ΜΕ ΠΑΝΙΑ ΚΑΙ ΜΕ ΠΥΞΙΔΑ...

Κύριος με τα όλα του ο Ξενοφών Αντριανάκης και φυσικά μετά της κυρίας του Ευτέρπης, που αποτελούσε το έτερον ήμισι μα και τον βραχνά του, για 40 χρόνια τώρα.

Περισσότερα από όσα του χρειάστηκαν για να «περατώσει ευδοκίμως» την στρατιωτική καριέρα του που άρχισε όταν εισήχθη στην Σχολή Ναυτικών Δοκίμων 18άρης δόκιμος κι ολοκληρώθηκε πριν 2 χρόνια, όταν αποστρατεύτηκε  μετά 40 χρόνια υπηρεσίας, με τον βαθμό του Ναύαρχου -Επίτιμου Διοικητή Στόλου που θα τον ακολουθούσε πια ως το τέλος της ζωής του.

Διοικητής - πολεμιστής - σύζυγος - πατέρας - οικογενειάρχης - επίλεκτο μέλος της κοινωνίας στα μάτια όλων όσων τον γνώριζαν.

 Κατά την προσωπική του γνώμη όμως, που την εξέφραζε σπανίως και σε λίγους, τίποτα από τα παραπάνω. Απλώς κάποιος που εκτελούσε διαταγές κι επιθυμίες άλλων ...

 Δεν ήταν και ψέμα.

 Μπήκε στην σχολή έπειτα από παρότρυνση του πατέρα του, που πέρασε την δική του ζωή ως μόνιμος υπαξιωματικός - τεχνικός του Ναυτικού, υπηρετώντας από το άχαρο πόστο της μηχανής κάποιου πλοίου ανωτέρους όλα τα παραγωγικά χρόνια του, οι οποίοι τον αποστράτευσαν πρόωρα με το που έβαλε στους ώμους του τα διακριτικά του Ανθυποπλοίαρχου, για να μη γίνει ποτέ αξιωματικός κι αυτός. Επιθυμία του πατέρα ήταν να δει μια μέρα τον γιό να έχει την χρυσή πλάκα του αρχηγού στα μανίκια της μεγάλης στολής του κι όχι του ίδιου, που έκανε το πατρικό θέλημα επηρεασμένος από όσα άκουγε στο σπίτι ...

 Παντρεύτηκε την Ευτέρπη από επιθυμία της μάνας του, η οποία και ολοκλήρωσε σχεδόν μόνη της το προξενιό και μετά το ανακοίνωσε στην οικογένεια, με το σκεπτικό πως ο τότε Σημαιοφόρος και πολλά υποσχόμενα γιός της που είχε βγεί αρχηγός της τάξης του και αποφοίτησε πρώτος από όλους στη σχολή, θα έπρεπε να έχει μια εξίσου δυναμική σύζυγο, κόρη πρεσβευτή ...

Την υπόλοιπη ζωή του Ξενοφώντα την καθόρισε η παρουσία της κυρίας Ευτέρπης, που αποδείχτηκε υπερβολικά δυναμική σε βάθος χρόνου ...

 Έτσι το πότε θα κάνουν παιδιά, τι όνομα θα πάρει το καθένα, σε ποιο σχολείο θα πάει και τι θα σπουδάσει, ήταν αποφάσεις της Ευτέρπης που φρόντιζε για όλα. Αυτός βέβαια έλειπε τον περισσότερο καιρό από το σπίτι, πότε σε υπηρεσία, πότε σε αποστολές στο εξωτερικό, πότε σε πολυήμερες ασκήσεις στο Αιγαίο, πότε σε επιφυλακή ...

Παράλληλα με τους βαθμούς που έπαιρνε με τα χρόνια, μάθαινε τηλεγραφικά και την πορεία της οικογένειας. Έτσι ήξερε πότε ο μεγάλος γιός τελείωσε το σχολείο και μπήκε στο Πολυτεχνείο για  Μηχανικός Υπολογιστών, η μεσαία κόρη ετοιμαζόταν για να δώσει στην Ιατρική και ο μικρότερος γιός δεν νοιαζόταν πολύ για τα γράμματα και ήθελε να γίνει φωτογράφος παρά τις αντιρρήσεις της μαμάς Ευτέρπης να γίνει νομικός και μετά πρέσβης όπως ο παππούς ...

