ΑΝΕΠΙΘΥΜΗΤΟΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ...

Το βασικό στοιχείο που προκαλεί ολοένα και μεγαλύτερη διάσπαση στην Ελληνική κοινωνία είναι ότι κανένας πολιτκός χώρος δεν λέει την πραγματική αλήθεια στον Ελληνικό λαό και άπαντες βολεύονται σε τακτικισμούς.

Και ο λαός; Χαμένος σε παράλογα μίση, αντί να σηκώσει το κεφάλι απλώς βρίζει. Και βεβαια δεν φταίει πουθενά...

Μα μέχρι εδώ και 2-3 χρόνια οι Έλληνες ψήφιζαν συγκεκριμένα κόμματα μαζικά με ανταλλάγματα τους διορισμούς, τις μεταθέσεις, τα ρουσφέτια, την τακτοποίηση αυθαιρέτων, τα δάνεια, τις επιτροπές, τις κομπίνες, τις μικρο-μεγαλο-εξυπηρετήσεις κλπ. Η μεγάλη πλειοψηφία όσων άνηκαν στα κόμματα εξουσίας "έγλυψαν" από ένα κοκκαλάκι, κάποιοι βεβαίως πήραν πολύ περισσότερα.

Όσοι δεν πήραν το "κατιτίς" τους δεν είναι επειδή δεν ήθελαν αλλά επειδή δεν πρόλαβαν, σοβαροί να είμαστε. Εδώ και 1-2 χρόνια έγιναν όλοι ανεξάρτητοι και ακομμάτιστοι, έχουν εξαγριωθεί με τους πολιτικούς και ζητούν την κεφαλή τους επί πίνακι...

Είναι πικρή η αλήθεια, αλλά όλοι "μαζί τα φάγαμε", οπότε δεν σας φταίνε οι πολιτικοί.

Εσείς κυρίως, τα κομματόσκυλα (δηλ. το 80% του Ελληνικού λαού) ξημεροβραδιαζόσασταν στα βουλευτικά και υπουργικά γραφεία για ρουσφέτια.

Οπότε τέρμα η εύκολη ατάκα ότι σας φταίνει "οι πολιτικοί", εάν πράγματι σας έφταιγαν θα είχατε φροντίσει να κάνετε και να ψηφίσετε κάτι διαφορετικό..

Τόση ανωριμότητα και συνάμα ανευθυνότητα!

Και το μεγάλο ερώτημα - πρόκληση είναι:

- Πότε και πώς θα εκπαιδευτούν οι πολιτικοί, ώστε να αποκτήσουν κάποτε πολιτική συνείδηση;

Βέβαια όταν γενιές ολόκληρες από δαύτους γαλουχούνται μέσα σε άρρωστο κλίμα ρουσφετιού, διαφθοράς, ανευθυνότητας κλπ., θα ήταν ουτοπία να περιμέναμε την μεταστροφή και το "θαύμα" μέσα σε καιρό.

Αλλά τουλάχιστον ας βλέπαμε μια πρόθεση, μια εκκίνηση προς τη σωστή κατεύθυνση...

ΑΝ ΗΤΑΝ ΑΛΛΙΩΣ...

Αν εμείς που απαρτίζουμε την Ελληνική κοινωνία, είχαμε νοιαστεί νωρίτερα για τη χαμένη τιμιότητα που όλοι απαιτούμε από τους άλλους σήμερα...

Αν η Πολιτεία με τους θεσμούς της εφάρμοζε πιστά τους νόμους, χωρίς να τους χρησιμοποιεί a la carte και κατά το δοκούν, δεν θα είχαμε περιπτώσεις Τσοχατζόπουλου, λιστών "Λαγκάρντ", ούτε υποδίκων βουλευτών να θεωρούν εαυτούς πολιτικά διωκόμενους...

Αν τα κόμματα εξουσίας δεν επάνδρωναν αναξιοκρατικά τις διευθυντικές (και λοιπές) θέσεις των δημόσιων υπηρεσιών μεταπολιτευτικά...

Αν ο συνδικαλισμός ήταν πραγματικά φιλεργατικός και όχι υποχείριο των κομμάτων...
Αν οι συντεχνίες - κομματικές πελατείες της ΓΣΕΕ, της ΓΕΝΟΠ, της ΑΔΕΔΥ κ.α δεν είχαν λάβει τόσο θάρρος και θράσος από τους προστάτες τους, ώστε να παραλύουν την οικονομική κι όχι μόνο ζωή του τόπου όταν θίγονται προνόμια τους και όπου η παραμικρή νύξη για απόλυση έστω και των επιόρκων υπαλλήλων, ξεσηκώνει ακόμη ρίγη "ιερής" αγανάκτησης...

Ίσως να μην φτάναμε σήμερα να θεωρείται η κάθε παρανομία "νόμιμη και ηθική", η Τ.Α. να είναι πρωταθλήτρια στη διαφθορά, οι δε εκβιασμοί συνδικαλοπατέρων για καταλήψεις ή ηρεμία να κοστολογούνται σε χιλιάδες ευρώ μετρητά στο χέρι...

Αν είχε γίνει προ πολλού πράξη η επί χρόνια αιτούμενη ουσιαστική φορολογική μεταρρύθμιση που θα αποκαθιστούσε στη συνείδηση των πολιτών την ισονομία και την αλληλεγγύη των κοινωνικών στρωμάτων, αντί συνεχώς αυτή παραπέμπεται στο εν ευθέτω χρόνω...

Αν η δίκαιη και ισομερής φορολόγηση όλων των πολιτών και όχι η επιμέρους και συνεχής επιβάρυνση των λαϊκών στρωμάτων ήταν γεγονός, τότε η οικονομική κρίση θα ήταν πολύ πιο ανώδυνη και σύντομη, αφού θα υπήρχε αλληλοεμπιστοσύνη πολιτών και κράτους...

Αν η ιστορία της Ελληνικής διαφθοράς και της παραδειγματικής τιμωρίας των κλεφτών, ήταν σε ημερήσια διάταξη, αν η πραγματική ιστορία του Ελληνικού λαού διδασκόταν στα σχολεία, τότε σίγουρα δεν θα ευδοκιμούσαν τα σημερινά πρόσωπα και θα ήταν αλλιώς το πολιτικό σκηνικό που φτάσαμε να μισούμε..

Αν ορισμένα Μ.Μ.Ε. δεν μετέδιδαν επιλεκτικά τις ειδήσεις τους, αν τα ρεπορτάζ τους δεν ήταν λεκτικές τρομοεπιθέσεις στα σπίτια μας με εικόνες ανείπωτης βίας...

Αν υπήρχε πολιτικός πολιτισμός και πλουραλισμός απόψεων με αποκλεισμό των φτηνών λαϊκισμών, αν η Παιδεία, η Υγεία και η Εργασία εθεωρείτο αυτονόητα ως θέμα εκτός κομματικών ανταγωνισμών όπως συμβαίνει αλλού, αν οι διάσπαρτοι σε όλη τη χώρα τηλεοπτικοί σταθμοί αναδείκνυαν τις πολλές και σκληρές προσπάθειες απλών ανθρώπων να επιβιώσουν υπερβαίνοντας την κρίση, αν κυβέρνηση και αντιπολίτευση δεν άλλαζαν τόσο συχνά "ατζέντες" αποπροσανατολίζοντας το ενδιαφέρον της κοινής γνώμης, αν η κάθε κυβέρνηση δεν υιοθετούσε ολέθρια αντιπολιτευτικά πολεμικά κλισέ...

Πολλά από αυτά που ζούμε σήμερα δεν θα τα βιώναμε.

Η χώρα σίγουρα θα ακολουθούσε μια άλλη πορεία, με άλλη παιδεία και κουλτούρα.

Όχι την πορεία της αδιέξοδης κρίσης στην οποία πρωτίστως μας οδήγησαν οι υπάρχοντες πολιτικοί.

Αντε να ξεβρωμίσουμε καμιά ώρα...

ΚΛΕΦΤΕΣ ΟΝΕΙΡΩΝ...

Οι παρέες και οι κουμπαριές καλά κρατούν ακόμη. Όχι μόνο στην πολιτική αλλά και στην επιχειρηματικότητα..

Όσο δυσκολεύουν τα πράγματα τόσο περισσότερο θα σκληραίνουν και οι ανθρώπινες συμπεριφορές.Η ανασφάλεια, η διπλοπροσωπία, τα πισώπλατα μαχαιρώματα γίνονται καθημερινά περισσότερα από ποτέ.

Οι λίγοι πρωταγωνιστούν στην επιχειρηματικότητα και κυβερνούν κυριολεκτικά και μεταφορικά.
Άνθρωποι μουχλιασμένοι, αυταρχικοί, Hannibal Lecters της σύγχρονης πραγματικότητας, που εκβιαστικά μονοπωλιακά και κινούν τα νήματα σε εταιρίες και οργανισμούς.

Είναι ολοφάνερο από ενδείξεις που συνεχώς πολλαπλασιάζονται, πως αυτοί οι συνήθεις ύποπτοι της άλλης κλίμακας ανομίας, συνωστίζονται στην γραμμή εκκίνησης κι ο καθένας προσπαθεί να κλέψει στο παιχνίδι όσο μπορεί.

Ειδικά τώρα με τις επικείμενες ιδιωτικοποιήσεις. Οι δε φαλιρημένοι τραπεζίτες, αποτελούν κατηγορία από μόνοι τους. Τα κέρδη δεκαετιών δικά τους κι οι ζημιές τώρα δικές μας. Έτσι μάθανε.

Οι άνθρωποι αυτοί ανίκανοι να αντιμετωπίσουν τις αλλαγές, με τα νύχια βαθιά χωμένα στη σάρκα του θηράματός τους, προσπαθούν να διατηρήσουν την εξουσία και ισχύ τους αμπαρωμένοι πίσω από κλειστές πόρτες. Μη δίνοντας ευκαιρίες σε νέους και καλύτερους από αυτούς. Φοβούμενοι τη σύγκριση. Συσσωρεύοντας τον πλούτο της αδικίας και της αναξιότητας που η μετριότητά τους τόσο ύπουλα έχει δημιουργήσει.

Νεκροθάφτες των ελπίδων και των ονείρων των πολλών!

Ας μην πέσουμε θύματα των ψεύτικων και πονηρών υποσχέσεων τους. Αυτοί τα θέλουν όλα για τους εαυτούς τους. Μην τους ακούτε και δώστε τους τη μία και μοναδική απάντηση που θα τους αποκαθηλώσει από τους θρόνους τους:
Αδιαφορία και Μαχητικότητα!

Να αναγκαστούν να καταλάβουν ότι πρέπει να φύγουν και να δώσουν τη σκυτάλη στους καλύτερους και όχι στους πονηρότερους. Ο μοναδικός τρόπος για να τους υποχρεώσουμε να κάνουν κάτι τέτοιο είναι με την κατά μέτωπο αμφισβήτηση στην μέχρι τώρα υποκλινόμενη από πολλούς αναξιότητα τους. 

