ΕΙΔΕΣ ΤΟ Κ...ΠΑΙΔΟ ΜΕ ΤΗΝ PORSCHE;

Για μια ακόμα φορά, η χώρα ολόκληρη συγκλονίζεται από ένα τροχαίο. Αυτή τη φορά, νεκροί είναι μια μάνα με το μωρό της, καθώς και άλλοι δύο...

Και τώρα η μισή Ελλάδα αναρωτιέται:

- Ποιος φταίει για το τροχαίο με την Porsche;

Γιατί έγινε αυτή η τραγωδία; Και θα αρχίσουν οι ειδικοί και οι «ειδικοί». Από το «οι Porsche είναι σκοτώστρες», μέχρι «φταίνε οι πλούσιοι». Και, τι έγινε αλήθεια, γιατί η Porsche μπήκε στο πάρκινγκ έχοντας χάσει ήδη τον έλεγχο; Λάστιχο με πολλά χιλιόμετρα; Αδιαθεσία του οδηγού; Προσπαθούσε να φωτογραφήσει το καντράν; Είχε πάει στην ευθεία της Θήβας να τελικιάσει; Απλά το «έχασε»; Μάλλον δεν θα το μάθουμε...

Σίγουρα, αν το αυτοκίνητο ήταν ένα οποιδήποτε άλλο μοντέλο, όμως «τσιπωμένο» από κάποιο βελτιωτικό οίκο, απόδοσης +500 ίππων, να μην έδινε κάποιος τόσο μεγάλη βαρύτητα, αφού εκτός τους γνώστες, λίγοι θα καταλάβαιναν για το τι ακριβώς κρύβεται κάτω από το αμάξωμα του και πως ελέγχεται ένα τέτοιο "εργαλείο" με το γκάζι στο πάτωμα, ή να γνωρίζουν πως στις τελικές που φτάνουν δεν ισχύουν τα crash tests των εταιριών, που γίνονται με 50 - 60 χλμ/ω.

Όμως λέγοντας «Porsche», πέρα του ότι όλοι καταλαβαίνουν ότι πρόκειται για ένα γρήγορο αυτοκίνητο, βγάζει και το πιπεράτο της είδησης. Που παρεπιτπόντως τέτοιου είδους αυτοκίνητα δεν προρίζονται για δώρα αποφοίτησης του 18άρη μπούλη του πλούσιου μπαμπά, ούτε ανταμοιβή για νη νεαρή πουτάνα που πλούτισε κρυφά από τις βίζιτες σε πλούσιους μπερμπάντηδες.

Επι της ουσία, δεν έχει σημασία αν ήταν Porsche ή ένα λαϊκότερο φτιαγμένο tourbo.

Όλοι αυτό συζητάνε και δηλώνουν σοκαρισμένοι. Δήθεν. Ναι, δήθεν σοκαρισμένοι.

Αφού ένα μεγάλο ποσοστό αυτών που σήμερα «θρηνούν», αύριο θα περάσουν με κόκκινο, θα παραβιάσουν το STOP, δεν θα φορέσουν ζώνη, θα μπουν ανάποδα στο μονόδρομο, θα παρκάρουν στη γωνία, θα το πατήσουν λίγο παραπάνω, θα πάρουν το αυτοκίνητο αφού έχουν πιει «δυο ποτηράκια», θα κάνουν σφήνες και χίλια δυο ακόμα. Και, όταν κάποιος τους ζητήσει το λόγο, θα πουλήσουν τσαμπουκά από πάνω. Ψέματα;

Σέ όλα τα Καθαροδευτεριάτικα τραπέζια άκουγε κανείς:

- Ειδες ρέ στο βίντεο πώς έτρεχε η Πόρσε;

Καί μετα τό τραπέζι οι περισσότεροι από αυτούς γυρνούνε οδηγώντας μεθυσμένοι στα σπιτια τους...
Γιατί οδηγούνε έχοντας χεσμένους τους γύρω τους και σα να μη τους ενδιαφέρει αν κάποιος/α τους περιμένει σπίτι; Τι φταίει;

Όλοι μας. Ο καθένας μας ξεχωριστά, που, έστω μια φορά θα πει «δε βαριέσαι». Που δεν παίρνει την οδήγηση στα σοβαρά. Που γράφει τον ΚΟΚ και τη λογική στα παλιά του τα παπούτσια, είτε οδηγεί νταλίκα ή λεωφορείο (ακόμα και σχολικά, ρε αθεόφοβοι) με φθαρμένα λάστιχα, είτε αυτοκίνητο όπως του γουστάρει, είτε μηχανάκι/μηχανή ξεφτιλίζοντας τον ΚΟΚ, είτε ποδήλατο κινούμενος όπως και όπου του καπνίσει (αλήθεια, για εσάς τα φανάρια δεν ισχύουν, ή είστε απέθαντοι;), είτε ακόμα και ως πεζός...

Αντί για ''θεματικές ενότητες'' και για ''έμφυλες ταυτότητες'' στα σχολεία,να καθιερωθούν μαθήματα οδηγικής συμπεριφοράς. Μόνο αν ενταχθεί η οδηγική παιδεία στην εκπαιδευτική διαδικασία μπορεί να ελπίζουμε να αλλάξει κάτι στην Ελλάδα στο θέμα αυτό.

Όποιος/α νέος/α μαθαίνει οδήγηση και πριν δώσει εξετάσεις για δίπλωμα, θα πρέπει να βλέπει δυο τρία ρεαλιστικά βιντεο πώς γίνεται ένας άνθρωπος αμέσως μετά από κάποιο σφοδρό τρακάρισμα (να χει διαμελιστεί η να ακούγεται ο επιθανάτιος ρόγχος). Άλλο ένα βιντεο με τα ουρλιαχτά δύστυχων γονιών στο νοσοκομείο όταν μαθαίνουν για τα παιδιά τους και ένα ακόμη από την κηδεία. Να πηγαίνει με τον δάσκαλο του υποχρεωτικά μια βόλτα ως το ΚΑΤ να βλέπει ανθρώπους σε καροτσάκια ή με κομμένα μέλη, ανάπηρους σε μια αγωνιώδη και δαπανηρή προσπάθεια να επανέλθουν...να καταλαβαίνει...να σοκαριστεί, γιατί όχι; 

Να καταλάβει ο καθένας πόσο σημαντικός και πόσο ανεκτίμητος είναι, πόσο αναντικατάστατοι είμαστε γενικώς όλοι μας, για εκείνους τους ανθρώπους που μας περιμένουν στο σπίτι.

Αυτές είναι δυνατές εικόνες που δεν βγαίνουν ποτέ από το μυαλό εν αντιθέσει με ένα εκ του άμβωνος "κήρυγμα", όπως έσπευσαν αμέσως να κάνουν σαν έτοιμοι από καιρό πολλοί χρήστες του διαδικτύου...

ΖΩΗ ΠΕΘΑΜΕΝΟΥ...

Όσο περισσότερο μεγαλώνουμε, τόσο πιο πολύ απομακρυνόμαστε από τα όνειρα που κάποτε πλάθαμε για μια καλύτερη ζωή.

Καθώς περνούν τα χρόνια, μαθαίνουμε να συμβιβαζόμαστε κι έτσι, εκφυλίζονται τα όνειρα μας.

Λέμε, «θα βρω μια δουλειά» αλλά δεν βρίσκεις τη δουλειά που θέλεις, κι έτσι συμβιβάζεσαι με μια άλλη δουλειά που προς το παρόν τουλάχιστον, ή έτσι νομίζεις, θα σου δώσει μεν χρήματα αλλά όχι τα χρήματα που επιθυμείς, ούτε και θα είναι η δουλειά που έψαχνες.

