ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΠΟΡΕΙΕΣ...

Πως θα τελειώσει η καθιερωμένη ως φολκλορική πια πορεία του Πολυτεχνείου, με τους συνήθεις συμμετέχοντες;

Θα γίνουν επεισόδια και φέτος; Τι έκταση και τι σοβαρότητα θα έχουν; Πως θα δράσουν οι κουκουλοφόροι; Πόσο άτσαλα θα επέμβει η αστυνομία; Θα βοηθήσει η τύχη ώστε να μην υπάρξουνε και θύματα;

Η 17η Νοεμβρίου του 1973 έχει εγγραφεί στο υποσυνείδητο του νεοέλληνα ως μέρα μνήμης της θυσίας μιας γενιάς.

Από τότε έγιναν πολλές πορείες, χωρίς κανένα ουσιαστικό όφελος για τη συνέχεια των αγώνων κείνης της γενιάς, πέρα από συγκεκριμένους "αγωνιστές" που βολεύτηκαν δια βίου στο δημόσιο και την πολιτική σκηνή μετά το καταλάγιασμα εκείνης της βραδιάς.

Η οποία έμεινε στη μνήμη για τρία αυτονόητα: "Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία".

Που και στις μέρες μας, όχι μόνο παραμένουν ως αιτήματα, αλλά είναι εντονότερα και ουσιαστικότερα...

Καμιά οργανωμένη πολιτική οντότητα δεν αγάπησε ειλικρινά το Πολυτεχνείο. Όλες όμως το έραψαν κουστούμι που να ταιριάζει στις επιδιώξεις τους.

Ο Καραμανλής σαν δικαίωση της πορείας προς την δύση. Ο Ανδρέας το είδε να δικαιώνεται μέσω της σοσιαλιστικής του καρικατούρας. Η Αριστερά σαν αποκλειστική κληρονόμος του. Οι τρομοκράτες σαν λογότυπό τους...

Κάποτε αναρωτιόταν ο λαός πόσα Πολυτεχνεία χρειάζονται για να γυρίσει ο ήλιος, για να αλλάξει η ζωή μας.

Η ετήσια επετειακή πορεία δεν εμπνέει εδώ και χρόνια. Η πλειοψηφία του κόσμου απέχει. Οι κοινότοπες ανακοινώσεις για το "επίκαιρο νόημα" της και τα στεφάνια των κομμάτων μάλλον εκνευρίζουν. Οι πολίτες και τα ΜΜΕ συζητούν για τα αναπόφευκτα επετειακά επεισόδια. Κλείνονται στο σπίτι να δουν live τι θα επακολουθήσει μετά τις κομματικές παρελάσεις.

Το φάντασμα του Πολυτεχνείου όπως μεταμφιέζεται τα τελευταία χρόνια στις 17 Νοέμβρη φοβίζει.

Όχι τους κυρίαρχους με τον ιμπεριαλισμό, τον καπιταλισμό και τα μονοπώλια, αλλά αυτούς που προοριζόταν να ενθαρρύνει.

Το Πολυτεχνείο ζει αλλά όχι όπως θα ήθελε.

Σήμερα το θέμα του συμβολικού Πολυτεχνείου είναι επίκαιρο όσο ποτέ. Όχι μόνο στην Ελλάδα, την Ευρώπη, τις Αραβικές χώρες με τις εξεγέρσεις, αλλά σε ολόκληρο τον κόσμο.

Ο ήλιος της δικαιοσύνης, της ισότητας, της ελευθερίας, της πραγματικής δημοκρατίας, του ψωμιού, της μόρφωσης, παραμένουν παγκόσμια αιτήματα κι αβέβαια αν ευωδοθούν ποτέ...

ΚΑΤΡΑΚΥΛΑ ΧΩΡΙΣ ΤΕΛΟΣ...

Δεν είχε η Ελλάδα τόση κατρακύλα από συστάσεως του Ελληνικού κράτους όσο τη σημερινή, που καθημερινά επιταχύνεται.

Καταντήσαμε περίγελος διεθνώς και παράδειγμα βδελυγμίας και αποφυγής. Παραδοθήκαμε στην τρόικα.

Με αποτέλεσμα η χώρα σήμερα να βρίσκεται μεταξύ της επόμενης (έκτης) δόσης του δανείου για να κρατηθεί εν ζωή και από την άλλη το πακέτο των μέτρων που εξαγγέλθηκε, το οποίο θα πρέπει να εφαρμοστεί γρήγορα όσο επώδυνα κι αν είναι κάποια από αυτά και όσο μεγάλο πολιτικό κόστος κι αν έχουν, για να είναι η χώρα αρεστή στους δανειστές.

