ΜΑΝΤΑΛΕΝΑ (Η ΤΑΙΝΙΑ)...

Ελληνική ταινία του Ντίνου Δημόπουλου, από το 1960.

Ο καπετάν Κοσμάς Χαρίδημος μαζί με την κόρη του Μανταλένα, κάνουν μεταφορές από το Ασπρονήσι στο απέναντι νησί, έχουν όμως να συναγωνιστούν το καΐκι του Γεωργάρα και του γιου του Λάμπη.

Μετά τον θάνατο του πατέρα της, η Μανταλένα βρίσκεται σε δύσκολη θέση καθώς έχει να θρέψει τα έξι αδέλφια της. Αποφασίζει να δουλέψει μόνη της το καΐκι, αλλά κανένας δεν εμπιστεύεται μια καπετάνισσα...

ΠΑΡΟΞΥΣΜΟΣ ΓΙΑ ΤΟ ΝΗΣΙ...

Από τον καθημερινό τύπο:

"'Έγινε αποδεκτό το αίτημα που έχει υποβληθεί για το άνοιγμα της Σπιναλόγκα από 28-11-2010 έως 28-2-2011.

Ο χώρος θα λειτουργεί μόνο τα Σαββατοκύριακα καθώς επίσης και από 22-12-2010 έως 6-1-2011 εξαιρουμένων των επισήμων αργιών. Το ωράριο λειτουργίας θα είναι από τις 9 π.μ. έως τις 3 μ.μ.

Εάν υπάρχουν οργανωμένα γκρουπ και μεγάλες ομάδες ατόμων μπορούν να επισκέπτονται τη Σπιναλόγκα κατόπιν συνεννοήσεως με τη 13η Εφορεία Βυζαντινών Αρχαιοτήτων. Μετά από επικοινωνία με τους επαγγελματίες, οι οποίοι πραγματοποιούν τα δρομολόγια προς το νησί, θα υπάρχουν διαθέσιμα καΐκια από την Πλάκα, την Ελούντα και τον Άγιο Νικόλαο τις συγκεκριμένες ημέρες."

Κι αυτό εκτάκτως για την χειμερινή περίοδο, αφού από η Σπιναλόγκα θα λειτουργήσει κανονικά από 1ης Μαρτίου 2011 όπως γινόταν ως τώρα.

...Όπου θα μπορούν να ικανοποιηθούν και οι ανάγκες των μαθητικών εκδρομών...

Και όλα ξεκίνησαν από ένα βιβλίο από την Βικτώρια Χίσλοπ που λίγοι θα διάβασαν στην πρώτη παρουσίαση του, μα έγιναν πλήθος αμέτρητο όπως αποδεικνύεται μετά την φετινή και μάλλον τυχαία απόφαση για μεταφορά του στην τηλεόραση, που ακολούθησε έναν παροξυσμό στους θεατές και μόνο από την προβολή των πρώτων επεισοδίων της σειράς...

Ξαφνικά όλοι θέλουν να δουν από κοντά τον τόπο που πάντα υπήρχε εκεί στην θέση του και δεχόταν μόνο κάποιους τουρίστες σαν αξιοθέατο το καλοκαίρι μέσα σ' αυτούς κι ελάχιστους Έλληνες, στην δε Πλάκα πήγαινε κανείς μόνο για φρέσκο ψάρι...

Μαθητές για χρόνια επέλεγαν τα ξενυχτάδικα του Αγ. Νικολάου και της Ελούντας για την πενθήμερη, χωρίς να δίνουν καμιά ιδιαίτερη σημασία στο νησάκι που φαινόταν αντίκρυ, που από φέτος αποτελεί αιτία αποκλειστικής εκδρομής...

Τόση δύναμη κι επιρροή έχει η τηλεόραση στο πόπολο κάθε ηλικίας, τέτοια συγκίνηση, λαχτάρα κι επιθυμία μπορεί να διεγείρει έτσι ξαφνικά, για κάτι όχι και τόσο σπουδαίο όσο αληθινά είναι ο τόπος εναπόθεσης κι απομόνωσης αρρώστων κι ανεπιθύμητων;

Να δημιουργεί έτσι από το πουθενά ζήτηση για μια εφήμερη μόδα εκδρομών χειμωνιάτικα, αφού τα πλήθη δεν μπορούν να περιμένουν;

Τοπικός συναγερμός στα ξενοδοχεία και τις ταβέρνες που απρόσμενα τη φετινή νεκρά τους σεζόν θα τα πιάσουν χοντρά από την "αξιοποίηση" του ενδιαφέροντος που υπάρχει αυτή την περίοδο.

Κι όμως, θα πάνε στο νησί πολλές χιλιάδες παροξυσμένοι τηλε-κατευθυνόμενοι. Στην Σπιναλόγκα, στην είσοδο της οποίας κάποτε όχι πολύ παλιά υπήρχε η επιγραφή: "Ο εισερχόμενος να αποθέσει κάθε ελπίδα"...