Μετά περνούν τα χρόνια, παραμένεις σ΄ αυτή τη δουλειά, ανέχεσαι το όποιο αφεντικό σε διατάσει, γνωρίζεις ένα σύντροφο, κάνεις οικογένεια, συμβιβάζεσαι γιατί τώρα έχεις οικογένεια ...

Και έτσι περνούν 40 χρόνια και έχεις ξεχάσει τα όνειρά σου.

Πολλοί άνθρωποι ζουν τη ζωή τους μπροστά από την τηλεόραση και μετά ξυπνούν τη Δευτέρα το πρωί για να πάνε (αν έχουν) σε μια δουλειά που δεν τους γεμίζει στην καλύτερη των περιπτώσεων (για να μην πω τη μισούν), να πάνε τα παιδιά στο φροντιστήριο και να γυρίσουν σπίτι για να ξαναπέσουν σε κώμα μέχρι την Παρασκευή.

Γιατί την Παρασκευή θα πάρουν τη «δόση» τους από μια πλασματική ξεκούραση όπως ο σκύλος που του σφυρίζεις και του δίνεις ένα μπισκότο.

Και ποια είναι η «δόση» τους;

Θα ξαμοληθούν στις φτηνοταβέρνες με το φτηνό κρασί, στα βιντεάδικα για να προλάβουν αν δουν πρώτοι ταινίες που δεν είχαν τα χρήματα να δουν στο σινεμά και ίσως, να πάνε να πιουν ένα νοθευμένο ποτό σε κάποιο μπαρ της συνοικίας τους ή οι πιο "μουράτοι"  σε κάποιο της παραλιακής.

Κάποιοι άλλοι σπιτόγατοι θα ξαπλώσουν με το στόμα ανοιχτό στην τηλεόραση για την μπάλα των διεφθαρμένων ομάδων, ή θα νοικιάσουν 6-7 βίντεο και θα τα παρακολουθούν όλο το Σαββατοκύριακο, ώστε να μη σκέφτονται.

Να μη σκέφτονται τη ζωή της «ήρεμης απόγνωσης» μέχρι τη Δευτέρα το πρωί.

Κι αυτή λέγεται ζωή για πολλά εκατομμύρια ανθρώπων...

ΟΠΛΑ ΚΑΙ ΒΕΓΓΑΛΙΚΑ...

Σχεδόν κάθε χρόνο μερικά άτομα χάνουν τη ζωή τους από την ανοησία της κρητικής «λεβεντιάς» με τις μπαλωθιές. Άλλοι μερικοί κάθε χρόνο στις γιορτές του Πάσχα χάνουν χέρια, μάτια και πόδια, σακατεύονται μικρά παιδιά από την ανοησία της ελληνικής «λεβεντιάς» με τα βεγγαλικά.

Στην Κρήτη στο Ρέθυμνο, μια οικογένεια, ένα σόι ολόκληρο δεν ολοκλήρωσε τους εορτασμούς της Ανάστασης, επέστρεψε στον θρήνο της Μεγάλης Παρασκευής, όταν ένας νέος 25 ετών είναι νεκρός και τον αποχαιρέτησαν φίλοι και συγγενείς . Από αδέσποτη μπαλωθιά. Ένας άλλος, δύο χρόνια μικρότερος, βρίσκεται στο νοσοκομείο. Τραυματισμένος από αδέσποτη σφαίρα κι αυτός.

Λίγα χιλιόμετρα παραπέρα άλλοι μπαλώταραν τα τζάμια του σχολείου του χωριού τους. Άλλος εδω κοντά ξάπλωσε για λίγο στο κρεββάτι στο δωμάτιο του γιού του και είδε σφαίρα πολεμικού τουφεκιού να έρχεται από το παράθυρο και να καρφώνεται 30 πόντους παραπάνω από το μαξιλάρι του...

Μια αμερικανίδα τουρίστρια χαροπαλεύει στο νοσοκομείο από αυτοσχέδιο βαρελότο και άλλοι δύο - τρεις τραυματίστηκαν. Στο Αγρίνιο ένα 25χρονο παιδί έχει τραυματιστεί σοβαρά, μαζί και το αδερφάκι του 12 ετών. Κάποιοι από τους φετινούς τραυματίες του άτυπου «πολέμου» των βεγγαλικών μπορεί να μείνουν παράλυτοι ή να χάσουν τα μάτια τους.

Για πιο λόγο όλα αυτά; Για το έθιμο; Για την παράδοση; Για να γιορτάσουμε την Ανάσταση του Χριστού δίνοντας θυσία νέα παιδιά;

Παρά τα θύματα και παρά τις εκκλήσεις των αρχών, τόσο η οπλοκατοχή και χρήση, κυρίως στην Κρήτη, όσο και το έθιμο των βεγγαλικών αυξάνεται αντί να μειώνεται.

Εσείς που λέτε ότι είναι μόνο θέμα παιδείας, απλά το βλέπετε με βάση την υποκειμενική εικόνα που εσείς έχετε στο μυαλό σας, δυστυχώς δεν είναι τόσο απλό το θέμα οπλοκατοχή στην Κρήτη και χρίζει επιστημονικής ανάλυσης. Ενδεικτικό,ότι οι κάτοικοι του χωριού και οι συγγενείς όλοι, για κακιά ώρα μίλησαν. Κανένας δεν καταδίκασε τους άσκοπους πυροβολισμούς.

Η οπλοκατοχή και οπλοχρησία είναι εξαπλωμένη σε τεράστιες διαστάσεις εδώ και πάνω από 100 χρόνια, είναι πολύ μεγαλύτερη από αυτήν που νομίζουν οι πολλοί...

Επίσης συναντάται και σε άτομα με ανώτερη πανεπιστημιακή μόρφωση ή αξιώματα, είναι βαθιά ριζωμένη στο DNA του Κρητικού και κυρίως του δυτικοΚρητικού. Δυστυχώς όταν υπάρχει έλλειψη παιδείας, το φαινόμενο μπορεί να γίνει 10 φορές πιό επικίνδυνο, διότι δεν υπάρχει αυτοσυγκράτηση και αίσθηση του κινδύνου. Τα παιδιά μιμούνται τους γονείς που βλέπουν συχνότατα να το κάνουν, γιατι ειναι μαγκιά βλέπεις να διασκεδάζεις με πιστόλια, στις γιορτές.και να πίνεις κούπες δίνοντας και σε 10 χρονών παιδιά και να μεθάνε και να χάνουν τις ζωές τους,όπως βλέπεις και να παίρνουν τα μεγάλα 4χ4 αυτοκίνητα χωρίς διπλώματα να οδηγούν στους δρόμους των χωριών και παραπέρα, γιατι και αυτό ειναι μαγκιά λένε και καμαρώνουν οι πατεράδες τους. Με το μαύρο ποκάμισο ανοιχτό ως την κοιλιά σχεδόν, ίδιοι κι απαράλλαχτοι αναμεταξύ τους...

Να δηλώσω εκ των προτέρων πως είμαι υπέρ της οπλοκατοχής. Τόσο για λόγους αυτοάμυνας ή αθλητισμού ή κυνηγιού.

Μία ριζοσπαστική λύση θα ήταν η νομιμοποίηση της οπλοφορίας και οπλοχρησίας με τους ανάλογους φόρους και εκπαίδευση. Επιστημονικά σίγουρο είναι ότι τα ατυχήματα και η εξάπλωση θα μειώνονταν!!

Σε κάθε περίπτωση η συζήτηση για την οπλοκατοχή δεν πρέπει να αποτελεί ταμπού. Κρύβοντας το πρόβλημα κάτω από το χαλί απλώς καταφέρνουμε ο κάθε ηλιθιος να λαδώνει και να έχει όπλο χωρίς καν να παίρνει τα στοιχειώδη μέτρα ασφαλείας.

