ΧΩΡΙΣ ΣΤΗΡΙΓΜΑΤΑ...

Πώς γίνεται κανείς υπάκουο παιδί, χωρίς να σηκώνει κεφάλι;

Υπάρχει ένας σίγουρος τρόπος. Η μέθοδος της ανασφάλειας.

Τον αναγκάζεις να περιέλθει σε ανασφαλή ή ακόμη και σε φοβική θέση και τον λαλείς όπως θέλεις.
Πώς θα το πετύχεις; Ας δούμε την πορεία του Ελληνα τα τελευταία χρόνια για να το διαπιστώσουμε.
Ο Ελληνας είχε χρήματα στην άκρη για την κακή στιγμή. Του αφαιρέθηκαν όμως, με το τέχνασμα του Χρηματιστηρίου. Εξανεμίστηκε το κομπόδεμα της ώρας ανάγκης. Εχασε το ένα στήριγμα.

Ταυτόχρονα ήρθαν τα χαμηλά δάνεια και το πλαστικό χρήμα των καρτών και μπήκε ένα φέσι σε όλα τα νοικοκυριά σχεδόν. Ολα τα νοικοκυριά είναι υπερχρεωμένα. Δεν πρέπει φυσικά να ξεχνάμε την αγορά αυτοκινήτου με αιώνιες δόσεις, καθώς και την αγορά ηλεκτρικών και άλλων συσκευών που τα έπαιρνες σήμερα και τα πλήρωνες την άλλη δεκαετία...

Ηρθαν και τα μνημόνια, τα "κουρέματα", οι έξτρα φόροι, για να πάρουν ότι απόμεινε. Με μόνο ελάχιστα χρήματα για όπως - όπως επιβίωση, πώς να πληρώσει κανείς τα χρέη στις τράπεζες, πώς να είναι εντάξει στις υποχρεώσεις του έναντι του κράτους;

Ήρθε και το γερό χτύπημα στο τελευταίο θεμέλιο που είναι το σπίτι. Χωρίς δουλειά, με χρέη να σε κυνηγάνε σε τράπεζες και Εφορίες, και με τον κίνδυνο να χαθεί και η στέγη, φτάνεις στο στάδιο του πανικού, της απελπισίας.

Θα μας οδηγήσουν να εγκαταλείψουμε την ιδέα του "δικού μας σπιτιού". Ισως κάποιος απορεί για τους Γερμανούς παράδειγμα που οι 8 στους 10 δεν έχουν δικό τους σπίτι, αλλά νοικιάζουν. Ωραία, και ποιός κατέχει τα σπίτια; Ποιά εταιρεία είναι πίσω από αυτά; Και αυτή δεν έχει ιδιοκτήτες; Αυτούς γιατί τους συμφέρει να έχουν σπίτια προς ενοικίαση κι όχι τον Γερμανό πολίτη;

Αν χάσουμε και το τελευταίο προπύργιο της ασφάλειάς μας, τότε δεν θα έχουμε στον ήλιο μοίρα. Μπήκαμε σε μονόδρομο και εκεί μας ελέγχουν εύκολα.

Χάσαμε την δυνατότητα επιστροφής; Οδηγούμαστε στο τέρμα του δρόμου χωρίς την δυνατότητα αντίδρασης;

Η ανασφάλεια λοιπόν είναι ο καλύτερος τρόπος να ελέγξεις τον οποιονδήποτε. Ακόμη και οι ειδήσεις, συνειδητά ή ασυνείδητα παίζουν αυτό το παιχνίδι. Δημιουργούν ανασφάλειες. Καταπνίγουν και τις τελευταίες σκέψεις επιθυμίας και αντίδρασης δημιουργώντας μια και μόνη σκέψη: όλα είναι πια μονόδρομος που πρέπει να διαβούμε...

Ο μονόδρομος έγινε τούνελ και μέσα στο τούνελ πάψαμε να επιθυμούμε. Ελπίζουμε μόνο, που σημαίνει ότι περιμένουμε μόνον ένα θαύμα. Πάψαμε να πιστεύουμε στην δύναμή μας. Πάψαμε να πιστεύουμε στον εαυτό μας. Δεν πιστεύουμε πουθενά.

Ποιος ωφελείται από την ανασφάλεια μας;

ΣΧΟΛΙΚΟΣ & ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΣ ΕΚΦΟΒΙΣΜΟΣ...

Δεν θα αναφερθώ σε σημερινές μορφές σχολικού εκφοβισμού, που έφτασε να περιλαμβάνει και τα εργαλεία της σύγχρονης τεχνολογίας (e-mail, sms, facebook), για κόντρες λιγότερο ή περισσότερο σοβαρές μεταξύ μαθητών και σχολείων...

Θα θυμηθώ τα πρώτα μαθητικά μου χρόνια, που και τότε εκδηλώνονταν το ίδιο φαινόμενο, που ποτέ δεν έλλειψε όπως δείχνουν τα πράγματα...

Από τότε που ήμουν 7 - 8 στις πρώτες τάξεις του δημοτικού και πήγαινα στο σχολείο με μαχαίρι στην τσέπη και με οδηγίες από τον γέρο μου που να το καρφώσω και πως να το γυρίσω για να ξεκοιλιάσω όποιον μου κολλούσε στην αυλή...

Δεν χρειάστηκε να το χρησιμοποιήσω, αρκεί που το είχα μαζί μου και το ξέρανε, για να μην ασχολούνται πολύ μαζί μου, συνεχίζοντας όμως να ξεσπούν σε άλλους απροστάτευτους. Πάντα το οποιοδήποτε όπλο δημιουργεί σεβασμό κι αποτροπή, είτε ο αντίπαλος είναι 15 χρονών, είτε 35, είτε 55, είτε 85 και πάντα ο άοπλος θα είναι το σίγουρο θύμα, πάει και τελείωσε, νόμος της ζωής!

Και θα το έκανα χωρίς πολύ δισταγμό σε όποιον τολμούσε να με σπρώξει εσκεμμένα και με δόλο, να με κοροϊδέψει, να με πετραδίσει για την πλάκα του, να μου πάρει τη δραχμή που είχα για το κουλούρι μου, ή να θέλει να με δείρει κιόλας αποπάνω, πράγματα και καταστάσεις που δεν ήταν καθόλου σπάνια σε ώρα διαλλείματος...

Όπου βρισκόμασταν εμείς οι μικρότεροι μαζί με τους "μεγάλους" που στην πέμπτη κι έκτη τάξη έφταναν 15 - 16 - 17 χρονών κι ακόμη μεγαλύτεροι μερικοί, κάνοντας μερικά χρόνια σε κάθε τάξη, τότε που λειτουργούσαν οι κανόνες του σχολείου για ικανούς προβιβασμού και στάσιμους για σειρά ετών κυριολεκτικά...

Τότε που 6χρονος συνομήλικος μας "ταραξίας" κάθιζε για ώρες κλειδωμένος από τη νηπιαγωγό στη αποθήκη παρέα με τους ποντικούς στο σκοτάδι, μέχρι να δεήσει να τον περιλάβει ο διευθυντής του σχολείου με τη βέργα να τον περιποιηθεί όπως του χρειαζόταν τα χέρια και τα πόδια πριν τον παραδώσει στον κηδεμόνα του με πλήρη αναφορά στα πεπραγμένα του...

Όταν είχαμε κληρονομική έχθρα τα παιδιά (και ορισμένοι δάσκαλοι εκατέρωθεν) του 3ου σχολείου με κείνα του 4ου που είμασταν στο ίδιο προαύλιο μα σε διαφορετικά μέρη κι αλλίμονο αν κάποιο παιδί βρισκόταν σε λάθος τόπο την λάθος ώρα και γινόταν αντιληπτό από τον "εχθρό"...

Άστε τους πόλεμους μεταξύ παιδιών δοαοφρετικών μα όμορων γειτονιών, που αρκετές φορές κατάληγαν σε άγριους ξυλοδαρμούς και μετά σε πράξεις αντεκδίκησης και όλα καλά για την κοινωνία...

Τα χρόνια τα όχι και τόσο μακρινά, 70΄ς ήταν, που μεγαλώναμε κι ακούγαμε στα σπίτια μας για το απαγορευμένο τετράγωνο γύρω από τον παλαιό "Δαίδαλο" με τον ψηλό μαντρότοιχο και τα στρατιωτικά τόλ στην αυλή, όπου ο ενδοσχολικός μύθος ήθελε να μην τολμά να περάσει γυναίκα νέα κι ωραία εν ώρα διαλλείματος και σχολασμού, ή παπάς, ή κάποιος που νάξεραν οι μαθητές πως ήταν πούστης τότε γκέι σήμερα...

Αν περνούσε κι αν έφευγε χωρίς κουρελιασμένη γενετήσια αξιοπρέπεια από τους κρεμασμένους στον τοίχο 13χρονους  - 15χρονους της κατωτέρας ή 16 - 20ρηδες της μέσης σχολής, που το πρώτο πράγμα που μάθαιναν κι έκαναν ήταν να φτιάχνουν στον τόρνο δίκοπες λεπίδες, να τυλίγουν ένα φαρδύ λάστιχο στο μέρος που προοριζόταν για λαβή και να τα κουβαλούν συνέχεια μαζί τους καρφώνοντας ο ένας τον άλλο σε κάθε ευκαιρία στον χώρο της σχολής ή στους σινεμάδες τα βράδια, που οι συνετοί μαθητές και νοικοκύρηδες απόφευγαν να βρεθούν μαζί τους...

Τρομάζετε με την σημερινή κοινωνική βία όπως ευκαιριακά εκδηλώνεται σε κάποιον αδέσποτο αράπη διαρρήκτη ή τσαντάκια ή σπανιότερα σε κάποιον μεθύστακα;

Για μάθετε τι τραβούσε ο Παντελής ο Μπαλαμπάκος (μορφή των παλαιών Χανίων που τον πρόφτασα εν ζωή) από την στιγμή που έβγαινε από το σπίτι του για να πάει οπουδήποτε σέρνοντας τα πόδια του, πόσες εκατοντάδες "Χανιώτικα σαλπίσματα" του έριχναν κάθε μέρα μικροί - μεγάλοι παντού όπου εμφανιζόταν, πόσα γιαούρτια ή νερά έτρωγε συχνά καταπρόσωπο και πόσες φορές τον έριχναν κάτω με καλαπόδια και κλωτσιές ή τον σήκωναν στα χέρια μερικοί άντρες και τον πετούσαν στη θάλασσα στο λιμάνι για πλάκα, πράξεις που ήταν αποδεκτές και γινόταν από όλη σχεδόν την τοπική κοινωνία, επειδή ο Παντελής που ήταν κανονικός πολίτης, ψήφιζε σε όλες τις εκλογές, έγγαμος για χρόνια ώσπου πέθανε η πρώτη γυναίκα του και πάρει αυτός μια άλλη γραφική στα γεράματα του, δούλευε σκουπιδιάρης στον δήμο με μισθό και δικαιώματα όπως οι υπόλοιποι εργάτες κι όχι παντελώς ξεπεσμένος, έπινε λίγο παραπάνω κρασί όποτε είχε ευκαιρία και ήταν άβουλος ν΄αντιδράσει δυναμικά όταν τον μότσαραν έτσι...

Καθημερινή κατάσταση τα παραπάνω συνδεδεμένα στενά με τη ύπαρξη του, μαρτύριο που κράτησε δεκαετίες από τα εφηβικά του χρόνια μέχρι το τέλος της μίζερης ζωής του σε προχωρημένα γεράματα παρά τα παθήματα του...