"ΝΗΣΙ" ΚΑΙ ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΗ ΥΣΤΕΡΙΑ...

Αφού για μια ολόκληρη εικοσαετία μας φλόμωσαν ανηλεώς στα κάθε λογής τηλεοπτικά σκουπίδια, μας ρίχνουν τώρα μια αξιοπρεπώς γυρισμένη ποιοτική σειρά.

Έξυπνη εμπορική κίνηση θα έλεγα, αν και δεν περίμεναν ούτε οι ίδιοι τέτοια επιτυχία από το πρώτο κιόλας επεισόδιο, νομίζω.

Μπουχτισμένος ο κόσμος από το πολύ σκουπίδι και τα βαρετά reality των κόπρων του big brother και των άνοστων μαγείρων που πολλαπαλσιαστήκαν φέτος, αναμενόμενο ήταν πως θα πέσει με τα μούτρα να την καταναλώσει, είναι πραγματική όαση για τον Έλληνα τηλεθεατή αυτή η σοβαρή και προσεγμένη δουλειά που αποτυπώνει πιστά το πνεύμα ενός λογοτεχνικού βιβλίου ο κόσμος δε της τηλεοπτικής και όχι μόνο κριτικής, της καλωσόρισε με τιμές λες και είναι ξεχωριστό φαινόμενο...

Ο νεοέλληνας είναι υστερική προσωπικότητα. Και το δείχνει για άλλη μια φορά με μια ακόμη υστερία που έχει να κάνει με τον τόπο γυρισμάτων της σειράς, στο χρόνια καταφρονεμένο νησάκι της Σπιναλόγκας, άγνωστο όνομα ως τώρα εκτός των Λασιθιωτών.

Η μαρτυρική ζωή ανθρώπων αποδιοπομπαίων σε άλλες εποχές που βίωσαν τον κοινωνικό στιγματισμό έβαλε στον χάρτη μια ολόκληρη γεωγραφική περιοχή, την έκανε τουριστικό προορισμό, ανέδειξε ένα άσημο ψαροχώρι στην σκιά της κοσμοπολίτικης Ελούντας, προκάλεσε εκδοτική έκρηξη και πυροδότησε σχετικές συζητήσεις σε ιστοσελίδες κοινωνικής δικτύωσης.

Ήδη τα περισσότερα ξενοδοχεία της περιοχής στον κόλπο Μιραμπέλλου έχουν κλείσει, όμως στην Πλάκα αλλά και την ευρύτερη περιοχή η κίνηση είναι απρόσμενα αυξημένη. "Δεν υπάρχει προηγούμενο σε αυτό που ζούμε, λένε κάτοικοι και τουριστικοί επιχειρηματίες που βλέπουν απρόσμενη άνθηση στις δουλειές τους τις τελευταίες μέρες της σηνήθους τουριστικής περιόδου. Κάθε Σαββατοκύριακο έχουμε τουλάχιστον τρία γκρουπ από ΚΑΠΗ, από σχολεία ή συλλόγους που έρχονται με πούλμαν για να δουν το μέρος, να επισκεφθούν το νησί"...

Όλες οι ταβέρνες της Πλάκας αλλά και των γειτονικών χωριών εξακολουθούν να λειτουργούν. Την περασμένη Κυριακή δεν προλαβαίνανε να εξυπηρετούνε τον κόσμο που συνέρρεε. Κάθε βδομάδα καταφθάνουν δύο με τρία πούλμαν με επισκέπτες από τη Θεσσαλονίκη, λένε οι ευτυχείς ιδιοκτήτες που μετράνε έκτακτα κέρδη...

Οργανώνονται εκδρομές για να δει κόσμος τα γυρίσματα και να μιλήσει με τους ηθοποιούς. Σε μια περίοδο κρίσης η Ελούντα πήρε τα πάνω της. Στο ξενοδοχειακό συγκρότημα «Πόρτο Ελούντα», το μόνο στην περιοχή που μένει ανοιχτό όλο τον χρόνο, η ζήτηση δωματίων είναι αυξημένη. "Ειδικά το τριήμερο της 28ης Οκτωβρίου έχουμε πολλές κρατήσεις και οι πελάτες τονίζουν πως θέλουν να επισκεφθούν τη Σπιναλόγκα", λέει ο υπεύθυνος...

Η σειρά ακόμη εκτίναξε τις πωλήσεις όχι μόνον του βιβλίου της Βικτόριας Χίσλοπ, αλλά και αρκετών άλλων βιβλίων σχετικών με τη Σπιναλόγκα και τη ζωή των χανσενικών που είχαν από χρόνια εκδοθεί ή κυκλοφόρησαν μέσα στο 2010. Ακόμα και τουριστικοί οδηγοί για το μέρος έχουν αυξημένη ζήτηση.