Και τελικά τι νόημα έχει η παράδοση όταν βάφεται στο αίμα; Θα διατηρήσουμε την παράδοση με ασφάλεια ή θα συνεχίσουμε να κλαίμε για τους νέους που χάνονται; Κάποτε πρέπει να καταλάβουν όλοι πως αν θέλουν να συνεχίσουν παραδόσεις που κρατάνε χρόνια, οφείλουν πρώτα απ' όλα να προστατέψουν τους ίδιους και τους γύρω τους. Μπαλωθιές μέσα στον κόσμο εκτός από τεράστια ανοησία είναι και δολοφονική ενέργεια. Αυτοσχέδια βαρελότα που μάλιστα ρίχνονται στα προαύλια των εκκλησιών που είναι γεμάτα κόσμο, ασφαλώς δεν τιμούν τους χριστιανούς και δεν υμνούν την Ανάσταση. Φτάνει πια με τις βλακώδεις πράξεις που μόνο κακό κάνουν.

Κι αν ορισμένοι ασχολήθηκαν κάποτε με το σπορ της μπαλωθιάς ή των βεγγαλικών και την γλίτωσαν παρά τρίχα, καιρός είναι να διδάξουν στους νέους ότι τα όπλα σκοτώνουν ή τραυματίζουν.

 Ενα έθιμο που λόγω τής αδιαφορίας της πολιτείας εξελίχθηκε σε εφιάλτη.Ειναι απαραίτητο να απαγορευθεί η χρήση βεγγαλικών απο άσχετους και να επιτρέπεται μόνο απο εκπαιδευμένα άτομα και μακρυά απο κόσμο. Να νομοθετηθεί επισης η οπλοφορία με εξετάσεις ικανότητας , σκοπευτήρια ,σχολές κλπ,γιατί δέν σκοτώνουν τα όπλα αλλα η άγνοια της χρήσης τους.

Όποιος θέλει όπλο για να ρίχνει μπαλωθιές και να κάνει "φασαρία" σε γιορτές και σε γάμους, ας πάρει ένα όπλο κρότου λάμψης που κάνει εξίσου ωραίο "μπουμ"...

ΣΑΛΤΟ ΓΙΑ ΤΟ ΕΙΣΙΤΗΡΙΟ...

Άλλη μια φορά έχουμε αντιδράσεις κατόπιν εορτής, τόσο σε κοινωνικό όσο και σε πολιτικό επίπεδο, τούτη τη φορά με αφορμή τον θάνατο του 18χρονου που έχασε την ζωή του πηδώντας από τρόλεϊ το βράδυ της Τετάρτης κατά την διάρκεια ελέγχου εισιτηρίων.

Ο πιτσιρικάς δεν πληρώνει εισιτήριο στο τρόλεϊ κυρίως όχι γιατι δεν έχει λεφτά αλλά γιατί ειναι μάγκας και γράφει στα αποτέτοια του όλους όσους πληρώνουνε κανονικά.

Με έμαθαν να πηγαίνω με τα πόδια κάπου αν δεν εχω λεφτά για εισιτήριο και όχι να ζω παρασιτικά σε βάρος των άλλων.

Δεν ήταν κανά δεκάχρονο αλλα ενήλικας υπεύθυνος των πράξεων του και οταν πηδά ξαφνικά από κινούμενο όχημα στο δρόμο αυτήν την ευθύνη γιατι πρεπει να την πληρώσει ο οδηγός ή ο ελεγκτής; Αν τον έσπρωξε ο ελεγκτής λόγω του ότι δεν είχε εισιτήριο, είναι εγκληματική ενέργεια (η παράβαση αυτή τιμωρείται με πρόστιμο, όχι με την ίδια τη ζωή). Αν έπεσε μόνος του για να γλυτώσει το πρόστιμο, τότε ήταν δική του απερισκεψία που την πλήρωσε πολύ ακριβά...

Οι περισσότεροι Έλληνες πιστεύουν ότι φταίνε όλοι οι άλλοι, εκτός από τους ίδιους τους εαυτούς τους.

Κανείς δεν καταδικάζει αυτη την απίστευτη παραβατική συμπεριφορά που θα μπορούσε να θέσει σε κίνδυνο οχι μόνο την δικιά του ζωή αλλα και κάποιου αλλού συνεπιβάτη ή ποδηλάτη, πεζού και οδηγού.

Τα μέσα μαζικής εξημερωσης συνεπικουρούμενα πρόθυμα από την αντιπολίτευση όπως συνηθίζουν θα τον κάνουν ήρωα - μάρτυρα του συστήματος που τον οδήγησε στο να μην εχει λεφτά να κόψει εισιτήριο, θα φταίει όπως πάντα το απρόσωπο σύστημα, οι ξένοι, η Μερκελ και ο Σόιμπλε και οχι ο ίδιος που αποφάσισε να μπει στο τρόλεϊ εκείνη την μερα και να κάνει μια φαινομενικά τσάμπα βόλτα που την πλήρωσε όμως με το μεγαλύτερο δυνατό τίμημα, την ιδια του την ζωή...

Και τέλος, αν πλήρωναν όλοι οι τζαμπατζήδες εισιτήρια, ακόμη και οι "νόμιμοι" (γιατί αλήθεια ένας πχ παλαβός με χαρτί γιατρού να ταξιδεύει τζάμπα, που πάει κάθε μέρα;), τα εισιτήρια θα ήταν φτηνότερα για όλους. Και σε λεωφορεία και σε πλοία κιόπου αλλού ισχύει τα καθερωμένο τζάμπα για κάποιες κατηγορίες "αναξιοπαθούντων"...

ΕΙΡΗΝΑΙΟΣ ΓΑΛΑΝΑΚΗΣ...

Εκοιμήθη χθες Μ. Τρίτη στις 7.30 το πρωί ο γέροντας πρώην Μητροπολίτης Κισάμου και Σελίνου Ειρηναίος Γαλανάκης.

Ο Ειρηναίος εκδήμησε πλήρης ημερών σε ηλικία 102 έτων. Η σορός του θα τεθεί σε προσκύνημα στον Ι. Μητροπολιτικό Ναό Ευαγγελισμού της Θεοτόκου Καστελλίου Κισάμου.
Η ζωή του:

Ο αείμνηστος Μητροπολίτης πρώην Κισάμου και Σελίνου Ειρηναίος Γαλανάκης γεννήθηκε στο Νεροχώρι Αποκορώνου το 1911 από ευσεβείς γονείς, τον Γεώργιο και τη Σοφία, και έλαβε το όνομα Μιχαήλ.

Παρακολούθησε το Δημοτικό Σχολείο στη γενέτειρά του, φοίτησε στο Ιεροδιδασκαλείο της Αγίας Τριάδας Ακρωτηρίου Χανίων και κατόπιν στη Θεολογική Σχολή του Πανεπιστημίου της Αθήνας. Διορίζεται στη συνέχεια καθηγητής σε διάφορα γυμνάσια του Νομού Χανίων, ενώ συγχρόνως αναπτύσσει αξιόλογη θρησκευτική και κοινωνική δράση στην τότε επισκοπή Κυδωνίας και Αποκορώνου.

Το 1940 λαμβάνει υποτροφία για τη Γερμανία, την οποία όμως δεν αποδέχεται λόγω του εν τω μεταξύ εκραγέντος ελληνοϊταλικού πολέμου. Το 1943 εξ αφορμής επαναστατικού κηρύγματός του στον Ιερό Μητροπολιτικό Ναό των Χανίων συλλαμβάνεται από τις γερμανικές αρχές κατοχής και οδηγείται στις φυλακές της Αγιάς.

Διασώζεται από εκτέλεση χάρη στη δυναμική επέμβαση του Επισκόπου Κυδωνίας και Αποκορώνου Αγαθαγγέλου Ξηρουχάκη, αλλά και εξαιτίας πολλών αντιδράσεων θρησκευτικών και φιλανθρωπικών σωματείων των Χανίων.

