ΚΛΕΦΤΕΣ ΟΝΕΙΡΩΝ...

Οι παρέες και οι κουμπαριές καλά κρατούν ακόμη. Όχι μόνο στην πολιτική αλλά και στην επιχειρηματικότητα..

Όσο δυσκολεύουν τα πράγματα τόσο περισσότερο θα σκληραίνουν και οι ανθρώπινες συμπεριφορές.Η ανασφάλεια, η διπλοπροσωπία, τα πισώπλατα μαχαιρώματα γίνονται καθημερινά περισσότερα από ποτέ.

Οι λίγοι πρωταγωνιστούν στην επιχειρηματικότητα και κυβερνούν κυριολεκτικά και μεταφορικά.
Άνθρωποι μουχλιασμένοι, αυταρχικοί, Hannibal Lecters της σύγχρονης πραγματικότητας, που εκβιαστικά μονοπωλιακά και κινούν τα νήματα σε εταιρίες και οργανισμούς.

Είναι ολοφάνερο από ενδείξεις που συνεχώς πολλαπλασιάζονται, πως αυτοί οι συνήθεις ύποπτοι της άλλης κλίμακας ανομίας, συνωστίζονται στην γραμμή εκκίνησης κι ο καθένας προσπαθεί να κλέψει στο παιχνίδι όσο μπορεί.

Ειδικά τώρα με τις επικείμενες ιδιωτικοποιήσεις. Οι δε φαλιρημένοι τραπεζίτες, αποτελούν κατηγορία από μόνοι τους. Τα κέρδη δεκαετιών δικά τους κι οι ζημιές τώρα δικές μας. Έτσι μάθανε.

Οι άνθρωποι αυτοί ανίκανοι να αντιμετωπίσουν τις αλλαγές, με τα νύχια βαθιά χωμένα στη σάρκα του θηράματός τους, προσπαθούν να διατηρήσουν την εξουσία και ισχύ τους αμπαρωμένοι πίσω από κλειστές πόρτες. Μη δίνοντας ευκαιρίες σε νέους και καλύτερους από αυτούς. Φοβούμενοι τη σύγκριση. Συσσωρεύοντας τον πλούτο της αδικίας και της αναξιότητας που η μετριότητά τους τόσο ύπουλα έχει δημιουργήσει.

Νεκροθάφτες των ελπίδων και των ονείρων των πολλών!

Ας μην πέσουμε θύματα των ψεύτικων και πονηρών υποσχέσεων τους. Αυτοί τα θέλουν όλα για τους εαυτούς τους. Μην τους ακούτε και δώστε τους τη μία και μοναδική απάντηση που θα τους αποκαθηλώσει από τους θρόνους τους:
Αδιαφορία και Μαχητικότητα!

Να αναγκαστούν να καταλάβουν ότι πρέπει να φύγουν και να δώσουν τη σκυτάλη στους καλύτερους και όχι στους πονηρότερους. Ο μοναδικός τρόπος για να τους υποχρεώσουμε να κάνουν κάτι τέτοιο είναι με την κατά μέτωπο αμφισβήτηση στην μέχρι τώρα υποκλινόμενη από πολλούς αναξιότητα τους. 

Μόλις ανοίξει γνήσια επιχειρηματική δραστηριότητα αυτοί θα εξαφανιστούν. Δεν αντέχουν τα ρίσκα της αγοράς. Δεν έχουν την ικανότητα και το σθένος να δουλέψουν, ούτε και να καινοτομήσουν. Θα διαλυθούν τόσο γρήγορα που θα τους ψάχνουμε.

Αρκεί να μην τους φοβηθούμε!

Αυτοί φοβούνται πιο πολύ κι από την τρομαγμένη αλεπού που την ακολουθούν τα κυνηγόσκυλα για να την κατασπαράξουν. Σε όλους μας αξίζει κάτι καλύτερο και κανείς δεν έχει δικαίωμα να κλέβει και να βιάζει τα όνειρα κανενός...

ΚΛΟΠΕΣ ΚΑΛΩΔΙΩΝ...

Δεκαοκτώ χιλιόμετρα καλώδια από τους κόμβους του Βορείου Οδικού Αξονα Κρήτης, στο τμήμα Κίσαμος - Ρέθυμνο έκλεψαν το προηγούμενο διάστημα επιτήδειοι, με αποτέλεσμα ο εθνικός δρόμος να παραμένει χωρίς φως, γεγονός που εγκυμονεί σοβαρούς κινδύνους για τους διερχόμενους οδηγούς τις νυχτερινές ώρες.

