ΧΑΡΙΣΜΑ ΚΑΙ ΟΙ ΨΗΦΙΑΚΕΣ ΣΥΧΝΟΤΗΤΕΣ...

Στην Ελλάδα όλα άλλαξαν αλλά και όλα ίδια έμειναν, όπως με κάθε ευκαιρία φαίνεται.

Όπως οι καταχρεωμένοι μα ανέγγιχτοι μιντιάρχες - καναλάρχες - εργολάβοι - εθνικοί νταβατζήδες, οι ίδιοι εδώ και 30 τουλάχιστον χρόνια, λες και άλλος άξιος επιχειρηματίας δεν υπάρχει να μπεί στον χώρο. Ένας που ήθελε πολύ να μπεί κι αυτός, βρέθηκε ξαφνικά στη φυλακή...

Σε μια κραυγαλέα εκδήλωση διαπλοκής πολιτικής εξουσίας και βαρόνων των media, η κυβερνητική κοινοβουλευτική πλειοψηφία νομιμοποίησε την δωρεάν εκχώρηση ψηφιακών τηλεοπτικών συχνοτήτων στους ιδιοκτήτες των μεγάλων καναλιών, δίνοντας τους παράλληλα άφεση αμαρτιών για την 23χρονη παράνομη λειτουργία των τηλεοπτικών σταθμών.

Με μια τροπολογία η οποία  είχε μάλιστα ενσωματωθεί σε παντελώς άσχετο νομοσχέδιο του υπουργείου Υγείας...

Το αίσχος με τους διαπλεκόμενους καναλάρχες που κρατάει από το 89, τότε που η συγκυβέρνηση της αριστεροδεξιάς με πρωθυπουργό τον Τζανετάκη χάρισε τις κρατικές συχνότητες στους καναλάρχες που τη στήριζαν, ακόμα και τώρα στον καιρό της κρίσης συνεχίζεται.

Προχθές πέρασε στη Βουλή με ονομαστική ψηφοφορία η τροπολογία για την αδειοδότηση των ψηφιακών καναλιών, η ρύθμιση με την οποία εντάσσονται σε νομίμως αδειοδοτημένο πάροχο δικτύου για ψηφιακή εκπομπή όσα τηλεοπτικά κανάλια εξέπεμπαν έως την 31η Αυγούστου. (Κατά σύμπτωση η ΕΡΤ δεν εξέπεμπε από τον Ιούνιο)...

Εξοφλούνται παλιά γραμμάτια του Σαμαρά, Βενιζέλου και του Κουβέλη προς τα διαπλεκόμενα συγκροτήματα των ΜΜΕ. Ο Καραμανλής έδειξε για μια ακόμα φορά τη δειλία του και δεν τόλμησε να παρουσιαστεί και να καταψηφίσει. Διάλεξε τον γνωστό του δρόμο, κρύφτηκε και δεν πήγε.
Αντίθετα ο Γ. Παπανδρέου είπε βροντερό όχι εδώ και καταψήφισε, ομοίως ο πρώην πρόεδρος της Βουλής Απ. Κακλαμάνης και τα υπόλοιπα κόμματα της Βουλής, όμως τελικά πέρασε, όπως ήθελαν - ήξεραν οι ενδιαφερόμενοι...

Χαρίζονται για άλλη μια φορά οι ψηφιακές συχνότητες με το πρόσχημα της "παράτασης"...

Η Κομισιόν αρνείται να συμφωνήσει στους όρους παράδοσης των ψηφιακών συχνοτήτων με έναν πάροχο δικτύου με τους οποίους φωτογραφίζεται η δημιουργία ενός ισχυρού μονοπωλίου στην Ελλάδα, επιβεβαιώνοντας τις αντιδράσεις των φορέων της αγοράς που μετείχαν στη δημόσια διαβούλευση και προειδοποίησαν ακριβώς για αυτό το γεγονός.

Στο στόχαστρο της έντονης αμφισβήτησης μπαίνουν οι όροι που σχετίζονται με την παράδοση των ψηφιακών συχνοτήτων χωρίς προηγουμένως να υπάρχουν επίσημες άδειες λειτουργίας για τους πελάτες του παρόχου δικτύου δηλαδή τα τηλεοπτικά κανάλια αλλά και τα "παράθυρα" της προκήρυξης με τα οποία ευνοείται συγκεκριμένη εταιρεία στην Ελλάδα (με όλους τους παραπάνω) που μετείχε στο μεταβατικό στάδιο της ψηφιακής τηλεόρασης και εμφανίζεται περισσότερο έτοιμη να κερδίσει τον διεθνή διαγωνισμό ψηφιακών συχνοτήτων.

Ας περάσει ένας χρόνος ακόμα, ας ξεχαστούν οι ψηφιακές συχνότητες που δόθηκαν "προσωρινά". Να δούμε πόσες δεκαετίες θα κρατήσει αυτή η παράταση...

ΚΛΕΙΝΕΙ Η ΕΡΤ...

H αλήθεια για την ΕΡΤ μέσα σε λίγες φράσεις:

Το κόστος λειτουργίας της ΕΡΤ ανερχεται περί τα 300.000.000 ετησίως και απασχολεί περί τους 3,000 Υπαλλήλους. Δεν θα σταθώ στην εύκολη σύγκριση της με τα ιδιωτικά κανάλια γιατί κατι τέτοιο το θεωρώ άτοπο. Και τούτο γιατί απο την φύση του ως δημόσιο κανάλι ενημέρωσης έχει και πρέπει να έχει άλλη αποστολή, αυτό επουδενί δεν συνεπάγεται ότι πρέπει να λειτουργεί εκτός ιδιωτικο-οικονομικών κριτήριων.

Κάποιοι εργαζόμενοι τη τώρα γίνονται θύματα μιας πνιγηρής κατάστασης που δημιουργήθηκε στη Ραδιοτηλεόραση, ενός καθεστώτος που βόλεψε λαμόγια, παρατρεχάμενους και μπλε, πράσινους αλλά και κόκκινους - ρόζ ψηφοφόρους. Πολλοί από τους εργαζόμενους αυτούς δουλεύουν σκληρά για λίγα χρήματα και αξίζουν του σεβασμού μας.

Δεν ξέρω ποιος τους διόρισε, ξέρω όμως ποιος τους προστατεύει. Δεδομένου δε ότι αυτοί που τους προστατεύουν, τους προστατεύουν με τεράστιο πολιτικό κόστος, θα έκανα λάθος εάν έβγαζα το συμπέρασμα ότι αυτοί που τους προστατεύουν τους διόρισαν; Ή ότι αυτοί μεσολάβησαν για να διοριστούν;

Η ΕΡΤ όμως δεν ανήκει ούτε στους αδίκως διορισθέντες ούτε στους αδίκως μεσολαβούντες αλλά μέσω όσων κάνουν καλά την δουλειά τους εξυπηρετεί τον Ελληνικό λαό, του οποίου περιουσία είναι...

Kανείς δεν έβλεπε την ΕΡΤ μέχρι χθές...το ποσοστό θεατών ήταν μεταξύ 1.5 και 3%! Ξαφνικά όλοι αναζητούν την ΕΡΤ, ξιφουλκούν και κόπτονται υπερ της δημόσιας τηλεόρασης. Ολοι οι "προοδευτικοί" της παρακουλτούρας αναφέρονται σε ιδεολογικά τσιτάτα, σκίζουν (κι εδώ) τα ιμάτια τους και λένε ότι ήλθε το τέλος του κόσμου! Το γεγονός ότι η ΕΡΤ τελευταία είχε απεργία μία μέρα παρά άλλη και οι συνδικαλιστές της την απαξίωσαν σε βαθμό κατάντιας, δεν τους λέει τίποτα; 

Ωστόσο αυτό που έχει στηθεί εδώ και μερικές ώρες στην ΕΡΤ έχει φτάσει στα όρια του γραφικού. Ο ένας μιλά για τη σημασία της ΕΡΤ επειδή μεταδίδει την θεία λειτουργία, ο άλλος γιατί μεταδίδει κλασική μουσική, ο τρίτος γιατί δε μεταδίδει ό,τι τα άλλα κανάλια. Βγαίνουν οι ίδιοι επαγγελματίες συνδικαλιστές (της ΕΣΗΕΑ, της ΠΟΣΠΕΡΤ, ο Σταματόπουλος από τα λεωφορεία, ο Μπαλασόπουλος από τους ΟΤΑ, όλοι εκείνοι οι συνδικαλισταράδες που βολεύτηκαν τόσα χρόνια στο δημόσιο τομέα και τον απομυζούν ακόμη ως σήμερα) και ζητούν να γίνει επανάσταση, να γίνει εδώ κια τώρα το νέο Πολυτεχνείο, να μπει λουκέτο σε όλη την ενημέρωση για να «μάθει» η ανάλγητη κυβέρνηση.

Βγαίνουν διάφοροι βουλευτές από τον ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΚΕ και ζητούν να συνεχιστεί το ίδιο καθεστώς και αν είναι δυνατόν να προσληφθούν κι άλλοι δημόσιοι υπάλληλοι. Ζητούν ελεύθερη τηλεόραση ποιοι, αυτοί που δεν γνωρίζουν τι σημαίνει ελευθερία. Ο Περισσός και η Κουμουνδούρου που απολύουν όποτε γουστάρουν και που έχουν να πληρώσουν μήνες τους υπαλλήλους τους.

