ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΚΟΥΔΟΥΝΙ...

Με την έναρξη άλλης μιας σχολικής χρονιάς, κάποιες σκέψεις που τέτοιες μέρες έρχονται στο νου εδώ και πολλά ενήλικα μου χρόνια.

Στα θρανία ξανά, με τα ίδια ζητούμενα για όλες τις γενιές που πέρασαν από αυτά.

Με ελπίδες, όνειρα, στόχους. Αλλά και με προβλήματα και ανοικτά "μέτωπα" στον τομέα Παιδεία ουκ ολίγα.

Με δεσμεύεις κυβερνώντων για ένα καλύτερο "εκπαιδευτικό αύριο", αλλά και αλλαγές "δίχως τέλος" στο εκπαιδευτικό σύστημα.

Εδώ και χρόνια όλο και λιγότερα γράμματα και πράματα μαθαίνουν τα παιδιά στα σχολεία. Έτσι δεν είναι;

Πηγαίνοντας οι μαθητές αγουροξυπνημένοι κάθε πρωί στα σχολεία κάτι προσδοκούν, κάτι ελπίζουν να ζήσουν κι αυτή τη χρονιά. Oχι τόσα πολλά όμως. Oχι τόσα όσα θα μπορούσε να τους δώσει ο δάσκαλος, η τάξη τους, οι συμμαθητές τους.

Όλο και κάτι μαθαίνουν ανάμεσα στις ώρες των πάντα γεμάτων φροντιστηρίων, τα πρωινά στα σχολεία όταν μένει χρόνος από τις συντεχνιακές απεργίες της στρατιάς των εκπαιδευτικών και τις υποκινούμενες μαθητικές καταλήψεις. Η πρώτη 24ωρη απεργία έχει ήδη εξαγγελθεί με τις συνήθεις φανφάρες, όλες στο όνομα και για λογαριασμό της ταλαιπωρημένης "Παιδείας"... 

Με καθηγητές που (όχι όλοι, κάποιοι μεμονωμένοι προσφέρουν στην παιδεία, αλλά η μεγάλη πλειοψηφία που έγιναν δημόσιοι υπάλληλοι με τους περισσότερους να κάνουν αγγαρεία) βαριούνται, τρώγονται μεταξύ τους στο γραφείο καθηγητών, οι παλαιότεροι κουρασμένοι σπρώχνουν τα χρόνια μέχρι τη σύνταξη...

Αρκούμενοι να συζητούν για την νεώτερη εγκύκλιο, τον κανονισμό που έτσι προέκυψε σε κάποιον εγκέφαλο του υπουργείου, το επίδομα που κέρδισαν ή έχασαν φέτος, το πότε και πού θα πάνε την επόμενη εκδρομή, το τί τιμωρίες - αποβολές θα μοιράσουν αντί για το πώς θα ανοίξουν διάπλατα τα μυαλά των παιδιών στον αληθινό κόσμο που θα ζήσουν.

Που καιρός κι έμπνευση για εφαρμόσιμη, πρακτική γνώση, κάτι που κάνει όλη την διαφορά στην παραγωγή και στον τρόπο ζωής μετά, τα χρόνια που ακολουθούν το σχολικό απολυτήριο και το όποιο κατοπινό εξειδικευμένο πτυχίο.

Και ούτε κάν ποτέ θα αναρωτηθεί κανείς, για ποιό λόγο γιατί ένα πανέξυπνο 6χρονο παιδάκι που πάει σχολείο κατάντησε σε λίγα χρόνια παπαγαλάκι. Ούτε βέβαια θα περάσει απ' το μυαλό ότι στις αυθόρμητες ερωτήσεις που κάνουν τα μικρά παιδιά συχνότατα απαιτούνται προηγμένες γνώσεις φυσικής και μαθηματικών (πχ αφού 1+ 1= 2, γιατί ένα κύμα κι άλλο ένα κύμα δεν κάνει 2 κύματα); Τέτοιες ερωτήσεις πολλοί  ακάτεχοι "εκπαιδευτικοί" τις προσπερνάνε ως τάχα άτοπες ή άστοχες, το παιδάκι ντρέπεται και δεν ξαναρωτάει. Σχεδόν μονόδρομος μετά η παπαγαλία...

Ας αλλάζουν οι υπουργοί Παιδείας, ας αλλάζουν κάθε τόσο τους νόμους. Όταν υπάρχει ένας δάσκαλος με όρεξη και κέφι, τα παιδιά αποκτούν κι αυτά όρεξη και κέφι για δουλειά. Είτε σε καινούριο σχολείο βρίσκονται είτε σε λυόμενο ή σε τάξεις με ξεχαρβαλωμένα θρανία. Βλέπεις τα μάτια τους να λάμπουν.

Μην περιμένουμε βέβαια να μαθαίνουν τα πάντα στο σχολείο. Εκτός από το σχολείο υπάρχουν και οι γονείς για να εξηγούν και να αναλύουν. Το οικογενειακό περιβάλλον επηρεάζει περισσότερο από όλα τα παιδιά.

Το μεγαλύτερο σχολείο είναι η οικογένεια και ο τρόπος που περνάει τα διαφορά μηνύματα στα παιδιά της.

Αυτή διαιωνίζει τα ήθη και τα έθιμα και τις παραδόσεις της πατρίδας μας.

Αυτή είναι που βάζει σωστά θεμέλια και μαθαίνει τρόπους στα παιδιά,για να βγουν σωστοί άνθρωποι στην κοινωνία.Στο σχολείο απλά μαθαίνουν πράγματα που δεν διδάσκονται στο σπίτι: μαθηματικά, φυσική, πληροφορική, χημεία, κ.λ.π.

Οι γονείς ας μην κρέμονται στο σχολείο και ας κάνουν κάτι κι αυτοί...

Επιπλέον οι γονείς γνωρίζουνε ότι τα "ήσυχα και υπάκουα" παιδιά του σπιτιού πολλές φορές δείχνουν άλλον εαυτό στο σχολείο;

Να μιλήσουμε για τον "ξερόλα" γονιό που κάνει πολλές φορές με υφάκι και συστάσεις πως να γίνεται το μάθημα;

Να μιλήσουμε για τον γονιό που δεν έρχεται στο σχολείο προκειμένου να σχηματίσει εικόνα για το παιδί του, αλλά για να ασκήσει πιέσεις ώστε να ανεβούν οι βαθμοί στο 4μηνο; Κι άλλα τέτοια που όλοι ξέρουν...

Η κατάσταση είναι κακή, τα λεφτά λίγα, ας δούμε τι απλά βηματάκια μπορούνε να γίνουν να αρχίσουν να αλλάζουν πράγματα.

Με μια αμυδρή ελπίδα πως κάποια πράγματα και καταστάσεις θα αλλάξουν προς το καλύτερο τούτη τη σχολική χρονιά!

ΑΙΜΑ ΣΤΙΣ ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΕΣ...

Οι πανελλήνιεςς εξετάσεις είναι κομμάτι της σύγχρονης Ελληνικής μας κουλτούρας.

Στόχος ζωής για τη συντριπτική πλειοψηφία των μαθητών, τρόποι διδασκαλίας και τρόπος εξέτασης που εστιάζει στην αποστήθιση και "βιομηχανία προετοιμασίας" που απομυζά οικονομικά τους γονείς και δίνει δουλειά (ή έξτρα δουλειά) σε χιλιάδες εκπαιδευτικούς...

Ακόμα και ολοκληρωμένα σχέδια να προκύψουν, αν δεν αλλάξει η κουλτούρα όλης της Ελληνικής κοινωνίας, τίποτα δε θα έχει αποτέλεσμα.

Η πλειοψηφία των γονιών των σημερινών μαθητών έχουν περάσει από την λαίλαπα των πανελληνιών εξετάσεων αλλά μάλλον έχουν ξεχάσει την εμπειρία. Και πιέζουν τα παιδιά τους να περάσουν τα ίδια, ως το απαραίτητο πρώτο βήμα για την μελλοντική κοινωνική καταξίωση.Τα παίζουν όλα σε μια ζαριά και μοιραία φορτώνονται με άγχος. Ως κοινωνία έχουμε συμπυκνώσει την αξιολόγηση των παιδιών σε 10 μέρες, αντί να την απλώσουμε σε μερικά χρόνια.

Τα παίζουν όλα σε μια ζαριά και μοιραία φορτώνονται με άγχος.

Ένα παιδί 18 χρονών δεν άντεξε την πίεση των Πανελληνίων εξετάσεων και πριν καν δώσει το πρώτο μάθημα πήδηξε από τον 4ο όροφο και βρήκε τραγικό θάνατο. Ας είναι τουλάχιστον το μόνο για φέτος.

Πως να δεχτούμε ότι η επαγγελματική αξία κάποιου δεν αποτιμάτε με τους αριθμούς των πτυχίων και των masters που συγκεντρώνει.

Πως να δεχτούμε ότι κάποιος που πήρε ένα proficency στα 17 του δε σημαίνει ότι θα μιλάει τέλεια αγγλικά στα 30 του (μπορεί να μιλάει άπταιστα αλλά μπορεί και να τα έχει ξεχάσει)...

Πως να αλλάξουμε τη νοοτροπία των εκπαιδευτικών που η πλειοψηφία θεωρεί τη διδασκαλία στο σχολείο "κάτι που απλά πρέπει να γίνει με το λιγότερο δυνατό κόπο" και εστιάζουν την προσοχή τους στην "ενισχυτική διδασκαλία" επ'αμοιβή.

Κ φυσικά όλα τα παραπάνω είναι μια επιφανειακή υποκειμενική προσέγγιση.

Οι Πανελλήνιες εξετάσεις έχουν καταλήξει να είναι σαν τον Μινώταυρο που του έχουμε αναθέσει να φυλάει το χαμένο κύρος της παιδείας μας, ίσως και της δικής μας ματαιοδοξίας.

Και αυτός ο Μινώταυρος θρέφεται με τα χαμένα όνειρα χιλιάδων παιδιών. Κι ενίοτε δεν αρκείται μόνο στα όνειρα, θέλει και ζωές...

Αν δε συνειδητοποιήσουμε ότι η παιδεία είναι το πρώτο που πρέπει να αλλάξει ριζικά, όχι με "επαναστατικά τσιτάτα της στιγμής" στη χώρα μας,  ώστε μετά από κάποιες γενιές να έχουμε ουσιαστικά αποτελέσματα, πάλι του χρόνου τέτοια εποχή την ίδια κουβέντα θα κάνουμε...

"ΧΙΟΝΙΣΜΕΝΕΣ" ΔΙΑΚΟΠΕΣ...

Οι ξενοδόχοι αποφασίζουν ότι για να βάλουν μερικά λεφτά στην τσέπη τους οι ορεινοί συνάδελφοι,  οι μαθητές να μην κάνουν μία εβδομάδα μαθημάτων.

Δεν πειράζει λένε, ας μην κάνουν τις προβλεπόμενες εκπαιδευτικές εκδρομές για να πάνε να γεμίσουν τα σαλέ και τα ξενοδοχεία της κάθε βουνοπλαγιάς στην Ελληνική επικράτεια.

Πληρώθηκαν πολλοί σύμβουλοι για αυτή την μεγαλοφυή ιδέα;

Μήπως το ενέταξαν και στο τελευταίο ΕΣΠΑ;

Ο σκοπός ρε ξενοδόχοι, είναι να προσελκύσετε κανένα τουρίστα από το εξωτερικό, ειδάλλως τρώμε τις σάρκες μας, κυνηγάμε την ουρά μας, παίζουμε τις κουμπάρες, αναβιώνουμε το ανέκδοτο που ένα κατοστάευρω (ή δεκαχίλιαρο παλιότερα) κυκλοφόρησε στο μικρό χωριό και μετά όλων τα χρέη σβήστηκαν ...