Σήμερα που οι ευαισθητούληδες σκούζουν για δήθεν κοινωνική βία προς τάχα "ανήμπορους", έχουν εδώ και χρόνια εξαληφθεί τέτοιες καταστάσεις και ο κάθε περιθωριακός έχει περισσότερα προνόμια και παροχές από τους λοιπούς πολίτες και φτάνει να κάνει ότι θέλει ανενόχλητοςκι αλώβητος, ακόμη και να κυκλοφορεί με κουδούνια όπως ένας συγκεκριμένος κάποια χρόνια τώρα, ας τολμούσε να περάσει στα 70΄ς από σχολείο, γυμνάσιο, φροντιστήριο, καφενείο, ταβέρνα, μηχανουργείο ή σιδεράδικο να δει τι θα τραβούσε....

ΤΑΛΑΙΠΩΡΙΑ ΚΑΙ ΜΕΙΟΨΗΦΙΕΣ...

Χρόνια τώρα για να μη πούμε δεκαετίες, οι απεργίες σε πολλούς κλάδους εργαζομένων αποφασίζονταν από τους παρόντες στις γενικές συνελεύσεις. Που κατά κανόνα, δεν αποτελούσαν ποτέ μια έστω σχετική πλειοψηφία...

Συνήθως οι παρόντες αποτελούσαν και τις σκληρές εμπροσθοφυλακές των κομμάτων της αντιπολίτευσης κάθε φορά, ΝΔ ή ΠΑΣΟΚ με τους μαϊντανούς του ΚΚΕ και του ΣΥΡΙΖΑ..

Ανάλογα με το ποιο κόμμα κυβερνούσε αλλά και ποιοι κομματικοί συσχετισμοί υπήρχαν στη Βουλή, αυτές οι λεγόμενες και «δυναμικές» μειοψηφίες ήταν σε θέση με το τέχνασμα της ψηφοφορίας, να κηρύξουν νόμιμα απεργίες, ή να προβούν σε καταλήψεις δημόσιων χώρων.

Με οποιοδήποτε αίτημα, όχι κατ' ανάγκη συνδικαλιστικό, και χωρίς κανένα τίμημα για τις πράξεις τους που είχαν σαν αποτέλεσμα την ταλαιπωρία του κόσμου και ποτέ των κυβερνώντων, που τους άφηναν να κάνουν τα νούμερα τους για όσο χρονικό διάστημα ήθελαν οι συνδικάλες που τάχα συνεδρίαζαν κι "έπαιρναν αποφάσεις" ...

Ο περί συνδικαλιστικών ελευθεριών νόμος της πρώτης κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ (1264/1982) παρείχε το δικαίωμα στους συνδικαλιστές για τα πάντα. Ταλαιπωρώντας και τους πάντες, αφού με τον φυσικά δημιουργούμενο κοινωνικό αυτοματισμό λόγω απεργίας, δηλαδή τη σύγκρουση συμφερόντων διαφόρων κοινωνικών ομάδων, επικρατούσε σύγχυση στην κοινωνία. Και ο ισχυρότερος κέρδιζε!

Σήμερα η χώρα χρειάζεται έναν άλου τύπου, υγιέστερο και απόλυτα αντιπροσωπευτικό συνδικαλισμό.
Κυρίως δε οι αποφάσεις, για φλέγοντα και καίρια εργασιακά θέματα, να μη παίρνονται από ορισμένες οργανωμένες μειοψηφίες. Κάτι που αντίκειται τόσο στην έννοια της δημοκρατικότητας, αλλά και της αντιπροσωπευτικότητας των αποφάσεων.

Η τωρινή κυβέρνηση δείχνει αποφασισμένη να προχωρήσει, έστω κα με τις αντιρρήσεις των εταίρων της, μέχρι τα τέλη του 2013 στην αλλαγή του σχετικού νόμου. Κάνοντας πιθανόν ολιγόμηνο διάλογο με τις συνδικαλιστικές οργανώσεις.

Οι βασικοί άξονες των αλλαγών αφορούν στον τρόπο κήρυξης μιας απεργιακής κινητοποίησης, στη σύσταση - συγκρότηση των συνδικαλιστικών οργανώσεων, στην οργάνωση και προσαρμογή του Συνδικαλιστικού κινήματος στα νέα δεδομένα, και στην επαναφορά του θεσμού της ανταπεργίας ('lock out'). Φυσικά θα επανεξετασθεί το status των αδειών και των δικαιωμάτων των συνδικαλιστών.

Το θέμα πάλι είναι αν το πολιτικό μας σύστημα είναι έτοιμο, πλην της κοινωνίας που μάλλον είναι ώριμη, να δεχθεί μια τέτοια αλλαγή.

Ο συνδικαλισμός μέχρι σήμερα ήταν το δεξί χέρι των κομμάτων: για παροχές, για δημιουργία ρετιρέ παροχών και προνομίων σε εκλεκτούς, για δυναμικές κρούσεις με τον αντίπαλο, για μπάχαλο κ.λπ.

Για να δούμε...

"ΑΡΙΣΤΕΡΟ" ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΜΕΤΡΟ...

Ουσιαστικά αυτό που παίχτηκε τις τελευταίες ημέρες ήταν μια σύγκρουση ανάμεσα στην κυβέρνηση και στον συνδικαλιστικό τσαμπουκά.

Βεβαίως και το πολιτικό σύστημα έχει ευθύνες για το τέρας που δημιούργησε στο δημόσιο με τις προσλήψεις από το παράθυρο και τους τεράστιους μισθούς.

Υπάρχουν υπάλληλοι στο μετρό απόφοιτοι δημοτικής εκπαίδευσης, που αμοίβονται περισσότερο από ένα πανεπιστημιακό στη βαθμίδα του επίκουρου καθηγητή, ή ακόμη και του αναπληρωτή καθηγητή. Ανθρωποι με πανεπιστημιακή μόρφωση και με μεταπτυχιακούς τίτλους σπουδών λαμβάνουν λιγότερα από τη νεαρή που κόβει τα εισιτήρια στο μετρό. Να μη μιλήσουμε για τους μηχανικούς του μετρό, με τις ολλαπλάσιες αμοιβές από έναν καθηγητή του πολυτεχνείου.

Γιια να είμαστε δίκαιοι, μία ανάγνωση της έκθεσης Ρακιντζή θα δείξει πόσο βλακωδώς κινήθηκαν κάποιοι υπουργοί την πενταετία 2004-2009 διορίζοντας ανθρώπους με τη μόρφωση που ανέφερα παραπάνω, οι οποίοι άνθρωποι είχαν καταθέσει βιογραφικά με εμπειρία σε "τοποθέτηση τεντών" και άλλα φαιδρά για να γίνουν οδηγοί συρμών και άλλα κουφά. Λάρισα και Κομοτηνή είχαν γίνει μεγάλες μετρομάνες...

Σύμφωνα με τα στοιχεία για το μισθολογικό κόστος ο μέσος μικτός μισθός στο μετρό είναι 3.083 ευρώ, στον ΗΣΑΠ 4.095 ευρώ και στο Τραμ 2.200 ευρώ. Πουθενά σε καμιά ιδιωτική εταιρεία δε δίνονται τόσα χρήματα. Κι όμως, όλοι παντού υφίστανται την κρίση και τις περικοπές χωρίς να πλήττεται το κοινωνικό σύνολο και να ταλαιπωρούνται εκατομμύρια πολίτες...

Εκτός από τα Ελληνικά ΜΜΜ ως τώρα, που επιτέλους η κυβέρνηση πήρε λίγο δραστικά μέτρα. Η ουσία είναι ότι σταματά η ταλαιπωρία των εκατομμυρίων κατοίκων της πρωτεύουσα αλλά και η οικονομική αιμορραγία των συγκοινωνιακών εταιρειών, με τους χιλιάδες τζαμπατζήδες όμως.
Αν δείξει την ίδια αποφασιστικότητα σε όλα τα κρίσιμα ζητήματα που έχει μπροστάκαι τις νέες ταραχές - απεργίες που ετοιμάζουν άλλοι γνωστοί συνδικάλες. Το θέμα του εκβιασμού του κοινωνικού συνόλου απο οργανωμένες μειοψηφίες πρέπει να αντιμετωπιστεί απαξ και δια παντός...

H κατασκευή και οι επεκτάσεις του ΜΕΤΡΟ χρηματοδοτούνται σε ποσοστό που κυμαίνεται από 43 έως και 50% από την Ευρωπαική Ένωση και την Ευρωπαική Τράπεζα Επενδύσεων.
Η θέση της Ανταρσύα είναι έξοδος από την ΕΕ.

Και στο ΜΕΤΡΟ-που η ΕΕ χρηματοδοτεί κατά 50%  πρόεδρος των "εργαζομένων" είναι υποψήφιος του περιθωρικού αποκόμματος Ανταρσύα, πρώην Πασόκος...

Αυτή είναι η Αριστερά, το ήθος της και η κίβδηλη αγωνιστικότητα της.

Μια ζωή με τα λεφτά των άλλων, μια ζωή βολεμένοι ψευτοεπαναστάτες.

Είναι κορυφαίοι αυτοί οι αριστεροί σε αυτά. Κατά βάθος καταδικάζουν το καπιταλισμό, μετά όμως απαιτούν υψηλότατες αμοιβές, και το δικαίωμα να ταλαιπωρούν εκατομμύρια συνανθρώπους τους με εκ' περιτροπής απεργίες, ώστε να αμείβονται εναλλάξ...

Η επιβολή μιας μικρής μερίδας που κάποιοι τους δώσανε μια θέση ευθύνης και εξυπηρέτησης εκατομμυρίων συνανθρώπων τους, και αυτοί με το έτσι θέλω επιχειρούν να εκμεταλλευτούν τη θέση τους προς ίδιον όφελος ...

Πάντα βεβαίως εις βάρος του λαού, αφού ποτέ κανένα "αφεντικό" δεν ταλαιπωρήθηκε από τα καμώματα τους...

Αλλά η πλάκα τελείωσε. Όποιος θέλει ν' αναφέρεται σε κοινωνικούς αγώνες, δε δικαιούται πλέον να παρουσιάζεται ως φτηνός σφετεριστής και κακομοίρης συμφεροντολόγος.

Θα πρέπει να είναι συνεπής και διατεθειμένος για προσωπικές θυσίες, έτοιμος να υπερασπιστεί το ΣΥΝΟΛΙΚΟ δίκαιο και συμφέρον...

ΜΕΤΑ ΤΗ ΔΙΑΔΗΛΩΣΗ...

Γράφτηκε σε διάφορα ντόπια και ξένα μέσα ενημέρωσης ότι οι παράλογες απαιτήσεις της τρόικας, εκτός από τη σκοπιμότητα που έχουν, πηγάζουν κι από ένα ακόμη γεγονός.

Ότι δηλαδή η κοινωνική αντίδραση δεν είναι τόσο μεγάλη. Ο κόσμος δε βγαίνει στους δρόμους για να φωνάξει όπως βγαίνει στην Ισπανία και την Πορτογαλία και μάλιστα με πολύ λιγότερα μέτρα που έχουν ανακοινωθεί εκεί...

Να κατέβει να διαδηλώσει μαζικά, ειρηνικά και πιεστικά ώστε να δείξει και στους Ευρωπαίους ηγέτες που συνεδριάζουν στις Βρυξέλλες, ότι οι Έλληνες είναι εδώ, είναι πληγωμένοι, ζητούν αλλαγή της πολιτικής λιτότητας αλλά πάνω απ' όλα είναι όρθιοι. Όσες θυσίες κι αν έχουν κάνει παραμένουν όρθιοι και κανείς δεν τους υποχρεώνει να σκύψουν.