Την κλοπή που επιφέρει πρόσθετο κόστος άνω των 200.000 ευρώ για την αποκατάσταση των ζημιών, την αγορά καλωδίων και την επαναλειτουργία του φωτισμού, θα φορτωθεί η Περιφέρεια Κρήτης θα προχωρήσει άμεσα στην αγορά των πρώτων έξι χιλιομέτρων καλωδίων για να μπορεί να λειτουργήσει μερικώς ο φωτισμός στους κόμβους και η καθαριότητα...

Αλλά το μεγάλο πρόβλημα είναι η κλοπή που γίνεται συνεχώς από τα ίδια άτομα.

Τόσο δύσκολο είναι να μπει έστω μια κρυφή κάμερα σε όλο το μήκος του δρόμου που δρούνε επανειλειμένως οι δήθεν "επιτήδειοι" να πιαστούνε με αποδείξεις και στα πράσα;

Ξεβρωμέστε επιτέλους τον τόπο από το ξενόφερτο κυρίως γυφταριό και την τριτοκοσμική αληταρία που είναι οι δράστες και μετά πληρώστε τα 200.000 ευρώ για τις ζημιές, που έτσι πάλι σε 2 μήνες θα ξαναχρειαστούνε άλλα τόσα, για ίδιου τύπου ζημιές...

Οι μπάτσοι που τη στήνουν ομάδες ομάδες πάνοπλοι στα πιο απίθανα σημεία με τις θωρακισμένες φόρμες και τις μάσκες, για να απειλούν με τα πολυβόλα όποιον γυρίζει από γάμο αργά κι όποιον δεν φορά ζώνη ασφαλείας ή κρατεί ένα μικρό μαχαίρι στην τσέπη για τις δουλειές του ή του βρούνε έναν σάρακα στην καρότσα ενώ γυρίζει από κλάδεμα στο χωράφι του, δεν είδανε ποτέ μιά ύποπτη κίνηση;

Ουτε ένα σαράβαλο με γύφτους φορτωμένο φίσκα με τέτοια καλώδια και σχάρες από φρεάτια, μετρητές νερού, στύλους μεταλλικούς κλπ εμπορεύσιμα μέταλλα, από τα τόσα οχήματα που κυκλοφορούνε ακόμη και στις γειτονιές;

Δεν στήνονται την επόμενη μέρα μιας κλοπής στην είσοδο μιας τυχαίας μάντρας με παλιοσίδερα να συλλάβουν επ' αυτοφόρω τον απατεώνα έμπορα, τους προμηθευτές του και τους πελάτες του την ώρα της συναλλαγής; όλοι συνένοχοι στις κλοπές δημόσιου υλικού, για λίγο ατομικό κέρδος...

Μόνο πλήρωνε κράτος και βάζε φόρους και επιπλέον χαράτσια ξανά και ξανά στους ίδιους, να πληρώνουν οι αμέτοχοι πολίτες τη δράση κάποιων ξενόφερτων μαυριδερών παράσιτων που δεν έχουν καμιά θέση στον τόπο μας...

ΚΛΕΦΤΕΣ (Η ΤΑΙΝΙΑ)...

Ελληνική ταινία του Μάκη Παπαδημητράτου, από το 2007.

Δυο μικροκλέφτες στην Αθήνα του 2006. Μπαίνουν σε σπίτια και παίρνουν μόνο όσα τους χρειάζονται για να ξανάρθουν και να ξαναπάρουν λίγα χωρίς να καταλάβει κανείς τίποτα!

Η παρανομία είναι η ζωή τους, μια σειρά από περιπέτειες. Μια ζωή χωρίς ζωή, απαθείς θεατές μπροστά στην τηλεόραση. Τέλμα.

Και ξαφνικά ένας στόχος: Ένα ταξίδι στο Άμστερνταμ. Όχι κανένας μεγάλος στόχος, αλλά ένας στόχος.

Τώρα πρέπει να σκαρφιστούν το τέλειο κολπο για να κερδίσουν τα χρήματα για το ταξίδι. Ένα καλό σπίτι ακόμα και το Άμστερναμ είναι κοντά. Κάτι όμως θα πάει στραβά, εντελώς τυχαία θα γίνουν μάρτυρες σε ένα γεγονός που θα τους βάλει σε μπελάδες...

ΕΜΠΟΡΟΥ ΑΝΑΛΓΗΣΙΑ...

Συνελήφθη προχθές μια φτωχή 23χρονη κοπέλα γιατί έκλεψε ένα κουρελόρουχο από ένα κατάστημα.