Γιατί δεν δίνουνε 2 βδομάδες υποχρεωτικά να μαζεύουνε ελιές και πορτοκάλια τον χειμώνα ή να θερίζουν το καλοκαίρι ή να ανοίξουν τα σχολεία λίγο αργότερα να πραλάβουν οι μαθητές τον τρύγο, όλα καλύτερα από το ξένι σκι.

Είναι ανόητο και το γεγονός ότι αποφασίζεις διακοπές ενδιάμεσα των Χριστουγέννων και του Πάσχα και δεν καταλαβαίνεις ότι ο Ελληνικός λαός δεν πάει διακοπές επειδή δεν έχει χρήματα, όχι γιατί δεν έχει χρόνο.

Έλυσε η κυβέρνηση τα οικονομικά προβλήματα των Ελλήνων που δεν έχουν να πληρώσουν τη δόση του δανείου τους, δεν αγοράζουν πετρέλαιο για θέρμανση, αλλά θα κάνουν ουρές για να εξασφαλίσουν ένα δωμάτιο σε κάποιο ορεινό σαλέ ή θα τρέχουν να αγοράσουν πέδιλα του σκι.

Και οι γονείς; Όλοι μαζί βουρ να πάρουν άδειες από την δουλειά τους να πάνε για σκι;

Πόσοι Έλληνες τρελαίνονται ή έστω είναι ικανοί για σκι και που υπάρχουνε χιόνια στη νησιωτική - πεδινή Ελλάδα;

Γιατί έτσι γίνεται και στην "άλλη" τη χιονισμένη Ευρώπη, εκείνη που δεν έχει οικονομική κρίση.
Αλλά όπου υπάρχει αυτή η εβδομάδα διακοπών κατα διαβολικά σύμπτωση το σκι ειναι εθνικό τους άθλημα, ένα πράμα σαν τον φραπέ, το τάβλι και το ποδόσφαιρο στην Ελλάδα. Επίσης οι θερινές τους διακοπές ειναι αρκετά πιο περιορισμένες απο ότι στην Ελλάδα. Φαντάζομαι πάντως ότι για τους συνδικαλιστές καθηγητές αυτή η έξτρα βδομάδα διακοπών θα γίνει ένα ακόμη "κεκτημένο"...

Γιατί δε σκέφτηκε κανένας από τους φωστήρες των υπουργείων αν περισσεύει μια βδομάδα να αφιερώθει σε Επαγγελματικό Προσανατολισμό με πρακτικό χαρακτήρα;

Δηλαδή, πρώτον επισκέψεις μαθητών λυκείου σε πανεπιστημιακές σχολές όπου αυτό είναι δυνατό ή εργασιακούς χώρους για να δουν τι σημαίνει εργάζομαι και τι απαιτήσεις έχει η σχολή η δουλειά που διαλέγουν;

Γιατί τόση αποβλάκωση για τα παιδιά;

Αυτό που θα γίνει είναι το εξής:

1. Οι περισσότεροι μαθητές θα περάσουν αραλίκι άλλη μια εβδομάδα στο σπίτι τους σε πλήρη αποβλάκωση.
2. Τα φροντιστήρια που δεν θα κλείσουν γιατί χρυσοπληρώνονται, θα τους σκίσουν στα μαθήματα και τις εργασίες.
3. Οι γονείς που δουλεύουν; Τι θα κάνουν με τα παιδάκια τους αμολυτά όλη μέρα; Οι παιδικοί σταθμοί; Ποιες γιαγιάδες θα φορτωθούν τα εγγόνια μία εβδομάδα; 

Και όλα αυτά για μια χούφτα μόνο Έλληνες που δεν τους ακουμπά η κρίση για να πάνε για χειμερινό τουρισμό και σκι, όπως θα πάνε και το καλοκαίρι κάπου αλλού, αλά Λιάπης...

Συνέλθετε και βάλτε στα κέντρα των αποφάσεων αποφοίτους δημοσίων σχολείων, που έχουν επαφή με την καθημερινότητα. Τους άλλους του κολεγίου των Αθηνών αφήστε τους για την "αδελφότητα"...

Τελικά αυτή η λογική της προσαρμογής της εκπαίδευσης στις ανάγκες των λογής λογής επαγγελματιών των τοπικών κοινωνιών καλά κρατεί...

Αφού άνοιξαν σε κάθε κωμόπολη ΤΕΙ κ παραρτήματα ΑΕΙ που κι όταν ακόμα υπολειτουργούν συντηρούνται προς "τόνωση" των τοπικών κοινωνιών, έρχονται τώρα και χειμερινές διακοπές των σχολείων αλά Φινλανδία, προς τόνωση μερικών ξενοδόχων!

ΞΑΝΑ ΣΠΙΤΙΚΑ ΚΟΛΑΤΣΙΑ...

Σε ιδιωτικά και δημόσια σχολεία, η βίαιη πτώση στο βιοτικό επίπεδο του οικογενειακού περιβάλλοντος των μαθητών προκαλεί οικονομική ασφυξία σε όσους/ες δραστηριοποιούνται στα κυλικία που υπάρχουν σε σχολεία, ενώ αναβιώνει μετά από δεκαετίες το ξεχασμένο από τις νέες γενιές τεφτέρι.

Την τελευταία διετία λόγω της συνεχιζόμενης οικονομικής κρίσης και της πρωτοφανούς κάμψης της οικονομίας, έχουν παρατηρηθεί τραγικά φαινόμενα στα σχολεία. Τα παιδιά που πεινάνε, είναι πολλά και κάθε ημέρα γίνονται ακόμη περισσότερα. Το πρόβλημα δεν έχει να κάνει με την περιοχή που μένει κανείς. Σε όλη τη χώρα έχουμε ομολογίες εκπαιδευτικών που αναφέρουν ότι κάποια παιδιά πεινάνε. Δεν αρκεί η μέριμνα της πολιτείας για διανομή φρούτων σε κάθε σχολείο. Χρειάζονται περισσότερο δραστικά και αποτελεσματικά μέτρα...

Η κατάσταση επιβαρύνεται σημαντικά με τη νέα εγκύκλιο του υπουργείου Υγείας που καθορίζει τους κανόνες υγιεινής, αλλά και τις προδιαγραφές των προϊόντων που θα διαθέτουν τα κυλικεία. Επίσης λόγω της διατίμησης, αναμένεται ο τζίρος αυτών των καταστημάτων να έχει μειωθεί μέχρι και 50%, γεγονός που επηρεάζει τη βιώσιμη λειτουργία τους...

- Δεν θέλουμε παιδιά που μπορούν μόνο να βλέπουν. Θέλουμε παιδιά που μπορούν να τρώνε κιόλας. Και πώς θα γίνει όμως αυτό, όταν πολλοί από τους γονείς τους είναι άνεργοι ή πάμφτωχοι; λένε κάποιοι από τον χώρο...

Ένας 14χρονος μαθητής της Β΄ Γυμνασίου περιγράφει με μελανά χρώματα την κατάσταση:
- Παλιότερα όλοι αγοράζαμε κάτι από το κυλικείο, κάποιοι και δύο φορές την ημέρα. Τώρα τα χρήματα φτάνουν μόνο για ένα κουλούρι ή έναν χυμό. Συχνά όμως ντρεπόμαστε να πάρουμε κάτι, όταν οι άλλοι δεν έχουν ούτε για ένα κουλούρι...

Οι μαρτυρίες μαθητών που ζουν σε μεγάλη φτώχια και εξαθλίωση, είναι πολλές. Χαρακτηριστικά, οι κυλικειάρχες αναφέρουν πως οι περισσότεροι μαθητές έρχονται πλέον στο σχολείο με το πρόγευμα τυλιγμένο σε αλουμινόχαρτο.

Όπως κάναμε παλιά, στα δικά μου μαθητικά χρόνια, με σάντουιτς ή γλυκά της μαμάς...

Πχ: Να κρατούνε από το σπίτι 2 φέτες ψωμί μαύρο με στάκα και μέλι. Αυτό κρατούσα εγώ το ΄72 στην πρώτη τάξη του δημοτικού και θυμάμαι πως μου το απαγορεύανε οι δασκάλες που με βλέπανε, για να αγοράζω κουλούρι ή τυρόπιτα "όπως τα άλλα παιδιά", όπως μου λέγανε.

Τώρα θα τα ξαναδούνε τα σπιτικά κολατσιά και θα είναι θέμα των μανάδων να τα κάνουν νόστιμα και θρεπτικά...

ΑΛΛΗ ΜΙΑ ΝΕΑ ΣΧΟΛΙΚΗ ΧΡΟΝΙΑ...

Τέρμα και οι φετινές θερινές διακοπές για μαθητές, δασκάλους, καθηγητές.

Στα βιβλιοχαρτοπωλεία ο μαθητόκοσμος ψωνίζει ήδη τις καινούργιες σχολικές τσάντες, βιβλία και άλλα είδη. Τα πολλά - πολλά φροντιστήρια κάθε λογής έχουν καταρτίσει ήδη προγράμματα κι ετοιμάζονται να ξεκινήσουν εντατικά, υποσχόμενα αυριανές πρωτιές σε εξετάσεις και προοπτικές επιστημοσύνης...

Ναί μεν οι οικογένειες ετοιμάζονται κανονικά, ναι μεν το Υπουργείο Παιδείας ισχυρίζεται πως τα βιβλία έχουν σταλεί στα σχολεία και πως η νέα σχολική χρονιά θα ξεκινήσει ομαλά, θα συμβεί όμως έτσι;

Ακόμη αυτή η "εκπαιδευτική ομαλότητα" δεν νομίζετε ότι είναι προσβολή της αλήθειας; Ποιά εκπαιδευτική ομαλότητα; Μόνο τυφλός δεν βλέπει τι γίνεται σε όλη την εκπαίδευση. Από την πρωτοβάθμια μέχρι την τριτοβάθμια...

Μπουρλότο στην εκπαιδευτική ομαλότητα βάζει απροκάλυπτα πλέον η αντιπολίτευση της "τάχα αριστεράς των διαρκώς επαναστατημένων - βολεμένων", επιδιώκοντας την ένταση στα σχολεία. Δεν είναι μόνο ότι βάζει τα παιδιά, τους μαθητές μπροστά στα πολιτικά τους παιχνίδια,  αλλά χωρίς αιδώ και καμία σοβαρότητα βγαίνει δημοσίως με βουλευτές και ζητάει κλειστά σχολεία. Οι γονείς θα τους αβαντάρουν εις βάρος του συμφέροντός τους;

Και μάλιστα παρασύροντας σε άσκοπες απεργίες, κατόπιν εορτής (οι διαθεσιμότητες καθηγητών είναι γεγονός προ πολλού, οι μετατάξεις το ίδιο).

Από την πλευρά τους ΕΛΜΕ και ΟΛΜΕ (οι συνδικαλιστικές ηγεσίες των καθηγητών της Μ.Ε. στο ΔΣ της Ολμε μετεχουν 3 του συριζα και 2 του ανταρσυα, τα κόμματα που υποστηρίζουν την αναρχία στην Ελλάδα αποτελούνε το 20-25% των Ελληνων καθηγητων), ήδη προγραμματίζουν 5ήμερες επαναλαμβανόμενες απεργίες ή άλλες μορφές απεργιακών κινητοποιήσεων. Κάτι που αναιρεί τελείως αυτά που λέει το Υπουργείο...

