ΕΛΕΓΚΤΙΚΟΙ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΙ...

Καθημερινά βλέπουμε να περικόπτονται αμοιβές, μισθοί και συντάξεις, με λογικό επακόλουθο να μεγαλώνει η ύφεση και στο ζήτημα της φοροδιαφυγής να μην έχουμε σοβαρά αποτελέσματα.

Το να οδηγούνται κάποιοι άνθρωποι στη φυλακή για χρέη προς το δημόσιο δεν είναι λύση, απλά μεγαλώνουν το δράμα των οικογενειών τους.

Θεμιτή η φορολόγηση και η πάταξη της φοροδιαφυγής για τους ελεύθερους επαγγελματίες, αλλά, όταν επιχειρείται τόσο βιαστικά και με μοναδικό σκοπό και στόχο  το πώς θα αυξηθούν τα κρατικά κέρδη, εν τέλει μήπως φέρνει τα αντίθετα αποτελέσματα;

Το ερώτημα είναι εάν έχουν ή όχι περιουσιακά στοιχεία ώστε να καλύψουν αν όχι όλο, τουλάχιστον ένα μέρος από τα χρέη τους.

Αυτή είναι η μία κατηγορία. Η άλλη αυτών που έχουν υπέρογκες καταθέσεις χωρίς να μπορούν να τις δικαιολογήσουν.

Εδώ θα έπρεπε ένα σοβαρό κράτος να τις δεσμεύει προς όφελος μιας κοινωνίας που υποφέρει από αυτούς που εκμεταλλευόμενοι την ανοχή ή και τη συνενοχή του κράτους αισχροκερδούσαν.

Ας ελέγξουν όλα τα περιουσιακά στοιχεία αυτών που εργάζονταν στις αμαρτωλές δημόσιες υπηρεσίες και στην τοπική αυτοδιοίκηση όπου γινόταν κατασπατάληση του δημόσιου χρήματος και η διαφθορά ήταν καθημερινό φαινόμενο και θα δείτε πόσα εκατομμύρια θα βρεθούν για τα δημόσια ταμεία...

Ομοίως το έχειν και κατέχειν των γνωστών οικογενειών της διαπλοκής...

Λοιπόν; Τι έγινε μια ακόμα απλή διαπίστωση;

Ποιοι είναι οι μηχανισμοί που δεν επιτρέπουν τη γρήγορη απονομή δικαιοσύνης;

Εάν η νομοθεσία δεν το επιτρέπει ας την αλλάξουν γιατί η σημερινή κατάσταση έχει φέρει σε απόγνωση έναν ολόκληρο λαό.

Δεν μπορεί να συνεχισθεί αυτή η ατιμωρησία και η κοροϊδία όσον αφορά τις διαπιστώσεις των ελεγκτικών μηχανισμών του κράτους.

Εύλογα αναρωτιέται κανείς εάν στη σημερινή τραγική κατάσταση που βρισκόμαστε υπάρχουν πολιτικοί με στοιχειώδη λογική και φαντασία για να μας βγάλουν από το  τούνελ της μιζέριας και της απελπισίας...

ΑΥΤΗΝ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΘΕΛΟΥΜΕ;

Τελικά αυτή την κοινωνία θέλουμε;

Μια κοινωνία που αργά αλλά σταθερά μετατρέπει τον άνθρωπο σε ένα αναλώσιμο μηχανισμό ευτελούς αξίας; Μια κοινωνία που αιμορραγεί οικονομικά επειδή μερικές συμμορίες αδίστακτων πολιτικών εδώ και μια σειρά ετών καταρρακώνουν την εθνική και προσωπική αξιοπρέπεια;

Το θέμα είναι πως έστω κι αν "δεν τα φάγαμε μαζί" είμαστε τώρα μαζί συνένοχοι με την ανοχή και την παθητικότητά μας σε αυτό που εξακολουθούμε να επιτρέπουμε να μας συμβαίνει...