Αν και το ρούχο (που το χρειαζόταν για τον χειμώνα, δεν ήταν πολυτελές περιττό κομμάτι) δεν άξιζε πάνω από 20 ευρώ σύμφωνα με το καρτελάκι που είχε πάνω του, ο απατεώνας έμπορος με τα 2 μεγάλα καταστήματα πλήρωσε 100 ευρώ από την τσέπη του για να της κάνει μήνυση για να τιμωρηθεί παραδειγματικά όπως φώναζε, ωρυόμενος στο τμήμα στους μπάτσους πως έχασε κέρδη από ένα κουρελόρουχο που δεν του κόστισε πάνω από 5 ευρώ το πολύ και το είχε σε προσφορά να το ξεφορτωθεί...

Η φτωχή κοπέλα αυτοκτόνησε στο κρατητήριο μην μπορώντας να αντέξει την ποινή που σίγουρα θα της επέβαλαν δικαστές που δεν έχουν καμιά επαφή με την αληθινή ζωή και κοινωνία και θα περνούσε πολλούς μήνες σε φυλακή χωρίς να έχει ούτε σαπούνι να πλυθεί ούτε ένα μπισκότο να φάει όταν το φαί ήταν κακό ή λίγο, έτσι λυτρώθηκε από τη μιζέρια της που πάντα ίδια θα ήταν όσα χρόνια και να ζούσε.

Ο έμπορας αδιάφορος ξαναγύρισε στα μαγαζιά του και στα κέρδη του, που τα κάνει κάθε βράδυ πούρα κι αλκοόλ, παριστάνοντας τον μαχαραγιά με χαρέμι τις 5 - 6 υπαλλήλους του, ίδιο φύραμα με δαύτον.

Σε λίγο ενόψει Χριστουγέννων θα βγάλει φιρμάνι (μαζί με τους υπόλοιπους του εμπορικού συλλογου) να προτιμήσουμε τα δικά του εμπορεύματα και να στηρίξουμε τάχα την τοπική οικονομία, ήτοι να αγοράσουμε ακριβά για τις γιορτές όλη την κοτσιπιδιασμένη κουρελαρία που δεν κατάφερε αυτός να πουλήσει τα τελευταία χρόνια, να σώσει άλλη μια χρονιά τα μαγαζιά του και το τομάρι του.

Για να συνεχίσει αυτός να κυκλοφορεί με δανεική από τράπεζα Πόρσε καγιέν, να έχει σπίτι και εξοχικό, να βγάζει λεφτά και να έχει όνομα στην κοινωνία, να κάνει ανέμελος ταξίδια ανά τον κόσμο όπως πρώτα, μην τον αγγίζοντας καμιά κρίση τον απατεώνα και τους δικούς του, που θα κληρονομήσουν τα μαγαζιά μεθαύριο χωρίς να ξέρει κανείς τους να πουλά, μόνο να απαιτούν από όλους και πρώτα από την κοινωνία και το κράτος...

Κι εμείς να κοιτάζουμε και να πληρώνουμε τις ζωές τους...

ΤΩΝ ΑΛΛΩΝ ΤΑ ΣΠΑΣΜΕΝΑ...

Εγώ κι εσύ πληρώνουμε

των άλλων τα σπασμένα

κι από όσους κλέβαν ως εδά

δεν πιάσανε κανένα...

Ο ΗΛΙΑΣ ΤΟΥ 16ου (Η ΤΑΙΝΙΑ)...

Ελληνική ταινία- κωμωδία του Α. Σακελάριου από το 1959.

Τρεις φουκαράδες φίλοι, ο Ηλίας, ο Θωμάς και ο Βαγγέλης, βρίσκονται σε μεγάλη ένδεια. Αποφασίζουν να κλέψουν το αφεντικό του Βαγγέλη, τον κυρ-Λάμπρο ιδιοκτήτη μπαρ, ενεχυροδανειστή και κλεπταποδόχο.

Τη διάρρηξη θα κάνει ο Θωμάς, ενώ ο Ηλίας ντυμένος αστυφύλακας, θα φυλάει τσίλιες.

Την ώρα που ο ψευτο-αστυφύλακας περιπολεί στο δρόμο, σ' ένα διπλανό σπίτι γίνεται αντιληπτή η απώλεια ενός δακτυλιδιού, και για την κλοπή κατηγορείται η υπηρέτρια.

Ο Ηλίας καλείται να παρέμβει και χωρίς να το συνειδητοποιεί ενεργεί ως πραγματικός αστυνομικός...

ΜΑΥΡΟΙ ΣΑΤΑΝΑΔΕΣ...