Η υστέρηση στα έσοδα και η υπέρβαση στις δαπάνες του προϋπολογισμού οδηγούν στη λήψη νέων μέτρων.

Ηταν πρακτική της κυβέρνησης να εξαγγέλλει μέτρα και να ψηφίζει νόμους, αλλά να μην εφαρμόζει ούτε τα μεν ούτε τους δε, ανακαλύπτοντας προφάσεις για αναβολή.

Τα δισεκατομύρια των ευρώ πάνε στις τράπεζες και όχι στην πραγματική οικονομία. Η ύφεση βαθαίνει.

Οι περισσότεροι νέοι και νέες νιώθουν να τους έχουν κλέψει το μέλλον, νιώθουν ότι σε αυτή τη πατρίδα δεν έχουν καμμία προοπτική και καμμιά ελπίδα.

Το κράτος ζητάει συνεχώς νέες εισφορές, νέους φόρους, νέες θυσίες.

Για τον απλό πολίτη δεν υπάρχει καμία συζήτηση και καμία συνεννόηση. Ανακοινώνονται απλώς αποφάσεις με τις οποίες επιβάλλονται χαράτσια. Υπάρχουν οι απειλές ότι θα του κόψουν εκτός από το μισθό και τη σύνταξη και το ρεύμα αν δεν πληρώσει τους κεφαλικούς φόρους που του επιβάλλονται.

Που διάολο πάνε όλα αυτά τα λεφτά και το χρέος διογκώνεται, με τα ελλείμματα στάσιμα; Η κοινωνία δεν αντέχει άλλο.

Ετσι κατάντησαν την Ελλάδα οι γνωστοί αίτιοι και όμως ακόμα τους χειροκροτεί ο αιώνιος όχλος, αυτή η άβουλη αγέλη.

Η Ελλάδα είναι το σταθερό θύμα πρωτίστως των αχρείων, τους οποίους ο ίδιος ο λαός σύρεται και εκλέγει, παραδίνοντάς τους αφελώς κάθε φορά τα κλειδιά της δικής τους εξουσίας κι άνομης ευζωίας, με την κρυφή ελπίδα των ψηφοφόρων πως κάποιο ψίχουλο θ' απομείνει να γευτούν κι αυτοί...

Στην χώρα που μπορεί ένας πολιτικός να παίρνει μίζες και να μην τρέχει τίποτε, να δίνει δωράκια στο κόμμα του και να μην τρέχει τίποτε, να χτίζει αυθαίρετα και να μην τρέχει τίποτε, να είναι τόσο ανίκανος ώστε μία φυσική καταστροφή να διαλύει την χώρα και να μην τρέχει τίποτε, να παροτρύνει τους πολίτες να παίξουν στο χρηματιστήριο με τα γνωστά αποτελέσματα και να μην τρέχει τίποτε, να έχει δεκάδες ακίνητα και να μην τρέχει τίποτε, να ξεπουλεί τον τόπο του και να μην τρέχει τίποτε...

Και τώρα που ήρθε η ώρα του λογαριασμού τί κάνει; Σπασμωδικές κινήσεις της στιγμής και πρόχειρα "μέτρα". Να τη βγάλουμε σήμερα κι αύριο βλέπουμε...

ΤΟΥ ΑΡΚΑΔΙΟΥ ΟΙ ΣΤΑΧΤΕΣ...

Μέρος της ομόψυχης εξέγερσης ενός λαού με λαμπρή ιστορία που πάσχιζε για 400 χρόνια να διατηρήσει την εθνική του ταυτότητα και να αποτινάξει από πάνω του τον βαρύ ζυγό ενός βάρβαρου κατακτητή.

Ένα έπος ανθρώπινου μεγαλείου που γράφτηκε στο Ολοκαύτωμα της Μονής Αρκαδίου ισότιμα από άνδρες, γυναίκες και παιδιά με μια αυτόχειρα θυσιαστική πράξη στον βωμό της ελευθερίας. Τίποτε αξιοπρεπέστερο, ηρωικότερο και πλέον ανιδιοτελές. Η απώτατη έκφραση της εθνικής συνείδησης και το αποκορύφωμα της συλλογικής ενέργειας για το ανυπέρβλητο ιδανικό.