Κατά την συνηθισμένη εδώ και χρόνια συνήθεια των σημερινών "εκπαιδευτικών" τους να παρατείνουν για ένα τουλάχιστον μήνα τις 3μηνες καλοκαιρινές τους διακοπές, εξομοιούμενοι με άπλυτους αγωνιστές του κώλου μπαχαλάκηδες, που το μόνο που ξέρουν είναι να κλείνουν τα σχολεία για να μένουν τα παιδιά αγράμματα, ή να αναγκάζονται να καταφύγουν στην ιδιωτική εκπαίδευση (βλέπω κεντρικό φροντιστήριο άρτια οργανωμένο από ένα και μόνο άτομο, σε 2 κτήρια με έκταση και μαθητές ανάλογους ενός λυκείου, που απασχολεί πλήθος νέους καθηγητές και λειτουργεί απρόσκοπτα ακόμη και τις Κυριακές πρωί όλη την χρονιά, με τα παιδιά πρόθυμα σε αντίθεση με το επίσημο σχολείο που το κλείνουν οι πάντες με κάθε αφορμή).

Για τους μαθητές και τους γονείς μία απεργία των εκπαιδευτικών θα είχε πραγματικό αντίκρισμα, όχι από το αν η ΟΛΜΕ θα την έχει προκηρύξει αλλά αν στην πράξη θα την έχει ακολουθήσει ο κλάδος. Πόσοι δηλαδή από τους εκπαιδευτικούς πέρα των κομματικών συνδικαλιστών θα απεργήσουν, περισσότερο πόσοι και για πόσο θα αντέξουν.

Εκεί ποντάρει και το κράτος. Στον εκφυλισμός της εν του έσωθεν.

Πάντα υπήρχαν προβλήματα στον χώρο της εκπαίδευσης και πάντα καλούνταν οι δάσκαλοι όλων των βαθμίδων, να σύρουν το κάρο. Πάντα! Μόνο που τα προβλήματα έχουν γίνει τελευταία, μέσα στη δίνη της οικονομικής κρίσης που περνά η χώρα μας και βιώνουμε ως πολίτες, βουνό.

Όπου η πολιτεία έχει φροντίσει προ πολλού να εξαθλιώσει τόσο τους εκπαιδευτικούς, με τις περικοπές, ώστε να υπολογίζεται και το τελευταίο ευρώ. Αν κρίνει κανείς μάλιστα από την δήθεν ενότητα στις τελικές αποφάσεις, μάλλον συνηγορεί με την άποψη του Υπουργείου ότι «τα σχολεία θα λειτουργήσουν κανονικά»! Κι όμως, σε άλλες εποχές οι αγώνες είχαν διάρκεια και αποτέλεσμα. Τότε υπήρχε ενότητα στον κλάδο και οι αποφάσεις παίρνονταν πλειοψηφικά από μαζικές Συνελεύσεις.

Με το καινούργιο νομοσχέδιο, η κυβέρνηση κατάφερε και κάτι άλλο, αδιανόητο στο παρελθόν: να διχάσει τον κλάδο των εκπαιδευτικών, άλλους ευνοώντας τους ως ευγενείς κλάδους και άλλους στέλνοντάς τους στη διαθεσιμότητα ή την απόλυση. Ανάλογα με το ποιος πιέζει περισσότερο!

Εν πάσει περιπτώσει: η αντοχή των εκπαιδευτικών (και των κομμάτων που υποστηρίζουν τις απεργιακές κινητοποιήσεις στον χώρο της Μ.Ε.) θα φανεί τις επόμενες μέρες.
 
Δυστυχώς η Παιδεία παραμένει ένα από τα πρώτα θύματα της κάθε ανερμάτιστης εκπαιδευτικής πολιτικής. Όπου όλοι βάζουν μπροστά στα επικοινωνιακά τους παιχνίδια μικρά παιδιά και φοιτητές. Δηλαδή, μπροστά στο πρόσκαιρο επικοινωνιακό όφελος, θυσιάζουν αυτό που δήθεν επικαλούνται, την Παιδεία και τη μόρφωση. Ποιά παιδεία και ποια μόρφωση με κλειστά σχολεία και Πανεπιστήμια;
Βλέπουμε μόνο μια αγωνία για την επικοινωνιακή διαχείριση απο πλευράς κόμματος στα ΜΜΕ και καμιά έγνοια για την ουσία, την συνολική παιδεία δηλαδή και τις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις γενικότερα.

Πολύ δε περισσότερο σήμερα με την πολιτική της τρόικας που επιμένει να βλέπει κοντόθωρα την οικονομία να επικαλύπτει τους ανθρώπους...

Κλείνοντας, κάποιοι επίκαιροι του Νίκου Μαραγκουδάκη, από τους λίγους ανθρώπους που δικαιούνται τον τίτλο του πραγματικού εκπαιδευτικού σε πλήρη αντίθεση με τους παραπάνω, με δεκαετίες ολόκληρες προσφορά στους μαθητές των Χανίων. Ευτυχώς τον γνώρισα σαν καθηγητή μια χρονιά στην Ιστορία στο Β΄Γυμνάσιο:

Νέο ξεκίνημα
Καινούργια σχολική χρονιά προβάλλει
κι οι δάσκαλοι καινούργια ανοίγουν πύλη
στ' ανάκτορο της μάθησης και πάλι
κι είναι έτοιμα τα ακούραστά τους χείλη.

Νιώθουν την ύπαρξή τους σαν λαμπάδα
που καίει και λειώνει σε ιερό βωμό
χαρίζοντας στα πνεύματα λαμπράδα
κι ελπίδα για ένα μέλλον φωτεινό...

ΤΟ ΣΠΑΝΙΟ ΒΙΒΛΙΟ...

Η παρακάτω ιστορία είναι αληθινή, προέρχεται από 2 νέες καθηγήτριες και δείχνει πως ο χώρος της παιδείας χρειάζεται ένα γεναίο ξεσκαρτάρισμα, που όσο γρηγορότερα και βαθύτερα γίνει, τόσο καλύτερα για όλους τους εμπλεκόμενους θάναι.

Βιβλιοθήκη - πρότυπο αποφάσισε να φτιάξει στο γυμνάσιο - λύκειο μιας κωμόπολης των Χανίων η διεύθυνση Β΄ θμιας εκπαίδευσης του νομού, μετά από σχετική δωρεά κάποιου κατοίκου της περιοχής.

Μα δεν ζήτησε τη γνώμη και τη βοήθεια των καθηγητών του σχολείου για τα βιβλία που θα περιείχε. Αντίθετα έφερε 2 καθηγήτριες με απόσπαση για όσο θα κρατούσε η διαδικασία δημιουργίας, που κράτησε  όσο μια σχολική χρονιά όλως τυχαία. Μια απο αυτές έμεινε άλλη μια χρονιά ως ειδική βιβλιοθηκάριος, μιας και η διεύθυνση έκρινε πως μόνο κείνη μπορούσε να έχει τέτοια θέση...

Τέλος πάντων η  ολοκαίνουρια βιβλιοθήκη ολοκληρώθηκε και παραδόθηκε για χρήση, μα πάντα με την αυστηρή επίβλεψη της "βιβλιοθηκάριου", που λειτουργούσε σαν να ήταν προσωπική περιουσία της τα βιβλία και δεν επέτρεπε ελεύθερη πρόσβαση ούτε στους καθηγητές ούτε στους μαθητές του σχολείου.

Είχε τα κλειδιά του χώρου πάντα μαζί της, μόνο όποτε βρισκόταν εκεί μπορούσαν να μπούνε και να δούνε κάποιο βιβλίο, πάντα εκεί μέσα στην βιβλιοθήκη ή το πολύ - πολύ στην τάξη και ποτέ δεν δανειζόταν σε κανέναν για να βγεί παραέξω για μελέτη λίγων ημερών έστω.

Μια νεαρή καθηγήτρια φιλόλογος χρειάστηκε ένα βιβλίο αρχαίων σχετικό με την "Αντιγόνη" του Σοφοκλή για το μάθημα της, που της επέτρεψε η άλλη να το πάρει στην τάξη μόνο για την διάρκεια της διδακτικής ώρας και να το επιστρέψει αμέσως, με το χτύπημα του κουδουνιού.

- Είναι σπάνιο βιβλίο, της είπε, δυσκολευτήκαμε να το βρούμε, κοστίζει κι 100 ευρώ, να το προσέχεις σαν τα μάτια σου, την είχε προειδοποιήσει...

- Δεν επαρκεί ο χρόνος, λέει η νέα καθηγήτρια στην παλιά, δεν με αφήνετε να δουλέψω όπως θέλω στην τάξη μου, πρέπει να δώσω και φωτοτυπίες στα παιδιά...

- Βγάζεις και γλώσσα μικρή; Θέλεις να πω στον Β... (προϊστάμενος της Β΄θμιας εκπαίδευσης τότε) να σε πετάξει στα Σφακιά; (Όπου θα ήθελε τουλάχιστον 2 ώρες το πρωί να πάει με το αμαξάκι της σε κακοτράχαλο δρόμο κι άλλες τόσες να γυρίσει το απόγευμα, ενώ εκεί που ήταν έκανε 20΄στην εθνική, ενώ και τα ορεισίβια Σφακιανά κοπέλια ήταν άλλο πράμα).

Έτσι έδωσε τέλος στην διένεξη και γύρισε στην τάξη της...

Η μια ώρα - 40 λεπτά φυσικά δεν έφτανε για να προχωρήσουν στο μάθημα και μια μαθήτρια που ήθελε πολύ να γίνει φιλόλογος και της άρεσαν τα αρχαία, με μπαμπά τοπικό επιχειρηματία με πολλά λεφτά, είπε να ψάξει να αγοράσει ένα τέτοιο για δικό της και να το φέρνει και στην τάξη στη διάθεση των συμμαθητών της για φωτοτυπίες...

Με τον πατέρα της πήγαν στην πόλη - πρωτεύουσα του νομού, στο πιο κεντρικό βιβλιοπωλείο και ρώτησαν αν μπορούν να το βρούνε...

- Πανεύκολα, είπε ο βιβλιοπώλης και τους έδειξε ένα ράφι γεμάτο με τέτοια "σπάνια" βιβλία...

- Πόσο θα κοστίσει ένα τέτοιο βιβλίο, ρωτά ο πατέρας...

- Είναι λίγο ακριβό, αφού είναι μόνο για καθηγητές και μαθητές, κάνει 15 ευρώ. Αν πάρετε κάμποσα αρκετοί μαθητές θα σας τα αφήσω μόνο 10...

- Δεν κάνει 100 ευρώ, όπως κείνο στο σχολείο της κόρης μου, που το προσέχουν ούτε να τσαλακωθεί γιατί είναι σπάνιο...

- Τι λέτε κύριε, 100 ευρώ για σχολικό βιβλίο - βοήθημα, ποιός θα το έπαιρνε; Και δεν είναι σπάνιο, ο εκδότης θα μου στείλει όσα αντίτυπα του ζητήσω αμέσως, για τα σχολεία τα έφτιαξε κι όχι για συλλογές...

Ο πατέρας της μαθήτριας που πολιτευόταν κιόλας στις δημοτικές εκλογές στον τόπο του και γνώριζε πρόσωπα και καταστάσεις, κατάλαβε αμέσως τα πάντα.