Μόλις ανοίξει γνήσια επιχειρηματική δραστηριότητα αυτοί θα εξαφανιστούν. Δεν αντέχουν τα ρίσκα της αγοράς. Δεν έχουν την ικανότητα και το σθένος να δουλέψουν, ούτε και να καινοτομήσουν. Θα διαλυθούν τόσο γρήγορα που θα τους ψάχνουμε.

Αρκεί να μην τους φοβηθούμε!

Αυτοί φοβούνται πιο πολύ κι από την τρομαγμένη αλεπού που την ακολουθούν τα κυνηγόσκυλα για να την κατασπαράξουν. Σε όλους μας αξίζει κάτι καλύτερο και κανείς δεν έχει δικαίωμα να κλέβει και να βιάζει τα όνειρα κανενός...

ΧΩΡΟΣ ΓΙΑ ΤΟ ΚΑΙΝΟΥΡΙΟ...

Κάνε χώρο ...

Στην ντουλάπα του υπνοδωματίου σου κάνεις χώρο για να βάλεις τα καινούργια σου ρούχα.

Κάποια από τα παλιά σου ρούχα χαρίζεις, άλλα τα πετάς, άλλα τα χρησιμοποιείς κάπου αλλού.

Γιατί δεν κάνεις το ίδιο και με ορισμένες από τις παλιές και ξεπερασμένες σου συνήθειες;

Συνήθειες που πλέον δεν φέρνουν αποτελέσματα.

Συνήθειες που σε ζημιώνουν και σε πισωγυρίζουν.

Ποιες μπορεί να είναι αυτές;

Ποιες καινούργιες συνήθειες θέλεις να αποκτήσεις;

Άρχισε να ξεφορτώνεσαι οτιδήποτε μπαγιάτικο και μουχλιασμένο υπάρχει στη ζωή σου.

Γιατί αν δεν ξεφορτωθείς όλα όσα δεν σου φέρνουν τα αποτελέσματα που επιθυμείς, τότε που θα βρεθεί ο χώρος για νέες συνήθειες που θα σου φέρουν τα αποτελέσματα που επιδιώκεις και αναζητάς;

Πέταξε έξω από τη ζωή σου τις παλιές και επιζήμιες συνήθειες όπως πετάς τα κουρέλια από την ντουλάπα σου!

Από τη στιγμή που θα αποκτήσεις καλές συνήθειες, δύσκολα θα τις αλλάξεις, ακριβώς όπως με τις κακές συνήθειες...

Ανώνυμος.

Η ΕΜΕΙΣ Ή ΑΥΤΟΙ (ΟΙ ΙΣΠΑΝΟΙ)...

Η Ελλάδα στο ευρώ τέλειωσε εδώ, μετά και την είσοδο της Ισπανία στον μηχανισμό στήριξης.
Επί τρία χρόνια δεν κάναμε τίποτε για να αλλάξουμε αυτά που μας έφεραν εδώ. Μεταρρυθμίσεις κάνουν οι Κουτόφραγκοι. Εμάς μας έχουν ανάγκη βακαυλιζόμαστε.

Δεν άνοιξε κανένα κλειστό επάγγελμα επί της ουσίας, δεν αποκρατικοποιήθηκε καμία δημόσια επειχείρηση, δεν έκλεισε κανένας δημόσιος φορέας από τους μη έχοντες λόγω ύπαρξης, δεν απολύθηκε κανένας κόπρος από το αχανές δημόσιο, δεν πλήρωσε κανένας μεγαλο-φοροφυγάς.

Αντιθέτως, οι "δήθεν θιγόμενοι" με τις λίγες περικοπές καρεκλοκένταυροι, συντάχθηκαν με όποιον τους έταξε επιστροφή μισθών και παροχών, άσχετα το ότι ποτέ δεν αναρωτήθηκαν πού θα βρεθούν τα λεφτά, αυτό είναι μια επουσιώδης τεχνική λεπτομέρεια, σημασία για αυτούς έχει η ευήκοη εξαγγελία.

ΠΑΣΟΚ-ΝΔ θέλουν να κυβερνήσουν εκφιβίζοντας και απειλώντας μας με το φάσμα της χρεοκοπίας. Δεν λένε ψέμματα στο τι μας περιμένει, αλλά δεν μας προετοιμασαν δύο χρόνια τώρα για να αντεξουμε τις συνέπειες, αν και εφόσον επέλθει η πλήρης πτώχευση. Δεν μας οργάνωσαν δηλαδή ως χώρα και ως λαό για την περίπτωση που αυτοί αποτύχουν «να μας σώσουν»! Μας απειλούν με τη χρεοκοπία για να περάσουν το Μνημόνιο κλπ, λες και το Μνημόνιο λύνει τα προβλήματα

Έχουμε καταλάβει άραγε ότι αν είχαμε χρεοκοπήσει το Μάιο του 2010, δεν θα είχαμε περισσότερες εισαγωγές από εξαγωγές, επειδή απλά δεν θα μπορούσαμε να εισάγουμε τίποτε;

Γιατί χρειαζόμαστε ακόμα τόσες πολλές εισαγωγές; Τι αλλάξαμε στη ζωή μας, εκτός από τη σκληρή λιτότητα που μας επεβλήθη; Γιατί δεν σπεύσαμε να παράγουμε όσα έχει ανάγκη ο τόπος και όλος αυτός ο κόσμος, για να μην έχουν ανάγκη τους απ' έξω; Είναι απαραίτητα όλα αυτά τα απ'έξω;

Πώς θα ζούσαμε αν χρεοκοπούσε η χώρα και τα στερούμασταν; Θα μας έριχναν λεφτά, φαγητά και φάρμακα από τα ελικόπτερα κάποιοι καλοί άνθρωποι, οι γιατροί χωρίς σύνορα ή οι κυανόκρανοι του ΟΗΕ;

Είμαστε πλέον άξιοι της τύχης μας και να είστε σίγουροι οι οι Ευρωπαίοι πλέον δεν το έχουν σε τίποτε να μην μας ξαναδώσουν ούτε ένα ευρώ, γνωρίζοντας ότι θα χάσουν και αυτά που έχουν δώσει αλλά τουλάχιστον δεν θα χάσουν και άλλα, και να μας αφήσουν στο απολιθωμένο μας κράτος με τα πρωτογενή ελλείματα, να αναλύουμε υποκριτικά ένα άγαρμπο χαστούκι ενός παλικαριού σε μια τρελαμένη αγαμία που κάνει σαν λυσσασμένη σκύλα χρόνια τώρα όποτε την φέρουν κάπου να μιλήσει, μόνο και μόνο επειδή ο πρώτος δηλώνει μια ακροδεξιά ιδεολογία μη αρεστή στους προνομιούχους - έχοντες αριστερίζοντες, μα συμπαθή κι ευνοημένη από τον υπόλοιπο απλό λαό, μόνιμο θύμα της εγκληματικότητας της λαθρομετανάστευσης, σε όλη τη χώρα που στέκει δίπλα του όταν η αστυνομία απουσιάζει ή είναι απασχολημένη να φρουρεί την παραπάνω "αγωνίστρια" στην Εκάλη...

Τα εξωσυστημικά κόμματα αριστερα και δεξιά τελευταίως, καλλιεργούν μιαν παράλογη αφοβία μπροστά στην πτωχευση και σχεδόν θέλουν να την προκαλέσουν, οξύνοντας τα πάθη, την οργή, το διχασμό και την λαίκή απόγνωση, για να προκαλεσουν διαλυση του συστήματος, αφού δεν θελουν να σωσουν το μικροαστικο κατεστημενο οικοδομημα που φτιάξαμε και ζούμε.

Αλλά περιμένουν να επέλθει πρώτα η δική μας ηθική και οικονομική κατάρρευση, για να αναλάβουν τα ηνία και να θέσουν σε εφαρμογή το σχέδιό τους. Δεν τους ενδιαφέρουν καν οι εκλογές, η νίκη και η διακυβέρνηση, μόνο η γενικευμένη αναταραχή και η αναρχία στο λαό για να επιβάλουν μετά τους δικούς τους κανόνες στις ζωές μας και αυτό θα ήταν πιο έντιμο να μας το εξηγήσουν από τώρα

Να είστε σίγουροι ότι αν επικρατήσει ο ΣΥΡΙΖΑ στις 17 Ιούνη, μέχρι το τέλος του χρόνου όλοι αυτοί οι όψιμοι αριστεροί ανενεωτικοί ψηοιφόροι που τον ανέβασαν φέτος, θα ρίχνουν το ανάθεμα στην σημερινή τους επιλογή που μας έφερε στην φτώχεια εκτός ευρώ και Ευρώπης και να απαιτούν την τιμωρία αυτών που οι ίδιοι ψήφισαν.

Εκτός και αν την ύστατη στιγμή δούμε καμία από τις ευροκωλοτούμπες που μόνο τα ψευτοαριστερά κόμματα υπό τον φόβο της απώλειας της γλύκας της εξουσίας ξέρουν να κάνουν. Η καρδιά είναι αριστερά αλλά η τσέπη δεξιά, όπως λέει μια γαλλική παροιμία.

ΟΙ ΨΗΦΟΦΟΡΟΙ ΔΕΝ ΑΛΛΑΖΟΥΝ...

Ασχέτως με το ποιοί θα είναι τελικά οι αντιπρόσωποι του Χανιώτικου λαού στην Βουλή (εδώ ζω κι αυτά τα πρόσωπα ξέρω και βιώνω), η τελική κατάταξη των υποψηφίων βάση των σταυρών που ανακοινώθηκαν απο την Π.Ε.Χανίων με καταγεγραμμένα το σύνολο των εκλογικών τμημάτων, έχει το δικό της ενδιαφέρον.

Δείχνει πως οι ψηφοφόροι τελικά δεν αλλάζουν, ψηφίζουν τους ίδιους γνωστούς πολιτικούς που δεν ξέρω γιατί εξακολουθούν να εμπιστεύονται ακόμη, σίγουροι ψήφοι άσχετα σε ποιό κόμμα ή απόκομμα μετακινήθηκαν ή τι έπραξαν στην πολύχρονη κοινοβουλευτική θητεία τους και πέρα από κομματικούς φανφαρονισμούς και φαντασίες περί τάχα αυτοδυναμίας ή ανυπαρξίας.

Για πολλοστή φορά αποδεικνύεται πως άλλες οι βουλές των πολιτών και άλλες οι βουλές των εκλογικών νόμων. Γιατί δεν είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει αυτό, με τους απίθανους εκλογικούς νόμους που τα κομματικά επιτελεία σκαρφίζονται...

Αν έβγαιναν με σειρά κατάταξης οι τοπικοί βουλευτές ελάχιστα θ' άλλαζε το τοπίο του νομού, τώρα εκτός ενός ψηλά στην κατάταξη, με γκέλες θα πάει μόνο άλλος ένας ελπιδοφόρος πολιττικός και δυο άλλα φυράματα της πολιτικής, πέρα από τις επιθυμίες - επιλογές των ψηφοφόρων (με αποχή 34,8%).