Μια ανεπανάληπτη στιγμή που ο ηγούμενος της Μονής Αρκαδίου, ο λεβεντόκορμος και λεοντόκαρδος Γαβριήλ που είχε εκλεγεί πρόεδρος της Επιτροπής Ρεθύμνης, αρνήθηκε τον Μάιο του 1866 να διώξει την επαναστατική επιτροπή από το μοναστήρι, που του είχε παραγγείλει ο Ισμαήλ Πασάς με την απειλή ότι, διαφορετικά, θα το κατέστρεφε. Ένας μοναστικός αγωνιστής που οιστρηλατήθηκε από την παρουσία των 1500 καλύτερων παλικαριών που είχε συγκεντρώσει απ' όλη την Κρήτη ο αρχηγός της Κυδωνίας, Χατζημιχάλης Γιάνναρης και ξύπνησε μέσα του ο ατρόμητος Έλληνας πολεμιστής, έτοιμος να πολεμήσει μέχρι εσχάτων για τα ιερά και τα όσια...

Τον Ιούλιο έφυγαν οι επαναστάτες, τον Αύγουστο ορκίστηκαν στα Σφακιά και τον Σεπτέμβριο επέστρεψαν, όταν ο Πάνος Κορωναίος ανακηρύχτηκε γενικός αρχηγός Ρεθύμνου. Αν και ο τελευταίος επέμενε ότι το Αρκάδι αποτελεί ακατάλληλο οχυρό άμυνας, ο ηγούμενος Γαβριήλ διαφώνησε. Δίπλα στον αταλάντευτο ηγούμενο έμειναν ο οπλαρχηγός Δασκαλάκης, τα γυναικόπαιδα των πολεμιστών και οι μοναχοί. Ο Κορωναίος σηκώθηκε και έφυγε με τους άντρες του, αφού είχε διορίσει φρούραρχο τον Πελοποννήσιο Ιωάννη Δημακόπουλο.

Φρούραρχο, γιατί το μοναστήρι αν και κατανυκτικός χώρος Θείας Λειτουργίας και προσευχής με το τρεμάμενο φως των κεριών και το μύρο του λιβανιού, είχε μετατραπεί σε πολεμικό τείχος και προμαχώνα με τις κλαγγές των όπλων και τη μυρουδιά του μπαρουτιού, για να γίνει η πίστη και η πατρίδα ένα και η άμυνα απροσπέλαστη. Στο μοναστήρι είχαν καταφύγει πολλά γυναικόπαιδα από τα γύρω χωριά και στις 7 Νοεμβρίου είχαν μαζευτεί πάνω από 900 άτομα, από τα οποία μόνο κάπου 325 ήσαν άντρες και απ' αυτούς μόνο 250 ένοπλοι. Τα γυναικόπαιδα ήσαν περίπου 600.

Ο Μουσταφά πασάς ξεκινάει από το Ρέθυμνο το βράδυ της 7ης Νοεμβρίου με 15.000 στρατιώτες και 30 κανόνια. Όπως πάντα, με υπεράριθμη στρατιωτική δύναμη και βαρύ πολεμικό εξοπλισμό, γνωρίζοντας το σθεναρό και ακατάβλητο του Έλληνα μαχητή, που αντλούσε Ανταίου δύναμη από το άδικο που του γινόταν και το δίκιο του για ελευθερία.

Όταν την αυγή της 8ης Νοεμβρίου, ημέρα γιορτής των Αρχαγγέλων Μιχαήλ και Γαβριήλ, ο Σουλεϊμάν μπέη ο γαμπρός του Μουσταφά πασά, φτάνει στο Αρκάδι με τις τρομακτικές αυτές στρατιωτικές δυνάμεις, ο ηγούμενος Γαβριήλ λειτουργεί στο μοναστήρι με τα γυναικόπαιδα και τους πολεμιστές.

Μόλις μαθαίνουν για τη παρουσία των Τούρκων, ο Γαβριήλ υψώνει τα χέρια του και βροντοφωνεί:

- Παιδιά μου, θάνατος δεν υπάρχει! Ας πολεμήσουμε ηρωικά κι ας πάμε στον Πλάστη με καθαρό μέτωπο! Ζήτω ο πόλεμος, ζήτω η ελευθερία!

Ζήτω! φωνάζουν όλοι. Και ο φρούραρχος Δημακόπουλος προσθέτει:

- Εις τας θέσεις σας πολεμισταί, εις τας θέσεις σας παιδιά...