Κανείς θα μιλήσει για την ταμπακιέρα;

Θα πει γιατί έπρεπε η ΕΡΤ να έχει τόσα κανάλια και τόσους εργαζόμενους που δεν έχει ούτε το CNN;
Θα πει γιατί πρέπει ο ελληνικός λαός να πληρώνει 250 εκατ. ευρώ το χρόνο;
Θα πει γιατί πρέπει να συνεχιστεί το καθεστώς της ασυδοσίας;
Θα πει γιατί πρέπει να είναι η ΕΡΤ μαγαζάκι της εκάστοτε κυβέρνησης;
Θα κοπεί επιτέλους το χαράτσι που εδώ και χρόνια πληρώνουμε μέσω ΔΕΗ  για την ΕΡΤ; Και αν ναί, που θα ξαναβρεί ο κάθε "σύντροφος" 2.000.000 ευρώ για εκπομπές; Ή o μαο-αγωνιστής της καρπαζιάς  Σπύρο Παπαδόπουλος που θα ξαναγλεντήσει με τους ξεπεσμένους καλεσμένους του και τις προκλητικές αμοιβές; Πόσο στοίχησαν εκπομπές όπως: "Στην υγειά μας", "Ταξιδεύοντας με τη Μάγια Τσόκλη" και κάτι προπαγανδιατικά - αντιρατσιστικά σκουπίδια της Αφροδίτης Αλ Σάλεχ;
Που θα πάνε μετά οι διάφοροι κομματικοί κηφήνες;

Κι επιτέλους, θα καταθέσει κάποιος μια συγκεκριμένη πρόταση για το τι πρέπει να γίνει με την ΕΡΤ;

Απολύτως τίποτε πάλι, παρά μόνο οι συνήθεις κραυγές...

Όλα τα παραπάνω δεν είναι ύβρεις σε κάποιους τίμιους εργαζόμενους που μένουν άνεργοι.
Είναι όμως πραγματικά ερωτήματα που έχουν όλοι οι γνωστικοί πολίτες. Και ειδικά εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενοι που έχασαν τη δουλειά τους αλλά που κανείς δεν ασχολήθηκε μαζί τους.

Δεν θα πρέπει να χειραγωγείται από κάθε μονοκομματική ή πολυκομματική εξουσία. Θα πρόσθετα πως δεν μπορεί να λειτουργεί στο όνομα της όποιας κομματικής λογικής γιατί ο κίνδυνος δεν προέρχεται μόνο από τον έλεγχο της εκάστοτε πολιτικής εξουσίας.

Φυσικά και υπήρξε σημαντική η συμβολή της σε πολλά επίπεδα της κοινωνικής ζωής.Φυσικά και διέθετε πολλά ποιοτικά χαρακτηριστικά. Όλοι έχουμε αναμνήσεις από εκπομπές που μας έμαθαν κάτι κάποτε. Φυσικά και της οφείλουμε πολλά. Δεν μπορεί όμως αυτό να αποτελεί άλλοθι.

Πρέπει να διδαχθούμε απο την διεθνή εμπειρεία και δυστυχώς είναι αμείλικτη.

Χρειάζεται ένας διαφορετικός από ότι συνηθίσαμε ως τώρα Δημόσιος φορέας Ενημέρωσης και η όποια λογική άρνησης του γεγονότος αυτού δεν έχει ουσία.

Με αντικειμενική ενημέρωση, κινηματιγραφικές ταινίες σύγχρονες και παλαιότερες που έχουν χρόναι να προβληθούν κι όμως θα σημειώσουν ανέλπιστη θέαση αν κάποιος τολμήσει, μεγάλες αθλητικές μεταδόσεις και πέρα από την μπάλα, ποιοτικές μουσικές εκπομπές, θέατρο, ντοκυμαντέρ για σύγχρονα θέματα που ενδιαφέρουν πολύ κόσμο (κι όχι κάποια απολιθώματα που είδα σχετικά πρόσφατα κι ανάφεραν τους ληστοσυμμορίτες του 46 - 49 ως δημοκρατικό στρατό κι από την άλλη πλευρά έδειχναν μόνο έναν πρώην ταγματάρχη της Μακρονήσου που τα είχε χαμένα και δεν ήξερε να μιλήσει για την πραγματικότητα της εποχής), το μεγάλο αρχείο της ΕΡΤ που δημιουργήθηκε από τα τόσα χρόνια ύπαρξης της, το καλό ραδιόφωνο που μάθαμε χρόνια τώρα, ελπίζω να επανέλθουν σύντομα.

Να περάσουν από κνισάρα αξολόγησης το λεφούσι των υπαλλήλων της να παραμείνουν οι άξιοι και ικανοί να στελεχώσουν το νέο σχήμα που θα προκύψει. Με μερικούς ακόμη συνεργάτες αν απαιτηθεί εκ των πραγμάτων... 

Από την ιδιωτική τηλεοραση (χωρίς άδεια λειτουργίας όλα τα κανάλια!) δεν περιμένω κάτι καλό πέρα από κάποιες ταινίες. Και από προσωπική εμπειρία, από προτάσεις μου σαν παραγωγός, όταν νόμιζα πως κάποιοι θα διέφεραν από ότι μας συνήθισαν οι δήθεν "μεγάλοι" του χώρου...

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ...

Πολλά έχουν γραφεί και ειπωθεί κατά καιρούς για την Τούρκικη προπαγάνδα μέσα από τηλεοπτικά σήριαλ.

Είναι γνωστό ότι η κυβέρνηση τους δεν αφήνει τίποτα να περάσει προς τα έξω χωρίς εξονυχιστικό έλεγχο: τόσο από τα σύγχρονα σήριαλ που δείχνουν την εξευρωπαϊσμένη και χλιδάτη Τουρκία, όσο και από τα ιστορικά που υπενθυμίζουν την ιστορία της.

Είναι η πρώτη φορά όμως που κυβερνητικό στέλεχος παραδέχεται δημόσια και απερίφραστα τον ρόλο της κυβέρνησης στην όλη ιστορία. Και του λόγου το αληθές, ο υφυπουργός Πολιτισμού της Τουρκίας ανακοίνωσε ότι το υπουργείο θα δώσει τις ευλογίες του για την προβολή τέτοιων σήριαλ στο εξωτερικό, προσφέροντάς τα σε τηλεοπτικούς σταθμούς δωρεάν...

Δυστυχώς υπάρχει μεγάλο θέμα με τους Έλληνες παραγωγούς (γενικά με όλο τον τηλεοπτικό χώρο) το οποίο δεν σταματά μόνο στην πρόχειρη και συνήθως ανίκανη Ελληνική επιχειρηματικότητα στον τομέα αυτό.

Αναρρωτιέται κανείς αν η Ελληνική παραγωγή μπορεί να παρουσιάσει κάτι σοβαρό και ανταγωνιστικό, απλά δείτε τα Ελληνικά σήριαλ που παίζουν στην τηλεόραση τα τελευταία χρόνια.

H Acanthus Productions έχει κάποιες δημιουργικές προτάσεις για ποιοτικές παραγωγές Ελληνικού προγράμματος σε μορφή είτε τηλεταινιών είτε αυτοτελών επεισοδίων μικρής διάρκειας ήδη από το 2008.

Αγνοήθηκε επειδεικτικά στην πρώτη της επαφή με τα κανάλια, όταν ακόμη κυριαρχούσαν τα εγχώρια σκουπίδια που σήμερα έχουν αντικατασταθεί από τα τουρκοσήριαλ στην προτίμηση του κόσμου...
Εδώ όμως είναι ακόμη, τώρα που ξεκαθαρίζει το τηλεοπτικό τοπίο, ανοιχτή σε συνεργασία με τα media εκείνα που θα θελήσουν να συνδράμουν την προσπάθεια της για διαφορετική, καλύτερη, ποιοτικότερη, πιο ενδιαφέρουσα τηλεόραση.

Σίγουρα για να ξεχωρίσουν θα χρειαστούν πρωτότυπο και ποιοτικό πρόγραμμα, που μπορούμε να δημιουργήσουμε μαζί. Να ξεφύγουν από τα καθιερωμένα και να δώσουν νέα δυναμική στο ισχυρότατο μέσον της τηλεόρασης (κάθε μορφής και τεχνολογίας)...

Που συνεπάγεται και άλλου επιπέδου τηλεθέαση και κερδοφορία...

ΤΟΥΡΚΟΣΗΡΙΑΛ...

Οι τηλεοπτικές τους σειρές έχουν βρει τον καλύτερο πελάτη στο Ελληνικό κοινό πλασάροντας την εικόνα που θέλουν στους αποχαυνωμένους Ρωμιούς, ενώ στην Τουρκία προβάλλονται καθημερινά σειρές με έντονο ανθελληνικό περιεχόμενο.

Είτε Ελληνικό είναι το χαζοσήριαλ είτε Τουρκικό θα το δεί αυτός/ή που το απόγευμα δεν έχει τί άλλο να κάνει και έχει προδιάθεση στα χαζοσήριαλ. Όταν αυτό συμβαίνει πέρα από γιαγιάδες και με νέους υπάρχει πρόβλημα. Εκτός του γεγονότος ότι δεν έχουν να περάσουν δημιουργικά το απόγευμά τους έχουν και προδιάθεση στα χαζοσήριαλ. Βέβαια αυτό είναι το αποτέλεσμα της κουλτούρας της τριακονταετίας αλλά για αυτό δεν γίνεται λόγος. Το πραγματικά μεγάλο πρόβλημα είναι κοινωνικό, ηθικό και αξιακό...

Σενάρια πολλά και ποικίλα μας σερβίρουν απλόχερα οι γείτονες μας εξ ανατολών.

Η σύζυγος του πατέρα διατηρεί σχέση με τον ανιψιό του συζύγου της. Ο γόνος πλούσιας και επώνυμης οικογένειας έχει αφήσει έγκυο τη γυναίκα του αδερφού του την ώρα που ετοιμάζεται να παντρευτεί την αδερφή της ερωμένης του. Ο νεαρός αγάς προσπαθεί να είναι δίκαιος, αλλά αυτή του η επιθυμία «σκοντάφτει» στην τήρηση ενός πατροπαράδοτου εθίμου. Η πεθερά καλύπτει την κόρη της γνωρίζοντας τη σχέση της και παράλληλα ψάχνει για έναν πλούσιο ώριμο γαμπρό για να εξασφαλίσει την ευζωία της.

Ενα μείγμα πρωτόγονης και ανελαστικής παράδοσης παντρεύεται με έναν άγαρμπο κοσμοπολιτισμό σε μια κοινωνία όπου οι πολλοί δουλεύουν για τους λίγους και η ζωή εκάστου υπηκόου βρίσκεται στα χέρια του αφέντη. Μια παράξενη ποικιλία εξωτικών παραδείσων που μέσα τους κρύβουν ανθρώπινα δράματα, τρωικούς έρωτες, απύθμενα μίση και έντονα πάθη. Μια πολιτιστική βεντέτα που εκτυλίσσεται με φόντο πύργους, επαύλεις και αρχοντικά μέσα στην έρημο μεταξύ Τουρκίας και Συρίας...

