Η ΒΑΣΗ ΤΗΣ ΣΟΥΔΑΣ...

Οι επαναστατικές κινήσεις στις χώρες της Βορ. Αφρικής και ιδίως της Λιβύης αναμένεται να επηρεάσουν όλο τον γεωπολιτικό χώρο της Μεσογείου, όπου η Ελλάδα φαίνεται να παίζει πρωτεύοντα ρόλο.

Η στρατηγηκή θέση στην οποία βρίσκεται γίνεται ακόμη σπουδαιότερη ένεκα της Κρήτης, που ήδη αποτελεί μέρος αντιμετώπισης του προβλήματος των εξεγέρσεων. Σε δυσκολότερη κατάσταση βρίσκεται η Γαλλία και η Ιταλία, που έχουν οικονομικές σχέσεις με τα επαναστατημένα καθεστώτα. Τρέχουν πίσω απ' τα γεγονότα για ν' αντιμετωπίσουν ανυπέρβλητα προβλήματα, κυρίως τον βραχνά του ανεπιθύμητου μεταναστευτικού κύματος.

Οι ΗΠΑ δεν πρόκειται να μείνουν έξω απ' τις εξελίξεις, διότι είναι αναγκασμένες να εφαρμόσουν νέα τακτική στην περιοχή μετά απ' την απώλεια του Μουμπάρακ, που εθεωρείτο ισχυρό ανάχωμα για την ασφάλεια του Ισραήλ και την έναρξη στρατιωτικών επειχειρήσεων κατά του Καντάφι η παρουσία και ο ρόλος του οποίου φαίνεται να παίρνει τέλος.

Εδώ εγκυμονεί κινδύνους για την χώρα μας, λόγω της προκεχωρημένης και ασφαλέστερης βάσης τροφοδοσίας για τους Αμερικανούς στη Μεσόγειο, της Σούδας.
Η μεγαλόνησος αξιοποιήθηκε από τις ΗΠΑ με γεωστρατηγικά κριτήρια, ότι παρέχει τις σημαντικότερες στρατιωτικές διευκολύνσεις με τον πλέον ουσιαστικότερο αεροδιάδρομο στην περιοχή και το σπουδαιότερο με το βαθύ "κρηπίδωμα Κ-14" (κατάλληλο για ανεφοδιασμό αεροπλανοφόρων), που γίνονταν απαραίτητα σε κάθε σχεδιασμό των επιχειρήσεών τους.

Από το 1947 άρχισαν να συζητούνται και να υπογράφονται Ελληνοαμερικανικές συμβάσεις αμυντικής συνεργασίας. Η ιδέα χρησιμοποίησης της Σούδας σχηματίστηκε το 1950, έναρξη δε εργασιών διαμόρφωσης της βάσεως έγινε μετά δύο έτη. Ολα γινόντουσαν εν κρυπτώ και παραβύστω και φθάσαμε να 'χουμε τέσσερις βάσεις στην Ελλάδα. Στη Ν. Μάκρη, στο Ελληνικό, στη Σούδα και στις Γούρνες.

Μετά τη Μεταπολίτευση κυριάρχησαν τα συνθήματα έξω οι βάσεις, οι βάσεις φεύγουν, όμως, επί Ανδρέα έγιναν διαπραγματεύσεις για τη σύναψη συμφωνίας, πώς θα συνεχιζόταν το καθεστώς των βάσεων στην Ελλάδα, για να 'ρθει ο υπουργός Εξωτερικών Α. Σαμαράς επί κυβερνήσεως Μητσοτάκη να οριστικοποιήσει την παραμονή μιας μόνο βάσεως, αυτής της Σούδας με τον νόμο 1893/90 ΦΕΚ 106/6-8-90 τεύχος πρώτο.

Στο άρθρο 1 περιλαμβάνεται ότι επιτρέπει στην κυβέρνηση των ΗΠΑ να διατηρεί και λειτουργεί στην Ελλάδα στρατιωτικές και βοηθητικές ευκολίες και να διεξάγει αποστολές για σκοπούς άμυνας και υποστήριξης για χρονικό διάστημα οκτώ ετών, δυναμένου να παραταθεί κατόπιν κοινής συμφωνίας.

Η σύμβαση αυτή ανανεώθηκε με μιαν άλλη, την CTA (Comprehensive Technical Arrangement) που κυρώθηκε στη Βουλή επί υφυπουργίας στο ΥΠΕΞ κ. Α. Λοβέρδου τον Ιούλιο 2003, όπου συμπεριελήφθησαν οι απ' το 1947 πάσης φύσεως διμερείς συμβάσεις, συμφωνίες, διακοινώσεις, επιστολές, παραρτήματα, πρωτόκολλα, με ακαταλαβίστικους και διφορούμενους όρους, που αν χρειάζονταν θα εφαρμοσθούν αιφνιδιαστικά όταν προέκυπτε τέτοια ανάγκη.

