ΟΜΙΛΟΥΣΕΣ ΚΕΦΑΛΕΣ...

Ένα από τα πιο αποκρουστικά δημόσια θεάματα, είναι οι πολυπράγμονες τύποι που μιλούν το τελευταίο διάστημα για την κρίση και υποδεικνύουν λύσεις. Είναι ένας κύκλος προσώπων που κινούνται στον δημόσιο χώρο ως παρατηρητές και σχολιάζουν τα πάντα. Μιλούν με στόμφο για «μέτρα που είναι αναγκαία», για «θυσίες που πρέπει να κάνουμε όλοι», για «ευελιξία και μείωση τους κόστους παράγωγης» για «υποχρεώσεις έναντι των εταίρων που πρέπει να τηρηθούν».

Κατά κανόνα είναι οι μόνοι που δεν θα έπρεπε να ομιλούν γι αυτά τα θέματα- τουλάχιστον με το ύφος της αυθεντίας που χρησιμοποιούν οι περισσότεροι. Αν όχι για κανέναν άλλο λόγο τουλάχιστον γιατί δεν έχουν ιδέα για την ουσία όσων θίγουν. Πόσο ηθικό είναι να μιλάς για τα προβλήματα των άλλων όταν εσύ σε καμιά περίπτωση δεν τα υφίστασαι; Ή ακόμη χειρότερα όταν εσύ τα έχεις προκαλέσει, ή συνέβαλες στη δημιουργία τους, αν δεν επωφελήθηκες κιόλας;

Πολιτικοί, δημοσιογράφοι, οικονομικοί παράγοντες, ακόμη και ορισμένοι βολεμένοι συνδικαλιστές, μιλούν για πράγματα που δεν τους αφορούν. Οι ίδιοι δεν ζουν με τους χαμηλούς μισθούς που θα γίνουν χαμηλότεροι. Ούτε περιμένουν τις ισχνές συντάξεις που θα γίνουν ισχνότερες. Οι περισσότεροι δεν έχουν παιδιά στο δημόσιο σχολείο. Έχουν δρομολογήσει ήδη την εκπαίδευση των βλαστών τους από το καλό ιδιωτικό σχολείο στο καλό ξένο πανεπιστήμιο. Οπότε όταν μιλούν για το μέλλον τον παιδιών, δεν εννοούν το ίδιο πράγμα με τους υπόλοιπους.

Επίσης δεν καταφεύγουν στις ουρές και το συνωστισμό του δημόσιου νοσοκομείου όταν αρρωστήσουν, άλλα στην πολυτέλεια της ιδιωτικής κλινικής. Δεν περιμένουν στη λαϊκή αγορά να περάσει η ώρα για να πέσουν οι τιμές και να ψωνίσουν για την οικογένεια. Σιτίζονται μεσημέρι βράδυ σε ακριβά εστιατόρια όπου οι τιμές κατ' άτομο ξεπερνούν τα δυο ημερομίσθια του μέσου εργαζόμενου. Και φυσικά δεν κυκλοφορούν ποτέ με τα δημόσια μέσα μεταφοράς.

Μπορούν όλοι αυτοί να καταλάβουν τι σημαίνει να μειώνεται ένας μισθός κατά 50 ευρώ έστω το μήνα; Έχουν συναίσθηση της αβεβαιότητας και της αγωνίας του οικογενειάρχη που τα μετράει και δεν του βγαίνουν για να καλύψει στοιχειώδεις ανάγκες; Μπορούν να μπουν στην ψυχολογία του ανέργου που κτυπάει πόρτες και δεν του ανοίγουν; Ξέρουν τι λένε όταν πετάνε αψήφιστα ότι οι απολύσεις είναι αναγκαίες;

Κακά τα ψέματα. Όταν δεν ζεις ένα πρόβλημα δεν μπορείς και να το χειριστείς, ακόμη και αν είσαι καλοπροαίρετος. Πόσο μάλλον που οι περισσότεροι από αυτούς που αγορεύουν για τη σωτηρία της οικονομίας και την ανταγωνιστικότητα δεν είναι. Αντίθετα οι ίδιοι είτε αδιαφορούν στην πραγματικότητα, είτε ευθύνονται για πολλά από τα θέματα που σχολιάζουν σήμερα. Αν καταρρέει η χώρα είναι γιατί και οι ίδιοι έβαλαν το χέρι τους.

Είναι προτιμότερο να σιωπούν από το να παριστάνουν τους ειδήμονες και τους σωτήρες. Τουλάχιστον να δείξουν ότι συναισθάνονται ότι δεν είναι εποχή για αρλουμπολογιες εκ του ασφαλούς.