ΜΟΥΝΟΥΧΙΣΜΕΝΗ ΕΥΡΩΠΗ...

Ζούμε έναν ιδιότυπο θρησκευτικό μεσαίωνα, με συχνά φαινόμενα βαρβαρότητας όπως στο Παρίσι, στις Βρυξέλλες, τώρα στο Λονδίνο, αύριο κάπου αλλού...

Με κάθε αλλεπάλληλη επίθεση να αφήνει δήθεν "εμβρόντητο" όλο τον πολιτισμένο κόσμο, που αισθάνεται διαρκώς απειλούμενος σε κλίμα αβεβαιότητας και απόγνωσης, θα εξακολουθούν όσο τα κράτη ανέχονται και δεν αντιμάχονται αποτελεσματικά όσους διατηρούν αυτόν τον ιδιόμορφο θρησκευτικό φασισμό.

Όπως δείχνει η καθημερινότητα, αρκεί ένας αδέσποτος νεαρός ισλαμιστής και κάποιοι να τον ζώσουν με φτηνά αυτοσχέδια εκρηκτικά και να τον στείλουν να αυτοκτονήσει και να σκοτώσει - τραυματίσει οποιονδήποτε, οπουδήποτε, όποια μέρα ή στιγμή το αποφασίσει ή γουστάρει, στο όνομα ενός ιερού μίσους για το οποίο τα ίδια τα θύματα δεν φέρουν καμία ευθύνη.

Σκορπώντας αδιάκριτα το θάνατο ή έναν βαρύ τραυματισμό στους πιο τυχερούς από τους αθώους πολίτες, που έτυχε να βρεθούν μπροστά του κείνη τη στιγμή, σε κάθε χώρα με άλλο τρόπο ζωής, κουλτούρα και πολιτισμό, που τους οδήγησε μακρόχρονα στην ευμάρεια και την απεριόριστη ελευθερία - ανοχή - σεβασμό των δικαιωμάτων του καθένα που πατά το έδαφος τους, κάτι που ο οποιοσδήποτε "μάρτυρας του Αλλάχ" δεν μπορεί να αντιληφθεί, γιατί ζει μέσα στον σκοταδισμό που του έμαθαν...

Όταν ο άλλος είναι αποφασισμένος να θυσιαστεί δεν υπάρχει τρόπος αντιμετώπισής του. Λειτουργεί με ζωώδη ένστικτα, αφού του επέβαλλαν με διαρκή διοχέτευση ψευδών παραστάσεων και υποσχέσεων, μια κατάσταση νοητικής παράκρουσης...

Και ακυρώνεται όλη η εκπαίδευση, το προσωπικό, ο εξοπλισμός, η εμπειρία, οι μυστικές υπηρεσίες της πλάκας, κλπ τρόποι άμυνας κι ασφάλειας οποιουδήποτε κράτους, που θα κλαψουρίζει σύσσωμο στα συντρίμια για λίγες μέρες με κεράκια κι ευχές, περιμένοντας το επόμενο απρόσμενο χτύπημα κάπου αλλού...

Η επέκταση του μουσουλμανικού τόξου στην γερασμένη Ευρώπη της ευρωστίας της δήθεν πολυπολιτισμικότητας χωρίς καμία ελπίδα αφομοίωσης των μεταναστών μουσουλμάνων που συνεχώς και ανεξέλεγκτα καταφθάνουν με κάθε μέσον, που διακατέχονται από ιδεοληπτική θρησκευτική παραφροσύνη και δεν εντάσσονται κοινωνικά στις χώρες υποδοχής τους, θα αποτελεί διαρκή κίνδυνο για τον πολιτισμένο κόσμο, αν δεν βρεθούν αποτελεσματικά μέσα αντιμετώπισής του...

Νοιώθουν τόσο διαφορετικοί που όχι μόνο δεν θέλουν να προσαρμοστούν στις κοινωνίες που τους δέχτηκαν, μα θέλουν να επιβληθούν σε αυτές και να τις αλλάξουν δια της βίας που πηγάζει από τις γραφές τους και με πρότυπο τις δικές τους, αυτές τις ίδιες που υποτίθεται πως έφυγαν οι περισσότεροι κυνηγημένοι, "αναζητώντας ένα καλύτερο αύριο", μια φράση πολυχρησιμοποιημένη από κάθε υποστηριχτή - αλληλέγγυο, που δεν λέει πια τίποτα σε κανέναν που την ακούει...

Στα πόσα "μεμονωμένα περιστατικά" θα παρθούν σοβαρά μέτρα;

Κανόνες και νόμοι υπάρχουνε και καθορίζουν τη ζωή των πολιτών που ήδη κατοικούν σε κάθε χώρα, εσύ ο "μετανάστης" ή "πρόσφυγας" από την πρώτη στιγμή της εισόδου σου τους δέχεσαι και μένεις προσπαθώντας σκληρά να γίνεις μέλος και να σε αποδεχτούν, ή τραβάς αλλού παρέα με τις εμμονές, τα πιστεύω, τις ιδεοληψίες σου, τη θρησκεία, κλπ μανούρα σε καθοδηγεί. Ακόμη περισσότερο αν είσαι 2ης - 3ης - 4ης γενιάς κι εξακολουθείς εσκεμμένα να είσαι στο κοινωνικό περιθώριο...

Μακριά από τις γειτονιές του κόσμου, πρίν να γίνεις επικίνδυνος απροσάρμοστε νεαρέ και στα αρχίδια μας τι θα απογίνεις, όπως κουβεντιάζεται στον δρόμο.

Τόσο απλά κι όμως ανεφάρμοστα από τις "αρχές" και την κατεστημένη πολιτική ορθότητα...

Γιατί ίσως είναι ώρα να το αναλάβουν οι πολίτες στις ίδιες τους τις γειτονιές, πριν κινδυνέψουν ή γίνουν ξαφνικά θύματα.

Θα σταματήσετε, ή θα σας κάνουμε να σταματήσετε. Γιατί εμείς μπορούμε να κάνουμε πράγματα που η αστυνομία δεν επιτρέπεται να κάνει. Μπορούμε να κάνουμε πράγματα που η αστυνομία δεν επιτρέπεται να κάνει, και δε πρόκειται να ζητήσουμε κανενός την άδεια ή τη συγχώρεση...

Aφού οι ανύπαρκτοι ηγέτες - πολιτικάντηδες δεν φαίνεται να νοιάζονται, ούτε κινδυνεύουν άμεσα κάθε ανύποπτη στιγμή μέσα ή έξω από τα σπίτια τους, όπως οι λαοί (;) που τους ψηφίζουν - ανέχονται...

Είναι δε οι ίδιοι που με τις πολιτκές αποφάσεις τους δημιούργησαν τη μουνουχισμένη σημερινή Ευρώπη!

ΑΙΘΕΡΟΒΑΜΟΝΕΣ "ΦΙΛΑΝΘΡΩΠΟΙ"...

Ευχής έργο θα ήταν η Ελλάδα να ήταν αρκετά ανεπτυγμένη χώρα να μπορούσε να διαλέξει και να κρατήσει εντός συνόρων πχ 200.000 πρόσφυγες/μετανάστες και να τους ενσωματώσει στην κοινωνία, για να συμβάλλουν στην ανάπτυξη μακροχρόνια.

Αρκεί να υπάρχει εθνική στρατηγική, κάποιο ρεαλιστικό σχέδιο με απόφαση υλοποίησης του, και όραμα. Πράγματα που λείπουν εντελώς από τα θλιβερά ανθρωπάκια - πολιτικούς "μας", όπως έδειξαν με κάθε τρόπο στην προχθεσινή τους σύναξη.
 
Το πολιτικό προσωπικό στο σύνολο του κρίνεται εξαιρετικά ανεπαρκές και αυτό φαίνεται στο ότι έχει επιτρέψει σε γραφικές φιγούρες παλαιότερων εποχών να είναι ρυθμιστές της πολιτικής ζωής του τόπου!

Η Ελλάδα όμως περνά διαλυτική κρίση με όλο και περισσότερους ανθρώπους να τρέφονται και να εξαρτώνται από "την καλοσύνη των άλλων." Και μ`ενάμιση περίπου εκατομμύριο άνεργους.

Κατανόηση και συμπαράσταση των ξένων, συμμάχων και μη, δεν υπάρχει. Από πάντα μας εκμεταλλεύονται για τα δικά τους σχέδια και συμφέροντα. 

Οι νέοι μας που τόσα έχουνε ξοδέψει για την εκπαίδευση τους δημόσιο και γονείς φεύγουν στο εξωτερικό γιατί ζητούν αξιοποίηση των σπουδών τους και πολλοί δεν θα ξαναγυρίσουν.

Ας μην είμαστε λοιπόν αιθεροβάμονες.

Ούτε ξενοφοβία, ούτε φιλανθρωπία χωρίς όρια σε όλους, όπως ζητούνε οι τυχάρπαστοι καλοθελητές - συμπαραστάτες του "δώστε μου για να έχω να δώσω", που οι ίδιοι ποτέ δεν πληρώνουν τίποτα από την τσέπη τους.

Ακόμη και διαδηλώσεις ετοιμάζουν επί τούτου, είναι το μόνο που συνηθίζουν να κάνουν. 

Ποιός θα τους ταΐζει όλους αυτούς και για πόσο;

Περιμένει κανείς να διαθέσουν κάποια από τα κέρδη τους οι πλούσιοι κι αχόρταγοι "εθνικοί νταβατζήδες" ή οι "σωσμένοι" με τα λεφτά μας τραπεζίτες;

Δεν μπορούμε να βολέψουμε εμείς (ο λαός και μόνο), όλο το αμέτρητο πλήθος που μας στέλνει επίτηδες ο Ερντογάν.

Πολιτική βασικής υποδοχής και εν δυνάμει ένταξης.

Μόνο όμως σε αυτούς που θέλουν να μείνουν στην Ελλάδα, αφού οι περισσότεροι έχουν άλλους προορισμούς, οι κάτοικοι κια οι κυβερνήσεις των οποίων δεν τους θένε καν.

Δεν είναι δικό μας πρόβλημα αυτό, ούτε μπορούμε να το λύσουμε μόνοι μας.

Ο ΛΑΟΣ ΞΕΡΕΙ ΚΑΛΥΤΕΡΑ...

Στην Ελβετία, το αντιμεταναστευτικό SVP κέρδισε τις σημερινές εκλογές με ένα ποσοστό-ρεκόρ κοντά στο 30%‡ σύνθημά του: όχι στο χάος που φέρνουν οι πρόσφυγες.

Στην Κολωνία ακροδεξιός μαχαίρωσε χθες την υποψήφια (και ήδη από απόψε εκλεγμένη) δήμαρχο της πόλης: κίνητρό του η προσφυγική κρίση.

Στη Γαλλία εδώ και ενάμιση χρόνο η Μαρίν Λε Πεν προηγείται σταθερά στις δημοσκοπήσεις‡ το μεγάλο ατού της: η ανησυχία των Γάλλων εμπρός στους πρόσφυγες και τους μετανάστες.

Όπου και να στρέψει κανείς το βλέμμα του, Σκανδιναβία, Ολλανδία, Ανατολική Ευρώπη, Βρετανία, τα συμπτώματα είναι τα ίδια.

Παντού τα εθνικιστικά, υπερδεξιά, ευρωσκεπτικιστικά, ξενόφοβα κόμματα προελαύνουν. Σε Ελβετία, Εσθονία, Νορβηγία, Βέλγιο, Λετονία, Φινλανδία συγκυβερνούν. Σε Αυστρία, Ολλανδία, Δανία μετείχαν στο κυβερνητικό σχήμα ή το στήριζαν λίγο πιο παλιά.

Ο πολιτικός χάρτης της Ευρώπης αλλάζει γρήγορα...

Ο λαός ξέρει καλύτερα.

Οι "πρόσφυγες" βολεύουν μόνο τους διακινητές τους, τα μεγάλα αφεντικά που σχεδιάζουνε να δίνουνε φτηνά μεροκάματα & μισθούς ολοένα μειούμενους, κάποιους λαθρέμπορους επιπέδου λαικής αγοράς και κάποιους αργόσχολους πολυ-πολιτισμικούς δήθεν και υπέρμαχους της ουτοπικής "ανοιχτής κοινωνίας" που θα έχουν θέμα να φιλοσοφούνε αενάως χωρίς να βάζουν το χέρι στην τσέπη.Χωμένοι στον δικο τους κόσμο, χωρίς επαφή με την πραγματικότητα... 