Με τα δραματικά γεγονότα λοιπόν στα βόρεια παράλια της Αφρικής επανεμφανίστηκε ο αμερικανικός στόλος στη Μεσόγειο, στέλνοντας προπομπό ένα αεροπλανοφόρο και δύο αντιτορπιλικά, για ν' ακολουθήσει η πλήρης δύναμή του, όπως στη 10ετία του '70 και του '80.

Ο στόχος προφανής: Τα μεγαλύτερα πετρελαϊκά κοιτάσματα της Αφρικής (44 δις βαρέλια), να έρθουν υπό την κατοχή των επικυρίαρχων της Δύσης.

Οι Ευρωπαίοι πρέπει ν' ανησυχούν αναλογιζόμενοι τα χρόνια του ψυχρού πολέμου, περίοδο την οποία δεν θέλουν ούτε να θυμούνται. Πάντως η κινητοποίηση αυτή στη Μεσόγειο όπου τώρα υπάρχει συνωστισμός από ναυτικές δυνάμεις πολλών χωρών, θα δραστηριοποιήσει όλες τις Αμερικανικές στρατιωτικές μονάδες με επίκεντρο τη βάση της Σούδας.

Η Ιστορία θα δείξει εάν η επέμβαση στην Λιβύη θα γίνει με βάση μόνο τα συμφέροντα ή με βάση αρχές που οφείλει να υπηρετεί η διεθνής κοινότητα. Αλλά το σίγουρο είναι ότι κάποιος πρέπει να σταματήσει τον καθεστωτικό Λιβυκό στρατό, που είχει φτάσει στα 100 χιλιόμετρα από την Βεγγάζη και παίρνει εντολές από έναν δικτάτορα-συνταγματάρη, στα όρια της παραφροσύνης. Τον πρώτο ρόλο έχει πλέον το ΝΑΤΟ και σ' αυτό το πλαίσιο θα ενταχθεί τυχόν Ελληνική επιχειρησιακή συμμετοχή.

Ας ελπίσουμε ότι η συμμετοχή της Ελλάδας στην επίλυση του βορειοαφρικανικού ζητήματος υπό μορφήν διευκολύνσεων των ΗΠΑ απ' τις εγκαταστάσεις της Σούδας, χωρίς περιπέτειες στρατιωτικών επιχειρήσεων, δεν θα βλάψει τα συμφέροντα της χώρας μας.

Καθότι η Λιβύη είναι δίπλα μας, στην απέναντι ακτή της Μεσογείου. Η άμμος της θα ποτιστεί με αίμα, αλλά ενίοτε τα αίμα παίρνει την εκδίκησή του. Και είμαστε γεωγραφικά πολύ κοντά σε έναν πόλεμο που στρατιωτικά μάλλον θα τελειώσει γρήγορα, αλλά τις μακροπρόθεσμες συνέπειές του ίσως θα είμαστε από αυτούς που θα τις υποστούμε για καιρό, βοηθούντων και ντόπιων βαλτών ή ανεγκέφαλων.

Το είδα χθες σε αφίσα το σύνθημα: "να κλείσει η Σούδα και να ανοίξουν τα σύνορα για τους πρόσφυγες της Βόρειας Αφρικής". Δεν ήταν πλάκα κατ' αυτούς, μα από τις προτάσεις που καταθέτουν ανενόχλητοι από όλους(;) με κουρελόπανα οι "αλληλέγγυοι" στο κέντρο της πόλης με αφορμή τώρα την ετήσια διεθνή μάζωξη ομοϊδεατών και καθιερωμένη πορεία προς την βάση, με τα απαραίτητα επεισόδια...

Όσο για την παρουσία και το μέλλον της βάσης;

Ας στοιχηματίσουνε καλύτερα μαζί με τους τουριστικούς πράκτορες, ξενοδόχους, ταβερναραίους, καφετζήδες κι αρπακολλατζήδες, αν δεήσουν να καταφτάσουν εγκαίρως (φέτος για πρώτη φορά) στην Σούδα τα μεγάλα κρουαζιερόπλοια με στρατιές "εύπορων" τουριστών για μάδημα που περιμένουν όλοι, ή τζάμπα στρώνει με άσφαλτο τον δρόμο και βάζει κάγκελα στη προβλήτα ο δήμαρχος...

Μιας και η Σούδα πέρα από τη ναυτική βάση, αποτελεί και το (αναξιοποίητο ακόμη) μεγαλύτερο κι ασφαλέστερο φυσικό λιμάνι της Μεσογείου, κατάλληλο για πολλές χρήσεις...