Οι 37 υποψήφιοι βουλευτές στην εκλογική περιφέρεια Χανίων που έλαβαν περισσότερους απο 1.000 σταυρούς προτίμησης κατατάσσονται ως εξής:

01) ΜΑΡΚΟΓΙΑΝΝΑΚΗΣ ΧΡΗΣΤΟΣ.................7.196 (ΔΗΣΥ)
02) ΔΑΜΙΑΝΑΚΗΣ ΕΥΤΥΧΙΟΣ......................... 5.715 (ΠΑΣΟΚ)
03) ΣΤΑΘΑΚΗΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ.............................. 5.169 (ΣΥΡΙΖΑ)
04) ΒΑΓΙΩΝΑΚΗ ΒΑΛΙΑ................................... 5.013 (ΣΥΡΙΖΑ)
05) ΒΟΛΟΥΔΑΚΗΣ ΜΑΝΟΥΣΟΣ..................... 4.428 (ΝΔ)
06) ΚΟΥΡΟΥΠΑΚΗ ΕΥΑΓΓΕΛΙΑ...................... 4.283 (ΠΑΣΟΚ)
07) ΚΛΩΝΙΖΑΚΗΣ ΜΙΛΤΙΑΔΗΣ........................ 4.167 (ΣΥΡΙΖΑ)
08) ΒΑΛΥΡΑΚΗΣ ΙΩΣΗΦ................................. 3.552 (ΠΑΣΟΚ)
09) ΚΟΝΤΑΞΑΚΗΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ........................ 3.211 (ΔΗΣΥ)
10) ΚΡΙΑΡΑΣ ΙΩΑΝΝΗΣ................................... 2.724 (ΔΗΣΥ)
11) ΠΕΝΤΑΡΑΚΗΣ ΑΛΚΙΒΙΑΔΗΣ..................... 2.524 (ΣΥΡΙΖΑ)
12) ΑΡΧΟΝΤΑΚΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ.............. 2.506 (ΔΗΜΑΡ)
13) ΝΤΑΓΚΟΥΝΑΚΗΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ.................... 2.419 (ΚΚΕ)
14) ΚΑΠΑΡΟΥΔΑΚΗΣ ΠΑΝΤΕΛΗΣ................. 2.387 (ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ)
15) ΑΛΕΞΑΚΗΣ ΜΙΧΑΗΛ.................................2.378 (ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ)
16) ΒΛΑΜΑΚΗΣ ΣΤΥΛΙΑΝΟΣ......................... 2.329 (ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ)
17) ΤΖΑΡΑΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ................................. 2.314 (ΣΥΡΙΖΑ)
18) ΒΙΡΒΙΔΑΚΗΣ ΚΥΡΙΑΚΟΣ.......................... 2.232 (ΝΔ)
19) ΣΑΜΑΤΑΣ ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ............................ 2.170 (ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ)
20) ΜΑΣΤΟΡΑΚΗ ΕΙΡΗΝΗ............................. 1.923 (ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ)
21) ΓΥΠΑΡΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ.................... 1.807 (ΝΔ)
22) ΝΤΕΡΜΑΝΑΚΗ ΧΑΡΙΚΛΕΙΑ......................1.779 (ΠΑΣΟΚ)
23) ΣΧΕΤΑΚΗΣ ΑΝΤΩΝΙΟΣ............................ 1.745 (ΔΗΜΑΡ)
24) ΑΡΧΟΝΤΑΚΗΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ....................... 1.723 (ΔΗΣΥ)
25) ΚΑΣΣΕΛΑΚΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ......................... 1.684 (ΔΗΣΥ)
26) ΒΟΥΡΛΑΚΗΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ..........................1.661 (ΚΚΕ)
27) ΓΙΑΝΝΑΚΗ ΜΑΡΙΑ.................................... 1.516 (ΚΚΕ)
28) ΠΑΠΑΝΤΩΝΑΚΗΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ................. 1.505 (ΚΚΕ)
29) ΚΟΥΒΑΡΑΚΗ ΣΟΥΛΑ............................... 1.464 (ΠΑΣΟΚ)
30) ΔΑΣΚΑΛΑΚΗΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ........................ 1.389 (ΝΔ)
31) ΚΟΤΣΙΦΑΚΗΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ......................... 1.225 (ΠΑΣΟΚ)
32) ΜΑΡΙΝΑΚΗΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ.................... 1.403 (ΚΚΕ)
33) ΚΑΛΥΒΙΑΝΑΚΗ ΑΙΚΑΤΕΡΙΝΗ................... 1.258 (ΟΙΚΟΛΟΓΟΙ ΠΡΑΣΙΝΟΙ)
34) ΜΟΥΤΣΕΛΟΥ ΣΠΥΡΙΔΟΥΛΑ.....................1.282 (ΣΥΡΙΖΑ)
35) ΜΠΟΝΑΤΑΚΗΣ ΜΙΧΑΗΛ.......................... 1.229 (ΟΙΚΟΛΟΓΟΙ ΠΡΑΣΙΝΟΙ)
36) ΤΣΙΡΙΓΩΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ..................... 1.184 (ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ)
37) ΠΑΝΤΕΛΑΚΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ............ 1.059 (ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ)

Ποσώς με νοιάζει τι πήρε ο καθένας αφού δεν περιμένω καμιά εξυπηρέτηση από κανέναν τους, μα θα φυλάξω αυτόν τον πίνακα να ανατρέχω να θυμάμαι πόσο μετράει, όταν κάποιος τους θα κουνιέται αύριο ξεχνώντας ή μη θέλοντας ν'ακούσει την πραγματική αλήθεια...

ΔΙΧΩΣ ΟΡΑΜΑΤΙΣΤΗ...

Η χώρα μας έχει τη δική της παραξενιά.

Η μεγάλη πλειονότητα των πολιτών θα ήθελε να απαλλαγεί το συντομότερο από το υφιστάμενο πολιτικό κατεστημένο και τους εκπροσώπους του.

Δεν τους θεωρεί ικανούς να τον οδηγήσουν σε ένα μέλλον με ελπίδα, δεν τους εμπιστεύεται. Κι όμως αυτοί παραμένουν εκεί, αποδυναμωμένοι, παραπαίοντες συνεχίζουν τα καμώματά τους.

Το ρητό λέει ότι όταν εμείς δεν θέλουμε και εκείνοι δεν μπορούν τα πράγματα αλλάζουν.

Τι είναι εκείνο που λείπει και συντηρεί το βάλτωμα και το αδιέξοδο; Ξέρω ότι δεν κάνει νόημα και δεν προσθέτει τίποτε μια φράση του τύπου "ένας λοχίας μας χρειάζεται".

Άλλωστε διαφέρουν οι εποχές και παράλληλα λειτουργούν αρνητικοί συνειρμοί και προκαταλήψεις.

Ιστορικά τις μεγάλες αλλαγές τις πήραν στις πλάτες τους μεγάλοι οραματιστές, μεγάλες προσωπικότητες. Κάτι που σήμερα δεν υπάρχει στον πολιτικό μας ορίζοντα, εμφανώς τουλάχιστον.

Οι Ελληνες έχουν χειραφετηθεί απ' τους εναγκαλισμούς και την κομματική ασφυξία. Επειδή έχει πάψει για τους πολιτικούς να αποτελεί ο πολίτης το κέντρο της δημόσιας ζωής.

Και τούτο επειδή η εξουσία του έχει κόψει την προοδευτική εξέλιξη, τον έχει υποτάξει στον δογματισμό, στη μισαλλοδοξία, στην κενολογία, στην υπονόμευση των παγίων ερεισμάτων του που του 'χει εξαφανίσει την αυτοευθύνη και τον ορθολογισμό.

Υπάρχουν πολλοί πολιτικοί που επιβιώνουν χρησιμοποιώντας συνδετικούς κρίκους. Ενας απ' αυτούς είναι το υπερόπλο του εκβιασμού. Και ο φόβος που καιροφυλακτεί από παντού.

Αν δεν υποκύψεις δεν θα προωθηθείς, δεν θα συμμετάσχεις στα ψηφοδέλτια, θα παροπλιστείς και θα στερηθούν φίλοι και συγγενείς κρατικών παροχών. Ποιος μπορεί να προκαλεί τέτοιου είδους φόβο; Μα φυσικά αυτός που αισθάνεται ότι θα ήταν αποτελεσματικές οι απειλές, αν είχαν στόχο τον εαυτό του.

Το σίγουρο πάντως είναι πως ελάχιστα μπορούν να αλλάξουν δίχως ένα κίνημα ανατροπών και ελπίδας και δίχως τον οραματιστή ηγέτη που θα το εκφράσει...

Είναι καιρός πλέον οι ηγέτες να μην έρχονται από το παρελθόν!

ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΕΛΛΑΔΑ...

Η άλλη Ελλάδα υπάρχει παντού γύρω μας. Μια διεισδυτική ματιά θα σας πείσει.

Είναι αυτοί που δημιουργούν με την τέχνη, αυτοί που προσφέρουν τον ελεύθερο χρόνο τους για να απαλύνουν τη δυστυχία και τον πόνο των άλλων, αυτοί που αγωνίζονται ομαδικά να μη τους βάλει κάτω η κρίση. Είναι αυτοί που ψάχνουν ξανά στην παράδοση για να βρουν και να αξιοποιήσουν νέες ιδέες (π.χ. βοτανοκαλλιέργειες), είναι αυτοί που από το περιττό μηχανεύονται νέες μορφές ενέργειας (π.χ. τηγανέλαια/βιομάζα), είναι αυτοί που δεν περιμένουν τίποτε από το κράτος (ούτε καν την έγκριση της καινοτομίας τους). Είναι το Εθνικό Κέντρο Τεχνολογικής Ανάπτυξης ΕΚΕΤΑ που δουλεύει αθόρυβα με σημαντικές επιτυχίες, είναι οι αλλαγές επιχειρηματικών εργασιών στο πνέυμα των καιρών.

Υπάρχει και αυτή η Ελλάδα! Απλά τα ΜΜΕ δεν τη βλέπουν ή δεν θέλουν να τη δουν. Επειδή σ΄ αυτόν τον τόπο για τα ΜΜΕ αυτό που μετράει είναι οι κακές ειδήσεις. Έτσι αισθάνονται ότι επιτελούν το χρέος τους προς το κοινό μεταδίδοντας μόνο την ασχήμια, το σεξ, το έγκλημα, την λαμογιά, την τρομοκρατία. Κι όμως!

Η άλλη Ελλάδα υπάρχει και μεταλλάσσει αργά και σταθερά νοοτροπίες και μυαλά. Είναι αυτή που βασίζεται στον εαυτό της και τις πρωτοβουλίες της. Όχι στο σύστημα με τους βουλευτές ή τους τοπικούς άρχοντες της περιοχής.

Είναι αυτή η Ελλάδα που θα αλλάξει το διεφθαρμένο και φθαρμένο πολιτικό σύστημα;

Αισιοδοξούμε, γιατί αισιόδοξος είναι αυτός που πιστεύει πως τελικά όλα θα πάνε καλύτερα σ' αυτόν τον τόπο. Κι ας μη ζήσει ο ίδιος για να τα απολαύσει...