Και όλοι γνωρίζουμε πώς αυτοί οι ωραίοι ήρωες, οι ελεύθεροι πολιορκημένοι, οι περισσότεροι ανάμεσά τους παιδιά, γυναίκες και γέροντες, πολέμησαν ηρωικότερα των ηρώων. Και όταν στο τέλος αυτοί οι λίγοι, οι αιώνιοι 300, δεν κατόρθωσαν να αναχαιτίσουν τη λαίλαπα της Τουρκικής επίθεσης αποφάσισαν, με προσάναμμα τον ένθερμο πατριωτισμό τους, ν' αυτοπυρποληθούν μεσ' στην πυριτιδαποθήκη για να διασώσουν την αξιοπρέπεια και την εθνική τους υπερηφάνεια.

Ανατινάχθηκαν στον αέρα σαν γιγάντιο πυροτέχνημα, η γη σείστηκε, η λάμψη και ο καπνός τύφλωσαν τα πάντα, ο ουρανός σκοτείνιασε για μια στιγμή και άστραψε αμέσως, οι τοίχοι κατέρρευσαν, οι πέτρες εκσφενδονίστηκαν. Τα σώματά τους διαμελίστηκαν, αλλά οι ψυχές τους ανήλθαν μακαριστές στα ύπατα ουράνια...

Ό,τι ήταν από ύλη διαλύθηκε για να επικρατήσει το πνεύμα και να θριαμβεύσει, ως η αληθινή πεμπτουσία του Αιώνιου Όντος.

Και η πύρινη φλόγα του έγινε το εφαλτήριο της απελευθέρωσης της Κρήτης...

ΠΟΙΕΣ ΘΥΣΙΕΣ...

Όποιοι πιστεύουν ότι τελειώσαμε με την Ευρώπη μάλλον δεν έχουν καταλάβει ότι τώρα μόλις αρχίσαμε...

Πως θα είναι ''αύριο'' η ζωή μας με την εκ Βρυξελλών επιτήρηση; Και επί αυτού η αλήθεια είναι ότι ο Παπανδρέου δεν έχει πει πολλά πράγματα. Και όμως πρέπει. Οι ασθενείς, τα μικρά παιδιά και οι λαοί πρέπει να ξέρουν τι θα κερδίσουν στο τέλος μιας προσπάθειας.

Ας ξεκαθαριστεί λοιπόν για ποια χώρα προσπαθούμε. Ποια ''νέα Μεγάλη Ιδέα'' έχουν αυτοί που μας κυβερνούν. Γιατί αν είναι η παλιά και θέλουμε να σώσουμε τη χώρα για να τα τρώμε μετά στους εξοπλισμούς, στους διορισμούς ημετέρων, στα έργα μιας άνισης ανάπτυξης και στα πάρτι της εξουσίας, ίσως όντως να μην αξίζει να υποβληθούμε σε θυσίες.

Είναι κακό ένας πολίτης να φορολογείται βαριά. Το χειρότερο όμως είναι όταν νιώθει πως οι φόροι του δεν βοηθούν την ανάπτυξη και την πρόοδο της χώρας του, αλλά συντελούν με διάφορους τρόπους στον πλουτισμό όλων όσων ανέκαθεν εκμεταλλεύονται τον μόχθο των πραγματικά εργαζομένων πολιτών...

Για να περιορίσουμε τον δανεισμό μας πρέπει να περιορίσουμε την κατανάλωση, σε απλά ελληνικά να γίνουμε όλοι φτωχότεροι: να κυκλοφορούμε λιγότερο με το αυτοκίνητο, να βγαίνουμε λιγότερο εξω για φαγητό, να περιορίσουμε την κατανάλωση σε ρούχα, ταξίδια, ακόμα και τα εξοδα για τα παιδιά μας.

Για να γίνει αυτό θα πρέπει απλά η χώρα, οι επιχειρήσεις της, οι εργαζόμενοι , τα συστήματα κοινωνικής προστασίας να γίνουν φθηνότερα αλλιώς θα πάψουν να υπάρχουν. Για να γίνει αυτό ολοι πρέπει να φτωχύνουμε. Οι Ευρωπαίοι το ξέρουν αλλά δέν είναι βέβαιοι οτι το εχουμε αντιληφθεί και εμείς.