Δεν θα δείτε τις αχανείς γειτονιές της φτώχειας, τα χιλιάδες καμμένα χωριά του αποικιοκρατούμενου Κουρδιστάν. Δεν θα δείτε τα ερείπια των αρμένικων και ελληνικών χωριών. Δεν θα σας δείξουν την φυλακή, όπου λέγεται πως έκαψαν με φλογοβόλο Έλληνες αγνοούμενους της Κύπρου. Ούτε τα λευκά κελιά, όπου έσβησαν στρατιές Κούρδων πατριωτών και άλλων αμφισβητιών του τουρκικού παραδείσου. Δεν θα σας δείξουν τον πατέρα κτήνος που σκότωσε την δεκαεξάχρονη κόρη του, με την συνέργια των αδερφών της και την γνώση της μάνας και την έθαψε στο κοτέτσι, γιατί μιλούσε, μόνο μιλούσε, σε άντρες και τόλμησε να προσφύγει στην Αστυνομία γιατί την χτυπούσε. Και φυσικά δεν θα δείτε πως μεγάλο τμήμα της τουρκικής κοινής γνώμης ενέκρινε το έγκλημα...

Παθιασμένοι έρωτες, ίντριγγες, χλιδή, ωραίες γκόμενες, μοιραίοι αρρενωποί εραστές, διάλογοι που κάνουν τον Ξανθόπουλο να μοιάζει με Βισκόντι. Οι φάτσες συχνά μοιάζουν εκπληκτικά μ' εμάς. Μην απορείτε. Το μεγάλο μυστικό που κάνει το καθεστώς τους να χάνει τον ύπνο του, είναι πως δεν υπάρχει Τουρκικό έθνος. Οι «Τούρκοι» ξέρουν πολύ καλά πως ήρθαν κατά τη θάλασσα και τι δεν είναι.
Οι φάτσες τους είναι συχνά ίδιες με τις δικές μας, για έναν απλό λόγο. Οι «Τούρκοι» είναι ο κακός μας εαυτός. Είναι εξισλαμισμένοι Έλληνες, Αρμένιοι, Σλάβοι, Αλβανοί κλπ. Οι μεγάλες μάζες του Ελληνισμού της Μικράς Ασίας δεν εξαερώθηκαν. Προσκύνησε η ελίτ για να διατηρήσει την περιουσία και τα προνόμια της, προσκύνησε κι ο λαός. Κι όταν με το σπαθί και το ντουφέκι τους σπρώξαμε πίσω στην Ασία, πήραν μαζί τους και τους τουρκεμένους Βαλκάνιους...

Ενα απελπισμένο κι ανάδελφο έθνος  που πιάνεται από τα μαλλιά του για να σωθεί σε μια χώρα που καθημερινά βουλιάζει στα χρέη της.

Έτσι στην Ελλάδα του μνημονίου πολλοί συμπατριώτες(:) μας εδώ και έναν χρόνο ταξιδεύουν μέσα από τις τηλεοράσεις τους σε κόσμους ίσως όχι τόσο διαφορετικούς από τον δικό μας. Οι ίντριγκες, τα πάθη, οι απιστίες, οι παραδόσεις και τα έθιμα της γειτονικής μας χώρας, αλώνουν καθημερινά τους Ελληνες σε σημείο να μιλάνε ως δεύτερη γλώσσα τα τουρκικά.

Πολυπολιτισμική κοινωνία είμαστε θα μπορούσε να ισχυριστεί κάποιος από τους μαλάκες που το πιστεύουν. Ναι, αλλά όλα έχουν ένα μέτρο. Κάποτε ο πρόεδρος της Τουρκίας Turgut Ozal είχε πει ότι: "δεν θα χρειαστεί πόλεμος για να κατακτήσουμε την Ελλάδα, αλλά αυτή θα πέσει σαν ώριμο φρούτο στις αγκαλιές μας". Είκοσι σχεδόν χρόνια μετά τη δολοφονία του (17.4.1993) επιβεβαιώνεται. Η μεγάλη Τουρκική τηλεοπτική επέλαση έχει καθηλώσει τους Ελληνες μπροστά στις οθόνες τους καθώς τα ιδιωτικά Ελληνικά τηλεοπτικά κανάλια δίνουν την εντύπωση ότι βρισκόμαστε κάπου μεταξύ Κωνσταντινούπολης, Αγκυρας και Σμύρνης και όχι σε κάποια Ελληνόφωνη επικράτεια.

Η συνεχής δράση, οι εικόνες απίστευτης χλιδής, η επιλεγμένη ανατολίτικη μουσική και το κέρατο που αποτελεί το "αλατοπίπερο" κάθε τουρκικής παραγωγής, πέτυχαν να υπνωτίσουν ένα ελληνικό κοινό που είχε κουραστεί να παρακολουθεί χαμηλής ποιότητας Ελληνικά τηλεοπτικά σκουπίδια με συγκεκριμένες φάτσες ατάλαντων γυναικωτών σούργελων. Επιπλέον με ανελέητο καταιγιασμό επαναλήψεων, για να τις εμπεδώσουν στα καρακατσουλιά που τις παρακολουθούν αδιαμαρτύρητα και δίνουν και καλά ποσοστά θεαματικότητας από πάνω...

Tα τουρκοσίριαλ εντάσσονται στο ίδιο σχέδιο με την «δημιουργική» ιστοριογραφία τύπου Ρεπούση και αποβλέπουν στο να φέρουν πιο κοντά τους δύο λαούς ώστε να καταστεί ευκολότερη η δορυφοροποίηση μας στην Τουρκία.

Όπου αυτό τον καιρό προβάλλεται η σειρά Kirik Kanatlar. Τα Σπασμένα Φτερ» της τουρκικής τηλεόρασης δίνουν μια άλλη διάσταση στον «συνωστισμό της Σμύρνης» προς δικαίωση της νεοεκλεγείσης βουλευτού Ρεπούση.

Στην προκυμαία όπου αναχωρούν οι πρόσφυγες μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή, ο Τουρκικός στρατός όχι μόνο συνοδεύει ευγενικά και κουβαλά τα υπάρχοντα των προσφύγων, αλλά έχει στήσει κι έναν μεγάλο πάγκο όπου τους προσφέρει τρόφιμα και ποτά για να γίνει ευχάριστο το ταξίδι τους. Την ώρα που φτάνουν τα πλοία, οι Τούρκοι φαντάροι κλαίγοντας αποχαιρετούν τους πρόσφυγες κουνώντας τα μαντήλια τους...

Εμείς όμως τι κάνουμε; Τι κάνει η πολιτεία; Τα κανάλια δεν επενδύουν σε καλές ελληνικές παραγωγές, όπου θα δουλέψουν Έλληνες. Προτιμούν ν' αγοράζουν φτηνά τα σκουπίδια της Τουρκικής προπαγάνδας, τα οποία λόγω εντυπωσιασμού κι επειδή είναι εύληπτα θυμίζοντας τις παλιές Ελληνικές ταινίες, έχουν μεγάλη θεαματικότητα στα καρακατσουλιά φυσικά.

Νισάφι πια απατεώνες των τηλεοπτικών σταθμών της χώρας. Η αποκλεστικά σας αδυναμία να γυρίσετε μια σωστή τηλεοπτική σειρά (αφού απορρίπτετε όλες τις καλές ιδέες που σας έχουν προταθεί κατά καιρούς) ας μην υποκαθίσταται από τα τουρκοσήριαλ.

Στην Ελληνική τηλεόραση εδώ και χρόνια επικράτησε το καρακιτσαριό σε όλο του το μεγαλείο. Τα εγχώρια ΜΜΕ σέρβιραν και σερβίρουν κάθε λογής τηλεοπτικό σκουπίδι, προβάλλοντας μια διεφθαρμένη ελληνική κοινωνία γεμάτη από γκέι, ψυχασθενής, προβληματικούς, κτλ.  Είναι γεγονός ότι στις Ελληνικές τηλεοπτικές σειρές με ελάχιστες εξαιρέσεις, βασικός πρωταγωνιστής είναι η ηλιθιότητα, η διάσπαρτη χυδαιότητα, το τσίριγμα και η κοροϊδία του θεατή χωρίς αισθητική...

Όπως είναι λογικό, ο γνωστικός θεατής ποτέ δεν αποδέχτηκε όλα αυτά τα τηλεοπτικά σκουπίδια, αφού ήταν αδύνατο να αναγνωρίσει σημεία ταύτισης με τον εαυτό του.

Αντίθετα τα τούρκικα σήριαλ προβάλουν σχετικά υγιή πρότυπα ζωής, με φυσιολογικούς έως παραδοσιακούς χαρακτήρες και παλαιομοδίτικες για τα Ελληνικά ΜΜΕ αξίες, όπως η οικογένεια, η φιλία. Δεν προβάλλονται στα τουρκοσήριαλ ούτε γκέι κομμωτές να ξεσαλώνουν, ούτε ημίγυμνες παρουσίες να προκαλούν, ούτε ψυχάκηδες. Δηλαδή σαν αξίες και προβαλλόμενα κοινωνικά πρότυπα εκφράζουν τον απλό Έλληνα τηλεθεατή, ο οποίος μπορεί ως ένα βαθμό να ταυτιστεί με κάποιους από τους ήρωες. Ακόμη και να νοσταλγήσει μπορεί, ειδικά αν πρόκειται για προσφυγικής καταγωγής υπερήλικες.

Άρα δεν μιλάμε απλά για εξωραϊσμό, αλλά για εξιδανίκευση του Τουρκικού στοιχείου και του Τουρκικού τρόπου ζωής, με ταυτόχρονη απόρριψη και απαξίωση του Ελληνικού στοιχείου. Το τελευταίο έχει τη βάση του, όχι μόνο στα τηλεοπτικά σκουπίδια των ελληνικών ΜΜΕ, αλλά και στη συνολική αδιέξοδη πραγματικότητα στη χώρα.

