Τα πολλαπλά και δίχως τέλος αδιέξοδα της Ελληνικής κοινωνίας και
οικονομίας, αντανακλώνται με τον πιο καθαρό τρόπο στα διλήμματα που
καλούνται να απαντήσουν οι υποψήφιοι φοιτητές στη συμπλήρωση του
μηχανογραφικού δελτίου.
Τι να επιλέξει κανείς και πού να επενδύσει κόπο, χρόνο και λεφτά (όταν τα τελευταία υπάρχουν);
Κι ως τις εγγραφές του Οκτωβρίου, θα προσθέσουμε κι άλλους
"φαντασιόπληκτους" φοιτητές, στις δεκάδες χιλιάδες των άχρηστων
ειδικοτήτων που θα βαρύνουν περισσότερο την παρασιτική μας οικονομία. Εν
τω μεταξύ θα συνεχίσουμε να εισάγουμε χειρώνακτες και να συντηρούμε
τους αχρείαστους νέους απόφοιτους από τις συντάξεις των παππούδων και
τους όποιους μισθούς των γονιών τους.
Οι σχολές που κάποτε στα '60'ς - ΄70΄ς πρόσφεραν σίγουρη
επαγγελματική αποκατάσταση και κοινωνική καταξίωση, όπως οι
Πολυτεχνικές, η Νομική, τα Οικονομικά και η Ιατρική, μοιάζουν να ανήκουν
στη μυθολογία μιας άλλης εποχής και οι όποιες φιλοδοξίες για κοινωνική
ανέλιξη που χαρακτήριζαν τις προηγούμενες γενιές έχουν αντικατασταθεί
από την αγωνία για επιβίωση της σημερινής νεολαίας.
Οι περισσότεροι δε θέλουν να φύγουν από το μέρος τους, επειδή οι
γονείς δε μπορούν να αντιμετωπίσουν τα έξοδα. Αρκετοί μένουν κολλημένοι
στις παραδοσιακές σχολές, αγνοώντας τις ραγδαίες αλλαγές των τριών
τελευταίων χρόνων. Για παράδειγμα τα τμήματα του Παντείου, όλες οι
καθηγητικές σχολές, οι παιδαγωγικές, των Νηπιαγωγών και πολλές άλλες του
Πολυτεχνείου είναι τελειωμένες, σε ό,τι αφορά την αγορά εργασίας. Η
συντριπτική πλειοψηφία ακόμα δε διανοείται να σπουδάσει κάτι που
συνδέεται με χειρωνακτική δραστηριότητα, όπως Τεχνολογία Τροφίμων,
Γεωπονική, Ζωική Παραγωγή.
Η ασφάλεια και η μονιμότητα του Δημοσίου ηχούν σαν ανέκδοτο καθώς το
κράτος συρρικνώνεται με διαδικασίες 'fast track', αρχίζει δειλά να
λειτουργεί ορθολογικά επιτέλους και τα λουκέτα στις περιτές υπηρεσίες
του μαζί με τις απολύσεις αυξάνονται καθημερινά.
Η ανεργία έχει χτυπήσει κόκκινο ακόμα και στα επαγγέλματα της
θάλασσας που παραδοσιακά αποτελούσαν μια σανίδα επιβίωσης για τα λαϊκά
στρώματα.
Είναι φανερό ότι οι λιγοστές βεβαιότητες και σταθερές που υπήρχαν
μεταπολεμικά σε ό,τι αφορά την αναζήτηση δουλειάς κατέρρευσαν τα
τελευταία χρόνια μαζί με την Ελληνική οικονομία.
Κι αναρωτιέται κανείς πού μπορεί να οδηγήσει αυτή η κατάσταση που
θέλει τα όνειρα των νέων να καλουπώνονται στριμωγμένα πλέον μαζικά μέσα
στην πειθαρχία των Στρατιωτικών και Αστυνομικών σχολών, οι οποίες μέσα
σε λίγα χρόνια έγιναν εξαιρετικά δημοφιλείς. Κι αυτό όχι γιατί τα νέα
παιδιά αγάπησαν ξαφνικά τις σκοπιές, τα καψώνια και τις συνεχείς
μεταθέσεις.
Αλλά γιατί στα 18 τους κάποιοι τα υποχρέωσαν να θυσιάσουν κάθε
ενδιαφέρον, πάθος και όραμα για τη ζωή, με αντάλλαγμα την υπόσχεση ενός
πενιχρού πλην σίγουρου μισθού. Γιατί συμβαίνουν όλα αυτά και οι μαθητές
είναι βυθισμένοι στην άγνοια και στις ψευδαισθήσεις;
Επειδή κανείς δε νοιάστηκε να τους εντάξει σε προγράμματα
επαγγελματικού προσανατολισμού, στα χρόνια του σχολείου. Αλλά τι λέμε
τώρα; Για να ενημερώσεις κάποιον για το μέλλον, θα πρέπει να έχεις
σχεδιάσει ένα εθνικό πλάνο με το οποίο θα ορίζεις στόχους, έρευνες,
οικονομικές και πολιτισμικές προοπτικές, εξυπηρετώντας μια κοινωνία με
οράματα και πολιτισμό. Αντίθετα όταν τα πάντα μοχλεύονται μέσα σ΄ ένα
πελατειακό σύστημα που η προοπτική του περιορίζεται στην είσπραξη των
μνημονιακών δόσεων, δεν μπορείς να περιμένεις περισσότερα.
Μια θυσία που αν μη τι άλλο, αντανακλά το μέγεθος της αποτυχίας των εφαρμοζόμενων πολιτικών...
Πολιτικών που απέναντι στα όνειρα των νέων το μόνο που έχουν να
προσφέρουν είναι το θυσιαστήριο. Ζούμε σε καθημερινή βάση την
ανικανότητα του πολιτικού μας συστήματος να συνειδητοποιήσει τι έχει
κάνει και τι εξακολουθεί να κάνει.
Θα τους συμβούλευα επιπλέον ως λίγο παλαιότερος: Αποκτήστε
περισσότερες δεξιότητες και κοινωνικότητα. Οπλιστείτε με σθένος και
υπομονή, όχι μόνο σκέτες γνώσεις. Προσγειωθείτε. Σε 5 ή 6 χρόνια
ελπίζουμε όλοι πως η κρίση θα έχει τελειώσει. Ή θα είναι ηπιότερη. Ομως ο
κόσμος της εργασίας δεν θα είναι ο ίδιος όπως σας τον παρουσιάζουν
σήμερα. Καλύτερος ή χειρότερος, μόνο ο χρόνος και η αναδιάταξη του
κόσμου ξέρουν...
Ελπίζουμε όσοι ξέρουμε, πως σε λίγα χρόνια η ίδια η ζωή θα έχει
διαμορφώσει νέες γενιές που θα αποβλέπουν σε μια και μοναδική επιτυχία:
την αναμόρφωση της χώρας με την ωριμότητα που θα έχουν αποκτήσει...
