ΚΑΘΕΝΑΣ ΣΤΟΝ ΚΑΙΡΟ ΤΟΥ...

Στους παλιούς χρόνους υπήρχε στα χωριά πείνα και ο κόσμος στα μνημόσυνα εκυνηγούσε τα κόλλυβα...

Όταν είχε λοιπόν μνημόσυνο, έτρεχαν οι μεγάλοι, έτρεχαν και οι μικροί και συνερίζονταν ποιος θα προλάβει να πάρει και να φάει τα περισσότερα.

Τα κόλλυβα τότε τα μοίραζε ένας επίτροπος της εκκλησίας, για να μπαίνει μια τάξη. Σ' ένα απ' αυτά τα μνημόσυνα, την ώρα που μοίραζε τα κόλλυβα ο επίτροπος, επλησίασε ένα μικρό παιδί, που φαίνονταν πεινασμένο. Απλώνει τις δύο μικρές παλάμες του ενωμένες μπροστά και λέει του επιτρόπου:

- Δώσε μου, μπάρμπα, κι εμένα κόλλυβα.

- Πήγαινε εκειέ πέρα, του είπε επιτακτικά. Εσύ είσαι μικρός κι έχεις καιρό να φας πολλά κόλλυβα.

Και συνέχισε να δίδει κόλλυβα, μόνο στους μεγάλους...

Πέρασε πολύς καιρός από τότε και μεγάλωσε το παιδί, γίνηκε άντρας και αφού ποτέ δεν έφυγε από το χωριό του, τον έβαλαν μια φορά επίτροπο στην ίδια εκκλησία.

Σ' ένα μνημόσυνο που μοίραζε τα κόλλυβα αυτός, επλησίασε ο παλιός επίτροπος, γέρος τώρα, και του λέει:

- Δώσε μου, μωρέ παιδί μου, κι εμένα κόλλυβα.

Έριξε μια ματιά ο νέος επίτροπος στον παλιό, τον θυμήθηκε και του λέει:

- Έχεις φαωμένα εσύ, μπάρμπα, μπόλικα στον καιρό σου...Άφησε να φάνε εδά και τα κοπέλια!