Υπάρχουν δείγματα ανθρώπων που ξεκίνησαν να μαθαίνουν την Τουρκική γλώσσα γιατί τους φάνηκε ελκυστικός ο Τουρκικός τρόπος ζωής. Μην παραξενευτείτε πάλι και "πέσετε από τα σύννεφα" άλλη μια φορά, αν οι φανατικοί τηλεθεατές των Τουρκικών σειρών σύντομα θα φτάσουν όχι απλώς να αποδέχονται την Τουρκία, αλλά θα είναι ένα βήμα πριν το «σφάξε με αγά μου ν' αγιάσω».

Ακόμη περιμένω να δω την κατάληξη μιας ιδέας μου για μια ενδιαφέρουσα σειρά αυτοτελών επεισοδίων που μην έχοντας τον απαιτούμενο εξοπλισμό να γυρίσω μόνος μου με την "Acanthus productions" ζήτησα συνεργασία με αθηναϊκό κανάλι του οποίου ένα μεγαλοστέλεχος με πλήρωσε μαύρα να του την πουλήσω να την παρουσιάσει ως δική του στο διαπλεκόμενο αφεντικό του, μετά εξαφανίστηκε, χαθήκαμε και νεώτερον ουδέν...

Ναι, ελεύθερη αγορά υποτίθεται πως έχουμε αλλά υπάρχουν κι άλλοι τρόποι να έρθουν στα ίσα τους αυτοί που πρέπει...

Πχ, οι συχνότητες που χωρίς άδεια (ακόμη) χρησιμοποιούν για τους σκοπούς τους, είναι ή δεν είναι δημόσιο αγαθό, κτήμα του Ελληνικού λαού, ποιός έλεγξε ποτέ τους χρεωκοπημένους καταχραστές τους; καιρός δεν είναι με τη νέα κυβέρνηση να δούμε επιτέλους και τέτοιες πράξεις;

ΚΟΜΜΑΤΙΚΟΙ ΜΟΝΟΛΟΓΟΙ ΑΠΟΥΣΙΑ ΤΟΥ ΛΑΟΥ...

Από τα καλά της κρίσης και της απαξίωσης κομμάτων και πολιτικών, είναι ότι οι σύγχρονοι προεκλογικοί αγώνες διεξάγονται στα τηλεοπτικά κανάλια, αφήνοντας ελεύθερες τις πλατείες και τα μπαλκόνια από βαβούρα και σκουπίδια, αφού ούτε στα όνειρα τους δεν μαζεύουν αρκετό κόσμο να ακολουθεί τις "εκστρατείες" τους κουνώντας σημαιάκια...

Και πάλι βέβαια προεκλογικά δρώμενα σε όλο το Ελληνικό μεγαλείο τους: με τις ανούσιες δηλαδή, μνημονιολογικές ή αντιμνημονιολογικές φλυαρίες των εκπροσώπων των κομμάτων σε ατέρμονες συζητήσεις...

Χωρίς αυτοί να τολμούν να υπεισέλθουν στην πραγματική ουσία των προβλημάτων της κοινωνίας. Όπως, ας πούμε την τρομακτική αύξηση του αριθμού των ανθρώπων που χάνουν τη δουλειά τους, για τους νέους που δεν πρόκειται να βρούν σύντομα ή ποτέ, αλλά κυρίως των άλλων που απελπισμένοι από ότι τους επιφυλλάσει το μέλλον οδηγούνται στην αυτοκτονία.

Από τα τηλεοπτικά κανάλια και τους "καλεσμένους" (οι ίδιοι γνωστοί και ανούσιοι ξανά και ξανά, ανα βδομάδα και κανάλι), ενώ από τη  άλλη απουσιάζει παντελώς ο λαός. Έστω κι αν υποστηρίζουν όλοι οι ομιλούντες ότι ομιλούν εν ονόματί του...

Θα δείτε να μονολογούν μεταξύ τους με έναν απόλυτο κομματικό αυτισμό και μια εσωστρέφεια που χαρακτηρίζει δεκαετίες το πολιτικό μας σύστημα. Τα δε ΜΜΕ αμιλλώνται στο να παρουσιάζουν τα ευνοούμενα από αυτά κόμματα, με τους ευνοούμενους συνομιλητές και ανώδυνα θέματα - ερωτήσεις, με το αζημλιωτο για δαύτα κάτω πάο το τραπέζι, όπως θα αποκαλυφτεί πάλι μετά...

Έχει κανείς την αίσθηση ότι οι εκλογές δεν γίνονται για τον τόπο, αλλά για τα ΜΜΕ, όπως παλαιότερα για ορισμένα τυπογραφεία αφισών και τους πρόθυμους αφισοκολλητάδες...

Από το πρωί μέχρι το βράδυ παρελαύνουν ποικίλα πρόσωπα και ακούγονται οι πιο ετερόκλητες απόψεις. Που συνήθως άλλη όψη έχουν με το φως του ήλιου κι άλλη με τη δύση του.

Από την πρώτη έως τη δεύτερη προεκλογική περίοδο κόμματα, πολιτικοί μας τα έχουν πρήξει με όσα λένε και σχεδιάζουν για μελλοντικές ουσιαστικές αλλαγές σε όλους τους τομείς. Αλήθεια, αυτοί πότε θα αλλάξουν, για να αλλάξουν και τα πράματα;

Και όμως οι συμμετέχοντες στους καθημερινούς ανούσιους μονολόγους δείχνουν να πιστεύουν πως υπάρχουν κάποιοι που ενδιαφέρονται για τα λεγόμενα τους. Ή πως βρίσκονται κάποιοι που σπαταλούν χρόνο ενώ έξω είναι καλοκαίρι, για να τους παρακολουθούν...

Αλλά η επικοινωνία, επικοινωνία...Όταν μάλιστα προέρχεται από το τετράγωνο κουτί του σαλονιού μας...

ΤΗΛΕΟΠΤΙΚΗ ΚΟΥΛΤΟΥΡΑ ΤΗΣ ΣΑΧΛΑΜΑΡΑΣ...

Υπάρχει ένα μέρος μέσα στο Ελληνικό κράτος που ζει σε μια γυάλα αποστειρωμένη και παρακολουθεί τα γεγονότα και τις βίαιες αλλαγές κάτω από το πρίσμα μιας ιδιάζουσας κουλτούρας: της χαζοχαρούμενης σαχλαμάρας.

Στο βασίλειο των πρωινάδικων - μεσημεριανών της ιδιωτικής τηλεόρασης βασιλεύει η εξεζητημένη αφέλεια, ο χαχανουλισμός, η επιμελημένη έκπληξη και η απορία για το ποιός/α κεράτωσε ποιά/ον και πόσες φορές, για το ποιό φόρεμα, βρακί και χρώμα είχε αυτό που φορούσε μια "διάσημη" μεταξύ τους τηλεπερσόνα, για τα νύχια, τα ματοτσίνορα, τη γόβα, το μακιγιάζ, τα ρούχα, τα μεθύσια και τα κουνήματα στα ξενυχτάδικα...

Κι όλα αυτά με την πρόθυμη συνδρομή μή γνωστών καλεσμένων της κοτσάνας, ώστε το κατά παραγγελία χάχανο να πέφτει σύννεφο...

Φαίνεται πως σ' αυτό το βασίλειο αγνοούν ότι η διαφθορά στη χώρα μας καλά κρατεί, η ανεργία ξεπέρασε κατά πολύ το εκατομμύριο στη χώρα μας, ότι ο έξω κόσμος αγωνίζεται με νύχια και με δόντια για να επιβιώσει, ότι οι νέοι άνθρωποι επινοούν απεγνωσμένες (δι)εξόδους από την κρίση (πάνω από ενάμισι εκατομμύριο άνθρωποι που ζουν στην Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη, αλλά και στις άλλες μεγάλες πόλεις, ενδιαφέρονται να επιστρέψουν στην πατρώα γη και να ασχοληθούν με την πρωτογενή παραγωγή), ότι η λαθρομετανάστευση είναι από τα σοβαρότερα προβλήματα της χώρας, ότι η ζωή είναι αγώνας και όχι άνοστα σχόλια και κουτσομπολιά...

Βάλε και τα συνεχώς αυξανόμενα τουρκο-σήριαλ που βλέπουν οι θείτσες κατά κόρον, την μπάλλα με κάθε αφορμή για τους "φίλαθλους" του καναπέ, οι χωρίς νόημα και συμπεράσματα ατέρμονες πολιτικές συζητήσεις ομιλούντων κεφαλών (για ποιούς;), τα πανομοιότυπα μπατσο-σήριαλ που παρηγορούν φοβισμένους μικροαστούς με συνεχείς συλλήψεις, ανακρίσεις, καταδίκες υπόπτων που τους πρόδωσε μια ασήμαντη τρίχα κι έχεις το πλήρες σκηνικό της αφασικής τηλοψίας.

Που καλλιεργήθηκε συστηματικά για χρόνια από τα ιδιωτικά κανάλια, ώστε να δημιουργηθούν πολίτες απολιτικοί. Για να περάσει ίσως αλώβητο το πολιτικό κατεστημένο την κουλτούρα του καναπέ και του μη αγώνα. Μια μελέτη κατέδειξε πώς χρειάζεται μια μειονότητα της τάξης μόλις του 5% για να επηρεαστεί η κατεύθυνση ενός πλήθους, ενώ το υπόλοιπο 95% θα ακολουθήσει χωρίς να συνειδητοποιεί πλήρως τι συμβαίνει...

ΠΑΡΟΞΥΣΜΟΣ ΓΙΑ ΤΟ ΝΗΣΙ...

Από τον καθημερινό τύπο:

"'Έγινε αποδεκτό το αίτημα που έχει υποβληθεί για το άνοιγμα της Σπιναλόγκα από 28-11-2010 έως 28-2-2011.

Ο χώρος θα λειτουργεί μόνο τα Σαββατοκύριακα καθώς επίσης και από 22-12-2010 έως 6-1-2011 εξαιρουμένων των επισήμων αργιών. Το ωράριο λειτουργίας θα είναι από τις 9 π.μ. έως τις 3 μ.μ.

Εάν υπάρχουν οργανωμένα γκρουπ και μεγάλες ομάδες ατόμων μπορούν να επισκέπτονται τη Σπιναλόγκα κατόπιν συνεννοήσεως με τη 13η Εφορεία Βυζαντινών Αρχαιοτήτων. Μετά από επικοινωνία με τους επαγγελματίες, οι οποίοι πραγματοποιούν τα δρομολόγια προς το νησί, θα υπάρχουν διαθέσιμα καΐκια από την Πλάκα, την Ελούντα και τον Άγιο Νικόλαο τις συγκεκριμένες ημέρες."