 Αφού τα έβλεπε σπάνια δεν έδινε ιδιαίτερη προσοχή για πολλά χρόνια, μόνο αφού αποστρατεύτηκε και κάθισε στο σπίτι έμαθε τελικά τι ξετέλεψαν τα παιδιά που έδειχναν ξεκάθαρα πως δεν τους είχαν πια ανάγκη τους γέρους τους.

 Έτσι έμαθε πως ο μεγάλος μετά τις σπουδές και τα μεταπτυχιακά έμεινε στο εξωτερικό αφού τον πήρανε σε μια πολυεθνική ως υπεύθυνο ανάπτυξης του δικτύου επικοινωνίας της ανά τον κόσμο και δεν είχε πρόθεση να επιστρέψει στην πατρίδα του ούτε για να κάνει την στρατιωτική του θητεία καν.

 Η κόρη έχοντας αριστεύσει στην Ιατρική αποφάσισε να αφοσιωθεί στην εφαρμοσμένη έρευνα, βάζοντας σε δεύτερη μοίρα την επιθυμία των γέρων για ένα εγγονάκι  μετά από έναν πλούσιο γάμο φυσικά όπως ήλπιζε και δρομολογούσε η μαμά Ευτέρπη, μα ...

 Όσο για τον μικρότερο γιό, μάθαιναν σποραδικά νέα του από κάρτες που τους έστελνε από τα μέρη που πήγαινε, αφού είχε γίνει φωτορεπόρτερ μεγάλου ξένου περιοδικού.

 Ο Ξενοφώντας όμως είχε κι ένα μεγάλο καημό. Μια ζωή εκτελούσε διαταγές πρόθυμα, πότε για την υπηρεσία, πότε για την οικογένεια. Χωρίς αντιρρήσεις.. Μα ήθελε και κάτι άλλο. Να δράσει και μια φορά μόνος του, γιατί έτσι ήθελε αυτός, να το κάνει μάλιστα την ώρα που αυτός ήθελε και να το οργανώσει όπως ήθελε.

 Να ανοίξει πανιά στην θάλασσα, που τόσο αγαπούσε και πέρασε τόσα στην αγκαλιά της. Μα όχι με ένα μεγάλο σιδερένια πολεμικό με διπλές μηχανές και πλήθος συστήματα να ελέγχουν την πλεύση και τη πορεία του.

 Ήθελε να ταξιδέψει ξανά, μα αυτή τη φορά με ένα αυθεντικό ξύλινο μικρό πλοίο με πανιά και με βασικές γνώσεις ναυτοσύνης, με μια παλιά καλή πυξίδα και τα αλάθητα άστρα, πράγματα που έμαθε τον πρώτο καιρό στην σχολή, μα η εξέλιξη της τεχνολογίας και οι απαιτήσεις της υπηρεσίας τον εμπόδιζαν να εφαρμόσει..

 Λεφτά υπήρχανε στη μπάντα, αφού το κράτος νοιαζότανε περισσότερο για τους ένστολους που το υπηρετούσαν, ακόμη κι αν έφευγαν 40 χρονών να δουλέψουν αλλού, πόσο μάλλον για τον Ναύαρχο - επίτιμο αρχηγό στόλου που εισέπραξε ένα αξιοσέβαστο εφάπαξ όταν αποχώρησε πλήρης χρόνων βαθμών, που αφού τα παιδιά τράβηξαν για αλλού, σκόπευε να το φάει ο ίδιος μετά της συζύγου, κι αν δεν ήθελε κι αυτή τότε μόνος και καλύτερος, η δική του αποζημίωση ήταν εξάλλου.

 Ψάχνοντας σε παλιά παραδοσιακά ναυπηγεία που ήξερε πως δούλευαν ακόμη, σε μέρη παράλληλα με την Ελλάδα του πλαστικού, εντόπισε ένα παλιό ξύλινο σκαρί φίνο και καλοδουλεμένο, που το πουλούσαν σε τιμή ευκαιρίας λόγω θανάτου του πρώτου και μοναδικού ιδιοκτήτη που είχε. Παρά τα χρόνια που ήταν κι αυτό ναυπηγημένο και εν πλώ, κρατιόταν καλά και με ένα γερό μερεμέτιασμα και βάψιμο, σε 6 βδομάδες ήταν έτοιμο να καθελκυστεί, να αρματωθεί και να σαλπάρει ...