Το 1946 χειροτονείται Διάκονος και λαμβάνει το όνομα Ειρηναίος, ενώ πολύ σύντομα γίνεται πρεσβύτερος και τοποθετείται στην υποδιεύθυνση της Εκκλησιαστικής Σχολής Κρήτης, όπου διδάσκει θεολογικά μαθήματα έως το 1957. Ενδιάμεσα, κατά τα έτη 1950 έως 1952, λαμβάνει υποτροφία από το Πανεπιστήμιο της Λίλλης των Παρισίων, όπου πραγματοποιεί μεταπτυχιακές σπουδές στον τομέα της Πρακτικής Θεολογίας.

Μετά την επιστροφή του συνεχίζει τη διακονία του ως διδάσκαλος στην Εκκλησιαστική Σχολή Κρήτης μέχρι και το 1957, οπότε εκλέγεται Επίσκοπος Κισάμου και Σελίνου και εγκαθίσταται στην έδρα της Επισκοπής του στο Καστέλλι.

Μέσα σε λίγο χρονικό διάστημα κατάφερε να ανυψώσει την Επισκοπή του, ιδρύοντας κοινωφελή και πνευματικά ιδρύματα, που μπορούσαν να καλύψουν όλες τις κοινωνικές ανάγκες της εποχής.
Με την παρουσία του συνέβαλε καθοριστικά στην ίδρυση και λειτουργία της Ορθόδοξης Ακαδημίας Κρήτης.

Γνωστή είναι η συμβολή του στην ίδρυση της ναυτιλιακής εταιρείας ΑΝΕΚ αλλά και άλλων πολλών εταιρειών λαϊκής βάσης, οι οποίες έδωσαν πραγματικά ζωή σε πολλές οικογένειες, ενώ διαδραμάτισαν σημαντικό ρόλο για την οικονομία και την πρόοδο της Κρήτης αλλά και της Ελλάδος ολόκληρης. Παράλληλα από το 1960 ιδρύει τη μηνιαία περιοδική έκδοση Χριστός και Κόσμος, η οποία διανέμεται σε όλα τα σπίτια των πιστών της Μητροπόλεώς του καθώς και στους απόδημους Κισαμίτες και Σελινιώτες ανά την οικουμένη.

 Ενδεικτική αναφορά κάποιων έργων του Σεβασμιωτάτου: Οικοτροφείο Θηλέων Κισάμου, Οικοτροφείο Αρρένων Κισάμου, Οικοτροφεία: Βουκολιών, Καντάνου, Παλαιοχώρας, Κολυμπαρίου, Στέγη απόρων φοιτητών των επαρχιών Κισάμου και Σελίνου (Αθήνα), Οικοκυρική Σχολή Ι.Μ.Κ.Σ., Ιδιωτική Τεχνική Σχολή Μηχανο/Ηλεκτροτεχνιτών, πού αργότερα έγινε Δημόσια Τεχνική Σχολή Κισάμου, Κέντρο Αγροτικής Ανάπτυξης, Σχολή Αγγειοπλαστικής, Σχολή Ξυλογλυπτικής, Σχολή Βυζ. Μουσικής καί Αγιογραφίας, Σχολείο Κωφαλάλων, Αννουσάκειο Θεραπευτήριο - Γηροκομείο, Γυναικείο Πνευματικό καί Κοινωνικό Κίνημα Ι.Μ.Κ.Σ., Ιδρυμα Αγ. Σοφίας Αποκορώνου, Ιδρυμα Κισαμικών Μελετών, Εθνικόν "Ιδρυμα Ερευνών καί Μελετών Ελευθέριος Κ. Βενιζέλος", Μεγάλες Εταιρείες Λαϊκής Βάσης (με καθοριστική συμβολή): ΑΝΕΚ, ΕΤΑΝΑΠ, ΕΓΡΩΚΡΕΤΑ, ΣΕΛΙΝΟ κ.ά., Φυσικο-λαογραφικό και Ιστορικό Μουσείο Όμαλού.
Υψίστης σημασίας και προσφοράς: η Όρθόδοξος Ακαδημία Κρήτης στο Κολυμπάρι Χανίων κ.ά.π., ώστε ή Ακαδημία Αθηνών, κατά τήν πανηγυρική της συνεδρία τής 28ης Δεκεμβρίου 2000, βράβευσε το Μητροπολίτη Κισάμου καί Σελίνου Είρηναίο Γ. Γαλανάκη, διότι «επί μακρόν θεοφιλώς τε και αόκνως δρών, εύκλεα και φιλάνθρωπα έργα εν τη Ιερά Αυτού Μητροπόλει εποίησεν».

Το 1972 η δυναμική αρχιερατεία του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Κισάμου και Σελίνου Ειρηναίου διακόπτεται με την αναπάντεχη εκλογή του από την Αγία και Ιερά Σύνοδο του Οικουμενικού Πατριαρχείου σε Μητροπολίτη Γερμανίας. Αποχαιρετά κατασυγκινημένος την επαρχία του και φτάνει στη Βόννη της Γερμανίας, όπου πραγματοποιεί αξιόλογη εκκλησιαστική, κοινωνική και αντιστασιακή δράση για τα δεδομένα της εποχής.

Διπλασιάζει τις ενορίες της Ιεράς Μητροπόλεως Γερμανίας. Ενεργεί και επιτυγχάνει ασφάλιση και μισθοδοσία του κλήρου. Δημιουργεί ενοριακά κέντρα. Εγκαινιάζει το Ιερό Μητροπολιτικό Κέντρο της Βόννης. Ομιλεί κάθε Σάββατο από το γερμανικό ραδιόφωνο στους ομογενείς.

Εκδίδει μηνιαίο περιοδικό με τον τίτλο Ορθόδοξος Μετανάστης. Επιτυγχάνει να διδάσκεται η Ορθόδοξη Θεολογία σε Γερμανικά πανεπιστήμια. Καταφέρνει να αναγνωριστεί επίσημα η Ι. Μ. Γερμανίας ως Νομικό Πρόσωπο Δημοσίου Δικαίου.

Οργανώνει τους Έλληνες μετανάστες σε συλλόγους και ομοσπονδίες και προωθεί την ίδρυση εταιρειών λαϊκής βάσης για την αξιοποίηση των εσόδων των μεταναστών. Υπερασπίζεται δυναμικά τον Έλληνα εργάτη και αγωνίζεται για την διατήρηση της ανόθευτης ταυτότητάς του, ενώ προωθεί πολιτιστικές σχέσεις μεταξύ των δύο λαών. Για τη σημαντική του προσφορά στην ομογένεια τιμάται με το ανώτατο παράσημο της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας.

Η επιστροφή του Σεβασμιωτάτου Ειρηναίου στη Μητρόπολή του ύστερα από πρωτοφανέρωτους αγώνες του ποιμνίου του πραγματοποιήθηκε το 1981, οπότε επανερχόμενος αρχίζει τη δεύτερη περίοδο της αρχιερατείας του, η οποία αποτέλεσε φυσική συνέχεια της πρώτης.

Το 2005 σε ηλικία 94 ετών υποβάλλει την παραίτησή του λόγω του προκεχωρημένου της ηλικίας του. Στις 23 Αυγούστου 2005 ημέρα των ονομαστηρίων του, αποχαιρετά κατασυγκινημένος τον κλήρο και το λαό της αγαπημένης του Μητρόπολης και μέσα σε συγκλονιστικές εκδηλώσεις αγάπης και βαθυτάτου σεβασμού του ποιμνίου του αποσύρεται για περισυλλογή και μελέτη κοντά στη θαλπωρή των οικείων του.