Κι αυτό εκτάκτως για την χειμερινή περίοδο, αφού από η Σπιναλόγκα θα λειτουργήσει κανονικά από 1ης Μαρτίου 2011 όπως γινόταν ως τώρα.

...Όπου θα μπορούν να ικανοποιηθούν και οι ανάγκες των μαθητικών εκδρομών...

Και όλα ξεκίνησαν από ένα βιβλίο από την Βικτώρια Χίσλοπ που λίγοι θα διάβασαν στην πρώτη παρουσίαση του, μα έγιναν πλήθος αμέτρητο όπως αποδεικνύεται μετά την φετινή και μάλλον τυχαία απόφαση για μεταφορά του στην τηλεόραση, που ακολούθησε έναν παροξυσμό στους θεατές και μόνο από την προβολή των πρώτων επεισοδίων της σειράς...

Ξαφνικά όλοι θέλουν να δουν από κοντά τον τόπο που πάντα υπήρχε εκεί στην θέση του και δεχόταν μόνο κάποιους τουρίστες σαν αξιοθέατο το καλοκαίρι μέσα σ' αυτούς κι ελάχιστους Έλληνες, στην δε Πλάκα πήγαινε κανείς μόνο για φρέσκο ψάρι...

Μαθητές για χρόνια επέλεγαν τα ξενυχτάδικα του Αγ. Νικολάου και της Ελούντας για την πενθήμερη, χωρίς να δίνουν καμιά ιδιαίτερη σημασία στο νησάκι που φαινόταν αντίκρυ, που από φέτος αποτελεί αιτία αποκλειστικής εκδρομής...

Τόση δύναμη κι επιρροή έχει η τηλεόραση στο πόπολο κάθε ηλικίας, τέτοια συγκίνηση, λαχτάρα κι επιθυμία μπορεί να διεγείρει έτσι ξαφνικά, για κάτι όχι και τόσο σπουδαίο όσο αληθινά είναι ο τόπος εναπόθεσης κι απομόνωσης αρρώστων κι ανεπιθύμητων;

Να δημιουργεί έτσι από το πουθενά ζήτηση για μια εφήμερη μόδα εκδρομών χειμωνιάτικα, αφού τα πλήθη δεν μπορούν να περιμένουν;

Τοπικός συναγερμός στα ξενοδοχεία και τις ταβέρνες που απρόσμενα τη φετινή νεκρά τους σεζόν θα τα πιάσουν χοντρά από την "αξιοποίηση" του ενδιαφέροντος που υπάρχει αυτή την περίοδο.

Κι όμως, θα πάνε στο νησί πολλές χιλιάδες παροξυσμένοι τηλε-κατευθυνόμενοι. Στην Σπιναλόγκα, στην είσοδο της οποίας κάποτε όχι πολύ παλιά υπήρχε η επιγραφή: "Ο εισερχόμενος να αποθέσει κάθε ελπίδα"...

ΤΟΥ ΜΑΓΕΙΡΑ ΚΑΙ ΤΗΣ ΜΟΝΤΕΛΑΣ...

Το χάλι και η κατάντια της τηλεόρασης με τον καταιγισμό των reality shows που μας επεφύλασε το "ανανεωμένο" πρόγραμμα της νέας τηλεοπτικής σαιζόν. Τι θέλετε και δεν σας προσφέρεται: τηλεπαιχνίδια, τραγούδι, μαγειρική, απαστράπτοντα υποψήφια μοντέλα.

Οι δομές του προγράμματος ίδιες...

Σε ηλίθιας έμπνευσης τηλεπαιχνίδια οι διαγωνιζόμενοι κυνηγάνε να κερδίσουν χρηματικά έπαθλα απαντώντας σε ηλίθιες ερωτήσεις, όπου η τύχη παίζει πολύ μεγαλύτερο ρόλο από τις τυχόν και αμφισβητίσιμες γνώσεις του διαγωνιζόμενου. Και αυτό για να μη νοιώθουν, όσοι έχουνε ακόμα λιγώτερες γνώσεις, κομπλεξικοί. Όλοι, ακόμη και οι απολύτως άσχετοι με οτιδήποτε, που παρακολουθούμε τον διαγωνισμό από τον καναπέ τους θα είχανε τις ίδιες πιθανότητες να κερδίσουνε αφού είναι καθαρά θέμα τύχης. Έτσι δεν τους καταπιέζει η ασχετοσύνη τους και δεν νοιώθουνε εντελώς άβολα, ενώ καταναλώνουν διαφημίσεις.

Στα "γνήσια ρεάλιτι", το σκηνικό είναι πάλι στάνταρ και γνωστό από παλιά: Μιά ομάδα συνήθως άνεργων νέων που δεν χάνουν ούτε κάνουν τίποτα, διαγωνίζεται για κάποιο "έπαθλο" που είναι ο τίτλος του καλύτερου τραγουδιστή ή του καλύτερου μάγειρα, ή του καλύτερου μοντέλου, ή έστω του τελευταίου αντέξαντα κι εναπομείναντα...Και μετά τι;

Οι επίλεκτοι διαγωνιζόμενοι περνούν σειρά από "δοκιμασίες" που καταλήγουν ένας - ένας από αυτούς να φεύγει από την ομάδα για να μείνει στο τέλος ο νικητής ή η νικήτρια. Αγωνία στο κατακόρυφο σε κάθε δοκιμασία για τα παρακολουθούντα εναγωνίως καρακατσουλιά. Άσε οι αγκαλιές χαράς, οι εξομολογήσεις on camera, και τα δάκρυα και κλάματα αυτών που αποκλείονται. Πρόκειται για πραγματική κλειδαρότρυπα, άγνωστο γιατί τραβά το ενδιαφέρον.

Ειδικά για τους πολλούς φέτος διαγωνισμούς μαγειρικής, διερωτώμαι πραγματικά τι νόημα έχει να παρουσιάζουν πιάτα που ποτέ δεν θα κάτσει να τα μαγειρέψει κανείς λόγω πολυπλοκότητας ή ανοστιάς τελικά. Για να φάει άραγε κάποιος καλοφαγάς τί; Το τάδε πιάτο κρεατικού με σάλτσα φραγκοστάφυλο; Αλήθεια γιατί φραγκοστάφυλο και όχι μυρτίλη, φράουλα ή αγριοκέρασο; Και όλα αυτά υπό το βλέμμα αυστηρών κριτών που φοβούνται οι διαγωνιζόμενοι και τους κοιτούν με αγωνία ζωγραφισμένη στα πρόσωπα να δοκιμάζουν τις συνταγές τους, τόσο σημαντικό είναι πια ένα πιάτο φαγητό;

Σε άλλα τηλεοπτικά τσαντήρια ηλίθιοι γελούν με τα χάλια τους κι εκτονώνονται σε εβδομαδιαίες δόσεις, ελπίζοντας σε μια "επανάσταση" που συχνά εξαγγέλεται αλλά ποτέ δεν πρόκειται να υλοποιηθεί από το μουνουχισμένο κοινό του συγκεκριμένο τηλεστάρ...

Αφήστε την πληθώρα των εξαφανισμένων, των δολοφονημένων, αυτών που ξαναβρέθηκαν κι αυτών που νεκραναστάθηκαν και μιλούν "ζωντανά" για τις περιπέτειες τους, όσοι τα παρακολουθούν τους αξίζει ότι παθαίνουν βλέποντας ιστορίες αγνώστων που δεν αφορούν κανένα κι όμως καταλαμβάνουν πολύτιμο τηλεοπτικό χώρο...

Στο εβδομαδιαίο πρόγραμμα των καναλιών, μέτρησα 17 συνολικά τέτοιες εκπομπές. Προσωπικά δεν έχω άποψη γιατί αυτό το κατάντημα ειδικά αυτή την εποχή, ούτε με αναγκάζει κανείς να το παρακολουθώ.

Άποψη όμως και ιδέες έχω με την Acanthus Productions, για άλλο πρόγραμμα πιο ενδιαφέρον και άλλο κοινό βέβαια, δεν ξέρω πότε θα τραβήξω την προσοχή κάποιου καναλάρχη, μην τους ενοχλώ μάταια στη μακαριότητα τους, όπως διαπίστωσα στις ως τώρα προσπάθειες μου...

Άμα πιάσουν πάτο εδώ είμαι.

"ΝΗΣΙ" ΚΑΙ ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΗ ΥΣΤΕΡΙΑ...

Αφού για μια ολόκληρη εικοσαετία μας φλόμωσαν ανηλεώς στα κάθε λογής τηλεοπτικά σκουπίδια, μας ρίχνουν τώρα μια αξιοπρεπώς γυρισμένη ποιοτική σειρά.

Έξυπνη εμπορική κίνηση θα έλεγα, αν και δεν περίμεναν ούτε οι ίδιοι τέτοια επιτυχία από το πρώτο κιόλας επεισόδιο, νομίζω.

Μπουχτισμένος ο κόσμος από το πολύ σκουπίδι και τα βαρετά reality των κόπρων του big brother και των άνοστων μαγείρων που πολλαπαλσιαστήκαν φέτος, αναμενόμενο ήταν πως θα πέσει με τα μούτρα να την καταναλώσει, είναι πραγματική όαση για τον Έλληνα τηλεθεατή αυτή η σοβαρή και προσεγμένη δουλειά που αποτυπώνει πιστά το πνεύμα ενός λογοτεχνικού βιβλίου ο κόσμος δε της τηλεοπτικής και όχι μόνο κριτικής, της καλωσόρισε με τιμές λες και είναι ξεχωριστό φαινόμενο...

Ο νεοέλληνας είναι υστερική προσωπικότητα. Και το δείχνει για άλλη μια φορά με μια ακόμη υστερία που έχει να κάνει με τον τόπο γυρισμάτων της σειράς, στο χρόνια καταφρονεμένο νησάκι της Σπιναλόγκας, άγνωστο όνομα ως τώρα εκτός των Λασιθιωτών.