 Με την επιμελή φροντίδα του Ξενοφώντα, που ξαναφόρεσε το ναυτικό κασκέτο στα 62 του και με την ορμή που θυμόταν πως περίμενε να μπει στο πρώτο του πολεμικό πριν 40 χρόνια, θα πήγαινε τη πρώτη του ιστιοπλοϊα μαζί με μερικούς παλαιούς συναδέλφους, αρκετά μακρινή να χορτάσει την ανοιχτή θάλασσα  που του έλλειψε ...

 Χωρίς την κυρά Ευτέρπη, που για πρώτη φορά παράβλεπε την γνώμη - συμβουλή - γκρίνια της, για να κάνει το δικό του όπως το ένιωθε.

 Ακολούθησαν κι άλλες πολλές έξοδοι στη θάλασσα, μέχρι να γεννηθεί ο καινούριος του πολύ φιλόδοξος στόχος: να κάνει τον γύρο του κόσμου με το σκάφος του, ακόμη και ολομόναχος αν χρειαζόταν σε περίπτωση που κανείς δεν ήθελε να τον ακολουθήσει ...

 Στο «τι θα πει ο κόσμος, τι θα πούνε οι συγγενείς, τι θα σκέφτονταν οι πολλοί άγνωστοι που θα τον μάθαιναν», απαντούσε:

 - Ας ξεκινήσουν να κάνουν κάτι με την δική τους ζωή, αντί να ασχολούνται με τη δική μου σαπίζοντας με τη μιζέρια τους στο καφενείο ή το σπίτι, εγώ απεγκλωβίστηκα!!

ΦΙΛΑΡΜΟΝΙΚΗ ΠΟΛΕΜΙΚΟΥ ΝΑΥΤΙΚΟΥ...

100 ΧΡΟΝΙΑ Θ/Κ ΑΒΕΡΩΦ...

ΥΠΟΒΡΥΧΙΟ ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΗΣ (Η ΤΑΙΝΙΑ)...

Το «Υποβρύχιο Παπανικολής» είναι μια Eλληνική πολεμική ταινία του 1971 σε σκηνοθεσία Γιώργου Ζερβουλάκου.

Με την έναρξη του Ελληνο- Ιταλικού πολέμου το 1940 και τις πρώτες νίκες του στρατού, το πολεμικό συμβούλιο αποφασίζει ότι είναι καιρός να μπει και το ναυτικό στον πόλεμο και διατάζουν το υποβρύχιο Παπανικολής να περιπολεί στα στενά του Οτράντο...

Η ταινία προβλήθηκε στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης 1971 και απέσπασε μία τιμητική διάκριση. Ο Γιώργος Ζερβουλάκος όμως αρνήθηκε μεγαλόφωνα να την παραλάβει, χαρακτηρίζοντάς την ως απαράδεκτη.

ΘΩΡΗΚΤΟ "Γ. ΑΒΕΡΩΦ" 1911-2011...

Η γενιά που έζησε την εθνική ταπείνωση του ελληνοτουρκικού πολέμου του 1897 είδε πάλι την αναγέννηση της εθνικής έξαρσης μετά το κίνημα στο Γουδή το 1909, στις εξαγγελίες για ριζική αναδιοργάνωση του κρατικού μηχανισμού.

Το Ελληνικό Πολεμικό Ναυτικό διέθετε τότε μόλις τρία γαλλικά θωρηκτά που είχαν κατασκευαστεί το 1889 και λίγα ακόμη απαρχαιωμένα τορπιλοβόλα. Τα σκάφη αυτά υπηρετούσαν σε έναν στόλο που η ανάγκη να ενισχυθεί και να εκσυγχρονιστεί ήταν φανερή σε όλους.

Πρώτος στόχος του στρατιωτικού συνδέσμου που κατατέθηκε στη Βουλή από την κυβέρνηση Μαυρομιχάλη ήταν η απόκτηση ενός νέου θωρηκτού τουλάχιστον 10.000 τόνων και 8 τορπιλοβόλων των 150 τόνων.

Αυτές τις προδιαγραφές κάλυπτε το υπό κατασκευή στα ναυπηγεία του Λιβόρνο θωρηκτό, το οποίο η ελληνική κυβέρνηση έσπευσε να κλείσει, προλαβαίνοντας και την αντιπροσφορά της Τουρκίας.

