ΠΟΙΕΣ ΘΥΣΙΕΣ...

Όποιοι πιστεύουν ότι τελειώσαμε με την Ευρώπη μάλλον δεν έχουν καταλάβει ότι τώρα μόλις αρχίσαμε...

Πως θα είναι ''αύριο'' η ζωή μας με την εκ Βρυξελλών επιτήρηση; Και επί αυτού η αλήθεια είναι ότι ο Παπανδρέου δεν έχει πει πολλά πράγματα. Και όμως πρέπει. Οι ασθενείς, τα μικρά παιδιά και οι λαοί πρέπει να ξέρουν τι θα κερδίσουν στο τέλος μιας προσπάθειας.

Ας ξεκαθαριστεί λοιπόν για ποια χώρα προσπαθούμε. Ποια ''νέα Μεγάλη Ιδέα'' έχουν αυτοί που μας κυβερνούν. Γιατί αν είναι η παλιά και θέλουμε να σώσουμε τη χώρα για να τα τρώμε μετά στους εξοπλισμούς, στους διορισμούς ημετέρων, στα έργα μιας άνισης ανάπτυξης και στα πάρτι της εξουσίας, ίσως όντως να μην αξίζει να υποβληθούμε σε θυσίες.

Είναι κακό ένας πολίτης να φορολογείται βαριά. Το χειρότερο όμως είναι όταν νιώθει πως οι φόροι του δεν βοηθούν την ανάπτυξη και την πρόοδο της χώρας του, αλλά συντελούν με διάφορους τρόπους στον πλουτισμό όλων όσων ανέκαθεν εκμεταλλεύονται τον μόχθο των πραγματικά εργαζομένων πολιτών...

Για να περιορίσουμε τον δανεισμό μας πρέπει να περιορίσουμε την κατανάλωση, σε απλά ελληνικά να γίνουμε όλοι φτωχότεροι: να κυκλοφορούμε λιγότερο με το αυτοκίνητο, να βγαίνουμε λιγότερο εξω για φαγητό, να περιορίσουμε την κατανάλωση σε ρούχα, ταξίδια, ακόμα και τα εξοδα για τα παιδιά μας.

Για να γίνει αυτό θα πρέπει απλά η χώρα, οι επιχειρήσεις της, οι εργαζόμενοι , τα συστήματα κοινωνικής προστασίας να γίνουν φθηνότερα αλλιώς θα πάψουν να υπάρχουν. Για να γίνει αυτό ολοι πρέπει να φτωχύνουμε. Οι Ευρωπαίοι το ξέρουν αλλά δέν είναι βέβαιοι οτι το εχουμε αντιληφθεί και εμείς.

Η κάθε κυβέρνηση είναι ανίκανη να αντιμετωπίσει τα σημερινά προβλήματα για τον απλούστατο λόγο ότι δεν θα τολμήσει ποτέ να πάρει μέτρα που θα αγγίξουν τον στενό πυρήνα της εκλογικής του βάσης. Εκεί είναι το πρόβλημα!

Η Ελλάδα είναι η μόνη χώρα της ΕΕ στην οποία οι δαπάνες για μισθούς και συντάξεις θεωρούνται "ανελαστικές". Όσο ο λογαριασμός μισθοδοσίας δέν δείχνει σημεία κόπωσης συνεχίζουμε στο ίδιο μοτίβο αλλά το επόμενο εξάμηνο θα φανούν αυτά τα σημεία κόπωσης για τους περισσότερους απο εμάς. Και φυσικά αν κοπεί ο 14ος μισθός και το επίδομα αδείας θα κάνουμε λιγότερες η και καθόλου διακοπές, περιορίζοντας του τζίρους εκείνων που ζούν απο τον τουρισμό.

''Γιατί να μου κόψουν τα επιδόματα'', ''γιατί να με φορολογήσουν όταν όλοι οι μεγάλοι κλέβουν'', ''γιατί να συνεργασθώ όταν οι πολιτικοί μπαίνουν φτωχοί και βγαίνουν πλούσιοι'', ''στους δικαστές θα κόψουν;'', ''οι αργόσχολοι θα απολυθούν'', ''τα κομματικά λαμόγια θα εξαφανισθούν;''.

Σωστά είναι όλα αυτά αλλά τι σημασία έχουν αν η κατάσταση είναι όντως τόσο τραγική όσο λέει ο Παπανδρέου και οι ξένοι;

Τόσα χρόνια προσπαθούμε με τον πλέον διαστρεβλωμένο τρόπο να γίνουμε Ευρώπη. Τώρα συσσωρεύτηκαν όλα τα κακά των προηγούμενων χρόνων και κυβερνήσεων:

Που επέδειξαν μια ανεύθυνη πολιτικά και καταστροφική για την οικονομία της χώρας πρακτική, η οποία θυσίασε στο βωμό της κομματικής σκοπιμότητας το δημόσιο συμφέρον.

Με έλλειψη διαφάνειας, διαφθορά, μεγάλες ανισότητες στην κοινωνία μας, προτίμηση στους πολιτικούς τους φίλους, έλλειψη συνέπειας, οι φτωχοί έγιναν φτωχότεροι, οι πλούσιοι πλουσιότεροι. Αντί να προσπαθήσουν να μετατρέψει την οικονομία σε πράσινη οικονομία, προώθησαν το βραχυπρόθεσμο κέρδος, κερδοσκοπώντας με την αξία της γης και με άλλους τρόπους...

Κάποια μέτρα για τον περιορισμό του ελλείμματος πρέπει να μελετηθούν όχι μόνο ως προς τη μαθηματική τους επίδραση αλλά και ως προς την κοινωνική μηχανική που θα πυροδοτήσουν και που τελικά μπορεί να επιβαρύνει το έλλειμμα. Αλλά ο,τι μειώνει το έλλειμμα πρέπει να είναι καλοδεχούμενο, όσο και αν μας πονάει. Το μεγαλύτερο πρόβλημα όμως είναι η έλλειψη προοπτικής: και να επιτύχει η μείωση του χρέους και των ελλειμμάτων θα έχουμε απλά μπαλώσει τις τρύπες στο σκαρί...

Μιλούν όλοι για σκληρά μέτρα, διαρρέουν ότι θέλουν, βομβαρδίζουν τον κόσμο με τρομοκρατικά σενάρια, εθίζουν τον πολίτη στη λογική της καταστροφής που μόνο με τέτοια μέτρα θα μπορέσει να αποφύγει.

Έτσι θα έλθουν οι φωστήρες της οικονομικής πολιτικής, θα ανακοινώσουν ένα άγριο πρόγραμμα λιτότητας και βίαιης αναδιανομής του πλούτου, αλλά ο κόσμος θα έχει εθιστεί τόσο πολύ που όλα θα του φανούν σαν ένα όνειρο ενώ θα είναι εφιάλτης...