Κατά την χειμερινή περίοδο όλες οι εκπομπές λόγου μόλις πέφτει η θέαση τους, θα καταφεύγουν σε "αποκαλύψεις" πραγματικές ή φανταστικές από τα χρόνια λειτουργίας του νησιού, να πάρουν μερίδιο από την καλλιεργημένη φετινή φήμη του.

Γερός ο αντίκτυπος της απόρριψης, της διαφορετικότητας, της μοναξιάς, της εγκατάλειψης, του αποκλεισμού, κλπ αρνητικών συναισθημάτων που ήταν συνδεδεμένα για δεκαετίες με το συγκεκριμένο νησί...

Και πολλοί συγκινούνται και χύνουν μαύρο δάκρυ, που εξαργυρώνεται με το αζημίωτο από άλλους νεοέλληνες, που άρπαξαν πάλι την ευκαιρία για κονόμα από μια νέα ανεξήγητη μαζική υστερία του πόπολου.

Μα βλέπετε η δύναμη της τηλεόρασης...

Να προβλέψω πως του χρόνου θα πάρουν σειρά το Ιτζεδίν, το Μπούρτζι, το Γεντί Κουλέ, η Λέρος, κλπ από μιμητές;

MEDITERRANEO (Η ΤΑΙΝΙΑ)...

Μερικοί Ιταλοί στρατιώτες φθάνουν σ΄ ένα απομονωμένο νησί του Αιγαίου.

Η αποστολή τους: Να φυλάξουν το νησί στο όνομα του Μουσουλίνι και του Φασισμού. Κι ενώ νομίζουν πως ο τόπος είναι γεμάτος εχθρούς δεν βρίσκουν παρά μια χούφτα γυναίκες και τα παιδιά τους.

Η απλή, χαρούμενη ζωή των κατοίκων, τα παραδεισένια τοπία, ο λαμπερός ήλιος και η όμορφη πόρνη Βασιλίσσα κάνουν τους Ιταλούς να ξεχάσουν τα πάντα.

Κέρδισε το Όσκαρ καλύτερης ξένης ταινίας το 1991.

Δείτε τη σε πλήρη οθόνη:

http://video.google.com/googleplayer.swf?docid=-8726473964940293126&hl=el&fs=true

ΔΙΑΚΕΚΡΙΜΕΝΗ ΘΕΣΗ...

Χρόνια τώρα χρησιμοποιώ τα πλοία της μοναδικής ναυτιλιακής εταιρείας που έχουμε εδώ, για τα ταξίδια μου εκτός Κρήτης. Εταιρεία που ιδρύθηκε κάτω από τραγικές συνθήκες μα κατάφερε και γιγαντώθηκε...

Συνήθως η αναχώρηση γίνεται βραδυνές ώρες και είναι απαραίτητο να έχω κλείσει καμπίνα, όπου θα κοιμηθώ τις μικρές ώρες της νύχτας κι αφού σηκωθώ το πρωί και φτιαχτώ, μπορώ να βγώ έξω γύρω στις 6.00 - 6.30πμ και φρέσκος - φρέσκος να δω την ανατολή της καινούριας μέρας την ώρα που το πλοίο φτάνει στο λιμάνι. Αυτή η καμπίνα έφτασε τώρα να κοστίζει δυο εκατοντάδες ευρώ μετ' επιστροφής, πράγμα που όπως φαίνεται μου εξασφάλιζε τον σεβασμό του πληρώματος κατά την υποδοχή μου στο πλοίο τις φορές που είχα φροντίσει να την κλείσω εγκαίρως...

Όπως φαίνεται εκ των πραγμάτων έτσι ήταν, το ποσό που κατέβαλλα και μόνο αυτό μου εξασφάλιζε κάποιο σεβασμό, αφού όποτε θέλησα να εκμεταλλευτώ τα πρωινά τους δρομολόγια που η μετάβαση κι επιστροφή γίνονται μέρα και δεν χρειάζεται καμπίνα κι ακόμη μια μοναδική φορά που δεν είχα λεφτά κι έμεινα ξάγρυπνος όλη νύχτα, η συμπεριφορά των ίδιων προσώπων αλλάζει ριζικά...

Από το

- "Καλώς ήρθατε στο πλοίο, ο κύριος θα πάρει τα πράγματα σας και θα σας οδηγήσει στην καμπίνα σας και μετά μπορείτε να πάρετε τον καφέ ή το ποτό σας σε κάποιο από τα σαλόνια μας και το φαγητό σας στα εστιατόρια μας που είναι στην διάθεση σας, αν θέλετε να ψωνίσετε κάτι θα βρείτε ότι φανταστείτε στο κατάστημα κι αν θέλετε χορό ή Internet ή..."