Ε, λοιπόν ιλιάδες πολίτες κατέβηκαν στον δρόμο κι εδώ χθες, για να διαδηλώσουν ενάντια στα νέα αλλά και τα παλαιότερα μέτρα που έχουν γεννήσει και πολλαπλασιάζουν καθημερινά το κοινωνικό αδιέξοδο.

Με κλειστά σχεδόν τα πάντα, για πρώτη φορά τα τελευταία χρόνια. Γιατί το αδιέξοδο που έρχεται αφορά όλους.

Τέρμα η καπήλευση από τους γνωστούς ευαίσθητους αριστερόστροφους συνδικαλιστές των λαϊκών αγώνων που καλούσαν να αγωνιστεί ο λαός για τα δικά τους προνόμια.

Τώρα ήρθε ο καιρός να πάρει ο κόσμος την κατάσταση στα χέρια του. Να απομονώσει τους βολεμένους συνδικαλιστές, τους "μπαχαλάκηδες" και των δύο άκρων αλλά και τους πολιτικούς που συμμετέχουν σε τέτοιες φάσεις κι όλο πίνουν νερό στο όνομα του λαού αλλά πάντα με γεμάτες τσέπες, όπως τους άλλους, που "καταδικάζουν" μετά τα έκτροπα.

Το ερώτημα είναι αν ο πολιτικός κόσμος και κυρίως όσοι έχουν την ευθύνη της διακυβέρνησης από καίριες θέσεις, αφουγκράζεται τα προβλήματα της κοινωνίας.

Προς το παρόν πάντως μας έχει πείσει ότι έχει αφτιά μόνο για τους δανειστές...

ΕΝΑ ΠΡΑΜΑ ΤΗ ΦΟΡΑ, ΓΙΑ ΚΑΛΟ...

ην περασμένη εβδομάδα μεταδόθηκε ότι μια πιθανή αιτία του πολύνεκρου δυστυχήματος στην Ελβετία με θύματα παιδιά ήταν η προσπάθεια του οδηγού του λεωφορείου να αλλάξει το cd, ενώ διέσχιζε μια σήραγγα.

Ετσι μια απλά φαινομενικά κίνηση ρουτίνας πολλών οδηγών στοίχησε παιδικές ζωές.

Το ίδιο συμβαίνει και στην εθνική οδό, όταν η προσπάθεια κάποιων οδηγών να επιδείξουν την δήθεν "πολυ-λειτουργικότητα" τους επιδεινούμενη από την ταχύτητα, οδηγεί σε θανατηφόρα ατυχήματα.

Ο κίνδυνος από τη φυσιολογική μας αδυναμία να επιδείξουμε πολυ-λειτουργικότητα επιδεινώνεται, αν συνυπάρχει το σύνδρομο ελλειμματικής προσοχής.

Σχετικές έρευνες δείχνουν ότι αυτή η σύγχρονη τάση αποκαλύπτει την αδυναμία μας επεξεργασίας πολλών πληροφοριών, τις ελλείψεις μας και τους θανάσιμους κινδύνους που ελλοχεύουν εξ αιτίας της.

Ενας ορισμός της πολυ-λειτουργικότητας είναι η ικανότητα ενός ατόμου να ασχολείται με μια σειρά δραστηριότητες ταυτόχρονα, χωρίς η μια να φαίνεται ότι η μια επηρεάζει την άλλη.

Ετσι παρατηρούμε ανθρώπους που οδηγούν στο κέντρο της πόλης να μιλάνε στο κινητό τους, ενώ ταυτόχρονα ακούνε μουσική από το ηχοσύστημα του αυτοκινήτου τους, χαιρετάνε γνωστούς τους, στα φανάρια ρίχνουν κλεφτές ματιές στην εφημερίδα, στέλνουν μηνύματα ή απλά φλερτάρουν. Γενικά προσπαθούν να ζουν σε πολλά επίπεδα ταυτόχρονα...

Ο καθημερινός χρόνος του είναι σε ανεπάρκεια, έτσι η λύση της ταυτόχρονης εκτέλεσης πολλών εργασιών φαίνεται να είναι για αυτούς η μόνη λύση...

Τα μειονεκτήματα της συνήθειας να κάνουμε 2 ή 3 πράγματα ταυτόχρονα έχουν τεκμηριωθεί από πολλές έρευνες.

Ετσι πχ ένας απόλυτα φυσιολογικός μαθητής που κατακλύζεται από ήχους και εικόνες ενώ ισχυρίζεται ότι μελετά, δεν καταφέρνει να κάνει τίποτα. Κατ' αρχήν αδυνατεί να ξεχωρίσει τις άσχετες πληροφορίες επειδή η μνήμη εργασίας του πλημμυρίζει από ερεθίσματα και δεν μπορεί να τα επεξεργαστεί. Η συνήθεια των σημερινών μαθητών να έχουν μια τηλεόραση ανοικτή, να ακούν δυνατή μουσική, να στέλνουν μηνύματα, να είναι στο facebook, ενώ προσπαθούν να γράψουν ή μελετήσουν είναι καταστροφική για την πρόοδό τους.

Δεύτερο έλλειμμα είναι η αδυναμία αποτελεσματικής εστίασης αυτών των δήθεν πολυ-λειτουργικών ατόμων με αποτέλεσμα να μην ολοκληρώνουν τις εργασίες τους.

Τρίτο μειονέκτημα είναι η χρονική υστέρηση που έχουν στο να περνάνε από την μία κύρια δραστηριότητα στην άλλη.

Η ικανότητα της ανθρώπινης μνήμης στην επεξεργασία πληροφοριών δεδομένων και καταστάσεων είναι περιορισμένη, ιδιαίτερα σε κατάσταση άγχους, κούρασης και ψευδοκοινωνικότητας. Σε έρευνα διαπιστώθηκε ότι οδηγοί που μιλάνε στο κινητό τους ή στέλνουν μηνύματα χάνουν το 50% της παρατηρητικότητας τους.

Δεν τα καταφέρνουν όλοι, αφού μόνο το 2.5% του πληθυσμού είναι πολυ-λειτουργικοί.

Ετσι οι μικροσυγκρούσεις, οι διαπληκτισμοί, το άγχος, τα λάθη, η απροσεξία, η μη παρατήρηση είναι καθημερινές σκηνές.

Ας θυμούνται λοιπόν:

"Αν ένας άνδρας προσπαθεί να οδηγεί ένα αυτοκίνητο με ασφάλεια ενώ ταυτόχρονα φιλάει μια γυναίκα, ε, τότε μάλλον το φιλί του είναι ψεύτικο"!
Αλμπερτ Αϊνστάιν

ΟΜΙΛΟΥΣΕΣ ΚΕΦΑΛΕΣ...

Ένα από τα πιο αποκρουστικά δημόσια θεάματα, είναι οι πολυπράγμονες τύποι που μιλούν το τελευταίο διάστημα για την κρίση και υποδεικνύουν λύσεις. Είναι ένας κύκλος προσώπων που κινούνται στον δημόσιο χώρο ως παρατηρητές και σχολιάζουν τα πάντα. Μιλούν με στόμφο για «μέτρα που είναι αναγκαία», για «θυσίες που πρέπει να κάνουμε όλοι», για «ευελιξία και μείωση τους κόστους παράγωγης» για «υποχρεώσεις έναντι των εταίρων που πρέπει να τηρηθούν».

Κατά κανόνα είναι οι μόνοι που δεν θα έπρεπε να ομιλούν γι αυτά τα θέματα- τουλάχιστον με το ύφος της αυθεντίας που χρησιμοποιούν οι περισσότεροι. Αν όχι για κανέναν άλλο λόγο τουλάχιστον γιατί δεν έχουν ιδέα για την ουσία όσων θίγουν. Πόσο ηθικό είναι να μιλάς για τα προβλήματα των άλλων όταν εσύ σε καμιά περίπτωση δεν τα υφίστασαι; Ή ακόμη χειρότερα όταν εσύ τα έχεις προκαλέσει, ή συνέβαλες στη δημιουργία τους, αν δεν επωφελήθηκες κιόλας;

Πολιτικοί, δημοσιογράφοι, οικονομικοί παράγοντες, ακόμη και ορισμένοι βολεμένοι συνδικαλιστές, μιλούν για πράγματα που δεν τους αφορούν. Οι ίδιοι δεν ζουν με τους χαμηλούς μισθούς που θα γίνουν χαμηλότεροι. Ούτε περιμένουν τις ισχνές συντάξεις που θα γίνουν ισχνότερες. Οι περισσότεροι δεν έχουν παιδιά στο δημόσιο σχολείο. Έχουν δρομολογήσει ήδη την εκπαίδευση των βλαστών τους από το καλό ιδιωτικό σχολείο στο καλό ξένο πανεπιστήμιο. Οπότε όταν μιλούν για το μέλλον τον παιδιών, δεν εννοούν το ίδιο πράγμα με τους υπόλοιπους.

Επίσης δεν καταφεύγουν στις ουρές και το συνωστισμό του δημόσιου νοσοκομείου όταν αρρωστήσουν, άλλα στην πολυτέλεια της ιδιωτικής κλινικής. Δεν περιμένουν στη λαϊκή αγορά να περάσει η ώρα για να πέσουν οι τιμές και να ψωνίσουν για την οικογένεια. Σιτίζονται μεσημέρι βράδυ σε ακριβά εστιατόρια όπου οι τιμές κατ' άτομο ξεπερνούν τα δυο ημερομίσθια του μέσου εργαζόμενου. Και φυσικά δεν κυκλοφορούν ποτέ με τα δημόσια μέσα μεταφοράς.

Μπορούν όλοι αυτοί να καταλάβουν τι σημαίνει να μειώνεται ένας μισθός κατά 50 ευρώ έστω το μήνα; Έχουν συναίσθηση της αβεβαιότητας και της αγωνίας του οικογενειάρχη που τα μετράει και δεν του βγαίνουν για να καλύψει στοιχειώδεις ανάγκες; Μπορούν να μπουν στην ψυχολογία του ανέργου που κτυπάει πόρτες και δεν του ανοίγουν; Ξέρουν τι λένε όταν πετάνε αψήφιστα ότι οι απολύσεις είναι αναγκαίες;

Κακά τα ψέματα. Όταν δεν ζεις ένα πρόβλημα δεν μπορείς και να το χειριστείς, ακόμη και αν είσαι καλοπροαίρετος. Πόσο μάλλον που οι περισσότεροι από αυτούς που αγορεύουν για τη σωτηρία της οικονομίας και την ανταγωνιστικότητα δεν είναι. Αντίθετα οι ίδιοι είτε αδιαφορούν στην πραγματικότητα, είτε ευθύνονται για πολλά από τα θέματα που σχολιάζουν σήμερα. Αν καταρρέει η χώρα είναι γιατί και οι ίδιοι έβαλαν το χέρι τους.

Είναι προτιμότερο να σιωπούν από το να παριστάνουν τους ειδήμονες και τους σωτήρες. Τουλάχιστον να δείξουν ότι συναισθάνονται ότι δεν είναι εποχή για αρλουμπολογιες εκ του ασφαλούς.

ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ...

Ένα από τα θετικά στοιχεία που αναδύεται από αυτήν την κρίση είναι η φιλαλληλία και αλληλεγγύη που φαίνεται να δημιουργείται ανάμεσα στα μέλη της κοινωνίας μας.


