ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ ΚΡΙΣΗΣ...

Όταν μια χώρα και μια κοινωνία περνάει κρίση δύο πράγματα είναι σίγουρα:

Έχουν ξεχάσει από που έχουν έρθει και έχουν χάσει την ενότητα μεταξύ τους. Αν θέλουμε τα πράγματα να αλλάξουν πραγματικά πρέπει να ξαναδιαβάσουμε την ιστορία μας.

Όσο δε γνωρίζουμε την αλήθεια της ιστορίας μας από το βαθύ παρελθόν μέχρι το πρόσφατο χθες θα είμαστε αναγκασμένοι να την ξαναζήσουμε.

Για ότι μας έχει συμβεί και θα μας συμβεί στο μέλλον πρέπει να ξέρουμε ότι θα είμαστε υπεύθυνοι εμείς. Καμία Ε.Ε. κανένα Δ.Ν.Τ...
Εμείς ανοίγουμε τις κερκόπορτες, εμείς θρέφουμε εφιάλτες, εμείς δεχόμαστε δώρα και υποδουλωνόμαστε.

Οι κλασσικές συνταγές του ΔΝΤ για στύψιμο της οικονομίας και της κοινωνίας, δεν είναι ο δρόμος να βγούμε από την κρίση. Αντίθετα, οδηγεί σε έκρηξη της ανεργίας και σε οδυνηρές κοινωνικές και περιβαλλοντικές πληγές. Διέξοδο όμως δε δίνει ούτε και η νοσταλγία για την πριν το Μνημόνιο εποχή, που μας οδήγησε στη σημερινή κατάρρευση.

Είναι χρεοκοπία όλου του πολιτικού συστήματος, αλλά και των αξιών και αντιλήψεων που μας οδήγησαν εδώ. Να μην επαναλαμβάνουμε τα ίδια λάθη και να διαιωνίζουμε τους ίδιους "σωτήρες" που μας έφεραν ως εδώ.

Συνένοχοι για αυτήν την κατάσταση εξαθλίωσης στην οποία οδηγεί ακόμα και τους πιο ικανούς και παραγωγικούς εργαζομένους στην Ελλάδα το ελληνικό τύπου εργασιακό μοντέλο "ευέλικτης εκμετάλλευσής" τους, είναι φυσικά οι συνδικαλιστικοί φορείς.

Οι οποίοι σήμερα, ημέρα επετείου του εορτασμού της Πρωτομαγιάς, θα κάνουν για ακόμα μία φορά αυτό που ξέρουν πολύ καλά να κάνουν εδώ και χρόνια. Να συνεχίζουν τον ίδιο απροκάλυπτο εμπαιγμό των εργαζομένων με κενή συνθηματολογία.

Άλλωστε οι μόνες επιτυχίες που έχουν καταγράψει στο ενεργητικό τους είναι να αντιστέκονται σε κάθε μεταρρυθμιστική πρωτοβουλία σε αυτή τη χώρα χωρίς να προτείνουν λύσεις στα προβλήματα αλλά ως φορείς άρνησης κάθε αλλαγής όλα τα προηγούμενα χρόνια να έχουν επιδεινώσει την κατάσταση την οποία καλούνται να πληρώσουν σήμερα οι νεότερες γενιές εργαζομένων.

Η κρίση άλλωστε απέδειξε ότι οι εργαζόμενοι δεν έχουν ανάγκη τέτοιου τύπου συνδικαλιστικές ηγεσίες που μέχρι χθες το μόνο που έκαναν ήταν να προστατεύουν εκτός από τους εαυτούς τους, τις μικρές συντεχνιακές ομαδούλες τους, οι οποίες απολάμβαναν προκλητικών προνόμιων που καλούνται να πληρώσουν σήμερα όλοι οι υπόλοιποι εργαζόμενοι.

Πρέπει να μάθουμε ή να ξαναθυμηθούμε ποιοί είμαστε και να πορευτούμε ενωμένοι. Αυτό δεν αφορά κανένα κόμμα, αφορά εμένα και τον καθένα σαν άτομο ξεχωριστά...
Περιμένοντας κάποιον άλλο να μας σώσει από αυτή την κατάσταση, όχι εμείς...

Άλλος και ποιός ε, μπορεί να βάλει το χέρι και ο Θεός!