Η κυβέρνηση Μαυρομιχάλη εκμεταλλευόμενη το γεγονός, αλλά και τη δυνατότητα που της έδινε η ευεργεσία του Γ. Αβέρωφ να καταβάλει ως προκαταβολή το 1/3 της αξίας του πλοίου, προχώρησε στην απόκτηση του θωρηκτού, για την αποπληρωμή του οποίου συνέβαλε το Ταμείο Εθνικού Στόλου αλλά και δάνειο που πήρε για τον σκοπό αυτό η Ελλάδα.

Με την αγορά αυτή και με μερικά ακόμη μέτρα εκσυγχρονισμού, η Ελλάδα θα αποκτούσε σχετική υπεροπλία απέναντι στον Τουρκικό Στόλο, που υπερτερούσε αριθμητικά σε μεγάλα σκάφη.

Το πλοίο αποτελεί ένα τεχνολογικό θαύμα της εποχής, με ισχύ πυρός από τα αγγλικά πυροβόλα των 190 και 234 χιλιοστών τύπου ARMSTRONG και κινητήρες ιταλικής κατασκευής των 19.000 ίππων, με δύο συγκροτήματα τετρακύλινδρων παλινδρομικών μηχανών, γερμανικές γεννήτριες και γαλλικούς, 22 τον αριθμό, υδραυλωτούς λέβητες τύπου Belleville.

Η μέγιστη ταχύτητα του 10.200 τόνων θωρηκτού έφθανε τους 23 κόμβους και με βάση τις τελευταίες εγγραφές η μέγιστη ακτίνα δράσης άγγιζε τα 2.480 ναυτικά μίλια.

Τελικά το πλοίο που καθελκύστηκε στις 12 Μαρτίου του 1910, κατέπλευσε περίπου ενάμιση χρόνο αργότερα στο Φάληρο, όπου το πλήθος το υποδέχθηκε ως καμάρι του στόλου στις 11 Σεπτεμβρίου του 1911.

Το επιβλητικό πλοίο με τα 140 μέτρα μήκος και τα 21 πλάτος, που εδύνατο να μεταφέρει 1.200 άτομα πλήρωμα σε καιρό πολέμου (670 σε καιρό ειρήνης), έγινε το μοναδικό θέμα συζήτησης, ενώ το ερώτημα για τις δυνατότητές του στη μάχη έμελλε να απαντηθεί με τον καλύτερο τρόπο στις ναυμαχίες του Α' Βαλκανικού Πολέμου. Ο «Αβέρωφ» ήταν εκείνη την εποχή το πιο σύγχρονο και ισχυρό πλοίο στην Aνατολική Μεσόγειο. Το πλοίο πήρε μέρος στον Α' Βαλκανικό Πόλεμο ως ναυαρχίδα του Στόλου.

Το «Αβέρωφ» συμμετείχε στις επιχειρήσεις απελευθέρωσης των νησιών του Ανατολικού Αιγαίου, διαδραμάτισε καθοριστικό ρόλο στις ναυμαχίες της Έλλης (3 Δεκεμβρίου 1912) και της Λήμνου (5 Ιανουαρίου 1913), έφτασε νικηφόρα στο Άγιον Όρος και συνέχισε νικηφόρα στις ναυμαχίες των νησιών του Βορείου και Ανατολικού Αιγαίου (Θάσος, Σαμοθράκη, Ίμβρος, Τένεδος, Άγ. Ευστράτιος, Μυτιλήνη, Χίος).

Ενάντια στον Οθωμανικό Στόλο το θωρηκτό αξιοποίησε την ανώτερη ταχύτητά του και το μέγιστο του βεληνεκούς των πυροβόλων του, αποσπάστηκε από τον υπόλοιπο Ελληνικό Στόλο και αναλαμβάνοντας αυτόνομη δράση έτρεψε τον εχθρικό στόλο σε φυγή καταδιώκοντάς τον.

Με την έναρξη του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου, το θωρηκτό «Γ. Αβέρωφ» τέθηκε και πάλι επικεφαλής, ως ναυαρχίδα του Ελληνικού Πολεμικού Στόλου. Μετά ωστόσο τη κατάρρευση του μετώπου, τον Απρίλιο του 1941, το Υπουργείο Ναυτικών διέταξε την αυτοβύθιση του θωρηκτού, προκειμένου να μην περιέλθει στα χέρια του εχθρού.

Το τέλος όμως του πλοίου δεν θα γραφτεί με μελανές σελίδες.

