ΖΩΗ ΠΕΘΑΜΕΝΟΥ...

Όσο περισσότερο μεγαλώνουμε, τόσο πιο πολύ απομακρυνόμαστε από τα όνειρα που κάποτε πλάθαμε για μια καλύτερη ζωή.

Καθώς περνούν τα χρόνια, μαθαίνουμε να συμβιβαζόμαστε κι έτσι, εκφυλίζονται τα όνειρα μας.

Λέμε, «θα βρω μια δουλειά» αλλά δεν βρίσκεις τη δουλειά που θέλεις, κι έτσι συμβιβάζεσαι με μια άλλη δουλειά που προς το παρόν τουλάχιστον, ή έτσι νομίζεις, θα σου δώσει μεν χρήματα αλλά όχι τα χρήματα που επιθυμείς, ούτε και θα είναι η δουλειά που έψαχνες.

Μετά περνούν τα χρόνια, παραμένεις σ΄ αυτή τη δουλειά, ανέχεσαι το όποιο αφεντικό σε διατάσει, γνωρίζεις ένα σύντροφο, κάνεις οικογένεια, συμβιβάζεσαι γιατί τώρα έχεις οικογένεια ...

Και έτσι περνούν 40 χρόνια και έχεις ξεχάσει τα όνειρά σου.

Πολλοί άνθρωποι ζουν τη ζωή τους μπροστά από την τηλεόραση και μετά ξυπνούν τη Δευτέρα το πρωί για να πάνε (αν έχουν) σε μια δουλειά που δεν τους γεμίζει στην καλύτερη των περιπτώσεων (για να μην πω τη μισούν), να πάνε τα παιδιά στο φροντιστήριο και να γυρίσουν σπίτι για να ξαναπέσουν σε κώμα μέχρι την Παρασκευή.

Γιατί την Παρασκευή θα πάρουν τη «δόση» τους από μια πλασματική ξεκούραση όπως ο σκύλος που του σφυρίζεις και του δίνεις ένα μπισκότο.

Και ποια είναι η «δόση» τους;

Θα ξαμοληθούν στις φτηνοταβέρνες με το φτηνό κρασί, στα βιντεάδικα για να προλάβουν αν δουν πρώτοι ταινίες που δεν είχαν τα χρήματα να δουν στο σινεμά και ίσως, να πάνε να πιουν ένα νοθευμένο ποτό σε κάποιο μπαρ της συνοικίας τους ή οι πιο "μουράτοι"  σε κάποιο της παραλιακής.

Κάποιοι άλλοι σπιτόγατοι θα ξαπλώσουν με το στόμα ανοιχτό στην τηλεόραση για την μπάλα των διεφθαρμένων ομάδων, ή θα νοικιάσουν 6-7 βίντεο και θα τα παρακολουθούν όλο το Σαββατοκύριακο, ώστε να μη σκέφτονται.

Να μη σκέφτονται τη ζωή της «ήρεμης απόγνωσης» μέχρι τη Δευτέρα το πρωί.

Κι αυτή λέγεται ζωή για πολλά εκατομμύρια ανθρώπων...