Μαυριδεροί σατανάδες με απαίσια όψη βγήκανε από την κόλαση για να θέσουν σε πειρασμό τους Χριστιανούς...

Αυτό πραγματικά πιστεύει η φτωχή γυναίκα μεγάλης ηλικίας που έπεσε θύμα ενός από δαύτους ένα μεσημέρι σε σχετικά κεντρικό δρόμο της πόλης της.

Όταν της όρμησε ο ξενόφερτος αλήτης μπροστά σε κόσμο και την άρπαξε από τον λαιμό για να της πάρει το μόνο κόσμημα που είχε, έναν χρυσό σταυρό που προσπάθησε τραβώντας τον να τον βγάλει πάνω από το κεφάλι της. Να την εξευτελίσει και να ατιμάσει το σύμβολο της πίστης της, του χριστού της αγίας που ευαγγελίζεται την αγάπη...

Αφού δεν μπόρεσε να τον αρπάξει έτσι, τραβούσε την αλυσίδα με μανία να σπάσει, με αποτέλεσμα να τραυματίσει τη γριά στον λαιμό και τα γόνατα πριν εξαφανιστεί τρέχοντας σβέλτα στα στενά, να πάει να πουλήσει το απόκτημα του σε έναν από τους κλεπταποδόχους για 5 - 10 ευρώ...

Που γύρω από την πλατεία που μαγαρίζουν με την παρουσία τους οι μαύροι σατανάδες έχουν ανοίξει μαγαζιά διαλαλώντας "κλέβετε και φέρνετε" με πρόσχημα τη οικονομική κρίση και την τάχα βοήθεια που προσφέρουν αγοράζοντας τα (ποιά;) χρυσαφικά του κόσμου. Ένας ταλαίπωρος μιά φορά μόνο θα πάει να "σκοτώσει" το πράμα του αν έχει, όποιος μπαινοβγαίνει συχνά αλλού τα βρίσκει, ο παράδεισος των διαρρηκτών και κλεφτών...

Τι άλλο να ελπίζει η γριά; αφού ούτε οι μπάτσοι βρίσκονται ποτέ στο σωστό σημείο όταν χρειάζονται, ούτε ο θεός της επεμβαίνει ποτέ να βοηθήσει τους πιστούς του.

Ούτε κοπέλια αναντρανιστά έχει στο χωριό, να κατεβούνε να περιλάβουνε τον μαυριδερό να τον θάψουνε άκλαφτο...

Μόνη της ελπίδα να θελήσει η χρυσή αυγή να εκδικηθεί για πάρτη της και με στελιάρια και μολότωφ να καθαρίσει την γωνία όπου το ύποπτο τηλεφωνείο αποτελεί στέκι τέτοιων σατανάδων και καμιά αρχή δεν το ελέγχει.

Τι άλλο να ελπίζει η γριά; σε μια ανεκτική κοινωνία που αδιαφορεί για τη γριά και γενικώς "συμπαρίσταται" με εκδηλώσεις και "προσφορές" σε κάθε περιπλανόμενο αλήτη και δραπέτη των φυλακών του τόπου του που ήρθε ακάλεστος να λεηλατήσει τον δικό τους τόπο, ειδικά η απαθής νεολαία μέχρι νάρθει η σειρά και της δική τους μάνας, θείας, αδερφής, να τη σύρουν στο δρόμο για λίγα ευρώ.

Σημειοτέον η γριά έχει χρόνια νεαρή Φιλλιππινέζα καθολική στο σπίτι της και ποτέ δεν είχε πρόβλημα μαζί της, όπως με τους μαυριδερούς μουσουλμάνους που μπήκανε τα τελευταία χρόνια στη χώρα ανεξέλεγκτα...

ΧΑΛΚΙΝΕΣ ΚΟΜΠΙΝΕΣ...

Χιλιόμετρα ολόκληρα χάλκινα καλώδια από αποθήκες της ΔΕΗ, μέχρι κι αυτά που αποτελούν μέρος του δικτύου της κι αποκόβονται αν και βρίσκονται υπό τάση, χάλκινα υδρόμετρα από δίκτυα άρδευσης, εξαρτήματα και σκεύη από χαλκό...

Το παρά-εμπόριο χαλκού φαίνεται πως ανθεί πάλι παράλληλα με κείνο των παλιοσίδερων, μα πέρα από παλιό κι ανακυκλώσιμο χαλκό οι επιτήδειοι τώρα βάζουν στο μάτι και άθικτο, αχρησιμοποίητο που κλέβουν εξ επί τούτου όπου τον εντοπίσουν...