Στον Β` Παγκόσμιο Πόλεμο το θωρηκτό αποδημεί στην Αλεξάνδρεια μαζί με τον υπόλοιπο Στόλο και από εκεί στη Βομβάη, όπου και περιπολεί στον Ινδικό Ωκεανό, με αποστολή την προστασία νηοπομπών, που κατευθύνονταν από τη Βομβάη στο Άντεν. Το θωρηκτό «Γ. Αβέρωφ» θα επιστρέψει στην Ελλάδα στις 17 Οκτωβρίου του 1944.

Το θωρηκτό όμως είχε πλέον αρχίσει να γερνάει. Έτσι το 1952 παροπλίζεται και από το 1956 έως το 1983 βρίσκεται στον Πόρο.

Το ιστορικό πλοίο θα ρυμουλκηθεί ένα χρόνο αργότερα το 1984 στο Φάληρο, κοντά στο σημείο όπου έγραψε ιστορικές σελίδες και θα δέσει για πάντα, όπου ύστερα από αρκετές περιπέτειες, το Πολεμικό Ναυτικό ανέλαβε τη γενναία απόφαση να το επισκευάσει και να ανακηρύξει το θωρηκτό εθνικό κειμήλιο, παρακαταθήκη ιστορικής μνήμης και διδαχής.

Ο έρανος που προκήρυξε το Πολεμικό Ναυτικό, προκειμένου να συμβάλει στα έξοδα αποκατάστασης του πλοίου, είχε εξαιρετικά αποτελέσματα, απόδειξη του ισχυρού συμβολισμού που το θωρηκτό είχε εδραιώσει για δεκαετίες στη συλλογική συνείδηση των Ελλήνων.

Το θωρηκτό «Γ. Αβέρωφ» στέκεται σήμερα αγέρωχο, φωτεινό σύμβολο της Ελληνικής ναυτοσύνης και του πολεμικού ηρωισμού.

Η ΒΑΣΗ ΤΗΣ ΣΟΥΔΑΣ...

Οι επαναστατικές κινήσεις στις χώρες της Βορ. Αφρικής και ιδίως της Λιβύης αναμένεται να επηρεάσουν όλο τον γεωπολιτικό χώρο της Μεσογείου, όπου η Ελλάδα φαίνεται να παίζει πρωτεύοντα ρόλο.

Η στρατηγηκή θέση στην οποία βρίσκεται γίνεται ακόμη σπουδαιότερη ένεκα της Κρήτης, που ήδη αποτελεί μέρος αντιμετώπισης του προβλήματος των εξεγέρσεων. Σε δυσκολότερη κατάσταση βρίσκεται η Γαλλία και η Ιταλία, που έχουν οικονομικές σχέσεις με τα επαναστατημένα καθεστώτα. Τρέχουν πίσω απ' τα γεγονότα για ν' αντιμετωπίσουν ανυπέρβλητα προβλήματα, κυρίως τον βραχνά του ανεπιθύμητου μεταναστευτικού κύματος.

Οι ΗΠΑ δεν πρόκειται να μείνουν έξω απ' τις εξελίξεις, διότι είναι αναγκασμένες να εφαρμόσουν νέα τακτική στην περιοχή μετά απ' την απώλεια του Μουμπάρακ, που εθεωρείτο ισχυρό ανάχωμα για την ασφάλεια του Ισραήλ και την έναρξη στρατιωτικών επειχειρήσεων κατά του Καντάφι η παρουσία και ο ρόλος του οποίου φαίνεται να παίρνει τέλος.

Εδώ εγκυμονεί κινδύνους για την χώρα μας, λόγω της προκεχωρημένης και ασφαλέστερης βάσης τροφοδοσίας για τους Αμερικανούς στη Μεσόγειο, της Σούδας.
Η μεγαλόνησος αξιοποιήθηκε από τις ΗΠΑ με γεωστρατηγικά κριτήρια, ότι παρέχει τις σημαντικότερες στρατιωτικές διευκολύνσεις με τον πλέον ουσιαστικότερο αεροδιάδρομο στην περιοχή και το σπουδαιότερο με το βαθύ "κρηπίδωμα Κ-14" (κατάλληλο για ανεφοδιασμό αεροπλανοφόρων), που γίνονταν απαραίτητα σε κάθε σχεδιασμό των επιχειρήσεών τους.

