Η ΧΑΡΑ ΕΧΑΘΗ...

Η κρίση έχει αλλάξει τη συμπεριφορά, αν όχι και τον χαρακτήρα των πολιτών. Ο φόβος έκανε τη δουλειά του. Τα μέτρα πέρασαν.

Στο 85% αυξήθηκε η απαισιοδοξία των πολιτών σχετικά με την πορεία της ελληνικής οικονομίας, σύμφωνα με το Οικονομικό Βαρόμετρο Ιουλίου - Σεπτεμβρίου 2011.

Η κοινωνία βρίσκεται στα κάγκελα, δίνοντας μάχες οπισθοφυλακής για αξιοπρεπή διαβίωση, μισθούς, συντάξεις, υγειονομική περίθαλψη. Αναστολή των κλαδικών συμβάσεων μέχρι τη λήξη του μεσοπρόθεσμου, σχολεία, πανεπιστήμια, υπηρεσίες υπό κατάληψη, εξαγριωμένος κόσμος στους δρόμους, όχι όμως ενωμένος αλλά διάσπαρτος συντεχνιακά.

Μια βόλτα στους δρόμους οδηγεί στη διαπίστωση ότι οι άνθρωποι δεν συζητούν, δεν γελούν, δεν έχουν χαρούμενη όψη.

Περπατούν βιαστικοί, σκυθρωποί, με το κεφάλι σκυμμένο, αποφεύγουν ο ένας τον άλλο, γινήκαν ξένοι. O ομότιμος καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Αθηνών Βασίλης Κρεμμύδας, περιγράφοντας την κοινωνική πραγματικότητα όπως έχει διαμορφωθεί από την κρίση, διαπιστώνει ότι η χαρά έχει εξαφανιστεί.

Και ενώ τον τελευταίο καιρό έχουν γίνει πολλές ομιλίες, συγκεντρώσεις και αναλύσεις για τον "δημόσιο χώρο" και για την ανάγκη να τον κρατάμε ανοιχτό, η παρατήρηση δείχνει ότι στην πραγματικότητα ο δημόσιος χώρος έχει συρρικνωθεί και οι άνθρωποι κλείστηκαν στο σπίτι τους.

Πηγαίνεις στα καφενεία και στις ταβέρνες και δεν ακούς από πουθενά συζητήσεις για την κρίση. Ποιος ξέρει πόση πίκρα έχουν καταπιεί οι άνθρωποι και δεν μπορούν ούτε να ακούνε πλέον τη λέξη κρίση; Δεν μας φαίνεται καθόλου μελό και όλοι μας έχουμε πια στο περιβάλλον μας παρόμοια περιστατικά...

Ένα ολόκληρο σύστημα πολιτικών, δημοσιογράφων, καλλιτεχνών, καθηγητών, διαμορφωτών της κοινής γνώμης, ανέλαβε να υποδαυλίσει το φόβο, να προβάλλει τη δοθείσα λύση ως τη μόνη ρεαλιστική, να λοιδορεί και ν απαξιώνει οποιαδήποτε φωνή αντίδρασης, οποιαδήποτε άλλη εναλλακτική λύση. Κεκτημένα κι επιτεύγματα δεκαετιών, έπρεπε να θυσιαστούν μπροστά στο φόβο της χρεοκοπίας.

Ο φόβος ξυπνά τα αγελαία ένστικτα και η αγέλη αντιδρά με αγριότητα όταν η επιβίωσή της απειλείται από κάποια άλλη αγέλη. Έτσι είδαμε οι έμποροι να στρέφονται κατά των μεταφορέων, οι ιδιωτικοί κατά των δημοσίων υπάλληλων, κάθε ομάδα και κάθε συντεχνία που επιμένει σε άτοπα κεκτημένα να στοχοποιείται και να εξωθείται σε μάχη επιβίωσης.

Επιβιώνω εδώ σημαίνει κυριολεκτικώς βιώνω επί κάποιου πράγματος εις βάρος κάποιου άλλου.

Ζω, αντίθετα, συνεπάγεται ένα επίπεδο ψυχολογικής ωριμότητας που μάς επιτρέπει να στηριχτούμε αποκλειστικά στον εαυτό μας (Αλντο Καροτενούτο).

Η ελπίδα παραμένει στις καρδιές, αλλά όταν ο πόνος και η αδικία φωλιάσει στη ψυχή του ανθρώπου που τη βιώνει, τότε έχει χαθεί το χαμόγελο του αθώου.

Κι ενώ η πλειοψηφία της κοινωνίας ζει το βάσανό της δεν λείπουν κοινωνικές ομάδες που αντιδρούν με υστερικό και αντικοινωνικό τρόπο και διαχωρίζουν τη θέση τους από την υπόλοιπη κοινωνία, σαν να την περιφρονούν Το δίκιο μου. Τι με νοιάζει για το δικό σου;.

Αυτό είναι για την κοινωνία ένα κατάντημα.

Σωστά λένε πολλοί ότι όταν τελειώσει η κρίση θα βρεθούμε αντιμέτωποι με μια κοινωνία που σε τίποτα δεν θα μοιάζει με αυτήν που ξέραμε πριν από την κρίση...