Δράστες γνωστοί - άγνωστοι, οι ίδιοι γύφτοι που επιδίδονται στην συλλογή παλιών σιδέρων και χάλκινων ειδών, που δεν φτάνει το μεροκάματο - εμπόριο με τα πεταμένα και βρήκαν τρόπο να το πολλαπλασιάσουν κλέβοντας αποθήκες και πουλώντας σε γνωστούς πάλι μεσάζοντες τις έτοιμες στοίβες που αρπάζουν πανεύκολα όπως δείχνουν τα πράγματα...

Να σημειωθεί πως στις μάντρες του είδους οι δράστες μπορούν να πωλούν τον χαλκό προς 4 - 5 ευρώ το κιλό και η μπάζα μιας μόνο κλοπής είναι αρκετές εκατοντάδες κιλά.

Τώρα πως εξακολουθούν να χαρακτηρίζονται "άγνωστοι" σε καθημερινές ανακοινώσεις του αστυνομικού δελτίου για τέτοιου είδους υποθέσεις, ενώ κυκλοφορούν στον δρόμο με ανοιχτά φορτηγά φορτωμένα τέτοια και οι συγκεκριμένες μάντρες που τα αγοράζουν - μεταπουλούν έχουν γνωστή έδρα και ιδιοκτήτες, άλλη υπόθεση...

ΟΥ ΚΛΕΨΕΙΣ ( Η ΤΑΙΝΙΑ)...

Hθογραφική ταινία του Ντίμη Δαδήρα από το 1965.

Οι κάτοικοι ενός χωριού έχουν έθιμο να κλέβουν ο ένας τον άλλο. Ο παπάς και ο αστυνόμος της περιοχής προσπαθούν μάταια να τους σταματήσουν.

Ακόμα κι όταν πείθονται ότι είναι αμαρτία να κλέβουν ο ένας τον άλλο, οι χωρικοί αποφασίζουν να κλέψουν το διπλανό χωριό...

ΕΤΣΙ ΤΙΜΩΡΕΙΤΑΙ Η ΚΛΟΠΗ...

Διαχρονικό απόσπασμα που τα γεγονότα από μόνα τους φροντίζουν να είναι πάντα της μόδας. Μιλάει για τους κλέφτες στην χώρα μας και πως αντιμετωπίζονται από το νόμο. Ειδικά οι ΜΕΓΑΛΟΙ ΚΛΕΦΤΕΣ... Αθάνατη Ελλάδα!

ΤΥΧΗΣ ΠΑΙΧΝΙΔΙ...

Άμα θέλει η πουτάνα η τύχη να σε βρεί, το κάνει ακόμη και την ώρα που κοιμάσαι, ή με άλλα λόγια την ώρα που δεν το περιμένεις ποτέ...Αυτή είναι η ιστορία του Στέλιου, που όταν είχε απελπιστεί γύρισαν τα κάτω πάνω...

Από χωριό του Ηρακλείου καταγότανε, χτισμένο σε τέτοιο τόπο που οι κάτοικοι είχανε μόνο δυο επαγγελματικές - οικονομικές διεξόδους: Ή μένανε και κάνανε τους βοσκούς για όλη τους τη ζωή με πενιχρά αποτελέσματα λόγω ορεινού κι άγονου τόπου, ή φεύγανε και προσπαθούσανε να κάνουνε αλλού την τύχη τους όπως μπορούσανε...

Έτσι και ο Στέλιος που κατάφερε να τελειώσει το λύκειο της περιοχής με αρκετά καλό βαθμό, ώστε να εισαχθεί σε ανωτάτη σχολή καταδώ μεριά. Ερχότανε 5 χρόνια για να σπουδάσει, με ελπίδα να ξετελέψει οτιδήποτε θα του επέτρεπε να μην ξαναγυρίσει στην ζωή που έκανε τα εφηβικά του χρόνια και συνέχιζαν να κάνουν αυτοί που μείνανε πίσω...

Έκανε έξοδα ο γέρος του να του νοικιάζει σπίτι εδώ όλα αυτά τα χρόνια, να έχει να περνά καθημερινά και να έχει τα εισιτήρια να μπορεί νάρχεται τακτικά στο χωριό του, να βλέπει τι γίνονται, να τους βοηθά όποτε χρειαζόταν και να ανεφοδιάζεται πριν επιστρέψει πάλι στα μαθήματα και τα εργαστήρια της σχολής...

