ΑΜΝΗΣΙΑ...

Το τελευταίο χρονικό διάστημα βομβαρδιζόμαστε από διαφημιστικό σποτ εταιρείας εύρεσης τηλεφωνικών υπηρεσιών με πρωταγωνιστή τραγουδιστή-παρουσιαστή.

Το βασικό θέμα όλης αυτής της σειράς είναι ότι ο πρωταγωνιστής ξεχνάει οποιαδήποτε πληροφορία, ακόμα και το όνομα του πατέρα του, αλλά το μόνο που θυμάται είναι ο συγκεκριμένος αριθμός, ο οποίος τον σώζει από την αμνησία από την οποία πάσχει.

Μου είναι δύσκολο να καταλάβω πώς μια ασθένεια (γιατί η αμνησία είναι ασθένεια), μπορεί να χρησιμοποιηθεί με έναν τόσο αποτρόπαιο τρόπο για διαφημιστικούς λόγους.

Πώς η ιδιοκτήτρια επιχείρηση, η διαφημιστική της εταιρεία, η εταιρεία παραγωγής, επέλεξαν ένα βαρύτατο νόσημα για να προωθήσουν το προϊόν τους; Μήπως φαντάστηκαν ότι οι καταναλωτές βουλιαγμένοι από την οικονομική κρίση έχασαν κάθε αντανακλαστικό πνευματικής και ηθικής διαύγειας;  Πως δεν υπάρχει καμιά αξία πλέον, μετράει μόνο το να πουλήσουμε χρησιμοποιώντας οτιδήποτε;

Πως και δεν αντιδρούν το ΕΣΡ, ο ιατρικός κόσμος, οι συγγενείς και φίλοι  πασχόντων από αμνησία;
Θα καταργήσουμε κάθε δεοντολογία μέσα στον πανικό της κρίσης;

Μήπως μέσα από μια ατελείωτη σειρά ασθενειών (καρκίνος, καρδιακές παθήσεις, νευρολογικές, ψυχιατρικές κ.ά.) μπορούμε να αντλήσουμε νέα δημιουργικά ερεθίσματα για να διαφημίζουμε υπηρεσίες και προϊόντα;

Έλεος!

ΕΝΑ ΠΡΑΜΑ ΤΗ ΦΟΡΑ, ΓΙΑ ΚΑΛΟ...

ην περασμένη εβδομάδα μεταδόθηκε ότι μια πιθανή αιτία του πολύνεκρου δυστυχήματος στην Ελβετία με θύματα παιδιά ήταν η προσπάθεια του οδηγού του λεωφορείου να αλλάξει το cd, ενώ διέσχιζε μια σήραγγα.

Ετσι μια απλά φαινομενικά κίνηση ρουτίνας πολλών οδηγών στοίχησε παιδικές ζωές.

Το ίδιο συμβαίνει και στην εθνική οδό, όταν η προσπάθεια κάποιων οδηγών να επιδείξουν την δήθεν "πολυ-λειτουργικότητα" τους επιδεινούμενη από την ταχύτητα, οδηγεί σε θανατηφόρα ατυχήματα.

Ο κίνδυνος από τη φυσιολογική μας αδυναμία να επιδείξουμε πολυ-λειτουργικότητα επιδεινώνεται, αν συνυπάρχει το σύνδρομο ελλειμματικής προσοχής.

Σχετικές έρευνες δείχνουν ότι αυτή η σύγχρονη τάση αποκαλύπτει την αδυναμία μας επεξεργασίας πολλών πληροφοριών, τις ελλείψεις μας και τους θανάσιμους κινδύνους που ελλοχεύουν εξ αιτίας της.

Ενας ορισμός της πολυ-λειτουργικότητας είναι η ικανότητα ενός ατόμου να ασχολείται με μια σειρά δραστηριότητες ταυτόχρονα, χωρίς η μια να φαίνεται ότι η μια επηρεάζει την άλλη.

Ετσι παρατηρούμε ανθρώπους που οδηγούν στο κέντρο της πόλης να μιλάνε στο κινητό τους, ενώ ταυτόχρονα ακούνε μουσική από το ηχοσύστημα του αυτοκινήτου τους, χαιρετάνε γνωστούς τους, στα φανάρια ρίχνουν κλεφτές ματιές στην εφημερίδα, στέλνουν μηνύματα ή απλά φλερτάρουν. Γενικά προσπαθούν να ζουν σε πολλά επίπεδα ταυτόχρονα...