Για πολλούς ήταν ο "παπούλης", έτσι αποκαλούσαν τον αγαπημένο τους ποιμένα κλείνοντας σε μια λέξη τρυφερά συναισθήματα αγάπης για ένα άνθρωπο του οποίου η ζωή αποτέλεσε παράδειγμα και οδηγό.

Είχε συγγράψει δεκάδες βιβλία ενώ στην περιοχή της Κισσάμου έχει ιδρυθεί και λειτουργεί το μουσείο Ειρηναίος Γαλανάκης στο οποίο εκτίθενται τα προσωπικά του αντικείμενα.

ΕΝΑΣ ΣΠΟΥΔΑΙΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΜΕ ΣΠΟΥΔΑΙΟ ΕΡΓΟ ΚΑΙ ΒΑΡΙΑ ΚΛΗΡΟΝΟΜΙΑ...ΑΙΩΝΙΑ Η ΜΝΗΜΗ ΤΟΥ...ΚΑΛΟ ΤΑΞΙΔΙ....

Συνέντευξη που δόθηκε από τον Σεβ. Μητροπολίτη πρώην Κισάμου & Σελίνου Ειρηναίο στον Μητροπολίτη Δημητριάδος κ. Ιγνάτιο το 1989.

ΣΥΜΒΟΛΑΙΑ ΖΩΗΣ ΚΑΙ ΘΑΝΑΤΟΥ...

Από εδώ και στο εξής πριν από κάθε κηδεία, γάμο ή κατάθεση διαζυγίου θα είναι υποχρεωτικό να γίνεται και η ανάλογη συμβολαιογραφική πράξη την οποία εν συνεχεία ο συμβολαιογράφος θα διαβιβάζει στην Γενική Γραμματεία Πληροφοριακών Συστημάτων, από όπου θα ενημερώνονται άμεσα τα ασφαλιστικά ταμεία και οι οικονομικές υπηρεσίες για οποιαδήποτε μεταβολή...

Είμαστε για γέλια άλλη μια φορά ακόμη!

Αντί να είναι υποχρεωμένα τα ληξιαρχεία, έστω με ηλεκτρονικό ταχυδρομείο να κοινοποιούν τις αλλαγές στα ασφαλιστικά ταμεία, εμείς σκεφθήκαμε τους συμβολαιογράφους.

Δηλαδή το κράτος επειδή δεν εμπιστεύεται τους υπαλλήλους του, βάζει ιδιώτες να κάνουν τη δουλειά, που είναι όμως άσχετη με τα πραγματικά καθήκοντά τους. Και μπαίνει ένα ακόμα γραφειοκρατικό λιθαράκι στον δρόμο της ταλαιπωρίας των πολιτών κι ένα ακόμη έξοδο 50 ευρώ + τα μαύρα που θα εμφανιστούν κι εδώ...

Τα ΚΕΠ δεν μπορούν να παίξουν ενδιάμεσο ρόλο; Αυτά είναι συνδεδεμένα με όλες τις υπηρεσίες.
Θα υποχρεωνόμαστε όλοι μας μετά από διάφορες αποφάσεις να συνεισφέρουμε χορηγία χαράτσι στην κάθε επαγγελματική τάξη που αντιμετωπίζει οικονομικά ζόρια;

Το ότι οι πολιτικοί για κάθε λύση βρίσκουν είκοσι προβλήματα για να διαιωνίζεται η γραφειοκρατία, η διαφθορά και η ρουσφετολογία είναι γνωστό. Είναι όμως επίσης γνωστό ότι για τον κάθε απαράδεκτο πολιτικό που φεύγει, έρχονται χειρότεροι να πάρουν την θέση του.

Ορθολογισμός, μελέτη, ανάλυση και συναίσθηση, χρειάζεται και μετά βγαίνει η κάθε απόφαση.

Ρεσιτάλ πρόκλησης από υπουργούς σε καθημερινή βάση και μετά ακούω, είναι δύσκολη η διαπραγμάτευση και υπάρχει φως στο τούνελ και κάντε πάλι θυσίες αλλά τώρα ναί, θα πιάσουν τόπο κλπ.

Αδυνατώ να πιστέψω ότι όλη βλακεία της μεταπολίτευσης έχει μαζευτεί σε ένα κυβερνητικό σχήμα οπότε απλά εκτελούν ξεδιάντροπα σχέδιο κι ας έρθει τώρα κάποιος να πει ότι όλα αυτά είναι ιδέες της τρόικας..

Όσοι σχεδιάζουν αυτές τις ευφάνταστες(;) παρεμβάσεις, διαιωνίζουν το αναχρονιστικό κράτος, συναινούν στην ταλαιπωρία των πολιτών χωρίς λόγο αφού προηγουμένως έχουν υποτιμήσει τη νοημοσύνη τους.

Και ταυτόχρονα κάνουν και τα δωράκια τους στις συντεχνίες που επιθυμούν...

ΘΑΝΑΤΟΣ ΑΣΤΕΓΟΥ...

Ένα λιβερό γεγονός είναι ο θάνατος άστεγου (ένας που ποτέ δεν ενοχλούσε κανένα ούτε ζητιάνευε, όπως τον έβλεπα συχνά) στο κέντρο της πόλης των Χανίων: σε παγκάκι της πλατείας Αγοράς που είχε μετατραπεί σε προσωρινό κρεβάτι για τον άτυχο αυτό άνθρωπο. Οπως τόσα άλλα κεντρικά παγκάκια που αποτελούν καταφύγιο ανθρώπων οι οποίοι βρέθηκαν στον δρόμο.

Κάποιοι δήθεν "ευαίσθητοι" διαδηλώνουν πάλι χωρίς νόημα και ζητούν να γίνει ξενώνας αστέγων στην πόλη, έτσι αόριστα.

Όποτε αναλάβουν το κόστος αυτοί που το προτείνουν, ας το κάνουν. Δεν μπορεί να ζητούν χωρίς να προσφέρουν τίποτα οι ίδιοι.

Τί είναι αυτοί οι ξεπεσμένοι που ξεβράστηκαν στα Χανιά; Πόσοι από αυτούς μεγάλωσαν κι έζησαν εδώ;

Ένας από τη Βέροια, άλλος απο τη Θεσσαλονίκη, ένας από το Βέλγιο, πολλοί άλλοι από διάφορες τριτοκοσμικές χώρες, τι δουλειά έχουνε όλοι οι ξεπεσμένοι να καταλήγουν να βιούν λαθρόβια στα Χανιά;

Ας γυρίσει ο καθένας στον τόπο του όπου θα έχει έναν γνωστό ή φίλο ή συγγενή να τον νετάξει, με ειδική αρωγή από τους ανησυχούντες για τα ναύλα τους, ιδίως οι αλλοδαποί νεαροί μουσουλμάνοι αδέσποτοι αληταράδες της Ασίας και της Αφρικής που κατάκλυσαν και μαγάρισαν τον τόπο επδιδόμενοι κατά κόρο σε κλοπές κινητών - laptop και διαρρήξεις αμαξιών, υποστηριζόμενοι μόνο αυτοί αποκλειστικά από το στέκι μεταναστών (που ποτέ δε νοιάστηκε για Αλβανούς ή "Ελληνοποιημένους" καυκάσιους τα προηγούμενα χρόνια που υπήρχανε άφθονοι) και μετά θα κάνουμε τον λογαριασμό πόσοι Χανιώτες είχαν την ατυχία (κι όχι τα χασίσια και τα οινοπνεύματα) να καταντήσουν έτσι, να δούμε που θα τους στεγάσουμε και να τους συντηρούμε ανθρώπινα ώσπου να έχουν μια ευκαιρία να ανανήψουν.