Ναι είμαστε συνένοχοι γιατί συντηρησαμε αυτην την κατάσταση, γιατί αποδεχτήκαμε σιωπηρά την κατασπατάληση του δημοσίου χρήματος, γιατί δεχτήκαμε ή ανεχτληκαμε τις πελατειακές σχέσεις, γιατί τελικά αποφασίσαμε να είμαστε υπήκοοι και όχι πολίτες της χώρας μας.

Είμαστε συνένοχοι και για την ανοχή και για την παθητικότητα μας και γιατί επιλέγουμε δια της ψήφου μας να μας βγάλουν απο την κρίση τα ίδια πρόσωπα που μας έβαλαν σ αυτήν.

Για ένα παρελθόν που κατασκευάστηκε πίσω από την πλάτη μας, στα ρετιρέ της εξουσίας, στα κότερα και στα τζετ ορισμένων ευνοημένων μεγαλοεργολάβων, καναλαρχών και λοιπών "συμμοριών της ημέρας", σε συνεργασία με τους ίδιους ανθρώπους που τότε είχαμε επιλέξει να κυβερνούν και σήμερα δήθεν αγωνιούν για το μέλλον της Ελλάδας.

Τώρα μπήκε το ΔΝΤ και ζητά τα χαμένα χρήματα πίσω...Έφτασε η ώρα της πληρωμής...

Εκτοπίζεται η όποια Ελληνική κυβέρνηση και άλλοι πλέον κυβερνούν τη χώρα μας.

ΟΛΟΙ ΣΥΝΕΝΟΧΟΙ...

Το μυστικό σε όλες τις σχέσεις είναι να κάνεις την άλλη πλευρά συνένοχη.

Αυτό γίνεται σήμερα με το μνημόνιο και το "μαζί τα φάγαμε", αυτό γινόταν από το '81 με την εισαγωγή του κομματισμού στον κρατικό μηχανισμό. Είναι ο μόνος τρόπος για να γίνει το έγκλημα αποδεκτό από όλους και με τον καιρό να νομιμοποιηθεί.

Το ερώτημα όμως είναι ποιος είχε το μαχαίρι και ποιός το καρπούζι. Η εύλογη απάντηση είναι οι πολιτικοί το μαχαίρι (συμβάσεις έργων, ανεξέλεγκτες αγροτικές επιδοτήσεις, μια θέση στο δημόσιο) και οι πολίτες το καρπούζι (την ψήφο).

Η γενιά των πολιτικών που μας έφερε σε αυτήν την κατάσταση, δεν είδε την πολιτική ως μέσω προσφοράς στον τόπο. Ως μέσω καλυτέρευσης του βιοτικού επιπέδου των πολιτών. Ως μέσω ανάπτυξης αυτής της χώρας. Την είδε ως μέσω πλουτισμού. Άκρατου πλουτισμού και μάλιστα όσο το δυνατόν συντομότερα.

Και επειδή το κυνήγι για το χρήμα δεν έχει ηθικούς φραγμούς έτσι και οι πολιτικοί μας δεν είχαν κανέναν ηθικό φραγμό να εκμεταλλευτούν την δύναμη τους υποσχόμενοι θέσεις, προνόμια, μαύρα λεφτά, προκειμένου να εξασφαλίσουν το "καρπούζι" από μια ρηχή, με όλο και μειούμενη παιδεία, μικροαστική τάξη, που μέσω δανείων και κοινωνικών παροχών φόρεσε την μάσκα του μεσοαστού.

Ο κυνισμός των πολιτικών έφερε την νοσηρή νοοτροπία του "πελάτη ψηφοφόρου". Αυτοί την καλλιέργησαν πνίγοντας την οποιαδήποτε διέξοδο μέσω της ανάπτυξης του ιδιωτικού τομέα, διαλύοντας τα πανεπιστήμια, εκμεταλλευόμενοι τα χειρότερα χαρακτηριστικά του Έλληνα πολίτη. Δεν λέγονται τυχαία οι 300 "εθνοπατέρες". Ο ρόλος τους είναι να ηγούνται και όχι να εμπαίζουν.