Τελικά πήρε πτυχίο, εκπλήρωσε τις στρατιωτικές του υποχρεώσεις αμέσως μετά κι αυτό ήταν όλο κι όλο η περιπέτεια πέρα από το χωριό του. Ξαναγύρισε με το απολυτήριο του στρατού, τόβαλε πλάι - πλάι με το άλλο χαρτ΄ιτης σχολής και τα κοίταζε, αφού δεν του χρησιμεύανε στην αγορά εργασίας, που όπου κι αν πήγαινε τον διώχνανε, σαν χωριάτης που ήταν σε εμφάνιση και συμπεριφορά.

Αυτό δεν αλλάζει με τίποτα, όσα χαρτιά κι αν προσθέσει κανείς στην συλλογή του, να γίνει ελκυστικός σε κάποιο αφεντικό, να φορτωθεί τη ζωή του. Άδικα πήγαινε συχνά στη μεγάλη πόλη την κοντύτερη στο χωριό του, όταν έβλεπε καμμιά αγγελία ή άκουγε για προκύρηξη διαγωνισμού...Πάντα γυρνούσε πίσω με τα χαρτιά του στα αζήτητα...

Θέλοντας και μη έκανε τον βοσκό πάλι, όπως και πρώτα σαν παιδί. Τι να βοσκήσει όμως σε τόπο που σπανίζει το χορτάρι και δε νετσουλώνουνε τα οζά, να έχουνε γάλα ή κρέας ικανό να πουληθούνε...Και οι ίδιοι οι χωριανοί για να φάνε κρέας, έπρεπε να πάνε σε άλλο χωριό παραπέρα και χαμηλότερα, πιο ευνοημένο από τη φύση με κάμπο και σπαρτά, όπου βόσκανε περισσότερα οζά και τετράπαχα, ν' αρπάξουνε μερικά για λογαριασμό τους...

Έτσι έκανε κι εκείνο το βράδυ ο Στέλιος με μερικούς ακόμη νέους του χωριού του, που ξεκινήσανε για την τακτική τους ζωοκλοπή με στόχο μια στάνη που είχανε εντοπίσει προ ημερών σε πεδινό τόπο...

Δεν τα καταφέρανε στον σκοπό τους, τους εντοπίσανε εγκαίρως οι νοικοκυραίοι και φύγανε άπραχτοι, μα για τον Στέλιο τότε ήταν η στιγμή που η τύχη του αποφάσισε να τον φλεβαρίσει ευνοικά. Με την μορφή της κόρης του ιδιοκτήτη, που τον είχε δει από το παράθυρο της κάμαρας της όταν μπήκανε στη στάνη να κλέψουνε τα ζώα που ήταν η περιουσία και η προίκα της...

Αυτή ήταν που απέτρεψε τον αρκετά εύπορο στην περιοχή πατέρα της να μην δώσει τους νέους στους μπάτσους, αυτή ήταν που μετά από λίγο συνάντησε τον Στέλιο σε πανηγύρι και γνωριστήκανε λέγοντας του την ιστορία, αυτή που σαν ανύπαντρη που ήταν τότε θέλησε να γίνει αυτός ο άντρας της ζωής της...

Δεν ήταν ούτε λίγη ούτε άσχημη για τα μέτρα του Στέλιου, που μέσα στα 2 επόμενα χρόνια απόκτησε όσα δεν φανταζότανε μέχρι τότε κι έφτιαξε τη ζωή του με πλούτο κι ευτυχία...

Δεν ήταν μόνο η σύντροφος που αναπάντεχα απόκτησε για το υπόλοιπο της ζωής του (εκεί τα διαζύγια απλώς δεν επιτρέπονται από κανόνες άγραφους, έτσι απλά), δεν ήταν το μεγάλο και καλοθρεμμένο κοπάδι που έγινε δικό του, πήρε και κάτι ακόμη σαν bonus: ένα μικρό τότε κρεοπωλείο, ιδιοκτησίας του πεθερού του που πέρασε σ' αυτόν...

Αν και μέχρι τότε ήταν ένα μαγαζάκι για τις ανάγκες κείνου του χωριού και των γύρω σε φρέσκο κρέας, στάθηκε εύκολο για τον σπουδαγμένο Στέλιο να το επεκτείνει, να το εκσυγχρονίσει, να πάρει τις απαραίτητες πιστοποιήσεις ποιότητας κι υγιεινής και να κάνει σοβαρό εμπόριο με σούπερ μάρκετ σε πολλά μέρη...