Αυτός που μένει στον τόπο του και αγωνίζεται εκ των έσω, για να έλθει το καλύτερο στο προσκήνιο.

Αλήθεια πώς θα προέλθει το καλύτερο, όταν οι νέοι μας αυτοεξορίζονται σε αναζήτηση ευκαιριών ή ενός απλού μισθού και δεν θα είναι εδώ όταν χρειαστεί για να ψηφίσουν αυτή την αλλαγή;

Ο παλαιοκομματισμός δεν πεθαίνει με τους παλιούς ψηφοφόρους...

ΝΕΟΥ ΧΡΟΝΟΥ ΕΛΠΙΔΑ...

Όλες οι τελετές και οι γιορτές είχαν και έχουν σαν απώτερο σκοπό το "ανέβασμα" του ανθρώπου.

Σήμερα όμως για τους περισσότερους από εμάς ισχύει άραγε αυτός ο σκοπός ή μήπως τον ισοπεδώσαμε μέσα στον καταναλωτισμό και τον υλισμό μας;

Θυμόμαστε τι γιορτάζουμε ή μετατρέψαμε τη μέρα της γιορτής αποκλειστικά σε γλέντια;

Και φυσικά οι επιθυμίες μας φανερές ή κρυφές, βγαίνουν τώρα υπό μορφή ευχών.

Όλοι θέλουμε να αλλάξει κάτι. Αλλά ούτε καν ξέρουμε τι ακριβώς θέλουμε να αλλάξει. Ούτε φυσικά πώς θα αλλάξει. Θα πρέπει όμως να βάλουμε το χεράκι μας για να αλλάξει αυτό το κάτι, για να αλλάξει η ζωή μας.

Αν δεν βρει ο καθένας μας μέσα του, την ειρήνη και τη γαλήνη, πώς θα τη μεταδώσει ή πως θα την απαιτήσει από το περιβάλλον του, από το κράτος του και από τον κόσμο ολόκληρο;

Μήπως σβήνοντας τα χρωματιστά λαμπιόνια των ημερών, θα επανενταχθούμε στη ρουτίνα και θα μείνουν οι ευχές και οι επιθυμίες μας ένα όνειρο που θα το ξαναθυμηθούμε στις επόμενες γιορτές;

Μήπως έπαψε το νέο, το καινούριο να μας προσφέρει αυτό το κάτι άλλο;

Μήπως θα πρέπει να ξαναγίνουμε παιδιά, για να μπορέσουμε να χαρούμε κάθε τι νέο; Τα παιδιά χαίρονται πραγματικά με κάθε τι καινούριο, συνήθως ξεπερνώντας την υλική αξία του.

Εμείς οι λογικοί μεγάλοι, με τι χαιρόμαστε; Μήπως με τίποτα; Μήπως μόνο με την υλική αξία κάθε πράγματος; Μήπως ο μόνιμος φόβος για το μέλλον και το άγνωστο αύριο είναι πάντα κοντά μας ή καλύτερα μέσα μας και γι' αυτό η διασκέδαση πριν την ανησυχία είναι εκτόνωση και λήθαργος;

Θα πρέπει να ξεκινήσουμε μια μεγαλύτερη προσπάθεια αυτή τη χρονιά, ώστε να βρούμε την ειρήνη, την ευτυχία, τη χαρά και την αγάπη μέσα μας, για να έχουμε τη δυνατότητα και την ικανότητα να τα μεταφέρουμε και στους γύρω μας και στον πλανήτη ολόκληρο, βάζοντας ένα λιθαράκι για ένα καλύτερο, στην κυριολεξία και όχι στα λόγια κόσμο.

Μια σταγόνα φέρνει τη βροχή. Ας γίνουμε εμείς αυτή η σταγόνα, πιστεύοντας ότι θα φέρουμε την αλλαγή και σε άλλους, ότι θα γίνουμε η αρχή μιας αλυσιδωτής αντίδρασης και ας κάνουμε αυτή την αρχή με τον νέο έτος 2012, το πρώτο της νέας μας ζωής.

Μια ελπίδα ζητάει ο άνθρωπος για να ξεφύγει. Όποιος την έχει, μπορεί να τη δώσει και δίπλα...

ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟΣ ΗΓΕΤΗΣ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ...

Υπάρχουν 4 τύποι πολιτικών που κυριαρχούν σήμερα στην πολιτική σκηνή.

Αυτοί που κληρονομούν την "οικογενειακή" έδρα, οι κηπουροί ή δοτοί που παίρνουν την έδρα ελέω αρχηγού, όσοι την αγοράζουν ξοδεύοντας πολλά χρήματα από αδιαφανείς πηγές με ό,τι σημαίνει αυτό για τις πολιτικές αποφάσεις που θα κληθούν να λάβουν και οι προερχόμενοι απο κομματικούς σωλήνες με κλίκες, παραγκωνισμούς, ιδεοληψίες.

Με δυό λέξεις πολιτικοί που δεν προέρχονται από την κοινωνία και συνεπώς αδυνατούν να την εκφράσουν.

Κουραστήκαμε και βαρεθήκαμενα βλέπουμε ένα πολιτικό κόμμα να γίνεται εργαλείο, επάγγελμα, ευκαιρία για φτηνά και ακριβά λαμόγια και για χατήρι τους να προκρίνει άσχετους, άτολμους, αγράμματους και άχρηστους ιδιοτελείς σε θέσεις κλειδιά μέσα και έξω από το κόμμα και όποτε μπορεί με κάθε ευκαιρία, στο κράτος.

Για να πάει μπροστά η χώρα θα πρέπει κάποιος ηγέτης να προτάξει αξιόπιστο πολιτικό λόγο που θεωρώ ότι κοντεύει να εκλείψει παντελώς, αλλά και να πείσει τον κόσμο ότι οι προγραμματικές του δεσμεύσεις θα υλοποιηθούν για μια φορά απαρέγκλιτα.

Μην ξεχνάτε πόσες φορές όλες οι προηγούμενες κυβερνήσεις, αναγκάστηκαν να βάλουν νερό στο κρασί τους αμέσως μετά τις εκλογές που κέρδισαν υποσχόμενες τα πάντα σε όλους κατά την προεκλογική περίοδο.

Αυτό κάνει τον κόσμο να λέει ότι όλοι είναι ίδιοι.

Όμως στην σημερινή στγκυρία δεν ενδιαφέρει πλέον ποιός θα κυβερνήσει, ούτε με ποιά πρόσωπα θα κυβερνήσει, αλλά το τι θα κάνει για να μειώσει τη συνολική δυστυχία μας...

Υψηλό ποσοστό σε επόμενες εκλογικές αναμετρήσεις θα πάρει ο ηγέτης εκείνος που θα εκφράσει την ανάγκη μιας σύγχρονης δημοκρατικής πατριωτικής ανασύνθεσης, θα υπερβεί τις πλαστές και ξεπερασμένες αντιθέσεις του μετεμφυλιακού και μεταπολιτευτικού κύκλου, θα συνενώσει γύρω από ένα εθνικό σκοπό όλους τους Έλληνες πατριώτες δημοκράτες πρώην δεξιούς και αριστερούς και θα συγκρουστεί με τιςκαταστημένες αναχρονιστικές συντηρητικές αντιλήψεις μέσα και έξω από το κόμμα του.

Τα ιδεολογικά στεγανά κατέρρευσαν. Παντού στον πλανήτη.

Με νοσταλγούς του αποτυχημένου παρελθόντος, με προσηλωμένους σε δόγματα "ανήκομεν και υπακούομεν", με νεοφιλελεύθερους βαρβάρους και νευρωτικούς διεθνιστές, με κληρονόμους ψήφων, απογόνους πολιτικών τζακιών, κρατικοδίαιτους επιχειρηματίες και διαπλεκόμενους άρπαγες.

Η ανάδειξη αυτού του σύγχρονου προοδευτικού πατριωτικού ρεύματος ή παράταξης προϋποθέτει την υπέρβαση των υπαρκτών πολιτικών σχηματισμών και την ανασύνθεσή τους.

Η Ελληνική κοινωνία αναζητά αγωνιωδώς τον ηγέτη της, αυτόν που θα τολμήσει να τα βάλει μα τα παραπάνω. Όσο η κοινωνία δεν τον βλέπει να ξεπροβάλει καθαρά θα κρατάει τις αποστάσεις της από ότι σήμερα της προσφέρεται πολιτικά, όπως δείχνει στις δημοσκοπήσεις.

ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΑΣ ΑΓΚΥΛΩΣΗ...

Εξακολουθούμε να ζούμε σ' ένα κράτος κυριολρκτικά μπάχαλο. Που είναι κράτος εν κράτει, ιδιοκτησία της εκάστοτε κυβέρνησης.

Ενα κράτος δηλαδή ουσιαστικά αποξενωμένο από τον ή κομματικό "αντιφρονούντα" πολίτη. Κάθε κυβέρνηση των τελευταίων δεκαετιών απέβλεπε στο να κατακτήσει το κράτος έσωθεν, με το να διορίζει συνεχώς και μόνο τα δικά της τα παιδιά.

Όλοι οι κυβερνώντες βλέπανε τη διόγκωσή του δημόσιου τομέα, κανείς όμως δεν αναλάμβανε το πολιτικό κόστος να τον ελαττώσει. Ώσπου φτάσαμε σήμερα στο απροχώρητο να έχουμε έναν απ' τα πιο διογκωμένα δημόσια σε όλη την Ε.Ε.

Έρχονται τώρα οι ξένοι παρατηρητές και η τρόϊκα που εξετάζοντας εξονυχιστικά τις δομές ενός τέτοιου κράτους προτείνουν ριζικές αλλαγές.

Πρώτ' απ' όλα διαπιστώνουν μια πληθωρική κυβέρνηση, έπειτα άπειρα νομικά πρόσωπα, δεκάδες ανεξάρτητες αρχές, μια παράλογη πολυνομία, μια πανσπερμία δομών που αρκετές δεν εξυπηρετούν τίποτα, αλλά και παντελή έλλειψη συντονισμού του κράτους. Επιπρόσθετα υπάρχει μια απίστευτη αγκυλωτική γραφειοκρατία, ως επιστέγασμα των πάντων.

Αυτή η γραφειοκρατία αποτελεί και τον κυριότερο ανασταλτικό παράγοντα για οποιαδήποτε προσπάθεια εκσυγχρονισμού του δημοσίου, της επιχειρηματικότητας, των επενδύσεων, μιας οποιασδήποτε τέλος πάντων προόδου...

Το συμπέρασμα των ξένων ειδικών είναι απογοητευτικό. Λένε πως τα προβλήματα με το Ελληνικό κράτος είναι τόσο σοβαρά όσο και το χρέος της χώρας και είναι αυτά που απειλούν με διάλυση το κράτος.

Ο ΟΟΣΑ, είναι μεγάλος γνώστης της δομής του Ελληνικού κράτους, αφού σχεδόν κάθε χρόνο συντάσσει εκθέσεις σχετικά με τους δείκτες της οικονομίας μας. Σύμφωνα πάντα με τους εμπειρογνώμονές του, θα μπορούσαν να εξοικονομηθούν ετησίως 15 δισ. ευρώ, μόνο με μια απλούστευση των διαδικασιών στο 20% της γραφειοκρατίας...

Πληγή της γραφειοκρατίας είναι κυρίως το μη ξεκαθάρισμα των αρμοδιοτήτων των διαφόρων προϊσταμένων, με συνέπεια ο απλός πολίτης να στέλνεται από γραφείο σε γραφείο αναρμόδιων, για μια και μόνο υπογραφή. Με όλες τις γνωστές ταλαιπωρίες, το χάσιμο πολύτιμου χρόνου και εργατοωρών, το σπάσιμο νεύρων και την αναστολή των πάντων, αφού ποτέ δεν εξυπηρετείται άμεσα...

Το ίδιο παθαίνει και όποιος επενδυτής τολμήσει να δοκιμάσει την Ελληνική γραφειοκρατία και τις διαδικασίες της, με αποτέλεσμα να καταλήγει με τα κεφάλαια του σε γειτονικές χώρες.

Ένα αγκυλωτικό σύστημα που καιρός είναι να αλλάξει εκ θεμελίων πριν από κάθε αλλαγή του δημόσιου τομέα. Αν δεν απαλλαγούμε από αυτό, δεν έχουμε καμία ελπίδα για προόδο...

ΑΝΑΘΕΩΡΗΣΗ ΖΩΗΣ...

Οι Έλληνες είμαστε παράξενος λαός. Τρωγώμαστε μεταξύ μας μέχρι το σημείο καταστροφής. Αυτοκαταστροφικοί και συνάμα τρελοί.

Δυσκολοκυβέρνητοι με άλλα λόγια.

Ο καθένας την πάρτη του και το μικροσυμφέρον του, ακόμα και εις βάρος των διπλανών του. Δεν υπήρχε και δεν υπάρχει σεβασμός προς το κοινωνικό σύνολο, ούτε προς τους συμπολίτες...

Το ξέρουν αυτό οι δανειστές και οι ντόπιοι υπηρέτες τους. Και θα κάνουν το παν για να μας συνθλίψουν μέσα από την διάσπαση.

Αλληλοεξόντωση και εξαθλίωση από τη μια και η δουλειά τους γίνεται χωρίς αντίσταση, δούλεμα και απαξίωση από την άλλη.

Η "τεχνική βοήθεια" που προσφέρει η τρόικα, οι επίτροποι, οι ομάδες εργασίας και οι αδιάφθοροι παρατηρητές των δανειστών, πρωτίστως έγκειται στην πολυδιάσπαση της κοινωνίας και την δημιουργία κατάλληλων συνθηκών αλληλοφαγίας και αλληλοϋπονόμευσης.

Θα το καταλάβει μετά από λίγο, όταν θα είναι πλέον αργά, γιατί δεν έμαθε ποτέ να σκέφτεται ή καλύτερα το μόνο που σκέφτονταν ήταν η καλοπέρασή του, το εγώ του, η ψευτογκλαμουριά του, η αλαζονία του...

Τα στραβά κι ανάποδα του Ελληνικού συστήματος (πολιτικό, οικονομικό, διοικητικό και κοινωνικό) είναι πολλά και σοβαρά.

Θα πρέπει σύντομα να αναθεωρήσουμε πολλά τέτοια από την πρόσφατη οργάνωση της ζωής μας. Οι αλλαγές άλλες φορές ανώδυνες, τις περισσότερες φορές επώδυνες, είναι σκληρή διαδικασία. με κίνητρο την αλλαγή (την πραγματική, μην παρεξηγηθεί η λέξη καθ' ότι πριμοδοτημένη με πράσινο νόημα).

Το να διαπιστώνουμε είναι κάτι. Τί; Τίποτα ενεργητικό αν δεν ακολουθείται από προτάσεις, αποφάσεις, προσωπική δέσμευση και δράση.

Το μυστικό δεν είναι στην αναθεώρηση αυτή καθ' αυτή.

Το μυστικό είναι στον τρόπο επιδίωξης και υλοποίησης της.

Για να εμφανιστούν αυθόρμητα και καταλυτικά νέοι άνθρωποι, νέοι εκπρόσωποι του λαού αυτού, καινούριοι, εμπνευσμένοι, άφθαρτοι πατριώτες, με αίσθηση των δεδομένων και γνώση των συγκυριών. Και θα στήσουν το εντελώς καινούριο σκηνικό που χρειάζεται αυτή η χώρα. Και θα αναγκάσουν τους βλέποντες να ακολουθήσουν το ρεύμα, χωρίς συνθήματα, χωρίς πάσες για προβοκάτσιες και μπάχαλα και δήθεν ήρωες με το στανιό...

Είναι κομμάτι δύσκολο να μαζευτούμε, αλλά με λίγη υπομονή και αρκετή επιμονή θα τα καταφέρουμε.

Δεν ξέρω που οδεύει η κατάσταση, ούτε για την τελική έκβαση αλλά ούτε και για μετά τα τετελεσμένα. Προς παρόν κερδίζει η προπαγάνδα, περνούνε ότι "μέτρα" θέλουν όποτε θέλουν, έτσι όπως τα θέλουν. Τώρα αρχίζουμε να αισθανόμαστε τι σημαίνει κρίση και τι μας περιμένει.

Ακόμα δεν έχουμε φτάσει στο ποιο χαμηλό σημείο το οποίο ίσως καταφέρει να μας βοηθήσει να ωριμάσουμε και να αντιδράσουμε.

Ο δρόμος της κοινωνικής αλληλεγγύης είναι ακόμα πολύ μακριά γιατί δεν τον έχουμε μάθει.

Θα ξεκινήσουμε να τον μαθαίνουμε πρώτα από την οικογενειά μας, εκεί που μας πονάει περισσότερο.

ΑΓΑΝΑΚΤΙΣΜΕΝΩΝ ΣΥΝΕΧΕΙΑ...

Οι "αγανακτισμένοι" απέδειξαν πως μπορούν οι πολίτες να συναντιούνται και να συμπορεύονται, πέρα και πάνω από κόμματα και παρατάξεις.

Το βέβαιο είναι ότι κάτι άρχισε να κινείται.

Το σίγουρο επίσης είναι ότι πολύς κόσμος αποφάσισε να κατέβει στο δρόμο. Έκανε μια αρχή.

Έσμιξε με άλλους πολίτες. Διαμαρτυρήθηκε μαζί τους και δεν βρίζει μόνος του απέναντι στην TV...

Φώναξε με άλλους κοινά συνθήματα. Θέλει να ψάξει και να ψαχτεί μαζί τους για το τι φταίει και τι πρέπει να αλλάξει...

Δεν ξυπνήσανε τώρα μονομιάς Κοινωνικές και πολιτικές αντιδράσεις υπήρξαν κλιμακωτά, ποικίλες και αυξανόμενες τον τελευταίο χρόνο, χρωματισμένες ή όχι, μαζικές ή μη, σε κέντρο και περιφέρεια, αρεστές ή γραφικές. Από τις μαζικές πορείες με τα πολύ μεγαλύτερα πλήθη και την ανύπαρκτη δημοσιογραφική κάλυψη, μέχρι τον πόλεμο στην Κερατέα και την ήττα εκεί των εργολάβων, από το κίνημα "Δεν Πληρώνω" μέχρι τις Σπίθες του Μίκη, από τη δυναμική αντίδραση των κατοίκων του κέντρου λόγω της δολοφονίας του οικογενειάρχη από αλητομετανάστες προθχές...

Κι αν κάποιοι τρόμαξαν από τη δυναμική αυτή, ας εμπεδώσουν πλέον πως δεν είναι οι μοναδικοί που κατέχουν την τεχνογνωσία και την αποκλειστικότητα στο κάλεσμα τέτοιων συγκεντρώσεων. Από την αμηχανία των αριστερών ομάδων, καταλαβαίνει κανείς ότι για τους "αγανακτισμένους" νιώθουν σα να τους πήραν την μπουκιά από το στόμα...

Όμως ο σημερινός Μάης για τα φρέσκα νεανικά μυαλά, ο τότε Οκτώβρης για τους αποστεωμένους "επαναστάτες" που κόλλησαν στο παρελθόν...

Ζήλια, επειδή κανένα κομματικό καβούκι δεν θα κατάφερνε να κινητοποιήσει σήμερα κάτω από τη στέγη του συγκεντρώσεις αυτού του όγκου και μάλιστα κάθε μέρα. Ανησυχία, επειδή ο κόσμος που γεμίζει τις πλατείες δεν υπευθυνοποιεί συγκεκριμένα κόμματα αλλά τα απορρίπτει συλλήβδην, πριονίζοντας με την επίμονη παρουσία του παραδοσιακούς θώκους αδιακρίτως.

Πολιτικοί και συνδικαλιστές που έμαθαν τόσα χρόνια να παίζουν ένα συγκεκριμένο παιχνίδι και ξαφνικά οι πλατείες φέρνουν στους κανόνες που ήξεραν το πάνω - κάτω.

Δυστυχώς ο κόσμος βρίσκεται σε συμπληγάδες. Πιέζεται θέλει να αντιδράσει και δεν γνωρίζει πως. Δεν εμπιστεύεται κανέναν.

Μουντζώνει την Βουλή (τους βουλευτές προφανώς) που είναι ο εαυτός του γιατί αυτος τους επέλεξε πριν ενάμισυ χρόνο. Η εύκολη λύση. Όλο αυτό το φαινόμενο θα γεννήσει κάτι νέο; Δεν είναι σίγουρο ακόμη!

Η απάντηση μπορεί να προκύψει ανα πάσα στιγμή, άλλα ωστόσο κανείς δεν μπορεί ΤΩΡΑ να την προβλέψει.

Το καλο θα ήταν η μετάβαση σε μια κατάσταση οπου τα πάντα θα πρέπει να δικαιολογήσουν την αξία της παρουσίας τους από την αρχή. Σε μια νέα φάση του νεώτερου Ελληνικού βίου στην οποία το παλιό δεν θα έχει θέση, όσο και αν μεταμορφωθεί.

Για να υπάρξουν νέα κόμματα, νέα συνδικάτα, νέα μέσα ενημέρωσης, νέοι πολιτικοί, νέοι κανόνες, νέος τρόπος ζωής. Αυτή η αλλαγή όμως δεν πρόκειται να γίνει σε μια νύχτα. Θα πάρει χρόνο. Και θα χρειαστούν αναμετρήσεις με όλους και με όλα...