Από το 1947 άρχισαν να συζητούνται και να υπογράφονται Ελληνοαμερικανικές συμβάσεις αμυντικής συνεργασίας. Η ιδέα χρησιμοποίησης της Σούδας σχηματίστηκε το 1950, έναρξη δε εργασιών διαμόρφωσης της βάσεως έγινε μετά δύο έτη. Ολα γινόντουσαν εν κρυπτώ και παραβύστω και φθάσαμε να 'χουμε τέσσερις βάσεις στην Ελλάδα. Στη Ν. Μάκρη, στο Ελληνικό, στη Σούδα και στις Γούρνες.

Μετά τη Μεταπολίτευση κυριάρχησαν τα συνθήματα έξω οι βάσεις, οι βάσεις φεύγουν, όμως, επί Ανδρέα έγιναν διαπραγματεύσεις για τη σύναψη συμφωνίας, πώς θα συνεχιζόταν το καθεστώς των βάσεων στην Ελλάδα, για να 'ρθει ο υπουργός Εξωτερικών Α. Σαμαράς επί κυβερνήσεως Μητσοτάκη να οριστικοποιήσει την παραμονή μιας μόνο βάσεως, αυτής της Σούδας με τον νόμο 1893/90 ΦΕΚ 106/6-8-90 τεύχος πρώτο.

Στο άρθρο 1 περιλαμβάνεται ότι επιτρέπει στην κυβέρνηση των ΗΠΑ να διατηρεί και λειτουργεί στην Ελλάδα στρατιωτικές και βοηθητικές ευκολίες και να διεξάγει αποστολές για σκοπούς άμυνας και υποστήριξης για χρονικό διάστημα οκτώ ετών, δυναμένου να παραταθεί κατόπιν κοινής συμφωνίας.

Η σύμβαση αυτή ανανεώθηκε με μιαν άλλη, την CTA (Comprehensive Technical Arrangement) που κυρώθηκε στη Βουλή επί υφυπουργίας στο ΥΠΕΞ κ. Α. Λοβέρδου τον Ιούλιο 2003, όπου συμπεριελήφθησαν οι απ' το 1947 πάσης φύσεως διμερείς συμβάσεις, συμφωνίες, διακοινώσεις, επιστολές, παραρτήματα, πρωτόκολλα, με ακαταλαβίστικους και διφορούμενους όρους, που αν χρειάζονταν θα εφαρμοσθούν αιφνιδιαστικά όταν προέκυπτε τέτοια ανάγκη.

Με τα δραματικά γεγονότα λοιπόν στα βόρεια παράλια της Αφρικής επανεμφανίστηκε ο αμερικανικός στόλος στη Μεσόγειο, στέλνοντας προπομπό ένα αεροπλανοφόρο και δύο αντιτορπιλικά, για ν' ακολουθήσει η πλήρης δύναμή του, όπως στη 10ετία του '70 και του '80.

Ο στόχος προφανής: Τα μεγαλύτερα πετρελαϊκά κοιτάσματα της Αφρικής (44 δις βαρέλια), να έρθουν υπό την κατοχή των επικυρίαρχων της Δύσης.

Οι Ευρωπαίοι πρέπει ν' ανησυχούν αναλογιζόμενοι τα χρόνια του ψυχρού πολέμου, περίοδο την οποία δεν θέλουν ούτε να θυμούνται. Πάντως η κινητοποίηση αυτή στη Μεσόγειο όπου τώρα υπάρχει συνωστισμός από ναυτικές δυνάμεις πολλών χωρών, θα δραστηριοποιήσει όλες τις Αμερικανικές στρατιωτικές μονάδες με επίκεντρο τη βάση της Σούδας.

Η Ιστορία θα δείξει εάν η επέμβαση στην Λιβύη θα γίνει με βάση μόνο τα συμφέροντα ή με βάση αρχές που οφείλει να υπηρετεί η διεθνής κοινότητα. Αλλά το σίγουρο είναι ότι κάποιος πρέπει να σταματήσει τον καθεστωτικό Λιβυκό στρατό, που είχει φτάσει στα 100 χιλιόμετρα από την Βεγγάζη και παίρνει εντολές από έναν δικτάτορα-συνταγματάρη, στα όρια της παραφροσύνης. Τον πρώτο ρόλο έχει πλέον το ΝΑΤΟ και σ' αυτό το πλαίσιο θα ενταχθεί τυχόν Ελληνική επιχειρησιακή συμμετοχή.