Εκεί όπου υποχωρεί το καταρρέον κράτος έρχεται η ανθρώπινη, η ατομική ή ομαδική πρωτοβουλία να αναλάβει δράση.


Η αλληλεγγύη είναι πρωτόγνωρη ανάμεσα στους πολίτες, όπως είναι και πρωτόγνωρη η υποβάθμιση της ζωής μεγάλων κοινωνικών ομάδων. Η μιζέρια, η φτώχεια, η ανημποριά που επιβάλλει το μνημόνιο και τα απανωτά χαράτσια της κυβέρνησης, δημιούργησε μια κατάσταση απερίγραπτη.


Το κίνημα αλληλεγγύης ξεκινά από τα σχολεία, διαχέεται στην κοινωνία από μη κυβερνητικές οργανώσεις και αναπτύσσεται δυναμικά από μικρές ομάδες ατόμων που παίρνουν πρωτοβουλία. Αν και λόγω ενθουσιασμού φτάνουν να το παρακάνουν, με το να υποθάλπουν τον κάθε ένα ανεξαιρέτως κατάστασης, ανάγκης κι εθνικότητας, πράγμα που αυτουπονομεύει τη διάρκεια και το μέλλον της ίδιας της πρωτοβουλίας, τα διαθέσιμα λεφτά δεν φτάνουν για όλους και για πάντα...


Αλληλεγγύη δεν είναι μόνον ένα πιάτο φαγητό. Είναι και η βοήθεια σε ανήμπορα ηλικιωμένα άτομα, είναι η δωρεάν διδασκαλία σε μαθητές που δεν μπορούν να πληρώνουν φροντιστήρια. Είναι η προσφορά φαρμάκων, η παροχή ρουχισμού ή άλλων ειδών. Είναι η οικονομική ή ψυχολογική στήριξη άστεγων, απελπισμένων ή αρρώστων.



Υπάρχουν και οι "αλληλέγγυες" προθέσεις της κυβέρνησης με εξαγγελίες φιλανθρωπικού χαρακτήρα που δύσκολα υλοποιούνται και φτάνουν στους αποδέκτες.


Πρώτα σε εξαθλιώνω, σε αφήνω χωρίς δουλειά κι ύστερα έρχομαι ως φιλάνθρωπος να σου πετάξω ένα κομμάτι ψωμί ως φιλοδώρημα.


Αυτό που χρειάζονται όμως οι άνθρωποι είναι δουλειά κι αξιοπρέπεια κι όχι να εξαρτώνται από τη "φιλανθρωπία" μιας κυβέρνησης που τους οδηγεί στην ανεργία, τη φτώχεια και την απόγνωση.

Πραγματική λύση θα είναι να σταματήσουν τα χαράτσια, να ξεκαθαρίσουν οι κόπροι από το δημόσιο, να δοθεί δουλειά ή ευκαιρία να επιχειρήσουν σε όλους τους ικανούς πολίτες...

Η κρίση θα μας οδηγήσει τελικά να κάνουμε επιλογές ουσίας. Έφτασε ο καιρός να αλλάξουμε τρόπο ζωής.

Και ν' αγωνιστούμε για μια κοινωνία που θα δημιουργεί δουλειές πρώτα για όλους τους πολίτες της και μετά τους ξένους, που δε θα πληρώνουν οι φτωχοί χαράτσια για να σώζονται οι τράπεζες.

ΜΕΤΡΑ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΑ...

Κανονικά τα μέτρα που εξαγγέλθηκαν την περασμένη βδομάδα από τον αντιπρόεδρο και υπουργό Οικονομικών έπρεπε να είναι το διάγγελμα της κυβέρνησης προς τους πολίτες για τη διακυβέρνηση της χώρας δυο χρόνια νωρίτερα.

Οι ανακοινώσεις του υπουργού Οικονομικών είναι αναμφισβήτητα οδυνηρές για την πλειοψηφία των Ελλήνων των οποίων αλλάζουν τη μοίρα προς το χειρότερο, μετά τις υποσχέσεις για δίκαιη μοιρασιά των χρημάτων που (δεν) υπήρχαν.

Για μια ακόμη φορά από την πλευρά της κυβέρνησης προβάλλεται ο κίνδυνος της χρεοκοπίας της χώρας, κίνδυνο για τον οποίο όμως κανένα από τα κόμματα που κατακρίνουν την πολιτική της δεν μιλεί για τρόπο αποφυγής της στις ανακοινώσεις του.

Το ερώτημα είναι αν υπάρχουν λύσεις; Οι γνωρίζοντες λένε ότι υπάρχουν, αρκεί η κυβέρνηση και γενικότερα η πολιτική ηγεσία του τόπου να τις επιδιώξουν.

Οσα είπε προχθές ο υπουργό Οικονομικών θα συναντούσαν τότε πιθανότατα την αποδοχή περισσότερων πολιτών και θα αποδεικνύονταν αποδοτικότερα στο διάστημα μέχρι σήμερα. Οι δραματικές ανακοινώσεις του υπουργό Οικονομικών για τα μέτρα που αποφασίστηκαν στο Υπουργικό Συμβούλιο, συναντούν σήμερα την πλήρη άρνηση των κομμάτων της αντιπολίτευσης, τα οποία επιτίθεται στην κυβέρνηση μιλώντας για ισοπέδωση της κοινωνίας και εξόντωση των λαϊκών στρωμάτων.

Γι' αυτό οι μεγάλες πολιτικές δυνάμεις του τόπου πρέπει μέχρι τις επόμενες εκλογές να συνεργαστούν και να προσπαθήσουν από κοινού να επαναδιαπραγματευθούν το μνημόνιο και το μεσοπρόθεσμο, για να περισώσουν ό,τι μπορούν από την καταρρέουσα χώρα. Αυτό όμως προϋποθέτει ότι οι προσωπικές φιλοδοξίες ηγετών και στελεχών καθώς και οι προσωπικές κομματικές στρατηγικές θα παραμεριστούν.

Όλαοι τώρα ρίχνουν τις ευθύνες στα λάθη, τις υπαναχωρήσεις και τις αστοχίες των κυβερνητικών πολιτικών, αλλά ταυτόχρονα κανένα τους δεν κάνει αναφορά σε συγκεκριμένες γνωστοποιημένες προτάσεις και δικές του πολιτικές πέραν από την παρότρυνση των πολιτών να πυκνώσουν τις δικές του τάξεις εγκαταλείποντας το κυβερνητικό στρατόπεδο.

Τραμπάλα χωρίς αποτέλεσμα και νόημα, αφού θα επαναληφθεί αργότερα αντιστρόφως...

Για αρχή το δύσκολο είναι να μειωθεί η κατεστημένη γραφειοκρατία που είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα για την ανάπτυξη. Αυτό όμως συνοδεύεται από απολύσεις, άρα ομοψηφεί κάνουν πως το ξεχνάνε.

Αλλά οι μετακινήσεις των ψηφοφόρων από κόμμα σε κόμμα δεν έχουν καμιά χρησιμότητα αν δεν εφοδιάζουν μια παράταξη με τη δύναμη να κυβερνήσει και να εφαρμόσει τις πολιτικές εξόδου από την κρίση. Αν έχει τέτοιες πολιτικές.

Και από ότι φαίνεται κανένα από τα υπάρχοντα κόμματα δεν έχει...

ΑΥΤΗΝ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΘΕΛΟΥΜΕ;

Τελικά αυτή την κοινωνία θέλουμε;

Μια κοινωνία που αργά αλλά σταθερά μετατρέπει τον άνθρωπο σε ένα αναλώσιμο μηχανισμό ευτελούς αξίας; Μια κοινωνία που αιμορραγεί οικονομικά επειδή μερικές συμμορίες αδίστακτων πολιτικών εδώ και μια σειρά ετών καταρρακώνουν την εθνική και προσωπική αξιοπρέπεια;

Το θέμα είναι πως έστω κι αν "δεν τα φάγαμε μαζί" είμαστε τώρα μαζί συνένοχοι με την ανοχή και την παθητικότητά μας σε αυτό που εξακολουθούμε να επιτρέπουμε να μας συμβαίνει...




Ναι είμαστε συνένοχοι γιατί συντηρησαμε αυτην την κατάσταση, γιατί αποδεχτήκαμε σιωπηρά την κατασπατάληση του δημοσίου χρήματος, γιατί δεχτήκαμε ή ανεχτληκαμε τις πελατειακές σχέσεις, γιατί τελικά αποφασίσαμε να είμαστε υπήκοοι και όχι πολίτες της χώρας μας.

Είμαστε συνένοχοι και για την ανοχή και για την παθητικότητα μας και γιατί επιλέγουμε δια της ψήφου μας να μας βγάλουν απο την κρίση τα ίδια πρόσωπα που μας έβαλαν σ αυτήν.

Για ένα παρελθόν που κατασκευάστηκε πίσω από την πλάτη μας, στα ρετιρέ της εξουσίας, στα κότερα και στα τζετ ορισμένων ευνοημένων μεγαλοεργολάβων, καναλαρχών και λοιπών "συμμοριών της ημέρας", σε συνεργασία με τους ίδιους ανθρώπους που τότε είχαμε επιλέξει να κυβερνούν και σήμερα δήθεν αγωνιούν για το μέλλον της Ελλάδας.

Τώρα μπήκε το ΔΝΤ και ζητά τα χαμένα χρήματα πίσω...Έφτασε η ώρα της πληρωμής...

Εκτοπίζεται η όποια Ελληνική κυβέρνηση και άλλοι πλέον κυβερνούν τη χώρα μας.

ΤΕΛΙΚΑ "ΔΙΚΑΙΩΘΗΚΑΝΕ" ΚΙ ΑΥΤΟΙ...

Μια χούφτα λαθραίοι και παράνομοι κάνανε τελικά ένα ολόκληρο κράτος να υποκύψει. Που ενώ δηλώνονταν ετοιμοθάνατοι, όταν τους ήρθαν τα αίσια νέα σε χρόνο μηδέν σηκώθηκαν ζωντανοί και ζωηροί, αφού ανέκτησαν τις δυνάμεις τους με θαύμα κι άρχισαν να πανηγυριζουν έξαλλα...

Ηταν μία υπόθεση που δοκίμασε για καιρό τα αντανακλαστικά της Ελληνικής κοινωνίας. Ξεκίνησε με την κατάληψη της Νομικής και ολοκληρώθηκε στο κτίριο της Υπατίας.

Για μια ακόμη φορά η κυβέρνηση διαπραγματευτηκε με μια κοινωνική ομάδα που εκβίαζε, για μια ακόμη φορά αποδείχθηκε κατώτερη των περιστάσεων. Για άλλη μια φορά αποδεικνύεται ότι οι νόμοι στην Ελλάδα δεν έχουν κανένα νόημα και το μόνο που μετράει είναι η εκβιαστική διαπραγμάτευση για έναν σκοπό...

Οι δημοσκοπήσεις αλλά και οι ενδεικτικές σταχυολογήσεις έδειξαν ότι σε κανένα σημείο η κοινή γνώμη των πολιτών δεν βρέθηκε δίπλα στους μετανάστες. Αντιθέτως η μεγαλύτερη μερίδα της εξέλαβε την απεργία πείνας ως ακραίο εκβιασμό για την απόδοση εξωπραγματικής λύσης σε ένα από τα πιο ακανθώδη προβλήματα της Ελληνικής κοινωνίας.