Ο καθημερινός χρόνος του είναι σε ανεπάρκεια, έτσι η λύση της ταυτόχρονης εκτέλεσης πολλών εργασιών φαίνεται να είναι για αυτούς η μόνη λύση...

Τα μειονεκτήματα της συνήθειας να κάνουμε 2 ή 3 πράγματα ταυτόχρονα έχουν τεκμηριωθεί από πολλές έρευνες.

Ετσι πχ ένας απόλυτα φυσιολογικός μαθητής που κατακλύζεται από ήχους και εικόνες ενώ ισχυρίζεται ότι μελετά, δεν καταφέρνει να κάνει τίποτα. Κατ' αρχήν αδυνατεί να ξεχωρίσει τις άσχετες πληροφορίες επειδή η μνήμη εργασίας του πλημμυρίζει από ερεθίσματα και δεν μπορεί να τα επεξεργαστεί. Η συνήθεια των σημερινών μαθητών να έχουν μια τηλεόραση ανοικτή, να ακούν δυνατή μουσική, να στέλνουν μηνύματα, να είναι στο facebook, ενώ προσπαθούν να γράψουν ή μελετήσουν είναι καταστροφική για την πρόοδό τους.

Δεύτερο έλλειμμα είναι η αδυναμία αποτελεσματικής εστίασης αυτών των δήθεν πολυ-λειτουργικών ατόμων με αποτέλεσμα να μην ολοκληρώνουν τις εργασίες τους.

Τρίτο μειονέκτημα είναι η χρονική υστέρηση που έχουν στο να περνάνε από την μία κύρια δραστηριότητα στην άλλη.

Η ικανότητα της ανθρώπινης μνήμης στην επεξεργασία πληροφοριών δεδομένων και καταστάσεων είναι περιορισμένη, ιδιαίτερα σε κατάσταση άγχους, κούρασης και ψευδοκοινωνικότητας. Σε έρευνα διαπιστώθηκε ότι οδηγοί που μιλάνε στο κινητό τους ή στέλνουν μηνύματα χάνουν το 50% της παρατηρητικότητας τους.

Δεν τα καταφέρνουν όλοι, αφού μόνο το 2.5% του πληθυσμού είναι πολυ-λειτουργικοί.

Ετσι οι μικροσυγκρούσεις, οι διαπληκτισμοί, το άγχος, τα λάθη, η απροσεξία, η μη παρατήρηση είναι καθημερινές σκηνές.

Ας θυμούνται λοιπόν:

"Αν ένας άνδρας προσπαθεί να οδηγεί ένα αυτοκίνητο με ασφάλεια ενώ ταυτόχρονα φιλάει μια γυναίκα, ε, τότε μάλλον το φιλί του είναι ψεύτικο"!
Αλμπερτ Αϊνστάιν

ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΠΟΡΕΙΕΣ...

Πως θα τελειώσει η καθιερωμένη ως φολκλορική πια πορεία του Πολυτεχνείου, με τους συνήθεις συμμετέχοντες;

Θα γίνουν επεισόδια και φέτος; Τι έκταση και τι σοβαρότητα θα έχουν; Πως θα δράσουν οι κουκουλοφόροι; Πόσο άτσαλα θα επέμβει η αστυνομία; Θα βοηθήσει η τύχη ώστε να μην υπάρξουνε και θύματα;

Η 17η Νοεμβρίου του 1973 έχει εγγραφεί στο υποσυνείδητο του νεοέλληνα ως μέρα μνήμης της θυσίας μιας γενιάς.

Από τότε έγιναν πολλές πορείες, χωρίς κανένα ουσιαστικό όφελος για τη συνέχεια των αγώνων κείνης της γενιάς, πέρα από συγκεκριμένους "αγωνιστές" που βολεύτηκαν δια βίου στο δημόσιο και την πολιτική σκηνή μετά το καταλάγιασμα εκείνης της βραδιάς.

Η οποία έμεινε στη μνήμη για τρία αυτονόητα: "Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία".

Που και στις μέρες μας, όχι μόνο παραμένουν ως αιτήματα, αλλά είναι εντονότερα και ουσιαστικότερα...