Η μαρτυρική ζωή ανθρώπων αποδιοπομπαίων σε άλλες εποχές που βίωσαν τον κοινωνικό στιγματισμό έβαλε στον χάρτη μια ολόκληρη γεωγραφική περιοχή, την έκανε τουριστικό προορισμό, ανέδειξε ένα άσημο ψαροχώρι στην σκιά της κοσμοπολίτικης Ελούντας, προκάλεσε εκδοτική έκρηξη και πυροδότησε σχετικές συζητήσεις σε ιστοσελίδες κοινωνικής δικτύωσης.

Ήδη τα περισσότερα ξενοδοχεία της περιοχής στον κόλπο Μιραμπέλλου έχουν κλείσει, όμως στην Πλάκα αλλά και την ευρύτερη περιοχή η κίνηση είναι απρόσμενα αυξημένη. "Δεν υπάρχει προηγούμενο σε αυτό που ζούμε, λένε κάτοικοι και τουριστικοί επιχειρηματίες που βλέπουν απρόσμενη άνθηση στις δουλειές τους τις τελευταίες μέρες της σηνήθους τουριστικής περιόδου. Κάθε Σαββατοκύριακο έχουμε τουλάχιστον τρία γκρουπ από ΚΑΠΗ, από σχολεία ή συλλόγους που έρχονται με πούλμαν για να δουν το μέρος, να επισκεφθούν το νησί"...

Όλες οι ταβέρνες της Πλάκας αλλά και των γειτονικών χωριών εξακολουθούν να λειτουργούν. Την περασμένη Κυριακή δεν προλαβαίνανε να εξυπηρετούνε τον κόσμο που συνέρρεε. Κάθε βδομάδα καταφθάνουν δύο με τρία πούλμαν με επισκέπτες από τη Θεσσαλονίκη, λένε οι ευτυχείς ιδιοκτήτες που μετράνε έκτακτα κέρδη...

Οργανώνονται εκδρομές για να δει κόσμος τα γυρίσματα και να μιλήσει με τους ηθοποιούς. Σε μια περίοδο κρίσης η Ελούντα πήρε τα πάνω της. Στο ξενοδοχειακό συγκρότημα «Πόρτο Ελούντα», το μόνο στην περιοχή που μένει ανοιχτό όλο τον χρόνο, η ζήτηση δωματίων είναι αυξημένη. "Ειδικά το τριήμερο της 28ης Οκτωβρίου έχουμε πολλές κρατήσεις και οι πελάτες τονίζουν πως θέλουν να επισκεφθούν τη Σπιναλόγκα", λέει ο υπεύθυνος...

Η σειρά ακόμη εκτίναξε τις πωλήσεις όχι μόνον του βιβλίου της Βικτόριας Χίσλοπ, αλλά και αρκετών άλλων βιβλίων σχετικών με τη Σπιναλόγκα και τη ζωή των χανσενικών που είχαν από χρόνια εκδοθεί ή κυκλοφόρησαν μέσα στο 2010. Ακόμα και τουριστικοί οδηγοί για το μέρος έχουν αυξημένη ζήτηση.

Κατά την χειμερινή περίοδο όλες οι εκπομπές λόγου μόλις πέφτει η θέαση τους, θα καταφεύγουν σε "αποκαλύψεις" πραγματικές ή φανταστικές από τα χρόνια λειτουργίας του νησιού, να πάρουν μερίδιο από την καλλιεργημένη φετινή φήμη του.

Γερός ο αντίκτυπος της απόρριψης, της διαφορετικότητας, της μοναξιάς, της εγκατάλειψης, του αποκλεισμού, κλπ αρνητικών συναισθημάτων που ήταν συνδεδεμένα για δεκαετίες με το συγκεκριμένο νησί...

Και πολλοί συγκινούνται και χύνουν μαύρο δάκρυ, που εξαργυρώνεται με το αζημίωτο από άλλους νεοέλληνες, που άρπαξαν πάλι την ευκαιρία για κονόμα από μια νέα ανεξήγητη μαζική υστερία του πόπολου.

Μα βλέπετε η δύναμη της τηλεόρασης...

Να προβλέψω πως του χρόνου θα πάρουν σειρά το Ιτζεδίν, το Μπούρτζι, το Γεντί Κουλέ, η Λέρος, κλπ από μιμητές;

ΤΗΛΕΟΠΤΙΚΕΣ ΕΚΠΟΜΠΕΣ ΣΕ ΠΕΡΙΟΔΟ ΚΡΙΣΗΣ...

Real life entertainment, talent shows, ψυχαγωγικά παιχνίδια...Η μετάλλαξη των πάλαι ποτέ reality shows.

Που μπήκαν εδώ και χρόνια με φόρα στα τηλεοπτικό μας πράγματα, αφού είχαν να επιδείξουν θεαματικές επιτυχίες ως προς τον σκοπό τους στο εξωτερικό, όπου και δημιουργήθηκαν...

Ώσπου μετά την κατά κόρον προβολή τους αλά Ελληνικά η συγκεκριμένη έννοια έγινε συνώνυμη της έλλειψης ποιότητας και της εκμετάλλευσης της ανθρώπινης προσωπικότητας. Τα ριάλιτι προγράμματα έχουν περίοπτη θέση στο τηλεοπτικό μας μέσο, αλλά μην τολμήσει κανείς σήμερα να τα αποκαλέσει με το πραγματικό τους όνομα - «είναι λάθος» θα πουν τα κανάλια...

Ο «Αγρότης μόνος ψάχνει» και το «Για λογαριασμό σας» δηλώνονται από τον Alpha ως real life πρόγραμμα, το «Κάτι ψήνεται» και το «Love bites» είναι ψυχαγωγικά παιχνίδια, το «Next top model» και το «X-Factor» είναι για τον ΑΝΤ1 talent shows, ενώ το άλλοθι μαζικής προβολής αυτών των φτηνών ριάλιτι κυρίως τη φετινή σεζόν, είναι η συνεχιζόμενη οικονομική κρίση.

Σε αυτή τη δυσμενή για την οικονομία περίοδο το ζητούμενο είναι προφανές: παραγωγή και μετάδοση φτηνών από άποψη κόστους προγραμμάτων τα οποία υπόσχονται μια καλή τηλεθέαση στους τηλεοπτικούς σταθμούς.

Είναι πιο φτηνό να στηθεί ένα τέτοιου είδους πρόγραμμα από τη δημιουργία μιας καλής τηλεοπτικής σειράς. Πόσο μάλλον την δημιουργία μιας ταινίας με πολύ ψηλότερη προστιθέμενη αξία και διάρκεια ζωής...

Και σαφώς πιο πιθανό να συγκεντρώσει υψηλότερα ποσοστά τηλεθέασης το (δήθεν αυθόρμητο) κλάμα, η διένεξη μεταξύ των συμμετεχόντων, το ξεκατίνιασμα γενικώς.

Επιπλέον η ίντριγκα επιτρέπει την αναπαραγωγή αυτών των προγραμμάτων από τις πρωινές, μεσημεριανές, απογευματινές και όποιες άλλες εκ πομπές κουτσομπολιού, γεμίζοντας δωρεάν ώρες προγράμματος με τις απαραίτητες διαφημίσεις για τα κανάλια.

Τα φετινά ριάλιτι της οικονομικής κρίσης θα έπρεπε να μετονομαστούν σε ριάλιτι νευρικής κρίσης, διότι μάλλον προς τα εκεί οδηγούν τους παίκτες τους και μαζί και τους τηλεθεατές.

Τους ωθούν στα άκρα, προσπαθούν απεγνωσμένα να εξωτερικεύσουν τα πιο εκρηκτικά τους συναισθήματα και τουςεκθέτουν σε σημείο γελοιότητας, πολλές φορές μάλιστα με τέτοιο τρόπο ώστε ο τηλεθεατής να κρίνει αρνητικά τον κάθε διαγωνιζόμενο - παίκτη επειδή "τα 'θελε και τα 'παθε, αφού βγήκε στην τηλεόραση"...

Καθιστούν τους παίκτες καρικατούρες μιας υποβαθμισμένης τηλεοπτικής πραγματικότητας και τους τηλεθεατές υπεύθυνους για τη διαιώνιση αυτού του τηλεοπτικού διασυρμού, ο οποίος, όπως όλα δείχνουν, δεν θα πάψει να υφίσταται και να αποτελεί την πιο συμφέρουσα λύση για τα αφεντικά της τηλεόρασης.

Ίσως (αφού τα συνηθίσουν και τα στηρίξουν οι τηλεθεατές, που οι περισσότεροι ούτε επιλογές ούτε καμιά αντίσταση διαθέτουν) κι όταν η οικονομική κρίση αποτελέσει μακρινό παρελθόν.

Αφού η συνταγή δουλεύει έτσι κι αλλιώς...

WEB TV: ΤΟ ΚΥΡΙΑΡΧΟ ΜΕΣΟ ΤΟΥ ΜΕΛΛΟΝΤΟΣ...

Η διαδικτυακή τηλεόραση (webTV) αποτελεί αναμφισβήτητα το μέσο του μέλλοντος και περιλαμβάνει τα πάντα.

Από ενημερωτικές εκπομπές, ειδήσεις, σειρές, σόου και οτιδήποτε άλλο έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε από το τηλεοπτικό μας μέσο και όχι από την οθόνη του υπολογιστή μας.

Η εμφάνισή της, συμπίπτει με την εμφάνιση των διαδικτυακών σειρών (web series) και πραγματοποιήθηκε για πρώτη φορά το 1995 στις ΗΠΑ, όταν ο δαιμόνιος Σκοτ Ζάκαριν διευθυντής μιας διαφημιστικής εταιρείας έπεισε τους υπαλλήλους του να δημιουργήσουν μια δραματική σειρά την οποία θα μετέδιδαν μέσω διαδικτύου. Το εγχείρημα πέτυχε και σταδιακά, μαζί με τη ραγδαία ανάπτυξη της τεχνολογίας, η διαδικτυακή τηλεόραση άρχισε να κερδίζει σημαντικό έδαφος έναντι του τηλεοπτικού μέσου όπως το ξέραμε μέχρι τότε..