Ας ελπίσουμε ότι η συμμετοχή της Ελλάδας στην επίλυση του βορειοαφρικανικού ζητήματος υπό μορφήν διευκολύνσεων των ΗΠΑ απ' τις εγκαταστάσεις της Σούδας, χωρίς περιπέτειες στρατιωτικών επιχειρήσεων, δεν θα βλάψει τα συμφέροντα της χώρας μας.

Καθότι η Λιβύη είναι δίπλα μας, στην απέναντι ακτή της Μεσογείου. Η άμμος της θα ποτιστεί με αίμα, αλλά ενίοτε τα αίμα παίρνει την εκδίκησή του. Και είμαστε γεωγραφικά πολύ κοντά σε έναν πόλεμο που στρατιωτικά μάλλον θα τελειώσει γρήγορα, αλλά τις μακροπρόθεσμες συνέπειές του ίσως θα είμαστε από αυτούς που θα τις υποστούμε για καιρό, βοηθούντων και ντόπιων βαλτών ή ανεγκέφαλων.

Το είδα χθες σε αφίσα το σύνθημα: "να κλείσει η Σούδα και να ανοίξουν τα σύνορα για τους πρόσφυγες της Βόρειας Αφρικής". Δεν ήταν πλάκα κατ' αυτούς, μα από τις προτάσεις που καταθέτουν ανενόχλητοι από όλους(;) με κουρελόπανα οι "αλληλέγγυοι" στο κέντρο της πόλης με αφορμή τώρα την ετήσια διεθνή μάζωξη ομοϊδεατών και καθιερωμένη πορεία προς την βάση, με τα απαραίτητα επεισόδια...

Όσο για την παρουσία και το μέλλον της βάσης;

Ας στοιχηματίσουνε καλύτερα μαζί με τους τουριστικούς πράκτορες, ξενοδόχους, ταβερναραίους, καφετζήδες κι αρπακολλατζήδες, αν δεήσουν να καταφτάσουν εγκαίρως (φέτος για πρώτη φορά) στην Σούδα τα μεγάλα κρουαζιερόπλοια με στρατιές "εύπορων" τουριστών για μάδημα που περιμένουν όλοι, ή τζάμπα στρώνει με άσφαλτο τον δρόμο και βάζει κάγκελα στη προβλήτα ο δήμαρχος...

Μιας και η Σούδα πέρα από τη ναυτική βάση, αποτελεί και το (αναξιοποίητο ακόμη) μεγαλύτερο κι ασφαλέστερο φυσικό λιμάνι της Μεσογείου, κατάλληλο για πολλές χρήσεις...

ΠΟΛΕΜΙΚΟ ΝΑΥΤΙΚΟ...

Αφιέρωμα με στιγμές από την δράση του Ελληνικού πολεμικού ναυτικού.

ΝΗΣΙΔΑ ΣΟΥΔΑ: ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΓΙΑ ΤΗ ΝΑΥΤΙΚΗ ΕΒΔΟΜΑΔΑ 2008.

Η Ναυτική Εβδομάδα καθιερώθηκε να εορτάζεται από το 1933 με εκδηλώσεις που γίνονται σε ολόκληρη την Ελλάδα, χωρίς αναφορά σε κάποιο συγκεκριμένο ιστορικό γεγονός.
Στη διαδρομή της ιστορίας της Ελλάδας, η θάλασσα αποτέλεσε τον υγρό στίβο των πιο αποφασιστικών αγώνων της φυλής μας για την εξασφάλιση και διατήρηση της ανεξαρτησίας της πατρίδος και την ανάπτυξη και διάδοση του Ελληνικού πνεύματος και πολιτισμού.




Ο παραδοσιακός δεσμός του Έλληνα με τη θάλασσα που ξεκινά από τα βάθη της ιστορίας είναι ακατάλυτος. Η θάλασσα υπήρξε ανέκαθεν πηγή φωτεινών εμπνεύσεων και βιοτικής δραστηριότητας για χιλιάδες ασχολούμενους στην ναυτιλία...

Από την εκδήλωση στην ιστορική νησίδα της Σούδας που οργάνωσαν ο Ναύσταθμος Κρήτης κια ο δήμος Σούδας, είναι το παρακάτω χαρακτηριστικό video, μετά από πολλές περικοπές στο μοντάζ (δυστυχώς λόγω χώρου):

http://www.youtube.com/watch?v=n1s96vpxvlE