Καμιά οργανωμένη πολιτική οντότητα δεν αγάπησε ειλικρινά το Πολυτεχνείο. Όλες όμως το έραψαν κουστούμι που να ταιριάζει στις επιδιώξεις τους.

Ο Καραμανλής σαν δικαίωση της πορείας προς την δύση. Ο Ανδρέας το είδε να δικαιώνεται μέσω της σοσιαλιστικής του καρικατούρας. Η Αριστερά σαν αποκλειστική κληρονόμος του. Οι τρομοκράτες σαν λογότυπό τους...

Κάποτε αναρωτιόταν ο λαός πόσα Πολυτεχνεία χρειάζονται για να γυρίσει ο ήλιος, για να αλλάξει η ζωή μας.

Η ετήσια επετειακή πορεία δεν εμπνέει εδώ και χρόνια. Η πλειοψηφία του κόσμου απέχει. Οι κοινότοπες ανακοινώσεις για το "επίκαιρο νόημα" της και τα στεφάνια των κομμάτων μάλλον εκνευρίζουν. Οι πολίτες και τα ΜΜΕ συζητούν για τα αναπόφευκτα επετειακά επεισόδια. Κλείνονται στο σπίτι να δουν live τι θα επακολουθήσει μετά τις κομματικές παρελάσεις.

Το φάντασμα του Πολυτεχνείου όπως μεταμφιέζεται τα τελευταία χρόνια στις 17 Νοέμβρη φοβίζει.

Όχι τους κυρίαρχους με τον ιμπεριαλισμό, τον καπιταλισμό και τα μονοπώλια, αλλά αυτούς που προοριζόταν να ενθαρρύνει.

Το Πολυτεχνείο ζει αλλά όχι όπως θα ήθελε.

Σήμερα το θέμα του συμβολικού Πολυτεχνείου είναι επίκαιρο όσο ποτέ. Όχι μόνο στην Ελλάδα, την Ευρώπη, τις Αραβικές χώρες με τις εξεγέρσεις, αλλά σε ολόκληρο τον κόσμο.

Ο ήλιος της δικαιοσύνης, της ισότητας, της ελευθερίας, της πραγματικής δημοκρατίας, του ψωμιού, της μόρφωσης, παραμένουν παγκόσμια αιτήματα κι αβέβαια αν ευωδοθούν ποτέ...

ΚΑΛΟ ΔΡΟΜΟ ΓΙΩΡΓΗ...

Σε τροχαίο δυστύχημα και για τσάκ του δευτερόλεπτου, άφησες τον κόσμο τούτο Γιώργη.

Έτσι για το τίποτα, για κάτι που μπορούσε να μην είχε συμβεί ποτέ εκτός κείνο το μοιραίο δευτερόλεπτο της γκέλας του οχήματος σου με το διερχόμενο αμάξι, που σαν πιο ανίσχυρο κι απροστάτευτο, σ' έστειλε στον άλλο κόσμο πρόωρα...

Το όχημα σου αυτό που αγάπησες με πάθος: το παλιό σου ποδήλατο. Αυτό που μια ζωή καβαλούσες για μετακίνηση και άσκηση. Που πάνω του έκανες δεκάδες χιλιόμετρα ημερησίως, χωρίς να κουράζεσαι ιδιαιτέρως αφού σου είχε γίνει τρόπος ζωής...

Ταυτόχρονα με τις οικολογικές σου ανησυχίες, την αγάπη σου για την φύση, τα κάθε λογής δέντρα και τα αδέσποτα ζώα, για τα αποθέματα νερού που χάνονται στην θάλασσα άδικα, το επίπεδο της τοπικής λίμνης που υδροδοτεί την πόλη που ολοένα μειώνεται, τα χελιδόνια που παρακολουθούσες τον ερχομό και τον μισεμό τους κάθε καλοκαίρι, το βραδινό κολύμπι στη ζεστή θάλασσα, τις ανθισμένες αμυγδαλιές που θαύμαζες κάθε Φλεβάρη, τα πεσμένα κίτρινα φύλλα κάθε Οκτώβρη στο δασάκι που είχες εντοπίσει και πρόσεχες.

Όλα αυτά που με καλούσες να φωτογραφήσω για σένα κι ανέβαλλα, λέγοντας σου "έχουμε καιρό"...

