ΟΛΟΙ ΣΥΝΕΝΟΧΟΙ...

Το μυστικό σε όλες τις σχέσεις είναι να κάνεις την άλλη πλευρά συνένοχη.

Αυτό γίνεται σήμερα με το μνημόνιο και το "μαζί τα φάγαμε", αυτό γινόταν από το '81 με την εισαγωγή του κομματισμού στον κρατικό μηχανισμό. Είναι ο μόνος τρόπος για να γίνει το έγκλημα αποδεκτό από όλους και με τον καιρό να νομιμοποιηθεί.

Το ερώτημα όμως είναι ποιος είχε το μαχαίρι και ποιός το καρπούζι. Η εύλογη απάντηση είναι οι πολιτικοί το μαχαίρι (συμβάσεις έργων, ανεξέλεγκτες αγροτικές επιδοτήσεις, μια θέση στο δημόσιο) και οι πολίτες το καρπούζι (την ψήφο).

Η γενιά των πολιτικών που μας έφερε σε αυτήν την κατάσταση, δεν είδε την πολιτική ως μέσω προσφοράς στον τόπο. Ως μέσω καλυτέρευσης του βιοτικού επιπέδου των πολιτών. Ως μέσω ανάπτυξης αυτής της χώρας. Την είδε ως μέσω πλουτισμού. Άκρατου πλουτισμού και μάλιστα όσο το δυνατόν συντομότερα.

Και επειδή το κυνήγι για το χρήμα δεν έχει ηθικούς φραγμούς έτσι και οι πολιτικοί μας δεν είχαν κανέναν ηθικό φραγμό να εκμεταλλευτούν την δύναμη τους υποσχόμενοι θέσεις, προνόμια, μαύρα λεφτά, προκειμένου να εξασφαλίσουν το "καρπούζι" από μια ρηχή, με όλο και μειούμενη παιδεία, μικροαστική τάξη, που μέσω δανείων και κοινωνικών παροχών φόρεσε την μάσκα του μεσοαστού.

Ο κυνισμός των πολιτικών έφερε την νοσηρή νοοτροπία του "πελάτη ψηφοφόρου". Αυτοί την καλλιέργησαν πνίγοντας την οποιαδήποτε διέξοδο μέσω της ανάπτυξης του ιδιωτικού τομέα, διαλύοντας τα πανεπιστήμια, εκμεταλλευόμενοι τα χειρότερα χαρακτηριστικά του Έλληνα πολίτη. Δεν λέγονται τυχαία οι 300 "εθνοπατέρες". Ο ρόλος τους είναι να ηγούνται και όχι να εμπαίζουν.

Όλοι φταίμε τελικά το ίδιο.

Πρώτα φταίνε αυτοί που τα κάνανε (τα φάγανε) όλα αυτά. Μετά φταίμε εμείς που τα (τους) ανεχθήκαμε όλα αυτά.

Μπορεί οι πολιτικοί να φταίνε περισσότερο όσον αφορά στα λεφτά που έβαλαν στο χέρι αλλά εμείς οι πολίτες φταίμε περισσότερο από αυτούς όσον αφορά στη νοοτροπία που διαμορφώσαμε, στην κοινωνία που όλοι μαζί φτιάξαμε, στις αξίες που καταφέραμε να μην έχουμε και στις αξίες που τελικά έχουμε.

Είναι αλήθεια ότι όλοι μας, ακόμη και χωρίς να αποκομίσουμε κανένα ίδιον όφελος, ανεχτήκαμε στην καθημερινότητά μας μυριάδες παρατυπίες (για να μην πω παρανομίες) να συμβαίνουν γύρω μας. Μπορεί να μην τις κάναμε οι ίδιοι, δεν κάναμε όμως και τίποτα για να τις εμποδίσουμε ή να τις διορθώσουμε.

Η παθητικότητά μας αυτή είναι η ευθύνη μας. Ας το συνειδητοποιήσουμε και ας αλλάξουμε, ας γίνουμε περισσότερο ενεργοί πολίτες. Δεν μιλάω για μεγαλεπήβολους ηρωισμούς, μιλάω για μικρά, καθημερινά, ασήμαντα πράγματα, που μέχρι τώρα τα αντιμετωπίζαμε με ένα "δε βαριέσαι, έτσι είναι η κατάσταση".

Ε όχι, η κατάσταση δεν είναι πια έτσι, η κατάσταση θα αλλάξει εδώ και τώρα, γιατί εγώ, ως πολίτης, θα το απαιτήσω.

Όλοι εμείς που δεν έχουμε εξουσία αυτό μπορούμε να κάνουμε. Μπορεί να μην είναι τίποτα τρανταχτό αυτό, αλλά ας μην ξεχνάμε ότι θαύματα δεν γίνονται και ότι οι μικρές αλλαγές φέρνουν τις μεγάλες...