Πέμπτη 18 Αυγούστου 2016

ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΙ ΑΘΛ(Ι)ΟΙ...

Άθλος είναι και μόνο το γεγονός ότι με δεδομένη την οικονομική κρίση που επιδεινώνεται στην Ελλάδα, οι αθλητές μας καταφέρνουν να συμμετέχουν σε Ολυμπιακούς Αγώνες.

Και όχι μόνο κάποιοι να φτάνουν σε ημιτελικούς και τελικούς στα αθλήματά τους, αλλά και να παίρνουν πρωτιές με χρυσό ή ασημένιο μετάλλιο (Αννα Κορακάκη, Ελ. Πετρούνιας, Σπύρος Γιαννιώτης κ.ά.) και ίσως προστεθούνε κι άλλοι ως τη λήξη των αγώνων.

Πίσω από αυτές τις επιτυχίες κρύβεται το τεράστιο πείσμα των αθλητών μας καθώς και η πίστη σ΄αυτά τα παιδιά των γονιών, των συγγενών και των προπονητών τους. Όσο για τη βαθιά αγάπη τους σε μια ήδη διαλυμένη χώρα που έστω και για λίγο απολαμβάνει μερικές χαρές - νίκες τους, ε, αυτή αποδεικνύεται με την υπεράνθρωπη προσπάθειά τους...

Η αλήθεια είναι ότι πολλοί αθλητές κατάφεραν να συμμετάσχουν στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Ρίο, αφού ξεπέρασαν μύρια εμπόδια που στήνουν συνήθως άθλιοι ρουσφετοβολεμένοι γραφειοκράτες, διάφοροι απόθανοι "παράγοντες", πρωτοβάθμιες ή δευτεροβάθμιες επιτροπές, φορείς κ.λπ., απλά πληρώνοντας από την τσέπη τους πολλά από αυτά που θα έπρεπε η πολιτεία να είχε φροντίσει να έχουν...

Το πιο περίεργο δε είναι ότι όλοι αυτοί που στήνουν τρικλοποδιές και εμπόδια στην ομαλή εξέλιξη ενός αθλητή ή μιας αθλήτριας, εάν μεν αυτός ή αυτή αποκλειστεί από το άθλημα, τον ή την ρίχνουν στην αφάνεια ή τη δυσμένεια. Αν αντίθετα λάμψει σε κάποια πρώτη θέση, τότε αυτοί οι "επίσημοι" σπεύδουν στα φώτα της δημοσιότητας δίπλα του, για να γευθούν λίγη από τη δόξα του, φωτογραφιζόμενοι ή δίνοντας συνέντευξη μαζί του!

Τέτοια άθλια κουτοπονηριά.

Αυτή η αθλιότητα δεν αποδεικνύει άραγε, πόσο οι πολιτικοί ή οι παράγοντες επιδιώκουν μόνο την αυτοπροβολή τους και όχι το καλό των νέων αθλητών ή του αθλητισμού γενικότερα;

Δεν αποδεικνύει το πόσο η πολιτική θέλει να έχει υποχείριο τον κλασικό αθλητισμό, αλλά να μην πληρώνει εκείνα που απαιτούνται;

Και για ποια άραγε, εθνική υπερηφάνεια μας μιλούν οι ιθύνοντες, όταν οι ανούσιες συγχαρητήριες δηλώσεις τους φανερώνουν την κατεργαριά τους, δηλαδή την ψηφοθηρία;

Το βλέπουμε σε κάθε Ολυμπιάδα που θα επιστρέψει κάποιος/α με μετάλλια, τα ίδια και τα ίδια κάθε φορά.

Πόσο πιο λαϊκίστικη συμπεριφορά πια;

Σε ένα - δυο μήνες το πολύ, δεν θα ασχολείται κανείς...

Σάββατο 6 Αυγούστου 2016

ΚΑΘΕΝΑΣ ΣΤΟΝ ΚΑΙΡΟ ΤΟΥ...

Στους παλιούς χρόνους υπήρχε στα χωριά πείνα και ο κόσμος στα μνημόσυνα εκυνηγούσε τα κόλλυβα...

Όταν είχε λοιπόν μνημόσυνο, έτρεχαν οι μεγάλοι, έτρεχαν και οι μικροί και συνερίζονταν ποιος θα προλάβει να πάρει και να φάει τα περισσότερα.

Τα κόλλυβα τότε τα μοίραζε ένας επίτροπος της εκκλησίας, για να μπαίνει μια τάξη. Σ' ένα απ' αυτά τα μνημόσυνα, την ώρα που μοίραζε τα κόλλυβα ο επίτροπος, επλησίασε ένα μικρό παιδί, που φαίνονταν πεινασμένο. Απλώνει τις δύο μικρές παλάμες του ενωμένες μπροστά και λέει του επιτρόπου:

- Δώσε μου, μπάρμπα, κι εμένα κόλλυβα.

- Πήγαινε εκειέ πέρα, του είπε επιτακτικά. Εσύ είσαι μικρός κι έχεις καιρό να φας πολλά κόλλυβα.

Και συνέχισε να δίδει κόλλυβα, μόνο στους μεγάλους...

Πέρασε πολύς καιρός από τότε και μεγάλωσε το παιδί, γίνηκε άντρας και αφού ποτέ δεν έφυγε από το χωριό του, τον έβαλαν μια φορά επίτροπο στην ίδια εκκλησία.

Σ' ένα μνημόσυνο που μοίραζε τα κόλλυβα αυτός, επλησίασε ο παλιός επίτροπος, γέρος τώρα, και του λέει:

- Δώσε μου, μωρέ παιδί μου, κι εμένα κόλλυβα.

Έριξε μια ματιά ο νέος επίτροπος στον παλιό, τον θυμήθηκε και του λέει:

- Έχεις φαωμένα εσύ, μπάρμπα, μπόλικα στον καιρό σου...Άφησε να φάνε εδά και τα κοπέλια!

Παρασκευή 5 Αυγούστου 2016

ΤΟ ΚΑΛΛΙΩ (Ο ΥΜΝΟΣ ΤΟΥ ΜΑΜΑΚΑ)...

Το καημένο το Καλλιώ, πως πικραναστενάζει,
αφού ο μαμάκας που έκανε, ολημερίς φωνάζει:

"Μαμά, μαμά, μαμά, μαμά, γ@μΩ το π@να@κί@
αφού γυναίκα δε θα βρω, άμα ευκαιρήσεις τράβα μου εσύ μια μ@λ@κι@"

Μπρέ μούσκαρε πως με λαλείς κι ίντα μ' ανακατώνεις,
οψές τα εξήντα πάτησες κι ακόμη θα καυλΩνεις;

"Μαμά, μαμά, μαμά, μαμά, γ@μΩ το π@να@κί@
αφού γυναίκα δε θα βρω, άμα ευκαιρήσεις τράβα μου εσύ μια μ@λ@κι@"


Στην γειτονιά που μένω, αυτά ακούω από κάποιο σπίτι χρόνια τώρα, όταν κάθομαι στο μπαλκόνι μου.

Πέρα για πέρα αληθινή - δραματική ιστορία αν και δοσμένη επιγραμματικά εδώ, με χιουμοριστικό έμμετρο.

Καημοίς της όποιας μάνας που θα καταλήξει στα γεράματα με έναν τέτοιο γιό, όπως θα φέρει τούμπα η ζωή πρώιμα όνειρα κι επιθυμίες...