Στον τομέα της web TV έχουν γίνει και στη χώρα μας αξιόλογα βήματα, τα οποία προμηνύουν μία εξίσου καλή εξέλιξή της με την αντίστοιχη των χωρών του εξωτερικού και ήδη κάμποσα διαδικτυακά κανάλια, προσφέρουν στο κοινό μία ευρεία γκάμα επιλογών...

Web TV βέβαια δεν σημαίνει μεταφορά κι επανάληψη στο διαδίκτυο εκπομπών που έχουν ήδη προβληθεί από την τηλεόραση, αλλά δημιουργία περιεχομένου αποκλειστικά και μόνο για προβολή μέσω του internet, ώστε να παρακολουθεί ο τηλεθεατής - χρήστης τα αγαπημένα του προγράμματα ό,τι ώρα θέλει μέσα από την οθόνη του υπολογιστή του.

Το διαδίκτυο τείνει μελλοντικά να αντικαταστήσει την τηλεόραση, ακόμη και στο κομμάτι της ψυχαγωγίας, στο οποίο κατά κανόνα η τελευταία ήταν κυρίαρχη μέχρι τώρα...

Σε κάθε περίοδο κρίσης συνήθως βγαίνει κάτι καινούργιο για να δώσει την αίσθηση ότι μπορούμε να περάσουμε σε μια νέα εποχή. Το πάντρεμα της τηλεόρασης με το διαδίκτυο είναι μια πρόκληση - απάντηση στην οικονομική κρίση των media.

Η ελευθερία δημιουργίας που προσφέρει το διαδίκτυο είναι σαφώς μεγαλύτερη από αυτή που προσφέρει η τηλεόραση, ενώ το γεγονός ότι μέσω internet μειώνεται και το κόστος παραγωγής είναι θελκτικό για τους δημιουργούς, ιδίως σε περίοδο οικονομικής κρίσης.

Ελευθερία έκφρασης αντίστοιχη με του κινηματογράφου, περισσότερες ευκαιρίες για πειραματισμό για τους ανήσυχους δημιουργούς, πρόσβαση στο κοινό με εύκολο και πιο οικονομικό τρόπο, ανεξαρτησία στη διανομή και την δυνατότητα να μπορεί να παρουσιαστεί η δουλειά τους κι εκτός Ελλάδας αμέσως και απλά.

Καλλιτεχνική ελευθερία, μειωμένο κόστος, μικρά και εύχρηστα βίντεο, που είναι διαθέσιμα οποιαδήποτε στιγμή επιθυμούμε στην οθόνη μας, δυνατότητα σχολιασμού αυτού που παρακολουθούμε, είναι μερικές μόνο από τις πολλές δυνατότητες που προσφέρει το διαδίκτυο σε δημιουργούς και χρήστες, εν αντιθέσει με την τηλεόραση, που αποκλείει τη δυνατότητα διαδραστικότητας...

Με τις σημερινές τεχνολογικές δυνατότητες εύκολα όμως μπορεί να μετρηθεί η τηλεθέαση μέσω διαδικτύου, πιο αξιόπιστα από αυτήν της τηλεόρασης. Μπορούμε με διάφορους τρόπους να δούμε πώς λειτουργεί κάποιος χρήστης στο διαδίκτυο, αλλά υπάρχουν πολλοί παράγοντες μέτρησης.

Σημαντικό είναι να βλέπουμε πόσο παραμένει κάποιος μέσα σε ένα site. Αν λ.χ. κάποιος έμεινε 1 λεπτό, αλλά τα βίντεο που έχει η συγκεκριμένη ιστοσελίδα είναι από 5 λεπτά και πάνω σημαίνει ότι ο εν λόγω χρήστης απλώς μπήκε και βγήκε χωρίς να παρακολουθήσει μέχρι το τέλος κάποιο. Η μέτρηση τηλεθέασης στο διαδίκτυο είναι πιο αντιπροσωπευτική, ενώ ταυτόχρονα σκιαγραφεί και τις προτιμήσεις του εκάστοτε χρήστη, αφού φαίνεται σε ποια links, θέματα και βίντεο κάνει "κλικ" με το ποντίκι του.

Με αυτά το διαδίκτυο πληροί όλες τις προϋποθέσεις ώστε να καταστεί το κυρίαρχο μέσο της εποχής μας.

ΤΗΛΕΚΑΝΝΙΒΑΛΟΙ (Η ΤΑΙΝΙΑ)...

Του Νίκου Ζερβού, από το 1987.

Ένας απατεώνας αναλαμβάνει Διευθυντής ενός κρατικού τηλεοπτικού καναλιού μετά από μια παρεξήγηση...

Δείτε τη καλύτερα σε πλήρη οθόνη:

http://video.google.com/googleplayer.swf?docid=-577606255934697151&hl=el&fs=true

ΚΑΙΡΟΣ ΓΙΑ ΦΑΝΤΑΣΙΩΣΗ...

Δίνεται η εντύπωση πως η sexy Πετρούλα, τα πρωινάδικα και τα μεσημεριανάδικα, μας χαλάνε τη μόστρα...

Ποια μόστρα όμως;

Δεν μας έφεραν οι εκπομπές σε αυτό το χάλι, αλλά αντιθέτως έχουν βγεί από τα σπλάχνα μας.

Το να παραπονούμαστε γι' αυτό υποκρινόμενοι πως δεν μας εκπροσωπεί λαογραφικά, είναι τόσο υποκριτικό...

Το γεγονός ύπαρξης αυτής της τηλεοπτικής σαβούρας από μόνο του δεν είναι απαραίτητα κακό...

Γίνεται όμως κοινωνικά επικίνδυνο όταν βλέπουμε μια ολόκληρη γενιά νέων μας που έχουν γαλουχηθεί με τα πρωινάδικα και μεσημεριανάδικα, να έχουν καταντήσει "κοινωνικά ζόμπι".

Οι απαντήσεις τύπου "Ο Γλέτσος σήκωσε τη σημαία στην Ακρόπολη στη κατοχή των Τούρκων" που δίνονται από λυκειόπαιδα, περιγράφει την κατάσταση πολύ καλά. Αυτά τα παιδιά σήμερα ψηφίζουν και όχι μόνο...

Και όταν μεγαλώνουν με παρέα και ινδάλματα τους απόφοιτους reality show ή τις γλάστρες που χορεύουν τσιφτετέλια από το πρωί φορώντας μόνο τα εσώρουχά τους, ε τότε επόμενο είναι πολύ σύντομα να έχουμε και ανάλογη εκπροσώπηση στη Βουλή.

Να μην ξεχνάμε βέβαια πως το κάθε κόμμα στις εκλογικές αναμετρήσεις όλο και κάποιο τηλεοπτικό μαϊντανό μας προτείνει για λίγα ψηφουλάκια, ΟΛΑ διαθέτουν τέτοιους βουλευτές...

Ήδη έχουν βγει στην πιάτσα δυο γενιές που συνδυάζουν ημιμάθεια, λόγω εκπαιδευτικής οπισθοδρόμησης, με έπαρση γνώμης λόγω χαϊδέματος από εύκολα ευημερήσαντες γονείς.

Τα εγκεφαλικά τους κύτταρα είναι καμμένα από κακή τηλεόραση, πολυ-χρησιμοποιημένα κινητά και Ipod...

Θανατηφόρος συνδυασμός. Αυτοί όμως θα "τρέξουν" την κοινωνία στο άμεσο μέλλον. Εν μέσω παγκόσμιας οικονομικής κρίσης, ανεργίας και γενικής αβεβαιότητας για το μέλλον...

Βλέπουμε να αναδεικνύεται ως κυρίαρχο πρόσωπο της επικαιρότητας η "μετεωρολόγος" Πετρούλα της οποίας η μοναδικότητα είναι ότι παρουσιάζει το δελτίο καιρού σε κανάλι σαν να βρίσκεται σε κατάσταση μόνιμης ωορρηξίας.

Δεν φταίει όμως ούτε η Πετρούλα για όλα τα παραπάνω, ούτε τα δημιούργησε αυτή...Τώρα πραγματοποιεί το όνειρό της.

Είναι το πρόσωπο που ποτέ δεν θα ανησυχήσει τι θα απογίνει μετά το λύκειο, αν υπάρχει ζωή, δουλειά ή μια θέση στον κόσμο να την περιμένει, απλά και μόνο εμπορευόμενη τον προκάτ ερωτισμό της.
Ένα βήμα παραπάνω από ότι πέτυχαν κάποιες άλλες νεαρές σε μαγαζιά, μπάρ, καφετέριες, γραφεία, κλπ αφεντικών με σεξουαλική πείνα...

Φταίνε κάποιοι ιθύνοντες στα ΜΜΕ οι οποίοι πλασάρουν σεξοκαταστάσεις και σκανδαλιές στο κοινό προκειμένου να πιάσουν νούμερα τηλεθέασης.
Και σε δεύτερη φάση πετυχαίνουν (άθελα τους ή μη) να αλλάξουν προς το κατώτερο, το μερίδιο προσοχής του κοινού το οποίο ήδη μπουχτισμένο από πληροφόρηση, έχοντας να διαλέξει μεταξύ μιας "σοβαρής είδησης" ή αυτής περί Πετρούλας, επόμενο είναι να επιλέξει την πιο ελαφριά κι ευχάριστη...

Μπαίνουν λοιπόν στην άκρη οι όποιοι προβληματισμοί και οι όποιες αμφισβητήσεις και το αποτέλεσμα είναι ευνοικό για όλους: Τα ΜΜΕ τσιμπάνε τηλεθέαση.
Οι διαφημιστές πουλάνε προιόντα. Οι κυβερνώντες περνούν τις πολιτικές τους.
Τα αφεντικά που τα ελέγχουν πλουτίζουν, κατορθώνουν τις επιδιώξεις τους κι ισχυροποιούν τη θέση τους.

Ο κόσμος χαλαρώνει φαντασιώνοντας μαζί της...

Μας διασκεδάζει χαριτωμένα λέγοντας τον καιρό (που μπορούμε να δούμε από πολλές πηγές, μα κι από τον πίνακα πίσω της παράλληλα, ποιός τον κοιτά όμως;) με τσαχπινιά, κούνημα, νάζι και οι γραβατοφορεμένοι σχολιαστές, δήθεν έμπειροι πολιτικοί αναλυτές, σιτεμένες τηλεπερσόνες δεν πιάνουν μπάζα μπροστά της...