μεταπίπτουν αυτομάτως με την επίδειξη του απλού εισιτηρίου στο:

- "Δεν έχεις καμπίνα σήμερα; τι θες τότε εδώ στη reception; πήγαινε κάτω (με τους γύφτους και τους βρωμομετανάστες) ή τουλάχιστον ανέβα στο τελευταίο κατάστρωμα και παρέμεινε εκεί, μην τριγυρίζεις στο πλοίο και μη σε δούμε να μπαίνεις στα σαλόνια που είναι για την διακεκριμένη θέση, απαγορεύεται να ξαπλώσεις στους καναπέδες μέσα, κράτα τα πράγματα σου μαζί σου όπου πας κι αν πεινάσεις μπορείς να φας κάτι μόνο στο self-service, αν κοιμηθείς στο πάτωμα φρόντισε να μην εμποδίζεις τον κόσμο που περνά..."

Έτσι λοιπόν, η συμπεριφορά του κατώτερου κυρίως πληρώματος (αφού αυτό έρχεται σε άμεση επαφή με τους επιβάτες) εξαρτάται από το αντίτιμο του ναύλου που καταβάλλει ο κάθε επιβάτης σε κάθε διαδρομή...Όσο περισσότερα πληρώνει αναλογικά, τόσο πολυτιμότερος κι αξιοσέβαστος θεωρείται. Ναύλα που για επιβάτη με οικογένεια, αντίστοιχη καμπίνα κι αυτοκίνητο σε ταξίδι μ' επιστροφή, ισοδυναμούν με ισόποσο πενθήμερης κρουαζιέρας...

Για μια και μόνο διαδρομή για έναν και μόνο επιβάτη, η διαφορά που προκύπτει από την τιμή καμπίνας lux - απλού εισιτηρίου είναι αρκετή να του εξασφαλίσει τριήμερη διαμονή μετά πρωινού σε αρκετά καλό ξενοδοχείο με όλες τις απαραίτητες ευκολίες...
Πολύ ακριβά πληρώνουμε 4 - 5 ώρες ύπνου και μια βρύση μ' έναν καθρέπτη ίσα - ίσα για πλύσιμο, ξύρισμα και χτένισμα. Επειδή θεωρούνται τάχα ναυτικοί - θαλασσοπόροι οι πολυάριθμοι μούτσοι και τα γκαρσόνια που κάνουν ψευδο-οκτάωρο στα σαλόνια και απαιτούν λέει ν' αμοίβονται όπως οι ποντοπόροι που διασχίζουν ωκεανούς με σαπιοκάραβα...Και τους πληρώνουμε εμείς...

Εισιτήρια αδίκως επιβαρυμένα ακόμη από το κράτος με φόρους για υπηρεσίες που έχουν εδώ και δεκαετίες καταργηθεί πια, (πχ ποιός βγαίνει σήμερα έξω από το πλοίο με βαρκάρη όπως το 1913-38 που δεν υπήρχανε καν προβλήτες);

Δεν λέω τίποτα για το φαγητό εν πλώ, δεν υποχρεώνει κανείς κανέναν να πληρώσει συνηθισμένα φαγητά μαζικής παραγωγής σε τιμές gourmet, μα επιμένουν να κοιτάνε σαν με οίκτο κι αηδία ανάμεικτα, όποιον φροντίζει για το φαγητό και νερό της μιας βραδιάς ταξιδιού, κρατώντας κάτι από το σπίτι.

Και δεν υπάρχει σε όλο το τόσο μεγάλο πλοίο ούτε ένας ψύκτης να πιεί ένας επιβάτης λίγο νερό χωρίς να πληρώσει ολόκληρο μπουκάλι τζερεμέ...

Κάτι που δεν περιμέναμε από την δική μας ναυτιλιακή εταιρεία που ξεκίνησε σαν "λαικής βάσης".

Αντίτιμο που αναγκαστικά καταβάλλουμε όλοι, όποτε θέλουμε να πάμε παραπέρα από το μεγάλο νησί μας αφού η θαλάσσια μεταφορά μας είναι μονοπώλιο συγκεκριμένων συμφερόντων.

Που δεν αφήνουν άλλα πλοία να πιάσουν στο εδώ λιμάνι, με όποιο τρόπο μπορούνε και τους παίρνει.

Γιατί τότε θα είχαμε επιλογές, που θα βελτίωναν τη συμπεριφορά τους ταυτόχρονα με τις υπηρεσίες και τα πλοία τους...

ΝΗΣΙΩΤΙΚΗ ΧΩΡΑ...

- Τι τιμές έχετε εδώ, σε ρούχα και παπούτσια...

Αναφώνησε γνωστός από την Αθήνα που βρέθηκε για Σαββατοκύριακο εδώ, χθες που περπατώντας σε μια άδεια πόλη είχαμε την ευκαιρία να σταματήσουμε μπροστά σε μερικές βιτρίνες καταστημάτων...