- Ω τον κερατά τον Β...., είπε, δική του δουλειά είναι και ανέφερε οργισμένος το όνομα του τότε προϊστάμενου της Β΄θμιας εκπαίδευσης του νομού, αυτός τα έκανε όλα για να φάνε με την παρέα του μέρος από την δωρεά του Δ...

Στην πραγματικότητα είχανε φάει μεγάλο μέρος της δωρεάς, αυτός, οι αποσπασμένες καθηγήτριες που "έστησαν" τη βιβλιοθήκη και κάποιοι άλλοι μιλημένοι της παρέας του, ψάχνεται αν συμμετείχε και ο διευθυντής του σχολείου, πάνε μερικά χρόνια τώρα κι ακόμη δεν μίλησε κανεις με αποδείξεις, μα στα γραφεία μέχρι και τα καφενεία όλοι τώρα πια συζητούν το όνομα του.

Ενός απόφοιτου μιας σχολής τεχνιτών, που ξέροντας λίγα για το μέτρο και το κατσαβίδι, μα κάνοντας συνεχή τάματα στον άη - Μαλακογιάννη του ρουσφετιού, εγκατέλειψε νωρίς την Τεχνική Εκπαίδευση που δεν οδηγούσε πουθενά κι έφτασε εντέλει να γίνει στέλεχος και διευθυντής της Β΄ βάθμιας. Χωρίς διοικητικές ικανότητες και κρίση να παίρνει αποφάσεις, μα μπορώντας να "συμμορφώνεται με τας υποδείξεις" άνωθεν, πολύ πρόθυμα...

ΣΧΟΛΕΣ, ΣΠΟΥΔΕΣ ΚΑΙ ΟΝΕΙΡΑ...

Τα πολλαπλά και δίχως τέλος αδιέξοδα της Ελληνικής κοινωνίας και οικονομίας, αντανακλώνται με τον πιο καθαρό τρόπο στα διλήμματα που καλούνται να απαντήσουν οι υποψήφιοι φοιτητές στη συμπλήρωση του μηχανογραφικού δελτίου.

Τι να επιλέξει κανείς και πού να επενδύσει κόπο, χρόνο και λεφτά (όταν τα τελευταία υπάρχουν);

Κι ως τις εγγραφές του Οκτωβρίου, θα προσθέσουμε κι άλλους "φαντασιόπληκτους" φοιτητές, στις δεκάδες χιλιάδες των άχρηστων ειδικοτήτων που θα βαρύνουν περισσότερο την παρασιτική μας οικονομία. Εν τω μεταξύ θα συνεχίσουμε να εισάγουμε χειρώνακτες και να συντηρούμε τους αχρείαστους νέους απόφοιτους από τις συντάξεις των παππούδων και τους όποιους μισθούς των γονιών τους.
 
Οι σχολές που κάποτε στα '60'ς - ΄70΄ς πρόσφεραν σίγουρη επαγγελματική αποκατάσταση και κοινωνική καταξίωση, όπως οι Πολυτεχνικές, η Νομική, τα Οικονομικά και η Ιατρική, μοιάζουν να ανήκουν στη μυθολογία μιας άλλης εποχής και οι όποιες φιλοδοξίες για κοινωνική ανέλιξη που χαρακτήριζαν τις προηγούμενες γενιές έχουν αντικατασταθεί από την αγωνία για επιβίωση της σημερινής νεολαίας.

Οι περισσότεροι δε θέλουν να φύγουν από το μέρος τους, επειδή οι γονείς δε μπορούν να αντιμετωπίσουν τα έξοδα. Αρκετοί μένουν κολλημένοι στις παραδοσιακές σχολές, αγνοώντας τις ραγδαίες αλλαγές των τριών τελευταίων χρόνων. Για παράδειγμα τα τμήματα του Παντείου, όλες οι καθηγητικές σχολές, οι παιδαγωγικές, των Νηπιαγωγών και πολλές άλλες του Πολυτεχνείου είναι τελειωμένες, σε ό,τι αφορά την αγορά εργασίας. Η συντριπτική πλειοψηφία ακόμα δε διανοείται να σπουδάσει κάτι που συνδέεται με χειρωνακτική δραστηριότητα, όπως Τεχνολογία Τροφίμων, Γεωπονική, Ζωική Παραγωγή.

Η ασφάλεια και η μονιμότητα του Δημοσίου ηχούν σαν ανέκδοτο καθώς το κράτος συρρικνώνεται με διαδικασίες 'fast track', αρχίζει δειλά να λειτουργεί ορθολογικά επιτέλους και τα λουκέτα στις περιτές υπηρεσίες του μαζί με τις απολύσεις αυξάνονται καθημερινά.

Η ανεργία έχει χτυπήσει κόκκινο ακόμα και στα επαγγέλματα της θάλασσας που παραδοσιακά αποτελούσαν μια σανίδα επιβίωσης για τα λαϊκά στρώματα.  

Είναι φανερό ότι οι λιγοστές βεβαιότητες και σταθερές που υπήρχαν μεταπολεμικά σε ό,τι αφορά την αναζήτηση δουλειάς κατέρρευσαν τα τελευταία χρόνια μαζί με την Ελληνική οικονομία.

Κι αναρωτιέται κανείς πού μπορεί να οδηγήσει αυτή η κατάσταση που θέλει τα όνειρα των νέων να καλουπώνονται στριμωγμένα πλέον μαζικά μέσα στην πειθαρχία των Στρατιωτικών και Αστυνομικών σχολών, οι οποίες μέσα σε λίγα χρόνια έγιναν εξαιρετικά δημοφιλείς. Κι αυτό όχι γιατί τα νέα παιδιά αγάπησαν ξαφνικά τις σκοπιές, τα καψώνια και τις συνεχείς μεταθέσεις.

Αλλά γιατί στα 18 τους κάποιοι τα υποχρέωσαν να θυσιάσουν κάθε ενδιαφέρον, πάθος και όραμα για τη ζωή, με αντάλλαγμα την υπόσχεση ενός πενιχρού πλην σίγουρου μισθού. Γιατί συμβαίνουν όλα αυτά και οι μαθητές είναι βυθισμένοι στην άγνοια και στις ψευδαισθήσεις;

Επειδή κανείς δε νοιάστηκε να τους εντάξει σε προγράμματα επαγγελματικού προσανατολισμού, στα χρόνια του σχολείου. Αλλά τι λέμε τώρα; Για να ενημερώσεις κάποιον για το μέλλον, θα πρέπει να έχεις σχεδιάσει ένα εθνικό πλάνο με το οποίο θα ορίζεις στόχους, έρευνες, οικονομικές και πολιτισμικές προοπτικές, εξυπηρετώντας μια κοινωνία με οράματα και πολιτισμό. Αντίθετα όταν τα πάντα μοχλεύονται μέσα σ΄ ένα πελατειακό σύστημα που η προοπτική του περιορίζεται στην είσπραξη των μνημονιακών δόσεων, δεν μπορείς να περιμένεις περισσότερα.

Μια θυσία που αν μη τι άλλο, αντανακλά το μέγεθος της αποτυχίας των εφαρμοζόμενων πολιτικών...
Πολιτικών που απέναντι στα όνειρα των νέων το μόνο που έχουν να προσφέρουν είναι το θυσιαστήριο. Ζούμε σε καθημερινή βάση την ανικανότητα του πολιτικού μας συστήματος να συνειδητοποιήσει τι έχει κάνει και τι εξακολουθεί να κάνει.

Θα τους συμβούλευα επιπλέον ως λίγο παλαιότερος: Αποκτήστε περισσότερες δεξιότητες και κοινωνικότητα. Οπλιστείτε με σθένος και υπομονή, όχι μόνο σκέτες γνώσεις. Προσγειωθείτε. Σε 5 ή 6 χρόνια ελπίζουμε όλοι πως η κρίση θα έχει τελειώσει. Ή θα είναι ηπιότερη. Ομως ο κόσμος της εργασίας δεν θα είναι ο ίδιος όπως σας τον παρουσιάζουν σήμερα. Καλύτερος ή χειρότερος, μόνο ο χρόνος και η αναδιάταξη του κόσμου ξέρουν...

Ελπίζουμε όσοι ξέρουμε, πως σε λίγα χρόνια η ίδια η ζωή θα έχει διαμορφώσει νέες γενιές που θα αποβλέπουν σε μια και μοναδική επιτυχία: την αναμόρφωση της χώρας με την ωριμότητα που θα έχουν αποκτήσει...

ΠΑΡΑΛΟΓΗ ΚΑΙ ΑΚΑΙΡΗ ΑΠΕΡΓΙΑ...

Η απεργία αποτελεί ένα μέσο εκβιασμού από τους εργαζομένους κάποιας επιχείρησης ή μίας υπηρεσίας εναντίον της εργοδοσίας για την κατάκτηση κάποιου δικαιώματος ή την υλοποίηση κάποιου αιτήματος, αυτό είναι γνωστό.

Ανήθικη καθίσταται η απεργία όταν οι εργαζόμενοι δεν προτάσσουν το δίκαιο των αιτημάτων τους για να πετύχουν τον σκοπό τους αλλά προτάσσουν την ανάγκη τρίτων ατόμων που δεν έχουν σχέση με τις διεκδικήσεις τους.

Το θέμα της απεργίας της ΟΛΜΕ είναι ακόμα μια κατάσταση που ζούμε στην Ελλάδα της παρακμής στην οποία την οδήγησαν οι συντεχνίες και τα μικροκομματικά συμφέροντα. Μόνο που το πρόβλημα εμφανίζεται πολύ πιο έντονο γιατί αφορά το μέλλον χιλιάδων παιδιών.

Η απειλούμενη απεργία των εκπαιδευτικών ΜΕ στη συγκεκριμένη χρονική στιγμή δεν καθίσταται ανήθικη μόνο από τον εκβιασμό που ασκείται στους φετινούς υποψηφίους (που βρίσκονται αντιμέτωποι με την παράταση της κόλασης των πανελλαδικών) αλλά και από το είδος του αιτήματος, που προτάσσεται ως άλλοθι, που είναι η αύξηση κατά δύο ώρες την εβδομάδα των ωρών διδασκαλίας.

Πραγματικά είναι να απορεί κανείς με τους συνδικαλιστές-καθηγητές που θεωρούν άξιο επιχείρημα για μια απεργία με τέτοιο κόστος, την αύξηση του ωραρίου κατά δύο ώρες την εβδομάδα. Που γίνεται ακόμα πιο ανάξιο αν συγκρίνουμε τις ώρες εργασίας των Ελλήνων εκπαιδευτικών με αυτές Ευρωπαίων συναδέλφων τους.

Ας ελπίσουμε οτι αποτελεί η όλη εξαγγελία της απεργίας ένα συνδικαλιστικό πυροτέχνημα, που προσπαθεί με τον φόβο χιλιάδων νέων να εκβιάσει την κυβέρνηση για την ικανοποίηση αυτού του πραγματικά γελοίου αιτήματος.

Δυστυχώς όμως και αυτή η εξαγγελία αποτελεί απο μόνη της ένα βαρύ ηθικό παράπτωμα, απαράδεκτο και κοινωνικά κατακριτέο...

Αυτού του τύπου οι συνδικαλιστικές συμπεριφορές καιρός είναι να τελειώσουν δια παντός, για τον απλούστατο λόγο ότι η κοινωνία δεν μπορεί να επιβιώσει. Είναι ο νόμος της φύσης αυτός. Όταν θα υπάρξουν πραγματικές ανάγκες τότε θα υπάρξει ξανά υγιής συνδικαλισμός που θα πείσει για την αναγκαιότητα ουσιαστικών διεκδικήσεων κι όχι στενά συντεχνιακών μικρoσυμφερόντων, ώστε να γίνει αποδεκτός από όλο το κοινωνικό σύνολο...