Όλοι φταίμε τελικά το ίδιο.

Πρώτα φταίνε αυτοί που τα κάνανε (τα φάγανε) όλα αυτά. Μετά φταίμε εμείς που τα (τους) ανεχθήκαμε όλα αυτά.

Μπορεί οι πολιτικοί να φταίνε περισσότερο όσον αφορά στα λεφτά που έβαλαν στο χέρι αλλά εμείς οι πολίτες φταίμε περισσότερο από αυτούς όσον αφορά στη νοοτροπία που διαμορφώσαμε, στην κοινωνία που όλοι μαζί φτιάξαμε, στις αξίες που καταφέραμε να μην έχουμε και στις αξίες που τελικά έχουμε.

Είναι αλήθεια ότι όλοι μας, ακόμη και χωρίς να αποκομίσουμε κανένα ίδιον όφελος, ανεχτήκαμε στην καθημερινότητά μας μυριάδες παρατυπίες (για να μην πω παρανομίες) να συμβαίνουν γύρω μας. Μπορεί να μην τις κάναμε οι ίδιοι, δεν κάναμε όμως και τίποτα για να τις εμποδίσουμε ή να τις διορθώσουμε.

Η παθητικότητά μας αυτή είναι η ευθύνη μας. Ας το συνειδητοποιήσουμε και ας αλλάξουμε, ας γίνουμε περισσότερο ενεργοί πολίτες. Δεν μιλάω για μεγαλεπήβολους ηρωισμούς, μιλάω για μικρά, καθημερινά, ασήμαντα πράγματα, που μέχρι τώρα τα αντιμετωπίζαμε με ένα "δε βαριέσαι, έτσι είναι η κατάσταση".

Ε όχι, η κατάσταση δεν είναι πια έτσι, η κατάσταση θα αλλάξει εδώ και τώρα, γιατί εγώ, ως πολίτης, θα το απαιτήσω.

Όλοι εμείς που δεν έχουμε εξουσία αυτό μπορούμε να κάνουμε. Μπορεί να μην είναι τίποτα τρανταχτό αυτό, αλλά ας μην ξεχνάμε ότι θαύματα δεν γίνονται και ότι οι μικρές αλλαγές φέρνουν τις μεγάλες...

ΨΑΞΕ ΜΕ...

1.
Όταν δεν είμαι κοντά σου
κι όταν λείπω για δουλειές
υποψίες σε κυριεύουν
και πως σ' απατάω λές.

2.
Περιμένεις να γυρίσω
μου ζητάς ένα φιλί
και με τρόπο με ρωτάεις
αν η άλλη ήταν καλή.

3.
Ψάξε το κορμί μου αν θέλεις
χιλιοστό προς χιλιοστό
θα σου αποδείξει ότι
έχεις σύντροφο πιστό.

4.
Όταν κάπου με καλούνε
κι όταν μου τηλεφωνούν
μου θυμώνεις κι επιμένεις
πως μου κλείνουν ραντεβού.

5.
Σαν κατήγορος σε δίκη
παρωδία απ' την αρχή
προσπαθείς ν' αποδείξεις
μια ανύπαρκτη ενοχή.

6.
Ψάξε με αν επιμένεις
χιλιοστό προς χιλιοστό
μα η έρευνα θα δείξει
έχεις σύντροφο πιστό.

Από την συλλογή στίχων "ΤΑ ΔΙΚΑ ΜΟΥ ΤΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ"

ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΕΥΤΕΛΙΣΜΟΣ, ΕΝΟΧΕΣ ΚΙ ΕΛΠΙΔΕΣ...

Παρακολουθούμε όλοι οι σώφρονες πολίτες καθημερινά τον ευτελισμό της πολιτικής μας ζωής και αισθανόμαστε θλίψη και κάποιοι κι ενοχές. ­
Ενοχές η γενιά που κάποτε είχε οράματα, πίστευε σε πολιτικές που θα έκαναν τον κόσμο καλύτερο και είχε έντονες αντιπαραθέσεις με άλλους ιδεολόγους σε πολιτικά και κοινωνικά θέματα.

Τι καταφέρανε, όμως, πολύ απλά να δημιουργήσουνε ένα καθεστώς όπου βασιλεύει το ρουσφέτι, οι κουμπάροι, οι μιζαδόροι, οι επιβήτορες και η αναξιοκρατία. Κι εναλλάσσονται τα χρώματα και οι υπηρετούντες τα στους κρίσιμους ρόλους.
Η δική τους ευθύνη είναι στο γεγονός ότι επιτρέψανε να συμβεί αυτό.

Αποτυχημένους πολιτικούς, συνδικαλιστές, εργατοπατέρες και κάθε μορφή παράσιτου που βρισκόταν στην εξουσία αυτοί το αποδεχότανε, το χειροκροτούσανε αρκεί να ήταν από τους «δικούς τους». Πόσες φορές δεν άκουσα να συζητούν γνωστοί μου από όλα τα κόμματα για αποτυχημένους βουλευτές ή υπουργούς που τους απογοήτευσαν, τους πούλησαν κι όμως για λόγους κομματικής πειθαρχίας τους επιδοκίμαζαν και τους ψήφιζαν κιόλας.

Δεν μπορούσαν να καταλάβουν τότε στα '80 ότι η μπόχα κάποτε θα μας έπνιγε όλους.
Σήμερα όλες οι σφυγμομετρήσεις δείχνουν ότι οι πολίτες δεν εμπιστεύονται τους πολιτικούς και τα δύο μεγάλα κόμματα έχουν πάρει τη μεγαλύτερη κατηφόρα που μπορούσε ποτέ κανείς να φανταστεί.

Δυστυχώς ζούμε σε μια εποχή πολιτικής και ιδεολογικής φτώχειας.

Από την μια το κόμμα εξουσίας, η ΝΔ, όπου καθημερινά βλέπουμε να υπάρχει μια ατελείωτη σειρά οικονομικών και ηθικών σκανδάλων (τώρα καταντάει σαχλό ανέκδοτο αυτά που έλεγαν περί νταβατζήδων προεκλογικά), ενώ στα δημόσια οικονομικά κατά γενική ομολογία μας έχει βάλει σε ένα αδιέξοδο από όπου δεν ξέρει κανείς πώς θα βγούμε, ενώ οι πάμπολλοι επιτήδειοι ανεξέλεγκτα αισχροκερδούν εις βάρος μας με περίσσιο θράσος.
Όμως ακούγοντας τον πρωθυπουργό μας και κορυφαίους υπουργούς του, νομίζεις πως βρίσκονται αλλού, αφού μόνο αυτοί τα βλέπουν όλα καλά, υπό έλεγχο και ομαλά εξελισσόμενα.

Και στην αξιωματική αντιπολίτευση το ΠΑΣΟΚ, ενώ καθημερινά ο κόσμος απογοητεύεται από τον Γιώργο Παπανδρέου, όπως καταγράφεται στις δημοσκοπήσεις, αυτός να δηλώνει ότι θα κριθεί στις βουλευτικές εκλογές. Γιατί όχι στις συντομότερες ευρωεκλογές που έρχονται και που πιθανολογεί την αποτυχία του;
Κι οργανώνει ελεγχόμενο συνέδριο με μοναδικό στόχο να στριμώξει περισσότερο τον χοντρό που τόλμησε δειλά να τον αμφισβητήσει, μα δεν τολμά να ξεκόψει τελείως.