- Βρίσκω επώνυμα ρούχα σε τιμές 50% - 80% από αυτές που βλέπω εδώ, συνέχισε και τελικά είπε αυτό που περίμενα πως θα κατέληγε όλη την ώρα:

- Γιατί εσύ τουλάχιστον που ξέρεις, δεν έρχεσαι να αγοράζεις ρούχα από την Αθήνα, θα βρεις εύκολα τα επώνυμα stock houses και θα γλιτώνεις πολλά λεφτά...

Βέβαια ξέρω για τα επώνυμα stock houses που αν είμαι τυχερός και βρω το νούμερο μου ανάμεσα σε μερικά "σπασμένα" άλλα, αποκτώ επώνυμο κοστούμι άριστης ποιότητας σε τιμή λιγότερη από τη μισή που το αγοράζουν οι έχοντες στα κεντρικά μαγαζιά του Κολωνακίου και της Κηφισιάς.
Κλασσικό κοστούμι εύκολα βρίσκω, αφού δεν χάνουν την αξία και τη γραμμή τους, μα για άλλα ρούχα ή παπούτσια είναι δυσκολότερο κι απαιτείται λεπτομερές ψάξιμο, γιατί υπάρχουν κι ελαττωματικά επίτηδες ανάμεσα, προς κέρδος του πονηρού εμπόρου...

ΑΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΠΑΩ ΟΜΩΣ!

Δεν ήξερε ο άλλος πως θέλω 200 ευρώ εισιτήρια για να μεταβώ μια μόνο μέρα, να φτάσω το πρωί και να επιστρέψω το ίδιο βράδυ, με το ίδιο πλοίο. Αν θελήσω να μείνω μια ακόμη μέρα, όσο κι αν διαπραγματευτώ με έγκαιρες online κρατήσεις ή άλλα κόλπα, δεν γλιτώνω τα 50 ευρώ για ένα αξιοπρεπές ξενοδοχείο, άνευ πρωινού που χρεώνεται εξτρά.

Και με την απαραίτητη προυπόθεση να ξέρω που είναι τα μαγαζιά, να τα βρώ εύκολα και γρήγορα χωρίς να χρειάζομαι ταξί, που θα με πάει εκεί από παράδρομους και θα κάνει όσο περισσότερους κύκλους μπορεί, να χρεώσει περισσότερα ο ταρίφας. Όσο για τα εισιτήρια στις αστικές τους συγκοινωνίες, αμελητέα σε σύγκριση με αυτά που πληρώνω εδώ μέχρι να πάω προς κι από το καράβι, 15' λεπτά δρόμος εποχούμενος και με στάσεις...

Για φαγητό ή διαθέτω 30 ευρώ να φάω σε τραπέζι εστιατορίου 2 φορές στην διάρκεια της μέρας, ή αγοράζω ένα κομμάτι τυρί και μισό κιλό φρέσκο ψωμί, άντε μαζί με 30 περίπου ελιές μαύρες του αλατσού, και την βγάζω οικονομικά σ' ένα παγκάκι στο Ζάπειο ή στο άλσος της Κηφισιάς...

Αξίζουν τόσα για να πάρω μερικά ρούχα, που θα τα πληρώσω κιόλας, δεν θα μου τα δώσουν τελείως τζάμπα; 500 ερώ υπόθεση για 2 μέρες αγορές και βόλτα;

Αυτά έχει ν' αντιμετωπίσει ο κάτοικος νησιού έστω και μεγάλου, για να πετύχει καλύτερες τιμές σε όλα τα είδη που θέλει.

Να μην αναφέρω τις άλλες αναγκες για μετακινήσεις, ταξίδια, δουλειές, συναντήσεις, αρρωστάρηδες που θέλουνε ειδικούς γιατρούς, φοιτητές και στρατιώτες, μεταφορές αγροτικών ή άλλων προϊόντων κλπ, δέσμιοι των πανάκριβων ακτοπλοϊκών εισιτηρίων, κυρίως από τις εισφορές υπέρ "τρίτων", κάποιων ανύπαρκτων πια λεμβούχων του περασμένου αιώνα και των φαληρημένων ταμείων του κράτους και των συντεχνιών.

Δεν πίστευε καν ο άλλος πως θέλω να πάω σε ένα σημαντικό σεμινάριο τον επόμενο μήνα και λογαριάζοντας τα συνολικά έξοδα, βρίσκω πως μόνο τα εισιτήρια περίπου ισοφαρίζουν το κόστος συμμετοχής, διήμερης διαμονής και πλήρους διατροφής σε πολυτελές παραθαλάσσιο ξενοδοχείο στο Μάτι, τις δωρεάν παροχές προς τους πελάτες του, συν κάποια βιβλία κι άλλα δώρα στους συμμετέχοντες...

Κι όμως έτσι είναι η σκληρή αλήθεια, αν τελικά συμμετέχω, θα το έχω πληρώσει διπλάσια από τους υπόλοιπους, επειδή και μόνο είμαι μόνιμος κάτοικος νησιού, έστω και μεγάλου...

