ΧΗΜΙΚΑ ΚΑΙ ΜΕΣΟΓΕΙΟΣ...

Σήμερα είπα και από εδώ να σμίξω τη δική μου φωνή με τις άλλες φωνές χιλιάδων κατοίκων της Κρήτης (μετά την μεγαλειώδη Παγκρήτια συγκέντρωση - διαμαρτυρία της Κυριακής στη Σούδα) και να διαμαρτυρηθώ για την επιμονή εκείνων που θέλουν να καταστρέψουν τα χημικά απόβλητα της Συρίας στην καρδιά της Μεσογείου και μάλιστα κάπου κοντινά στα δυτικά της Κρήτης (από όπου όμως "έρχεται" ο καιρός στο νησί τις περισσότερες μέρες του χρόνου).

Μας διαβεβαιώνουν τάχα δε ότι δεν εγκυμονεί κανέναν κίνδυνο όσον αφορά τη ρύπανση της θάλασσας και γενικότερα του περιβάλλοντος χώρου κι ότι έχουν πάρει ή θα πάρουν τα απαραίτητα μέτρα για την προστασία τους.

Κι ερωτώ ως γνωστικός πολίτης, γιατί, εφόσον δεν υπάρχει κανένας κίνδυνος, δεν τα πηγαίνουν να τα καταστρέψουν στις δικές τους θάλασσες π.χ. κάπου στον Ατλαντικό ή στο βαθύτερο Ειρηνικό ωκεανό κοντά στη δική τους γειτονιά; Ο καλύτερος δε γνώστης σύστασης, υλικών και τρόπων αδρανοποίησης τους είναι ο κατασκευαστής των εν λόγω χημικών του πολέμου κι όχι το τυχαίο πλήρωμα ενός παλαιού κι επικίνδυνου πλοίου του Αμερικάνικου ναυτικού, που για πρώτη φορά θα δοκιμάσει κάτι τέτοιο...

Δεν είμαι επιστήμονας να γνωρίζω τι είδους χημικά τοξικά είναι αυτά και πόσο επικίνδυνα είναι για το περιβάλλον. Γνωρίζω όμως ότι πολλοί είναι οι ειδικοί επιστήμονες που προφανώς γνωρίζουν τη χημική τους σύνθεση και πόσο επικίνδυνα είναι για το περιβάλλον, που φωνάζουν σχεδόν κάθε μέρα ώστε να εμποδίσουν την καταστροφή τους στη Μεσόγειο θάλασσα και προειδοποιούν ότι απόρριψη 800 τόνων χημικών πολεμικών αποβλήτων με την μέθοδο της υδρόλυσης θα παράξει 1,5 εκατομμύρια γαλόνια τοξικών ουσιών καθώς και νέα υγρά απόβλητα από τις χημικές αντιδράσεις. Η παρουσία αυτών των ουσιών στο θαλάσσιο περιβάλλον θα δημιουργήσει τεράστια προβλήματα στους ζώντες οργανισμούς και απρόβλεπτες καταστροφές στο ήδη επιβαρυμένο οικοσύστημα της Μεσογείου με σοβαρές συνέπειες για τους λαούς που ζουν γύρω της καθώς και στις οικονομίες τους...

Ποιος μας λέει ψέματα; Και ποιος προσπαθεί να μας κρύψει την αλήθεια;

Οι επιστήμονες ψεύδονται ή εκείνοι που διάλεξαν τη Μεσόγειο ως καταλληλότερο χώρο να απαλλαγούν από αυτά;

Τώρα οι επιστήμονες είμαι σίγουρος ότι δεν ψεύδονται, αυτό μας λέει η λογική. Άλλωστε δεν σπούδασαν να κοροϊδεύουν τους συνανθρώπους τους, αντίθετα σπούδασαν να τους προφυλάξουν και να τους προστατεύσουν από τα διάφορα δεινά που προκαλούν πολλές χημικές συνθέσεις και πολλά χημικά προϊόντα.

Συμπέρασμα, οι κατέχοντες τα χημικά τοξικά λένε ψέματα και προσπαθούν με διάφορα επιχειρήματα να μας πείσουν για τα δικά τους συμφέροντα να τους πιστέψουμε. Βέβαια θα μου πείτε ότι υπάρχει και ο νόμος της ζούγκλας που δυστυχώς εφαρμόζεται από καταβολής κόσμου και από τον άνθρωπο.
Ναι, έχετε δίκιο. Αλλά ας μην ξεχνάμε ότι η ψυχική δύναμη και η συλλογική προσπάθεια πάλι από καταβολής κόσμου έχουν πολλές φορές νικήσει τη δύναμη των όπλων και των εμφανώς ψευδών πολιτικών επιχειρημάτων...

Όχι στην καταστροφή των χημικών στην παγκόσμια θαλάσσια πολιτιστική και περιβαλλοντική κοιτίδα της Μεσογείου!

Οι πολίτες μίλησαν στη Σούδα προχθες το μεσημέρι. Παρά τη βροχή ήταν χιλιάδες αυτοί που κατέβηκαν στο λιμάνι ζητώντας να μην προχωρήσει η ριψοκίνδυνη και καθόλα αθώα καταστροφή εν πλω των χημικών της Συρίας.Ακόμη και με εύστοχες μαντινάδες, που μπορούν να κάνουν και πολιτική αν χρειαστεί;

Δεν έχουμε δικαίωμα
να πούμε δεν μας νοιάζει...
Που διάλεξαν τη Μεσόγειο,
με κόλαση να μοιάζει...

Στους πλοκαμούς της ρύπανσης
μια μαχαιριά θα δώσω...
Γιατ' έχω χρέος ιερό,
το μέλλον μου να σώσω...

Οι πολιτικοί μας είναι σε θέση να αντιληφτούν(!) και να συμβάλουν στο να κινητοποιηθούν και οι υπόλοιπες κυβερνήσεις της Μεσογείου ώστε να διασφαλιστεί ότι ούτε τα απόβλητα της υδρόλυσης δεν θα καταλήξουν στη θάλασσα ούτε θα υποθηκεύσουμε για δεκαετίες των μέλλον μας;

Το ζητούμενο από την Ελληνική Κυβέρνηση, τις κυβερνήσεις όλων των Μεσογειακών χωρών και το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο να καταδικάσουν αμέσως την καταστροφική αυτή ενέργεια και να πράξουν μέσα στα πλαίσια του διεθνούς δικαίου όλες εκείνες τις κινήσεις που θα οδηγήσουν στην αποτροπή τους.

ΜΕ ΠΑΝΙΑ ΚΑΙ ΜΕ ΠΥΞΙΔΑ...

Κύριος με τα όλα του ο Ξενοφών Αντριανάκης και φυσικά μετά της κυρίας του Ευτέρπης, που αποτελούσε το έτερον ήμισι μα και τον βραχνά του, για 40 χρόνια τώρα.

Περισσότερα από όσα του χρειάστηκαν για να «περατώσει ευδοκίμως» την στρατιωτική καριέρα του που άρχισε όταν εισήχθη στην Σχολή Ναυτικών Δοκίμων 18άρης δόκιμος κι ολοκληρώθηκε πριν 2 χρόνια, όταν αποστρατεύτηκε  μετά 40 χρόνια υπηρεσίας, με τον βαθμό του Ναύαρχου -Επίτιμου Διοικητή Στόλου που θα τον ακολουθούσε πια ως το τέλος της ζωής του.

Διοικητής - πολεμιστής - σύζυγος - πατέρας - οικογενειάρχης - επίλεκτο μέλος της κοινωνίας στα μάτια όλων όσων τον γνώριζαν.

 Κατά την προσωπική του γνώμη όμως, που την εξέφραζε σπανίως και σε λίγους, τίποτα από τα παραπάνω. Απλώς κάποιος που εκτελούσε διαταγές κι επιθυμίες άλλων ...

 Δεν ήταν και ψέμα.

 Μπήκε στην σχολή έπειτα από παρότρυνση του πατέρα του, που πέρασε την δική του ζωή ως μόνιμος υπαξιωματικός - τεχνικός του Ναυτικού, υπηρετώντας από το άχαρο πόστο της μηχανής κάποιου πλοίου ανωτέρους όλα τα παραγωγικά χρόνια του, οι οποίοι τον αποστράτευσαν πρόωρα με το που έβαλε στους ώμους του τα διακριτικά του Ανθυποπλοίαρχου, για να μη γίνει ποτέ αξιωματικός κι αυτός. Επιθυμία του πατέρα ήταν να δει μια μέρα τον γιό να έχει την χρυσή πλάκα του αρχηγού στα μανίκια της μεγάλης στολής του κι όχι του ίδιου, που έκανε το πατρικό θέλημα επηρεασμένος από όσα άκουγε στο σπίτι ...

 Παντρεύτηκε την Ευτέρπη από επιθυμία της μάνας του, η οποία και ολοκλήρωσε σχεδόν μόνη της το προξενιό και μετά το ανακοίνωσε στην οικογένεια, με το σκεπτικό πως ο τότε Σημαιοφόρος και πολλά υποσχόμενα γιός της που είχε βγεί αρχηγός της τάξης του και αποφοίτησε πρώτος από όλους στη σχολή, θα έπρεπε να έχει μια εξίσου δυναμική σύζυγο, κόρη πρεσβευτή ...

Την υπόλοιπη ζωή του Ξενοφώντα την καθόρισε η παρουσία της κυρίας Ευτέρπης, που αποδείχτηκε υπερβολικά δυναμική σε βάθος χρόνου ...

 Έτσι το πότε θα κάνουν παιδιά, τι όνομα θα πάρει το καθένα, σε ποιο σχολείο θα πάει και τι θα σπουδάσει, ήταν αποφάσεις της Ευτέρπης που φρόντιζε για όλα. Αυτός βέβαια έλειπε τον περισσότερο καιρό από το σπίτι, πότε σε υπηρεσία, πότε σε αποστολές στο εξωτερικό, πότε σε πολυήμερες ασκήσεις στο Αιγαίο, πότε σε επιφυλακή ...

Παράλληλα με τους βαθμούς που έπαιρνε με τα χρόνια, μάθαινε τηλεγραφικά και την πορεία της οικογένειας. Έτσι ήξερε πότε ο μεγάλος γιός τελείωσε το σχολείο και μπήκε στο Πολυτεχνείο για  Μηχανικός Υπολογιστών, η μεσαία κόρη ετοιμαζόταν για να δώσει στην Ιατρική και ο μικρότερος γιός δεν νοιαζόταν πολύ για τα γράμματα και ήθελε να γίνει φωτογράφος παρά τις αντιρρήσεις της μαμάς Ευτέρπης να γίνει νομικός και μετά πρέσβης όπως ο παππούς ...

 Αφού τα έβλεπε σπάνια δεν έδινε ιδιαίτερη προσοχή για πολλά χρόνια, μόνο αφού αποστρατεύτηκε και κάθισε στο σπίτι έμαθε τελικά τι ξετέλεψαν τα παιδιά που έδειχναν ξεκάθαρα πως δεν τους είχαν πια ανάγκη τους γέρους τους.

 Έτσι έμαθε πως ο μεγάλος μετά τις σπουδές και τα μεταπτυχιακά έμεινε στο εξωτερικό αφού τον πήρανε σε μια πολυεθνική ως υπεύθυνο ανάπτυξης του δικτύου επικοινωνίας της ανά τον κόσμο και δεν είχε πρόθεση να επιστρέψει στην πατρίδα του ούτε για να κάνει την στρατιωτική του θητεία καν.

 Η κόρη έχοντας αριστεύσει στην Ιατρική αποφάσισε να αφοσιωθεί στην εφαρμοσμένη έρευνα, βάζοντας σε δεύτερη μοίρα την επιθυμία των γέρων για ένα εγγονάκι  μετά από έναν πλούσιο γάμο φυσικά όπως ήλπιζε και δρομολογούσε η μαμά Ευτέρπη, μα ...

 Όσο για τον μικρότερο γιό, μάθαιναν σποραδικά νέα του από κάρτες που τους έστελνε από τα μέρη που πήγαινε, αφού είχε γίνει φωτορεπόρτερ μεγάλου ξένου περιοδικού.

 Ο Ξενοφώντας όμως είχε κι ένα μεγάλο καημό. Μια ζωή εκτελούσε διαταγές πρόθυμα, πότε για την υπηρεσία, πότε για την οικογένεια. Χωρίς αντιρρήσεις.. Μα ήθελε και κάτι άλλο. Να δράσει και μια φορά μόνος του, γιατί έτσι ήθελε αυτός, να το κάνει μάλιστα την ώρα που αυτός ήθελε και να το οργανώσει όπως ήθελε.

 Να ανοίξει πανιά στην θάλασσα, που τόσο αγαπούσε και πέρασε τόσα στην αγκαλιά της. Μα όχι με ένα μεγάλο σιδερένια πολεμικό με διπλές μηχανές και πλήθος συστήματα να ελέγχουν την πλεύση και τη πορεία του.

 Ήθελε να ταξιδέψει ξανά, μα αυτή τη φορά με ένα αυθεντικό ξύλινο μικρό πλοίο με πανιά και με βασικές γνώσεις ναυτοσύνης, με μια παλιά καλή πυξίδα και τα αλάθητα άστρα, πράγματα που έμαθε τον πρώτο καιρό στην σχολή, μα η εξέλιξη της τεχνολογίας και οι απαιτήσεις της υπηρεσίας τον εμπόδιζαν να εφαρμόσει..

 Λεφτά υπήρχανε στη μπάντα, αφού το κράτος νοιαζότανε περισσότερο για τους ένστολους που το υπηρετούσαν, ακόμη κι αν έφευγαν 40 χρονών να δουλέψουν αλλού, πόσο μάλλον για τον Ναύαρχο - επίτιμο αρχηγό στόλου που εισέπραξε ένα αξιοσέβαστο εφάπαξ όταν αποχώρησε πλήρης χρόνων βαθμών, που αφού τα παιδιά τράβηξαν για αλλού, σκόπευε να το φάει ο ίδιος μετά της συζύγου, κι αν δεν ήθελε κι αυτή τότε μόνος και καλύτερος, η δική του αποζημίωση ήταν εξάλλου.

 Ψάχνοντας σε παλιά παραδοσιακά ναυπηγεία που ήξερε πως δούλευαν ακόμη, σε μέρη παράλληλα με την Ελλάδα του πλαστικού, εντόπισε ένα παλιό ξύλινο σκαρί φίνο και καλοδουλεμένο, που το πουλούσαν σε τιμή ευκαιρίας λόγω θανάτου του πρώτου και μοναδικού ιδιοκτήτη που είχε. Παρά τα χρόνια που ήταν κι αυτό ναυπηγημένο και εν πλώ, κρατιόταν καλά και με ένα γερό μερεμέτιασμα και βάψιμο, σε 6 βδομάδες ήταν έτοιμο να καθελκυστεί, να αρματωθεί και να σαλπάρει ...

 Με την επιμελή φροντίδα του Ξενοφώντα, που ξαναφόρεσε το ναυτικό κασκέτο στα 62 του και με την ορμή που θυμόταν πως περίμενε να μπει στο πρώτο του πολεμικό πριν 40 χρόνια, θα πήγαινε τη πρώτη του ιστιοπλοϊα μαζί με μερικούς παλαιούς συναδέλφους, αρκετά μακρινή να χορτάσει την ανοιχτή θάλασσα  που του έλλειψε ...

 Χωρίς την κυρά Ευτέρπη, που για πρώτη φορά παράβλεπε την γνώμη - συμβουλή - γκρίνια της, για να κάνει το δικό του όπως το ένιωθε.

 Ακολούθησαν κι άλλες πολλές έξοδοι στη θάλασσα, μέχρι να γεννηθεί ο καινούριος του πολύ φιλόδοξος στόχος: να κάνει τον γύρο του κόσμου με το σκάφος του, ακόμη και ολομόναχος αν χρειαζόταν σε περίπτωση που κανείς δεν ήθελε να τον ακολουθήσει ...

 Στο «τι θα πει ο κόσμος, τι θα πούνε οι συγγενείς, τι θα σκέφτονταν οι πολλοί άγνωστοι που θα τον μάθαιναν», απαντούσε:

 - Ας ξεκινήσουν να κάνουν κάτι με την δική τους ζωή, αντί να ασχολούνται με τη δική μου σαπίζοντας με τη μιζέρια τους στο καφενείο ή το σπίτι, εγώ απεγκλωβίστηκα!!