Οι υπόλοιποι πολίτες, η πλειοψηφία του εργατικού κόσμου που σίγουρα αργά ή γρήγορα θα χάσουν τις δουλειές τους και την ησυχία τους, θα κληθούν από τους παραπάνω "φιλάνθρωπους" και τις κυβερνήσεις τους να πληρώσουν αναγκαστικά τον λογαριασμό για την στέγαση, την σίτιση, την περίθαλψη, την παιδεία, κλπ μελλοντικές αξιώσεις των ασιατικών κι αφρικανικών στιφών που δεν πρόκειται να σταματήσουν να έρχονται.

Ενώ ταυτόχρονα θα βλέπουν τις γειτονιές τους να μαγαρίζονται από το κάθε νεαρό απροσάρμοστο κατακάθι, τι χειροπιαστό έχουνε να κερδίσουνε;

Δεν θα τους πει ποτέ κανείς... 

Οι γνωστικοί πολίτες που ζούν και κινούνται στο σήμερα, μα αντάμα και οι κακομοίρηδες και οι πεινασμένοι δεν δείχνουν πρόθυμοι, ούτε έχουν διάθεση και χρόνο να ασχοληθούν με τα προβλήματα και την σωτηρία των άλλων...

Προσπαθούν όπως μπορούν να σώσουν πρωτίστως τον εαυτό τους και τα παιδιά τους...

Και ίσως την πατρίδα και την ταυτότητα τους, ψιλά γράμματα για τους κενούς ιδεολόγους και τα οργανωμένα συμφέροντα που ανάφερα παραπάνω...

ΙΔΑΝΙΚΕΣ (ΠΡΟΕΚΛΟΓΙΚΕΣ) ΠΟΛΙΤΕΙΕΣ...

Αυτές τις (προεκλογικές) μέρες έχει κανείς την εντύπωση ότι ζει στην απέραντη «ιδανική πολιτεία», λες και κάποιο μαγικό ραβδάκι στροβιλίζεται πάνω από την κεφαλή μας και πραγματοποιεί τις επιθυμίες όλων των πολιτών!

Οι δήμαρχοί μας αφού επί 2 - 3 χρόνια ήταν άφαντοι και ανύπαρκτοι, έβαλαν στην άκρη όλες τις οικονομίες του Δήμου τους και τώρα τις ρίχνουν χύμα όλες στους δρόμους. Καταντά γραφικό να βλέπεις παντού συνεργεία να μπαλώνουν τις πλάκες στα πεζοδρόμια, να βάφουν διαγραμμίσεις και να βουλώνουν (κακότεχνα και βιαστικά) λακκούβες στους δρόμους, με γαρμπίλι και πίσσα...

Οι περιφερειάρχες μας που κανένας μέχρι σήμερα δεν τους είχε δει και ακούσει, ξαφνικά θυμήθηκαν τα «Προγράμματα Ε.Σ.Π.Α.» και τις λοιπές εν υπνώσει χρηματοδοτήσεις ανάπτυξης των περιφερειών τους. Τώρα έχουν για όλα και για όλους λύσεις, για κάθε ιδέα, για κάθε καημό και για κάθε συναπάντημα. Ξεσκονίζουν όλα αυτά τα προβλήματα που επί δεκαετίες γνώριζαν, εξαγγέλλοντας λύσεις, προγράμματα και «σίγουρες» χρηματοδότηση εφόσον εκλεγούν φυσικά!

Οι απρόσωποι ευρωβουλευτές μας, ξαφνικά θυμήθηκαν τη χώρα τους και επανακάμψαντες εξαγγέλλουν (με ελαφρώς ξενική προφορά οι βετεράνοι) τον νυν των υπέρ πάντων αγώνα στην Ευρωπαϊκή εστία, για αναθεώρηση στόχων, επαναπροσδιορισμό προτεραιοτήτων, για ανθρωποκεντρικές πολιτικές, για ανατροπές προγραμμάτων, για εθνική ανεξαρτησία και άλλα ανούσια και ανέξοδα για την τσέπη τους...

Η δε κυβέρνηση της «Εθνικής Αξιοπρέπειας» μας, αφού μας ξεζούμισε και ισοπέδωσε τα πάντα γύρω μας, τώρα μας υπόσχεται ξανά καλύτερες μέρες κι εποχές για να μπορέσουμε να ανακάμψουμε όπως λέει!

Την ίδια ώρα, παρέχει απλόχερα το δικό μας «λίπος» (που μας αφαίρεσε χειρουργικά), στους γνωστούς ειδήμονες - επενδυτές, για να λαδωθούν αποτελεσματικά στις εργασίες αναστήλωσής μας και βέβαια εξαγγέλλει έργα, πολλά έργα με άφθονη πίσσα, παντού σε ό,τι είναι ακίνητο εδώ και δεκαετίες...

Η δε αντιπολίτευσή μας παντού και πάντοτε, υπόσχεται με σθένος, πειθώ και αυτοπεποίθηση, «αυτά και άλλα τόσα»!!

Και αυτός ο λαός, ο υπερήφανος, ο υπέροχος και πανέξυπνος λαός μας, μαστουρωμένος πλέον από τη μεγάλη μπόχα της πίσσας, που παντού αναδύεται και τον περιβάλλει, πείθεται από όλους και δηλώνει ξανά έτοιμος, να πράξει με «υπευθυνότητα» για ακόμα μια φορά το καθήκον του...

Έτσι, φαντάζομαι ότι μετά τις εκλογές, θα βλέπουμε αυτόν τον πασαλειμμένος με «πίσσα και πούπουλα» και θα διερωτόμαστε:  είναι άραγε το λαμόγιο που βρήκε επιτέλους αυτό που τούπρεπε τόσο κιαρό, ή μήπως είναι και πάλι αυτός ο δυστυχής εύπιστος λαός που την (ξανα)πάτησε;

ΜΕΤΑ ΤΟΝ ΑΝΑΣΧΗΜΑΤΙΣΜΟ...

Από την Κυβέρνηση των Τριών στην Κυβέρνηση των Δύο. Αλλαξε ο Μανωλιός κι έβαλε τα ρούχα του αλλιώς; Κατά μια έννοια ναι, κατά μίαν άλλη όχι. Πάντως δεν ήταν και ό,τι καλύτερο τώρα οι εκλογές...

Μετά τον ανασχηματισμό, η έμμετρη γνώμη του λαού:

Εν τέλει το μπουμπούνισε ο Φώτης το αντίο

κι είχε δεν είχε τα 'καμε με μιας τα τρία δύο...

Τα κόμματα που σμίξανε τη χώρα για να σώσουν

κι ό,τι μπορούσαν κάνανε για να το κατορθώσουν...

Καθένας για τις πράξεις του έχει και την ευθύνη

κι η ιστορία κι ο λαός τον Φώτη θα τον κρίνει,

άσχημα για τα πρόσφατα τα θλιβερά συμβάντα...

Όπου στην κρίσιμη στιγμή εκάθισε στην μπάντα

κι άφησε τους υπότροπους να κάνουν τα κουμάντα

και να μας κυβερνούν στραβά ως κυβερνούσαν πάντα...

Από τον γνωστό Χανιώτη σατιρικό ποιητή Παύλο Πολυχρονάκη η επίκαιρη σάτιρα. Τι 'χες Γιάννη; Τι 'χα πάντα; ο τίτλος της.

Μένω στον τελευταίο στίχο της σάτιρας του: Και να μας κυβερνούν στραβά, ως κυβερνούσαν πάντα.

Δεν ξέρω αν υπάρχει έστω και ένας Ελληνας που να πιστεύει το αντίθετο, μόλις ανακοινώθηκαν τα ονόματα του νέου κυβερνητικού σχήματος, που στους γνώστες εγγυόνται μόνο αποτυχία!

Διάχυτη η αντίληψη ότι τα πράγματα πάνε για τους πολίτες από το κακό στο χειρότερο...

ΤΟΥΡΚΙΚΗ ΕΞΕΓΕΡΣΗ...

Παρά την φαινομενική παντοδυναμία του Ερντογάν, η μαζική εξέγερση κυρίως νέων κατέδειξε ότι η Τουρκία δεν είναι καλά ως πολυεθνική κοινωνία, ως θρησκευτική αντιμαχία, ως δημοκρατικοφανή αυθαιρεσία, ως πολυεπίπεδη κοινωνική αδικία, ως υπερ-εξοπλισμένη ανάμεσα σε Ιράν και Ισραήλ, ανισορροπία, με νεοσουλτανική νοοτροπία και αχόρταγη εθνική βουλιμία...

Όμως  ανάμεσα σε όλα αυτά τα συν και τα πλην, η Τουρκία μιας σημερινής πραγματικότητας υπαρκτού υπερπληθυσμού και πολεμικού υπερεξοπλισμού χρησιμοποιείται για άλλα υπερ-συμφέροντα ανατολής και δύσης, με κίνδυνο μεγαλύτερης εσωτερικής κρίσης η οποία δεν αποκλείεται να οδηγήσει σε εξωτερικές τουρκικές περιπέτειες για ενεργειακές διεκδικήσεις, που ενδέχεται να θέσουν σε κίνδυνο και Ελληνικές καταστάσεις, παρά τις υποσχέσεις για ελληνο-τουρκική φιλία και συνεργασία οι οποίες δεν είναι αξιόπιστες σύμφωνα με τη μακρά Ελληνική εμπειρία...

Η λαϊκή (κυρίως από νέους ανθρώπους) εξέγερση που απλώθηκε ως σαρωτικός τυφώνας από την Κωνσταντινούπολη, στην Αγκυρα, στη Σμύρνη, αλλά και πολλές άλλες τουρκικές πόλεις, κατά της αυταρχικής διακυβέρνησης Ερντογάν κατέδειξε μια νέα πολιτική και κοινωνική πραγματικότητα να εκτείνεται και να κυριαρχεί σε όλη την Τουρκία.

Αυτή η νέα λαϊκή τουρκική πραγματικότητα της νέας γενιάς και του τουρκικού πολύμορφου (με άλλες φυλές και άλλες θρησκευτικές ισλαμικές πεποιθήσεις, αλλά και άλλες θρησκευτικότητες, δεν λειτουργεί με τις απόλυτες μουσουλμανικές θρησκευτικές υποτάξεις του παρελθόντος. Γιατί πρωταρχικά έχουν μπολιασθεί με την ευημερία και την ψευδοευημερία της αγοράς, της παγκοσμιοποίησης, της κατανάλωσης της ηδονιστικής ζωής, μαζί με μια επιφανειακή καταναλωτική ελευθερία.

ΚΥΡΙΑΡΧΗ Η ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΗ ΒΙΑ ΣΤΗΝ ΤΟΥΡΚΙΑ

Ομως τώρα με την κρίση χάνει την όποια προηγούμενη αξία της, αφού μετά την κρίση μένει μετέωρο το τι πρέπει να γίνει αφενός για την έντονη εξέγερση που σαν πύρινη λαίλαπα κάλυψε σχεδόν όλη την Τουρκία, ενώ παράλληλα δημιούργησε σε διάφορες Ευρωπαϊκές και γειτονικές χώρες της Τουρκίας όπως και στην Ελλάδα, εκδηλώσεις διαμαρτυρίας κατά της βίας που ασκείται από τις αστυνομικές δυνάμεις, σε βάρος των νέων ιδιαίτερα, αλλά και όλων των ταλαιπωρούμενων οικονομικά, κοινωνικά και ελευθεριακά Τούρκων ανδρών και γυναικών, νέων και ηλικιωμένων πολιτών.

Αυτοί - αυτές, τελικά έχουν ζήσει και μέσω της ιντερνετικής ανοιχτής κοινωνίας τον διαρκή εκσυγχρονισμό ιδιαίτερα της δύσης, ο οποίος δεν είναι πλέον εύκολο να παραμεριστεί από μια θρησκευτικοπολιτική σύγχρονη δημοκρατικοφανή καταναγκαστικότητα που θα επιβάλεται με συνεχή αστυνομική βία. Μια βία άγρια και αδυσώπητη, όπως φάνηκε σε όλες τις φάσεις σκληρής καταστολής της λαϊκής εξέγερσης.