Λεφτά απόκτησε αρκετά κι επένδυσε κιόλας, σε τομείς που ήξερε βέβαια:
Έφτιαξε και μια ορεινή χασαποταβέρνα όπως ήθελε πάντα την εποχή της φτώχειας τους και διαθέτοντας ζώα δικής του εκτροφής και σφαγής, μπορεί να προσφέρει καλοψημένες μερίδες εκλεκτού κρέατος χωρίς να τσιγκουνεύεται ποιότητα και ποσότητα στα πιάτα...

Στα πιάτα των πολλών επισκεπτών της ορεινής περιοχής που μετά τη βόλτα καταλήγουν πεινασμένοι στην ταβέρνα του και φεύγουν βοσκημένοι πλήρως, έχοντας να λένε για γαλαντομία και περιποίηση.
Έγινε γνωστή η ταβέρνα του στους πάντες, που κάνουν εκεί γάμους, βαφτίσια κι άλλες εκδηλώσεις, με το αζημίωτο για τον Στέλιο. Κι ας κάνει τώρα τρεις δουλειές ταυτόχρονα, που τον απασχολούν μέρα και νύχτα, δε νοιάζεται...

Είναι στα μέρη που γεννήθηκε και μεγάλωσε, μ' αυτήν που τον αγάπησε και τα παιδιά που απόκτησαν στο μεταξύ, κάνει τις δουλειές που ήξερε και πάντα ήθελε να κάνει, προσφέρει εργασία και σε άλλους...

Ο πρώην άνεργος φτωχός βοσκός που για να φάει κρέας έπρεπε να κλέψει ζώα αλλουνού, τώρα καλεί τους πρώην συντρόφους του και συγχωριανούς του να τους κεράσει, προσέχοντας όμως παλιές του συνήθειες λέγοντας τους:

- Νάρχεστε να τρώτε επαέ ότι θέτε, μα μην ξανοίγετε τα κοπάδια μου, σε μένα που ξέρω!

Δεν ξέρω ακόμη αν τους δίνει και συμβουλές τύχης, όπως ένα παιχνίδι και συγκυρία (καλής) τύχης ήταν το ξεκίνημα της νέας, εύπορης κι ενδιαφέρουσας τώρα ζωής του. Με την παρένθεση των άσκοπων σπουδών, που αν τον ευνοούσε εκεί η τύχη, τώρα θα ήταν φουκαράς υπάλληλος ή έστω μικρο-επιχειρηματίας να στελιώνει πρίζες, κινητήρες κι ασανσέρ...

ΕΠΟΧΗΣ ΦΑΙΝΟΜΕΝΑ...

Προβληματισμός και ανησυχία επικρατούν καθώς ήδη έχουν αρχίσει να διαφαίνονται οι επιπτώσεις της παγκόσμιας κρίσης στην καθημερινότητα του πολίτη...

Η κυβέρνηση, χωρίς αντανακλαστικά για να διαχειριστεί τα σοβαρά και μεγάλα εξωτερικά θέματα που απασχολούν τη χώρα, μέχρι αυτά τα οποία απασχολούν τους πολίτες, από την οικονομική κρίση μέχρι την ακρίβεια, την ανεργία, τη διάλυση προνοιακών δομών και του ΕΣΥ, παραμένει αμήχανη, αδρανής, παγωμένη, ανίκανη.
Κάποιοι άλλοι όμως κινούνται δραστήρια...

Δεν έχουν τέλος οι κλοπές και οι διαρρήξεις στην πόλη και στην ύπαιθρο. αποτέλεσμα που έφερε η ανεξέλεγκτη εισροή από το Κινεζοαλβανοαφροασιατικό συνονθύλευμα (λαθρο)μεταναστών στη χώρα μας, ειδικά τώρα που η ανεργία αυξάνεται...

Τα κλεφτρόνια αλωνίζουν κυριολεκτικά. Χτυπούν σπίτια, μαγαζιά, ξενοδοχεία το καλοκαίρι. Έχουν πλέον αποθρασυνθεί, αφού σε πολλές περιπτώσεις μπαίνουν σε σπίτια την ώρα που οι ιδιοκτήτες τους είναι μέσα, ακόμη και την ημέρα!

Παράλληλα ορισμένες νεαρές τριτοκοσμικές κυρίες με μωρά συνήθως στην αγκαλιά, ζητιανεύουν στο κέντρο από γραφείο σε γραφείο και από κατάστημα σε κατάστημα. Στόχος: Ό,τι αρπάξουν...

Είτε λόγω ευαισθησίας, είτε λόγω αφέλειας. Ιδιαίτερη προτίμηση έχουν στα πορτοφόλια. Στο ρευστό δηλαδή. Και είναι απ' ό,τι φαίνεται εξαιρετικές στην δουλειά τους, αφού στις περισσότερες των περιπτώσεων οι παθόντες αντιλαμβάνονται ότι έχασαν το πορτοφόλι τους μόνο όταν το αναζητήσουν.