ΝΗΣΙΔΑ ΣΟΥΔΑ: ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΓΙΑ ΤΗ ΝΑΥΤΙΚΗ ΕΒΔΟΜΑΔΑ 2008.

Η Ναυτική Εβδομάδα καθιερώθηκε να εορτάζεται από το 1933 με εκδηλώσεις που γίνονται σε ολόκληρη την Ελλάδα, χωρίς αναφορά σε κάποιο συγκεκριμένο ιστορικό γεγονός.
Στη διαδρομή της ιστορίας της Ελλάδας, η θάλασσα αποτέλεσε τον υγρό στίβο των πιο αποφασιστικών αγώνων της φυλής μας για την εξασφάλιση και διατήρηση της ανεξαρτησίας της πατρίδος και την ανάπτυξη και διάδοση του Ελληνικού πνεύματος και πολιτισμού.




Ο παραδοσιακός δεσμός του Έλληνα με τη θάλασσα που ξεκινά από τα βάθη της ιστορίας είναι ακατάλυτος. Η θάλασσα υπήρξε ανέκαθεν πηγή φωτεινών εμπνεύσεων και βιοτικής δραστηριότητας για χιλιάδες ασχολούμενους στην ναυτιλία...

Από την εκδήλωση στην ιστορική νησίδα της Σούδας που οργάνωσαν ο Ναύσταθμος Κρήτης κια ο δήμος Σούδας, είναι το παρακάτω χαρακτηριστικό video, μετά από πολλές περικοπές στο μοντάζ (δυστυχώς λόγω χώρου):

http://www.youtube.com/watch?v=n1s96vpxvlE

Ο ΚΟΠΕΛΟΣ...

Σ' ένα χωριό του ορεινού Μυλοποτάμου είχε γεννηθεί ο Μανούσος. Το σόι του βοσκοί όλοι, από αυτή τη μοίρα δεν γλίτωσε ούτε αυτός.

Από νωρίς - νωρίς, τα πρώτα παιδικά του χρόνια ανέβαινε τον Ψηλορείτη συνοδεύοντας τα αρκετά μεγάλα κοπάδια τους και περνούσε πολύς καιρός να ξανακατεβεί πάλι στο ορεινό χωριό του.
Ζώντας μέσα στη άγρια φύση, τρεφόμενος με ολόπαχο γάλα, στάκα, τυριά φρεσκοπηγμένα, κρέας από τα ζωντανά που έσφαζαν τακτικά, άγριο μέλι που ξετρύπωνε από ξεχασμένες κερήθρες και πίνοντας γάργαρο νερό από τα ρυάκια του βουνού, ενετσούλωσε κι έκανε ένα μπόι και βάρος άλλο πράμα.

Όταν κατέβαινε στο χωριό και τον βλέπανε οι άλλοι να είναι ψηλότερος τουλάχιστον ένα κεφάλι από όλους, αντίκριζαν με δέος (και ζήλια οι αρσενικοί) το υπερφυσικό κοπέλι και γρήγορα του κολλήσανε το παρατσούκλι "ο Κόπελος".
Έπιανε πολύ τόπο μα σουλούπι δεν είχε, θύμιζε σε πολλά τον Πατούχα που έγραψε κάποτε ο Κονδυλάκης, βλέπετε οι συνθήκες δεν είχαν αλλάξει και πολύ για το χωριό του από κείνα τα χρόνια.

Το σχολείο είναι για πολλούς περιττή πολυτέλεια σε τέτοια μέρη, γιατί να πάει ο Μανούσος; αφού βοσκός θα ξετέλεβε στην ζωή του, όχι προφέσορας του βουνού...

Έτσι σε τέτοιες συνθήκες απομόνωσης πέρασε τα παιδικά κι εφηβικά του χρόνια, μέχρι που ήρθε μια μέρα με το ταχυδρομείο ένα χαρτί που τον καλούσε να παρουσιαστεί στο στρατό, να κάνει την θητεία του σαν Έλληνας πολίτης.

Ετοίμασε τα πράγματα του και ξεκίνησε το πρώτο ταξίδι της ζωή του. Ένας χωριανός τον πήγε ως το Ρέθυμνο κι αφού τούβγαλε το πιο φτηνό εισιτήριο, τον έβαλε στο καράβι της γραμμής και τον ξεπροβόδισε με τις ευχές όλων για καλή θητεία.

Φτάνοντας την άλλη μέρα στο Πειραιά απόμεινε στην προβλήτα με τα χέρια στη μέση, να κοιτάζει τα ψηλά κτίρια που υπάρχουν στο μεγάλο λιμάνι. ιδίως αυτό το γυάλινο του Λαιμού που φάνταζε ουρανοξύστης... Μην ξέροντας πως να πάει παραπέρα, αφού δεν είχε ξαναβρεθεί σε άγνωστα μέρη μέχρι τότε, πήρε ένα ταξί να τον πάει στο ΚΤΕΛ στον Κηφισσό, από όπου θα πήγαινε με λεωφορείο στον τελικό προορισμό του την Θήβα.