Το να ταίζεις και να στεγάζεις έτσι αόριστα αμέτρητους νεαρούς ξένους και δικούς μας 25άρηδες που καταναλώνουν ουσίες για τη καλοπέραση τους και μόνο, πεταμένα λεφτά και κόπος, οι δήθεν φιλανθρωπίες σε τέτοιες καταστάσεις είναι σκέτη μαλακία και γρήγορα θα εκλείψουν ελλείψει πόρων κι αντοχής, γιατί να νετάσω για 10ετίες έναν άχρηστο μεθύστακα ναρκωμανή νεαρό, μήπως θα ξαναγίνει ποτέ κανονικός άνθρωπος, εγώ που πορίζω έξω στον δρόμο από 10 χρονών το ξέρω καλά πως δεν γίνεται αφού ούτε προσωπικότητα ούτε θέληση διαθέτει πια ούτε είχε ποτέ, έτσι συνήθισε και μόνο απαιτεί να πληρώνουμε εμείς τα λάθη της ζωής του...

Ας πάει για ανακύκλωση, κανείς δεν θα στενοχωρηθεί, ούτε οι οικείοι του που τον έχουν ξεγραμμένο...

Οι "συμπαραστάσεις" και τα λοιπά κούφια λόγια για τέτοια ρεμάλια είναι μπας και βρούνε δουλειά μερικοί άνεργοι παλαβογιατροί και κοινωνικοί λειτουργοί, καθόλου δεν με αφορά ούτε θα χαραμίσω τα χρήματα μου για τις ουσίες κανενός, έχω ήδη λίγους πράγματι φτωχούς άστεγους να φροντίζω όποτε έχω περίσσευμα, που δεν ζητιανεύουν ούτε απαιτούν, μα δέχονται ένα φαγητό ή μια κουβέντα πότε - πότε...

Χώρια την προσωπική μου τσιγγανούλα που την ξέρω από μωρό και όσο μεγαλώνει ομορφαίνει που θέλει κι αυτή το μερίδιο της, μα αυτό δεν σημαίνει πως θα φορτωθώ όλο το πολυάριθμο γυφταριό που κουβαλήθηκε στον τόπο μου, αν δεν πλουτίσω δεν θα χορτάσει κανείς τους, δεν μπορεί κανείς να κάνει τίποτα για κανέναν αν δεν ξεφύγει πρώτα ο ίδιος από την μιζέρια και την φτώχεια που τείνει να γίνει ανίατη αρρώστια υπό τις συνθήκες που κατάφεραν και μας επέβαλαν οι κυβερνώντες επίλεκτοι των στοών...

ΜΕΘΗ ΚΑΙ ΟΔΗΓΗΣΗ...

Εκδήλωση με το παραπάνω θέμα οργανώνουν στα Χανιά σήμερα ο Σύλλογος Πρόληψης Τροχαίων Ατυχημάτων (ΠΡΟ.Τ.Α.), το Ινστιτούτο Οδικής Ασφάλειας «Πάνος Μυλωνάς» (Ι.Ο.ΑΣ.), η Περιφερειακή Ενότητα Χανίων, ο Δήμος Χανίων, η ΚΕΠΠΕΔΗΧ, η Νευροχειρουργική Κλινική Χανίων και ο Δικηγορικός Σύλλογος Χανίων.

Όπου ειδικοί θα μιλήσουν για τις αρνητικές συνέπειες που έχει ο συνδυασμός αλκοόλ και οδήγησης διακεκριμένοι επιστήμονες, ενώ παράλληλα φορείς που ασχολούνται με την πρόληψη των τροχαίων ατυχημάτων θα αναφερθούν σε συγκεκριμένες δράσεις ευαισθητοποίησης.

Στόχος της εκδήλωσης είναι να ενημερώσει και να ευαισθητοποιήσει τους πολίτες στο θέμα αλκοόλ και οδήγηση και να τους παρακινήσει να λαμβάνουν τις απαραίτητες προφυλάξεις σε κάθε τους μετακίνηση ώστε να διασφαλίζουν την επιστροφή τους με ασφάλεια.

Στην εκδήλωση θα υπάρχει η δυνατότητα για τους παρευρισκόμενους να συμμετέχουν σε μια εικονική πραγματικότητα του δρόμου και να αντιληφθούν με όσο το δυνατόν ασφαλέστερο τρόπο και ταυτόχρονα παραστατικό, τις συνέπειες που μπορεί να έχει το αλκοόλ στις αισθήσεις και την ικανότητα οδήγησης με τα ειδικά γυαλιά.

Δεν ξέρω τι θα προκύψει από την εσπερίδα, τα συμπεράσματα της οποίας θα μείνουν να συζητιούνται μεταξύ των συμμετεχόντων, αφού εκ της εμπειρίας μου ξέρω εκ των προτέρων οτι αυτοί τους οποίους αφορά και για χάρη τους γίνεται, δεν θα είναι εκεί...

Αυτοί που έχουν τις μεγαλύτερες πιθανότητες να εμπλακούν σε τέτοιου είδους δυστηχήματα, τουλάχιστον...

Η εκδήλωση γίνεται την ώρα που κοιμούνται το απόγευμα, πριν ξυπνήσουν το σούρουπο κι αφού νυχτώσει καλά να ξαμολυθούν για διασκέδαση με άφθονο αλκοόλ μέχρι να αρχίζει να χαράζει, οπότε θα επιβιβαστούν στα οχήματα να σκοτώσουν και να σκοτωθούν επιστρέφοντας, σε κατάσταση ευθυμίας.

Πριν με διαψεύσει κανείς, σήμερα το πρωί είχαμε το πιο πρόσφατο τέτοιο περιστατικό ξημερώματα, με έναν ακόμη νεαρό νεκρό.

Σε συνθήκες ίδιες κι απαράλλακτες με τα λοιπά συμβάντα τέτοιου είδους, που δίνουν στην Κρήτη το ρεκόρ σε θανάτους από τροχαία.

Η ΠΟΛΗ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΚΟΙΜΑΤΑΙ (Η ΤΑΙΝΙΑ)...

Ελληνική ταινία από το 1984.

Ένας παλιός ροκάς της εποχής των συλλαλητηρίων ειρήνης, της γενιάς των Beatnik και των μοτοσικλετών Triumph Bonneville, επιστρέφει στην Αθήνα μετά από 20 χρόνια στη θάλασσα. Ερευνώντας τα αίτια του θανάτου του αδελφού του, στρέφεται στους παλιούς του φίλους, ζητώντας τη βοήθειά τους.

Αυτοί όμως κουρασμένοι να ζουν στο περιθώριο, έχουν συμβιβασθεί και βολευτεί, και αρνούνται να αναμιχθούν στην έρευνά του.

Μόνος επισκευάζει την προπολεμική του BSA, φοράει το παλιό του δερμάτινο μπουφάν, μπότες και τζην, και βγαίνει στους δρόμους, με σκοπό τη δική του προσωπική εκδίκηση. Εκεί συναντάει και συγκρούεται με μια νέα γενιά μηχανόβιων και μαθαίνει ότι τελικά δεν έχει σημασία αν κερδίζεις ή χάνεις, το θέμα είναι να παίζεις ακόμα κι αν το παιχνίδι αποδειχτεί θανάσιμο...



Και σε πλήρη οθόνη:

http://video.google.com/googleplayer.swf?docid=-7679195992315425236&hl=el&fs=true

ΚΑΛΟ ΔΡΟΜΟ ΓΙΩΡΓΗ...

Σε τροχαίο δυστύχημα και για τσάκ του δευτερόλεπτου, άφησες τον κόσμο τούτο Γιώργη.

Έτσι για το τίποτα, για κάτι που μπορούσε να μην είχε συμβεί ποτέ εκτός κείνο το μοιραίο δευτερόλεπτο της γκέλας του οχήματος σου με το διερχόμενο αμάξι, που σαν πιο ανίσχυρο κι απροστάτευτο, σ' έστειλε στον άλλο κόσμο πρόωρα...