Πάνω στην τραγωδία της ζωής χιλιάδων φτωχών ανθρώπων μπορούν να συνυπάρξουν αλληλέγγυοι, αλλά και πρόθυμοι για σπέκουλα. Που φτάσανε να βγάζουν και ειδικές ταξιδιωτικές οδηγίες για την Ελλάδα. Κανένας δεν θέλει να φανταστεί τι θα είχε συμβεί αν χανόταν μια ζωή, ποιες θα ήταν οι συνέπειες της τραγωδίας στο ταλαιπωρημένο σώμα της κοινωνίας μας, όπου μόνο οι αριστερές φωνές ακούγονται και φαίνονται σε "αγώνες" και ούτε οργανωμένη δεξιά ούτε άλλο αντίβαρο υπάρχει ακόμη...

Που έπρεπε ήδη να υπάρχει και ν' αντιδρά στις συνθήκες που ζούμε τον τελευταίο χρόνο, όπου πια δεν αρκούν τα δελτία τύπου και οι ανακοινώσεις από την ζεστασια του σαλονιού. Δεν μπορεί η Ν.Δ, η ΔΥΣΗ και η λοιπή δεξιά, (ακόμη κι αυτή η σκληρότερη που δεν ιδρύθηκε ακόμη) σήμερα να φέρεται ως σκυλάκι του καναπέ, να σιωπά επί της ουσίας και να περιμένει την επιβράβευση από τους πολίτες σε αυριανές εκλογές...

Μέσα στα αιτήματα για νομιμοποίηση και ίσα δικαιώματα πουθενά δεν ανέφεραν οι απεργοί πως πρέπει να καταγγέλλονται και να καταδικάζονται με αυστηρά πρόστιμα και ποινές φυλάκισης όσοι Έλληνες εργοδότες απασχολούν παράνομα αλλοδαπούς, εφόσον υπάρχουν ντόπιοι άνεργοι στις ίδιες δουλειές. Ούτε κουβέντα επίσης για κείνους τους Έλληνες πολίτες που τους στοιβάζουν 10 και 20 άτομα σε δωμάτια της κακιάς ώρας και μάλιστα τους βάζουν να πληρώνουν ενοίκιο με το κεφάλι;

Το πακέτο των προτάσεων της κυβέρνησης οδηγεί μετά από συμπλήρωση οκταετίας στη χώρα, σε νομιμοποίηση της παραμονής των μεταναστών με σχετική υπουργική απόφαση.

Επίσης προβλέπει τη δυνατότητα μετακίνησης στις χώρες προέλευσης τους με βάση το καθεστώς ανοχής, καθώς και τη δυνατότητα να παραταθεί επ' αόριστον το καθεστώς της εξάμηνης ανοχής, έως ότου συμπληρώσουν τα χρόνια (και τις προϋποθέσεις) που απαιτούνται για τη νομοιμοποιήσή τους.

Το λογικό είναι να δοθεί χρόνος και να εξεταστούνε μια μία οι περιπτώσεις, όσοι πληρούν τις προυποθέσεις να μείνουνε οι υπόλοιποι να πάρουνε τον δρόμο που ορίζουν οι νόμοι της χώρας. Αν υπήρχαν νόμοι αυστηρότεροι και δεν είχαμε αυτή τη γύμνια και την άγνοια, θα μπορούσαμε να ζήσουμε αρμονικά με τόσους ξένους όσους χρειάζεται η οικονομία μας, με σωστή επιλογή, αξιολόγηση και συγκεκριμμένο χρόνο παραμονής.

Όπου το κράτος και η πολιτεία θα φροντίσει να παρέχεται μόρφωση, προστασία, κοινωνική πρόνοια και ίσες ευκαιρίες σε όλους τους τίμιους και εργατικούς ανθρώπους και αντίστοιχα να σωφρονίζονται ή να αποκόπτονται από τον κοινωνικό ιστό της Ελληνικής κοινωνίας τα κακοποιά στοιχεία ανεξαρτήτως φυλής, θρησκεύματος και λοιπών πεποιθήσεων.

Τώρα αν κάποιος θέλει μελλοντικά να εκμεταλευτεί ανάλογες καταστάσεις και να έχουμε πάλι καταλήψεις κλπ ελπίζω η όποια κυβέρνηση να είναι έτοιμη να δράσει ποιο άμεσα και αποτελεσματικά την επόμενη φορά. Να σχεδιάσει ένα ρεαλιστικό θεσμικό πλαίσιο που να δίνει μια λύση στο ζήτημα.

Μένει να μάθουμε αν η περιπέτεια θα ξεχαστεί ή σύντομα θα δωθεί το έναυσμα για νέες κινητοποιήσεις αυτού του είδους.

Τώρα δεν θα παραξενευτώ καθόλου αν αύριο ξεκινήσει νέα απεργία πείνας των επόμενων αιτούντων λαθρομεταναστών οι οποίοι δεν έχουν δουλέψει ούτε ώρα σε κανέναν, για να τους δώσουμε ταυτότητα και ΑΦΜ και πιθανώς και ταμείο ανεργίας...

ΣΧΕΔΙΟ ΦΥΓΗΣ...

Η χώρα μας, που είναι πλούσια χώρα, με δυνατό τουρισμό, ναυτιλία, φυσικούς πόρους, καλό κλίμα και χώμα για αγροτική παραγωγή, εργατικούς πολίτες, καλή γεωγραφική θέση θα μπορούσε να ειναι από τις πιο δυνατές χώρες παγκοσμίως.

Είχαμε διαμορφώσει μια νοοτροπία καταναλωτική, μια νοοτροπία καλοπέρασης σύμφωνα με την απλή λογική και τη δυνατότητα που μας έδινε η οικονομική κατάσταση που για αρκετά χρόνια φαινόταν να διαμορφωνόταν όλο και προς το καλύτερο.

Αλλά το στραβό μας το κεφάλι δεν μας το επέτρεψε και σήμερα είμαστε οι επαίτες της Ευρώπης.

Οι πειραματισμοί και ο λαϊκισμός κατέστρεψαν ένα ολόκληρο λαό. Ο πρωθυπουργός καλείται τώρα να πάρει πρωτοβουλίες άμεσα και να κόψει τον γόρδιο δεσμό. Τώρα και όχι αύριο, διότι αύριο θα είναι πλέον αργά για μια κοινωνία που φθίνει δραματικά όχι μόνον οικονομικά αλλά κυρίως ηθικά.

Το 2010 όμως το μνημόνιο άρχισε γενικά να μας μαζεύει όλους, τα πράγματα στριμώχτηκαν άγρια και συνεχώς αυξάνεται η πίεση στον δημόσιο τομέα και στον ιδιωτικό.

Αυτό που ακόμα δεν έχω δεί είναι ένα σχέδιο για το πού θέλει να πάει αυτή η χώρα. Να διαλέξουμε που θέλουμε να είμαστε άριστοι και να εξάγουμε και τι θέλουμε να εισάγουμε. Που θέλουμε να είναι η χώρα το 2020 και να δώ ένα σχέδιο για το πώς θα πάμε εκεί.

Η κρίση είναι μεν οικονομική - πολιτική αλλά και κοινωνική - πνευματική και ηθική. Πάνω στην αμεριμνησία των πολιτών και την αφροσύνη των πολιτικών, για να μην πούμε και στην υστεροβουλία, την ιδιοτέλεια και τη δολιότητά τους, χτίστηκε το κατάλληλο πειραματικό πεδίο για τις διεθνείς αγορές. Εδώ θα δοκιμαστούν οι στρατηγικές τους για την αφαίρεση των κεκτημένων εργασιακών δικαιωμάτων ολόκληρου του αιώνα, γιατί εδώ οι αντιρρήσεις θα είναι μικρές λόγω της υπερχρέωσης και της δεινής θέσης της χώρας. Εδώ είναι το πρόγραμμα - πιλότος, για όλη την Ευρώπη.

Επομένως είναι αφέλεια να πιστεύει κανείς ότι η κρίση είναι μόνο Ελληνική. Η Ελλάδα επιλέχτηκε κι έγινε πεδίο δοκιμών λόγω του εξαχρειωμένου και χρεοκοπημένου πολιτικού συστήματος, των πελατειακών σχέσεων, του ρουσφετιού, της αδιαφάνειας και της αδικίας.

Χρειαζόμαστε ένα σχέδιο και μια δυνατή ομάδα να το εκτελέσει.

Αφενός να αλλάξουμε ως άνθρωποι σταματώντας να ψάχνουμε μαγικούς τρόπους συνέχισης του "κακού ευδαιμονισμού", αφετέρου να αναζητήσουμε λύση έξω από το υποθηκευμένο και ακινητικό πολιτικό σύστημα. Μόνον με όρους κινήματος μπορεί να έλθουν λύσεις έξω από την Ελληνική αφασική αριστερά ή τη διαχειριστική σοσιαλδημοκρατία.

Αν βρεθεί πολιτικός να το εμπνευστεί, να το τεκμηριώσει και να πείσει πως θα το υλοποιήσει. Αλλιώς...

ΣΤΡΑΓΓΑΛΙΣΜΟΣ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΩΝ...

Χριστουγενιάτικο μεσημεριανό τραπέζι στον κήπο με τη ζέστη να μην αντέχεται.

Σε αντίθεση με την παγωμάρα στις κουβέντες των ανθρώπων, όπου το κύριο αντικείμενο της συζήτησης ήταν η οικονομική κρίση. Έκδηλη η κατήφεια και η απαισιοδοξία για το μέλλον. Πρόσωπα σκυθρωπά, φοβισμένα, με την αγωνία έντονα ζωγραφισμένη. Δάνεια, εισφορές, πιστωτικές κάρτες, ενοίκια, λογαριασμοί, εφορία, τέλη κυκλοφορίας κλπ.

Είναι άδικο, χυδαίο και ανήθικο να καταδικάζεται μια ολόκληρη κοινωνία σε εξαθλίωση για να σωθούν πέντε τράπεζες και να πλουτίζουν οι διαχειριστές τους. Οι τράπεζες σώζονται και οι πολίτες πεθαίνουν . Η εμμονή του κράτους στα γνωστά μέτρα δεν ωφέλησε σε τίποτε . Δεν πολλαπλασιάτηκε το χρήμα των τραπεζών ώστε το κράτος να εισπράξει. Το κράτος δεν προσπάθησε καμμία μέριμνα για του πολίτες τους εξαπάτησε και τους οδήγησε ή τους οδηγεί στην εξαθλίωση.

Το κράτος μαζεύει λεφτά από φόρους για να πληρώνει τους δανειστές της χώρας, η κοινωνία πορεύεται καταναλώνοντας αγαθά που στην πλειοψηφία τους είναι εισαγώμενα,το ισοζύγιο τραχουσών συναλλαγών παρά την οξύτατη ύφεση βρίσκεται στο 10% του ΑΕΠ, οι τράπεζες δεν δανείζουν αφού δεν έχουν ρευστότητα και μιας και δεν μπορούμε να τυπώσουμε χρήμα, περνάμε σε κατάσταση απενταρίας...

Άνθρωποι περικόπτουν ότι μπορούν. Κάτι που στο παρελθόν αποτελούσε εξαίρεση και δείγμα αυτοσυγκράτησης έχει γίνει συνηθισμενη πραγματικότητα. Θέλουν δεν θέλουν τώρα έτσι κάνουν.

Δε με απασχολεί ο εξορθολογισμός των δημοσίων οικονοικών που θα γινόταν καλύτερα και με άλλους τρόπους, με απασχολεί ο εξανθρωπισμός της πολιτείας.

