ΜΕ ΤΟΥΣ ΙΔΙΟΥΣ ΞΑΝΑ;

Η σημερινή πολιτική τάξη δεν μπορεί να προσφέρει στη χώρα, γιατί σε μεγάλο βαθμό αποτελείται από νεόπλουτους, καρεκλοκένταυρους, καριερίστες και δημιουργήματα της διαπλοκής, και του κομματικού παρασκηνίου...

Η πορεία της χώρας προς την καταστροφή πέρασε από τη σταδιοδρομία τους. Οι αποφάσεις που οδηγούν στον γκρεμό έχουν τις υπογραφές τους. Και η παρουσία τους στην πολιτική βασίστηκε στην εκμετάλλευση της θέση τους στο κράτος ή τον κυβερνητικό μηχανισμό. Άλλοι για να κάνουν καριέρα στην πολιτική, άλλοι για να πλουτίσουν, άλλοι και για τα δυο.

Συνδέθηκαν με επιχειρηματικά ή ξένα συμφέροντα, εξαργύρωσαν με δόλιες εξυπηρετήσεις τα αξιώματα τους, υποτάχθηκαν σε σκοπιμότητες, προέταξαν ιδιοτέλειες, αναρριχήθηκαν κατ' απονομήν και όχι κατ' αξίαν, μπήκαν στην πολιτική με ύποπτες συστάσεις και όχι με την προσωπικότητα και τη δουλειά τους, υπηρέτησαν δουλικά την κληρονομική δημοκρατία.

Οι πολιτικοί μας, όσοι έγιναν "μεγάλοι" και όσοι αναρριχήθηκαν σε αξιώματα, ουδέποτε θα δει κανείς να έχουν ανοίξει το στόμα τους όταν έπρεπε και να το 'χουν κλειστό όταν δεν έπρεπε. Αντίθετα διαπιστώνει ότι ούτε μια φορά εκείνος που αυτοαναιρείται, αντί να πάει σπίτι του αλλάζει καρέκλες στην εξουσία, ξεχνώντας κάθε έννοια αυτοκριτικής και πειθαρχίας. Σπάνιες οι εξαιρέσεις...

Ποιος απ' αυτούς που μπήκαν στην πολιτική μετά το Πολυτεχνείο έδειξαν ικανότητες και την αντιμετώπισαν ως λειτούργημα και όχι ως επικερδές επάγγελμα;

Πόσοι είναι απ' αυτούς που είτε κληρονομικώ δικαιώματι είτε αυτοαναδειχθέντες μπορούν να κοιτάξουν κατάματα τους ψηφοφόρους τους και να τους πουν: "ψηφίστε με γι' αυτά που έκανα στη ζωή μου και όχι γι' αυτό που ήταν η μάνα μου και ο πατέρας μου;"

Ας πούμε ότι κληρονομούνται τα αξιώματα. Οι σχέσεις όμως; Πώς μπορεί να συνδεθούν οι πολιτικοί μηχανισμοί χωρίς να συγκρουστούν η οικογενειοκρατία με τις υπόλοιπες δομές που παράγουν ηγεσίες; Τέτοιοι ιμάντες πολιτικής ζεύξεως δεν υπάρχουν κι αν κατασκευαστούν δεν θ' αντέξουν.

Κατ' αυτήν την έννοια υπετάχθη η Τοπική Αυτοδιοίκηση στο κόμμα, αλλοιώθηκε το πολίτευμα, βυθίστηκε στο χάος η οικονομία, εξετέθη σε δραματικό κίνδυνο η εξωτερική ασφάλεια και το διεθνές κύρος της χώρας, η ανάπτυξη περπάτησε με πολιτικά κριτήρια και ασυγκράτητος ο κυνισμός στους διορισμούς με πρωτοφανείς καιροσκοπισμούς.

Και παρά ταύτα πολλοί βιάζονται να υποβάλλουν αρχηγικές υποψηφιότητες, για όσα έπραξαν και για όσα δεν έπραξαν. Πρωτομάστορες των μηχανισμών, που με τίποτα δεν προτίθενται να εγκαταλείψουν όση πιθανότητα υπάρχει ν' απεμπολήσουν τα κεκτημένα τους.

Αν η Ελλάδα βρίσκεται στον δρόμο της χρεωκοπίας βρίσκεται ακριβώς ως αποτέλεσμα της δραστηριότητας αυτής της μερίδας πολιτικών.

Αυτοί οι άνθρωποι που δεν δημιούργησαν απλώς το πρόβλημα, αλλά είναι οι ίδιοι το πρόβλημα, εμφανίζονται σήμερα ως κομιστές της λύσης.

Στην πραγματικότητα το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι η αναπαραγωγή της παρουσίας τους στην πολιτική σκηνή και κατά προτίμηση όσο γίνεται πιο κοντά στην εξουσία. Μερικοί έχουν και το πρόσθετο ενδιαφέρον να εξασφαλίσουν την ατιμωρησία τους. Σε καμιά περίπτωση όμως δεν μπορούν να είναι η λύση. Ή να έχουν τη λύση.

Το αντίθετο: είναι το πρόβλημα. Και χωρίς την απομάκρυνση τους από το δημόσιο βίο λύση δεν θα υπάρχει.

Γιατί θα την παρεμποδίζει η ανεπάρκειά τους, η εξάρτησή τους, οι προσωπικές φιλοδοξίες τους, καμιά φορά και το θράσος τους.

Πώς είναι δυνατόν να εμφανίζονται ως φορείς της αλλαγής και της σωτηρίας πολιτικοί οι οποίοι δεν έχουν το θάρρος να διασχίσουν πεζοί έναν δρόμο χωρίς να τους συχτιρίσουν όσοι τους δούνε μπροστά τους;

Για ποια κοινωνία μιλούν ότι δεν έχουν μούτρα να βγουν σε αυτή την κοινωνία;

Πώς γίνεται να ενδιαφέρονται για τα λαϊκά προβλήματα όταν οι ίδιοι δεν έχουν κανένα από αυτά προβλήματα;

Τι είδους μέλλον μπορεί να υπόσχονται αυτοί που είναι βουτηγμένοι στο πιο άθλιο παρελθόν;

Συνεπώς η χώρα πρέπει να υπερνικήσει τα προσχήματα που προβάλουν διάφοροι και να οδηγηθεί σε εκλογές αυτοκάθαρσης του δημόσιου βίου. Θα ήταν νίκη του λαού αν από τη σημερινή βουλή μόνο ένα μικρό ποσοστό κατάφερνε να εξασφαλίσει θέση και στην επομένη.

Μια νέα βουλή, με νέα λαϊκή εντολή και με νέους πολιτικούς θα μπορούσε να είναι η αφετηρία της εθνικής αναγέννησης.

Ότι δεν είναι κατάλληλος χρόνος για εκλογές το λένε εκείνοι που δεν έχουν πρόσωπο να βγουν στους πολίτες και να ζητήσουν τη ψήφο του, αν δεν τους τρέμουν κιόλας. Αλλά αυτό είναι ένας ακόμη λόγος για να γίνουν εκλογές.

Έτσι θα αναλάβουν και οι πολίτες τις ευθύνες τους γιατί σε τελευταία ανάλυση έχουν τους πολιτικούς που τους αξίζουν...