παιδιά ...». Ο Τάκης ο μεγάλος αρχίζει τότε να κλαίει γοερά, ο Τάκης ο μικρός τού παραγγέλνει ένα ουίσκι διπλό, μπας και τον συνεφέρει.

«Πού τα σκατώσαμε, βρε ξάδελφε; Πώς καταντήσαμε έτσι;». «Περάσατε όμως και μπέικα ...».

«Ανεμομαζώματα, διαβολοσκορπίσματα! Εσύ έριξες μαύρη πέτρα πίσω σου και πρόκοψες ...».

«Μπα, τυχερός στάθηκα. Θα μπορούσαν να έχουν έρθει τα πράγματα ανάποδα. Δεν μετανάστευσα εξάλλου με τη θέλησή μου - κλωτσηδόν έφυγα ...».

«Δεν βαριέσαι» αμπελοφιλοσοφεί ο Τάκης ο μεγάλος. «Κάποιοι άνθρωποι είναι πουλιά και κάποιοι άλλοι δέντρα ...». «Όλοι οι άνθρωποι δέντρα γεννιούνται» τον διορθώνει ο Τάκης ο μικρός. «Μερικοί απλώς, βγάζουν στην πορεία φτερά».

ένα άρθρο των πρωταγωνιστών

Δευτέρα 9 Σεπτεμβρίου 2013

ΑΛΛΗ ΜΙΑ "ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΗ" ΔΕΘ;

Η ΔΕΘ έχει πάψει πια να είναι αυτό που ήταν κάποτε.

Χρόνο με το χρόνο συρρικνώνεται συστηματικά σε μια τοπική εμποροπανήγυρη, την οποία σνομπάρουν επιδεικτικά οι μεγάλοι επιχειρηματικοί παίκτες (ακόμη και οι εγχώριοι), θεωρώντας την ασήμαντη και υπερβολικά ακριβή για να λάβουν μέρος.

Ο διεθνής της χαρακτήρας υπάρχει πια μόνο στον τίτλο, ενώ στην πραγματικότητα, η πιο ηχηρή συμμετοχή, εκτός από τις κρατικές, είναι κάποιες βιοτεχνίες.

Μέσα σε αυτό το κλίμα βαθιάς παρακμής και ενώ η οικονομική κρίση μαίνεται, αναρωτιέται κανείς:
Πάντα γινόταν υπερβολές και τεράστιες δαπάνες στη ΔΕΘ. Γιορτή ήταν πάλαι ποτέ, όταν δένανε τους σκύλους με τα λουκάνικα...

Έρχεται ο πρωθυπουργός στη Μίκρα. Δεν ήθελε υποδοχή, αλλά οι άνθρωποι δεν κράτησαν τον αυθορμητισμό στο σπίτι. Και μία στάση στην Καλαμαριά-ειδικά ο Ανδρέας. Ήταν βλέπεις, «δημοκρατική» η Καλαμαριά. Στο Μακεδονία Παλλάς. Όπως ο Καίσαρας στις επαρχίες. Θα δεχθεί τοπικούς παράγοντες, θα ευλογήσει και θα αφορίσει. Θα υποσχεθεί. Εγκαίνια στο Αλεξάνδρειο, δείπνο στο Μακεδονία Παλλάς, δεξίωση στο παλατάκι, συνέντευξη στη Ρέμβη. Και γύρω συνέχεια τύποι σαν τα κουνούπια. Μέσα στο καλό τους κουστούμι με τον ιδρώτα να ποτίζει το πουκάμισο. Αλλά άξιζε τον κόπο γιατί έκαναν χειραψία με τον υπουργό ή με τον άνθρωπο του υπουργού. Το βράδυ θα τον πάνε στον Πανταζή. Και γκόμενα στο δωμάτιο, αυτός είναι Αθηναίος και η πόλη ερωτική. Το πρωί στα περίπτερα άλλα εγκαίνια με μπουφέδες. Περίεργοι που χαζεύουν. Καφές στον πύργο του ΟΤΕ και μία ποικιλία με μεζέδες στον Ξαρχάκο.μετά σταστα bar της παραλίας πρώτα και στα πάρτι που έδινε ο κάθε βουλευτής ή πολιτευτής στα ανατολικά της πόλης...

Και κάθε χρόνο τα ίδια...

Δεν γίνεται δηλαδή να μην ανέβει για μια φορά ο πρωθυπουργός, να μην εκφωνήσει φέτος δήθεν "βαρυσήμαντες" εξαγγελίες (το γελοίο είναι ότι ότι όλοι οι προηγούμενοι υπόσχονταν κάθε Σεπτέμβρη, ή δεν τα υλοποιούσαν, ή τα έδιναν και στη συνέχεια τα έπερναν πίσω με διαφορα φορολογικά ή άλλα τερτίπια). Τι να πει και τι να μην πει και ο πρωθυπουργός στην ομιλία του; Πώς να μπαλώσει τα πράματα; Κι αν θυμώσει με κάποια κορώνα που θα την πει (την είπε;) για εγχώρια κατανάλωση η τρόικα τι γίνεται τότε; Παίζει ο λύκος με το αρνί;

Κανείς πολιτικός, να μην κάνει τούτη τη φορά πορείες, διαδηλώσεις επί διαδηλώσεων και διαμαρτυρίες επί διαμαρτυριών κι επεισόδια για να έρθει κι αυτή στην ίδια παρέλαση σύσσωμη η αντιπολίτευση την άλλη Κυριακή ανατρέποντας το κλίμα της πρώτης;

Είναι τόσο αδιανόητο να μην ξοδευτούν εκατομμύρια για μετακινήσεις πολιτικών, παρατρεχάμενων, αστυνομίας, δήθεν "αυθόρμητων" επαγγελματιών διαδηλωτών, δημοσιογράφων, ξενύχτια σε σκυλάδικα και λουλουδοπόλεμο;

Θα χαλάσει κάποια μαγική συνταγή αν τα εγκαίνια της ΔΕΘ γίνουν απλά από τον αρμόδιο υφυπουργό και αν δεν έλθει ντε και καλά το πάνω κάτω η Θεσσαλονίκη για ένα ολόκληρο τριήμερο με επιπλέον κόστος για να συνέλθει μετά από αυτό;

Μπορούμε να απαλλαγούμε επιτέλους από αυτήν την άνοστη πολιτική επικάλυψη σε ένα απλό εμπορικό παζάρι ή είμαστε δέσμιοι κάποιας βαριάς εθνικής "παράδοσης" που δεν γνωρίζω;

Ακόμη ένα Σαββατοκύριακο, ακόμη μια Έκθεση της Θεσσαλονίκης, με τις πολλές  απορίες της όποιας σκοπιμότητας - χρησιμότητας αυτού του διημέρου να παραμένουν...