ΑΜΦΙΣΒΗΤΕΙΤΑΙ ΤΟ ΝΕΟ ΣΟΥΛΤΑΝΙΚΟ ΚΑΘΕΣΤΩΣ

Κυρίως όμως αποδείξανε ότι το νέο σουλτανικό καθεστώς Ερντογάν από εδώ και πέρα δεν είναι ασφαλές. Εχει υποστεί μια κρίσιμη ρωγμή η οποία καθ' εαυτή μπορεί να επιφέρει την πτώση του.
Ή διαφορετικά τη σκλήρυνσή του, για να μπορέσει να κρατηθεί στην εξουσία για προώθηση του μεγάλου ερντογανικού σχεδίου (που εκφράζει ευρύτερη υπερ-ατλαντική γεωστρατηγική) για να καταστεί η Τουρκία η μεγάλη περιφερειακή μουσουλμανική δύναμη που θα επιτηρεί τη διασφάλιση του δυτικού ελέγχου σε όλο τον ζωτικό χώρο της Μ. Ανατολής, Μεσογείου ακόμα και Βαλκανίων.
Ενας ρόλος όμως, εξαιρετικά δύσκολος τόσο για τα ενεργειακά προβλήματα εκμετάλλευσης γεωτρήσεων, αγωγών κ.λπ. όσο και για τον έλεγχο των πυρηνικών και συμβατικών εξοπλισμών, του ελέγχου των υδάτων και άλλων κρίσιμης στρατηγικής σημασίας μεταλλευμάτων και πρώτων υλών.

ΣΕ ΑΔΙΕΞΟΔΟ Η ΔΙΠΛΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΤΗΣ ΤΟΥΡΚΙΑΣ

Αυτό τον ρόλο των πολλαπλών εξισορροπήσεων τον έπαιξε η Τουρκία με προέχουσα την ισλαμική -δημοκρατικοφανή- πολιτική Ερντογάν εδώ και αρκετά χρόνια. Παίζοντας έναν διπλό (μουσουλμανικό και κοσμικό) ρόλο αφενός και αφετέρου πάλι έναν διπλό μουσουλμανικό δυτικό ρόλο.

Με αποτέλεσμα να έχουν οδηγηθεί σε αδιέξοδο και οι δύο αυτές μορφές εξωτερικής και εσωτερικής πολιτικής της Τουρκίας. Η οποία τώρα αναζητά διεξόδους για να συγκροτήσει την ώρα μιας δεδομένης Τουρκίας πολλαπλής ισχύος, τη δική της ανασφάλεια μέσα κι έξω από την Τουρκία.

50 ΠΕΡΙΠΟΥ ΞΕΧΩΡΙΣΤΕΣ ΟΝΤΟΤΗΤΕΣ ΣΤΗΝ ΤΟΥΡΚΙΑ

Γιατί τώρα έχει βρεθεί μπροστά στο κρίσιμο σημείο αντιμετώπισης της αμερικανο-προωθούμενης δημιουργίας ενός κουρδικού κράτους με αλλαγή πολλών δεδομένων στο σημερινό τουρκικό κράτος, το οποίο δεν αποτελεί μια εθνολογικά ομοιογενή χώρα, αφού μέσα σ' αυτή υπάρχουν 50 περίπου ξεχωριστές εθνότητες ή φυλές οι οποίες όσο κι αν έχουν αφομοιωθεί δημιουργούν σοβαρά προβλήματα για την περαιτέρω ομοιογενή τουρκική πορεία μέσα σ' έναν μεταλλασσόμενο επαναστατικό κόσμο.

Με μείζονος σημασίας προβλήματα για μια Τουρκία μιλιταριστική, που ταυτόχρονα θέλει να είναι και ευρωπαϊκή. Ενώ παράλληλα είναι απόλυτα εξαρτημένη από την πρόσδεσή της στην αμερικανική στρατηγική, με αναζητήσεις ισορροπιών απέναντι στη Νεο-ρωσική ενεργειακή και γεωστρατηγική πολιτική. Η οποία επανέρχεται στην παραδοσιακή, τη μεσογειακή και μεσοανατολική πολιτική.

ΜΠΛΕΓΜΕΝΗ ΑΛΥΣΙΔΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΩΝ ΤΟΥΡΚΙΑΣ ΣΤΗ Μ. ΑΝΑΤΟΛΗ

Ολα αυτά δημιουργούν μια αλυσίδα προβλημάτων για τη σημερινή και την αυριανή Τουρκία που αναζητά ρόλους νέας τουρκικής δυναμικής, ακόμα και σε συνεργασία με το Ισραήλ.
Μια συνεργασία που άρχισε επίσημα αλλά με απόρρητες ρήτρες, με μνημόνιο φιλίας και συνεργασίας που υπογράφηκε τον Νοέμβρη του 1993. Για να υπογραφεί αργότερα σύμφωνο στρατιωτικής συνεργασίας που παρουσιάστηκε ως εκπαιδευτική συμφωνία. Για να γίνει εδώ και 15 χρόνια ένας άξονας Τουρκίας -  Ισραήλ, απέναντι στον άξονα Συρίας - Ιράν. Ο άξονας όμως Τουρκίας - Ισραήλ προεκτάθηκε με συμμετοχή και της Ιορδανίας και ευρύτερα της Σαουδικής Αραβίας κ.λπ.
Όλη αυτή η διαδικασία ενίσχυε την ερντογανική στρατηγική του νεοοθωμανισμού, αλλά ατόνησε.

Γιατί κυρίως όλα τα μουσουλμανικά κράτη άρχισαν να υποπτεύονται τον διπλό τουρκικό ρόλο.

Τόσο για διαφορές στους εξοπλισμούς όσο και για διάφορες αποδοκιμασίες της Τουρκίας των επιδρομών του Ισραήλ στην Παλαιστίνη, με στροφή στη συνέχεια της Τουρκίας για προσεταιρισμό ηγετικής προστασίας του ισλαμικού κόσμου από το 2008. Οι σχέσεις των δύο χωρών επιδεινώθηκαν για να γίνει το σπάσιμο των σχέσεων το 2010, όταν οι Ισραηλινοί σκότωσαν 8 Τούρκους ακτιβιστές που συμμετείχαν στη μεταφορά ανθρωπιστικής βοήθειας στην τότε αποκλεισμένη Γάζα.

Με συνεχή ένταση έκτοτε, λόγω της μεγάλης κρίσης στους πολέμους της αραβικής άνοιξης και κυρίως στη συνεχιζόμενη δραματική Συριακή κρίση έγινε επαναπροσέγγιση Τουρκίας - Ισραήλ με αμερικανικές απαιτήσεις (σύμφωνα με πολλά και διάφορα που λέγονται) για πιο ενεργό ρόλο της Τουρκίας κατά Συρίας -  Ιράν κ.λπ.

Αλλά και κατά της ρωσικής επιδίωξης να καταστεί η Ρωσία ο αφέντης της ενεργειακής εξάρτησης της Συρίας.

Η ΤΟΥΡΚΙΑ ΙΣΧΥΡΗ ΚΑΙ ΑΝΙΣΧΥΡΗ ΣΗΜΕΡΑ ΚΑΙ ΑΥΡΙΟ

Τώρα όσον αφορά στην ερντογανική σκλήρυνση κατά εξεγειρόμενων Τούρκων πολιτών, τούτο το γεγονός θα έχει φαινομενικά αποτελέσματα απέναντι στην εξεγειρόμενη τουρκική νεολαία, η οποία μπορεί τώρα να καταναγκαστεί να σταματήσει προσωρινά τις εξεγερτικές διαδηλώσεις.

Ομως το πνεύμα της ευρέος φάσματος πολιτικής αντίδρασης θα παραμείνει σε εσωτερικό αναβρασμό ως την κάποια στιγμή έκρηξής του.

Γιατί η νέα Τουρκία δεν είναι ούτε κεμαλική ούτε ερντογανική, αλλά ούτε και παλαιο-μουσουλμανική.
Απλά είναι μια κοινωνία μετάβασης προς νέα σύνορα πολιτισμού, έστω και αδιέξοδου, όπως αυτός που ζούμε σήμερα.

Εκτός και αν ξένα συμφέροντα με παρεμβάσεις εμποδίσουν ομαλές εξελίξεις στην Τουρκία...

ΑΝΤΙΡΑΤΣΙΣΤΙΚΟΣ ΝΟΜΟΣ...

Γιατί τόση πρεμούρα να φορέσουμε καπέλο ένα νόμο με περίεργους όρους περί «εχθροπάθειας» και πρόκλησης «μίσους»; Όροι υποκειμενικοί, με ερμηνεία λάστιχο, που θα δημιουργήσουν εγκλήματα από απλή έκφραση γνώμης γνώμης.

Δεν χρειαζόμαστε τέτοιες ολοκληρωτικές διατάξεις, όσο κι αν αρέσουν στο τυχαία τοποθετημένο σημερινό υπουργό δικαιοσύνης  και κάποιους άλλους του είδους του.

Ο συγκεκριμένος νόμος είναι ασαφής και καταργεί την ελευθερία του λόγου. Το να σταματήσουμε να μιλάμε για το πρόβλημα δεν σημαίνει ότι αυτό θα σταματήσει να υπάρχει...
 
Υπάρχει ήδη σχετικός νόμος και ισχύει. Διώκει αυτεπάγγελτα πράξεις ή ενέργειες που μπορεί να προκαλέσουν διακρίσεις, μίσος ή βία κατά ομάδων ή ατόμων λόγω φυλετικής ή εθνικής καταγωγής ή θρησκεύματος. Αυτό σε συνδυασμό με τον ποινικό κώδικα συνθέτει ένα ποινικό πλαίσιο που είναι υπεραρκετό. Δεν χρειάζεται νόμος προληπτικής αντιμετώπισης της Χρυσής Αυγής (γιατί περί αυτού πρόκειται το Ρουπακιώτειο πόνημα) μπορεί και να την ενδυναμώσει ανάμεσα στον πραγματικό λαό αντί να την καταστείλει.

Αν ο στόχος κάποιων είναι να εξουδετερώσουν την άνοδο της Χ Α με τέτοια κατασταλτικά μέτρα που θα διώκουν πεποιθήσεις και γνώμες, γιατί τα αληθινά ρατσιστικά εγκλήματα ήδη διώκονται. Ελληνικός "φασισμός" και ανεξέλεγκτη μετανάστευση πάνε μαζί, είναι κοινωνική αντίδραση το πρώτο έναντι του δεύτερου. Αν δεν θέλετε να πολλαπλασιάζονται καθημερινά οι "φασίστες", εφαρμόστε αυστηρό μεταναστευτικό μοντέλο και απελάστε άμεσα όλους τους λαθρομετανάστες.

Η πιο αποτελεσματική αντιρατσιστική πολιτική είναι η συντριβή της λαθρομεταναστευτικής εισβολής και της μαύρης και παράνομης εργασίας που βολεύει κάποια συμφέροντα, η άμεση κι οριστική απέλαση των παρανόμων και η γρήγορη απόδοση πολιτικού ασύλου, στους ελάχιστους ξένους που το δικαιούνται πραγματικά, με παράλληλη άμβλυνση των κοινωνικών αντιθέσεων κι εντάσεων.

Ο Ελληνικός λαός μαστίζεται από την οικονομική κρίση, παλεύει καθημερινά για την επιβίωση, εξοργίζεται από τους πολιτικούς, σιχτιρίζει τη λαθρομετανάστευση, μα βαθιά μέσα του αποδοκιμάζει τους νεοναζιστές - υμνητές του Χίτλερ. Κι αν ένα μέρος της Ελληνικής κοινωνίας έχει ταυτιστεί με τη Χρυσή Αυγή προσωρινά για τους δικούς του λόγους, είναι σίγουρο ότι θα επιστρέψει στον δημοκρατικό χώρο, όταν τα πράγματα θα πάνε καλύτερα, κι όταν αυτή η κυβέρνηση δώσει το όραμα για μια νέα κοινωνία.

Αυτό ακριβώς είναι και το στοίχημα όλων όσων είναι σοβαροί στη χώρα αυτή. Να δώσει ένα διαφορετικό όραμα στους Έλληνες ώστε να απαγκιστρωθούν από τις συνθήκες ανωμαλίας που προσπαθούν να δημιουργήσουν οι Χρυσαυγίτες αντάμα με τους ακροαριστερούς - αναρχικούς κλπ βαρεμένους.

Η Χ.Α θα αποτελούσε μιά γραφική πολιτική ατραξιόν, αν υπήρχαν αποτελεσματικές πολιτικές προτάσεις-λύσεις στα προβλήματα της ανεξέλεγκτης λαθροεισβολής, της ξενόφερτης εγκληματικότητας και της μαζικής φτωχοποίησης του Ελληνικού λαού (του 30% + ανεργίας).

Το άθλιο αυτό κατασκεύασμα που υποχρεωτικά μας επιβάλλεται έξωθεν και οι ντόπιοι αισχροί πολιτικάντηδες - λακέδες με υπερβάλλοντα ζήλο σπεύδουν δουλικά να προωθήσουν, αποτελεί ακόμη ένα μέτρο πίεσης του λαού μας.

Η απάντηση πρέπει να είναι ασφαλή σύνορα, ασφαλείς δημόσιοι χώροι, ασφαλή σπίτια και προπαντός αισιόδοξη προοπτική για το αύριο, για τους κατοίκους αυτού του τόπου.

Το κράτος δικαίου και η πατριωτική πολιτική, που έχουν ξεχαστεί...

ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΙΚΑ ΑΙΤΗΜΑΤΑ...

Όταν στην εξουσία εναλλάσσονταν ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, η νομή του κράτους εθεωρείτο φυσιολογικό επακόλουθο μετά την κάθε εκλογική αναμέτρηση.

Όπου βλέπαμε το πρώτο μέλημα του νικητή, που ήταν η άλωση του δημοσίου από τα δικά του παιδιά καθώς και η αλλαγή των συνδικαλιστικών ηγεσιών από ημέτερους.

Όλα αυτά με "νόμιμες" διαδικασίες, αποδεκτές από τον δικομματισμό...

Ο υπόλοιπος λαός χαρακτήριζε πολύ σωστά αυτούς τους κομματικούς συνδικαλιστές κομματόσκυλα. Οι εργαζόμενοι άρχισαν να απαξιώνουν τους στημένους αγώνες τέτοιων συνδικαλιστών. Που θεωρούσαν τις κατακτημένες θέσεις περισσότερο ως εφαλτήριο για τα βουλευτικά έδρανα και λιγότερο για το καλό του κλάδου.

Και έτσι γινόταν...
Ας σκεφτούμε μόνο τους αγώνες που έπρεπε να γίνουν, αλλά δεν έγιναν, διότι αυτό ήθελε η εκάστοτε κυβέρνηση. Ή τους παράταιρους ανεπιτυχείς αγώνες. Δέστε τη Βουλή σήμερα, μετρήστε τους κομματικούς συνδικαλιστές - βουλευτές μετά τη μεταπολίτευση και θα καταλάβετε.

Όποια κυβέρνηση τα είχε καλά με τους συνδικαλιστές, μακροημέρευε. Οποια ακόμη ήθελε να υποστηρίξει τους συνδικαλιστές της, τους προέτρεπε να απεργήσουν για να τους δώσει "κάτι"

Έτσι δημιουργήθηκαν τα μισθολογικά ρετιρέ του δημοσίου. Ετσι το ενιαίο μισθολόγιο δεν υπήρξε ποτέ ενιαίο. Η καθαρά κομματική επιδοματική πολιτική κατέστρεψε κάθε έννοια δίκαιης αμοιβής των εργαζομένων. Οποιος πίεζε περισσότερο (τον λαό όμως κι όχι τα κόμματα και τις ηγεσίες) οικονομικά ή κοινωνικά κέρδιζε τα περισσότερα.

Αυτό γίνεται και σήμερα, έστω με πενιχρότερα αποτελέσματα (διαπραγματεύσεις για μη μειώσεις ορισμένων), αφού παραμονεύουν μνημόνιο, δανειστές, χρεοκοπία.

ΕίναιΙ φανερό πως οι οποιεσδήποτε μαξιμαλιστικές συνδικαλιστικές απαιτήσεις, την ώρα που περικόπτονται αγρίως μισθοί και συντάξεις, συνιστούν μάλλον πρόκληση για την υπόλοιπη κοινωνία...
Τα πράγματα είναι εξαιρετικά δύσκολα και μπορεί να γίνουν ακόμη χειρότερα αν επικρατήσει κοινωνικός αναβρασμός, κλείσιμο δρόμων, τυφλές απεργίες.

Βέβαια οι οποιοιδήποτε "εργατοπατέρες" με την τεράστια δύναμη που τους έδωσαν τα φιλικά προς αυτούς κόμματα και οι κυβερνήσεις, είναι ακόμη σε θέση να επηρεάζουν καταλυτικά την κοινωνία, την πολιτική και την πορεία της χώρας.

Μα σήμερα η Ελληνική κοινωνία αντιλαμβάνεται πως οι συντεχνίες με τα παράλογα αιτήματα τους, έχουν τελειώσει. Γι' αυτό και αντιδρά με σοβαρότητα και αυστηρότητα σε "κιτητοποιήσεις" και φαινόμενα τύπου Φωτόπουλου, Σταματόπουλου ή Μπούτα κλπ συνδικαΛΗΣΤΩΝ που ταυτίζουν τα δικά τους κρατικοδίαιτα συμφέροντα με αυτά της πλειοψηφίας του Ελληνικού λαού...

Το θέμα είναι, αν το ίδιο το κράτος θα έχει το σθένος και την ικανότητα να προστατεύει το δημόσιο συμφέρον και να επιβάλει στοιχειώδη δικαιοσύνη.

Δεν μηδενίζονται έτσι οι αγώνες κανενός εργαζόμενου, αλλά δεν πρέπει όλοι μαζί να "καίγονται" εξυπηρετώντας μικροκοματικές σκοπιμότητες ορισμένων.

Επιθυμούμε όλοι μια κυβέρνηση που να μας βγάλει από την παρατεταμένη κρίση, με ομαλό τρόπο. Διορθώνοντας ταυτόχρονα και τις κοινωνικές αδικίες που συσσωρεύτηκαν εδώ και δεκαετίες...

Ο ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΣ ΣΤΟΧΟΣ...

Βαρεθήκαμε πια τις στερεότυπες εκφράσεις που τροφοδοτούν καθημερινά τα αφτιά και το μυαλό μας, για την Ελλάδα που "πρέπει να παραμείνει στο ευρώ", που "πρέπει να τηρήσει τις δεσμεύσεις της", που "πρέπει να ανακτήσει την εμπιστοσύνη των αγορών", τις οποίες ακούραστα μας επαναλαμβάνουν διαρκώς οι δανειστές μας και οι εδώ υπηρέτες τους.

Οι συνεχείς απειλές της τρόικας με πρωταγωνιστή τον φόβο της επιστροφής στη δραχμή, μας υποβάλλουν διαρκώς σε πολλαπλές θυσίες που αν και έχουν πολλές ονομασίες (επιπρόσθετα μέτρα, περιστολές, ισοδύναμα κ.λπ.), όλα συντείνουν σε ένα και μόνο: Τη διαρκή μείωση των μισθών, των συντάξεων και των λοιπών παροχών ενός κοινωνικού κράτους.

Στο ίδιο μήκος κύματος με τους δανειστές μας κινείται και οι εδώ υπηρέτες τους - πολιτικοί που εκλέξαμε κυβέρνηση, που απαρτιζόμενη από ανθρώπους άβουλους, ανήμπορους και μοιραίους, αναμασώντας τα ίδια ξύλινα λόγια και ακροβατώντας μεταξύ φόβου και ελπίδας, αυτοπροσδιορίζονται ως αυτόκλητοι και μοναδικοί σωτήρες μας.

Πολλές αλλαγές έχουν συντελεστεί το τελευταίο διάστημα στην Ελλάδα. Αλλαγές που σχεδιάστηκαν και αποφασίστηκαν από τους Ευρωπαίους εταίρους, φυσικά με τα δέοντα ανταλλάγματα. Λες και μέχρι τώρα δεν υπήρχε κανένας έλεγχος και σωστή άσκηση διοίκησης, λες και όλα ήταν αφημένα στην τύχη και το άγνωστο, εδώ και κάμποσο καιρό προσφέρεται βοήθεια στην Ελλάδα, προκειμένου να αλλάξει συνολικά το τοπίο της οικονομίας της. Η βοήθεια βέβαια αυτή συνοδεύεται από μέτρα λιτότητας, περικοπές, απολύσεις, περιστασιακή απασχόληση και ανασφάλιστη εργασία. Και κάθε λίγο η τρόικα ζητά και από κάτι, με τις διαβουλεύσεις να μην σταματούν...

Είναι απορίας άξιον η ευκολία με την οποία οι δήθεν εκπρόσωποι του Ελληνικού λαού, λαμβάνουν συνεχώς βάρβαρα και άδικα μέτρα που καταληστεύουν τα εργασιακά και κοινωνικά του δικαιώματα, αδιαφορώντας πλήρως για την αξιοπρέπεια και την επιβίωση του, έστω και αν στο τέλος δεν παραλείπουν να χύνουν τα γνωστά πια σε όλους κροκοδείλιά τους δάκρυα μέσα από τις οθόνες...

Την ίδια στιγμή γίνονται συνεργοί απερίγραπτης σε μέγεθος φοροδιαφυγής ισχυρών εκπροσώπων εγχώριων μαύρων κεφαλαίων, αποκρύπτοντας επιμελώς τα στοιχεία τους.

Όσο όμως και αν θέλουν να μας παγιδεύσουν στη δική τους λογική οι τεχνοκράτες εκπρόσωποι των τραπεζικών κολοσσών, χρησιμοποιώντας σαν εργαλείο τη γλώσσα της επίπλαστης δικής τους πραγματικότητας, άλλο τόσο εμείς θα αντιστεκόμαστε και με όπλο την απλή μας σκέψη δεν θα πάψουμε να λέμε στη δική μας γλώσσα την αλήθεια.

Και η αλήθεια είναι όπως πάντα μία, που δεν λέχτηκε ανοιχτά:
Ο πλούσιος Βορράς της Ευρώπης, λαμβάνοντας υπόψη κάποια οικονομικά μεγέθη (όπως ο συνεχής ανταγωνισμός της Κίνας, η μείωση του ποσοστού κέρδους του κ.λπ.), αποφάσισε να εκπονήσει και στη συνέχεια να εφαρμόσει ένα πολύ φιλόδοξο σχέδιο αντιπερισπασμού, σύμφωνα με το οποίο θα επιχειρούνταν να δημιουργηθεί μια τεχνητή οικονομική κρίση χρέους σε κάποια κράτη - μέλη του φτωχού Νότου, με συνέπεια την επιβολή σκληρών μέτρων λιτότητας για τις χώρες που θα συνεργαζόταν και με απώτερο σκοπό τη μείωση του μισθολογικού κόστους και κατά συνέπεια την επίτευξη περιβάλλοντος φθηνής και ελαστικής εργασίας.

Ταυτόχρονα η αδυναμία κατοχής και συντήρησης των ακίνητων περιουσιών λόγω των αβάσταχτων φόρων σε συνδυασμό και με την εξαθλίωση της επιβίωσης όπου θα ακολουθούσε, μοιραία πια οι ακίνητες αξίες θα περνούσαν έτσι εύκολα στα χέρια των οικονομικών κατακτητών, με προέκταση την αμφισβήτηση ακόμα και εκείνης της εθνικής ανεξαρτησίας.

Ως πιλοτικό κράτος - πειραματόζωο επελέγη η Ελλάδα, αφού από την αρχή οι άνθρωποι που είχαν τις τύχες μας στα χέρια τους εμφανίστηκαν ως απόλυτα συνεργάσιμοι με τους ξένους εντολείς τους.
Ολα τα μέτρα που εφαρμόστηκαν στα δύο μέχρι στιγμής μνημόνια και τις τροποποιήσεις τους είχαν έναν και μόνον έναν στόχο: Τη σταδιακή και διαρκώς κλιμακούμενη αποδυνάμωση και εξαθλίωση του Ελληνα πολίτη, με ταυτόχρονη απαξίωση τόσο της αγοραστικής του δυνατότητας όσο και της αξιοπρέπειας του.

Με σύμμαχο τον τρόμο της χρεοκοπίας κατάφεραν μέχρι στιγμής να μειώσουν κατά πολύ το μισθολογικό κόστος και να εξασφαλίσουν ακόμα μεγαλύτερες μειώσεις στο άμεσο μέλλον μέσα από τις ρήτρες που τελευταία υπέγραψαν.

Αναρωτιόμαστε όλοι μέχρι πού θα φτάσουν οι απειλές και οι εκβιασμοί του Ελληνα;

Οι εκπρόσωποι του κεφαλαίου ξένοι και ντόπιοι βάσει του σχεδίου που εφαρμόζουν πιστά, έχουν υπολογίσει τους στόχους τους. Ακούγεται ολοένα και περισσότερο να λέγεται σε πολλές γωνιές της πιάτσας της αγοράς ότι στον λεγόμενο "πάτο του βαρελιού" ο μέσος μηνιαίος μισθός αποτιμάται λίγο πιο κάτω από τα 300 ευρώ...

Μετά την επίτευξη του στόχου αυτού, να είστε σίγουροι ότι ως διά μαγείας θα έρθει και η ανάπτυξη, η οικονομία μας θα τεθεί σε επανεκκίνηση, η ανεργία θα πέσει κατακόρυφα και όλοι μαζί, η γενιά πλέον των 300 ευρώ, απασχολούμενοι στις πρώην περιουσίες μας, θα πραγματοποιούμε το όνειρο της ανοικοδόμησης της νέας Ελλάδας.

Αν αυτήν την Ελλάδα ονειρευόμαστε, τότε ας αναλάβει ο καθένας μας τις ευθύνες του...
Οι εμπνευστές και εκτελεστές του σχεδίου εξαθλίωσης της χώρας μας και των πολιτών της, γνωρίζουν πολύ καλά τον ρόλο που πρέπει να παίξουν σε αυτήν την υπόθεση.

Το μόνο που ενδεχομένως δεν γνωρίζουν και που δεν μπορούν να υπολογίσουν, είναι την ανοχή και την αντοχή του πειραματόζωου, που από τώρα και στο εξής δεν θα πρέπει πλέον να θεωρείται από κανέναν δεδομένη...

ΠΑΡΑΜΥΘΙΑΣΜΑΤΑ...

Ο μέσος Έλληνας κατηγορεί τους πολιτικούς ότι άλλα λένε προεκλογικά και άλλα κάνουν μετεκλογικά αγνοώντας το γεγονός ότι για αυτό ακριβώς τους ψηφίζει.

Η γενικόλογη αρλούμπα αντί για ξεκάθαρα λόγια και πολιτική δράση, είναι μίνιμουμ προαπαιτούμενο για την πολιτική επιβίωση των πολιτικών μας και πιστέψτε με υπάρχουν πολλοί που αηδιάζουν με τον εαυτό τους επειδή πρέπει να μιλάνε έτσι και όχι συγκεκριμένα.

Πόσοι κατά καιρούς μίλησαν ευθέως στον λαό και βρέθηκαν στην αφάνεια στην αμέσως επόμενη εκλογική αναμέτρηση με λαοπλάνους παραμυθάδες που όμως έπεισαν τον αφελή λαό;

Φτάσαμε εδώ που φθάσαμε, διότι πολλές φορές εδώ και δεκαετίες, κάθε φορά που κάποιος πολιτικός (Δρεττάκης, Μητσοτάκης, Μάνος, Γιαννίτσης και λίγοι άλλοι), έλεγε μια ωμή αλήθεια αμέσως έπεφταν όλοι να τον φάνε, και φυσικά επικρατούσε πάντα ο λαϊκισμός, τα όμορφα λόγια και οι ευκολες υποσχέσεις

Νομίζετε ότι το τεράστιο ποσοστό μας που ψήφισε ΠΑΣΟΚ το 2009 πίστεψαν πραγματικά ότι λεφτά υπάρχουν ή μήπως όλοι αυτοί που ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ στις πρόσφατες εκλογές πίστεψαν ότι από την κρίση θα μας βγάλουν τύποι σαν τα κρατικοδίαιτα "στελέχη" του, μερικά δε με απαράδεκτες κι επικίνδυνες για τη χώρα ιδεοληψίες;

Οι πολίτες δυστυχώς ζητάνε να τους παραμυθιάζει κάποιος , αυτούς που δεν τους παραμυθιάζουν τους τρέμουν οι Έλληνες.

ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΚΟ ΣΟΟΥ...

Η κρίση αποδεικνύει ένα πράγμα.

Δεν υπάρχει πολιτικό προσωπικό με ικανότητες και εμπειρίες να την διαχειρισθεί.

Σε άλλα ήταν μαθημένοι.

Διορισμούς, ρουσφετάκια, χαριεντίσματα με κολλητούς και πειθήνια όργανα της διαπλοκής για ένα πεντάλεπτο στην τηλεόραση.Υπάρχει έλλειμμα πολιτικού προσωπικού με ικανότητες πέρα από το απλό επίπεδο της διαχείρισης. Μόνο που οι καιροί τώρα ζητούν κάτι πέρα από διαχείριση.

Η άρρωστη Ελλάδα γκρεμίζεται όσοι νοιώθουν ικανοί ας ετοιμάζονται, το παλιό ξηλώνεται και αφήνει χώρο για το νέο.Το σύστημα φρόντιζε εδώ και δεκαετίες να μην αναδεικνύονται ικανοί ηγέτες που να μπορέσουν να το ενοχλήσουν.

Αναπόφευκτα θέτονται τα ακόλουθα ερωτήματα:

Πως θα καθορίσουμε εμείς το νέο;

Πως θα σπάσουμε το απόστημα της κλειστής πολίτικης κάστας, ώστε να επιβάλουμε εμείς ως λαός τους όρους της ακολουθούμενης πολιτικής;

Η κοινωνία σε αυτό το κατάντημα του κοινοβουλίου δεν φέρει καμία ευθύνη;

Το θέμα είναι ότι πρέπει να καθαρίσουμε από τους κλέφτες χωρίς να υπάρχει φόβος να έρθουν άλλοι κλέφτες. Δεν μπορεί οι άνθρωποι που μας έβαλαν σε αυτές τις περιπέτειες να μας κάνουν συστάσεις και ουσιαστικά να προκαλούν και να εκνευρίζουν τον κόσμο που δοκιμάζεται.

Ποιοί είναι λοιπόν χειρότεροι και περισσότερο επικίνδυνοι για την πατρίδα και τον λαό της; Εκείνοι που έγιναν πάμπλουτοι κοροιδεύοντας εκατομμύρια λαού για δεκαετίες και ξεπούλησαν τη χώρα στο τέταρτο ράιχ οργανώνοντας ταυτόχρονα σχέδιο γενοκτονίας του λαού μας (μέσω της ύφεσης, της πείνας, της εξαθλίωσης, της έλλειψης ελπίδας για το μέλλον) καθώς και ύπουλο πρόγραμμα αλλοίωσης και αντικατάστασης του γηγενούς πληθυσμού από τριτοκοσμικούς αλλοδαπούς εισβολείς;

Η μήπως οι "φασίστες"της Χρυσής Αυγής; Τουλάχιστον αυτοί ότι είχαν πεί οτι θα κάνουν το έκαναν, μπάχαλο υποσχέθηκαν κι ανατροπή του σάπιου πολιτικού καταστημένου επιτέλους. Για να δοκιμάσουν αυτό ως η μόνη προσφερότερη λύση τώρα τους ψήφισε όποιος ψήφισε Χ.Α πρόσφατα στις εκλογές και όχι επειδή τάχα νοσταλγεί το 7% των Ελλήνων τα φαντάσματα του Χίτλερ και του Ρούντολφ Ες.

Οι επερωτήσεις της Χ.Α. δεν τυγχάνουν απαντήσεων. Οι απαντώντες περιορίζονται μόνο στο να τους αποκαλούν φασίστες, ναζί κ.λ.π. γεγονός που σίγουρα δεν βοηθά την ίδια την δημοκρατία και το κοινοβούλιο. Τα νταβατζοκάναλα τους έχουν αποκλεισμένους από πολιτικές συζητήσεις και τους καλούν σποραδικά για σόου.

Όσο συνεχίζονται αυτές οι τακτικές τόσο η Χ.Α. θα το εκμεταλλεύεται και θα δίνει σόου όπως το χθεσινό στη βουλή. Είναι όμως σίγουρο ότι έχουν πιάσει τον σφιγμό και τον πόνο της κοινωνίας καλύτερα από τους αριστερούς συνήθεις λαοπλάνους, αν και τα μεταφέρουν με άγαρμπο τρόπο εντός της βουλής.

Η Χρυσή Αυγή ήρθε να καλύψει το κενό που άφησε η αδιαφορία της πολιτικής ηγεσίας για έναν λαό που έμαθε να μετατοπίζει της ευθύνες του και να βολεύεται με την ανομία.

Η Χρυσή Αυγή μπήκε στα σπίτια μας όχι από το παράθυρο αλλά από την πόρτα που ανοίξαμε οι ίδιοι
Ο μόνος τρόπος να αντιμετωπιστούν είναι από άφθαρτους πολιτικούς που δεν έχουν να φοβηθούν τίποτα και με πολιτικούς όρους.

Το κόλπο που εφαρμόζουν οι κρυφοί εξωθεσμικοί κυβερνώντες είναι να μας κάνουν να νομίζουμε ότι εκλέγουμε αντιπροσώπους ψηφίζοντας σε εκλογές και εν συνεχεία να βάζουν αυτοί υπαλλήλους των τραπεζών να κάνουν πολιτική λειτουργεί πλέον και ανάστροφα, για αυτό και εμφανίζονται τα αριστερο-δεξιά άκρα και προκαλούνται αυτές οι αντιδράσεις.

Με σωστούς πολιτικούς είναι σίγουρο ότι όλα αυτά θα σταματήσουν το θέμα είναι ποιός τέτοιος θα αφήσει τους σωστούς να ασχοληθούν με την πολιτική....

ΛΑΪΚΗ ΠΑΝΑΓΙΑ...

Σκορπίζει αιώνια το χρυσάφι από το φωτοστέφανο της Παραμυθίας της, Ελεούσα της ζωής του λαού.

Σ' εκείνο τον λαό, του οποίου κλείνει μεσ' το χρυσό Της πουκάμισο τις ανάγκες των βουρκωμένων αιτημάτων, Παντάνασσα και Γρηγορούσα.

Σ' εκείνο τον λαό, που ως φεραυγής χελιδών, σπεύδει να δείξει και ν' ανοίξει τον δρόμο προς το φως!
Οδηγήτρια, Διασώζουσα εν κινδύνω...

Ξημερώνοντας η Μεσαυγουστιάτικη Λαμπρή του καλοκαιριού, του, ο Λαός αυτός της Χριστιανοσύνης, θα διαβεί κατώφλι ιερό...

Την ίδια μέρα θα οδεύσουν κι οι γυναίκες από τις γειτονιές των χωριών μας για να πάνε να θυμιάσουν και να προσκυνήσουν τις Παναγίες στα γυρόχωρα. Κάποιες μάλιστα, έχουν τάσιμο να πάνε ξυπόλυτες!

Όμορφα Αυγουστιάτικα δειλινά. Ομορφες και μεγάλες ώρες, όπως γράφει ο Αγιος Κισάμου - Σελίνου Μητροπολίτης Ειρηναίος, σε παλαιότερο εόρτιο κείμενό του.

Η Γλυκοφιλούσα και Πελαγινή, η Αγιοσορίτισσα και Νικοποιός Μυροβλύτισσα και Μελαχρινή θα σταθεί στο Αγιο Βήμα των εκκλησιών Της, να σκορπίσει πλήσμονα την αύρα της Αγιοσύνης Της, στις προσκυνούσες ψυχές...

Κι η Παναγιά η Δέσποινα η Καθαρομαρία του Σουμελά, θα κρατήσει στον κόρφο της γλυκά τον Τίμιο Λυγμό του Μαρτυρικού Πόντου. Τις προσευχές του, τα προσκυνήματα, τα μεγαλυνάρια του ευλαβικού μουρμουρητού του...

Ούτε λίγο ούτε πολύ 5.500 ονόματα έχει καταγράψει στο βιβλίο του Θεοτοκονύμια ο Ιωάννης Ιωσ. Σηφάκης (Οδυσσέας Ρωμανός). Πέντε χιλιάδες πεντακόσια (να το γράψω και ολογράφως) ονόματα της Θεοτόκου, επωνύμια, ονομασίες, ονοματεπώνυμα, αλληγορικά, συμβολικά, παρωνύμια, επίθετα, δογματικά επωνύμια, θεϊκές προσηγορίες. Από Αγίους, Προφήτες, Αποστόλους, Διδασκάλους, Πατέρες και Υμνωδούς, λογοτέχνες, συγγραφείς, ποιητές και βέβαια απ' τον λαό μας. Χώρια τα τοπικά...

Εκκλησίες αρχοντικές ή ταπεινά ξωκκλήσια, κάβοι Παναγιοσημείωτοι ή Μοναστήρια ιστορικά, θα πλημμυρίσουν λουλούδια και μύρα και Αίνους και Συγκίνηση, για τη Χάρη Της!

Να ψηλαφίσει σεμνά τη ρίζα του θρησκευτικού του Πολιτισμού.

Εκείνου που έθρεψε σταθερά τη λατρεία και τη γαλήνη στην ψυχή του και ενέπνευσε τον λόγο και τη δίψα για την Ομορφιά της Ουσίας και την Ουσία της ομορφιάς. Ροδοσταμίζοντας τη φαντασία και την αγάπη του, όπως στο άχραντο πρόσωπο της πριγκίπισσας των αγγέλων εκφράζεται...