Τη διαφωνία μας για την καθημερινή μας άσκηση, εσύ προτιμούσες την αερόβια για αντοχή κι εγώ την βαριά με αντίσταση για δύναμη και όγκο.

Για το ποιός έχει περπατήσει περισσότερα χιλιόμετρα στην ζωή του και φτάνει στον προορισμό του πιο ξακούραστος παρά την ηλικία μας πια, αν και ήσουν αρκετά μεγαλύτερος μου...

Την συμφωνία μας για τα ηλιοστάσια και τις ισημερίες, αφού και οι δυο δεν χάναμε ευκαιρία να χαλαρώσουμε και ν'απολαύσουμε ένα ανέφελο ηλιοβασίλεμα ή ανατολή χειμώνα - καλοκαίρι και μια βραδιά με πανσέληνο, αν και από διαφορετικά μέρη που βόλευαν τον καθένα...

Με ήξερες από τον δρόμο όπου μου μιλούσες πότε - πότε στα όρθια, με μένα και μερικούς ακόμη ανθρώπους όλους κι όλους...

Ούτε δικούς σου ανθρώπους, συγγενείς, είχες κοντά σου. Για αυτό δεν πήρανε πολλοί χαμπάρι που πήγες έτσι άδικα χαμένος Γιώργη...

Ούτε οι "Οικολόγοι" που εμφανίζονται μόνο προεκλογικά, ούτε οι "Ποδηλάτρεις" μαζί με τους οποίους αγωνιζόσουν να φτιαχτούν ποδηλατόδρομοι και να μπει στη ζωή και την συνείδηση του πολύ κόσμου το ποδήλατο, δίνοντας το παρών σε κάθε τους εκδήλωση για χρόνια. Ούτε από το Ανοιχτό Λαϊκό Πανεπιστήμιο του Δήμου, όπου εγγραφόσουν από τους πρώτους και παρακολουθούσες ανελλιπώς τις διαλέξεις του κάθε χρόνο, από την αρχή της λειτουργίας του...

[Τελικά οι δεύτεροι έκαναν μια υπόμνηση την ώρα που έγραφα αυτές τις γραμμές, που την είδα αργότερα]

Ποδήλατα θα συνεχίσουν να κυκλοφορούνε στους δρόμους και μετά από σένα, ανατολές και ηλιοβασιλέματα θα αρχίζουν και θα κλείνουν κάθε μέρα όσο υπάρχει η Γη και τα χελιδόνια σου θα έρχονται και θα φεύγουν στις ημερομηνίες που παρατηρούσες...

Έτσι απλά, λίγα λόγια για σένα Γιώργη, αντί του εννιάμερου σου...

ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ ΜΝΗΜΗ 2008...

Επιλεγμένα αποσπάσματα από την εκδήλωση μνήμης για το Πολυτεχνείο, που οργάνωσαν και παρουσίασαν οι ενήλικοι μαθητές του Σχολείου Δεύτερης Ευκαιρίας Κισάμου Χανίων.

Μέρος 1ο:
http://www.youtube.com/watch?v=XmzaIHsJS9U


Μέρος 2ο:
http://www.youtube.com/watch?v=wjekLosHDz4


Μέρος 3ο:
http://www.youtube.com/watch?v=zX1kAn1hFOA

ΤΗΣ ΜΝΗΜΗΣ ΜΟΝΟΠΑΤΙΑ...

1.
Αν δείς κάποιον που κάθεται
κι έχει κλειστά τα μάτια
να ξέρεις πως εξερευνά
της μνήμης μονοπάτια.

2.
Παίζει ταινία από παλιές
στιγμές στην θύμιση του
κι αναπολεί τα λάθη που
έκανε στην ζωή του.

3.
Ανοίγει τον κατάλογο
που έχει σημειώσει
όλα όσα δεν έκανε
και τόχει μετανοιώσει.

4.
Ξαναγυρνά στα δύσκολα
διλλήματα που υπήρχαν
κι αν τότε είχε πράξει αλλιώς
σήμερα πως θα ήταν.

5.
Κι αν δείς οτι καθυστερεί
αργεί και δεν ξυπνάει
λάθη θα έκανε πολλά
κι ακόμη τα μετράει.

Από την συλλογή στίχων "ΤΑ ΔΙΚΑ ΜΟΥ ΤΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ"