ΑΙΘΕΡΟΒΑΜΟΝΕΣ "ΦΙΛΑΝΘΡΩΠΟΙ"...

Ευχής έργο θα ήταν η Ελλάδα να ήταν αρκετά ανεπτυγμένη χώρα να μπορούσε να διαλέξει και να κρατήσει εντός συνόρων πχ 200.000 πρόσφυγες/μετανάστες και να τους ενσωματώσει στην κοινωνία, για να συμβάλλουν στην ανάπτυξη μακροχρόνια.

Αρκεί να υπάρχει εθνική στρατηγική, κάποιο ρεαλιστικό σχέδιο με απόφαση υλοποίησης του, και όραμα. Πράγματα που λείπουν εντελώς από τα θλιβερά ανθρωπάκια - πολιτικούς "μας", όπως έδειξαν με κάθε τρόπο στην προχθεσινή τους σύναξη.
 
Το πολιτικό προσωπικό στο σύνολο του κρίνεται εξαιρετικά ανεπαρκές και αυτό φαίνεται στο ότι έχει επιτρέψει σε γραφικές φιγούρες παλαιότερων εποχών να είναι ρυθμιστές της πολιτικής ζωής του τόπου!

Η Ελλάδα όμως περνά διαλυτική κρίση με όλο και περισσότερους ανθρώπους να τρέφονται και να εξαρτώνται από "την καλοσύνη των άλλων." Και μ`ενάμιση περίπου εκατομμύριο άνεργους.

Κατανόηση και συμπαράσταση των ξένων, συμμάχων και μη, δεν υπάρχει. Από πάντα μας εκμεταλλεύονται για τα δικά τους σχέδια και συμφέροντα. 

Οι νέοι μας που τόσα έχουνε ξοδέψει για την εκπαίδευση τους δημόσιο και γονείς φεύγουν στο εξωτερικό γιατί ζητούν αξιοποίηση των σπουδών τους και πολλοί δεν θα ξαναγυρίσουν.

Ας μην είμαστε λοιπόν αιθεροβάμονες.

Ούτε ξενοφοβία, ούτε φιλανθρωπία χωρίς όρια σε όλους, όπως ζητούνε οι τυχάρπαστοι καλοθελητές - συμπαραστάτες του "δώστε μου για να έχω να δώσω", που οι ίδιοι ποτέ δεν πληρώνουν τίποτα από την τσέπη τους.

Ακόμη και διαδηλώσεις ετοιμάζουν επί τούτου, είναι το μόνο που συνηθίζουν να κάνουν. 

Ποιός θα τους ταΐζει όλους αυτούς και για πόσο;

Περιμένει κανείς να διαθέσουν κάποια από τα κέρδη τους οι πλούσιοι κι αχόρταγοι "εθνικοί νταβατζήδες" ή οι "σωσμένοι" με τα λεφτά μας τραπεζίτες;

Δεν μπορούμε να βολέψουμε εμείς (ο λαός και μόνο), όλο το αμέτρητο πλήθος που μας στέλνει επίτηδες ο Ερντογάν.

Πολιτική βασικής υποδοχής και εν δυνάμει ένταξης.

Μόνο όμως σε αυτούς που θέλουν να μείνουν στην Ελλάδα, αφού οι περισσότεροι έχουν άλλους προορισμούς, οι κάτοικοι κια οι κυβερνήσεις των οποίων δεν τους θένε καν.

Δεν είναι δικό μας πρόβλημα αυτό, ούτε μπορούμε να το λύσουμε μόνοι μας.

ΞΑΝΑ ΣΠΙΤΙΚΑ ΚΟΛΑΤΣΙΑ...

Σε ιδιωτικά και δημόσια σχολεία, η βίαιη πτώση στο βιοτικό επίπεδο του οικογενειακού περιβάλλοντος των μαθητών προκαλεί οικονομική ασφυξία σε όσους/ες δραστηριοποιούνται στα κυλικία που υπάρχουν σε σχολεία, ενώ αναβιώνει μετά από δεκαετίες το ξεχασμένο από τις νέες γενιές τεφτέρι.

Την τελευταία διετία λόγω της συνεχιζόμενης οικονομικής κρίσης και της πρωτοφανούς κάμψης της οικονομίας, έχουν παρατηρηθεί τραγικά φαινόμενα στα σχολεία. Τα παιδιά που πεινάνε, είναι πολλά και κάθε ημέρα γίνονται ακόμη περισσότερα. Το πρόβλημα δεν έχει να κάνει με την περιοχή που μένει κανείς. Σε όλη τη χώρα έχουμε ομολογίες εκπαιδευτικών που αναφέρουν ότι κάποια παιδιά πεινάνε. Δεν αρκεί η μέριμνα της πολιτείας για διανομή φρούτων σε κάθε σχολείο. Χρειάζονται περισσότερο δραστικά και αποτελεσματικά μέτρα...

Η κατάσταση επιβαρύνεται σημαντικά με τη νέα εγκύκλιο του υπουργείου Υγείας που καθορίζει τους κανόνες υγιεινής, αλλά και τις προδιαγραφές των προϊόντων που θα διαθέτουν τα κυλικεία. Επίσης λόγω της διατίμησης, αναμένεται ο τζίρος αυτών των καταστημάτων να έχει μειωθεί μέχρι και 50%, γεγονός που επηρεάζει τη βιώσιμη λειτουργία τους...

- Δεν θέλουμε παιδιά που μπορούν μόνο να βλέπουν. Θέλουμε παιδιά που μπορούν να τρώνε κιόλας. Και πώς θα γίνει όμως αυτό, όταν πολλοί από τους γονείς τους είναι άνεργοι ή πάμφτωχοι; λένε κάποιοι από τον χώρο...

Ένας 14χρονος μαθητής της Β΄ Γυμνασίου περιγράφει με μελανά χρώματα την κατάσταση:
- Παλιότερα όλοι αγοράζαμε κάτι από το κυλικείο, κάποιοι και δύο φορές την ημέρα. Τώρα τα χρήματα φτάνουν μόνο για ένα κουλούρι ή έναν χυμό. Συχνά όμως ντρεπόμαστε να πάρουμε κάτι, όταν οι άλλοι δεν έχουν ούτε για ένα κουλούρι...

Οι μαρτυρίες μαθητών που ζουν σε μεγάλη φτώχια και εξαθλίωση, είναι πολλές. Χαρακτηριστικά, οι κυλικειάρχες αναφέρουν πως οι περισσότεροι μαθητές έρχονται πλέον στο σχολείο με το πρόγευμα τυλιγμένο σε αλουμινόχαρτο.

Όπως κάναμε παλιά, στα δικά μου μαθητικά χρόνια, με σάντουιτς ή γλυκά της μαμάς...

Πχ: Να κρατούνε από το σπίτι 2 φέτες ψωμί μαύρο με στάκα και μέλι. Αυτό κρατούσα εγώ το ΄72 στην πρώτη τάξη του δημοτικού και θυμάμαι πως μου το απαγορεύανε οι δασκάλες που με βλέπανε, για να αγοράζω κουλούρι ή τυρόπιτα "όπως τα άλλα παιδιά", όπως μου λέγανε.

Τώρα θα τα ξαναδούνε τα σπιτικά κολατσιά και θα είναι θέμα των μανάδων να τα κάνουν νόστιμα και θρεπτικά...

ΑΥΤΟΚΤΟΝΙΕΣ (ΚΑΙ) ΣΤΑ ΧΑΝΙΑ...

Αυξάνονται ττα νούμερα των αυτοκτονιών στα Χανιά τα τρία τελευταία χρόνια και οι αριθμοί για μια ακόμη φορά είναι αμείλικτοι, καταδεικνύοντας με τον πλέον εμφατικό τρόπο τις συνέπειες τις οικονομικής κρίσης στον τομέα της ψυχικής υγείας των πολιτών που πλήττονται από αυτήν.

Σύμφωνα με τα στοιχεία του υπουργείου δικαιοσύνης, οι αυτοκτονίες από το 2011 κι έπειτα αυξάνονται και στα Χανιά αλματωδώς. Συγκεκριμένα το 2010 αρχή της κρίσης σημειώθηκαν στα Χανιά πέντε αυτοκτονίες, ενώ τα δύο επόμενα χρόνια, τα νούμερα διπλασιάστηκαν..

Oι περισσότεροι είναι άνδρες κάτι που φαίνεται πως έχει σχέση με την οικονομική κρίση, καθώς ο άνδρας είναι στην αιχμή του δόρατος, είναι δηλαδή στην παραγωγή. Επίσης άνθρωποι μέσης ηλικίας, το οποίο σημαίνει ότι σε αυτές τις ηλικίες η απειλή ζωής - επιβίωσης είναι πιο έντονη από ότι είναι στις μικρότερες ηλικίες, όπου υπάρχει ακόμα η ελπίδα για ένα καλύτερο μέλλον.

H αύξηση των κρουσμάτων αυτοχειρίας που παρατηρείται έχει να κάνει με τις επιπτώσεις της κρίσης στην ψυχική υγεία των πολιτών που είναι σωρευτικές καθώς άλλη συσχέτιση και σκέψη έκανε ο άνθρωπος το 2011 και άλλη τα χρόνια που ακολούθησαν.

H θεραπεία θα έλθει όταν οι άνθρωποι θα αλλάξουν βλέμμα με το οποίο συναντούν τον κόσμο, δηλαδή αλλάξουν αξιακό σύστημα, και μπουν σε ένα πλαίσιο παραγωγής νοήματος για τη ζωή τους...

ΚΡΑΥΓΕΣ ΥΠΟΚΡΙΣΙΑΣ ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΤΗΝ ΕΡΤ...

Δεν είναι ότι χαίρεται κανείς με την δυστυχία ή την απελπισία αυτού που απολύεται. Με στατιστικές 900 απολύσεων ανά ημέρα όμως στον ιδιωτικό τομέα, κανένας δεν έχυσε ούτε ένα δάκρυ του είδους που χύθηκε για την ΕΡΤ, ή για όποιον δημόσιο οργανισμό έκλεινε...

Κανένας δεν βγήκε να κάνει πρώτο θέμα στις παγκόσμιες ειδήσεις το κλείσιμο τόσων και τόσων επιχειρήσεων του παγκόσμιου τομέα. Κανένας δεν απείλησε να ρίξει την κυβέρνηση για τις εκατόμβες θυμάτων της κρίσης στους ελεύθερους επαγγελματίες...

Είναι ακριβώς αυτή η λυσσασμένη αντίδραση ενός αριστερίστικου συστήματος μάσας και λεηλασίας κάθε έννοιας δημόσιου πλούτου, υλικού και άυλου. Αυτού που βλέπουμε τώρα να παρελαύνει με δηλώσεις συμπαράστασης και παραινέσεις για επαναστάσεις που θα το διατηρήσουν στη θέση του.

Το αριστερίστικο αυτό εξουσιαστικό σύστημα δεν νεμόταν μόνον τον υλικό πλούτο: νεμόταν και τον άυλο: Είχε αποκτήσει ένα ιδιότυπο μονοπώλιο αρετής, ένα ιδιότυπο μονοπώλιο του δικαιώματος να αποτελούν τον κήνσορα της κάθε κατάστασης, τον κριτή και δικαστή της κάθε κυβέρνησης, τον καθοδηγητή και ινστρούχτορα του πολίτη. Εάν σε δεχόταν αυτοί είχε καλώς, εάν όχι τι κρίμα, να χαθείτε.

Όσο βγαίνει στην επιφάνειο ποιο είναι το πραγματικό διακύβευμα, τόσο συσπειρώνεται ο κόσμος γύρω από τον Σαμαρά, τόσο αποκτά ο πολίτης την αίσθηση ότι "τελειώσαν τα ψέματα", τόσο ενισχύεται η αίσθηση "επανιδρύσεως του κράτους" με τρόπο που δεν μένει στα χαρτιά και στο επίπεδο του συνθήματος.

Η κίνηση του Σαμαρά θα συσπειρώσει ευρύτερες δημιουργικές δυνάμεις με τρόπο που καμία βαθμιαία και αφανής για τον πολύ κόσμο επιτυχία στην οικονομική πολιτική δεν μπορούσε να του συσπειρώσει. Δημιουργεί εμπιστοσύνη στο μέλλον και αισιοδοξία.

Τα καρκινώματα του δημόσιου τομέα είναι αυτά που οδήγησαν στην κρίση, τα καρκινώματα του δημόσιου τομέα είναι αυτά που "μαζί τα φάγανε" με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο. Αυτοί έπρεπε εξαρχής να πληρώσουν την κρίση, διότι αυτοί λεηλάτησαν με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο τον δημόσιο πλούτο. Αυτοί νομιμοποιούσαν ηθικά και την εκτεταμένη φοροδιαφυγή, αφού ο κάθε πολίτης έλεγε "δεν θέλω να τα δίνω για αυτούς" και μόνον αληθινοί αφανείς ήρωες (που δεν ήταν και λίγοι, παρά το γενικό συκοφαντικό κλίμα που υπάρχει σχετικώς) πλήρωναν κανονικά τους φόρους τους.

Για πρώτη φορά από την έναρξη της κρίσης ο κόσμος έχει την αίσθηση ότι, επιτέλους πληρώνουν κάποιοι από αυτούς που φταίνε για την κρίση. Ναι, μαζί με τα ξερά καίγονται και κάποια χλωρά, κάποιοι άξιοι στην ΕΡΤ, όμως αυτή είναι πάντοτε η μοίρα των χλωρών που πλησιάζουν σε ξερά. Αυτοί όμως οι δουλευτάρηδες και άξιοι είναι ίσως αυτοί που τους ενοχλεί και λιγότερο το κλείσιμο της ΕΡΤ: Είναι αυτοί που θα τους ψάξουν να τους προσλάβουν άλλοι.

Το πρόβλημα θα το έχουν οι ανεπρόκοποι και χαραμοφάηδες, που δεν θα έχουν τώρα στον ήλιο μοίρα! Για αυτούς γίνεται όλη φασαρία από το παραπάνω κατεστημένο. Και όποιος ταυτίζεται με δαύτους, δείχνει απλώς ότι "όμοιος ομοίω αεί πελάζει"...

ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΕΝΟΣ ΑΓΝΩΣΤΟΥ ΔΗΜΟΚΡΑΤΗ...

Καταραμένε Παπαδόπουλε...(Η επιστολή ενός άγνωστου Δημοκράτη που βρήκα στο διαδίκτυο)... 

46 χρόνια μετά και ακόμα τυραννάς τα καημένα παιδιά της νέας τάξης. Γιατί βρε άθλιε;

Νομίζεις πώς δεν θυμάμαι ότι μου στέρησες στο χωριό μου την λάμπα πετρελαίου και τον χωματόδρομο που τόσο αγαπούσα και μου έφερες ηλεκτρικό, άσφαλτο και τηλέφωνο στην καλύβα μου και που έδωσες 20ετες άτοκο δάνειο για να κάνω σπίτι, με μόνο όρο μάλιστα να έχει την τουαλέτα μέσα; 

Και ειλικρινά τσατίζομαι γιατί ο άθλιος ο χουντικός κατάφερνε να φτιάχνει τόσα έργα σχεδόν δωρεάν, χρησιμοποιώντας την στρατιωτική ΜΟΜΑ! Γιατί ρε χάλασες την πιάτσα; Σε πείραζε να δώσεις την δουλειά σε κανένα εργολάβο; Πέθαναν της πείνας οι άνθρωποι και κοντά σ' αυτούς και τόσοι άλλοι μεσάζοντες και σύμβουλοι.

Ποιος σου είπε ρε παλιάνθρωπε ότι θέλαμε να γίνουμε βιομηχανική χώρα και ξεκίνησες να φτιάχνεις σε όλη την Ελλάδα Βιομηχανικές Περιοχές ξεκινώντας από τα Οινόφυτα;

Αλλά ξέρω γιατί τα έκανες. Για να βρίσκουν χιλιάδες Έλληνες δουλειά εκεί, τόσα χιλιόμετρα μακριά από την Αθήνα και να ταλαιπωρούνται λες και πείραζε να είχαμε λίγο νέφος περισσότερο;

Ποιος σου είπε ρε ότι θέλαμε να παράγουμε προϊόντα; Εμείς να καταναλώνουμε θέλαμε!

Δεν φτάνει αυτό παλιοδικτάτορα, αλλά διέγραψες τα αγροτικά χρέη του πατέρα μου και όλων των αγροτών; Τους καλόμαθες, τους έλυσες τα προβλήματά τους και τώρα κάθε τρεις και λίγο μπλόκα!

Σαν να μην έφταναν όλα αυτά έστελνες και εκείνο τον Μακαρέζο και έκανε συμφωνίες ακόμη και με τους Κινέζους και τους πουλούσες τα αγαθά που έκανε εξαγωγή η χώρα και πέταξες στον δρόμο τόσους μεσάζοντες.

Άσε εκείνος ο Πατακός με το μυστρί του! Βρε μανία!

Κάθε μέρα εγκαίνια για σχολεία, νοσοκομεία, εργοστάσια, γέφυρες, δρόμους και εργατικές κατοικίες! Μας ζάλιζες στα επίκαιρα όποτε πηγαίναμε σινεμά!

Τι κατάφερες ρε; Τι μαγείρεψες και πήρες βραβείο οικονομικής ανάπτυξης το 1973 χωρίς να πάρεις δάνεια και να αφήσεις χρέη πίσω σου;

Δεν ντράπηκες να ταπεινώνεις το δολάριο επί τόσα χρόνια; Ακούς εκεί! Η δραχμή ισχυρότερη από το δολάριο!

Τι σου κάναμε και μας καταράστηκες για να φτάσουμε τα 300 δισεκατομμύρια ευρώ χρέη;

Αχρείε Παπαδόπουλε αφού έτρωγες μόνο το φαγητό σου, στο τέλος δεν είχες τίποτα να αφήσεις. Το μόνο σου περιουσιακό στοιχείο να ήταν η στολή σου.
Και αντί να την δωρίσεις τρομάρα σου στο κράτος είχες ζητήσει να σε θάψουν με αυτήν!

Εκείνο που δεν κατάλαβα είναι γιατί ξεκίνησες την ιστορία να βγάλεις τα πετρέλαια στον Πρίνο και ξεκίνησες να μας βάζεις σε περιπέτειες με τους καλούς μας γείτονες τους Τούρκους;

Μια χαρά δεν κοιμόμασταν ήσυχοι; Ήθελες να μας κάνεις παραγωγούς πετρελαίου σαν τους αραπάδες;

Τα εργοστάσια ενέργειας που κατασκεύασες π.χ. στην Πτολεμαΐδα ή στους Φιλίππους που τα έφτιαξες μάλιστα με τους Ρώσους κομουνιστές για ποιόν λόγο τα έκανες;
Σώνει και καλά να καταργήσεις όλες τις λάμπες πετρελαίου στα χωριά και γέμιζες στύλους και καλώδια όλη την ύπαιθρο! Βρε μανία.

Χώρια τα στάδια αθλητισμού σε όλη τη χώρα. Άκου λέει «κάθε πόλη και στάδιο κάθε χωριό και γυμναστήριο»! Άσχημα περνάει τώρα η νεολαία πίνοντας φραπέδες στις καφετέριες;

Βρε άχρηστε αναχρονιστικέ, αντιδημοκράτη ποιος σου είπε ότι ήθελα να μπορώ να κοιμάμαι με την πόρτα ανοιχτή και να μην φοβάμαι μην μπει κανένας μέσα το βράδυ για πλιάτσικο;

Ακούς εκεί να μου κάνει κουμάντο στον αν θα αμπαρώσω την πόρτα μου ή όχι ... Ποιος σου είπε ότι ήθελα να νιώθω ασφαλής ρε παλιοφασίστα;

Τέλος σιχαμερέ φασίστα αντί να κάνεις μνημεία για τον Ζαχαριάδη και όλα τα καλά παιδιά που πάλεψαν να μην υπάρχει Έλληνας πάνω από τον Όλυμπο, εσύ τους έστειλες εξορία και ακύρωσες όλα τα σχέδιά τους που θα μας έκαναν ένα όμορφο παράδεισο με κολεκτίβες και κολχόζ, όπως τα κατάφεραν οι ευτυχισμένοι γείτονες μας οι Βούλγαροι, οι Αλβανοί, οι Ρουμάνοι και λοιποί τυχεροί των Ανατολικών χωρών που εισπράττουν τώρα τόσο συνάλλαγμα από τα εργαζόμενα κορίτσια τους στο εξωτερικό, ενώ οι δικοί μας επιστρέφοντας πήραν συντάξεις και τους κοροϊδεύουν. Αλλά μετά την γκέλα του πολέμου του Γιομ Κιπουρ, πλήγωσες ανεπανόρθωτα τους φίλους μου τους Ισραηλίτες.

Ακούς εκεί να μην δώσεις διευκολύνσεις στους Αμερικάνους και τους Εβραίους για χάρη των Αράβων που μας παίρνανε όλο το ελληνικό τσιμέντο για τα έργα τους σε μια εποχή που όλοι οι πολίτες και το κράτος εδώ έκτιζαν και τα τσιμεντάδικά μας είχαν τρελαθεί στην δουλειά;

Ευτυχώς που μετά τα πούλησε η Νέα Δημοκρατία στους ξένους αφού το ΠΑΣΟΚ πρώτα τα κοινωνικοποίησε και τα έκανε ζημιογόνα και τώρα επιτέλους έτσι ησυχάσαμε!

Δεν ντρέπεσαι βρε άθλιε εχθρέ της Δημοκρατίας;

Μας στέρησες ένα από τα βασικότερα ανθρώπινα δικαιώματα να μην τραγουδάμε 14 τραγούδια του Θεοδωράκη; Ξέρεις τι ψυχολογικά τραύματα μας προκάλεσε εκείνη η απαγόρευση; Τραύματα βαθιά που δεν έχουν επουλωθεί ακόμη!

Όλα αυτά τα γράφω γιατί μετά από τόσα χρόνια εξακολουθώ να ακούω τον έξαλλο τον γείτονα μου, που μου τα πρήζει και να φωνάζει κάθε τέτοια μέρα "ζήτω 21η Απριλίου"!

Bαρέθηκα να ακούω συνέχεια «Πού είσαι Παπαδόπουλε ...» όταν πέφτω στα μπλόκα της Εθνικής οδού όπου διάφορες κοινωνικές ομάδες πότε αγροτών - πότε ποδοσφαιρόφιλων και άλλων διαμαρτυρομένων ανθρώπων ασκούν το δημοκρατικό τους δικαίωμα - πάντοτε υπό την προστασία της αστυνομίας - να σταματούν την κυκλοφορία, καθώς και κάθε φορά όταν βρίσκομαι στο κέντρο των Αθηνών όπου φιλήσυχοι πολίτες εκφράζουν πολιτισμένα και ειρηνικά την αγανάκτησή τους για τις αδικίες σε βάρος τους, έχοντας επιπλέον παράλληλα την ευθύνη να προστατεύσουν τα καταστήματα, τους εργαζομένους και τους περαστικούς από τους προβοκάτορες φασίστες που σπάνε, καίνε και καταστρέφουν τα πάντα.

Εγώ είμαι Δημοκράτης ρε και ας πεινάω, και ας μου έχει βγάλει στο σφυρί η τράπεζα το σπίτι, και ας είμαι άνεργος και εγώ και τα παιδιά μου και ας ταλαιπωρούμαι όποτε χρειαστεί να πάω στα νοσοκομεία και ας κοιμάμαι κλειδαμπαρωμένος το βράδυ μπας και κάνει ντου κανένας λυσσασμένος για χρήμα οικονομικός μετανάστης, αφού βέβαια ενημερωθώ πρώτα από την τηλεόραση για τις κλοπές, τις κομπίνες και τις μίζες τόσων και τόσων πρώην υπουργών πράσινων και γαλάζιων, που οι άνθρωποι τι έκαναν τελικά;

Εξαργύρωσαν τους κόπους και τους αγώνες τους από την Ιταλία την Γαλλία, την Γερμανία και την Σουηδία όπου "αυτοεξορίστηκαν", για την εδραίωση της Δημοκρατίας μετά την μεταπολίτευση!
Λίγο το έχεις αυτό;

ΓΙΑ ΟΛΑ ΦΤΑΙΕΙ Η ΤΡΟΪΚΑ;

Οι  περισσότεροι  γράφουμε και μιλάμε εναντίον της ξενόφερτης τρόϊκας...

Με αυτή την εικόνα που παρουσιάζουμε σαν κράτος (κυριολεκτικά και μεταφορικά) δεν έχουμε καμία διαπραγματευτική ισχύ ούτε πρόκειται να μας πάρει κανείς στα σοβαρά. Το πρόβλημα της χώρας είναι βασικά ένα, η έλλειψη μεταρρυθμιστικής αντίληψης της πολιτικής τάξης και της κοινωνίας...

Εντάξει, το πρόγραμμα  της τρόϊκας είναι ανεδαφικό, όμως:

Φταίει η τρόϊκα, που εδώ και ένα χρόνο ο αρμόδιος υπουργός δεν μπορεί να καταρτίσει ένα  σοβαρό σχέδιο για το δημόσιο;
Φταίει η τρόϊκα, που δεν μπορούμε να διώξουμε τους περιτούς δημοσίους υπαλλήλους;
Φταίει η τρόϊκα που το σχέδιο «Αθηνά», για την αναδιοργάνωση της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, καταποντίζεται από τα  μικροκομματικά και συντεχνιακά αιτήματα;
Φταίει η τρόϊκα, που το Υπουργείο Ανάπτυξης δεν κάνει τίποτα άλλο παρά  μεγαλόστομες  εξαγγελίες;
Φταίει η τρόϊκα που το Υπουργείο Οικονομικών εξαντλεί την δραστηριότητά του αναζητώντας έσοδα από τα γνωστά «υποζύγια», που πληρώνουν πάντα;
Φταίει η τρόϊκα, που ενώ συζητάμε συρρίκνωση του δημοσίου, κάποιοι αναγγέλλουν ανασύσταση γραμματείας, που είχε ήδη καταργηθεί;
Φταίει η τρόϊκα, που οι αποκρατικοποιήσεις εξαντλούνται σε περιφερειακά θέματα επειδή κανένας δεν τολμάει να αγγίζει τον βασικό πυρήνα;
Φταίει η τρόϊκα που ο μεν Βενιζέλος δεν μπορεί να καταστείλει το άγχος του για  μεγαλύτερη  συμμετοχή  στην εξουσία, ο δε Κουβέλης να υπερβεί τις αγκυλώσεις του κόμματος του;
Φταίει η τρόϊκα που, μια ολόκληρη χώρα, δείχνει ανίκανη  να αναθέσει σε 10 σοβαρούς ανθρώπους την  επεξεργασία μιας αξιόπιστης εναλλακτικής πρότασης, που δεν θα μπορεί να αρνηθεί κανένας και την οποία στη συνέχεια θα υιοθετήσουμε ως εθνική στρατηγική;

Ο κόσμος έχει προ πολλού ξεπεράσει τα όρια και της αντοχής και της υπομονής του. Δεν μπορεί πλέον να ανεχθεί την κοροϊδία από κανέναν. Αυτό δεν ισχύει μόνο για την κυβέρνηση και την αντιπολίτευση, αλλά για το σύνολον των παραγόντων του δημοσίου βίου της χώρας.

Επειδή λοιπόν σηκώνεται μεγάλος κουρνιαχτός  και η χώρα έχει πολλά ανοιχτά μέτωπα, δεν μπορούμε να πορευόμαστε είτε αναμένοντας κάποιον από μηχανής θεό ή «προσμένοντας κάποιο θαύμα» ή τέλος εκλιπαρώντας για την μεγαλοθυμία των εταίρων μας.

Πρέπει να μαζέψουμε τις δυνάμεις μας. Τη λύση οφείλουμε να τη βρούμε εμείς.  Μην την περιμένουμε από την  τρόϊκα. Δεν είναι βέβαιο αν θέλει, ούτε αν έχει λύση.

Ας αφήσουμε τις αδιέξοδες κατηγόριες προς τρίτους και ας ανασκουμπωθούμε να κάνουμε αυτά που είναι απαραίτητα για την σωτηρία της χώρας μας με ίδιες δυνάμεις...

ΚΥΠΡΟΣ: THE SUM OF ALL FUBAR...

Υπό τον τίτλο: "Cyprus: The Sum of ALL FUBAR", όπου FUBAR είναι τα αρχικά των λέξεων "Fucked up beyond all recognition" ο νομπελίστας οικονομολόγος Πολ Κρούγκμαν προσπαθεί μέσα από τη στήλη του στους ΝΥΤ, να δώσει μια εξήγηση για ό,τι συμβαίνει τις τελευταίες ημέρες στην Κύπρο:

Η κατάσταση στην Κύπρο είναι πλέον ξεκάθαρη και αυτό δεν είναι καθόλου καθησυχαστικό.

Στον αντίποδα, φαίνεται ότι η Κύπρος έχει καταφέρει να συνδυάσει όλα όσα πήγαν στραβά σε άλλες χώρες. 1. Τράπεζες εκτός πραγματικότητας. Τεράστιο τραπεζικό σύστημα με στοιχεία ενεργητικού 8 φορές το ΑΕΠ, βασισμένο σε ένα μοντέλο προσέλκυσης offshore κεφαλαίων με υψηλά επιτόκια και μεγάλες ευκαιρίες για φοροαποφυγή/φοροδιαφυγή.

Επίσημα μόνο το 40% των καταθέσεων στις Κυπριακές τράπεζες δεν ανήκουν σε μόνιμους κατοίκους, κάτι που σημαίνει ότι οι καταθέσεις των μόνιμων κατοίκων ανέρχονται στο 500% του ΑΕΠ, το οποίο είναι τελείως τρελό.

Αλλά η λέξη «κάτοικος» δεν σημαίνει αυτό που φαντάζεστε ότι σημαίνει. Ορισμένα από τα χρήματα προέρχονται από πλούσιους ξένους που ζουν στην Κύπρο. Ένα μεγάλο μέρος προέρχεται από πλούσιους ανθρώπους που έχουν αποκτήσει μόνιμη άδεια παραμονής, χωρίς στην πραγματικότητα να ζουν στο νησί. Οπότε πρέπει να καταλήξουμε στο συμπέρασμα ότι οι Κυπριακές καταθέσεις προέρχονται από μη Κύπριους, που τους προσέλκυσε αυτό το επιχειρηματικό μοντέλο.

Και αυτό το επιχειρηματικό μοντέλο σταμάτησε να λειτουργεί όταν υπήρξαν μεγάλες απώλειες κάπου αλλού. Από τη στιγμή που οι κυπριακές τράπεζες πραγματοποιούσαν επενδύσεις στην Ελλάδα και στην εγχώρια φούσκα του real estate, η καταστροφή ήταν αναπόφευκτη.
Το οποίο με οδηγεί στο εξής:

2. Μεγάλη εγχώρια αγορά real estate, του μεγέθους της Ισπανίας ή της Ιρλανδίας. Δεν έχει ακόμη ξεφουσκώσει πλήρως, που σημαίνει ότι θα έρθουν πολλές ακόμη απώλειες. Και ο συνδυασμός της φούσκας των ακινήτων με το εισόδημα από περίεργες τραπεζικές συναλλαγές, οδήγησε επίσης σε:

3. Μαζική υπερτίμηση, με το κόστος και τις τιμές στην Κύπρο να έχουν αυξηθεί πολύ περισσότερο απ' όσο στην υπόλοιπη ευρωζώνη. Το 2008 το έλλειμμα τρεχουσών συναλλαγών ήταν πάνω από 15% του ΑΕΠ! Τι μπορεί να γίνει; Πρώτα απ' όλα οι κυπριακές τράπεζες δεν μπορούν να τιμήσουν τα χρέη τους, τα οποία δυστυχώς έχουν σε συντριπτικό ποσοστό την μορφή καταθέσεων. Οπότε και είναι αναπόφευκτη κάποια στάση πληρωμών στις καταθέσεις. Όπως το αντιλαμβάνομαι τώρα, το αρχικό ...γ@%$#%, ήταν ένα κοινό σφάλμα των Ευρωπαίων και των Κυπρίων. Η Ευρώπη δεν ήθελε μια ανοιχτή τραπεζική εκκαθάριση, η οποία μεταξύ άλλων θα έδινε καθαρή προτεραιότητα (seniority) στους μικρούς, εξασφαλισμένους, καταθέτες.

Αντίθετα ήθελε αυτό το ουσιαστικά πλασματικό σχέδιο κουρέματος. Την ίδια ώρα η Κυπριακή κυβέρνηση εξακολουθεί να έχει την ψευδαίσθηση ότι το τραπεζικό της μοντέλο μπορεί να επιβιώσει και ήθελε να περιορίσει το πλήγμα στους μεγάλους καταθέτες του εξωτερικού. Εξ ου και η διαμάχη για το κούρεμα των μικρών καταθέσεων.

Στο τέλος θα γίνει πιθανότατα αυτό που επρόκειτο να γίνει εξ αρχής, ίσως σε διαφορετική εκδοχή ένα μεγάλο κούρεμα στις καταθέσεις άνω των 100.000. Αλλά ούτε η τότε η κατάσταση θα έχει τεθεί υπό έλεγχο σε καμία περίπτωση.

Πρέπει ακόμη να σκάσει η φούσκα των ακινήτων και υπάρχει ακόμη τεράστιο πρόβλημα ανταγωνιστικότητας (που χειροτερεύει επειδή μια μεγάλη εξαγωγική βιομηχανία, οι τράπεζες, έχει ήδη αποδημήσει εις τον δημιουργό της), και η διάσωση θα αφήσει την Κύπρο με κρατικό χρέος Ελληνικών διαστάσεων.

Οπότε τι γίνεται τελικά;

Όπως έχουν τονίσει αρκετοί παρατηρητές, Η Κύπρος είναι κατά κοινή ομολογία σε καλύτερη θέση από την Ισλανδία για να το κάνει όπως η Ισλανδία, γιατί η υποτίμηση και η επαναφορά της Κυπριακής λίρας θα φέρει πολύ τουρισμό.

Οι Κύπριοι που δεν έχουν ακόμη συμφιλιωθεί με την λήξη αυτής της ιδιώτυπης μεσολαβητικής επιχείρησης τους, θα είναι όμως σε θέση να το κάνουν;

Είναι πράγματι τρομαχτικά τα πράγματα...

Από το Euro2day.gr

ΠΡΟΣΟΧΗ, ΕΡΧΕΤΑΙ Η ΤΡΟΙΚΑ...

Ένα νέο επιτραπέζιο παιχνίδι σήμα κατατεθέν της κρίσης, κυκλοφόρησε στην Πορτογαλία.

- Βαρέθηκες να αγοράζουν υποβρύχια με τους φόρους σου; Τώρα ήρθε η σειρά σου! Κι εσύ επίσης μπορείς να οδηγήσεις τη χώρα στη χρεοκοπία!

Με τη φράση αυτή διαφημίζεται το παιχνίδι "Προσοχή, έρχεται η Τρόικα".

Η βασική ιδέα είναι ο παίκτης να αναλάβει τα ηνία μιας φανταστικής χώρας, της Πορτουγαλανδίας.

Ασκώντας την εξουσία πρέπει να επεκτείνει την επιρροή του σε διάφορες ομάδες συμφερόντων και να συγκεντρώσει τα μεγαευρώ που τοποθετούνται σε φορολογικούς παραδείσους.

Ο ηγέτης προσπαθεί να κρατηθεί στην εξουσία ασκώντας όση επιρροή διαθέτει, να φιμώσει τις φωνές των αντιπάλων του και να τοποθετήσει τον πακτωλό των χρημάτων του σε κάποιον φορολογικό παράδεισο πριν από την άφιξη της Τρόικας των πιστωτών.

Νικητής αναδεικνύεται ο ηγέτης που καταφέρνει να συνάψει τις περισσότερες πολιτικές συμμαχίες, να κερδίσει τις περισσότερες εκλογικές αναμετρήσεις και να συγκεντρώσει τα περισσότερα χρήματα προτού εμφανιστεί η κάρτα της Τρόικας.

Πρόκειται για τρεις μαυροντυμένους άντρες που κρατούν χαρτοφύλακες με τα αρχικά ΔΝΤ, ΕΚΤ και ΕΕ, δηλαδή των τριών πιστωτών των χωρών της ευρωζώνης που λαμβάνουν οικονομική βοήθεια.

Όλα τα παραπάνω αποτελούν τους στόχους του νέου παιχνιδιού που αναμένεται να κάνει θραύση...

Το άξιο απορίας στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι πως δεν το σκέφτηκαν πρώτοι στην Ελλάδα!

ΖΗΤΕΙΤΑΙ ΑΣΤΕΓΗ...

"Παντρεμένο ζευγάρι ζητάει άστεγη κυρία μη καπνίζουσα ως οικιακή βοηθό και εκτελώντας χρέη baby-sitter σε βρέφος.Αντί ενοικίου θα εκτελεί τα άνωθεν προαναφερθέντα και διατίθεται δικό της δωμάτιο".

Τα παραπάνω αναφέρονται σε αγγελία που δημοσιεύτηκε σε τοπική εφημερίδα των Χανίων, στη στήλη εύρεσης εργασίας...

Και αποκαλύπτει την ιστορία μιας ακόμη οικογένειας που αγωνίζεται καθημερινά να επιβιώσει.

Μια 22χρονη κοπέλα που σε λίγες ημέρες θα φέρει στον κόσμο το μωρό της και ο 30χρονος σύζυγός της σκέφτηκαν αυτόν τον τρόπο για να μπορέσουν να βρουν δωρεάν μπέιμπι σίτερ για το μωρό τους, καθώς δεν έχουν χρήματα για να πληρώσουν ούτε για τα στοιχειώδη για το νέο μέλος της οικογένειάς τους, αφού η δουλειά του άντρα δεν επαρκεί για να καλύψουν τα έξοδά τους και ότι λόγω οικονομικής κρίσης δεν αισιοδοξούν ότι κάτι θα αλλάξει στο μέλλον.

Οι διαστάσεις που έχει πάρει το φαινόμενο των αστέγων και η προβολή του από τις ειδήσεις, τους οδήγησε όπως αναφέρουν στο να σκεφτούν να καλέσουν στο σπίτι τους έναν/μια άστεγο με αντάλλαγμα να προσέχει το βρέφος για να μπορεί και η μητέρα αφενός να βοηθηθεί και αφετέρου να έχει χρόνο ώστε να ψάξει για δουλειά.

Μέσα σε 3 μέρες που έχει δημοσιευτεί η αγγελία 8 άτομα πήραν τηλέφωνο, ντόπιοι και αλλοδαποί που τώρα μένουν σε σπίτι αλλά αντιμετωπίζουν το φόβο του να μείνουν άμεσα άστεγοι καθώς αδυνατούν να πληρώσουν το ενοίκιο τους, ενώ επιθυμούν να μετακομίσουν με τις οικογένειές τους στο δωμάτιο που προσφέρεται...

Που όμως είναι μικρό και ακατάλληλο για να φιλοξενήσει μια ακόμη οικογένεια...

Η ΧΑΡΑ ΕΧΑΘΗ...

Η κρίση έχει αλλάξει τη συμπεριφορά, αν όχι και τον χαρακτήρα των πολιτών. Ο φόβος έκανε τη δουλειά του. Τα μέτρα πέρασαν.

Στο 85% αυξήθηκε η απαισιοδοξία των πολιτών σχετικά με την πορεία της ελληνικής οικονομίας, σύμφωνα με το Οικονομικό Βαρόμετρο Ιουλίου - Σεπτεμβρίου 2011.

Η κοινωνία βρίσκεται στα κάγκελα, δίνοντας μάχες οπισθοφυλακής για αξιοπρεπή διαβίωση, μισθούς, συντάξεις, υγειονομική περίθαλψη. Αναστολή των κλαδικών συμβάσεων μέχρι τη λήξη του μεσοπρόθεσμου, σχολεία, πανεπιστήμια, υπηρεσίες υπό κατάληψη, εξαγριωμένος κόσμος στους δρόμους, όχι όμως ενωμένος αλλά διάσπαρτος συντεχνιακά.

Μια βόλτα στους δρόμους οδηγεί στη διαπίστωση ότι οι άνθρωποι δεν συζητούν, δεν γελούν, δεν έχουν χαρούμενη όψη.

Περπατούν βιαστικοί, σκυθρωποί, με το κεφάλι σκυμμένο, αποφεύγουν ο ένας τον άλλο, γινήκαν ξένοι. O ομότιμος καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Αθηνών Βασίλης Κρεμμύδας, περιγράφοντας την κοινωνική πραγματικότητα όπως έχει διαμορφωθεί από την κρίση, διαπιστώνει ότι η χαρά έχει εξαφανιστεί.

Και ενώ τον τελευταίο καιρό έχουν γίνει πολλές ομιλίες, συγκεντρώσεις και αναλύσεις για τον "δημόσιο χώρο" και για την ανάγκη να τον κρατάμε ανοιχτό, η παρατήρηση δείχνει ότι στην πραγματικότητα ο δημόσιος χώρος έχει συρρικνωθεί και οι άνθρωποι κλείστηκαν στο σπίτι τους.

Πηγαίνεις στα καφενεία και στις ταβέρνες και δεν ακούς από πουθενά συζητήσεις για την κρίση. Ποιος ξέρει πόση πίκρα έχουν καταπιεί οι άνθρωποι και δεν μπορούν ούτε να ακούνε πλέον τη λέξη κρίση; Δεν μας φαίνεται καθόλου μελό και όλοι μας έχουμε πια στο περιβάλλον μας παρόμοια περιστατικά...

Ένα ολόκληρο σύστημα πολιτικών, δημοσιογράφων, καλλιτεχνών, καθηγητών, διαμορφωτών της κοινής γνώμης, ανέλαβε να υποδαυλίσει το φόβο, να προβάλλει τη δοθείσα λύση ως τη μόνη ρεαλιστική, να λοιδορεί και ν απαξιώνει οποιαδήποτε φωνή αντίδρασης, οποιαδήποτε άλλη εναλλακτική λύση. Κεκτημένα κι επιτεύγματα δεκαετιών, έπρεπε να θυσιαστούν μπροστά στο φόβο της χρεοκοπίας.

Ο φόβος ξυπνά τα αγελαία ένστικτα και η αγέλη αντιδρά με αγριότητα όταν η επιβίωσή της απειλείται από κάποια άλλη αγέλη. Έτσι είδαμε οι έμποροι να στρέφονται κατά των μεταφορέων, οι ιδιωτικοί κατά των δημοσίων υπάλληλων, κάθε ομάδα και κάθε συντεχνία που επιμένει σε άτοπα κεκτημένα να στοχοποιείται και να εξωθείται σε μάχη επιβίωσης.

Επιβιώνω εδώ σημαίνει κυριολεκτικώς βιώνω επί κάποιου πράγματος εις βάρος κάποιου άλλου.

Ζω, αντίθετα, συνεπάγεται ένα επίπεδο ψυχολογικής ωριμότητας που μάς επιτρέπει να στηριχτούμε αποκλειστικά στον εαυτό μας (Αλντο Καροτενούτο).

Η ελπίδα παραμένει στις καρδιές, αλλά όταν ο πόνος και η αδικία φωλιάσει στη ψυχή του ανθρώπου που τη βιώνει, τότε έχει χαθεί το χαμόγελο του αθώου.

Κι ενώ η πλειοψηφία της κοινωνίας ζει το βάσανό της δεν λείπουν κοινωνικές ομάδες που αντιδρούν με υστερικό και αντικοινωνικό τρόπο και διαχωρίζουν τη θέση τους από την υπόλοιπη κοινωνία, σαν να την περιφρονούν Το δίκιο μου. Τι με νοιάζει για το δικό σου;.

Αυτό είναι για την κοινωνία ένα κατάντημα.

Σωστά λένε πολλοί ότι όταν τελειώσει η κρίση θα βρεθούμε αντιμέτωποι με μια κοινωνία που σε τίποτα δεν θα μοιάζει με αυτήν που ξέραμε πριν από την κρίση...

ΑΣ ΤΟ ΚΑΝΕΙ ΚΑΠΟΙΟΣ ΑΛΛΟΣ...

Το μεγαλύτερο πρόβλημα από την αρχή της κρίσης είναι ότι ο καθένας σκέφτεται όπως ήταν μαθημένος τόσο χρόνια.

Εκατομμύρια "γιατί εγώ", "εγώ τι φταίω", "ας το κάνει κάποιος άλλος", "δεν τα έφαγα εγώ".

Όλοι μαζί φταίμε που φτάσαμε εδώ από τον αγρότη με τις επιδοτήσεις που έγιναν εισαγώμενα 4χ4, τον βοσκό με τα 100 πρόβατα που δήλωνε 500 με τον ίδιο σκοπό, τον ψηφοφόρο που πούλησε την ψήφο για να βολέψει τον κόπρο του, αυτόν που έπαιρνε διακοποδάνειο χριστούγεννα - πάσχα, τον καραβανά που πετύχαινε πρόωρη σύνταξη στα 45, τον ψευδοανάπηρο που ταξίδευε τζάμπα κι έπαιρνε και σύνταξη και αφορολόγητο αμάξι, τον φοιτητή που τα θέλει επίσης όλα τζάμπα και στο τέλος διορισμό με χαρτί χωρίς αντίκρυσμα στην αγορά, τον ήδη διορισμένο υπάλληλο που κάθε 10 μέρες σήκωνε απεργία για περισσότερα, τον έμπορα που εισήγαγε φρούτα από το εξωτερικό στέλνοντας τα δικά μας στις χωματερές, την κάθε συντεχνία που ήθελε προνόμια, τους μαλάκες ιδεολόγους που αφανίσανε την Ελληνική βιομηχανία στα 80'ς, τον μιζαδόρο στην πολεοδομία, τα διπλώματα και την υγεία, το λαμόγιο του χρηματιστηρίου, μέχρι τον όποιο πολιτικό που δεν τόλμησε να εκμεταλλευτεί τον φυσικό πλούτο της χώρας τόσα χρόνια επειδή ξένα συμφέροντα του το επιβάλλανε,τον διαπλεκόμενο κρατικοδίαιτο "μεγαλο-επιχειρηματία" με τα κανάλια χωρίς άδεια, τα off shore ακίνητα, τα υπερτιμολογημένα δημόσια έργα και προμήθειες και τα δις χρέη στην εφορία...

Κι όποιος δεν έφαγε όταν μπορούσε ας το έκανε, δεν φταίει άλλος αν δεν τόλμησε αυτός ενώ έβλεπε τι πανηγύρι γινόταν.

Αντί να δούμε εδώ και 2 χρόνια ότι το πλοίο βουλιάζει, ασχολούμαστε όλοι με τα παλαιά προνόμια πάνω στο πλοίο, ποιος θα πάρει νέα και ποιός θα διατηρήσει τα παλιά.

Αντί να είμαστε ένας λαός συστρατευμένος, με εγωισμό και περηφάνια, αντί να δείξουμε τι εστί Έλληνας ανά τους αιώνες, παραμένουμε άπραγοι, αγανακτισμένοι κι άβουλα αντιστεκόμενοι σε πορείες χωρίς νόημα, περιμένοντας την καταστροφή.

Μπορεί να λείπει ο εμπνευσμένος ηγέτης και το όραμα από την εξουσία αλλά και σε όλους τους υπόλοιπους λείπει η απλή λογική.

Όποιος νοιώθει πατριώτης κι έχει τα μέσα, κάνει το καθήκον του τέτοιες στιγμές για να μην χρεοκοπήσει η πατρίδα.

Ο Γ. Αβέρωφ κάποτε έχτισε το πολυτεχνείο, αγόρασε θωρηκτό για την πατρίδα, έκανε κι άλλα έργα στο χωριό του και του έμειναν κι αρκετά, άλλοι πλούσιοι ευεργέτες πράξανε παρομοίως, οι σημερινοί τι κάνουνε πέρα από το να πληρώνουν για να κλωτσούν μια μπάλα, ή να κάνουν έναν τηλεοπτικό καρακατσουλογάμο;

To φιλότιμο ήταν όντως μια αρετή του λαού μας η οποία όμως δεν υπάρχει πια, ή μάλλον υπάρχει σε εξαιρέσεις για να επιβεβαιώνουν απλώς τον κανόνα.

Λίγοι έχουν πάνω από όλα την χώρα και δεν είναι διατεθειμένος κανείς να τους ακολουθήσει. Οι άλλοι πάνω από όλα τον εαυτό τους και το κέφι τους.

Όποιος μπορεί ας το δείξει τώρα που χρειάζεται, ως αρωγή στον λαό που ήδη πληρώνει αναγκαστικά. να πληρώσει και κανένας άλλος το μερίδιό του, όχι μόνο όσοι δεν έχουν τρόπο να ξεφύγουν.

Ενάντια στην άλλη λογική που δεν θέλει με τίποτα να αλλάξει, να πληρώσει, να επενδύσει στο μέλλον...

ΜΙΚΡΟΙ ΚΙ ΑΒΟΥΛΟΙ...

Η απουσία μιας συγκροτημένης πολιτικής για την αντιμετώπισή του χρέους των χωρών της Ευρωζώνης του νότου που έγιναν βορά των οίκων αξιολόγησης, γίνεται αισθητή ολοένα και περισσότερο.

Αλλά μια τέτοια στάση αδυναμία από τον λεγόμενο σκληρό πυρήνα της Ε.Ε. αρχίζει και γίνεται μπούμερανγκ για τις χώρες που τον αποτελούΝ, Γερμανία και Γαλλία. Βουτιά στην ανάπτυξη σημειώθηκε στη Γερμανία, γεγονός που δείχνει ότι η πολιτική λιτότητας που έχει επιβληθεί στις ευρωπαϊκές χώρες λόγω της κρίσης χρέους έχει κόστος και για τη μεγαλύτερη ευρωπαϊκή οικονομία, αφού πλήττει τώρα τις εξαγωγές της προς τις χώρες που βιώνουν την κρίση εντονότερα.

Οι ενδείξεις υπήρχαν, αλλά οι πολιτικοί τις αγνόησαν, απασχολούμενοι κυρίως με η διάσωση του ευρώ. Και αντί η ΕΕ να προσπαθήσει να αποτρέψει την ύφεση, κάνει το ακριβώς αντίθετο. Αυξήθηκαν τα επιτόκια και οι χώρες μέλη της εξαναγκάσθηκαν σε άκαιρες πολιτικές λιτότητας, που πνίγουν την οποιαδήποτε ανάπτυξη.

Για να πετύχουν ανάπτυξη οι χώρες θέλουν μεταρρυθμίσεις. Αφού δεν εκμεταλλεύτηκαν τις καλές εποχές, θα πρέπει να το κάνουν τώρα βεβιασένα. Αλλά αυτό που είναι καλό για τη Γερμανία, δεν είναι απαραίτητα καλό και για τους άλλους. Και με δεδομένη τη σημερινή γερμανική οικονομική τελμάτωση, είναι αμφίβολο αν θα πετύχουν οι πολιτικές που εφαρμόζονται στα διάφορα κράτη.

Αιτία δεν είναι μόνο η μη συνεννόηση και η πολιτική ανεπάρκεια των ανθρώπων που έτυχε σήμερα ν΄αποτελούν την ηγεσία της Ε.Ε. Είναι συνάμα οι παλινωδίες τους, τα λάθη και η αναποφασιστικότητά τους που αποδεικνύουν πως είναι κατώτεροι των περιστάσεων που καλούνται ν' αντιμετωπίσουν.

Κάτι που έχει κάνει τους διάφορους οίκους αξιολόγησης που αποτελούν τη βιτρίνα των διεθνών κερδοσκόπων, να αυτο-αναδειχθούν σε υπέρτατους κριτές κρατών και οικονομιών.

Με θύματα τους αδύναμους ή επιπόλαιους λαούς, με πρώτη φυσικά την Ελλάδα.

Παρακολουθώντας προχθές τον Sarkozy και τη Merkel, έγινε φανερό ότι οι δυο ηγέτες αδυνατούν να αναγνωρίσουν το τι ακριβώς αντιμετωπίζουν οι χώρες τους. Η κρίση θα πρέπει να κλιμακωθεί κι άλλο, για να το καταλάβουν...

Αλλά γιατί να μιλάμε για ασυντόνιστη ευρωπαϊκή ηγεσία; Εμείς εδώ που έχουμε και το πρόβλημα σε οξύτατη μορφή, δεν ομονοούμε για μικροκομματικές διαφορές και να βρούμε από κοινού λύσεις και να βγούμε όσο το δυνατόν με μικρότερες απώλειες από την κρίση και μας φταίει η Ε.Ε.;

ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ ΚΡΙΣΗΣ...

Όταν μια χώρα και μια κοινωνία περνάει κρίση δύο πράγματα είναι σίγουρα:

Έχουν ξεχάσει από που έχουν έρθει και έχουν χάσει την ενότητα μεταξύ τους. Αν θέλουμε τα πράγματα να αλλάξουν πραγματικά πρέπει να ξαναδιαβάσουμε την ιστορία μας.

Όσο δε γνωρίζουμε την αλήθεια της ιστορίας μας από το βαθύ παρελθόν μέχρι το πρόσφατο χθες θα είμαστε αναγκασμένοι να την ξαναζήσουμε.

Για ότι μας έχει συμβεί και θα μας συμβεί στο μέλλον πρέπει να ξέρουμε ότι θα είμαστε υπεύθυνοι εμείς. Καμία Ε.Ε. κανένα Δ.Ν.Τ...
Εμείς ανοίγουμε τις κερκόπορτες, εμείς θρέφουμε εφιάλτες, εμείς δεχόμαστε δώρα και υποδουλωνόμαστε.

Οι κλασσικές συνταγές του ΔΝΤ για στύψιμο της οικονομίας και της κοινωνίας, δεν είναι ο δρόμος να βγούμε από την κρίση. Αντίθετα, οδηγεί σε έκρηξη της ανεργίας και σε οδυνηρές κοινωνικές και περιβαλλοντικές πληγές. Διέξοδο όμως δε δίνει ούτε και η νοσταλγία για την πριν το Μνημόνιο εποχή, που μας οδήγησε στη σημερινή κατάρρευση.

Είναι χρεοκοπία όλου του πολιτικού συστήματος, αλλά και των αξιών και αντιλήψεων που μας οδήγησαν εδώ. Να μην επαναλαμβάνουμε τα ίδια λάθη και να διαιωνίζουμε τους ίδιους "σωτήρες" που μας έφεραν ως εδώ.

Συνένοχοι για αυτήν την κατάσταση εξαθλίωσης στην οποία οδηγεί ακόμα και τους πιο ικανούς και παραγωγικούς εργαζομένους στην Ελλάδα το ελληνικό τύπου εργασιακό μοντέλο "ευέλικτης εκμετάλλευσής" τους, είναι φυσικά οι συνδικαλιστικοί φορείς.

Οι οποίοι σήμερα, ημέρα επετείου του εορτασμού της Πρωτομαγιάς, θα κάνουν για ακόμα μία φορά αυτό που ξέρουν πολύ καλά να κάνουν εδώ και χρόνια. Να συνεχίζουν τον ίδιο απροκάλυπτο εμπαιγμό των εργαζομένων με κενή συνθηματολογία.

Άλλωστε οι μόνες επιτυχίες που έχουν καταγράψει στο ενεργητικό τους είναι να αντιστέκονται σε κάθε μεταρρυθμιστική πρωτοβουλία σε αυτή τη χώρα χωρίς να προτείνουν λύσεις στα προβλήματα αλλά ως φορείς άρνησης κάθε αλλαγής όλα τα προηγούμενα χρόνια να έχουν επιδεινώσει την κατάσταση την οποία καλούνται να πληρώσουν σήμερα οι νεότερες γενιές εργαζομένων.

Η κρίση άλλωστε απέδειξε ότι οι εργαζόμενοι δεν έχουν ανάγκη τέτοιου τύπου συνδικαλιστικές ηγεσίες που μέχρι χθες το μόνο που έκαναν ήταν να προστατεύουν εκτός από τους εαυτούς τους, τις μικρές συντεχνιακές ομαδούλες τους, οι οποίες απολάμβαναν προκλητικών προνόμιων που καλούνται να πληρώσουν σήμερα όλοι οι υπόλοιποι εργαζόμενοι.

Πρέπει να μάθουμε ή να ξαναθυμηθούμε ποιοί είμαστε και να πορευτούμε ενωμένοι. Αυτό δεν αφορά κανένα κόμμα, αφορά εμένα και τον καθένα σαν άτομο ξεχωριστά...
Περιμένοντας κάποιον άλλο να μας σώσει από αυτή την κατάσταση, όχι εμείς...

Άλλος και ποιός ε, μπορεί να βάλει το χέρι και ο Θεός!

ΞΕΒΟΛΕΜΑ...

Εξεγέρθηκαν οι φαρμακοποιοί απαιτώντας από το κράτος να τους εξασφαλίσει τα προνόμια. Δεν ήταν μόνο το πληθυσμιακό και το κατώτατο ποσοστό κέρδους που ήταν σίγουρα λεφτά. Δεν ήταν μόνο το ωράριο. Ηταν και η δυνατότητα να οικειοποιούνται την άδεια που τους έδωσε το κράτος και να την μεταπουλούν όπου θέλουν με το αζημίωτο, η συντριπτική πλειοψηφία την κληροδοτούσε στα παιδιά της την κρατική περιουσία!

Εξεγέρθηκαν οι δικηγόροι προς το παρόν της επαρχίας για την εντοπιότητα, να μην έχει δηλαδή δικηγόρος από άλλον νομό το δικαίωμα να παρίσταται σε δικαστήριο της πόλης τους. Επίσης για τα γραμμάτια προείσπραξης (ελάχιστες αμοιβές - σίγουρα λεφτά υπό την προστασία του κράτους).

Εξεγέρθηκαν οι γιατροί που διαδηλώνουν κι ολοφύρονται για τα δήθεν 600 ευρώ που καθορίζει ως αμοιβή το μνημόνιο. Αλλά υπάρχουν και άλλα που δεν τα παραδέχονται: το δικαίωμα σε πολλαπλές συμβάσεις με διαφορετικά ταμεία, το μονοπώλιο των ασφαλισμένων τους, την ανεξέλεγκτη συνταγογράφηση, κλπ...

Εξεγέρθηκαν οι εργαζόμενοι στις Αθηναικές στικές συγκοινωνίες. Να μείνουν τα πάντα ως έχουν, να πριμοδοτούμε όλοι την χρεωκοπημένη λειτουργία τους, το βασικό αίτημα τους. Ακριβώς ότι θένε και οι λοιποί βολεμένοι των ΔΕΚΟ.

Τα χειρότερα κομματόσκυλα που ξημεροβραδιάζονταν στα γραφεία των πολιτικών, που έγλυφαν και συναλλάσσονταν, αυτοί που δεν είχαν αντικειμενικά προσόντα για να βγουν στην αγορά, αυτοί είναι που διορίστηκαν με μοναδικό κριτήριο το ρουσφέτι και τον κολλητό στις ΔΕΚΟ. Άραξαν εκεί για να δουλεύουν λιγότερο και να πληρώνονται περισσότερο χωρίς να τους κουνάει κανείς, οχυρωμένοι πίσω από την κομματική τους σχέση και την παντοδύναμη συντεχνία τους.

Και οι εξεγέρσεις συνεχίζονται: Ζεσταίνουν τα τρακτέρ οι αγρότες υποκινούμενοι για τους φετινούς τους "αγώνες". Πάλι και μόνο για επιδοτήσεις, που σε λίγο το 2013, τελειώσουν και θα γίνει το σώσε που θα ξεβολευτούν για τα καλά και για πάντα.
Θα πούνε ότι δεν το ξέραν, αν και ήταν γνωστό τοις πάσι. Χρόνια τώρα απόλαυσαν επιδοτήσεις, μόλυναν με φυτοφάρμακα την γη των πατεράδων τους, σε καιρούς που η οικολογική γεωργία φέρνει κέρδη και ανοίγει επιχειρηματικούς ορίζοντες, αλλά θέλει δουλειά η έρμη...

Κι αργότερα ποιος ξέρει με ποιούς άλλους θα επαναληφθεί...

Όλοι εναντίον των νέων νομοσχεδίων του κράτους. Και δυστυχώς ανάμεσα σε συνδικαλιστές και κυβέρνηση συνθλιβόμαστε εμείς οι απλοί πολίτες, μια και κάθε απεργία πρώτα έχει τον αντίκτυπό της πάνω μας. Φυσικά κανείς δεν αμφισβητεί ότι είναι ιερό και κατοχυρωμένο, το δικαίωμα της απεργίας. Εξάλλου είναι κι ο μόνος αποτελεσματικός και έσχατος τρόπος για να διεκδικήσεις το δίκαιό σου ή να διατηρήσεις όσα κέρδισες από προηγούμενους αγώνες. Κανείς όμως δεν επικροτεί την κατάχρηση αυτού του δικαιώματος, ιδίως από βολεμένες συντεχνίες, όταν όπως τώρα γίνονται μεγάλες προσπάθειες να διορθωθούν απαράδεκτες καταστάσεις, που επικρατούσαν και επικρατούν ακόμη.

Μόνο έτσι υπάρχει ελπίδα να μπει μια τάξη επιτέλους σ' αυτόν τον τόπο...

Σκέφτομαι ότι αυτή η κρίση θα είναι η απαρχή για μια ίσως δικαιότερη χώρα, στη οποία κομματόσκυλα και λαμόγια δεν θα ζουν εις βάρος μου...

Τη στιγμή που όλοι επιθυμούμε να ισχύσουν επιτέλους ισονομία, δικαιοσύνη, αξιοκρατία και ευνομία σε μια κατά συρροή διεφθαρμένη κοινωνία, ας συνειδητοποιήσουμε ότι και οι άλλοι, οι απλοί πολίτες έχουν δικαιώματα και μερτικό στην επιβίωση. Πώς όμως θα επέλθει η εξισορρόπηση των κοινωνικών αδικιών αν και η σημερινή κυβέρνηση που τολμά να κάνει αλλαγές, θα κάνει πίσω μπροστά στις συντεχνίες των βολεμένων που, με το παραμικρό εξεγείρονται...

Σήμερα που φτάσαμε στη χρεοκοπία, διαμαρτύρονται γιατί ξεβολεύονται, καθώς έπαιρναν μισθούς ή αμοιβές που ούτε δούλευαν ούτε άξιζαν ποτέ.

ΣΧΕΔΙΟ ΦΥΓΗΣ...

Η χώρα μας, που είναι πλούσια χώρα, με δυνατό τουρισμό, ναυτιλία, φυσικούς πόρους, καλό κλίμα και χώμα για αγροτική παραγωγή, εργατικούς πολίτες, καλή γεωγραφική θέση θα μπορούσε να ειναι από τις πιο δυνατές χώρες παγκοσμίως.

Είχαμε διαμορφώσει μια νοοτροπία καταναλωτική, μια νοοτροπία καλοπέρασης σύμφωνα με την απλή λογική και τη δυνατότητα που μας έδινε η οικονομική κατάσταση που για αρκετά χρόνια φαινόταν να διαμορφωνόταν όλο και προς το καλύτερο.

Αλλά το στραβό μας το κεφάλι δεν μας το επέτρεψε και σήμερα είμαστε οι επαίτες της Ευρώπης.

Οι πειραματισμοί και ο λαϊκισμός κατέστρεψαν ένα ολόκληρο λαό. Ο πρωθυπουργός καλείται τώρα να πάρει πρωτοβουλίες άμεσα και να κόψει τον γόρδιο δεσμό. Τώρα και όχι αύριο, διότι αύριο θα είναι πλέον αργά για μια κοινωνία που φθίνει δραματικά όχι μόνον οικονομικά αλλά κυρίως ηθικά.

Το 2010 όμως το μνημόνιο άρχισε γενικά να μας μαζεύει όλους, τα πράγματα στριμώχτηκαν άγρια και συνεχώς αυξάνεται η πίεση στον δημόσιο τομέα και στον ιδιωτικό.

Αυτό που ακόμα δεν έχω δεί είναι ένα σχέδιο για το πού θέλει να πάει αυτή η χώρα. Να διαλέξουμε που θέλουμε να είμαστε άριστοι και να εξάγουμε και τι θέλουμε να εισάγουμε. Που θέλουμε να είναι η χώρα το 2020 και να δώ ένα σχέδιο για το πώς θα πάμε εκεί.

Η κρίση είναι μεν οικονομική - πολιτική αλλά και κοινωνική - πνευματική και ηθική. Πάνω στην αμεριμνησία των πολιτών και την αφροσύνη των πολιτικών, για να μην πούμε και στην υστεροβουλία, την ιδιοτέλεια και τη δολιότητά τους, χτίστηκε το κατάλληλο πειραματικό πεδίο για τις διεθνείς αγορές. Εδώ θα δοκιμαστούν οι στρατηγικές τους για την αφαίρεση των κεκτημένων εργασιακών δικαιωμάτων ολόκληρου του αιώνα, γιατί εδώ οι αντιρρήσεις θα είναι μικρές λόγω της υπερχρέωσης και της δεινής θέσης της χώρας. Εδώ είναι το πρόγραμμα - πιλότος, για όλη την Ευρώπη.

Επομένως είναι αφέλεια να πιστεύει κανείς ότι η κρίση είναι μόνο Ελληνική. Η Ελλάδα επιλέχτηκε κι έγινε πεδίο δοκιμών λόγω του εξαχρειωμένου και χρεοκοπημένου πολιτικού συστήματος, των πελατειακών σχέσεων, του ρουσφετιού, της αδιαφάνειας και της αδικίας.

Χρειαζόμαστε ένα σχέδιο και μια δυνατή ομάδα να το εκτελέσει.

Αφενός να αλλάξουμε ως άνθρωποι σταματώντας να ψάχνουμε μαγικούς τρόπους συνέχισης του "κακού ευδαιμονισμού", αφετέρου να αναζητήσουμε λύση έξω από το υποθηκευμένο και ακινητικό πολιτικό σύστημα. Μόνον με όρους κινήματος μπορεί να έλθουν λύσεις έξω από την Ελληνική αφασική αριστερά ή τη διαχειριστική σοσιαλδημοκρατία.

Αν βρεθεί πολιτικός να το εμπνευστεί, να το τεκμηριώσει και να πείσει πως θα το υλοποιήσει. Αλλιώς...

ΚΡΙΣΗ ΜΕΣΗΣ ΗΛΙΚΙΑΣ...

- Ήρθε ο Νίκος να σε βρει προχθές το βράδυ;

Ρώτησε η γυναίκα του όταν με πάντηξε το πρωί.

- Όχι, δεν ήρθε προχθές, μα έχω κιόλας να τον συναντήσω εδώ κι έξι μήνες, σούπε πως θα 'ρχόταν;

- Δεν είπε τίποτα, μα έκανε πως έγραφε στον υπολογιστή μέχρι που πήγα και κοιμήθηκα στις 11.00μμ και σε λιγάκι τον άκουσα να βγαίνει από το σπίτι και πρέπει να γύρισε αργά. Υπόθεσα πως θα 'ρχότανε σε σένα.

- Σε μένα έρχεται μόνο όταν θέλει βοήθεια για κάτι, με τους άλλους φίλους σας που βγαίνετε μαζί θάταν.

- Ούτε κει πήγε, τους ρώτησα, μα που να πάει νυχτιάτικα και φτιαγμένος αφού είχε ξυριστεί και λουστεί από νωρίς...

Και δεν είναι η πρώτη φορά που ξεπορτίζει αργά το βράδυ, όταν πέφτω να κοιμηθώ αφού όλο το απόγευμα γυρίζω το παιδί στα φροντιστήρια και κείνος είναι στο σχολείο ή τα χωράφια και υποτίθεται πως γυρίζει κουρασμένος.

- Έτσι που τον ξέρω, μάλλον θα πήγε στο μπαρ που είναι εκείνη η ξεπεσμένη Ρουμάνα που ζητά μόνο 40 ευρώ να κάτσει στον οποιοδήποτε. Σε τέτοιες βραδυνές εξόδους την είχε δει...

- Τι να πάει να κάνει;

- Να βρει ότι δεν του δίνεις εσύ και να επιβεβαιωθεί κιόλας σαν άντρας στο παραπέντε που βρίσκεται και τον πιάνει η κρίση της μέσης ηλικίας. Σου λέει για λίγα χρόνια ακόμη θα μου σηκώνεται ο αποστόλης και τη γυναίκα την βαρέθηκα πια, έχει πιάσει κει κείνη τα 40 πια, ζυγίζει και 200 οκάδες μόνο ο κώλος της...

Παντρευτήκατε στην εποχή σας έχοντας εκείνος στο νου του τα κτήματα και τα οικόπεδα - φιλέτα στον Πλατανιά κι εσύ τον επιστήμονα που άσπρισαν τα μαλλιά του στα θρανία, μα εδά τα άσπρα μαλλιά είναι μειονέκτημα όπως και η κοιλιά (γινομένη από τις ταβέρνες που βόσκετε) για αυτό έτρεχε πέρσι στο άλσος να την ρίξει και κοίταζε και όσες κολυμπούσαν τον χειμώνα, μα δεν έκατσε η καλή και κοιτά τώρα αλλού.

Αν δεν ήταν τσιφούτης θα πήγαινε ως το Ρέθυμνο που είναι οι δασκαλοσχολές και γίνεται κυριολεκτικά της πουτάνας η παρέλαση κάθε βράδυ μα αυτός τσιγκουνεύεται τα καύσιμα και δεν γουστάρει να κάνει νυχτερινούς δρόμους πήγαινε - έλα. Και από την άλλη πως να μοστράρει για νέος, ελεύθερος κι ωραίος με το σαράβαλο αγροτικό φορτωμένο κούρκουτα, άσε που οι νεαρές τσουλάρες μάθανε και απαιτούνε λεφτά για ποτά και λοιπά φοιτητικά έξοδα από τους κορτάκηδες [αύριο οι ίδιες με πτυχία θα κάνουνε τις δασκάλες στα παιδιά σας και θα τα κατεβάζουνε στους δρόμους για "αγώνες", τεμπονέρες και λεφτά για την παιδεία].

Άμα τον δεις να πουλά το αγροτικό και να παίρνει κάμπριο ν' ανησυχείς πραγματικά, καθώς κι άμα τον δεις να ενδιαφέρεται να βάψει τα άσπρα μαλλιά και δεν φορά πια περισκελίδες ως το γόνατο από την λαϊκή για σώβρακα, μα αγοράζει τα πούστικα του Κalvin Clain από το ΕROS. Και το μουστάκι του μπορεί να ξυρίσει που τό'χει για κειμήλιο, όπως είναι ίδιο με του πατέρα του.

'Ή άμα αφήσει τα χωράφια να ρημάξουνε όπου σου λέει τώρα πως πάει αξημέρωτα και την βγάζει στο εξοχικό του που ανακαίνισε πέρσι με την καθηγήτρια της ψυχολογίας, όπως υποψιάζονται οι μαθητές τους και γελούν πονηρά μεταξύ τους...

Και για το τέλος, αφού είστε μαζί μόνο όταν σας καλούν σε κάποια κοινωνική εκδήλωση για τα μάτια του κόσμου και την υπόλοιπη μέρα χώρια, τι άλλο περίμενες να συμβεί νομοτελειακά, όπως η ζωή δείχνει;

ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΑ ΧΩΡΑΦΙΑ...

Επανερχόμαστε σε προηγούμενες δεκαετίες.

Οι δείκτες της ιστορίας πάνε πίσω, αφού μισθοί και συντάξεις σήμερα με τις άγριες περικοπές δεν επαρκούν. Καλές είναι λοιπόν, και οι δουλειές "αλλού", εδώ γύρω στα χωράφια που οι ίδιοι είχαν παρατήσει τα προηγούμενα χρόνια.

Ντόπιοι είναι πια οι περισσότεροι εργάτες της γης, με έδρα όμως τις πόλεις που ζούσαν ως τώρα. Καλλιεργούν οι ίδιοι ότι θέλουν να τρώνε σε μικρές ποσότητες, μερικοί μάλιστα εμπορεύονται τα περισσεύματα της συγκομιδής τους σε γνωστούς και φίλους, αν και όχι "κατά κύριο επάγγελμα αγρότες". Μοιράζουν τον χρόνο τους σε δουλειά (αν έχουν ακόμη) και αγροτικά.

Η επιστροφή λοιπόν στα πατρώα εδάφη, στη μάνα γη, είναι καθημερινό φαινόμενο και στο νομό μας όπως διαπίστωσα σε πρόσφατη εξόρμηση στην ύπαιθρο.
Υπάλληλοι και συνταξιούχοι ξαναθυμούνται τα χωράφια τους. Επίσης οι ίδιοι οι επαγγελματίες αγρότες που μέχρι τώρα έβαζαν αλλοδαπούς να κάνουν την ελαιοσυλλογή ή το μάζεμα των πορτοκαλιών επιστρέφουν στο μεροκάματο.

Αποφάσισαν να κάνουν πράξη το λεχθέν υπό (σοφού) μαντιναδολόγου:

Όποιος στην κρίση πού 'χουμε
δεν θέλει να πεινάσει,
τα χωράφια των προγόνων του
ας πάει να ξερημάσει...

ΤΟ ΒΑΤΡΑΧΑΚΙ...

Μου ήρθε στο μυαλό η γνωστή ιστορία του Olivier Clerc:

Φανταστείτε μια κατσαρόλα γεμάτη κρύο νερό, μέσα στο οποίο κολυμπά ανέμελα ένα βατραχάκι.

Κάτω από την κατσαρόλα, ανάβουν μια μικρή φωτιά και το νερό αρχίζει να ζεσταίνεται πολύ σιγά.

Το νερό, σιγά σιγά γίνεται χλιαρό και το βατραχάκι, βρίσκοντάς το μάλλον ευχάριστο, συνεχίζει να κολυμπά χαρούμενο.

Η θερμοκρασία του νερού συνεχίζει να ανεβαίνει.

Τώρα το νερό είναι πιο ζεστό απ' ότι το βατραχάκι θα θεωρούσε ευχάριστο, αισθάνεται λίγο κουρασμένο αλλά παρ' όλα αυτά δεν αισθάνεται κανέναν φόβο.

Τώρα το νερό είναι πραγματικά ζεστό και το βατραχάκι αρχίζει να αισθάνεται δυσάρεστα, αλλά είναι εξουθενωμένο. Για αυτόν τον λόγο υπομένει και δεν αντιδρά.

Η θερμοκρασία συνεχίζει να ανεβαίνει έως ότου το βατραχάκι καταλήξει να βράσει και ως εκ τούτου, να πεθάνει.

Εάν έριχναν το ίδιο βατραχάκι κατ' ευθείαν σε νερό θερμοκρασίας 50 βαθμών, με μια εκτίναξη των ποδιών του, θα είχε πηδήξει αμέσως έξω από την κατσαρόλα.

Αυτό αποδεικνύει ότι, όταν μια αλλαγή γίνει με έναν τρόπο επαρκώς αργό, διαφεύγει της συνειδήσεως και, στην πλειονότητα των περιπτώσεων, δεν προκαλεί καμία αντίδραση, καμία αντίσταση, καμία επανάσταση.

Ένα μεγάλο μέρος καταστάσεων που πριν από 20, 30 ή 40 χρονιά, θα μας έκαναν να φρίξουμε και να βγούμε στους δρόμους, σιγά σιγά έγιναν κοινότυπες και σήμερα περνάνε απαρατήρητες η αφήνουν τελείως αδιάφορη την πλειονότητα του κόσμου.

Στο όνομα της προόδου, της επιστήμης και του κέρδους, γίνονται διαρκώς αυθαιρεσίες κατά της προσωπικής ελευθερίας εκάστου, της αξιοπρέπειάς του, της ακεραιότητας της φύσεως, της ομορφιάς και της χαράς της ζωής, με αργό ρυθμό αλλά ασταμάτητα, με τη συνεχή συνενοχή των αδαών θυμάτων, που ίσως και στο μεταξύ να έχουν χάσει την ικανότητα και τη θέλησή τους να αμυνθούν.

Τα άσχημα προγνωστικά για το μέλλον μας, αντί να προκαλούν αντιδράσεις και εξεγέρσεις, δεν κάνουν τίποτε άλλο παρά να προετοιμάζουν ψυχολογικά τον κόσμο, ώστε να υφίσταται και να αποδέχεται τις εξαθλιωτικές και δραματικές συνθήκες ζωής που μας επιβάλλουν.

Το συνεχές σφυροκόπημα από τα μέσα ενημερώσεως, με την παραπληροφόρηση, τις κακόγουστες εκπομπές και τα reality shows που ισοπεδώνουν την ανθρώπινη αξιοπρέπεια, μεταλλάσσουν τον ανήσυχο ανθρώπινο νου σε παθητικό δέκτη που απλά εκτελεί εντολές, χωρίς κρίση και ικανότητα να αντιλαμβάνεται τι γίνεται γύρω του...

Συνειδητοποίηση, ή βράσιμο; Πρέπει να διαλέξετε!

Λοιπόν αν δεν είστε σαν το βατραχάκι μισοβρασμένοι, κάντε μια γερή εκτίναξη με τα πόδια, πριν είναι πολύ αργά. Γιατί αλλιώς...

ΣΤΡΑΓΓΑΛΙΣΜΟΣ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΩΝ...

Χριστουγενιάτικο μεσημεριανό τραπέζι στον κήπο με τη ζέστη να μην αντέχεται.

Σε αντίθεση με την παγωμάρα στις κουβέντες των ανθρώπων, όπου το κύριο αντικείμενο της συζήτησης ήταν η οικονομική κρίση. Έκδηλη η κατήφεια και η απαισιοδοξία για το μέλλον. Πρόσωπα σκυθρωπά, φοβισμένα, με την αγωνία έντονα ζωγραφισμένη. Δάνεια, εισφορές, πιστωτικές κάρτες, ενοίκια, λογαριασμοί, εφορία, τέλη κυκλοφορίας κλπ.

Είναι άδικο, χυδαίο και ανήθικο να καταδικάζεται μια ολόκληρη κοινωνία σε εξαθλίωση για να σωθούν πέντε τράπεζες και να πλουτίζουν οι διαχειριστές τους. Οι τράπεζες σώζονται και οι πολίτες πεθαίνουν . Η εμμονή του κράτους στα γνωστά μέτρα δεν ωφέλησε σε τίποτε . Δεν πολλαπλασιάτηκε το χρήμα των τραπεζών ώστε το κράτος να εισπράξει. Το κράτος δεν προσπάθησε καμμία μέριμνα για του πολίτες τους εξαπάτησε και τους οδήγησε ή τους οδηγεί στην εξαθλίωση.

Το κράτος μαζεύει λεφτά από φόρους για να πληρώνει τους δανειστές της χώρας, η κοινωνία πορεύεται καταναλώνοντας αγαθά που στην πλειοψηφία τους είναι εισαγώμενα,το ισοζύγιο τραχουσών συναλλαγών παρά την οξύτατη ύφεση βρίσκεται στο 10% του ΑΕΠ, οι τράπεζες δεν δανείζουν αφού δεν έχουν ρευστότητα και μιας και δεν μπορούμε να τυπώσουμε χρήμα, περνάμε σε κατάσταση απενταρίας...

Άνθρωποι περικόπτουν ότι μπορούν. Κάτι που στο παρελθόν αποτελούσε εξαίρεση και δείγμα αυτοσυγκράτησης έχει γίνει συνηθισμενη πραγματικότητα. Θέλουν δεν θέλουν τώρα έτσι κάνουν.

Δε με απασχολεί ο εξορθολογισμός των δημοσίων οικονοικών που θα γινόταν καλύτερα και με άλλους τρόπους, με απασχολεί ο εξανθρωπισμός της πολιτείας.

Αλήθεια έχει σκεφτεί κανένας στα σοβαρά τι θα απογίνουν οι άνθρωποι, όχι αυτοί που βολεύτηκαν και χάνουν ένα μέρος μόνο του εισοδήματος τους μα οι υπόλοιποι, οι περισσότεροι εκ των οποίων έχουν μικρές επιχειρήσεις ή γραφεία και θα χάσουν ότι κατάφεραν να φτιάξουν;

Ξέρετε με τι θα βρεθούν αντιμέτωποι από εδώ και στο εξής;

- Θα μείνουν χωρίς εισόδημα να καταναλώσουν και αυτό θα επιτείνει περαιτέρω την ύφεση της οικονομίας με αποτέλεσμα να μείνουν στο περιθώριο και εκτός οικονομικής δραστηριότητας κλάδοι ολόκληροι.

- Θα είναι πρακτικά αδύνατον να ανταποκριθούν στις παρελθούσες, τρέχουσες, αλλά και τις μελλοντικές υποχρεώσεις τους.

- Θα τους κυνηγάνε οι τράπεζες, απειλώντας με κατασχέσεις των όποιων περιουσιακών στοιχείων τους έμειναν.

- Θα τους κυνηγάει το Δημόσιο για ληξιπρόθεσμα χρέη.

- Θα τους κυνηγάνε τα ασφαλιστικά ταμεία για "βεβαιωμένες εισφορές".

- Θα καταχωρηθούν στον Τειρεσία» οπότε στο μέλλον η προσφυγή σε δανεισμό θα είναι αδύνατη.

- Θα μείνουν ανασφάλιστοι, οπότε θα οξυνθεί το πρόβλημα των ταμείων.

- Θα βρεθούν όλοι αντιμέτωποι με την ποινική δικαιοσύνη καθότι οι ασφαλιστικές εισφορές, οι ακάλυπτες επιταγές και τα ληξιπρόθεσμα χρέη είναι και ποινικά αδικήματα.

- Θα αδυνατούν να κάνουν οποιαδήποτε επαγγελματική δραστηριότητα διότι δεν θα έχουν ασφαλιστική και φορολογική ενημερότητα, άρα δεν θα μπορούν να θεωρούν βιβλία.

Προβλήματα ανάλογα υπάρχουν σε πολλές κοινωνικές ομάδες, με κοινό στοιχείο την έλλειψη του χρήματος, κάτι που στραγγαλίζει κάθε δημιουργική δράση.και στο παρόν και στο μέλλον...

Αν δεν το έχουν ήδη συνειδητοποιήσει, δημιουργούνε μια γενιά νεόπτωχων, που δεν έχει συνηθίσει ούτε περίμενε τέτοια κατρακύλα και δεν θα μπορεί να ανταποκριθεί ούτε στα στοιχειώδη.

Πόσο ρεαλιστική είναι η ελπίδα; ακόμη να μην καταρρεύσει η κοινωνία, ακόμη και η οικογένεια (εάν υπάρχει) και προσαρμογή είτε με φυγή στην επαρχία και τις αγροτικές δουλειές για επιβίωση (εάν υπάρχει σαν εναλλακτική λύση) είτε με μεταναστευση (που όμως δεν συνίσταται ούτε αποτελεί λύση, τα ίδια κι αλλού)...

ΨΕΥΤΙΚΗ ΕΥΔΑΙΜΟΝΙΑ...

Στην Ελλάδα σήμερα πληρώνουμε το κόστος της ψεύτικης ευδαιμονίας που την αίσθηση της εντέχνως μας δημιούργησαν τις προηγούμενες δεκαετίες.

Το κόστος ενός αναξιόπιστου στα μάτια της κοινωνίας πολιτικού συστήματος, που εμφανίζεται ανίκανο να διαχειριστεί την κρίση, πολύ περισσότερο να προσφέρει όραμα. Μίας παρασιτικής νοοτροπίας των βολεμένων του συστήματος αυτού, που ξέρει μόνο να διεκδικεί και όχι να προσφέρει. Ενός κομματοκρατούμενου και παρεμβατικού Κράτους, που παρέδωσε τους πόρους στη νομή των συντεχνιών και των ημετέρων, που έπνιξε τη δημιουργικότητα και δαιμονοποίησε την επιχειρηματικότητα...

Γύρω μας προβλήματα χρόνια άλυτα που συνεχώς προσαυξάνονται κι άλλα καινούρια δημιουργούνται (ανεξέλεγκτη λαθρομετανάστευση και διάλυση του κοινωνικού ιστού το κυριότερο).

Για αυτά και για άλλες γνωστές επίσης αιτίες, σήμερα κοιτάμε την εθνική πτώχευση στα μάτια. Για να την αποφύγουμε θα χρειαστεί πρώτα απ' όλα αδιάλειπτη διάθεση να εγκαταλείψουμε το παρελθόν, σκληρή πειθαρχία, και σταθερή απόφαση να πληρώσουμε το κόστος της αλλαγής. Διότι στο σημείο που φτάσαμε, δεν υπάρχει έξοδος από την κρίση χωρίς επώδυνο κόστος.

Το πελατειακό και αναχρονιστικό Κράτος πρέπει να καταλυθεί τώρα και ν' αντικατασταθεί από μια νέα υποδομή στην υπηρεσία του πολίτη και της πραγματικής παραγωγικής οικονομίας.

Μπορεί το μνημόνιο να καταγγέλλεται ως αντιλαϊκά μέτρα και φιλοσοφία αλλά ταυτόχρονα δεν υπάρχει καμία εναλλακτική σοβαρή πρόταση που πληρώνει μισθούς και συντάξεις σε κείνο το κομμάτι του λαού που πλήττεται περισσότερο.

Νομίζουμε ότι εμείς αποφασίζουμε, εμείς επιλέγουμε; Και πώς γίνεται να επαληθεύονται οι προσχεδιασμένες αποφάσεις των έξωθεν φίλων μας, που χρόνια τώρα μας δάνειζαν τα λεφτά τους που πάντα έμπαιναν σε τσέπες "νταβατζήδων", χωρίς ποτέ να φτάνουν να επιτελούν τον σκοπό για τον οποίο δίνονταν, πέρα από κάποια ψίχουλα κι αυτά σε στοχευμένους προορισμούς...

Υπάρχει η κυβέρνηση η οποία σαν βασική γιατρειά βλέπει την επιδρομή στην τσέπη μισθωτών και συνταξιούχων. Και από ότι φαίνετα η επιδρομή αυτή δεν έχει τελειώσει.
Έρχεται τώρα η αντιπολίτευση και λέει η λύση βρίσκεται στην τόνωση της οικονομίας και όχι στη μείωση των μισθών. Πώς όμως λέει να τονωθεί η οικονομία όταν θα έχεις μια κοινωνία άφραγκων και πεινασμένων πολιτών. Σωστό ακούγεται. Απαντάει η κυβέρνηση, θα τονώσουμε την οικονομία αλλά πρέπει πρώτα να βάλουμε τάξη στο μαγαζί και αυτό θα μας πάρει τρία χρόνια. Λέει η αξιωματική αντιπολίτευση, εγώ όλα αυτά θα τα έλυνα σε δεκαοχτώ μήνες χωρίς να ακουμπίσω μισθωτούς και συνταξιούχους...Καλά αυτό το προσπερνάμε σαν ανέκδοτο...

Η ουσία είναι ότι δεν ξέρω ποιόν οικονομολόγο και ποιά συνταγή να πιστέψω όπως και ότι τη μία μου φαίνεται ότι η κυβέρνηση κάτι πάει να κάνει με μύριες αντιδράσεις κι από το εσωτερικό της και από την άλλη βλέποντας ότι τα πράγματα δεν βελτιώνονται και ότι έρχονται χειρότερα...

Ώρα να επαληθεύσουμε τη φράση των πολλών (την λένε αλλά δεν την πιστεύουν), ότι δεν είμαστε πρόβατα. Να επιβεβαιώσουμε στον εαυτό μας και να δείξουμε στους γύρω μας ότι δεν είμαστε κλειδωμένα μυαλά κολλημένα σε αναμνήσεις του παρελθόντος, αλλά σκεφτόμαστε και αποφασίζουμε για το δικό μας συμφέρον την κάθε στιγμή.

Τώρα που κόπηκαν και τα ρουσφέτια (όσο κόπηκαν τουλάχιστον τα πιο χοντροκομμένα) μπορούμε ακόμη πιο εύκολα να ξεμπλοκαριστούμε από το κλείδωμα και την υποστήριξη άλλων συμφερόντων. Ώρα να δούμε μόνο το δικό μας συμφέρον.

Η χώρα αλλάζει, ο κόσμος αλλάζει, η ανθρωπότητα αλλάζει. Εμείς θα μένουμε κλειδωμένοι στο μακρινό παρελθόν;