Λιτά τα νηστήσιμα γεύματα των ημερών, με τα φρέσκα κηπευτικά και τα πλούσια φρούτα της εποχής, που δεν έχουν τελειωμό. Το ριφάκι (= κατσίκι) που σφάζουμε παραμονή Δεκαπενταύγουστου, το λέμε από μήνες πριν «Παναγιώτη», γιατί θα καταναλωθεί στα εορταστικά τραπέζια μας της καλοκαιριάτικης αυτής Λαμπρής...

Αυτό που συμβαίνει το Δεκαπενταύγουστο, δεν είναι μόνον ο εορτασμός της Κοιμήσεως της Θεοτόκου. Είναι  και τα λαϊκά πανηγύρια τα αφιερωμένα στη Χάρη Της, σε νησιώτικες και στεριανές συνάξεις. Είναι μια ευκαιρία για «συναπαντήματα» των πιστών, συγγενών και φίλων. Με κυρίαρχη την κατάνυξη της ημέρας, αλλά και τη χαρμολύπη του καλοκαιρινού «μικρού Πάσχα», όπου ακούς την ανυπέρβλητη σε έκφραση Ελληνική υμνολογία.

Για κάθε Παναγία και μια προσευχή, ένα ποίημα, μια ικεσία...

Οι Παναγίες της Ρωμιοσύνης έχουν τις ιδιαιτερότητές τους, σε κάθε νησί, πόλη ή χωριό. Τα πανηγύρια της ημέρας βρίσκονται μέσα στην αγκαλιά Της, όπως τα θέλει κι ο ποιητής μας:
Η Παναγιά το πέλαγο/ κρατούσε στην ποδιά της
Τη Σίκινο την Αμοργό/ και τ' άλλα τα παιδιά της...

Να δώσει Καλαμιώτισσα κι η Παναγιά η Κανάλα, να μεγαλώσεις γρήγορα σαν τα κορίτσια τ' άλλα...
Χιλιοτραγουδισμένη στη Σίφνο, στην Κύθνο, στην Πάρο σ' όλα τα Κυκλαδονήσια, Αφέντρα θαλασσινή ν' απλώνει το χέρι Της, στον θυμό του Ποσειδώνα...

'Ω Παναγιά μου Τουρλιανή που είσαι μέσ' το δρόμο, αξίωσε στη Χάρη Σου, να 'ρχομαι κάθε χρόνο...
Η ευλαβική αφοσίωση, απλοϊκή και τρυφερή σαν κλωναράκι βασιλικού, για την Παναγία του Τούρλου στη Μύκονο. Δεκαετίες έμεινε στο νερό η εικόνα της Παναγίας Καταπολιανής, μέχρι να επιπλεύσει ξαφνικά στον Τούρλο του Αγίου Στεφάνου.

Πες τση Κερά μου Παληανή, πως μ' έχει τρεζαμένο. Τραγουδεί ο ερωτευμένος στη Μεσαρά και ζητά... τη μεσιτεία της...

Η αγία Μυρτιά στην Αυλή Της, σέμνωμα φλεγόμενον και μη καιόμενον ως η βάτος του Σινά, Παναγιάριον πυρίμαχον και άφθαρτο στην ψυχή του κόσμου.

Κανέλλο, πήγαινε στο νησί Σαλαμίνα! Στο βόρειο τμήμα του, βρίσκεται ένας παλιός και ερειπωμένος ναός. Πήγαινε να τον ξανακτίσεις...
Η Παναγία διαλάμπουσα ως χρυσούν λαμπάδιον στον ταπεινό πιστό, με αυστηρότητα...
Η Παναγία η Απείρανθος η φανερωμένη.
- Πήγαινε σου είπα να κτίσεις την εκκλησία μου!...
Ο Κανέλλος τρέμει την Εντολή και τη θαλασσοταραχή! Πώς θα περάσει απέναντι στη Σαλαμίνα;
- Ρίξε την κάπα σου στη θάλασσα, κάθισε πάνω κι εκείνη θα σε φέρει στο νησί...
Ετσι έχει ο θρύλος της Φανερωμένης της Νεοφανείσας, αναφοράς μέγιστης του νησιού.

Η σχέση  με την Παναγία είναι υπόθεση προσωπική. Το μαρτυρούν τα χιλιάδες ονόματα που δίνονται στους ναούς και τα εκκλησάκια Της. Τι άλλο να δηλώνουν όλα τα ποικιλώνυμα Θεοτοκωνύμια, παρά την «ιδιοποίησή» Της;

Κάθε Παναγία έχει τη δική της ομορφιά και σημειολογία. Κάθε εικόνα Της αναδίδει μια ιδιόμορφη γοητεία που σχετίζεται με την «ωραιότητα της παρθενίας»  και το υπέρλαμπρον το της αγνείας Της μυστήριο των υμνωδών της.

Όλοι τη θέλουμε δική μας, άνθρωπό μας και  «διάμεσο» στον πόνο μας. Όλοι θα βρούμε λίγο χρόνο να δραπετεύσουμε, να πάμε σε κάποια εκκλησία της για να της εξομολογηθούμε τις αγωνίες, τον πόνο, τις προσδοκίες μας και ευχόμαστε την ημέρα της Παναγίας, τουλάχιστον μερικές προσευχές μας να πιάσουν τόπο...

Η Θεο-τόκος, η αενάως Φαινομένη, το Αγλάισμα της Ορθόδοξης Πίστης και η Λατρεμένη Μεσίτρια και καταφυγή της καρδιάς του κόσμου, θα κινήσει με χάρη το χέρι Της. Θα σηκώσει την πορφυρή καλύπτρα της κεφαλής Της, ως φτερούγα πάλλουσα την Αγάπη την άδολη και θα τυλίξει στη θεία
Μέταξα την Ευχαριστία της Χριστιανοσύνης Σύμπασας...

Κι ύστερα θα βυθιστεί ειρηνικά και γαλήνια στον άχραντο Υπνο Της...

ΒΓΑΛΑΜΕ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ...

Εβγάλαμε Κυβέρνηση

και ο Θεός να δώσει

καλά να κάμει στο λαό

να μην τονε προδώσει...

ΚΟΜΜΑΤΙΚΟΙ ΜΟΝΟΛΟΓΟΙ ΑΠΟΥΣΙΑ ΤΟΥ ΛΑΟΥ...

Από τα καλά της κρίσης και της απαξίωσης κομμάτων και πολιτικών, είναι ότι οι σύγχρονοι προεκλογικοί αγώνες διεξάγονται στα τηλεοπτικά κανάλια, αφήνοντας ελεύθερες τις πλατείες και τα μπαλκόνια από βαβούρα και σκουπίδια, αφού ούτε στα όνειρα τους δεν μαζεύουν αρκετό κόσμο να ακολουθεί τις "εκστρατείες" τους κουνώντας σημαιάκια...

Και πάλι βέβαια προεκλογικά δρώμενα σε όλο το Ελληνικό μεγαλείο τους: με τις ανούσιες δηλαδή, μνημονιολογικές ή αντιμνημονιολογικές φλυαρίες των εκπροσώπων των κομμάτων σε ατέρμονες συζητήσεις...

Χωρίς αυτοί να τολμούν να υπεισέλθουν στην πραγματική ουσία των προβλημάτων της κοινωνίας. Όπως, ας πούμε την τρομακτική αύξηση του αριθμού των ανθρώπων που χάνουν τη δουλειά τους, για τους νέους που δεν πρόκειται να βρούν σύντομα ή ποτέ, αλλά κυρίως των άλλων που απελπισμένοι από ότι τους επιφυλλάσει το μέλλον οδηγούνται στην αυτοκτονία.

Από τα τηλεοπτικά κανάλια και τους "καλεσμένους" (οι ίδιοι γνωστοί και ανούσιοι ξανά και ξανά, ανα βδομάδα και κανάλι), ενώ από τη  άλλη απουσιάζει παντελώς ο λαός. Έστω κι αν υποστηρίζουν όλοι οι ομιλούντες ότι ομιλούν εν ονόματί του...

Θα δείτε να μονολογούν μεταξύ τους με έναν απόλυτο κομματικό αυτισμό και μια εσωστρέφεια που χαρακτηρίζει δεκαετίες το πολιτικό μας σύστημα. Τα δε ΜΜΕ αμιλλώνται στο να παρουσιάζουν τα ευνοούμενα από αυτά κόμματα, με τους ευνοούμενους συνομιλητές και ανώδυνα θέματα - ερωτήσεις, με το αζημλιωτο για δαύτα κάτω πάο το τραπέζι, όπως θα αποκαλυφτεί πάλι μετά...

Έχει κανείς την αίσθηση ότι οι εκλογές δεν γίνονται για τον τόπο, αλλά για τα ΜΜΕ, όπως παλαιότερα για ορισμένα τυπογραφεία αφισών και τους πρόθυμους αφισοκολλητάδες...

Από το πρωί μέχρι το βράδυ παρελαύνουν ποικίλα πρόσωπα και ακούγονται οι πιο ετερόκλητες απόψεις. Που συνήθως άλλη όψη έχουν με το φως του ήλιου κι άλλη με τη δύση του.

Από την πρώτη έως τη δεύτερη προεκλογική περίοδο κόμματα, πολιτικοί μας τα έχουν πρήξει με όσα λένε και σχεδιάζουν για μελλοντικές ουσιαστικές αλλαγές σε όλους τους τομείς. Αλήθεια, αυτοί πότε θα αλλάξουν, για να αλλάξουν και τα πράματα;

Και όμως οι συμμετέχοντες στους καθημερινούς ανούσιους μονολόγους δείχνουν να πιστεύουν πως υπάρχουν κάποιοι που ενδιαφέρονται για τα λεγόμενα τους. Ή πως βρίσκονται κάποιοι που σπαταλούν χρόνο ενώ έξω είναι καλοκαίρι, για να τους παρακολουθούν...

Αλλά η επικοινωνία, επικοινωνία...Όταν μάλιστα προέρχεται από το τετράγωνο κουτί του σαλονιού μας...

ΕΚΛΟΓΩΝ ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΑ ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ...

Άνθρωποι που σε λίγες μέρες θα προσέλθουν στις κάλπες και θα ψηφίσουν.

Άνθρωποι που στην τωρινή κατάσταση φαίνεται να έχουν χάσει το έδαφος κάτω από τα πόδια τους. Έμειναν άνεργοι ή βλέπουν τις δουλειές τους να καταστρέφονται, ενώ οι ίδιοι φορτώνονται με χρέη και έχουν φτάσει στο σημείο που δεν τους νοιάζει τίποτα.

Σου λένε "αφού εγώ χάνω τα πάντα (ακόμη και αν δεν ισχύει απολύτως αυτό), δεν πάει να καεί το σύμπαν"; Δεν τους νοιάζει αν θα υπάρχει κυβέρνηση το βράδυ της 6ης Μαϊου, ούτε μπαίνουν στην συζήτηση για το πόσο χειρότερα μπορούν να γίνουν τα πράγματα;

Αυτοί μπορεί να ψηφίσουν οτιδήποτε. Είναι απολύτως απρόβλεπτοι, αλλά σε μεγάλο ποσοστό τους βλέπω απλώς να διαλέγουν κάτι άλλο από αυτό που συνήθιζαν.Είναι έξαλλοι γενικώς με το πολιτικό σύστημα και τα πρόσωπα που το συναπαρτίζουν.

Γνωρίζουν πολύ καλά ότι οι άνθρωποι στους οποίους ανέθεσαν με τις ψήφους τους να κυβερνήσουν ευθύνονται κατά μείζονα λόγο για την καταστροφή. Χρεώνουν μεγάλο μερίδιο στα κόμματα που κυβέρνησαν επειδή αδράνησαν ή έχασαν χρόνο, όταν ακόμη μπορούσαν να γίνουν πράγματα που θα περιόριζαν την έκταση της κρίσης.

Ειδικά σε αυτές τις εκλογές, πρέπει να μπούμε στη διαδικασία να σκεφθούμε περισσότερο και για περισσότερα πράγματα, όχι μόνο για τα πρόσωπα και τα κόμματα.

Έτσι κι αλλιώς στους αναποφάσιστους που είναι κατά κανόνα και οι περισσότερο προβληματισμένοι ψηφοφόροι, σχεδόν όλα τα πρόσωπα της πολιτικής είναι πολύ γνωστά και διόλου ελκυστικά.

Δεν είναι καινούρια. Το ίδιο και τα κόμματα.

Γιατί πλην μικρών εξαιρέσεων τα σχημάτισαν άνθρωποι που προέρχονται από τα "παλιά".

Χρησιμότερο είναι να σκεφθεί κανείς τί δρόμο θέλει να πάρουν τα πράγματα. Με ποιό τρόπο μπορεί να διορθωθεί το πολιτικό σύστημα, ή να αλλάξει. Για άλλους, να ανατραπεί.