Το όχημα σου αυτό που αγάπησες με πάθος: το παλιό σου ποδήλατο. Αυτό που μια ζωή καβαλούσες για μετακίνηση και άσκηση. Που πάνω του έκανες δεκάδες χιλιόμετρα ημερησίως, χωρίς να κουράζεσαι ιδιαιτέρως αφού σου είχε γίνει τρόπος ζωής...

Ταυτόχρονα με τις οικολογικές σου ανησυχίες, την αγάπη σου για την φύση, τα κάθε λογής δέντρα και τα αδέσποτα ζώα, για τα αποθέματα νερού που χάνονται στην θάλασσα άδικα, το επίπεδο της τοπικής λίμνης που υδροδοτεί την πόλη που ολοένα μειώνεται, τα χελιδόνια που παρακολουθούσες τον ερχομό και τον μισεμό τους κάθε καλοκαίρι, το βραδινό κολύμπι στη ζεστή θάλασσα, τις ανθισμένες αμυγδαλιές που θαύμαζες κάθε Φλεβάρη, τα πεσμένα κίτρινα φύλλα κάθε Οκτώβρη στο δασάκι που είχες εντοπίσει και πρόσεχες.

Όλα αυτά που με καλούσες να φωτογραφήσω για σένα κι ανέβαλλα, λέγοντας σου "έχουμε καιρό"...

Τη διαφωνία μας για την καθημερινή μας άσκηση, εσύ προτιμούσες την αερόβια για αντοχή κι εγώ την βαριά με αντίσταση για δύναμη και όγκο.

Για το ποιός έχει περπατήσει περισσότερα χιλιόμετρα στην ζωή του και φτάνει στον προορισμό του πιο ξακούραστος παρά την ηλικία μας πια, αν και ήσουν αρκετά μεγαλύτερος μου...

Την συμφωνία μας για τα ηλιοστάσια και τις ισημερίες, αφού και οι δυο δεν χάναμε ευκαιρία να χαλαρώσουμε και ν'απολαύσουμε ένα ανέφελο ηλιοβασίλεμα ή ανατολή χειμώνα - καλοκαίρι και μια βραδιά με πανσέληνο, αν και από διαφορετικά μέρη που βόλευαν τον καθένα...

Με ήξερες από τον δρόμο όπου μου μιλούσες πότε - πότε στα όρθια, με μένα και μερικούς ακόμη ανθρώπους όλους κι όλους...

Ούτε δικούς σου ανθρώπους, συγγενείς, είχες κοντά σου. Για αυτό δεν πήρανε πολλοί χαμπάρι που πήγες έτσι άδικα χαμένος Γιώργη...

Ούτε οι "Οικολόγοι" που εμφανίζονται μόνο προεκλογικά, ούτε οι "Ποδηλάτρεις" μαζί με τους οποίους αγωνιζόσουν να φτιαχτούν ποδηλατόδρομοι και να μπει στη ζωή και την συνείδηση του πολύ κόσμου το ποδήλατο, δίνοντας το παρών σε κάθε τους εκδήλωση για χρόνια. Ούτε από το Ανοιχτό Λαϊκό Πανεπιστήμιο του Δήμου, όπου εγγραφόσουν από τους πρώτους και παρακολουθούσες ανελλιπώς τις διαλέξεις του κάθε χρόνο, από την αρχή της λειτουργίας του...

[Τελικά οι δεύτεροι έκαναν μια υπόμνηση την ώρα που έγραφα αυτές τις γραμμές, που την είδα αργότερα]

Ποδήλατα θα συνεχίσουν να κυκλοφορούνε στους δρόμους και μετά από σένα, ανατολές και ηλιοβασιλέματα θα αρχίζουν και θα κλείνουν κάθε μέρα όσο υπάρχει η Γη και τα χελιδόνια σου θα έρχονται και θα φεύγουν στις ημερομηνίες που παρατηρούσες...

Έτσι απλά, λίγα λόγια για σένα Γιώργη, αντί του εννιάμερου σου...

Ο ΓΥΡΟΣ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ (Η ΤΑΙΝΙΑ)...

Ελληνική ταινία cult περιπέτεια του Ερρίκου Θαλασσινού από το 1983.

Ένας μοτοσυκλετιστής που κάνει το γύρο του θανάτου σε ένα λούνα παρκ, δέχεται μία παράξενη πρόταση από ένα δικηγόρο που εκπροσωπεί μία ξένη εταιρεία, να τους πουλήσει τα όργανα του σε περίπτωση ατυχήματος...




Και σε πλήρη οθόνη:

http://video.google.com/googleplayer.swf?docid=-2503936496653905481&hl=el&fs=true

ΕΝΑΣ ΘΑΝΑΤΟΣ ΣΕ ΜΙΑ ΚΗΔΕΙΑ (Η ΤΑΙΝΙΑ). DEATH AT A FUNERAL...

Ένας θάνατος ενώνει οικογένεια και φίλους για το τελευταίο αντίο...

Μια συμπαθητική μαύρη κωμωδία με γρήγορους ρυθμούς και διασκεδαστικούς διαλόγους.

Δείτε τη σε πλήρη οθόνη:
http://video.google.com/googleplayer.swf?docid=1427971618247400809&hl=el&fs=true

ΘΑΝΑΤΟΣ ΒΕΝΙΖΕΛΟΥ 18/03/1936. ΤΙ ΕΙΠΑΝ ΟΙ ΤΟΥΡΚΟΙ...

Δύο ημέρες μετά την ανακοίνωση του θανάτου του Ελ. Βενιζέλου (ο οποίος πέθανε στις 18 Μαρτίου 1936 στο Παρίσι και θάφτηκε λίγο αργότερα στο Ακρωτήρι Χανίων) ο Έλληνας πρεσβευτής από την Αγκυρα Ραφαήλ Ραφαήλ γράφει για τον τρόπο που πέρασε στον Τύπο και στην τουρκική κοινωνία η είδηση του θανάτου του μεγάλου ανδρός:

Η τελευταία φωτογραφία του Ελευθέριου Βενιζέλου.

«Έχω την τιμήν να πληροφορήσω υμάς ότι ο θάνατος του Ελευθερίου Βενιζέλου εποίησε βαθυτάτην αίσθησιν εν Τουρκία τόσον παρά τοις επισήμοις κύκλοις όσον και τη κοινή εν γένει γνώμη. Ολαι σχεδόν αι τουρκικαί εφημερίδες έγραψαν επί τη ευκαιρία ταύτη άρθρα. Παρά το γεγονός, το οποίον δεν παραλείπουσι να σημειώσωσιν, ότι ο Ελευθέριος Βενιζέλος ήτο ο πρωτουργός της Ελληνο-τουρκικής προσέγγισης, δεν λησμονούσι συγχρόνως ότι υπήρξε και ο μεγαλύτερος της Τουρκίας εχθρός και ότι εκ της δράσεως αυτού η χώρα των διέτρεξε τον σοβαρώτερον των κινδύνων. Διά τούτο και η γλώσσα των άρθρων, αν και πλήρης κολακευτικών λέξεων, είναι πάντως επηρεασμένη από αναμνήσεις πικράς ας ο χρόνος και η μετέπειτα εξέλιξις των γεγονότων δεν έχουσιν ακόμη διασκεδάσει.