Ποιός αλήθεια γουστάρει να παρακολουθεί ανούσιες αναλύσεις από δήθεν "έγκυρους" γλύφτες καναλαρχών, σοβαροφανείς φάτσες σαν την Παναγιωταρέα, τον Τράγκα ή την Κανέλη, τα σάλια του Κοττάκη και του Πρετεντέρη προς τ' αφεντικά τους, πολύωρες εκπομπές για το κλώτσημα μιας μπάλας, τα σιχαμένα παρατράγουδα της Πάνια ή τις όψιμες μπούρδες του Χαρδαβέλλα;
Να μην πούμε για κείνον τον γελοίο που τις μπούρδες αυτές τις κάνει βιβλία που προσπαθεί μετά ωρυόμενος να τα πουλήσει ξοδεύοντας τηλεοπτικό χρόνο τζερεμέ.

Τελικά όλοι οι φυσιολογικοί, γουστάρουμε προτιμότερα γκόμενα σαν την Πετρούλα!

ΚΡΙΣΗ ΚΑΙ ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ...

Η δυσπραγία την οποία αντιμετωπίζουν όλο και περισσότεροι πολίτες διεθνώς στην καθημερινότητά τους το τελευταίο χρονικό διάστημα, φαίνεται ότι έχει αλλάξει ακόμη και τις τηλεοπτικές τους συνήθειες...

Πλέον οι τηλεθεατές, αρχίζουν να μισούν τους πρωταγωνιστές που διάγουν μια ζωή μέσα στη χλιδή και τα πλούτη. Τηλεοπτικούς ήρωες που κάποτε αγαπήθηκαν και ταυτίστηκαν με μια μεγάλη μερίδα της κοινωνίας...

Οι παραγωγοί και οι σεναριογράφοι των αμερικανικών τηλεοπτικών στούντιο προσανατολίζονται στο να αλλάξουν τη φιλοσοφία στα σενάρια των σίριαλ και να τα προσαρμόσουν στην ζοφερή πραγματικότητα, δηλαδή στην κρίση που έχει πλήξει τα νοικοκυριά όλου του κόσμου...

Έτσι, από την επόμενη σεζόν η εργατι­κή τάξη θα έχει την τιμητική της στην αμερικανική τηλεόραση "κλέβοντας" τη δό­ξα από την αστική. Εν μέσω δύσκολων και­ρών στόχος είναι οι τηλεθεατές να βρί­σκουν χαρακτήρες με τους οποίους να μπορούν να ταυτίζονται και όχι να παρα­κολουθούν στη μικρή οθόνη τις περιπέ­τειες πλουσίων, με τους οποίους ουδεμία σχέση είχαν ή θα έχουν ποτέ...

Σύμφωνα με δημοσίευμα Αθηναϊκής εφημερίδας, οι σειρές που απεικονί­ζουν ανθρώπους με μυθικά πλούτη είναι ένα βήμα πριν από την έξοδο. Οι σεναριογράφοι πι­στεύουν πως οι εποχές είναι κατάλληλες για να επανέλθουν ξανά στην τηλεόραση κωμικές σειρές με ήρωες άτομα της ερ­γατικής και μεσοαστικής τάξης, όπως το παλιό και καλό "Παντρεμένοι με παι­διά" και "Ροζάν".

Ο Πολ Κέιγκαν, στέλεχος της ΡΚ, εται­ρείας έρευνας των ΜΜΕ, υποστηρίζει ότι οι τηλεθεατές που συντονίζονται σε α­στυνομικά δράματα, όπως το "C.S.I.: Στον τόπο του εγκλήματος", θα αυξηθούν δραματικά γιατί σε περίοδο προβλημάτων ο κόσμος θέλει να βλέπει να λύνονται έστω και στη μικρή τους οθόνη, σαν ένεση ανακούφισης...

Ένα άλλο ενδιαφέρον στοιχείο, είναι οι εξαιρετικά χαμηλές θεάσεις που πραγματοποιούν στους πίνακες τηλεθέασης τα διάφορα reality show. Ο ερευνητής των media Πολ Κέιγκαν αναφέρει ότι η τηλεθέαση αυτών των προγραμμάτων έχει πέσει κατακόρυ­φα και σύντομα θα είναι είδος προς εξα­φάνιση από την τηλεόραση.

Μία άλλη παράμετρος είναι ότι οι σει­ρές όπως το "Νοικοκυρές σε απόγνωση" στην οποία οι ηρωίδες ζουν σε ακριβές συνοικίες, οδηγούν ακριβά αμάξια και ντύνονται με επώνυμα ρούχα, κοστίζουν πολύ στα στούντιο και δεν φέρνουν την επιδιωκόμενη θέαση. Ενισχύεται η ά­ποψη που θέλει να αντικαθιστούνται με παραγωγές φθηνότερες και πιο αληθο­φανείς.

Η "Acanthus Productions" έχει κάτι να προτείνει σε κάθε ενδιαφερόμενο καναλάρχη ή παραγωγό, μιας και πάντα ήταν μέσα στα θέματα της αληθινής ζωής, με τις αυτοτελείς "ΜΙΚΡΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΜΙΚΡΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ".

ΥΠΝΗΛΙΑ ΣΤΗΝ TV...

Θα μπορούσε να ήταν χωρίς καθόλου λόγια κι ακόμη να λέει πολλά.

Κι όμως η φωτογραφία συνοδεύει μια σιχαμένη συνήθεια, που αναπαράγεται σε πολλά λιτά σπιτάκια σαν κι αυτό, επαναλαμβάνεται καθημερινά και θα μπορούσε ν' αποτελέσει διδακτορική διατριβή κοινωνιολογικής συμπεριφοράς και ψυχολογίας:

Το εικονιζόμενο κακομοιγιώ αποκοιμήθηκε το απομεσήμερο μπροστά στην TV που πριν από δευτερόλεπτα έκλεισε ικανοποιημένη. Μόλις είχε τελειώσει η μεσημεριανή κουτσομπολίστικη ενημέρωση της κι έμαθε τα πάντα από το πάρτυ που ξημερώθηκε ο χαζοχαρούμενος πεταχτούλης gay που εμφανίζεται καθημερινά, τι φόρεμα φορούσε η ξανθιά χαζοπουτάνα που τον συνόδευε, ποιοί ακόμη τυχεροί συμμετείχαν από το κηφηναριό της Αθήνας, πού θα πάνε το τριήμερο να τον κουνήσουν αμφότεροι, τι μαλακίες έλεγε προθχές ο Λάκης και για ποιούς και τι απόγινε τελικά με το μούλικο του Πασχάλη...

Όταν με το καλό ξυπνήσει σε καμιά ώρα, τίποτα δεν θα έχει αλλάξει στην δική της στερημένη ζωή, οι παραπάνω όμως θα ετοιμάζονται για την σημερινή τους διασκέδαση συντροφιά με τις κάμερες για να έχουν κι αύριο τα κακομοιγιά λόγο να στηθούν στην TV.

Να πάρουν ΤΙ; από τις ζωές των άλλων...

Η ΧΩΡΑ ΤΗΣ «ΤΗΛΕΟΠΤΙΚΗΣ ΕΚΠΛΗΞΗΣ»

Ακούγοντας και διαβάζοντας τις τελευταίες μέρες την δήθεν κοινωνική έκπληξη που διατυπώνεται από τους φορείς εξουσίας γύρω από το φαινόμενο «Ζωνιανά» και εν γένει όπλα, ναρκωτικά, τραμπουκισμοί, άντρες αληθινοί κι ανυπότακτοι, πραγματικά έχω μιά απορία!
Καλά που ζουν τελικά αυτοί οι φορείς της εξουσίας,
τα αυτο- γελοιοποιούμενα κουστουμάκια που μιλούν σε κάθε ευκαιρία αυτή την αηδιαστικά βαρετή και προβλέψιμη «ξύλινη γλώσσα»;
Αλήθεια δεν ξέρουν, δεν είδαν, δεν άκουσαν, δεν ρώτησαν ποτέ τίποτα;

Ή μας δουλεύουν για μια ακόμη φορά κανονικότατα;

Γιατί έτσι και αλλιώς και η άγνοια και το δούλεμα είναι εξίσου επιλήψιμα.
Έρευνες επί ερευνών για τα παραπάνω και πολλά - πολλά άλλα θέματα,
δημοσιοποιούνται στον τύπο τα τελευταία χρόνια.
Μαχητικοί δημοσιογράφοι εντοπίζουν κι αναδεικνύουν ΔΕΚΑΔΕΣ θέματα, τροφοδοτούν τις εκπομπές κι εφημερίδες τους συνεχώς με πολλές «αποκαλύψεις».
Μάλιστα σε κάποιες από αυτές φαίνεται ότι είμαστε και πρωταθλητές ως χώρα...

Αυτό που είναι σίγουρο είναι ότι για μια ακόμη φορά λειτούργησε αυτό που πολύ εύστοχα ακούσαμε κάποτε τον καθηγητή Γιώργη Γραμματικάκη να ονομάζει "Ελλάδα, η χώρα της εκ των υστέρων έκπληξης".

Από ότι φαίνεται η παραπάνω διαπίστωση του καθηγητή θα έπρεπε να συνοδευτεί και από το "Ελλάδα, η χώρα της τηλεοπτικής έκπληξης" καθώς διανύουμε μακρά περίοδο κατά την οποία τα καθημερινά μας ζητήματα (μικρά και μεγάλα) αρχίζουν να «υπάρχουν» από τη στιγμή που θα τα ανακαλύψει και μεγιστοποιήσει για δικό της όφελος βέβαια η τηλεόραση, ιδίως η ιδιωτική με τον ανελέητο ανταγωνισμό.

Και οι εκλεγμένοι πολιτικοί μας (από ποιούς μαλάκες ψηφίστηκαν οι περισσότεροι αλήθεια;) συνεχίζουν να εκπλήττονται δημοσίως κάθε φορά που αποκάλυψη εκραγεί, διαρκέσει όσο να εντυπωσιάσει το τηλεοπτικό κοινό της και να προχωρήσουμε σε άλλη φρέσκια, πιό πικάντικη κι ενδιαφέρουσα...