Ποιά Ελλάδα θα θέλαμε; Στην Ευρώπη ή έξω από αυτήν;

Ποιοί μας φταίνε πραγματικά για την τροπή που πήραν τα πράγματα; Από πού ξεκίνησε το λάθος;

Ποιούς εμπιστευόμασταν για να μας κυβερνούν και πώς έμειναν ανεξέλεγκτοι; Θέλουμε να ελέγχονται ουσιαστικά και πώς μπορεί να γίνει αυτό; Και από ποιόν;

Τί θα θέλαμε να είναι η Ευρώπη και τί είναι ρεαλιστικό να περιμένουμε από αυτήν; Ποιές χώρες έχουν το μεγαλύτερο πρόβλημα με την οικονομική κρίση και γιατί η Ελλάδα είναι στην χειρότερη θέση από αυτές;

Πώς μπορεί κανείς με την ψήφο του να συμβάλλει λίγο για να αρχίσει κάτι να αλλάζει, στα αλήθεια;

Φτάνουν οι δηλώσεις ή οι προθέσεις των αρχηγών για να πειστεί ο λαός;

ΠΟΙΟΝ ΝΑ ΨΗΦΙΣΕΙΣ;

Ο υπουργός και ο βουλευτής που εμείς στείλαμε στη Βουλή, νομίζει πως μας έχει τυλίξει όλους σε μια κόλλα χαρτί. Με περίσσια αλαζονεία, έπαρση όταν έρχεται στην "επαρχία" του, άποψη επί παντός επιστητού, με αυτοκρατορικές συμπεριφορές, με μπουρδολογία όπου δει κάμερα και λοιπές συνήθειες πολιτικών προ γιαουρτιών και γιούχα.

Μέχρι που τους βλέπουμε τώρα να μας παρουσιάζεται ως αναδυομένη νεαρή παρθένα της πολιτικής, μη έχοντας ευθύνες για το παρελθόν κι ελπίζοντας να μας οδηγήσει ο ίδιος/α στο μέλλον.

Για αυτού του είδους των πολιτικών, οι κρατικοί μηχανισμοί βρισκονται στην υπηρεσία της φιλοδοξίας τους.

Αφού το πολιτικό μας σύστημα παραμένει αναλοίωτο τι περιμένουμε να καταλάβους αυτοί που το υπηρετούν;

Και γιατί να εργαστεί ο εξ επαγγέλματος λόγω κομματικού σωλήνα πολιτικός;

Εργάστηκε μια φορά στη ζωή του όταν ήταν αφισοκολλητής, κλακαδόρος και "αγωνιστής" του κόμματος του. Από τότε και μετά εκποιεί υπερήφανα τους αγώνες του και καλοπληρώνεται γι' αυτό.

Τι τον νοιάζει ο κάτοικος της πόλης και του χωριού, ο εργάτης, ο έμπορος, ο επιχιερηματίας (πλην ολίγων κρατικοδίαιτων στων οποίων τη λίστα υπάρχει pay roll με το όνομα του), ο διαδηλωτής και τόσοι άλλοι. Ο άνθρωπος δεν έχει καμμιά σχέση με αυτούς.

Αυτουνού η δουλειά του είναι να διασφαλίσει την απρόσκοπτη λειτουργία του συστήματος που τον θρέφει τόσα χρόνια, όπως κάθε συνετός και καθωσπρέπει υπάλληλος.

Αυτό που αφορά εμάς, τους πολίτες είναι άλλο. Γιατί τους ψηφίζουμε, γιατί τους έχουμε εκεί;
Μήπως ήρθε ο καιρός όταν θα ξαναπάμε στην κάλπη τον Φλεβάρη να σκεφθούμε ποιοί είμαστε εμείς και ποιοί είναι αυτοί που μας τη δίνουν με τα καμώματα τους και να πράξουμε ανάλογα;

Η ευθύνη δεν είναι δικιά τους παρά αποκλειστικά δική μας. Και ας μή πέφτουμε στα ψευτοδιλήμματα "ποιόν να ψηφίσεις".

Ενδεχομένως και κανέναν πάντως όχι αυτούς που δεν θέλουμε. όχι όμως αδιαφορία και αποχή. Πρέπει ο λαός να τους λήξει μίας και διά παντός και να τους βλέπουμε μόνο στο μουσείο της φαυλότητας.

Να προτάξουμε άλλους υποψήφιους όπως τους θέλουμε και να τους έχουμε από κοντά όταν πάνε να ποραστρατήσουν.

Αφού τους κάνουμε να καταλάβουν πως το να είναι βουλευτές είναι εθνική τιμή και όχι τιμή βουλευτικής αποζημίωσης και πρόωρης σύνταξης.

Για να δούμε, αυτή τη φορά θα είμαστε εκεί όταν πρέπει;

ΥΠΟΨΗΦΙΟΣ ΗΓΕΤΗΣ...

Εκλογές εθνικές, τοπικές, εσωκομματικές, συντεχνιακές, ο λαός αναζητά το νέο ηγέτη που θα μπορέσει να δώσει λύση στα προβλήματα του τόπου και των ανθρώπων του.

Επιλέγει, δοκιμάζει, πάντα απογοητεύεται στο τέλος, στρέφεται αλλού προς αναζήτηση ελπίδας κια ξανά τα ίδια...

Για να μπορέσει να προ-αξιολογήσει πριν επιλέξει, ακολουθούν μερικά βασικά προσόντα ενός υποψήφιου ηγέτη, απο κείνα που δεν διδάσκονται σε σχολές ή άλλα πολιτικά- κομματικά φυτώρια, από όπου ξεφύτρωναν ως τώρα οι ανεπαρκείς μας "ηγέτες" της φανφάρας και του μπαλκονιού.

Αναρρωτηθήκαμε ποτέ; αν διέθεταν:

Συναισθηματική νοημοσύνη και σεβασμό στους άλλους, έτσι ώστε η συνεργασία ανάμεσα στις κοινωνικές ομάδες να γίνεται απρόσκοπτα. Ο κάθε άνθρωπος αναγνωρίζει, εκτιμά και μιμείται γνήσιες συμπεριφορές σεβασμού από όταν είναι ακόμη νήπιο. Ο υποψήφιος ηγέτης μας πρέπει να είναι ζωντανό παράδειγμα τέτοιων συμπεριφορών.

Δημιουργικότητα, ένας ηγέτης πρέπει να μπορεί να διαμορφώνει και να υλοποιεί νέα οράματα, να είναι σε θέση να προτείνει απλοποιήσεις και καινοτομίες. Για να φθάσει όμως ένας υποψήφιος ηγέτης σ' αυτό το επίπεδο είναι απαραίτητο να ξέρει τα παρακάτω:

Σύνθεση, που είναι η ικανότητα ενός ηγέτη να επιλέγει τις κατάλληλες από μια πληθώρα πληροφοριών και στοιχείων που είναι διαθέσιμα σήμερα. Η διάχυση των πληροφοριών υποχρεώνει το σύγχρονο ηγέτη (και απαρίτητα γνώστη και χρήστη του Internet), να επιλέξει ανάμεσα σε χιλιάδες σε πληροφορίες για να συνθέσει μια πρόταση ή μια εισήγηση. Η ικανότητα της σύνθεσης ενός υποψήφιου ηγέτη είναι το αντίδοτο του στη συντήρηση, στην επιλεκτική ακρόαση και στη μια μόνο αντίληψη.

Οργάνωση, πειθαρχία και λογική είναι το τρίπτυχο που βοηθά τον ηγέτη, μα και κάθε επιστήμονα, επαγγελματία, εγαζόμενο να εργάζεται και να βελτιώνεται σταθερά. Και φυσικά να συνεχίζει να μαθαίνει σ' όλη του τη ζωή. Μια συμπεριφορά που ξεκινά στην εφηβεία και κατακτιέται με επίπονη άσκηση μιας ζωής, ιδίως μετά την ολοκλήρωση των πρώτων σπουδών ή της επαγγελματικής εκπαίδευσης.

Ηθική που αρχίζει όταν το άτομο σκέφτεται για το ρόλο του σαν πολίτης, εργαζόμενος και συμμέτοχος της κοινότητας του. Έχει την ικανότητα του να γνωρίζει τον εαυτό του, να προσδιορίζει τη μελλοντική του βελτίωση χωρίς να βλάπτει ηθικά ή υλικά την κοινότητα, διαδίδει και προασπίζεται τις αξίες του χωρίς να υπολογίζει το προσωπικό του κόστος. Κι ο ιδανικός υποψήφιος ηγέτης μας είναι το άτομο που έχει ωριμάσει σε ένα τέτοιο περιβάλλον.

Προνοητικότητα, απαραίτητο προσόν που ήταν το κύριο έλλειμμα της πλειοψηφίας των γνωστών ηγετών μας τις προηγούμενες δεκαετίες. Να βλέπει μπροστά όταν χαράσσει την πορεία του λαού του, να μετράει τους κινδύνους όταν παίρνει τα ρίσκα του και να θυσιάζεται στην πολιτική τρικυμία για να σώσει τους ανθρώπους του.

Δύσκολο το έργο του γνωστικού πολίτη που θα πρέπει να αναγνωρίσει και ν' αξιολογήσει τους εκκολαπτόμενους ηγέτες που του παρουσιάζονται, χρησιμοποιώντας τα παραπάνω προαπαιτούμενα. Κάποιοι θα ισχυριστούν "ψηλά είναι ο πήχης" κι άλλοι "αυτή δεν είναι η Ελληνική πραγματικότητα"...

Μα μόνο με αυτά θα προ-αξιολογήσουμε τους μελλοντικούς μας ηγέτες, εκείνους που ίσως καταφέρουν να πετύχουν να μας οδηγήσουν σε πορεία θετική, αντί να "λουζόμαστε" τους εκλεκτούς διαπλεκόμενων, ξένων κέντρων και στοών που μας ρίχνουν ουρανοκατέβατους κι επητηδευμένα σαν "εκλεκτούς"...

ΜΕ ΤΟΥΣ ΙΔΙΟΥΣ ΞΑΝΑ;

Η σημερινή πολιτική τάξη δεν μπορεί να προσφέρει στη χώρα, γιατί σε μεγάλο βαθμό αποτελείται από νεόπλουτους, καρεκλοκένταυρους, καριερίστες και δημιουργήματα της διαπλοκής, και του κομματικού παρασκηνίου...

Η πορεία της χώρας προς την καταστροφή πέρασε από τη σταδιοδρομία τους. Οι αποφάσεις που οδηγούν στον γκρεμό έχουν τις υπογραφές τους. Και η παρουσία τους στην πολιτική βασίστηκε στην εκμετάλλευση της θέση τους στο κράτος ή τον κυβερνητικό μηχανισμό. Άλλοι για να κάνουν καριέρα στην πολιτική, άλλοι για να πλουτίσουν, άλλοι και για τα δυο.

Συνδέθηκαν με επιχειρηματικά ή ξένα συμφέροντα, εξαργύρωσαν με δόλιες εξυπηρετήσεις τα αξιώματα τους, υποτάχθηκαν σε σκοπιμότητες, προέταξαν ιδιοτέλειες, αναρριχήθηκαν κατ' απονομήν και όχι κατ' αξίαν, μπήκαν στην πολιτική με ύποπτες συστάσεις και όχι με την προσωπικότητα και τη δουλειά τους, υπηρέτησαν δουλικά την κληρονομική δημοκρατία.

Οι πολιτικοί μας, όσοι έγιναν "μεγάλοι" και όσοι αναρριχήθηκαν σε αξιώματα, ουδέποτε θα δει κανείς να έχουν ανοίξει το στόμα τους όταν έπρεπε και να το 'χουν κλειστό όταν δεν έπρεπε. Αντίθετα διαπιστώνει ότι ούτε μια φορά εκείνος που αυτοαναιρείται, αντί να πάει σπίτι του αλλάζει καρέκλες στην εξουσία, ξεχνώντας κάθε έννοια αυτοκριτικής και πειθαρχίας. Σπάνιες οι εξαιρέσεις...

Ποιος απ' αυτούς που μπήκαν στην πολιτική μετά το Πολυτεχνείο έδειξαν ικανότητες και την αντιμετώπισαν ως λειτούργημα και όχι ως επικερδές επάγγελμα;

Πόσοι είναι απ' αυτούς που είτε κληρονομικώ δικαιώματι είτε αυτοαναδειχθέντες μπορούν να κοιτάξουν κατάματα τους ψηφοφόρους τους και να τους πουν: "ψηφίστε με γι' αυτά που έκανα στη ζωή μου και όχι γι' αυτό που ήταν η μάνα μου και ο πατέρας μου;"

Ας πούμε ότι κληρονομούνται τα αξιώματα. Οι σχέσεις όμως; Πώς μπορεί να συνδεθούν οι πολιτικοί μηχανισμοί χωρίς να συγκρουστούν η οικογενειοκρατία με τις υπόλοιπες δομές που παράγουν ηγεσίες; Τέτοιοι ιμάντες πολιτικής ζεύξεως δεν υπάρχουν κι αν κατασκευαστούν δεν θ' αντέξουν.