ΤΕΧΝΙΚΗ ΠΑΙΔΕΙΑ...

Ο Φίλιππος αναγκάζεται να πάει σε ιδιωτική σχολή να γίνει μάγειρας και το σχολείο θα το τελειώσει σε νυχτερινό. Ο Κώστας περιμένει υπομονετικά να περάσουν τα τρία βαρετά χρόνια του Λυκείου να συνεχίσει στα χωράφια του πατέρα του και η Νεφέλη βοηθάει στο μικρό ξενοδοχείο της οικογένειας, διαβάζοντας περιστασιακά, ίσα-ίσα να μη μείνει στην ίδια τάξη..

Αυτές οι τρεις περιπτώσεις είναι και οι πιο αισιόδοξες γιατί η συντριπτική πλειοψηφία των μέτριων μαθητών δεν έχει καν προοπτική μετά το σχολείο. Απλά σέρνονται πίσω από ένα πρόγραμμα εκπαίδευσης στο Γενικό Λύκειο, για το οποίο αδιαφορούν εντελώς.

Στην πραγματικότητα δεν καταφέρνει να τους προσφέρει ούτε γενική μόρφωση, ούτε εξειδίκευση σε κάποια ειδικότητα που έχουν ταλέντο.

Στην Ελλάδα το ποσοστό των μαθητών που παρακολουθούν τα ΕΠΑΛ και τις ΕΠΑΣ δεν ξεπερνά το 25%. Αντίθετα στη Γερμανία, Τσεχία, Αυστρία και Ελβετία, αγγίζει το 70%. Στην Ελλάδα η ανεργία καλπάζει, ενώ αυτές οι τέσσερις χώρες έχουν τα μικρότερα ποσοστά στην Ευρώπη.

Δυστυχώς η παραπάνω διαπίστωση είναι δραματική για το μέλλον μιας χώρας που ελπίζει στην αλλαγή του κλίματος στην οικονομία. Από ποιους περιμένουμε να δουλέψουν στην πρωτογενή οικονομία, σε ποιοτικές υπηρεσίες, σε νέες υποδομές;

To ζήτημα έπρεπε να ταρακουνήσει το υπουργείο. Χρόνια τώρα οι υπεύθυνοι αδιαφορούν υποκριτικά για την κατάσταση και στα δύο Λύκεια.

Στο Γενικό το 60% των μαθητών δεν είναι σε θέση να ανταποκριθούν.

Από την άλλη στα Τεχνικά, επικρατεί ένα ανοργάνωτο, παραβατικό περιβάλλον, που αποτρέπει τους γονείς να στείλουν τα παιδιά τους. Έτσι λοιπόν έχουμε τη σουρεαλιστική εικόνα, όπου οι μαθητές περνούν αδιάφοροι χιλιάδες ώρες της ζωής τους, για να επιλέξουν στο τέλος έναν δρόμο χωρίς ειδίκευση, χωρίς ενδιαφέρον και χωρίς σταθερή προοπτική...

Γέμισε η Ελλάδα από προδομένους ανθρώπους που έζησαν την εφηβεία τους μέσα στη βαρεμάρα και τις ψεύτικες υποσχέσεις, για μια θέση ανώτερου υπαλλήλου με γραφείο και χαρτοφύλακα.

Τσίμπησαν όλοι στο μότο των καθηγητών «είναι έξυπνος αλλά δεν διαβάζει ...»! Τι να διαβάσει; Δεν είναι φτιαγμένος γι' αυτά που του ζητάνε. Αλλού είναι ικανός και τον αναγκάζουμε να μάθει το «λύω» και τους «μιγαδικούς»! Κι όταν δεν μπορεί, τον απορρίπτουμε ως ανεπαρκή...

O υπουργός πρέπει να τρέξει την καινούρια πρόταση για το τεχνικό σχολείο, άμεσα. Είναι απαραίτητες οι εξετάσεις για το Γυμνάσιο αλλά και για το Λύκειο. Οι πρώτες ας είναι πολύ επιεικείς γιατί οι ηλικίες είναι μικρές αλλά για το Λύκειο πρέπει να είναι πολύ αυστηρές, ώστε να γίνεται  σωστά ο διαχωρισμός.

Παράλληλα είναι απαραίτητος ένας οργανωμένος επαγγελματικός προσανατολισμός. Το τεχνικό σχολείο πρέπει να εξελιχθεί σταδιακά στον σημαντικότερο εκπαιδευτικό θεσμό. Χρειάζονται εργαστήρια, εξειδικευμένοι καθηγητές που θα συντονίζουν τα προγράμματα και οπωσδήποτε πειθαρχία και στόχευση. Το σημαντικότερο όμως, είναι το άνοιγμα στην αγορά εργασίας και τα συνδεδεμένα πανεπιστήμια. Είναι πολύ χρήσιμο να συμμετέχουν στα εργαστήρια, επαγγελματίες της περιοχής που θα είναι ενταγμένοι στο project του διευθυντή. Καθόλου κακό δεν θα ήταν να βρεθούν και χορηγοί που θα ενισχύουν τη λειτουργία του σχολείου. Ακόμα η ίδρυση πρότυπων τεχνικών σχολείων θα έδινε τεράστια ώθηση στην παραγωγή ταλέντων σε ό,τι έχει σχέση με καινοτομίες και νέες τεχνολογίες...

Όσο για τις πραγματικά περιθωριακές περιπτώσεις ορισμένων μαθητών, είναι κοινωνική ανάγκη το ζήτημα να απασχολήσει ειδικούς, με σκοπό την ένταξή τους σε συλλογικό περιβάλλον.

Πρέπει να σπάσουμε τη φούσκα των ψευδαισθήσεων και να προσγειωθούμε. Δεν μπορούνε να κάνουνε όλοι δουλειές γραφείων, ούτε να διοικούνε τους άλλους. Κάποιοι, οι περισσότεροι μάλλον, πρέπει να γίνουνε τεχνικοί ή χειρόνακτες και να χτίσουνε πάνω σ΄αυτό, την οποιαδήποτε θεωρητική τους κατάρτιση.

Μέχρι τώρα η ανευθυνότητα του πολιτικού συστήματος έπαιξε θέατρο και μας κορόιδεψε.
Γι' αυτό χάσαμε την αίσθηση της πραγματικότητας και τον προσανατολισμό μας. Γι' αυτό ανοίγουμε μαγαζιά και τα κλείνουμε χρεωμένοι. Γι' αυτό δηλητηριάζουμε τη γη, πεθαίνοντας από καρκίνο και παρακαλώντας για επιδοτήσεις. Γι' αυτό βολοδέρνουμε σαν προλετάριοι πίσω από επίδοξους σωτήρες.

Είναι καιρός πια η πολιτική εξουσία να καταλάβει πως είναι καλύτερο να διοικεί συλλογικότητες που παράγουν, παρά φαντασμένους αρχοντοχωριάτες, που έχουν συνεχώς το χέρι απλωμένο, επειδή δεν έμαθαν να πιάνουν το σφυρί, τον τόρνο, το μέτρο, τον μαλά, το κατσαβίδι...

ΣΧΟΛΙΚΟΣ & ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΣ ΕΚΦΟΒΙΣΜΟΣ...

Δεν θα αναφερθώ σε σημερινές μορφές σχολικού εκφοβισμού, που έφτασε να περιλαμβάνει και τα εργαλεία της σύγχρονης τεχνολογίας (e-mail, sms, facebook), για κόντρες λιγότερο ή περισσότερο σοβαρές μεταξύ μαθητών και σχολείων...

Θα θυμηθώ τα πρώτα μαθητικά μου χρόνια, που και τότε εκδηλώνονταν το ίδιο φαινόμενο, που ποτέ δεν έλλειψε όπως δείχνουν τα πράγματα...

Από τότε που ήμουν 7 - 8 στις πρώτες τάξεις του δημοτικού και πήγαινα στο σχολείο με μαχαίρι στην τσέπη και με οδηγίες από τον γέρο μου που να το καρφώσω και πως να το γυρίσω για να ξεκοιλιάσω όποιον μου κολλούσε στην αυλή...

Δεν χρειάστηκε να το χρησιμοποιήσω, αρκεί που το είχα μαζί μου και το ξέρανε, για να μην ασχολούνται πολύ μαζί μου, συνεχίζοντας όμως να ξεσπούν σε άλλους απροστάτευτους. Πάντα το οποιοδήποτε όπλο δημιουργεί σεβασμό κι αποτροπή, είτε ο αντίπαλος είναι 15 χρονών, είτε 35, είτε 55, είτε 85 και πάντα ο άοπλος θα είναι το σίγουρο θύμα, πάει και τελείωσε, νόμος της ζωής!

Και θα το έκανα χωρίς πολύ δισταγμό σε όποιον τολμούσε να με σπρώξει εσκεμμένα και με δόλο, να με κοροϊδέψει, να με πετραδίσει για την πλάκα του, να μου πάρει τη δραχμή που είχα για το κουλούρι μου, ή να θέλει να με δείρει κιόλας αποπάνω, πράγματα και καταστάσεις που δεν ήταν καθόλου σπάνια σε ώρα διαλλείματος...

Όπου βρισκόμασταν εμείς οι μικρότεροι μαζί με τους "μεγάλους" που στην πέμπτη κι έκτη τάξη έφταναν 15 - 16 - 17 χρονών κι ακόμη μεγαλύτεροι μερικοί, κάνοντας μερικά χρόνια σε κάθε τάξη, τότε που λειτουργούσαν οι κανόνες του σχολείου για ικανούς προβιβασμού και στάσιμους για σειρά ετών κυριολεκτικά...

Τότε που 6χρονος συνομήλικος μας "ταραξίας" κάθιζε για ώρες κλειδωμένος από τη νηπιαγωγό στη αποθήκη παρέα με τους ποντικούς στο σκοτάδι, μέχρι να δεήσει να τον περιλάβει ο διευθυντής του σχολείου με τη βέργα να τον περιποιηθεί όπως του χρειαζόταν τα χέρια και τα πόδια πριν τον παραδώσει στον κηδεμόνα του με πλήρη αναφορά στα πεπραγμένα του...

Όταν είχαμε κληρονομική έχθρα τα παιδιά (και ορισμένοι δάσκαλοι εκατέρωθεν) του 3ου σχολείου με κείνα του 4ου που είμασταν στο ίδιο προαύλιο μα σε διαφορετικά μέρη κι αλλίμονο αν κάποιο παιδί βρισκόταν σε λάθος τόπο την λάθος ώρα και γινόταν αντιληπτό από τον "εχθρό"...

Άστε τους πόλεμους μεταξύ παιδιών δοαοφρετικών μα όμορων γειτονιών, που αρκετές φορές κατάληγαν σε άγριους ξυλοδαρμούς και μετά σε πράξεις αντεκδίκησης και όλα καλά για την κοινωνία...

Τα χρόνια τα όχι και τόσο μακρινά, 70΄ς ήταν, που μεγαλώναμε κι ακούγαμε στα σπίτια μας για το απαγορευμένο τετράγωνο γύρω από τον παλαιό "Δαίδαλο" με τον ψηλό μαντρότοιχο και τα στρατιωτικά τόλ στην αυλή, όπου ο ενδοσχολικός μύθος ήθελε να μην τολμά να περάσει γυναίκα νέα κι ωραία εν ώρα διαλλείματος και σχολασμού, ή παπάς, ή κάποιος που νάξεραν οι μαθητές πως ήταν πούστης τότε γκέι σήμερα...