Ο πονηρός ταξιτζής που είδε το κελεπίρι μοναχό του πρωί - πρωί, τον πήγε όπου ζήτησε αφού πρώτα τον έκανε αρκετές βόλτες στα γύρω στενά, να γράφει το ταξίμετρο...

Στο υπεραστικό ΚΤΕΛ άλλο χάος. Άνθρωποι και λεωφορεία παντού, με ταμπέλες που δεν ήξερε να διαβάσει. Γύριζε γύρω - γύρω, μπας κι ακούσει από τα μεγάφωνα κάτι που να ενδιαφέρει.
Τράβηξε την προσοχή κάποιων συνομήλικων του, που ήταν εκεί για τον ίδιο σκοπό κι αυτοί, να καταταγούν στην Θήβα.

- Τι σου συμβαίνει φίλε; ξέχασες τα γυαλιά στο σπίτι και δεν μπορείς να διαβάσεις που γράφει πως πάει το κάθε λεωφορείο;

- Όι μωρέ κοπέλια, μα άφησα οπίσω την αδελφή μου, την μόνη που ξέρει γράμματα στην οικογένεια μας... πως θα πάω στην Θήβα νωρίς, στον στρατώνα;

- Μην σε νοιάζει μαζί θα το βρούμε, κι εμείς για να καταταγούμε πάμε, πως σε λένε;

Γνωριστήκανε, μαζί περάσανε την βασική εκπαίδευση όπου διέπρεψε ο Μανούσος και ξεχώρισε για την δύναμη κι αντοχή του, αφού στο χωριό του έκανε περί τα 20 χλμ καθημερινά σε κατσικόδρομους με όλους τους καιρούς, όσο για το φαγητό και το κρεβάτι του εδώ, ήταν αρκετά καλύτερα από εκείνα που είχε στο σπίτι του.

Τελειώνοντας την πρώτη τους εκπαίδευση οι φίλοι, ήρθαν και οι μεταθέσεις τους: όλοι προορίζονταν για την Κώ. Ποιοί νομίζετε πως υπηρετούν στα ακριτικά νησιά πέρα από τους χωριάτες που δεν έχουν κανένα βύσμα να την βγάλουν κοντύτερα κι ανετότερα την θητεία; Περιμένετε να δείτε ακρίτα το κωλόπαιδο του Παύλου Γιαννακόπουλου ή τον gay star της TV;
Ή μήπως τον κάποιο Αιβαλιώτη που παίζει τώρα τον πατριώτη στους γύφτους των Σκοπίων, ενώ έκανε τα πάντα ν' αποφύγει την δική του θητεία χωμένος σ' ένα γραφείο και δεν είδα ακόμη να πέφτουνε μπινελίκια και γιαούρτια όπως χρειάζεται...

Και οι "εξόριστοι" στρατευμένοι δεν έμειναν ούτε καν στο νησί, τους πήγαιναν παραπέρα σ' ένα απομακρυσμένο νησάκι με μιά βάρκα, να φρουρούν ένα φυλάκιο που υπήρχε, να νοιώθουν κάποια σιγουριά οι λιγοστοί κάτοικοι που ζούσαν εκεί.

Δημιουργήθηκε άλλο ένα πρόβλημα για τον Μανούσο, που δεν ήξερε την ώρα, στο βουνό όποτε ξημέρωνε σηκωνόταν και δούλευε κι όποτε βράδιαζε και δεν έβλεπε, γύριζε και κοιμόταν. Εδώ χρειαζόταν να ξέρει τι ώρα είναι για να αλλάζει τους άλλους στις σκοπιές και δεν είχε ποτέ του ρολόι.
Το πρόβλημα λύθηκε εύκολα με 2 όμοια ρολόγια με δείκτες, ένα που δούλευε κανονικά κι ένα επίτηδες σταματημένο στην ώρα που ήθελαν: όταν οι δείκτες των 2 ρολογιών ήταν στην ίδια θέση τότε ο Μανούσος που έπρεπε να τα κοιτά συχνά, ήξερε πως ήταν ώρα να φυλλάξει σκοπιά ή να ξυπνήσει αυτόν που θα τον αντικαθιστούσε. Μιά έξυπνη ιδέα που είχε ένας από την παρέα τόσο απλή κι αποτελεσματική, να ορίζουν τον χρόνο στο αφιλόξενο περιβάλλον του ακριτικού νησιού.

Περιβάλλον που θύμιζε πολλά στον Μανούσο, αφού οι περισσότεροι από τους κατοίκους ήταν βοσκοί επίσης. Έβοσκαν γίδες στα αλατισμένα από την θάλασσα χόρτα του νησιού...