Η κάθε κυβέρνηση είναι ανίκανη να αντιμετωπίσει τα σημερινά προβλήματα για τον απλούστατο λόγο ότι δεν θα τολμήσει ποτέ να πάρει μέτρα που θα αγγίξουν τον στενό πυρήνα της εκλογικής του βάσης. Εκεί είναι το πρόβλημα!

Η Ελλάδα είναι η μόνη χώρα της ΕΕ στην οποία οι δαπάνες για μισθούς και συντάξεις θεωρούνται "ανελαστικές". Όσο ο λογαριασμός μισθοδοσίας δέν δείχνει σημεία κόπωσης συνεχίζουμε στο ίδιο μοτίβο αλλά το επόμενο εξάμηνο θα φανούν αυτά τα σημεία κόπωσης για τους περισσότερους απο εμάς. Και φυσικά αν κοπεί ο 14ος μισθός και το επίδομα αδείας θα κάνουμε λιγότερες η και καθόλου διακοπές, περιορίζοντας του τζίρους εκείνων που ζούν απο τον τουρισμό.

''Γιατί να μου κόψουν τα επιδόματα'', ''γιατί να με φορολογήσουν όταν όλοι οι μεγάλοι κλέβουν'', ''γιατί να συνεργασθώ όταν οι πολιτικοί μπαίνουν φτωχοί και βγαίνουν πλούσιοι'', ''στους δικαστές θα κόψουν;'', ''οι αργόσχολοι θα απολυθούν'', ''τα κομματικά λαμόγια θα εξαφανισθούν;''.

Σωστά είναι όλα αυτά αλλά τι σημασία έχουν αν η κατάσταση είναι όντως τόσο τραγική όσο λέει ο Παπανδρέου και οι ξένοι;

Τόσα χρόνια προσπαθούμε με τον πλέον διαστρεβλωμένο τρόπο να γίνουμε Ευρώπη. Τώρα συσσωρεύτηκαν όλα τα κακά των προηγούμενων χρόνων και κυβερνήσεων:

Που επέδειξαν μια ανεύθυνη πολιτικά και καταστροφική για την οικονομία της χώρας πρακτική, η οποία θυσίασε στο βωμό της κομματικής σκοπιμότητας το δημόσιο συμφέρον.

Με έλλειψη διαφάνειας, διαφθορά, μεγάλες ανισότητες στην κοινωνία μας, προτίμηση στους πολιτικούς τους φίλους, έλλειψη συνέπειας, οι φτωχοί έγιναν φτωχότεροι, οι πλούσιοι πλουσιότεροι. Αντί να προσπαθήσουν να μετατρέψει την οικονομία σε πράσινη οικονομία, προώθησαν το βραχυπρόθεσμο κέρδος, κερδοσκοπώντας με την αξία της γης και με άλλους τρόπους...

Κάποια μέτρα για τον περιορισμό του ελλείμματος πρέπει να μελετηθούν όχι μόνο ως προς τη μαθηματική τους επίδραση αλλά και ως προς την κοινωνική μηχανική που θα πυροδοτήσουν και που τελικά μπορεί να επιβαρύνει το έλλειμμα. Αλλά ο,τι μειώνει το έλλειμμα πρέπει να είναι καλοδεχούμενο, όσο και αν μας πονάει. Το μεγαλύτερο πρόβλημα όμως είναι η έλλειψη προοπτικής: και να επιτύχει η μείωση του χρέους και των ελλειμμάτων θα έχουμε απλά μπαλώσει τις τρύπες στο σκαρί...

Μιλούν όλοι για σκληρά μέτρα, διαρρέουν ότι θέλουν, βομβαρδίζουν τον κόσμο με τρομοκρατικά σενάρια, εθίζουν τον πολίτη στη λογική της καταστροφής που μόνο με τέτοια μέτρα θα μπορέσει να αποφύγει.

Έτσι θα έλθουν οι φωστήρες της οικονομικής πολιτικής, θα ανακοινώσουν ένα άγριο πρόγραμμα λιτότητας και βίαιης αναδιανομής του πλούτου, αλλά ο κόσμος θα έχει εθιστεί τόσο πολύ που όλα θα του φανούν σαν ένα όνειρο ενώ θα είναι εφιάλτης...