Αλήθεια έχει σκεφτεί κανένας στα σοβαρά τι θα απογίνουν οι άνθρωποι, όχι αυτοί που βολεύτηκαν και χάνουν ένα μέρος μόνο του εισοδήματος τους μα οι υπόλοιποι, οι περισσότεροι εκ των οποίων έχουν μικρές επιχειρήσεις ή γραφεία και θα χάσουν ότι κατάφεραν να φτιάξουν;

Ξέρετε με τι θα βρεθούν αντιμέτωποι από εδώ και στο εξής;

- Θα μείνουν χωρίς εισόδημα να καταναλώσουν και αυτό θα επιτείνει περαιτέρω την ύφεση της οικονομίας με αποτέλεσμα να μείνουν στο περιθώριο και εκτός οικονομικής δραστηριότητας κλάδοι ολόκληροι.

- Θα είναι πρακτικά αδύνατον να ανταποκριθούν στις παρελθούσες, τρέχουσες, αλλά και τις μελλοντικές υποχρεώσεις τους.

- Θα τους κυνηγάνε οι τράπεζες, απειλώντας με κατασχέσεις των όποιων περιουσιακών στοιχείων τους έμειναν.

- Θα τους κυνηγάει το Δημόσιο για ληξιπρόθεσμα χρέη.

- Θα τους κυνηγάνε τα ασφαλιστικά ταμεία για "βεβαιωμένες εισφορές".

- Θα καταχωρηθούν στον Τειρεσία» οπότε στο μέλλον η προσφυγή σε δανεισμό θα είναι αδύνατη.

- Θα μείνουν ανασφάλιστοι, οπότε θα οξυνθεί το πρόβλημα των ταμείων.

- Θα βρεθούν όλοι αντιμέτωποι με την ποινική δικαιοσύνη καθότι οι ασφαλιστικές εισφορές, οι ακάλυπτες επιταγές και τα ληξιπρόθεσμα χρέη είναι και ποινικά αδικήματα.

- Θα αδυνατούν να κάνουν οποιαδήποτε επαγγελματική δραστηριότητα διότι δεν θα έχουν ασφαλιστική και φορολογική ενημερότητα, άρα δεν θα μπορούν να θεωρούν βιβλία.

Προβλήματα ανάλογα υπάρχουν σε πολλές κοινωνικές ομάδες, με κοινό στοιχείο την έλλειψη του χρήματος, κάτι που στραγγαλίζει κάθε δημιουργική δράση.και στο παρόν και στο μέλλον...

Αν δεν το έχουν ήδη συνειδητοποιήσει, δημιουργούνε μια γενιά νεόπτωχων, που δεν έχει συνηθίσει ούτε περίμενε τέτοια κατρακύλα και δεν θα μπορεί να ανταποκριθεί ούτε στα στοιχειώδη.

Πόσο ρεαλιστική είναι η ελπίδα; ακόμη να μην καταρρεύσει η κοινωνία, ακόμη και η οικογένεια (εάν υπάρχει) και προσαρμογή είτε με φυγή στην επαρχία και τις αγροτικές δουλειές για επιβίωση (εάν υπάρχει σαν εναλλακτική λύση) είτε με μεταναστευση (που όμως δεν συνίσταται ούτε αποτελεί λύση, τα ίδια κι αλλού)...

ΜΕΤΑ ΤΟ ΞΥΛΟ...

Το πρόβλημα είναι ποιος έδειρε έναν βουλευτή (το ποιος ήταν ο βουλευτής μικρή σημασία έχει);

Ή το ζήτημα είναι ότι η πλειοψηφία της ελληνικής κοινωνίας δείχνει ανοχή ή κατανόηση σε αυτό το φαινόμενο.

Από τους λίγους της προηγούμενης κυβέρνησης που είχαν ήπιους τόνους, δεν προκαλούσαν, δεν ούρλιαζαν στα τηλεπαράθυρα. Από τους λίγους που είχε άποψη, μιλούσε απλά και είχε παραδεχτεί μερικά απο τα πολλά σφάλματα και παραλείψεις της κυβέρνησης του...

O Χατζηδάκης έχει προσφέρει στην χώρα κατιτίς. Δεν είναι σαν αυτούς τους ψευτοκουλτουριάρηδες, βολεμένους σε δημόσιο οφίκιο, αυτοαποκαλούμενους αριστερούς που μόνο λόγια, θεωρίες και ταραχές εκ του ασφαλούς είναι.

Έτυχε να πέσει στα χέρια αντίπαλων συνδικαλιστών που χάσανε τον κόσμο τους και τα προνόμια με τις μεταρρυθμίσεις που σταθερά προωθεί αυτή η κυβέρνηση και απόφευγε να κάνει η προηγούμενη.

Η χρήση βίας αποτελεί πάγια και συνήθη πρακτική στην Ελλάδα για αρκετά χρόνια τώρα, γιατί σας εντυπωσιάζει το τελευταίο γεγονός με θύμα τον παραπάνω;

Συμμορίες "φιλάθλων" ξεσπούν σε οποιονδήποτε και οτιδήποτε βρίσκεται στον δρόμο τους, είτε χάσει είτε κερδίσει η ομάδα τους.

Κόμματα και "κινήματα" με μονοψήφιο ή άντε διψήφιο αριθμό υποστηρικτών καίνε τακτικά την Αθήνα για να επιβληθεί η άποψη τους.

Μαθητές καταλαμβάνουν και σπάνε σχολεία για καλαμπούρι, ενώ πάνε στα φροντιστήρια υπάκουα ακόμη και τις Κυριακές.

Φοιτητικές συμμορίες- παρατάξεις με την αρωγή πρόθυμων διδασκόντων κλείνουν τα πανεπιστήμια και προπηλακίζουν οποιονδήποτε τολμά να μπει στον δρόμο τους. Ή να προωθήσει κάποιες αλλαγές που θίγουν τα κατεστημένα τους.

Συμβασιούχοι καταλαμβάνουν δημόσιους χώρους για να απαιτήσουν το βόλεμα τους.

Αγρότες κόβουν τους δρόμους όποτε δεν έχουν σοδειά, λες και είναι το χωράφι τους.

Μαϊμού ναυτεργάτες απαγορεύουν συχνά την επικοινωνία χιλιάδων κάτοικων των νησιών.

Αριστεροί και δεξιοί γείτονες να μαλώνουν για το ποιος "αρχηγός" λέει καλύτερα ψέμματα.

Αν πας να υπερασπιστείς την πατρίδα σου οι αριστεροί σε λένε εθνικιστή.

Αν πας να υπερασπιστείς κοινωνικό κράτος και βοήθεια στους ασθενέστερους οι δεξιοί σε λένε κουμούνι.

Αν πεις να διαμαρτυρηθείς για την μετανάστευση και την παιδεία εμφανίζονται οι πολυπολιτσμικοί και σε λένε φασίστα.

Και άλλα πολλά τόσο γνωστά σε όλους μας...

Η κοινωνία μας χρειάζεται μια βαθιά αλλαγή υπεύθυνα έστω και δυσάρεστα μέτρα. Όχι θεωρίες που σκοπό έχουν να καλύπτουν την ανικανότητα της δήθεν αριστεράς να προτείνει εφικτές λύσεις...

Αυτά τα απαράδεκτα μπορούν να συμβούν όταν καθημερινώς ακούμε για ανυπακοή για αντίσταση, πάρτε τους με τις πέτρες, κάψτε τους όλους, δεν αναγνωρίζουμε το Σύνταγμα και τόσα άλλα εμπρηστικά συνθήματα.

Η Ελληνική κοινωνία δεν αντιδρά, έχει εξουδετερώσει ο κυρίαρχος μεταπολιτευτικός αριστερός λαϊκισμός τα αντανακλαστικά της απένατι στην βία και μπερδεύει το θράσος των τραμπούκων με την επαναστατική λαϊκή οργή...

ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ ΚΑΙ ΥΠΟΥΛΑ ΔΙΕΘΝΗ ΣΧΕΔΙΑ...

Υπάρχει μεγάλη ανισοκατανομή του πλούτου στον πλανήτη και ενώ πολλοί άνθρωποι λιμοκτονούν άλλοι όχι μόνο ζουν με χλιδή αλλά και εκμεταλλεύονται ασύστολα τους αδυνάτους.

Τα μεγάλα διεθνή συμφέροντα ελέγχουν την παγκόσμια παραγωγή αγαθών και διατηρούν μία ανισότητα πλούτου που τους εξασφαλίζει τη διατήρηση της δικής τους υπεροχής και ισχύος. Η σχεδιαζόμενη από τους εξουσιαστές παγκοσμιοποίηση έχει αυτόν ακριβώς το σκοπό και τα εμπόδια που αντιμετωπίζουν στην υλοποίηση των σχεδίων τους είναι οι ιδιαιτερότητες των λαών όπως η γλώσσα, η ιστορία, ο πολιτισμός και η θρησκεία τους, όλα κείνα δηλαδή που τους συγκροτούν και τους διατηρούν ως έθνη και κράτη.

Ένα από τα μέσα που έχουν επιστρατεύσει για να μηδενίσουν τα έθνη κράτη, να ομοιο-γενοποιήσουν τους λαούς και να τους μετατρέψουν σε μία άμορφη μάζα είναι και η λαθρομετανάστευση, που την εφαρμόζουν χρόνια τώρα και στην Ελλάδα.

Ουσιαστικά αυτή αποτελεί εισβολή αλλοφύλων - αλλοθρήσκων και εντελώς διαφορετικής κουλτούρας ανθρώπων στο έδαφος μας. Παλαιά οι εισβολείς έρχονταν οπλισμένοι και τους αντιμετωπίσαμε στον Μαραθώνα, στις Θερμοπύλες και στη Σαλαμίνα, δημιουργώντας σελίδες δόξας στην ιστορία και τον πολιτισμό μας, σήμερα που έρχονται ξυπόλυτοι τους ανοίγουμε διάπλατα τις κερκόπορτες για να διέλθει ο Δούρειος Ίππος με το όνομα δήθεν της αγάπης και της αλληλεγγύης των λαών...

Σαν παράδειγμα θα αναφέρω μόνο την Ινδία και το Πακιστάν όπου ζουν περίπου δύο δισεκατομμύρια εξαθλιωμένων ανθρώπων.
Δέκα εκατομμύρια από αυτούς, όσοι είναι δηλαδή όλοι οι Έλληνες στην Ελλάδα, αποτελούν το 0,5% του πληθυσμού των χωρών αυτών. Εάν αυτοί έλθουν στην Ελλάδα θα παραμείνει στην εξαθλίωση το υπόλοιπο 99,5% και η ανακούφιση που θα έχουν οι παραμένοντες στις χώρες αυτές θα είναι μηδαμινή. Όμως τα δέκα αυτά εκατομμύρια ερχόμενα στην Ελλάδα θα την διαλύσουν όχι μόνο οικονομικά αλλά ακόμη γλωσσικά, πολιτισμικά, εθνικά και θρησκευτικά...

Εάν κάποιοι "ιδεολόγοι" θέλουν πράγματι να δείξουν ουσιαστική αγάπη προς τους φτωχούς και τους εξαθλιωμένους της γης και δεν είναι βαλτοί να καταστρέψουν την ίδια τους την χώρα, θα πρέπει να πολεμήσουν εκείνους που κρατούν αυτούς τους ανθρώπους σε εξαθλίωση μέσα στην ίδια τους τη χώρα. Στην Ινδία π.χ. υπάρχει μία τάξη από βαθύπλουτους ανθρώπους που ελέγχουν την βιομηχανία και τις εξαγωγές της χώρας, των οποίων ο πλούτος του καθενός υπερβαίνει κατά πολύ τον πλούτο όλης της Ελλάδας και θα μπορούσαν να βοηθήσουν ουσιαστικά τους συμπατριώτες τους με αναδιάρθρωση των κοινωνικών τάξεων και δικαιότερο καταμερισμό των παραγομένων αγαθών.

