Η χώρα μας έχει τη δική της παραξενιά.
Η μεγάλη πλειονότητα των πολιτών θα ήθελε να απαλλαγεί το συντομότερο από το υφιστάμενο πολιτικό κατεστημένο και τους εκπροσώπους του.
Δεν τους θεωρεί ικανούς να τον οδηγήσουν σε ένα μέλλον με ελπίδα, δεν τους εμπιστεύεται. Κι όμως αυτοί παραμένουν εκεί, αποδυναμωμένοι, παραπαίοντες συνεχίζουν τα καμώματά τους.
Το ρητό λέει ότι όταν εμείς δεν θέλουμε και εκείνοι δεν μπορούν τα πράγματα αλλάζουν.
Τι είναι εκείνο που λείπει και συντηρεί το βάλτωμα και το αδιέξοδο; Ξέρω ότι δεν κάνει νόημα και δεν προσθέτει τίποτε μια φράση του τύπου "ένας λοχίας μας χρειάζεται".
Άλλωστε διαφέρουν οι εποχές και παράλληλα λειτουργούν αρνητικοί συνειρμοί και προκαταλήψεις.
Ιστορικά τις μεγάλες αλλαγές τις πήραν στις πλάτες τους μεγάλοι οραματιστές, μεγάλες προσωπικότητες. Κάτι που σήμερα δεν υπάρχει στον πολιτικό μας ορίζοντα, εμφανώς τουλάχιστον.
Οι Ελληνες έχουν χειραφετηθεί απ' τους εναγκαλισμούς και την κομματική ασφυξία. Επειδή έχει πάψει για τους πολιτικούς να αποτελεί ο πολίτης το κέντρο της δημόσιας ζωής.
Και τούτο επειδή η εξουσία του έχει κόψει την προοδευτική εξέλιξη, τον έχει υποτάξει στον δογματισμό, στη μισαλλοδοξία, στην κενολογία, στην υπονόμευση των παγίων ερεισμάτων του που του 'χει εξαφανίσει την αυτοευθύνη και τον ορθολογισμό.
Υπάρχουν πολλοί πολιτικοί που επιβιώνουν χρησιμοποιώντας συνδετικούς κρίκους. Ενας απ' αυτούς είναι το υπερόπλο του εκβιασμού. Και ο φόβος που καιροφυλακτεί από παντού.
Αν δεν υποκύψεις δεν θα προωθηθείς, δεν θα συμμετάσχεις στα ψηφοδέλτια, θα παροπλιστείς και θα στερηθούν φίλοι και συγγενείς κρατικών παροχών. Ποιος μπορεί να προκαλεί τέτοιου είδους φόβο; Μα φυσικά αυτός που αισθάνεται ότι θα ήταν αποτελεσματικές οι απειλές, αν είχαν στόχο τον εαυτό του.
Το σίγουρο πάντως είναι πως ελάχιστα μπορούν να αλλάξουν δίχως ένα κίνημα ανατροπών και ελπίδας και δίχως τον οραματιστή ηγέτη που θα το εκφράσει...
Είναι καιρός πλέον οι ηγέτες να μην έρχονται από το παρελθόν!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου