ΨΕΥΤΙΚΗ ΕΥΔΑΙΜΟΝΙΑ...

Στην Ελλάδα σήμερα πληρώνουμε το κόστος της ψεύτικης ευδαιμονίας που την αίσθηση της εντέχνως μας δημιούργησαν τις προηγούμενες δεκαετίες.

Το κόστος ενός αναξιόπιστου στα μάτια της κοινωνίας πολιτικού συστήματος, που εμφανίζεται ανίκανο να διαχειριστεί την κρίση, πολύ περισσότερο να προσφέρει όραμα. Μίας παρασιτικής νοοτροπίας των βολεμένων του συστήματος αυτού, που ξέρει μόνο να διεκδικεί και όχι να προσφέρει. Ενός κομματοκρατούμενου και παρεμβατικού Κράτους, που παρέδωσε τους πόρους στη νομή των συντεχνιών και των ημετέρων, που έπνιξε τη δημιουργικότητα και δαιμονοποίησε την επιχειρηματικότητα...

Γύρω μας προβλήματα χρόνια άλυτα που συνεχώς προσαυξάνονται κι άλλα καινούρια δημιουργούνται (ανεξέλεγκτη λαθρομετανάστευση και διάλυση του κοινωνικού ιστού το κυριότερο).

Για αυτά και για άλλες γνωστές επίσης αιτίες, σήμερα κοιτάμε την εθνική πτώχευση στα μάτια. Για να την αποφύγουμε θα χρειαστεί πρώτα απ' όλα αδιάλειπτη διάθεση να εγκαταλείψουμε το παρελθόν, σκληρή πειθαρχία, και σταθερή απόφαση να πληρώσουμε το κόστος της αλλαγής. Διότι στο σημείο που φτάσαμε, δεν υπάρχει έξοδος από την κρίση χωρίς επώδυνο κόστος.

Το πελατειακό και αναχρονιστικό Κράτος πρέπει να καταλυθεί τώρα και ν' αντικατασταθεί από μια νέα υποδομή στην υπηρεσία του πολίτη και της πραγματικής παραγωγικής οικονομίας.

Μπορεί το μνημόνιο να καταγγέλλεται ως αντιλαϊκά μέτρα και φιλοσοφία αλλά ταυτόχρονα δεν υπάρχει καμία εναλλακτική σοβαρή πρόταση που πληρώνει μισθούς και συντάξεις σε κείνο το κομμάτι του λαού που πλήττεται περισσότερο.

Νομίζουμε ότι εμείς αποφασίζουμε, εμείς επιλέγουμε; Και πώς γίνεται να επαληθεύονται οι προσχεδιασμένες αποφάσεις των έξωθεν φίλων μας, που χρόνια τώρα μας δάνειζαν τα λεφτά τους που πάντα έμπαιναν σε τσέπες "νταβατζήδων", χωρίς ποτέ να φτάνουν να επιτελούν τον σκοπό για τον οποίο δίνονταν, πέρα από κάποια ψίχουλα κι αυτά σε στοχευμένους προορισμούς...

Υπάρχει η κυβέρνηση η οποία σαν βασική γιατρειά βλέπει την επιδρομή στην τσέπη μισθωτών και συνταξιούχων. Και από ότι φαίνετα η επιδρομή αυτή δεν έχει τελειώσει.
Έρχεται τώρα η αντιπολίτευση και λέει η λύση βρίσκεται στην τόνωση της οικονομίας και όχι στη μείωση των μισθών. Πώς όμως λέει να τονωθεί η οικονομία όταν θα έχεις μια κοινωνία άφραγκων και πεινασμένων πολιτών. Σωστό ακούγεται. Απαντάει η κυβέρνηση, θα τονώσουμε την οικονομία αλλά πρέπει πρώτα να βάλουμε τάξη στο μαγαζί και αυτό θα μας πάρει τρία χρόνια. Λέει η αξιωματική αντιπολίτευση, εγώ όλα αυτά θα τα έλυνα σε δεκαοχτώ μήνες χωρίς να ακουμπίσω μισθωτούς και συνταξιούχους...Καλά αυτό το προσπερνάμε σαν ανέκδοτο...

Η ουσία είναι ότι δεν ξέρω ποιόν οικονομολόγο και ποιά συνταγή να πιστέψω όπως και ότι τη μία μου φαίνεται ότι η κυβέρνηση κάτι πάει να κάνει με μύριες αντιδράσεις κι από το εσωτερικό της και από την άλλη βλέποντας ότι τα πράγματα δεν βελτιώνονται και ότι έρχονται χειρότερα...

Ώρα να επαληθεύσουμε τη φράση των πολλών (την λένε αλλά δεν την πιστεύουν), ότι δεν είμαστε πρόβατα. Να επιβεβαιώσουμε στον εαυτό μας και να δείξουμε στους γύρω μας ότι δεν είμαστε κλειδωμένα μυαλά κολλημένα σε αναμνήσεις του παρελθόντος, αλλά σκεφτόμαστε και αποφασίζουμε για το δικό μας συμφέρον την κάθε στιγμή.

Τώρα που κόπηκαν και τα ρουσφέτια (όσο κόπηκαν τουλάχιστον τα πιο χοντροκομμένα) μπορούμε ακόμη πιο εύκολα να ξεμπλοκαριστούμε από το κλείδωμα και την υποστήριξη άλλων συμφερόντων. Ώρα να δούμε μόνο το δικό μας συμφέρον.

Η χώρα αλλάζει, ο κόσμος αλλάζει, η ανθρωπότητα αλλάζει. Εμείς θα μένουμε κλειδωμένοι στο μακρινό παρελθόν;