Το γεγονός ότι οι σχεδιαστές της παγκοσμιοποίησης επιμένουν να στέλνουν εξαθλιωμένους στην Ελλάδα, δείχνει άμεσα ότι δεν αποσκοπούν στη βελτίωση των συνθηκών διαβίωσης των ανθρώπων του πλανήτη αλλά χρησιμοποιούν μερικούς από αυτούς ώστε με το πρόσχημα της δήθεν αγάπης και αλληλεγγύης να γίνουν τα μέσα αλλοίωσης των λαών και βαθμιαίας εξαφάνισης των εθνών κρατών.

Δυστυχώς εδώ στην πατρίδα μας εκτός από την περιθωριοποιημένη Αριστερά που σχεδιάζει το διεθνές προλεταριάτο και τον "κοσμοπολίτη" Πρωθυπουργό μας που επανειλημμένα έχει δηλώσει ότι πρέπει να θυσιάσουμε μέρος από τα εθνικά μας συμφέροντα υπέρ μίας παγκόσμιας κυβέρνησης και με την υπογραφή της δανειακής σύμβασης και του μνημονίου έχει παραχωρήσει τα κρατικά κυριαρχικά μας δικαιώματα σε ξένους, έρχεται τώρα και η Εκκλησία της Ελλάδος με τον σιωπηλό Αρχιεπίσκοπο να συμβάλει στην αλλοτρίωση μας, υποπίπτοντας στο αμάρτημα του συγκρητισμού (αυτοί τα βγάλανε και κείνα).

Εμείς από τους θεολόγους μάθαμε τι πάει να πει συγκρητισμός (συγκερασμός θρησκευτικών τάσεων) και να που τώρα η ίδια η Εκκλησία της Ελλάδος, υποτασσόμενη στην εξουσία, έρχεται σαν δεύτερος Σολομών να θυσιάσει στα είδωλα.

Οργάνωσε προχθές συναυλία στον Άγιο Παντελεήμονα των Αχαρνών μιας περιοχής που έχει μαγαρίσει από αδέσποτους νεαρούς τριτοκοσμικούς μουσουλμάνους προσκαλούσα όλη την διεφθαρμένη εξουσία, το κηφηναριό του μεγάρου μουσικής και τους πουλημένους "αηδούς" που έχουμε μάθει πια τόσα χρόνια, να προκαλέσουν το κοινό αίσθημα των κατοίκων που βιώνουν καθημερινά τη λαθρομετανάστευση και τα αποτελέσματα της που ανέφερα παραπάνω. Όλα αυτά με το ψευδώνυμο της αγάπης, της συμφιλίωσης και του πολυ-πολιτισμού, που ηχούν κενά λόγια για τους ανθρώπους που ζούνε εκεί, ντόπιους μα και ξένους.

Τι άραγε εξυπηρετούσε μια τέτοια συναυλία την στιγμή που οι κάτοικοι της περιοχής τρομοκρατούνται απο την ανεξέλεγκτη δράση εγκληματιών λαθρομεταναστών που δεν έχουν να χάσουν τίποτα και η κυβέρνηση έχει αφήσει ορθάνοιχτα τα σύνορα στον Έβρο;

[Όπως λένε παλαιοί Αθηναίοι, η συνοικία του Αγίου Παντελεήμονα ήταν παλιά μικροαστική και μεσοαστική συνοικία της Αθήνας, με τα καλύτερα σπίτια να είναι από την πάνω μεριά της Αχαρνών και την κάτω μεριά, μεταξύ Αχαρνών και Λιοσίων, πιο λαϊκή περιοχή.

Η συνοικία αρχικά υποβαθμίστηκε με τη φυγή πολλών μεσοαστών κατοίκων τη δεκαετία του 80, τη συνεπακόλουθη ενοικίαση διαμερισμάτων σε Αλβανούς και άλλους ανατολικοευρωπαίους μετανάστες, εντάξιμους όμως, τη δεκαετία του 90.

Η καταστροφή ήρθε με την έλευση των Αφγανών και των Σομαλών λαθρομεταναστών. Διάφοροι ασυνείδητοι αρπακολατζήδες συμπολίτες τους με την ανοχή των αρχών, τους νοικιάζουν διαμερίσματα με το κεφάλι και μένουν 10 -10 σε αυτά. Οι κάτοικοι δεν έχουν κανενα πρόβλημα με τους Αλβανούς και Πολωνούς που μένουν εκεί, οι οποίοι ειναι ενταγμένοι και όχι ξέμπαρκοι. Το πρόβλημα είναι οι Αφροασιάτες που κλέβουν και ληστεύουν και μαζεύονται έξω από κάτι περίεργα ιντερνετ καφέ και τηλεφωνεία].

Όταν οι Έλληνες πήγαιναν μετανάστες στη Γερμανία, το Βέλγιο, την Αμερική και την Αυστραλία τους εξέταζαν και στα δόντια εάν είναι ικανοί για δουλεία και τους έστελναν συστημένους να επανδρώσουν ανθρακωρυχεία, βαριές βιομηχανικές και κατασκευαστικές μονάδες αναπτυσσομένων χωρών. Σήμερα η Ελλάδα δεν έχει εκείνες τις παραγωγικές προϋποθέσεις για να δεχθεί τα στίφη των βαρβάρων που έρχονται δήθεν ως εργάτες. Αντί αυτού έχουμε φορείς και οργανώσεις που άρχισαν να μας κάνουν και μαθήματα πολυ-πολιτισμικότητας και να μας ζητούν να είμαστε "ανεκτικοί" στο κύμα των λαθρομεταναστών που μας στέλνει η Τουρκία...

Οι υποψήφιοι δήμαρχοι πήραν ήδη το μάθημα τους στις δημοτικές εκλογές στην περιοχή, μα φαίνεται πως το μήνυμα δεν έφτασε ακόμη εκεί που στάλθηκε...

Εάν και η επίσημη εκκλησία εθελοτυφλεί σε αυτόν Δούρειο Ίππο, τότε ας ανοίξει τους ναούς της να φιλοξενήσει τους άστεγους εισβολείς και να μην παραβιάζει τους οίκους των νοικοκυραίων που θέλουν να ζήσουν στον τόπο τους με τον τρόπο που μάθανε από τους πατεράδες τους...

Όπως είπε και ένα παπαδοπαίδι: Είχαμε δει τη σιωπή των αμνών, τώρα βλέπουμε και τη σιωπή των Ποιμένων στη σφαγή των Αμνών...

ΔΙΑΦΘΟΡΑΣ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΤΗΤΑ...

Από την επανάσταση του '21 και μετά που δημιουργήθηκε το σύγχρονο Ελληνικό κράτος, η πολιτική διαφθορά στην πατρίδα μας οργιάζει. Δεν είναι καθόλου υπερβολή να λέμε ότι το νεο-Ελληνικό κράτος είναι θεμελιωμένο στην πολιτική διαφθορά.

Παρόλη την έξαρση του φαινομένου όμως, έχουμε ελάχιστες τιμωρίες.

Μια άλλη καθαρά επίσης ελληνική παράμετρος, τουλάχιστον για την σύγχρονη εποχή, είναι ότι στην χώρα μας έχουμε "κοινωνικοποιήσει" την διαφθορά.

Δηλαδή ενώ στις σύγχρονες δυτικές χώρες, όπου επίσης η διαφθορά είναι τεραστίων διαστάσεων, το φαινόμενο περιορίζεται στα ψηλά άβατα της εξουσίας, στην Ελλάδα βλέπουμε ακόμη και κατώτερους και κατώτατους αξιωματούχους και κρατικούς λειτουργούς να μετέχουν σε ένα μεγάλο φαγοπότι. Στο οποίο συχνά προσπαθούν με διάφορες μεθόδους να κάνουν συνένοχο και τον λαό.

Και σε αρκετές περιπτώσεις μάλιστα με επιτυχία, αφού σε μια συναλλαγή όλοι οι μετέχοντες φταίνε εξίσου.

Η διαφθορά εμφανίζεται δύσκολος εχθρός. Εχει πλοκάμια παντού. Διαπλέκεται ακόμη και με τον ελεγκτικό μηχανισμό και έχει "εγκατασταθεί" στις συνειδήσεις πολλών νεο-Ελλήνων, με τρόπο που αγγίζει την ηθική της νομιμοποίηση.

Πρόκειται για μια τεράστια αλήθεια που νυχθημερόν ροκανίζει τα θεμέλια της κοινωνίας μας.

Η διαφθορά αποτελεί τροχοπέδη στην ανάπτυξη της χώρας κα η καταπολέμησή της αποτελεί εθνική υπόθεση.

Η ελληνική εκδοχή της διαφθοράς λοιπόν είναι εργαλείο εξωθεσμικών, εγχώριων και αλλοδαπών οικονομικών κέντρων και κέντρων εξουσίας, με σκοπό την οικονομική υποταγή της πατρίδας μας. Η διαφθορά δεν επέτρεψε στην πατρίδα μας να αποκτήσει αυτόνομη ανάπτυξη. Και ανάπτυξη σημαίνει θέσεις εργασίας, έσοδα για το κράτος, ευημερία και προκοπή.

Έχουμε ιδρύσει μια απίστευτη γραφειοκρατία η οποία εκμεταλλευόμενη την πολυνομία βασιλεύει:

- Για την ίδρυση μια Ανώνυμης Εταιρείας χρειάζονται δεκάδες άδειες, υπογραφές κι εγκρίσεις...

- Η εκλογή των καθηγητών στα πανεπιστήμια τα 20 τελευταία χρόνια αποτελεί πεδίο συναλλαγής κομματικοποιημένων φοιτητών και καθηγητών, με αντάλλαγμα πτυχία και μεταπτυχιακά σε άτομα που δεν τους πρέπει

- Οι πολεοδομίες - Οι εφορίες

- Η εύρεση κρεβατιού νοσηλείας σε νοσοκομείο, ή η εξασφάλιση προτεραιότητας σε εγχείρηση

- Το λαθρεμπόριο και παρα-εμπόριο κάτω από "τη μύτη των αρχών"

- Τα διπλώματα οδήγησης μετά πληρωμής και παρακάμπτοντας εξετάσεις

- Ο μηχανισμός υποσχέσεων - διορισμών - μεταθέσεων - συντάξεων μαϊμού και λοιπών παροχών, που κάθε βουλευτής διατηρεί στο πολιτικό του γραφείο, κλπ

- Η συνήθης διαδρομή (να μαθαίνεται όσοι άλλα νομίζετε) για διορισμό σήμερα είναι: την ώρα που εσείς ή τα παιδιά σας διαβάζουν και μαζεύουν χαρτιά για να δώσουν εξετάσεις στο δημόσιο, την ίδια ώρα κάποιο κομματόσκυλο προσλαμβάνεται 6μηνίτης εποχιακός σε κάποιο δήμο με ένα τηλεφώνημα από συγκεκριμένο γραφείο, στη συνέχεια με κάποιες "αγωνιστικές" ψευδοαπεργίες γίνεται συμβασιούχος αορίστου χρόνου, μετά παίρνει μια μετάταξη στη νομαρχία ή στη περιφέρεια, μετά σε κάποια άγνωστη υπηρεσία του ευρύτερου δημόσιου, και στη συνέχεια παίρνει την οριστική μονιμότητα του μέσω κάποιας οργανικής θέσης σε κάποιο υπουργείο. Ποιες εξετάσεις και ποιο ΑΣΕΠ; Αυτά είναι για τα κορόιδα...