Αν περνούσε κι αν έφευγε χωρίς κουρελιασμένη γενετήσια αξιοπρέπεια από τους κρεμασμένους στον τοίχο 13χρονους  - 15χρονους της κατωτέρας ή 16 - 20ρηδες της μέσης σχολής, που το πρώτο πράγμα που μάθαιναν κι έκαναν ήταν να φτιάχνουν στον τόρνο δίκοπες λεπίδες, να τυλίγουν ένα φαρδύ λάστιχο στο μέρος που προοριζόταν για λαβή και να τα κουβαλούν συνέχεια μαζί τους καρφώνοντας ο ένας τον άλλο σε κάθε ευκαιρία στον χώρο της σχολής ή στους σινεμάδες τα βράδια, που οι συνετοί μαθητές και νοικοκύρηδες απόφευγαν να βρεθούν μαζί τους...

Τρομάζετε με την σημερινή κοινωνική βία όπως ευκαιριακά εκδηλώνεται σε κάποιον αδέσποτο αράπη διαρρήκτη ή τσαντάκια ή σπανιότερα σε κάποιον μεθύστακα;

Για μάθετε τι τραβούσε ο Παντελής ο Μπαλαμπάκος (μορφή των παλαιών Χανίων που τον πρόφτασα εν ζωή) από την στιγμή που έβγαινε από το σπίτι του για να πάει οπουδήποτε σέρνοντας τα πόδια του, πόσες εκατοντάδες "Χανιώτικα σαλπίσματα" του έριχναν κάθε μέρα μικροί - μεγάλοι παντού όπου εμφανιζόταν, πόσα γιαούρτια ή νερά έτρωγε συχνά καταπρόσωπο και πόσες φορές τον έριχναν κάτω με καλαπόδια και κλωτσιές ή τον σήκωναν στα χέρια μερικοί άντρες και τον πετούσαν στη θάλασσα στο λιμάνι για πλάκα, πράξεις που ήταν αποδεκτές και γινόταν από όλη σχεδόν την τοπική κοινωνία, επειδή ο Παντελής που ήταν κανονικός πολίτης, ψήφιζε σε όλες τις εκλογές, έγγαμος για χρόνια ώσπου πέθανε η πρώτη γυναίκα του και πάρει αυτός μια άλλη γραφική στα γεράματα του, δούλευε σκουπιδιάρης στον δήμο με μισθό και δικαιώματα όπως οι υπόλοιποι εργάτες κι όχι παντελώς ξεπεσμένος, έπινε λίγο παραπάνω κρασί όποτε είχε ευκαιρία και ήταν άβουλος ν΄αντιδράσει δυναμικά όταν τον μότσαραν έτσι...

Καθημερινή κατάσταση τα παραπάνω συνδεδεμένα στενά με τη ύπαρξη του, μαρτύριο που κράτησε δεκαετίες από τα εφηβικά του χρόνια μέχρι το τέλος της μίζερης ζωής του σε προχωρημένα γεράματα παρά τα παθήματα του...

Σήμερα που οι ευαισθητούληδες σκούζουν για δήθεν κοινωνική βία προς τάχα "ανήμπορους", έχουν εδώ και χρόνια εξαληφθεί τέτοιες καταστάσεις και ο κάθε περιθωριακός έχει περισσότερα προνόμια και παροχές από τους λοιπούς πολίτες και φτάνει να κάνει ότι θέλει ανενόχλητοςκι αλώβητος, ακόμη και να κυκλοφορεί με κουδούνια όπως ένας συγκεκριμένος κάποια χρόνια τώρα, ας τολμούσε να περάσει στα 70΄ς από σχολείο, γυμνάσιο, φροντιστήριο, καφενείο, ταβέρνα, μηχανουργείο ή σιδεράδικο να δει τι θα τραβούσε....

ΚΑΥΤΑ ΘΡΑΝΙΑ (Η ΤΑΙΝΙΑ)...

Ελληνική βιντεοταινία, από το 1986.

Οι μαθητές ενός σχολείου παραξενεύονται όταν ο καθηγητής τους αποφασίζει να τους κάνει μάθημα
σεξουαλικής διαπαιδαγώγησης.

Γρήγορα όμως οι ρόλοι αλλάζουν και ο καθηγητής κάθεται και πάλι στο θρανίο όταν διαπιστώνει ότι οι μαθητές του ξέρουν πολύ περισσότερα από αυτόν...

ΘΗΛΥΚΟ ΘΗΡΙΟΤΡΟΦΕΙΟ (Η ΤΑΙΝΙΑ)...

 Ελληνική κωμωδία του Ν. Ζερβού.

Σε ένα παρθεναγωγείο οι μαθήτριες συναγωνίζονται η μια την άλλη σε σκανδαλιές.

Τσαχπίνες και περπατημένες, αποφασίζουν να ξελογιάσουν ένα σοβαρό καθηγητή τους τον νεαρό γυμναστή, που εκτελεί με περισσή ευσυνειδησία τα καθήκοντά του ως εκπαιδευτικός, αλλά αρνείται παντελώς να τις δει ως γυναίκες...

ΚΟΤΣΑΝΕΣ ΜΑΘΗΤΩΝ 4...

«Η σκανδιναβία είναι μια πράξη που κάθε πολιτισμένος άνθρωπος πρέπει να αποφεύγει » (Από γυμνάσιο της Λάρνακας Κύπρου)

« Εσπεριδοειδή σαν τα πορτοκάλια είναι και τα μαντολίνια, αλλά πιο μικρά και με φλούδα που βγαίνει εύκολα » (Απο γυμνάσιο της Αθήνας, 1992 )

« Η επετηρίδα είναι αυτό που βγάζουμε στα μαλλιά μας άμα δεν λουζόμαστε συχνά »

«Ο μισογύνης είναι τέρας μυθολογικόν, μισός γυναίκα και μισός άλλο πράμα, απερίγραπτης ασχήμιας και τελείως εξαγριωμένος με την κατάστασή του. » (Από γυμνάσιο της Θεσπρωτίας, 1991)

« Το φοβερότερο όπλο των αρχαίων Αράβων ήταν ο Ευνούχος»

«Ο Κωνσταντίνος Καντάφης ήτανε Έλληνας ποιητής που γεννήθηκε στη Λιβύη της Αλεξάνδρειας »

«Οι Έλληνες εφεύρεσαν τη γεωμετρία για να αποφύγουνε την άλγεβρα που ήτανε αράπικη »

«Στην αρχαία εποχή δεν υπήρχαν ξένες χώρες γι' αυτό δεν έχουν βρει οι αρχαιολόγοι αρχαία διαβατήρια »

«Όταν ο Οδυσσέας γύρισε πίσω στην Ιθάκη, βρήκε τους είκοσι ανεμιστήρες και την Πηνελόπη να τους δουλεύει στο φουλ.» (Από διαγώνισμα στην Ιστορία, γυμνάσιο της Κορινθίας, 1989)

« Όταν ο Χριστός ήτανε μικρός, ο πατέρας του ο μαραγκός Ιωσήθ, το φώναζε Χρηστάκη »

«Ο Λεωνίδας και οι Τριακόσιοι του ηττήθηκαν γιατί οι Θερμοπύλες ήτανε πολυπληθέστεροι σε αριθμό »

«Την Οδύσσεια της έγραψε ο Οδυσσέας. Την Ιλιάδα ο Ηλιάδης. »
(Από διαγώνισμα Β' τάξης γυμνασίου της Λαμίας, 1969)

« Η γυναίκα του Τσάρου λεγότανε Τσάρα. Η κόρη του τσατσάρα. Ο γιος του Νορέγιεφ. »

«Η μάνα του Ρασπούτιν ήτανε η ρασπουτάνα, τεραστίων διαστάσεων Ρωσίδα της Σιβηρίας ».(Από γυμνάσιο της Καρδίτσας, 1991)

« Η Παραφίνη ήτανε η θεά που προστάτευε τα Χερουφίμια και τα Σεραφίμια». (Από διαγώνισμα στα θρησκευτικά, γυμνάσιο της Κορίνθου, 1990)

« Πρωτεύουσα της Κεϋλάνης είναι η Λιπτον Τι».

«Ο Κορινθιακός Κόλπος ευρίσκεται τελείως κατά μήκος. »
(Από γυμνάσιο της Πάτρας, 1988)

« Το τετράγωνο της υποτείνουσας ισούται, αλλά όχι πάντοτε»
(Από γυμνάσιο της Καλαμάτας, 1991)

« Η κυριότερη αιτία της εξάτμισης είναι η φωτιά κάτω από το κατσαρολάκι»

«Η βαρύτητα είναι πιο δυνατή το Φθινόπωρο. Τότε βλέπουμε τα μήλα να πέφτουν ομαδικά »

«Το παιδί που οι γονείς του είναι από την Ύδρα, λέγεται Υδρογόνο»

«Το νερό ανακατεύεται με όλα τα υγρά, εκτός από το αίμα. Υπάρχει και παροιμία γι' αυτό »

ΚΟΤΣΑΝΕΣ ΜΑΘΗΤΩΝ 3...

Το τρίγωνο που φέρει δύο γωνίες λέγεται διαγώνιο.

Τρισδιάστατο είναι το αντικείμενο τριών διαστάσεων, πλάτος, φάρδος, μάκρος, ύψος, βάθος και ίσως και βάρος όπου χρειάζεται. Ολα τα άλλα είναι διάστατον ή υποκατάστατον ή άστατον.

Το δεκαδικό σύστημα είναι το σύστημα που επικράτησε, διότι μετράμε ένα-ένα (πόντους) =EAαι όχι μία-μία (ίντσες), δηλαδή από το θηλυκό στο αρσενικό, επαναφορά κανονική.

Ο γλάρος είναι αποδημητικό πουλί. Το καλοκαίρι πάει στην παραλία, το χειμώνα στις ακτές. Ενδιαμέσως σε σκουπιδότοπους και λιμάνια.

Ο κορκόδειλος είναι ζώο αμφιερπετόν, που μοιάζει με μεγάλη σαύρα. Διακρίνεται από την μεγάλη αμφίβια ουρά που έχει, μεγάλο λαίμαργο στόμα και από τις φωνές που βάζει, όταν κλαίει γοερά.

Ο κύκλος είναι στρογγυλή γραμμή χωρίς συνδέσεις, ενωμένη με τέτοιο τρόπο που δεν μπορείς να καταλάβεις που αρχίζει και που τελειώνει.

Το πάγκρεας είναι ένα είδος αποστειρωμένου κρέατος που το έχουν απολυμάνει.

Με τους ατμούς Ρίχταρ μετράμε τους ανέμους σε εποχή σεισμών, ενώ με του Κονφόρ μετράμε τους θαλασσινούς του Αιγαίου και του Ιονίου.

Το αυγοτάραχον είναι η κυριότερη τροφή των γλάρων. Επίσης και το πλαγκωτόν.

Ο στρατός, οι πολιτικοί και οι παπάδες δημιουργούν τις μεγάλες υστερικές στιγμές του έθνους.

Η μπανάνα στα ελληνικά γράφεται όπως και στα αγγλικά, δηλαδή με ένα μπα και δύο να.

Η Νορβηγία στο μεγαλύτερο μέρος της κατοικείται απο πληθυσμό.

