ΧΩΡΙΣ ΣΤΗΡΙΓΜΑΤΑ...

Πώς γίνεται κανείς υπάκουο παιδί, χωρίς να σηκώνει κεφάλι;

Υπάρχει ένας σίγουρος τρόπος. Η μέθοδος της ανασφάλειας.

Τον αναγκάζεις να περιέλθει σε ανασφαλή ή ακόμη και σε φοβική θέση και τον λαλείς όπως θέλεις.
Πώς θα το πετύχεις; Ας δούμε την πορεία του Ελληνα τα τελευταία χρόνια για να το διαπιστώσουμε.
Ο Ελληνας είχε χρήματα στην άκρη για την κακή στιγμή. Του αφαιρέθηκαν όμως, με το τέχνασμα του Χρηματιστηρίου. Εξανεμίστηκε το κομπόδεμα της ώρας ανάγκης. Εχασε το ένα στήριγμα.

Ταυτόχρονα ήρθαν τα χαμηλά δάνεια και το πλαστικό χρήμα των καρτών και μπήκε ένα φέσι σε όλα τα νοικοκυριά σχεδόν. Ολα τα νοικοκυριά είναι υπερχρεωμένα. Δεν πρέπει φυσικά να ξεχνάμε την αγορά αυτοκινήτου με αιώνιες δόσεις, καθώς και την αγορά ηλεκτρικών και άλλων συσκευών που τα έπαιρνες σήμερα και τα πλήρωνες την άλλη δεκαετία...

Ηρθαν και τα μνημόνια, τα "κουρέματα", οι έξτρα φόροι, για να πάρουν ότι απόμεινε. Με μόνο ελάχιστα χρήματα για όπως - όπως επιβίωση, πώς να πληρώσει κανείς τα χρέη στις τράπεζες, πώς να είναι εντάξει στις υποχρεώσεις του έναντι του κράτους;

Ήρθε και το γερό χτύπημα στο τελευταίο θεμέλιο που είναι το σπίτι. Χωρίς δουλειά, με χρέη να σε κυνηγάνε σε τράπεζες και Εφορίες, και με τον κίνδυνο να χαθεί και η στέγη, φτάνεις στο στάδιο του πανικού, της απελπισίας.

Θα μας οδηγήσουν να εγκαταλείψουμε την ιδέα του "δικού μας σπιτιού". Ισως κάποιος απορεί για τους Γερμανούς παράδειγμα που οι 8 στους 10 δεν έχουν δικό τους σπίτι, αλλά νοικιάζουν. Ωραία, και ποιός κατέχει τα σπίτια; Ποιά εταιρεία είναι πίσω από αυτά; Και αυτή δεν έχει ιδιοκτήτες; Αυτούς γιατί τους συμφέρει να έχουν σπίτια προς ενοικίαση κι όχι τον Γερμανό πολίτη;

Αν χάσουμε και το τελευταίο προπύργιο της ασφάλειάς μας, τότε δεν θα έχουμε στον ήλιο μοίρα. Μπήκαμε σε μονόδρομο και εκεί μας ελέγχουν εύκολα.

Χάσαμε την δυνατότητα επιστροφής; Οδηγούμαστε στο τέρμα του δρόμου χωρίς την δυνατότητα αντίδρασης;

Η ανασφάλεια λοιπόν είναι ο καλύτερος τρόπος να ελέγξεις τον οποιονδήποτε. Ακόμη και οι ειδήσεις, συνειδητά ή ασυνείδητα παίζουν αυτό το παιχνίδι. Δημιουργούν ανασφάλειες. Καταπνίγουν και τις τελευταίες σκέψεις επιθυμίας και αντίδρασης δημιουργώντας μια και μόνη σκέψη: όλα είναι πια μονόδρομος που πρέπει να διαβούμε...

Ο μονόδρομος έγινε τούνελ και μέσα στο τούνελ πάψαμε να επιθυμούμε. Ελπίζουμε μόνο, που σημαίνει ότι περιμένουμε μόνον ένα θαύμα. Πάψαμε να πιστεύουμε στην δύναμή μας. Πάψαμε να πιστεύουμε στον εαυτό μας. Δεν πιστεύουμε πουθενά.

Ποιος ωφελείται από την ανασφάλεια μας;