Η βάση για μια αδιάφθορη πολιτεία θα πρέπει να είναι ο (μελλοντικά) αδιάφθορος πολίτης.

Για να υπάρξει αδιάφθορος πολίτης πρέπει να διαπαιδαγωγηθεί έτσι από αδιάφθορους παιδαγωγούς και η διαφθορά και ο διεφθαρμένος αξιωματούχος να απαξιωθούν κοινωνικά, να περιθωριοποιηθούν.

Η Ελλάδα θα συνεχίσει να είναι μια διεφθαρμένη χώρα για πολλά χρόνια ακόμα. Για να αλλάξει κάποτε (με την απόσυρση και τον βιολογικό θάνατο των γενιών που την εξέθρεψαν), θέλει θεσμούς που θα ελέγχουν τον παρασιτισμό, τις πελατειακές σχέσεις και την καθημερινή διαφθορά που έχει γίνει συνήθεια.

Μέχρι την στιγμή που ο πολίτης θα καταλάβει πως το συμφέρον της κοινωνίας συνολικά είναι μακροπρόθεσμα και δικό του συμφέρον και πως η διαφθορά αν και άμεσα μπορεί να τον εξυπηρετήσει μακροπρόθεσμα θα βλάψει και τον ίδιον και την κοινωνία μέσα στην οποία ζει ΟΛΟΙ θα συνεχίζουμε να ζούμε σε μια διεφθαρμένη κοινωνία...

ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΕΣ...

Καταγγελίες από ιδρυτικό μέλος του ΠΑΣΟΚ με μακρόχρονη θητεία στα κοινά, κατά την παραίτηση του από θέση που εκλέχτηκε άξια, αηδιασμένος απ΄ όσα συμβαίνουν εν όψιν περιφερειακών και δημοτικών εκλογών με υποψήφιους και κομματικά στελέχη.

Πολλές αιχμές:

Για "και μη στελέχη του ΠΑΣΟΚ που όντας στην ουσία ανεπάγγελτοι για δεκαετίες, πλούτισαν και απέκτησαν τεράστια ακίνητη περιουσία κατά την άσκηση των καθηκόντων σε θέσεις στις οποίες είχαν επιλεγεί δήθεν προς υπεράσπιση του συμφερόντων του 'Ελληνα πολίτη".

Για "εναλλαγή και διανομή πολιτικών ρόλων μεταξύ των ίδιων και των ίδιων γηρασμένων, όχι ηλικιακά αλλά αξιακά και ιδεολογικά, προσώπων που αρέσκονται, όπως είναι γνωστό τοις πάσι στα Χανιά, να παραμένουν στις θέσεις τους με εμμονή και να επιβάλουν ακόμη και τους λοιπούς, ακίνδυνους για τους ίδιους, συνυποψηφίους τους".

Για "φοβικά στελέχη του τοπικού και κεντρικού ΠΑΣΟΚ, λειτουργούσαν ως δούρειοι ίπποι".

Για "κομματικά στελέχη με πολυετή παρασιτοειδή δράση αλλά ανύπαρκτη κοινωνική και επαγγελματική πορεία επέλεξαν αχυράνθρωπους και φερέφωνα προκειμένου την επαύριον των εκλογών ο Νομός Χανίων να μην έχει φωνή και να κινείται στα πλαίσια της κομματικής νομιμότητας με παράλληλο στόχο την πρόσληψη στη θέση της βουλευτού προσώπου που δεν έχει προσφέρει τίποτα απολύτως στον τόπο".

Ανάλογα συμβαίνουν και στη ΝΔ που βρήκαν την ευκαιρία να χτυπήσει ο ένας τον άλλον, οι συνδυασμοί των υποψήφιων της διαιρέθηκαν σε κείνους που "έχουν μάθει να λειτουργούν ελεύθερα και περήφανα" και στους άλλους που προτίμησαν τώρα ν΄ακολουθήσουν την "κομματική νομιμότητα" κι αμφότεροι έχουν "διαφορετικό σχέδιο ανάπτυξης" για τον τόπο μας και θα προσπαθήσουν όπως μπορούν να μας το κάτσουν...

Βολές κι υπονοούμενα που ουδόλως θα μας απασχολούσαν, αν δεν είχαμε την ατυχία αύριο αναπόφευκτα κάποιοι από δαύτους να εκλεγούν και να καθορίζουν για τα επόμενα χρόνια το μέλλον μας με τις αποφάσεις και τις δράσεις τους...

Άντε επιτέλους να μάθουμε και κανένα όνομα των παραπάνω άχρηστων που φορτωθήκαμε εμείς όλοι που δεν μαντρωθήκαμε σε κόμματα κι αποκόμματα...

Και προπαντός πριν τις εκλογές, να έχουμε τα μέντια μας την ώρα της κάλπης!

MONO TO ΤΣΙΓΑΡΟ;

Το τσιγάρο βλαβερό μεν, δεν μπορεί όμως να δαιμονοποιείται και για όλα.

Υπάρχουν και άλλες αιτίες που βλάπτουν την υγεία με την ανοχή πάντα του "φιλεύσπλαχνου" κράτους μας.

Ασχολείται κανείς με το άγχος που δημιουργεί το ιδιο το σύστημα;

Ασχολείται κανείς με το τι τρώμε και πίνουμε;

Ασχολείται κανείς με τη μόλυνση και το περιβάλλον στους χώρους εργασίας και οχι μόνο; Και τόσα άλλα πολλά...

Τέλος ενα προϊόν που φορολογείται και πωλείται ελεύθερα από χιλιάδες περίπτερα, πως μετά ποινικοποιείται και διώκεται για τις βλαβερές συνέπειες από την χρήση του;
Γιατί να μη μπορεί κάποιος να επιλέξει αν θέλει να πάει σ ένα μαγαζί καπνιζόντων η μη καπνιζόντων;

Σε χώρες που εφαρμόστηκε προτού από την Ελλάδα, αρχίζουν και το ξανασκέπτονται. Ήδη σιγά - σιγά κάνουν την εμφάνιση τους ειδικά διαμορφωμένοι χώροι γι αυτούς που επιθυμούν ν΄ανάψουν και ν΄απολαύσουν ενα τσιγαρο χωρίς να ενοχλούν τους μη καπνίζοντες.

Τέλος, για την την οικονομική διάσταση του θέματος πολλές επιχειρήσεις εστιάσεως - διασκεδάσεως που ήδη στριμώχνονται από την κριση, θα βάλουν λουκέτο μια ώρα αρχίτερα. Με αυτή τη λογική γιατι δεν σταματούνε και τη χρήση των οχημάτων που με τις εκπομπές ρύπων κάνουν κυρίως στις μεγαλουπόλεις την ατμόσφαιρα αποπνικτική;

Το τσιγάρο μαζί με τη ζημιά στην υγεία του καπνιστή που με πολυετή χρήση προκαλεί, εχει και κάτι θετικό για ατούς όπως ισχυρίζονται: είναι αγχολυτικό, γι αυτό σε πολλές χώρες απο την απαγόρευση έχουν εξαιρεθεί τα σωφρονιστικά ιδρύματα, οι ψυχιατρικές κλινικές και οι στρατώνες. Καλό είναι ο καθένας/μια να συνειδητοποιήσει από μόνος του πως πρέπει να προστατεύει την υγεία του.

Η όλη διαδικασία απαγόρευσης με το ζόρι από κάποιους αποφασίζοντες κυβερνώντες, αλλού στοχεύει και όχι βέβαια στην βελτίωση των συνθηκών διαβίωσης μιας κοινωνίας που καθημερινά εξαθλιώνεται πολλαπλώς από τους υποκριτές δήθεν "σωτήρες" της.

Προς το παρόν ως ανέκδοτο αντιμετωπίζουν την απαγόρευση του καπνίσματος στους κλειστούς δημόσιους χώρους οι περισσότεροι πολίτες και θ΄ακολουθήσουν καυγάδες με τα παράσιτα - δημοτικούς μπάτσους που θα σουλατσάρουν και θα παριστάνουν τους τιμητές, όχι βέβαια στους φίλους τους και κολλητούς, μα στους άλλους με την επιβολή προστίμων.

Όπως με τα αυτοκίνητα που το παρκάρισμα ή την στάση τους υποτίθεται πως ελέγχουν.

Είδαμε πρόσφατα πόσο εύκολα μπορεί να δημιουργηθεί πανικός με δήθεν πανδημίες από τα συνεργαζόμενα ΜΜΕ.

Οι συνεχείς παρεμβάσεις για καθημερινά θέματα είναι συνεχή test για να δουν πόσο εύκολα δεχόμαστε ή απορρίπτουμε τον πάσης φύσης έλεγχο στην ζωή μας...

ΤΟ ΚΡΗΤΙΚΟ "ΕΘΙΜΟ" ΜΕ ΤΙΣ ΜΠΑΛΩΘΙΕΣ. ΠΩΣ ΞΕΚΙΝΗΣΕ ΑΛΗΘΕΙΑ;

Το παρεξηγημένο σήμερα Κρητικό "έθιμο" με τις μπαλωθιές σε κοινωνικές συγκεντρώσεις...
Πως ξεκίνησε όμως κάποτε, στα χρόνια της παράδοσης;




Ένας παλαιός "καψομπαρούτης" απαντά...

ΑΝΤΙΚΟΙΝΩΝΙΚΑ...

Όλοι οι Έλληνες σήμερα έχουμε κατά βάθος μια βαθιά αντικοινωνική - αναρχική συμπεριφορά.

Να περάσει το δικό μας με το έτσι θέλουμε, να μην δώσουμε λογαριασμό, να βγούμε από πάνω σε επίδειξη υπεροχής...

Ακόμη και οι γιαγιάδες εν ζωή λένε έχω το σπίτι μου, έχω την σύνταξη μου, δεν θέλω τίποτα άλλο, δηλαδή δεν με νοιάζει αν ζει ή πέθανε ο γείτονας, δεν θέλω τους συγγενείς να έρχονται να με ενοχλούν κτλ.

Την ίδια συμπεριφορά έχουν και οι υπόλοιποι, βλέπουν οι νέοι τους διεφθαρμένους στην εξουσία και δεν θέλουν ούτε αφεντικό στο κεφάλι τους, αλλά ούτε υποτελείς σε αυτούς.

Κατάλοιπα της Τουρκοκρατίας είναι αυτές οι αλλοπρόσαλες νοοτροπίες, ψευτομαγκιές από έλλειψη Παιδείας και από μηδενικό γνώθι σ' αυτόν.

Σε τελευταία ανάλυση, απόλυτος εγωισμός, αδιαφορία για τον πλησίον και τη ζωή. Ζορμπαλίκι της κακιάς ώρας. Το μέσον μας νάναι καλά να μας εξυπηρετεί όποτε χρειαζόμαστε, για αυτό δεν το ψηφίσαμε άλλωστε.

Για αυτό δεν το βάλαμε να μας βολέψει στην θέση που επιδιώκαμε;

Αλλά δεν είμαστε όλοι έτσι. Μια μειοψηφία είναι, δυναμική όμως και μας καπελώνει.
Μην ανησυχείτε, έχουν και άλλοι γύρω στη Μεσόγειο το "μικρόβιο": Νότιοι Ιταλοί άς πούμε, ή πολλοί Μεσανατολίτες.

Η ασθένεια θεραπεύεται πάντως, αλλά θέλει χρόνο. Παιδεία λέγεται το φάρμακο.