H εξαφάνισις του Ελευθερίου Βενιζέλου, αν προυκάλεσεν αίσθησιν εν Τουρκία, δεν νομίζω ότι προυκάλεσε συγχρόνως και λύπην. Διά τους Τούρκους η απερχομένη μεγάλη μορφή ήτο πάντοτε το ζωντανόν σύμβολο της Μεγάλης Ιδέας, παρά την χαραχθείσαν κατόπιν πολιτικήν προσεγγίσεως και φιλίας προς την Τουρκίαν. Χαίρουν διότι μετ' αυτού τάφεται οριστικώς το παρ' ολίγον πραγματοποιηθέν εθνικόν όνειρον. Δι' ο και μετά χαιρεκακίας τινές των τουρκικών εφημερίδων τονίζουσιν ότι η ημέρα του θανάτου του Βενιζέλου υπήρξεν ημέρα εθνικού πένθους διά τους Ελληνας της Κωνσταντινουπόλεως.

Ο Πρόεδρος της Κυβερνήσεως απέστειλε θερμόν συλλυπητήριον τηλεγράφημα εις την κυρίαν Βενιζέλου. Μοι διετυπώθη επίσης η επιθυμία της Τουρκικής Κυβερνήσεως όπως απευθύνει τηλεγράφημα εις την Ελληνικήν Κυβέρνησιν και συγχρόνως η ερώτησις αν θα ήτο τούτο ευχάριστον εις αυτήν. Ενόμισα ότι έπρεπε να δώσω την διαβεβαίωσιν ότι η Ελληνική Κυβέρνησις θα ήτο λίαν συγκινημένη επί τη εκδηλώσει ταύτη της Τουρκικής Κυβερνήσεως και ότι οιαιδήποτε εσωτερικαί έριδες εξαφανίζονται προ ενός τάφου».



Ο τάφος του Ελευθέριου Βενιζέλου στον προφήτη Ηλία στο Ακρωτήρι Χανίων.

Εν τω μεταξύ, στις 27 Μαρτίου η «Τζούμχουριέτ» αναδημοσιεύει την είδηση της αθηναϊκής εφημερίδας Ανεξάρτητος» ότι «ο θάνατος του Βενιζέλου προήλθε δήθεν από εγκεφαλικήν συμφόρησιν ήτις συνέβη κατόπιν σφοδράς λογομαχίας με τον Τιτουλέσκου εν Παρισίοις». Σύμφωνα με το δημοσίευμα, «ο Τιτουλέσκου είχε δηλώσει ότι εν περιπτώσει πολέμου μεταξύ Γαλλίας και Γερμανίας τα κράτη της Βαλκανικής Συνεννοήσεως θέλουν σπεύση εις βοήθειαν της Γαλλίας».

Την ίδια ημέρα, σε χρονογράφημα του Αμπεντίν Νταβέρ στην ίδια εφημερίδα με τίτλο «Και ο νεκρός του ακόμη...» (εννοούσε: διχάζει) δημοσιεύονταν τα εξής: «Μία αθηναϊκή εφημερίς που ήλθε μετά τον θάνατον του Βενιζέλου εις την Κωνσταντινούπολιν, είχε δημοσιεύσει την εικόνα της τελέσεως των έξ Υπουργών και Στρατηγών που ενήργησε και ετυφεκίσθησαν (sic) ο Βενιζέλος και έγραφε πικρά άρθρα με την έννοιαν ότι δεν πρέπει να κλαίουν τον Βενιζέλο αλλά τα θύματα αυτά που ενήργησε ο Βενιζέλος και εφόνευσαν (sic). H μεγάλη πλειοψηφία, η ολότης δυνάμεθα να είπωμεν των Ρωμηών της Κωνσταντινουπόλεως είναι οι αιώνιοι θαυμασταί του Βενιζέλου.

Ο Βενιζέλος δι' αυτούς είναι ημίθεος. Εξ αυτών δύο ωραία γαλανά μάτια που έκλαιαν διά τον θάνατον του Βενιζέλου, σχετικώς προς τους αντιθέτους που δεν ήθελον να μεταφερθή ο νεκρός του εις τας Αθήνας έλεγον: -Τι άνθρωποι, φοβούνται και τον νεκρόν του ακόμη! Ομολογουμένως ο Βενιζέλος έγινε ένας άνθρωπος του οποίου και ο νεκρός ακόμη είναι επίφοβος».

ΜΙΑ ΑΙΩΝΙΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΜΙΑ ΜΕΡΑ. ETERNITY AND A DAY (Η ΤΑΙΝΙΑ)...

Η βραβευμένη ταινία του Θόδωρου Αγγελόπουλου από το 1998.

Ένας ηλικιωμένος συγγραφέας μαθαίνει από τον γιατρό του ότι είναι πολύ άρρωστος και πρόκειται να πεθάνει την επόμενη ημέρα. Συναντά ένα 10χρονο αγόρι, που είναι ένας μετανάστης από την Αλβανία κι εργάζεται στους δρόμους. Αποφασίζει να περάσει την τελευταία ημέρα του με το παιδί, σε μια προσπάθεια να βρει την αγάπη και να κατανοήσει το νόημα της ζωής και του χρόνου....

A film of Theo Angelopoulos, 1998.

An old writer learns from his doctor that he is very sick and he is going to die the next day. Then, he meets a 10-year-old boy, who is an immigrant from Albania, and who works on the streets. He decides to spend his last day with the boy in an attempt to find love and understand the meaning of life and time...

Preferably viewed full screen:

Part 1
http://video.google.com/googleplayer.swf?docid=3034492452115326146&hl=el&fs=true

Part 2
http://video.google.com/googleplayer.swf?docid=5993729511641286179&hl=el&fs=true

ΑΡΓΟΣ ΘΑΝΑΤΟΣ...

Αργοπεθαίνει όποιος γίνεται σκλάβος της συνήθειας, επαναλαμβάνοντας κάθε μέρα τις ίδιες διαδρομές, όποιος δεν αλλάζει περπατησιά, όποιος δεν διακινδυνεύει και δεν αλλάζει χρώμα στα ρούχα του, όποιος δεν μιλεί σε όποιον δεν γνωρίζει...

Αργοπεθαίνει όποιος αποφεύγει ένα πάθος, όποιος προτιμά το μαύρο για το άσπρο και τα διαλυτικά σημεία στο " " αντί ενός συνόλου συγκινήσεων που κάνουν να λάμπουν τα μάτια, που μετατρέπουν ένα χασμουρητό σε ένα χαμόγελο, που κάνουν την καρδιά να κτυπά στο λάθος και στα συναισθήματα...

Αργοπεθαίνει όποιος δεν αναποδογυρίζει το τραπέζι, όποιος δεν είναι ευτυχισμένος στη δουλειά του, όποιος δεν διακινδυνεύει τη βεβαιότητα για την αβεβαιότητα για να κυνηγήσει ένα όνειρο, όποιος δεν επιτρέπει στον εαυτό του τουλάχιστον μια φορά στη ζωή του να αποφύγει τις εχέφρονες συμβουλές...

Αργοπεθαίνει όποιος δεν ταξιδεύει, όποιος δεν διαβάζει, όποιος δεν ακούει μουσική, όποιος δεν βρίσκει σαγήνη στον εαυτό του....

Αργοπεθαίνει όποιος καταστρέφει τον έρωτά του, όποιος δεν επιτρέπει να τον βοηθήσουν, όποιος περνάει τις μέρες του παραπονούμενος για τη τύχη του ή για την ασταμάτητη βροχή.

Αργοπεθαίνει όποιος εγκαταλείπει μια ιδέα του πριν την αρχίσει, όποιος δεν ρωτά για πράγματα που δεν γνωρίζει...

Αποφεύγουμε τον θάνατο σε μικρές δόσεις, όταν θυμόμαστε πάντοτε ότι για να είσαι ζωντανός χρειάζεται μια προσπάθεια πολύ μεγαλύτερη από το απλό γεγονός της αναπνοής.

Μόνο η ένθερμη υπομονή θα οδηγήσει στην επίτευξη μιας λαμπρής ευτυχίας.

Pablo Neruda