Ο Οδυσσέας τράβηξε μεγάλη οδύσσεια γιά να αποφύγει την Πηνελόπη (!!!). Και αναζητώντας την ευτυχία έφτασε μέχρι την Οδυσσό.

Ο Ροβινσόνας Καρούζος ήταν ένας διάσημος Ιταλός τραγουδιστής της όπερας που προτιμούσε να ζει σε ένα ερημονήσι ολομόναχος με μιά κατσίκα, έναν παπαγάλο και έναν μαύρο Παρασκευά.

Ο Λίβανος είναι χώρα με πρωτεύουσα την Βηρυττό. Η ίδια η Βηρυττός δεν έχει ιδιαιτέρα πρωτεύουσα.

Ο Κορινθιακός κόλπος βρίσκεται εντελώς κατά μήκος.

Η Αραβία είναι πολύ μεγάλη και εκτείνεται κυρίως από τον βορρά μέχρι το τέλος του νότου.

Το όρος Εβαρεστ βρίσκεται στην Ευρώπη μετά από δικαστικό αγώνα που έγινε και το κέρδισαν οι Αλπεις.

Το Λάρνακον είναι πόλη παράλια της Κύπρου όπου στην αρχαιότητα εμφανιζόταν το Λαρναίον Υδωρ, τέρας κατά τι μικρότερο της Λερναίας Υρδας.

Ο Ειρηνικός ωκεανός εκτείνεται μεταξύ άλλων ακτών, νοτιότερον.

Ολη η δυτική ακτή της Πελοποννήσου στον Κορινθιακό είναι παράκτια, κατά μήκος, από Κόρινθο μέχρι Πάτρα και παρακάτω ακόμα.

Η τοποθεσία των Αλπεων είναι γενικώς προς τα πάνω και ψηλά.

Το τετράγωνο της υποτείνουσας ισούται, αλλά όχι πάντοτε.

Δύο παράλληλες δεν συναντιούνται ποτέ στο άπειρο, εκτός αν επεκταθούν σε τρομακτικό μήκος απείρου. Αν είναι στο επίπεδο, τότε κάποτε συναντιούνται εκεί που καταλήγουν, αλλά τότε η δουλειά λέγεται παραλληλεπίπεδη δράση και είναι αλγεβρική υπόθεση.

Μιά παράλληλη ευθεία γραμμή είναι αυτή που και όταν δημιουργείται γιά να συναντηθεί, δεν τα καταφέρνει ποτέ.

Οι αρχαίοι μετρούσαν το χρόνο με χιλιετίες και επετηρίδες.

Οταν ο ατμός παράγεται έξι φορές ταχύτερα το λέμε εξάτμιση.

Η χιλιετηρίδα είναι ερπετό και αυτό, αλλά με χιλιάδες πόδια και κατά πολύ μεγαλύτερο από την εκατορίδα.

Στο μηρό έχουμε το μοιραίο οστό, στην κνήμη το κνημαίο, στα δάκτυλα τα δακτυλικά οστά των αποτυπωμάτων, ενώ τα σκελετικά οστά του σώματος αποτελούν το σώμα μας το κοκκαλωμένον.

ΑΝΑΚΥΚΛΩΣΗ ΣΧΟΛΙΚΩΝ ΒΙΒΛΙΩΝ...

Σύμφωνα με εγκύκλιο της υπουργού παιδείας:
Παρακαλούνται οι μαθητές και οι γονείς που επιθυμούν, να παραδώσουν τα σχολικά βιβλία που έχουν χρησιμοποιηθεί κατά τη διάρκεια της χρονιάς στους δασκάλους των τάξεων. Τα βιβλία που είναι σε καλή κατάσταση θα επαναχρησιμοποιηθούν και τα υπόλοιπα θα πάνε για ανακύκλωση...

Όπως επισημαίνει η υπουργός, "η δράση αποτελεί πανελλήνια προσπάθεια, με στόχο την ανάπτυξη στάσης σεβασμού για το δημόσιο αγαθό, αλλά και για την περιβαλλοντική, χρηστική και συναισθηματική αξία του βιβλίου".

Πρέπει να σημειωθεί ότι δεν θα υπάρχουν κυρώσεις για όποιον δεν διατηρεί τα βιβλία του σε άριστη κατάσταση. Ωστόσο το καθιερωμένο κάψιμο ή σκίσιμο και πέταμα στους δρόμους των βιβλίων στο τέλος της σχολικής χρονιάς, από φέτος πρέπει να θεωρείται παρελθόν.

Ε, βεβαια οι σκράπες μαθητές δεν θα χρειαστούν βιβλία είτε από το δημοτικό είτε από το γυμνάσιο, δεν υπάρχει καν λόγος να πιάνουν τζάμπα μια θέση στο θρανίο, υπάρχουνε σκαπέτια και φτυάρια να πιάσουνε στην μετέπειτα ζωή τους, χωράφια, σιδεράδικα, ξυλουργεία, τζαγκάρικα, τζαμάδικα, κουρεία, τοστάδικα, πιτσαρίες, εκτελούνται μεταφορές, κλπ μαγαζιά και τρόποι να εργαστούνε από νωρίς και να κονομήσουνε μέχρι να τους καλέσει η πατρίδα στρατιώτες, αν τους αφήσουνε οι αλλοδαποί αντίστοιχοι εργάτες που όλο και πληθαίνουν...

Οι "καλοί" μαθητές όμως που θα προχωρήσουν στα γράμματα για να κάνουνε κάποτε όταν περάσουν τα 30 τους, περήφανους τους μικροαστούς γονείς, παππούδες, γιαγιάδες με επιστημονικές πςργαμηνές, τι πρέπει να κάνουν από το δημοτικό;

Δεν πρέπει να κρατήσουνε τα βιβλία τους που τώρα τιμούν και δεν πετούν ούτε καταστρέφουν, να τους θυμίζουν την μαθησιακή πορεία τους τα επόμενα χρόνια που θα συσσωρεύονται στην βιβλιοθήκη τους επιμελώς τακτοποιημένα;

Προβλέφτηκε εξαίρεση ειδικά για τέτοιες πριπτώσεις;

SMSKONAKIA...

Και τα κινητά που είναι ολημερίς κολλημένα στο αυτί του κάθε ενός νέου, μπήκαν στην υπηρεσία της αντιγραφής με sms-skonakia στις πανελλαδικές εξετάσεις...

Από τις οποίες αποπέμφθηκαν κάποιοι μαθητές επιεδή χρησιμοποίησαν τις ευκολίες που τους παρέχει η τεχνολογία...

Αντί να προωθηθούν - περάσουν ειδικά αυτοί σε σχετικές σχολές ΑΕΙ για ν' ανακαλύψουν και να εφαρμόσουν νέα πεδία στην χρήση της υψηλής τεχνολογίας, που πέρα του ασήμαντου της αντιγραφής, θα χρησιμεύσουν κι αλλού στην κοινωνική κι επαγγελματική ζωή όλων αργότερα και ίσως βρούμε και τομέα εξαγωγών αφού δεν έχουμε τίποτα άλλο πέρα από μερικές ιδέες...

Θάπρεπε όμως να ξέρουν οι νέοι πως ένα κόλπο πιάνει μόνο άν εφαρμόζεται από λίγους, από έναν αν είναι δυνατό που θα παράμενε ασύλληπτος, όταν το ξέρουν όλοι στην αίθουσα τελικά καταρρέει και αποκαλύπτεται...

Και αυτή η φτηνή δικαιολογία με τη τουαλέτα ταυτόχρονα τι την ήθελαν νέοι άνθρωποι, ακράτεια 80άρηδων είχαν;

Αν έχουν τεχνολογική ευφυία και δημιουργικότητα ας αρχίσουν βελτιώνοντας της τεχνολογία των μηνυμάτων, ώστε να φτάνουν απαρατήρητα σε όλους πέρα από τον αποδέκτη τους, για αρχή...

Για να μην φτιάχνουνε φραπέδες αύριο σε κάποιο ξενοδοχείο ή κανέναν Γρηγόρη ως μόνη επαγγελματική διέξοδο...

ΚΟΤΣΑΝΕΣ ΜΑΘΗΤΩΝ 2...

Αυτούσιες κοτσάνες μαθητών, όπως γράφηκαν από τους ίδιους:
"Η Σκανδιναβία είναι μια πράξη που κάθε πολιτισμένος άνθρωπος πρέπει να αποφεύγει» (Από γυμνάσιο της Λάρνακας Κύπρου).
«Εσπεριδοειδή σαν τα πορτοκάλια είναι και τα μαντολίνια, αλλά πιο μικρά και με φλούδα που βγαίνει εύκολα » (Απο γυμνάσιο της Αθήνας, 1992)
''Και οι Ρώσοι ανέδειξαν μεγάλους ποιητές όπως ο Πούσκας, ο Λένιν, ο Τρότσκι και ο Ιβάν ο Τρομακτικός. Από την ποίηση αυτή σώζεται σήμερα η Σιβηρία με την παγωμένη λίμνη των Κύκλων που ο Τσακ Κόφσκι την έκανε παλέτα'' Από γραπτό μαθητή σε εξετάσεις για την Ιστορία - Γυμνάσιο Κορίνθου 1988
«Η επετηρίδα είναι αυτό που βγάζουμε στα μαλλιά μας άμα δεν λουζόμαστε συχνά »
«Ο μισογύνης είναι τέρας μυθολογικόν, μισός γυναίκα και μισός άλλο πράμα, απερίγραπτης ασχήμιας και τελείως εξαγριωμένος με την κατάστασή του. » (Από γυμνάσιο της Θεσπρωτίας, 1991)
« Το φοβερότερο όπλο των αρχαίων Αράβων ήταν ο Ευνούχος»
«Ο Κωνσταντίνος Καντάφης ήτανε Έλληνας ποιητής που γεννήθηκε στη Λιβύη της Αλεξάνδρειας»
«Οι Έλληνες εφεύρεσαν τη γεωμετρία για να αποφύγουνε την άλγεβρα που ήταν αράπικη»
«Στην αρχαία εποχή δεν υπήρχαν ξένες χώρες γι' αυτό δεν έχουν βρει οι αρχαιολόγοι αρχαία διαβατήρια »
«Όταν ο Οδυσσέας γύρισε πίσω στην Ιθάκη, βρήκε τους είκοσι ανεμιστήρες και την Πηνελόπη να τους δουλεύει στο φουλ.» (Από διαγώνισμα στην Ιστορία, γυμνάσιο της Κορινθίας, 1989)
« Όταν ο Χριστός ήτανε μικρός, ο πατέρας του ο μαραγκός Ιωσήθ, το φώναζε Χρηστάκη»
«Ο Λεωνίδας και οι Τριακόσιοι του ηττήθηκαν γιατί οι Θερμοπύλες ήτανε πολυπληθέστεροι σε αριθμό»
«Την Οδύσσεια της έγραψε ο Οδυσσέας. Την Ιλιάδα ο Ηλιάδης. »(Από διαγώνισμα Β' τάξης γυμνασίου της Λαμίας, 1969)
« Η γυναίκα του Τσάρου λεγότανε Τσάρα. Η κόρη του τσατσάρα. Ο γιος του Νορέγιεφ»
«Η μάνα του Ρασπούτιν ήτανε η ρασπουτάνα, τεραστίων διαστάσεων Ρωσίδα της Σιβηρίας ».(Από γυμνάσιο της Καρδίτσας, 1991)
«Η Παραφίνη ήτανε η θεά που προστάτευε τα Χερουφίμια και τα Σεραφίμια». (Από διαγώνισμα στα θρησκευτικά, γυμνάσιο της Κορίνθου, 1990)
«Πρωτεύουσα της Κεϋλάνης είναι η Λιπτον Τι».
«Ο Κορινθιακός Κόλπος ευρίσκεται τελείως κατά μήκος. » (Από γυμνάσιο της Πάτρας, 1988)
«Το τετράγωνο της υποτείνουσας ισούται, αλλά όχι πάντοτε» (Από γυμνάσιο της Καλαμάτας, 1991)
«Η κυριότερη αιτία της εξάτμισης είναι η φωτιά κάτω από το κατσαρολάκι»
«Η βαρύτητα είναι πιο δυνατή το Φθινόπωρο. Τότε βλέπουμε τα μήλα να πέφτουν ομαδικά»
«Το παιδί που οι γονείς του είναι από την Ύδρα, λέγεται Υδρογόνο»
«Το νερό ανακατεύεται με όλα τα υγρά, εκτός από το αίμα. Υπάρχει και παροιμία γι' αυτό»
''Επείγοντα ή αιφνίδια περιστατικά μόνο με ραντεβού και με περιθώριον μιας ημέρας'' Επιγραφή σε ιατρείο, Αθήνα, 1991
Η διαφορά μεταξύ ενός ψυχωτικού και ενός νευρωτικού; Ο ψυχωτικός νομίζει ότι ένα κι ένα κάνουν τρία. Ο νευρωτικός ξέρει ότι ένα κι ένα κάνουν δύο, αλλά δεν του αρέσει καθόλου. Βέβαια, έχουμε και τον ψυχονευρωτικό. Αυτός επιμένει ότι ένα κι ένα μας κάνουν τριάμισι, αλλά το αμφισβητεί, εξετάζοντάς το με πολλή καχυποψία. Από γραπτό μαθητή στη Νεώτερη Ιστορία, Δημοτικό σχολείο Λουγκάνο, Βόρεια Ιταλία, 1993