Κατ' αυτήν την έννοια υπετάχθη η Τοπική Αυτοδιοίκηση στο κόμμα, αλλοιώθηκε το πολίτευμα, βυθίστηκε στο χάος η οικονομία, εξετέθη σε δραματικό κίνδυνο η εξωτερική ασφάλεια και το διεθνές κύρος της χώρας, η ανάπτυξη περπάτησε με πολιτικά κριτήρια και ασυγκράτητος ο κυνισμός στους διορισμούς με πρωτοφανείς καιροσκοπισμούς.

Και παρά ταύτα πολλοί βιάζονται να υποβάλλουν αρχηγικές υποψηφιότητες, για όσα έπραξαν και για όσα δεν έπραξαν. Πρωτομάστορες των μηχανισμών, που με τίποτα δεν προτίθενται να εγκαταλείψουν όση πιθανότητα υπάρχει ν' απεμπολήσουν τα κεκτημένα τους.

Αν η Ελλάδα βρίσκεται στον δρόμο της χρεωκοπίας βρίσκεται ακριβώς ως αποτέλεσμα της δραστηριότητας αυτής της μερίδας πολιτικών.

Αυτοί οι άνθρωποι που δεν δημιούργησαν απλώς το πρόβλημα, αλλά είναι οι ίδιοι το πρόβλημα, εμφανίζονται σήμερα ως κομιστές της λύσης.

Στην πραγματικότητα το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι η αναπαραγωγή της παρουσίας τους στην πολιτική σκηνή και κατά προτίμηση όσο γίνεται πιο κοντά στην εξουσία. Μερικοί έχουν και το πρόσθετο ενδιαφέρον να εξασφαλίσουν την ατιμωρησία τους. Σε καμιά περίπτωση όμως δεν μπορούν να είναι η λύση. Ή να έχουν τη λύση.

Το αντίθετο: είναι το πρόβλημα. Και χωρίς την απομάκρυνση τους από το δημόσιο βίο λύση δεν θα υπάρχει.

Γιατί θα την παρεμποδίζει η ανεπάρκειά τους, η εξάρτησή τους, οι προσωπικές φιλοδοξίες τους, καμιά φορά και το θράσος τους.

Πώς είναι δυνατόν να εμφανίζονται ως φορείς της αλλαγής και της σωτηρίας πολιτικοί οι οποίοι δεν έχουν το θάρρος να διασχίσουν πεζοί έναν δρόμο χωρίς να τους συχτιρίσουν όσοι τους δούνε μπροστά τους;

Για ποια κοινωνία μιλούν ότι δεν έχουν μούτρα να βγουν σε αυτή την κοινωνία;

Πώς γίνεται να ενδιαφέρονται για τα λαϊκά προβλήματα όταν οι ίδιοι δεν έχουν κανένα από αυτά προβλήματα;

Τι είδους μέλλον μπορεί να υπόσχονται αυτοί που είναι βουτηγμένοι στο πιο άθλιο παρελθόν;

Συνεπώς η χώρα πρέπει να υπερνικήσει τα προσχήματα που προβάλουν διάφοροι και να οδηγηθεί σε εκλογές αυτοκάθαρσης του δημόσιου βίου. Θα ήταν νίκη του λαού αν από τη σημερινή βουλή μόνο ένα μικρό ποσοστό κατάφερνε να εξασφαλίσει θέση και στην επομένη.

Μια νέα βουλή, με νέα λαϊκή εντολή και με νέους πολιτικούς θα μπορούσε να είναι η αφετηρία της εθνικής αναγέννησης.

Ότι δεν είναι κατάλληλος χρόνος για εκλογές το λένε εκείνοι που δεν έχουν πρόσωπο να βγουν στους πολίτες και να ζητήσουν τη ψήφο του, αν δεν τους τρέμουν κιόλας. Αλλά αυτό είναι ένας ακόμη λόγος για να γίνουν εκλογές.

Έτσι θα αναλάβουν και οι πολίτες τις ευθύνες τους γιατί σε τελευταία ανάλυση έχουν τους πολιτικούς που τους αξίζουν...

ΣΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΠΟΥ ΤΟΥΣ ΒΟΛΕΥΕΙ...

Η Ν.Δ. εξακολουθεί να ζει και να ονειρεύεται την εποχή του Κ. Καραμανλή του πρώτου κάπου στο '74 της απόλυτης αυτοδυναμίας, το ΠΑΣΟΚ νοσταλγεί την εποχή του Α. Παπανδρέου το '81 της πρώτης του παντοκρατορίας, το ΚΚΕ στην εποχή του Στάλιν το '36 κι ο ΣΥΡΙΖΑ τα βλέπει όλα ως συμφωνίες τύπου Βάρκιζας του '45 που πρέπει να ανατραπούν, με αέναους αγώνες, φυσικά του λαού κι όχι των στελεχών του που στρογγυλοκάθονται στη βουλή...

Δηλαδή κανένα κόμμα δε ζει το παρόν, την τραγική οικονομική πραγματικότητα που ζει ο λαός στο πετσί του.

Κι ας κόπτονται όλα ότι δήθεν αγωνίζονται για το λαό.

Για την πάρτη τους γίνεται ο αγώνας.

Απόδειξη; Οι καθημερινοί εσωτερικοί καβγάδες τους που δεν ενδιαφέρουν κανένα μας.

Το τι θα γίνει στο μέλλον στη χώρα και τους πολίτες της, τους απασχολεί όλους τους κομματισμένους πολύ λιγότερο από το παρόν τους και τις εφήμερες επιδιώξεις τους.

Φρούδες ελπίδες τάζουν ακόμη, απέλπιδα όνειρα μας αβάνταραν να κάνουμε, μίζερο παρόν ζούμε με κείνους πρωτίστως υπαίτιους...

Εδώ μας έφερε η κατάληξη της μεταπολιτευτικής πολιτικής όλων των υπαρχόντων κομμάτων...

ΛΑΟΣ ΚΑΙ ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ...

Η απόφαση του πρωθυπουργού να οδηγήσει τη χώρα σε δημοψήφισμα για την επικύρωση της συμφωνίας για τη μερική χρεωκοπία της χώρας, έφερε τα πολιτικά πράγματα τούμπα.

Ίσως είναι λυτρωτική, ίσως όμως αποδειχθεί και καταστροφική.

Ουρλιάζανε μέχρι χθές πολλοί ότι η κυβέρνηση πολιτεύεται κόντρα στο λαϊκό αίσθημα, αλλά ξαφνικά δεν θέλουνε να εκφραστεί αυτό με δημοψήφισμα.

Δημοσιογράφοι και αντιπολίτευση προσπαθούν να πείσουν τους κατ' αυτούς αδαείς ψηφοφόρους για το ότι ο "ανεύθυνος πρωθυπουργός" μας στέλνει στο γκρεμό, χρησιμοποιώντας σαν επιχειρήματα αυτά που λίγη ώρα πριν έλεγαν για να μας πείσουν για το αντίθετο. Φωνές στα όρια της υστερίας θ΄ακούμε όλο το διάστημα μέχρι να γίνει το πρώτο αυτό δημοψήφισμα.

Για χρόνια στα μεγάλα θέματα της χώρας κυριαρχούσε η απαίτηση για λαϊκή ετυμηγορία μέσω δημοψηφίσματος, κάτι που ποτέ δεν γινόταν από τις κυβερνήσεις για πολλούς δικούς τους λόγους.

Και τώρα που η "κοινή γνώμη" θα έχει την ευκαιρία να εκφράσει επιτέλους τη γνώμη της όποια κι αν είναι αυτή, όλοι εμφανίζονται να είναι αντίθετοι.

Στο κάτω κάτω ο λαός υποφέρει, αυτός θ' αποφασίσει για το μέλλον του, παίρνοντας ακέραια την ευθύνη της απόφασής του.

Η πράξη που θα πρέπει να κάνουν όλοι οι πολίτες είναι ένα απλό ΝΑΙ η ΌΧΙ για το οποίο θα πρέπει να είναι και υπεύθυνοι για το όποιο αποτέλεσμα θα ακολουθήσει...

Αντί για συνεχείς διαδηλώσεις, πορείες κι έκτροπα, χωρίς ουσιαστικό λόγο και ευθύνη.

Όσοι φοβούνται το δημοψήφισμα, στην ουσία φοβούνται την ανευθυνότητα της αντιπολίτευσης και των σημερινών αρχηγών. Όμως όσο και αν διαμαρτύρεται, στο τέλος πρέπει να δώσει μία άρνηση ή μια κατάφαση.

Ας μην "την λένε" λοιπόν στον πρωθυπουργό (γιατί αυτός για την υπερψήφιση θα πασχίσει) αλλά στους ανευθυνο-υπεύθυνους ιδίως της αριστερής αντιπολίτευσης. Γιατί τα λόγια μέχρι τώρα ήταν πολύ φθηνά...

Το γεγονός ότι οι Ευρωπαίοι "ηγέτες" είναι δυσαρεστημένοι με την απόφαση του δημοψηφίσματος, δείχνει κάτι μάλλον καλό. Μέχρι τώρα έσπρωχναν το πρόβλημα σαν σκόνη κάτω από το χαλί αποφεύγοντας τελεσίδικες αποφάσεις και κάθε τρεις και λίγο και αφού ματώναμε με κάθε νέο μέτρο, έβγαιναν και έλεγαν ότι πρέπει να ληφθούν και νέα ακόμη πιο επώδυνα μέτρα.

Αφού ο Παπανδρέου πήρε αυτό που ήθελε από τη σύνοδο (καθυστερημένα λόγω κακών δικών του χειρισμών) πιέζει μέσα στη χώρα για ενότητα και έξω από αυτήν για σοβαρότητα και οριστική λύση στο πρόβλημα της Ελλάδας, αλλιώς θα τους πάρουμε όλους στο λαιμό μας.

Ακόμη και αν υπάρχει απόλυτη αβεβαιότηταγια το αποτέλεσμα με δεδομένη την στραβοκέφαλη ανωριμότητα του λαού και των βολεμένων εργατοπατέρων που μιλούν διαρκώς και ακατάπαυστα εξ' ονόματος του, θα είναι ευκαιρία για ένα μεγάλο ξεκαθάρισμα. Είτε έτσι είτε αλλιώς.

Κάποια στιγμή πρέπει οι λαοί να μάθουν να είναι υπεύθυνοι για τις επιλογές τους όπως και για την ψήφο τους. Αλλιώς δεν θα ωριμάσουν ποτέ. Για σημαντικές αποφάσεις θα πρέπει να γίνονται δημοψηφίσματα και αν οδηγήσουν σε καταστροφή, τότε θα ξέρει ο λαός ποιο στραβό κεφάλι έφταιγε και ας το κόψει. Η υπευθυνότητα με τα λάθη μαθαίνεται. Όμως για να κάνεις λάθη, πρέπει να μπορείς και να τολμάς να πάρεις αποφάσεις.

Όλοι οι Έλληνες θα πρέπει απλά και ξεκάθαρα να δηλώσουν αν υποστηρίζουν η όχι την παραμονή της χώρας στην Ευρωζώνη (γιατί περί αυτού πρόκειται) αλλά επίσης και το πώς θα πληρωθούν οι μισθοί και οι συντάξεις την επομένη μέρα του πιθανού ΟΧΙ.

Και μια απορία. Γιατί για την πρόωρη προσφυγή σε εκλογές οι πολίτες είναι ώριμοι, ενώ για δημοψήφισμα είναι ανίκανοι να καταλάβουν τη σημασία της ψήφου;

Μήπως γιατί έτσι θα μπορούσαν κάποιοι να επωφεληθούν από τη γενικευμένη δυσαρέσκεια του κόσμου χωρίς να χρειάζεται να προτείνουν κάτι το συγκεκριμένο;

Οι εκλογές θα μας έδιναν την δυνατότητα να δούμε τα γνωστά "ματς μπουρδολογίας" του παρελθόντος από ανώριμους πολιτικάντηδες όλων των αποχρώσεων που σκέφτονται μόνο το εγώ τους.

Ας μιλήσει και μια φορά ο λαός χωρίς αυτούς...