Κάποιος ξεχώριζε γιατί είχε μερικούς χοίρους που βόσκανε σε κλειστό χώρο. Ένας χοντρός και καλοθρεμμένος από αυτούς, συχνά περνούσε το συρματόπλεγμα από μια τρύπα που άγνωστο πώς είχε κάνει ο ίδιος κι έψαχνε για καλύτερη τροφή στους χώρους γύρω από το φυλάκιο...

Τον έβλεπαν συχνά οι στρατιώτες που έκαναν σκοπιά ψηλά να περιφέρεται και να τρέφεται αμέριμνος και άρχισαν να αναπτύσουν φαντασιώσεις για ψητό χοιρινό στα κάρβουνα, μυρωδάτα χωριάτικα λουκάνικα και σούπα από χοιροκεφαλή, για όσους ξέρουν... σκοπεύανε μάλιστα μια των ημερών να τον αρπάξουνε, να τον μπάσουνε στο φυλάκιο, να τον σφάξουν και να το γλεντήσουν με την βοήθεια του μάγειρα, που ήταν πρόθυμα μέσα στον σχεδιασμό αυτόν αφού τον ενημέρωσαν...

Περίμεναν την κατάλληλη μέρα, ώσπου από την αναμονή τους έβγαλε ο ίδιος ο ιδιοκτήτης του ζώου, που ήρθε μιά μέρα ως το φυλάκιο λέγοντας στον επικεφαλής:
- Πάλι μου έφυγε το ζωντανό, βοηθάτε με να το πιάσω και να το σφάξω μιας κι είναι η ώρα του, θα σας δώσω ένα καλό μερίδιο από το κρέας του, μα βλέπω να φτάνει για όλους μας, τετράπαχος έγινε πια...

Σχημάτισαν ένα απόσπασμα οι ελεύθεροι υπηρεσίας τότε, ο Μανούσος φύλαγε σκοπιά. Κυνήγησαν τον χοίρο στα ανοιχτά χωράφια μα εκείνος, αντιλαμβανόμενος το τέλος και τον προορισμό του, έτρεχε ολύγυρα κάνοντας ότι μπορούσε να παρατείνει την ζωή του..

Το κυνηγητό συνεχίστηκε για κάμποση ώρα, εξαντλήθηκαν οι στρατιώτες με την επιμονή του βαρύ χοίρου και την ικανότητα του να ελίσσεται και να ξεφεύγει από τα χέρια τους, την ώρα που τον στρίμωχναν κι ήταν έτοιμοι να τον πιάσουν...

- Αφήστε τον μωρέ σε μένα, ακούστηκε ο Μανούσος που μόλις είχε τελειώσει τη σκοπιά, παρέδωσε το όπλο του κι ήρθε να συνδράμει τους άλλους σε κάτι που, ήξερε να κάνει καλά τόσα χρόνια στο χωριό του.

Γύρισαν και τον είδαν να μπαίνει στην κουζίνα του φυλακίου, όταν βγήκε σε λίγα λεπτά κρατούσε ένα καραβανάκι που έψαχνε επιμελώς όλο αυτόν το χρονικό διάστημα, φροντίζοντας οι διαστάσεις του να ταιριάζουν με το ρύγχος του χοίρου.
Πλησίασε άφοβα το ζώο που είχανε στριμώξει για τελευταία τώρα φορά σ' ένα τοίχο, πέφτει πάνω του με όλο του το βάρος, το αγκαλιάζει γερά από τον λαιμό με τη μιά χέρα και με την άλλη του χώνει απότομα όλο το μουστρί στο καραβανάκι, πιέζοντας δυνατά να του φράξει το στόμα και την μύτη να πλαντάξει...Ασφυκτιά σε λίγο ο χοίρος, πέφτει αδύναμος κάτω, σηκώνεται αστραπιαία όρθιος ο Μανούσος και τον αποτελειώνει με δυό - τρείς δυνατές κλωτσιές στο κεφάλι...

Ικανοποιημένοι από το αποτέλεσμα, βοήθησαν τον ιδιοκτήτη να γδάρει και να τεμαχίσει τον χοίρο, έβγαλε 80 κιλά κρέας καθαρό και τους άφησε το μισό ακριβώς. Τις επόμενες βδομάδες είχαν αρκετά εφόδια για φάγωμα, ο μάγειρας έδειξε την τέχνη του μαγειρεύοντας το εκλεκτό από την ελεύθερη βοσκή στο νησί κρέας, με όλους τους τρόπους που γνώριζε...

Και με κάμποσο κρασί που προμηθεύτηκαν από την Κω ανταλλάσοντας ένα καλό κομμάτι χοιρινό, πέρασαν τα πρώτα Χριστούγεννα της θητείας τους απομονωμένοι μεν στο νατιοανατολικό Αιγαίο, μα τουλάχιστον χορτάτοι...