Από την άλλη τα καθεστωτικά ΜΜΕ ξαφνικά διαλαλούν και προωθούν το γεγονός της αγανακτησης του κόσμου με εκτενή ρεπορταζ από το Σύνταγμα. Κάνουν και συνέχεια λόγο για πανευρωπαϊκό κίνημα, που μάλλον στη φαντασία τους είναι. Γιατί αυτοί οι εργολάβοι της εξουσίας που περιφρόνησαν ή και πολέμησαν τις προηγούμενες αντιδράσεις αλλάζουν τώρα τροπάρι; Το βλέπουν ακίνδυνο και αφορμή να ξαναγίνουν αρεστά; Πάνε να καλλιεργήσουν το σκηνικό αναταραχής που θα διευκολύνει την κυβέρνηση ή τα αφεντικά της να σκηνοθετήσουν μια εικονική αλλαγή στρατηγικής;

Πολλά μπορούμε να λέμε, ξέροντας πως και το καθεστώς ξέρει από κόλπα.Δεν αντιλαμβάνονται ότι η σωτηρία που έχουμε ανάγκη είναι η σωτηρία από αυτούς κυρίως.

Σωστό ή όχι, καλό είναι να είμαστε επιφυλακτικοί...

ΑΛΛΑΓΗ ΠΡΩΤΑ ΝΟΟΤΡΟΠΙΑΣ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ ΣΧΗΜΑΤΩΝ...

Σήμερα διαπιστώνουμε ότι κυβερνά η γεωοικονομία και φυσικά τα μεγάλα τραπεζοοικονομικά ιδρύματα και πολυεθνικές. Η εξουσία έχει αποσπαστεί από τον λαό, οι αποφάσεις παίρνονται πίσω από κλειστές πόρτες κι απλώς ανακοινώνονται από τους κυβερνώντες πολιτικούς, που χάνουν έτσι κάθε αξιοπιστία κι εμπιστοσύνη. Την ώρα που οι οικογενειακοί προϋπολογισμοί θρυμματίζονται υπό το βάρος των συνταγών της τρόικας για την ανάκαμψη της οικονομίας, οι μετρήσεις της κοινής γνώμης ξαφνιάζουν με την επιμονή τους σε αποτελέσματα που τα υφιστάμενα κόμματα αρνούνται να διαβάσουν. Τα δυο μεγαλύτερα κόμματα εξαντλούν την αγωνία τους στο ποιο και πόσο προηγείται, χωρίς να δείχνουν να προβληματίζονται για το γεγονός ότι και τα δυο μαζί συγκεντρώνουν κάτω από το 43% του εκλογικού σώματος. Τα κόμματα της Αριστεράς, αυτή την εποχή της άγριας λιτότητας, καμώνονται ότι δεν καταλαβαίνουν ότι η μονιμοποίησή τους σε ποσοστά που δεν απέχουν σχεδόν καθόλου από τα εκλογικά ποσοστά τους αντικατοπτρίζει την απόρριψή τους από τη μεγάλη πλειοψηφία των πολιτών που αδιαφορεί για τον τετριμμένο καταγγελτικό πολιτικό τους λόγο, ο οποίος δεν προσκομίζει εναλλακτική και υλοποιήσιμη πολιτική πρόταση και προπαντός μια άλλη προοπτική διακυβέρνησης. Οσον αφορά τα νέα πολιτικά σχήματα, οι πολίτες θεωρούν ότι ιδρύθηκαν για να ικανοποιήσουν προσωπικές φιλοδοξίες των αρχηγών τους μέχρι να γίνουν υποστυλώματα των κομμάτων εξουσίας, γι' αυτό και τους επιμερίζουν ποσοστά που δεν φτάνουν το σκαλοπάτι εισόδου τους στη Βουλή. Ολοι ελπίζουν χωρίς να έχουν και εντελώς άδικο ότι το 31% των αναποφάσιστων (μαζί με αυτούς που δηλώνουν σήμερα ότι θα ψηφίσουν λευκό ή άκυρο) θα ψηφίσουν στις εκλογές κατά τον μέχρι σήμερα τυχαίο τρόπο και θα διασωθούν. Το ερώτημα όμως είναι πώς θα σωθεί η χώρα από πολιτικούς σχηματισμούς, οι οποίοι μόνο τη μέρα των εκλογών γίνονται ανεκτοί από τους πολίτες και όλη την υπόλοιπη τετραετία απορρίπτονται; Όλα συμβαίνουν και όλα μπορεί να συμβούν κι όμως δεν μαθαίνουμε την αλήθεια ούτε γι' αυτά που συνέβησαν, ούτε για τα αληθινά αναγκαία μέτρα. Σήμερα διαψεύδονται νέα μέτρα και αύριο έχουν ληφθεί, με κάποια τάχα δικαιολογία; Αν δεν αλλάξουμε πορεία πρώτα εμείς οι αρχόμενοι, αποκλείεται να αλλάξουν οι άρχοντές μας, αφού με την ψήφο μας θα παραμένουν φτυστοί εμείς: με τα πάθη, τις φιλοδοξίες και τα αλισβερίσια μας, σε βάρος του γενικού συμφέροντος. Ο λαός αυτής της χώρας ψάχνει απεγνωσμένα να βρει κάποιον να του πει όλη την αλήθεια, αλλά όπως όλα δείχνουν μάλλον ψάχνει άδικα. Δεν αλλάζει μία νοοτροπία σαράντα χρόνων. Τενεκέδες πολιτικοί με χαμηλούς δείκτες σ΄ ολους τους τομείς με χαμηλή αυτοεκτίμηση, χωρίς την στοιχειώδη επιστημονική κατάρτiση παρά μόνο με πτυχίο της παπαγαλίας - αντιγραφής, αντιλαμβανόμενοι την τρύπα του πολιτικού συστήματος, έταζαν τα πάντα στους πάντες, εκμεταλεύτηκαν την αρρωστημένη νοοτροπία αλλά καραγκιόζη ενός σημαντικού κομματιού του λαού μας "ψήφισε εσύ τον φαύλο μπορεί κάτι να κερδίσεις, άσε τον άξιο να τον ψηφίσουν οι άλλοι", εκλεγόταν ρουσφετολογούσαν ανενόχλητοι και εκτόπιζαν κάθε τι δημιουργικό και αξιόλογο. Πρέπει να προσεχθεί ότι σήμερα οι μεν τενεκέδες θα καταφύγουν στην ίδια μέθοδο για να επιβιώσουν πολιτικά, οι άλλοι αναλογιζόμενοι την δυσκολία της σημερινής κατάστασης αποφεύγουν να εκτεθούν για να συμβάλλουν στα κοινά. Εδώ παίζεται το παιχνίδι. Γνωστός του γνωστού, εκλεκτός του του life style, παιδί - κλώνος βουλευτή πρώη υπουργού, παιδί του, της, άνθρωποι του περιβάλλοντος νυν βουλευτών, άνθρωποι που δεν μπορούν να εκφράσουν ούτε τον εαυτό τους, ή άλλοι της διαπλοκής και του πελατειακού κράτους κλπ, τέρμα! Εξονυχιστικό έλεγχο για την δουλειά του κεθενός μέχρι σήμερα, για τις επιτυχίες ή ήττες του, για τις γνώσεις του, για... Όχι "αυτός μας φέρνει ψήφους αυτόν θα βάλουμε"... Μακριά από τους ολίγιστους, τους οσφυοκάμτες, τους δουλοπρεπείς υπηρέτες συμφερόντων. Μακριά και από αυτούς που γλείφουν νυχθημερόν τους δημοσιογράφους για να τους κάνουν γνωστούς. Μόνο έτσι μπορεί να πείσει ένα πολιτικό σχήμα ότι κάτι θα αλλάξει! Να γυρίσει η κοινωνία να το ακούσει και να το στηρίξει. Με τους ίδιους και παρόμοιους κλαύτα...

ΣΩΤΗΡΕΣ...

Νομίζω πως όσο ψάχνουμε να βρούμε ποιο από τα δύο κόμματα (ΠΑΣΟΚ και ΝΔ) φταίει περισσότερο, τόσο περισσότερο συντηρούμε την εναλλαγή τους στην εξουσία και το σάπιο πολιτικό σύστημα.

Βούτυρο στο ψωμί τους είναι τέτοια σκηνικά.

Ο "Αντώνης" αρχίζει και παίρνει τη μορφή του σωτήρα που θα μας οδηγήσει στην έξοδο από την κρίση και θα τιμωρήσει τους άχρηστους που κυβερνάνε. Ακριβώς δηλαδή όπως εμφανιζότανε ο "Γιωργάκης που έγινε ΓΙώργος" όταν έφτασε η σειρά του να κυβερνήσει πριν από ενάμιση χρόνο.

Πως θα ρίξει ο Σαμαράς την κυβέρνηση και θα κυβερνήσει ο ίδιος με το 21% (άντε 31%, αν κλέβουν οι δημοσκόποι) του Ελληνικού λαού να τον στηρίζει;

Όσον αφορά τις λύσεις που προτείνει για την έξοδο από την κρίση, αποτελούν ένα άλλο μεγάλο θέμα που χωράει πολλή συζήτηση.

Νομίζω ότι η μόνη λύση για να σωθεί η χώρα είναι να πεθάνει πλέον ο δικοματισμός και αυτή η εναλλαγή στην εξουσία. Το σύστημα αυτό και η πολιτική του χωρίς όρια καπιταλισμού που πρεσβεύει έχει αποτύχει ανοιχτά και ξεκάθαρα σε παγκόσμιο επίπεδο. Γιατί να έχει να δώσει κάτι περισσότερο στη χώρα μας πέρα από φτώχεια,εξαθλίωση και εθνικές προδοσίες;

Ας μην περιμένουμε λοιπόν κανένα μεσσία (Αντώνη-Γιωργάκη, Γιωργάκη-Αντώνη) να μας σώσει, γιατί απλούστατα δεν θα μας σώσει. Η κρίση ανατρέπεται, δεν θεραπεύεται. Φαντάζει πολύ καλό για να γίνει αληθινό. Γι' αυτό ο κόσμος είναι επιφυλακτικός.

Εμείς πάντως αντί για ονόματα κομματικών στελεχών, θα θέλαμε να δούμε στις λίστες, ειδικά της Επικρατείας, ονόματα επιστημόνων, διανοουμένων, εργαζόμενων, ανθρώπων που πάλεψαν για την πατρίδα και τον λαό της. Υπάρχουν πολλοί που θα δουλέψουν αρκεί να τους αφήσουν απερίσπαστους να κάνου ότι ξέρουν...

Φυσικά και δεν είναι όλοι οι πολιτικοί και δεν είναι όλοι όσοι απαρτίζουν τις κοινωνικές ομάδες που αναφέρατε υπεύθυνοι για τα χάλια μας. Είναι όμως πάρα πολλοί πολιτικοί, απ' αυτούς που μας κυβέρνησαν και κυβερνούν τόσα χρόνια, υπεύθυνοι για την πτώχευση της χώρας.

Έχει πληρώσει μέχρι τώρα κανείς; Όπως πάει το πράγμα θα πληρώσει κανείς;
Ο κόσμος απαιτεί να αποδοθεί δικαιοσύνη σε ένα αποτρόπαιο έγκλημα που έγινε εις βάρος της χώρας και των πολιτών της.

Μπορείτε να μας πείτε ποια λύση είναι στα χέρια μας, δηλαδή στα χέρια του κόσμου, όταν συνεχίζει να μας κυβερνά το ίδιο πολιτικό σύστημα;

Μήπως ξαφνικά άλλαξε κάτι και δεν το έχω καταλάβει εγώ;

Βλέπουμε πως συμπεριφέρονται τα 2 μεγάλα κόμματα που τόσες δεκαετίες μας κυβερνούν. Δουλεύουν για την πάρτη τους και όχι για το συμφέρον της χώρας...

Πάντως είναι εύκολο να βγαίνει κανείς βουλευτής όταν στηρίζεται στην εξαγορά της ψήφου με το ρουσφέτι και εδώ είναι η ευθύνη του ψηφοφόρου που παρακαλά για τον διορισμό και τη εξυπηρέτηση...

Φρέσκους ανθρώπους θέλει το πράγμα, με όρεξη για δουλειά.

Ανθρώπους της κοινωνίας θέλει, που δούλεψαν και κουράστηκαν να αποκτήσουν το βιος τους και όχι απόβλητα του κομματικού σωλήνα και χρόνιους κηφήνες!

Τώρα είναι η ευκαιρία, τώρα που ειναι πανεύκολο για εναν βουλευτή να αποφύγει τον ψηφοφόρο που τον κυνηγά για διορισμό,΄λόγω συνθηκών μνημονίου και τρόικας.

Να τους ξεφορτωθούμε τους παλιούς κι αποτυχημένους τώρα, αφού δεν τους έχουμε ανάγκη τέτοιους βουλευτές, ούτε τέτοιους ψηφοφόρους που τους ανέδειξαν...

Ο κόσμος έχει πραγματικά προβλήματα και όποιος δεν τα αφουγκράζεται θα τον πάρει το κοινωνικό τσουνάμι που ερχεται! Το μόνο που πετυχαίνουν οι υπάρχοντες είναι να προκαλούν την απέχθεια του κόσμου, που άρχισε να τους γιουχάρει ακόμη και στο δρόμο και τις ταβέρνες, όπου τους παντήξει...

ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑ...

Είναι ευχάριστο το γεγονός ότι η πλειονότητα των νέων που σπουδάζει σήμερα στα ελληνικά ΑΕΙ - ΤΕΙ, προβληματίζεται σοβαρά με την Παιδεία που τους παρέχεται.

Η αγωνία για το μέλλον, η ελάχιστη σύνδεση του πτυχίου τους με την αγορά εργασίας, η απογοήτευση για τη χαμηλής ποιότητας εκπαίδευση που παίρνουν, η δυσπιστία απέναντι στις φοιτητικές (κομματικές) παρατάξεις κ.λπ., είναι μερικά απ' τα βασικά συμπεράσματα μιας πρόσφατης τηλεφωνικής έρευνας του Υπουργείου Παιδείας.

Εκτός από την αρνητική στάση των κομματικών φοιτητικών ομάδων για την εν γένει λειτουργία των ΑΕΙ, στα αρνητικά που επισημαίνονται στην έρευνα είναι και οι ελλείψεις σε υποδομές, η αδιαφορία πολλών εκ των διδασκόντων για φοιτητές και αντικείμενο διδασκαλίας, η διαλυτική επίδραση των συνεχών καταλήψεων, ο αναποτελεσματικός τρόπος διοίκησης των Πανεπιστημίων κ.λπ.

Τα Πανεπιστήμια σύμφωνα με την έρευνα χρειάζονται ριζική αλλαγή.
Οχι απλά άλλη μια μικρή "μεταρρύθμιση" σε κάποιον τομέα.

Να υπάρξει δηλαδή πραγματική ελευθερία έκφρασης έξω από κομματικά φερέφωνα, μαχητικότητα αλλά και έρευνα, αμφισβήτηση αλλά και θέσεις, γνώση αλλά και αξιοπιστία. Είναι χαρακτηριστικό ότι οι περισσότεροι ερωτηθέντες φοιτητές απαιτούν άμεσες αλλαγές στη δημόσια ανώτατη εκπαίδευση και μάλιστα με οποιοδήποτε κόστος, δείχνουν δε να αδιαφορούν απέναντι στο ενδεχόμενο κοινωνικής αντίδρασης, με το κλείσιμο κάποιων αχρείαστων Σχολών και Τμημάτων...

Εν πάσει περιπτώσει, από την έρευνα αποδεικνύεται ότι το σημερινό Ελληνικό Πανεπιστήμιο δεν είναι σε καμιά περίπτωση αυτό που θέλουν οι φοιτητές. Απλά είναι αυτό που δυστυχώς επιβάλλουν μερικές μειοψηφίες που "δημοκρατικώ τω τρόπω" και συνεπικουρούμενες έξωθεν του Πανεπιστημίου ή έσωθεν, κυριαρχούν!

Η πλειοψηφία των φοιτητών και η ίδια η κοινωνία απαιτεί ένα νέο, ζωντανό, μη κομματοκρατούμενο, αποδοτικό Πανεπιστήμιο με κύρος σπουδών κι ανταγωνιστικό ώς προς τα διεθνή πρότυπα.

ΑΛΛΑΓΕΣ ΣΤΗ ΒΟΥΛΗ...

Γίνεται συνεδρίαση στην Βουλή μετά την ανακοίνωση των σκληρών οικονομικών μέτρων και ανακοινώνει ο Παπανδρέου ότι πρέπει να πάρουν μετρά για την τόνωση του ηθικού των βουλευτών για να μπορέσουν να κάνουν την δουλειά τους καλύτερα.

Λέει λοιπόν ότι πρέπει να αλλάξουν τις μοκέτες στην Βουλή, από κόκκινες να τις κάνουν μπλε. Ψηφίζουν λοιπόν και το αποφασίζουν.

Προτείνει ο Σαμαράς να στολιστεί η αίθουσα της Βουλής με Ελληνικές σημαίες για να ενισχυθεί το εθνικό φρόνημα. Ψηφίζουν και το αποδέχονται.

Προτείνει τέλος ο Καρατζαφερης πριν από κάθε συνεδρίαση της Βουλής να παίζει ο εθνικός ύμνος. Ψηφίζουν και αυτό και το κατοχυρώνουν.

Προτείνουν και τα άλλα κομματάκια τις δικές τους μπούρδες και φοβίες και συμφωνούν παμψηφεί να εφαρμοστούν κι αυτά...

Όση ώρα ψηφίζουν τις αλλαγές, είναι μια γριούλα καθαρίστρια στην Βουλή, που κάθεται στην πόρτα και κοιτάει με απορία και απόγνωση τον Παπανδρέου.
Ο Γιώργος την βλέπει και αφού τελειώνει η ψηφοφορία, πηγαίνει προς το μέρος της και την ρωτά:

- Γιαγιούλα γιατί όση ώρα ψηφίζαμε για τις αλλαγές στην Βουλή, εσύ με κοιτούσες με απορία; Και η γριούλα απαντά:

- Πριν διοριστώ με μέσο στην Βουλή, ήμουν καθαρίστρια σε ένα μπoυρδέλο. Όταν οι δουλειές δεν πήγαιναν καλά, αλλάζαμε τις πουτάνες, όχι τις μοκέτες!

ΜΕΤΑ ΤΟ ΞΥΛΟ...

Το πρόβλημα είναι ποιος έδειρε έναν βουλευτή (το ποιος ήταν ο βουλευτής μικρή σημασία έχει);

Ή το ζήτημα είναι ότι η πλειοψηφία της ελληνικής κοινωνίας δείχνει ανοχή ή κατανόηση σε αυτό το φαινόμενο.

Από τους λίγους της προηγούμενης κυβέρνησης που είχαν ήπιους τόνους, δεν προκαλούσαν, δεν ούρλιαζαν στα τηλεπαράθυρα. Από τους λίγους που είχε άποψη, μιλούσε απλά και είχε παραδεχτεί μερικά απο τα πολλά σφάλματα και παραλείψεις της κυβέρνησης του...

O Χατζηδάκης έχει προσφέρει στην χώρα κατιτίς. Δεν είναι σαν αυτούς τους ψευτοκουλτουριάρηδες, βολεμένους σε δημόσιο οφίκιο, αυτοαποκαλούμενους αριστερούς που μόνο λόγια, θεωρίες και ταραχές εκ του ασφαλούς είναι.

Έτυχε να πέσει στα χέρια αντίπαλων συνδικαλιστών που χάσανε τον κόσμο τους και τα προνόμια με τις μεταρρυθμίσεις που σταθερά προωθεί αυτή η κυβέρνηση και απόφευγε να κάνει η προηγούμενη.

Η χρήση βίας αποτελεί πάγια και συνήθη πρακτική στην Ελλάδα για αρκετά χρόνια τώρα, γιατί σας εντυπωσιάζει το τελευταίο γεγονός με θύμα τον παραπάνω;

Συμμορίες "φιλάθλων" ξεσπούν σε οποιονδήποτε και οτιδήποτε βρίσκεται στον δρόμο τους, είτε χάσει είτε κερδίσει η ομάδα τους.

Κόμματα και "κινήματα" με μονοψήφιο ή άντε διψήφιο αριθμό υποστηρικτών καίνε τακτικά την Αθήνα για να επιβληθεί η άποψη τους.

Μαθητές καταλαμβάνουν και σπάνε σχολεία για καλαμπούρι, ενώ πάνε στα φροντιστήρια υπάκουα ακόμη και τις Κυριακές.

Φοιτητικές συμμορίες- παρατάξεις με την αρωγή πρόθυμων διδασκόντων κλείνουν τα πανεπιστήμια και προπηλακίζουν οποιονδήποτε τολμά να μπει στον δρόμο τους. Ή να προωθήσει κάποιες αλλαγές που θίγουν τα κατεστημένα τους.

Συμβασιούχοι καταλαμβάνουν δημόσιους χώρους για να απαιτήσουν το βόλεμα τους.

Αγρότες κόβουν τους δρόμους όποτε δεν έχουν σοδειά, λες και είναι το χωράφι τους.

Μαϊμού ναυτεργάτες απαγορεύουν συχνά την επικοινωνία χιλιάδων κάτοικων των νησιών.

Αριστεροί και δεξιοί γείτονες να μαλώνουν για το ποιος "αρχηγός" λέει καλύτερα ψέμματα.

Αν πας να υπερασπιστείς την πατρίδα σου οι αριστεροί σε λένε εθνικιστή.

Αν πας να υπερασπιστείς κοινωνικό κράτος και βοήθεια στους ασθενέστερους οι δεξιοί σε λένε κουμούνι.

Αν πεις να διαμαρτυρηθείς για την μετανάστευση και την παιδεία εμφανίζονται οι πολυπολιτσμικοί και σε λένε φασίστα.

Και άλλα πολλά τόσο γνωστά σε όλους μας...

Η κοινωνία μας χρειάζεται μια βαθιά αλλαγή υπεύθυνα έστω και δυσάρεστα μέτρα. Όχι θεωρίες που σκοπό έχουν να καλύπτουν την ανικανότητα της δήθεν αριστεράς να προτείνει εφικτές λύσεις...

Αυτά τα απαράδεκτα μπορούν να συμβούν όταν καθημερινώς ακούμε για ανυπακοή για αντίσταση, πάρτε τους με τις πέτρες, κάψτε τους όλους, δεν αναγνωρίζουμε το Σύνταγμα και τόσα άλλα εμπρηστικά συνθήματα.

Η Ελληνική κοινωνία δεν αντιδρά, έχει εξουδετερώσει ο κυρίαρχος μεταπολιτευτικός αριστερός λαϊκισμός τα αντανακλαστικά της απένατι στην βία και μπερδεύει το θράσος των τραμπούκων με την επαναστατική λαϊκή οργή...

ΑΝΑΣΧΗΜΑΤΙΣΜΟΥ ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ...

Μια χώρα η οποία βρίσκεται στα πρόθυρα της χρεοκοπίας χρειάζεται σοβαρή κυβέρνηση και ένα ακόμα σοβαρότερο πρωθυπουργό. Οι ερασιτεχνικοί πειραματισμοί δεν δείχνουν μόνο έλλειψη σοβαρότητας, είναι και επικίνδυνοι για τη χώρα.

Η αύξηση των υπουργών και υφυπουργών, η πατέντα των αναπληρωτών υπουργών το νέο αλαλούμ με τις αρμοδιότητες, είναι στοιχεία που δυναμιτίζουν εξ' αρχής τη λειτουργία της κυβέρνησης.
Ορισμένα παραδείγματα:

Σε μια εποχή σκληρής λιτότητας, όταν κόβει τις συντάξεις, ποιος ο λόγος να φορτώσει τον κρατικό προϋπολογισμό με 11 παραπάνω υπουργούς, μαζί με συμβούλους και παρατρεχάμενους; Αλήθεια πόσο επιβαρύνεται ο κρατικός προϋπολογισμός από τα νέα υπουργικά γραφεία;

Κατά ποια λογική υπουργοί που έφυγαν από ένα υπουργείο μετακόμισαν σε ένα άλλο; Αν ήταν επιτυχημένοι γιατί έφυγαν; Και ήταν αποτυχημένοι γιατί στάλθηκαν να αποτύχουν και αλλού; Γιατί δεν μπορεί να φανταστεί κανείς ότι οι μετακινηθέντες ή οι μετονομασθέντες, είχαν κρυφά ταλέντα που ανακαλύφθηκαν τώρα και τους έδωσαν την ευκαιρία να το αποδείξουν.

Σε τι εξυπηρετεί να δημιουργούνται πολιτικές ηγεσίες σε ορισμένα υπουργεία ακόμη και με τέσσερα άτομα, όταν θα μπορούσαν κάλλιστα να λειτουργήσουν με λιγότερα; Και κυρίως σε τι εξυπηρετεί η τοποθέτηση προσώπων που δεν έχουν σχέση με το αντικείμενο, αλλά έχουν διάθεση να το χρησιμοποιήσουν για αυτοπροβολή και ήδη το κάνουν με συνεντεύξεις και άλλες δημοσιοσχεσίτικες παρεμβάσεις;

Από πού προκύπτει ότι ένας υπουργός φεύγοντας από το ένα υπουργείο για ένα άλλο, μπορεί να παίρνει μαζί του και αρμοδιότητες της αρέσκειας του; Και πώς γίνεται να μετακομίζουν τα πιο "επιτυχημένα" κυβερνητικά στελέχη σε υπουργεία αιχμής για να προωθήσουν το έργο που επιτελούν αυτά τα υπουργεία και όταν πάνε εκεί διαπιστώνουν ότι λείπουν οι αρμοδιότητες για την άσκηση των οποίων ορίσθηκε επιβεβλημένη η παρουσία τους;

Τι νόημα έχει το παιχνίδι με την ίδρυση - κατάργηση - ονοματοδοσία των υπουργείων, που αποκτούν βαρύγδουπους τίτλους άνευ περιεχόμενοι ενίοτε;
Πώς νοείται να τοποθετούνται σε υπουργεία που απαιτείται υψηλό κύρος και ειδικές γνώσεις, συν συγκεκριμένες ικανότητητες διαπραγμάτευσης, πρόσωπα που δεν συγκεντρώνουν αυτά τα χαρακτηριστικά; Ασκώντας το απόλυτο δικαίωμα του ο Πρωθυπουργός μπορεί να δώσει σε οποίον κρίνει ένα υπουργείο, αλλά με κανένα τρόπο δεν μπορεί να τον προικίσει ταυτόχρονα και με συγκεκριμένες ικανότητες. Ή με απαραίτητες δεξιότητες, όπως είναι πχ η καλή γνώση μιας τουλάχιστον ξένης γλώσσας...

Μπορεί να βρει κανείς και άλλες τραγελαφικές όψεις στο σχήμα που από προχθές ανέλαβε να κλείσει τις τρύπες που δεν μπόρεσε να κλείσει το προηγούμενο. Πως γίνεται όμως όλη αυτή η ανακύκλωση στην πολιτική ζωή του τόπου ποτέ δεν το κατάλαβα. Πως γίνεται να αποτυγχάνεις κάπου και να πετύχεις αλλού κι αν όχι κι εκεί, κάπου αλλού πάλι;

Αυτά αρκούν για να θέσουν σε αμφισβήτηση τη σοβαρότητα των κριτηρίων που πρυτάνευσαν σ' αυτόν τον ανασχηματισμό...

ΠΟΙΑ ΚΡΙΣΗ;

Πάντα είχαμε δημοσιονομικά ελλείμματα και πάντα ζούσαμε με δανεικά ως χώρα.

Και από ότι διαβάζω η Βρετανία έχει εξίσου μεγάλα ελλείμματα, η δε Αμερική εξίσου μεγάλα δημόσια χρέη. Και σιγά την οικονομία μας, που απειλήθηκε από τη παγκόσμια κρίση και φούμαρα. Ούτε μέγεθος έχουμε, ούτε κατασκευάζουμε τίποτα, ούτε καν μεταπράττουμε πλέον.

Στα απόνερα της παγκόσμια οικονομίας φυτοζωούμε. Αεριτζήδες ήμασταν και είμαστε. Έχουμε έναν δημόσιο τομέα, που απλά τροφοδοτεί τον κρατικοδίαιτο ιδιωτικό. Και στη μέση έχουμε μια υπερτροφική παραοικονομία με άφθονους παπατζήδες, κάθε λογής και μεγέθους μεσάζοντες και "εργολάβους".

Είναι όμως όλα αυτά αρκετά ώστε να δικαιολογήσουν την έλευση του ΔΝΤ και το μέγεθος των ριζικών αλλαγών που μας επιβάλλουν;

Προφανώς η μείωση των μισθών των δημοσίων υπαλλήλων κι η περικοπή των συντάξεων έχει δημιουργήσει πρόβλημα. Τα χρήματα αυτά λείπουν από την αγορά.
Κυκλοφορώντας στους δρόμους, υπάρχουν κάποια ορατά στοιχεία πως όντως διανύουμε μια κάποια κρίση.

Βλέπω πολλά καταστήματα κλειστά, πολλά ΙΧ. παρατημένα με κουκούλες ή με πωλητήρια, βλέπω χαμηλές ταχύτητες στην οδήγηση, αστρονομικές τιμές στη βενζίνη, κομπιουτεράκια με υπολογισμούς στα σουπερμάρκετ, και φάτσες κατεβασμένες.

Από εκεί και πέρα, οι καφετέριες παραμένουν γεμάτες νέους, τα πολυκαταστήματα σφύζουν από ζωή, τα μπαράκια και οι ταβέρνες το ίδιο, και ο δρόμος που οδηγεί στα κέντρα νυχτερινής διασκέδασης είναι μονίμως μποτιλιαρισμένος από ντόπιους και τουρίστες...

Αυτό που έχει μεγαλύτερη σημασία είναι το ψυχολογικό πρόβλημα. Ολοι περιμένουν ακόμη περισσότερα μέτρα, ακόμη λιγότερα χρήματα στην τσέπη τους. Το αποτέλεσμα είναι να μην ξοδεύουν τίποτα. Και φυσικά γίνεται φαύλος κύκλος.
Χαμηλότερος τζίρος, απολύσεις, ακόμη λιγότερα χρήματα στην αγορά.

Τα μέτρα μπορεί να παρθούν, μπορεί κι όχι, σε κάθε περίπτωση μειώνεται ο κύκλος εργασιών.

Την ίδια ώρα που τα κότερα και οι θαλαμηγοί διπλασιάστηκαν στις μαρίνες, πως οι Έλληνες κατέχουν περισσότερες off shore από ποτέ, πως οι καταθέσεις αλλά και γενικά το τραπεζικό μας σύστημα δουλεύει στο φουλ, έχοντας περάσει πανηγυρικά τα "τεστ κόπωσης" και αντοχής. Για τις Καγιέν, τα μεγάλα τζιποειδή και τις BMW με τα φιμέ τζάμια που πολλαπλασιάζονται δεν το συζητάω...

Μήπως δεν υπάρχει καμία κρίση, και απλά κάποια γνωστά - άγνωστα κέντρα προσπαθούν να μας πείσουν ότι φαλιρίσαμε;

Με πρόσχημα δηλαδή την ενδεχόμενη οικονομική μας κατάρρευση και χρεοκοπία, άνοιξε ο δρόμος για ριζοσπαστικές αλλαγές στη καθημερινότητα και στα θεωρούμενα ως κεκτημένα, χωρίς όμως να ανοίξει μύτη.

Μα για να περάσουν τις όποιες αλλαγές χρειάζεται να περαστούν, προκειμένου η Ελλάδα ως οικονομικό και κοινωνικό πειραματόζωο, να ανοίξει το δρόμο για τα κελεύσματα της επερχόμενης Νέας Τάξης της παγκοσμιοποίησης.

Με μπόλικη κινδυνολογία συνεπικουρούμενη και από τα "μεγάλα" κανάλια, μας έφερε και τους επιτηρητές του ΔΝΤ να καπελώνουν την κυβέρνηση.

Τη δουλειά τους την κάνουν μιά χαρά, μας καταρρακώνουν. Κι εμείς κάνουμε ακριβώς αυτό που περιμένουν, δεχόμαστε ότι μας κάνουν και περιμένουμε τα χειρότερα.

Με σκοπό να περάσουν τις μεταρρυθμίσεις που είναι αναγκαίες προκειμένου να προχωρήσουμε ομαλά σε μια νέου τύπου αυτοκρατορία. Και στη πορεία να απεμπολήσουμε εθνικισμούς, πατριωτισμούς, κοινωνικό κράτος και άλλες νεκρές αποσκευές που ενοχλούν το όραμα της νέας τάξης πραγμάτων;

Δεν ξέρω. Ρωτάω.