ΕΠΑΡΚΗ ΣΧΟΛΕΙΑ ΚΑΙ ΜΑΘΗΣΗ...

Έχουν δοθεί πολλές αφορμές για να κατηγορήσουμε το σύστημα Παιδείας της χώρας μας και να διαπιστώσουμε τα κακώς κείμενά του στη δόμηση και στις λεπτομέρειες που οδηγούν τους μαθητές από την Πρωτοβάθμια στη Δευτεροβάθμια και από εκεί διά μέσου ατελείωτων ωρών ιδιαίτερων μαθημάτων και φροντιστηρίων στα Ανώτατα και Ανώτερα Εκπαιδευτικά Ιδρύματα.

Αλλοτε μας πείραζαν οι χαμηλές αποδόσεις των μαθητών όπως καταγράφονται στους βαθμούς των πανελλήνιων εξετάσεων, άλλοτε μας πείραζε η 'βάση του 10" και άλλοτε μας ενοχλούσε που οι μαθητές εισέρχονται στις σχολές των ΑΕΙ και ΤΕΙ χωρίς βαθμολογικές βάσεις.

Ποτέ δεν μας ενόχλησε το μεγάλο γιατί οι μαθητές που αποφοιτούν από τη μέση εκπαίδευση δεν έχουν βάσεις, γιατί τους λείπουν οι γνώσεις, γιατί στερούνται της ικανότητας να κατανοούν, να αναλύουν και να επεξεργάζονται έννοιες.

Εθελοτυφλούμε που τα σχολειά στα χωριά μας δεν έχουν τους απαιτούμενους δασκάλους, τις υποδομές λειτουργίας, γιατί δεν μπορούν να ασκήσουν την κριτική σκέψη των μαθητών τους και βολευόμαστε γιατί είχαμε ολοήμερο πάρκιγκ να αποθέσουμε τα παιδιά μας δίπλα στο σπίτι μας για τις ώρες που λείπουμε πολυάσχολοι...

Τώρα που η υπουργός Παιδείας επιχειρεί να οργανώσει το "επαρκές" σχολείο, με αρκετούς μαθητές και δασκάλους για ν' ανάψει η άμιλλα και ο ανταγωνισμός στη μάθηση, το σχολείο που δεν θα χαρακτηρίζεται από όλα τα κακά που του καταλογίζουμε στις γενικόλογες και αορίστως αρνητικές επισημάνσεις μας στα καφενεία και στα πεζοδρόμια, ξεσηκωθήκαμε απ' άκρη σε άκρη με πρόσχημα την συνένωση προβληματικών σχολείων.

Κάθε φορά που πάει να αλλάξει κάτι, οι θιγόμενοι βγαίνουν στα κάγκελα κι εξαγγέλουν αγώνες καλώντας όμως σε συμμετοχή όλους εμάς που δεν κερδίζουμε τίποτα από ανούσια δικά τους θέματα...

Δεν θέλουμε λοιπόν τις συνενώσεις σχολείων. Οι συντεχνίες των καθηγητών - δασκάλων φοβούνται ότι θα χάσουν θέσεις εργασίας και πολυήμερες διακοπές/χρόνο και αντιδρούν. Μαζί τους και κάποιοι γονείς. Καταλήψεις σχολείων από μικρούς μαθητές, στάσεις εργασίας, συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας...

Απαιτώντας να μην αλλάξει πάλι καμιά τις καταστημένες καταστάσεις που έφτασαν την Παιδεία στο σημερινό αντιπαραγωγικό αδιέξοδο, με γελοίες τοπικίστικες δικαιολογίες διαφόρων "παραγόντων" που ενώ επωφελήθηκαν οι ίδιοι από τον "Καλλικράτη" και πήραν τη θέση τους, δεν θέλουν επέκταση του, κάτι που μόνο θα ωφελήσει τα ολιγοθέσια υπολειτουργούντα σχολεία...

Και μη έχοντας βάση στα ανεπαρκή προσκομιζόμενα επιχειρήματα μας και επειδή σήμερα το Μνημόνιο πάει με όλα, ρίχνουμε και μια δόση από αυτό σαν φταίχτη των πάντων, παρά το ότι δεν ασχολείται με θέματα εκπαίδευσης.

ΣΥΓΧΩΝΕΥΣΕΙΣ ΣΧΟΛΕΙΩΝ...

Mε αφορμή το θέμα των συγχωνεύσεων - καταργήσεων σχολικών μονάδων και τη χρηματοδότηση των σχολικών επιτροπών, πλήθος αντιδράσεων έχει ξεσπάσει σε πολλές περιοχές της χώρας.

Από μαθητές, γονείς και φορείς που δεν συμφωνούν με τις επίσημες αποφάσεις. Ορισμένοι δήμαρχοι, γονείς και εκπαιδευτικοί αποφασίζουν να διακόπτουν τα μαθήματα των σχολείων για να βγάλουν τα παιδιά στους δρόμους.

Η εκπαίδευση είναι ένα "χωράφι" που η συγκομιδή των καρπών του γίνεται πολλά χρόνια μετά τη σπορά. Πάντα όμως ό,τι σπέρνεις, θερίζεις.

Μόνο που όταν η συγκομιδή βγει σκάρτη και άχρηστη, δεν έχεις και πολλά περιθώρια να επανορθώσεις, αφού πάλι θα χρειαστούν χρόνια. Εδώ και καιρό έχουμε μπει στην "αγρανάπαυση" στον τομέα της εκπαίδευσης και όλα δείχνουν ότι εσκεμμένα από τους υπευθύνους της, θα καταντήσει σύντομα το χωράφι χέρσο και άγονο.

Ο νόμος ορίζει ότι η εννεάχρονη εκπαίδευση των Ελληνοπαίδων είναι υποχρεωτική. Πώς τώρα αναγκάζουν με τις συγχωνεύσεις τους γονείς να μη στέλνουν τα παιδιά τους στο σχολείο, με αύξηση της μαθητικής διαρροής από τα σχολεία που θα κλείσουν και που οι μαθητές τους θα πρέπει να ταξιδέψουν 10 και 20 χιλιόμετρα να πάνε στο πλησιέστερο σχολείογιατί εκεί θα φτάσουμε.

Αφού θα είναι πολύ δύσκολο να μετακινούνται οι σημερινοί καλομαθημένοι μαθητές από το ένα χωριό στο άλλο (πριν χρόνια το κάνανε με τα πόδια από και προς τα χωριά), κάτω από άσχημες πολλές φορές καιρικές συνθήκες αλλά και με τόσους κινδύνους που απειλούν τα σημερινά άβουλα παιδιά. Βλέπετε δεν διαθέτουν όλοι οι Έλληνες οικιακές βοηθούς, για να πηγαίνουν και να φέρνουν τα παιδιά τους στο σχολείο. Χώρια η σπατάλη του χρόνου στις διαδρομές και άλλα πολλά.

Αντί να πηγαίνουμε μπροστά πάμε προς τα πίσω, στα χρόνια τότε που τα παιδιά έφευγαν στα δώδεκα χρόνια τους από το σπίτι για να νοικιάσουν σπίτι στην πόλη που διάθετε Γυμνάσιο για να φοιτήσουν. Κι έστελνε ο πατέρας και η μάνα την τσάντα με τα φαγώσιμα με την τρίκυκλη μηχανή "εκτελούνται μεταφοραί" κάθε βδομάδα και γύριζε πίσω τ' άπλυτα ρούχα τους...

Φαίνεται όμως ότι γενικά όχι μόνο υπάρχει μια τάση αφελληνισμού των Ελληνοπαίδων μέσα στα εκπαιδευτικά προγράμματα, άλλά επιχειρείται και η μη παροχή παιδείας σ' αυτά.

Οι εκπαιδευτικοί δεν πρόκειται να πετύχουν τίποτα πάλι με τις "κινητοποιήσεις" και τις συνδικαλιστικές κραυγές τους. αφού προτάσσουν τους συναδέλφους που θα μείνουν χωρίς δουλειά (κι ανίκανοι να κάνουν οτιδήποτε άλλο για επιβίωση οι "επιστήμονες").

Ως και οι δήμαρχοι που αντέδρασαν έντονα, με τοπικιστικά όμως κριτήρια και μόνο για την έδρα του εναπομείναντος σχολείου, είναι γνωστό από προηγούμενες αντιδράσεις του σε άλλα θέματα τι θα καταφέρουν να κερδίσουν στο τέλος, το αριστερό, το δεξί ή το μακρύ...

Με αυτά και με αυτά τα παιδιά των αυτόχθονων ιθαγενών θα ασχολούνται τώρα οι επικεφαλείς του υπουργείου, που έχουν φροντίσει για άλλη εκπαίδευση των δικών τους παιδιών στα κολέγια και το εξωτερικό;

Εναν απαίδευτο λαό μπορούν ευκολότερα να τον έχουν του χεριού τους και να τον κάνουν ό,τι θέλουν...

ΤΟ ΞΥΛΟ ΒΓΗΚΕ ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ (Η ΤΑΙΝΙΑ)...

Ελληνική ταινία του Αλέκου Σακελάριου από το 1959, που πήρε το βραβείο καλύτερης ταινίας στο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης ένα χρόνο αργότερα το 1960.

Ένας νεαρός φτωχός καθηγητής διορίζεται ως φιλόλογος σε ένα ιδιωτικό σχολείο θηλέων και έρχεται αντιμέτωπος με τις μαθήτριες που είναι κακομαθημένα πλουσιοκόριτσα, μέχρι να γνωρίσει τον έρωτα με την πιο άτακτη του σχολείου...

ΤΟ ΞΥΛΟ ΒΓΗΚΕ ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ from PANOS PANOPOULOS on Vimeo.