Συμβάν τραγικό ο ευτελισμός των πολιτικών για ένα μεγάλο μέρος του πόπολου που τους ακολουθεί, αλλά συγχρόνως και αδιάφορο στον υπόλοιπο κόσμο που έχει την δική του ζωή να φροντίσει και γυρίζει την πλάτη στους αγκιστρωμένους στην εξουσία, είτε λέγονται Παπανδρέου, είτε Καραμανλής, είτε.... (προσθέστε οποιονδήποτε θέλετε από τους υπάρχοντες δελφίνους, μια από τα ίδια όλοι τους).

Η εποχή των δύο μεγάλων κομμάτων έχει τελειώσει και πιστεύω ότι κάτι καινούργιο επιτέλους θα ανατείλει, μα οι περισσότεροι εκλεγμένοι της σημερινής Βουλής δεν έχουν τη φαντασία να το καταλάβουν.
Είναι ενθουσιασμένοι που έκαναν τα 6.500 ευρώ τους 10.500 και δεν ακούν το

Καθόλου εάν δεν οράς, είσαι τυφλός στα φώτα,
καθόλου εάν δεν ακούς, είσαι τυφλός στα ώτα.
Καθόλου αν δεν συμπονάς απάνθρωπος λογάσαι,
καθόλου αν δεν ντρέπεσαι, γουρούνι πάντα θα 'σαι.

που οι ίδιοι εμπνεύσανε με τον βίο τους και τους περιγράφει επαρκώς η λαϊκή μούσα.

Ο κόσμος είναι πολύ πιο μπροστά από αυτούς, η μιζέρια και η μούχλα που αποπνέουν δεν αντέχεται και οι μεγάλοι χαμένοι είναι τα νέα παιδιά που σίγουρα δεν εμπνέονται ούτε από τον Γιωργάκη, ούτε από τον Κωστάκη, ούτε από την μουμιοποιημένη Αλέκα, ή τον προικοθήρα κι ανεπάγγελτο Αλέκο που περιστασιακά βρέθηκε στα πάνω του και πήρε αέρα.

Μα οι αληθινά ενεργοί πολίτες μπορούν να στηρίζουν τις ελπίδες τους για το μέλλον στον άλλο Αλέξη τον νεώτερο;
Αυτόν που μοναδική του παρακαταθήκη είναι οι ταραχές στα λύκεια και τα πεζοδρόμια με τις σκατομάζες που ακολουθούν άβουλα όποιον τις ξεσηκώνει με κενά συνθήματα που ηχούν ωραία σε αυτιά αποτυχημένων και ξοφλημένων που δεν έχουν να περιμένουν τίποτα καλύτερο.

Άλλο η ανέξοδη κι ανεύθυνη επαναστατική του γυμναστική σαν 18άρης έφηβος κάποτε κι αυτός κι άλλο να μου κάνει εμένα τον ηγέτη ένας άεργος 30άρης αφισοκολλητής που μπήκε στη βουλή πριν βγει στην πιάτσα και πετύχει οτιδήποτε.

Για να μην έχω αύριο έναν ακόμη προικοθήρα που (χορτάτος αυτός) θα μου τα πρήζει εμένα με σοσιαλιστικές μαλακίες, ας κάνει κάτι στην ζωή του πρώτα χωρίς κομματική βοήθεια και μετά βλέπουμε τον «ηγετικό» του ρόλο κι αυτουνού, έχει χρόνια μπροστά του να δουλεύει αυτούς που τον σιγοντάρουν και τον ψηφίζουν.

Επειδή δεν είμαι ακόμη μέσα στους χώρους που γίνονται οι σχεδιασμοί για το πολιτικό μέλλον και λαμβάνονται οι αποφάσεις, δεν μπορώ να ξέρω τι είναι αυτό που θα προκύψει, δεν με ρώτησαν ποτέ, για αυτό θα αναμένω τι θα μου σερβίρουν και θα στηρίξω ΜΟΝΟ ότι εξυπηρετεί ΕΜΕΝΑ καλύτερα.

Τώρα έχω κι εγώ συμφέροντα, δεν θα αφήσω άλλους να καθορίζουν την ζωή μου.