Ι.Μ. ΑΡΚΑΔΙΟΥ 9 ΝΟΕ. 1866: ΤΟ ΟΛΟΚΑΥΤΩΜΑ...

http://www.youtube.com/watch?v=y8FuGG0ZgK4

**********************************************************

Η Μονή του Αρκαδίου, αφιερωμένη στη μνήμη της Μεταμόρφωσης του Σωτήρα και των αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης, έχει ιδιαίτερη σημασία ως το πλέον χαρακτηριστικό παράδειγμα της Κρητικής Αναγέννησης, αλλά και λόγω της έντονης συμμετοχής της στους απελευθερωτικούς αγώνες των Κρητικών, με αποκορύφωμα την πολιορκία και την αυτοθυσία των κλεισμένων σε αυτή υπερασπιστών στις 9 Νοεμβρίου του 1866.

Το 1866 οι Τούρκοι την πολιόρκησαν και καθώς δεν έρχονταν ενισχύσεις, όσοι βρίσκονταν εκτός των τειχών κλείστηκαν στην πυριτιδαποθήκη. Πολεμώντας γενναία προκάλεσαν σημαντικές απώλειες στον εχθρό αλλά όταν είδαν ότι η μάχη θα χανόταν, περίμεναν τον εχθρό να πλησιάσει και ανατινάχθηκαν.

Ο τραγικός επίλογος ήταν 845 νεκροί, 114 αιχμάλωτοι και μόνο 3 - 4 άτομα κατάφεραν να διαφύγουν. Οι απώλειες για τους Τούρκους ήταν πολύ μεγαλύτερες και έφταναν τους 1.500 νεκρούς και τραυματίες.

Το Αρκάδι πατήθηκε μα δεν έπεσε. Στα κυπαρίσσια υπάρχουν ακόμα οι σφαίρες εκείνης της εποχής. Ο Τούρκος πασάς πίστεψε ότι με την νίκη του αυτή θα σταματούσε την επανάσταση στην Κρήτη, κάτι που δεν έγινε αφού με την πράξη αυτή μαθεύτηκε στην Ευρώπη ο αγώνας του Κρητικού λαού για την ελευθερία του...

"Σφαγή μεγάλη αρχινά, περίσσια φωνοκλήσι

ετούτ' η ώρα θ'ακουστεί σ' Ανατολή και Δύση.

Και μέσα στον αναβρασμό, που ο Χάρος εβρουχάτο

βροντή, σεισμός εγίνηκε, κι ο κόσμος άνω - κάτω

φωθιά, καπνός και κτήρια, κορμιά κομματιασμένα

άντρες και γυναικόπαιδα στα νέφελα ανεβαίνουν.

Τρόχαλος έγινε η Μονή κι' εσείστη ο Ψηλορείτης

κι' αντιλαλούνε τα βουνά κι απ' άκρου ως άκρου η Κρήτη"

Η μονή ανοικοδομήθηκε ξανά λίγα χρόνια αργότερα και έκτοτε αποτελεί σύμβολο της εθνικής ανεξαρτησίας.

Χαρακτηριστική είναι η επιγραφή που διαβάζει ο ευλαβικός προσκυνητής του Αρκαδίου στη Μπαρουταποθήκη, η οποία δείχνει περίτρανα την αδούλωτη ψυχή του Κρητικού λαού:

"Αυτή η φλόγα π' άναψε μέσα εδώ στη κρύπτη

κι απάκρου σ' άκρο φώτισε τη δοξασμένη Κρήτη,

ήτανε φλόγα του Θεού μέσα εις την οποία

Κρήτες ολοκαυτώθηκαν για την Ελευθερία "

Η UNESCO έχει χαρακτηρίσει το Αρκάδι Ευρωπαϊκό Μνημείο Ελευθερίας.

ΔΑΣΚΑΛΟΓΙΑΝΝΗΣ...

Ιωάννης Βλάχος ή Δασκαλογιάννης. Εύπορος πλοιοκτήτης Σφακιανός, περιμένοντας μάταια Ρωσική βοήθεια ξεσήκωσε 1.300 συντοπίτες του σε πρόωρη επανάσταση ενάντια στους Τούρκους το 1771 η οποία καταπνίγηκε γρήγορα από 40.000 στρατό, που λεηλάτησε μετά τα Σφακιά.
Παράδειγμα αγώνα και θυσίας για να σώσει ότι απόμεινε από τον τόπο του...

Σαν θες να μάθεις των Σφακιών
ο τόπος ίντα βγάνει,
πες τσι Μαδάρες να σου πουν
για τον Δασκαλογιάννη...

Περισσότερα για την ιστορία του και το μοναδικό τραγούδι που την περιγράφει στο link:

http://kmas01.pblogs.gr/2008/06/daskalogiannhs.html