Ενόψει Χριστουγέννων αναμένεται να αυξηθεί η εισαγόμενη τέτοιες μέρες επαιτεία δήθεν αναξιοπαθούντων απόβλητων, για το μερίδιο τους στον παρά των πολιτών, που σε έρευνα που διεξήγαγε και φέτος όπως κάθε χρόνο το Κέντρο Προστασίας Καταναλωτών (ΚΕΠΚΑ), δήλωσαν ότι θα ξοδέψουν όλο τον 13ο μισθό (όσοι είναι τυχεροί μισθωτοί και τον παίρνουν), για να αποπληρώσουν παραπαιδεία, φάρμακα, λογαριασμούς ΔΕΗ, νερό, τηλέφωνο (ιδίως κινητό), τράπεζες.

Αμφίβολο όμως είναι αν και αυτός μπορέσει να καλύψει τελικά τις αυξημένες ανάγκες των νοικοκυριών, καθώς τα χρέη συνεχώς αυξάνουν προς τις τράπεζες, ενώ και η ακρίβεια δεν αφήνει σημαντικά περιθώρια για αγορές δώρων ή περιττών λούσων.
Υπήρξαν και αρκετοί ηλικιωμένοι κυρίως που δήλωσαν ότι θα δώσουν όλο το δώρο στις οικογένειες των παιδιών τους, που αντιμετωπίζουν αυξημένα οικονομικά προβλήματα.

Και η κατάσταση θα επιδεινώνεται με το πέρασμα του χρόνου, για πολύ καιρό ακόμη ενώ κάποιοι επιτήδειοι θα ρίχνουν λάδι στη φωτιά για να επωφεληθούν από την κρίση.

Οι οικονομικές συνθήκες διαβίωσης των εργαζομένων και των ανέργων έχουν επιδεινωθεί δραματικά και οι "παροχές" κοινωνικής ελεημοσύνης αποτελούν σταγόνα στον ωκεανό των απαιτήσεων των αναγκών...

ΤΟ ΚΛΕΜΜΕΝΟ ΠΟΔΗΛΑΤΟ...

Με ποδήλατο κυκλοφορούσε ο Γιώργης. Δεν ήταν φανατικός οικολόγος ή ποδηλάτης εκ πεποιθήσεως μα από ανάγκη κι έλλειψη χρημάτων, αποτελούσε το μοναδικό μεταφορικό μέσο που μπορούσε ν' αποκτήσει...

Χρόνια κυκλοφορούσε με το ποδήλατο που είχε, μέσα στην πόλη μα και μακρύτερα, αφού με κάποια εφικτή προσπάθεια έβγαζε διαδρομές δεκάδων χιλιομέτρων. Συνδύαζε βόλτα, αερόβια γυμναστική και μικρό ταξίδι μετά επιστροφής συχνά, σχεδόν καθημερινά όταν ο καιρός το επέτρεπε, βρίσκοντας την ευκαιρία να έρχεται σ' επαφή με τη φύση, να διαβάζει ανενόχλητος τις εφημερίδες του σε μια πευκόφυτη πλαγιά ή σε μια απόμερη παραλία που δεν ανακάλυψε ακόμη ο τουρισμός κι η "ανάπτυξη", να κάνει μετά το μπάνιο του και επιστρέψει τη νύχτα αργά με την ησυχία του, έχοντας περάσει τη μέρα του όπως εκείνος σχεδίασε το πρωί...

Μια μέρα τόχασε. Δηλαδή του το κλέψανε από κεί που το είχε αφημένο και δεμένο σ' έναν στύλο της ΔΕΗ σε ορατό από πολλούς σημείο. Εκεί το άφηνε κάθε φορά που πήγαινε σ' αυτήν την περιοχή, μια μέρα επιστρέφοντας να το πάρει απλά δεν το βρήκε στη θέση του...

Ήξερε από την πρώτη στιγμή την ταυτότητα του δράστη, κάποιο από τα νεαρά αλλοδαπά πατσαούρια που βρίσκουν καταφύγιο στην περιοχή βλέποντας κώλους σαβουροτουριστριών που κολυμπούσαν γυμνές, μα δεν ήξερε ποιό από όλα τα σιχαμένα πλάσματα ήταν. Και υπήρχαν αρκετά απο δαύτα που πηγαινοέρχονταν εκεί τις Κυριακές και τις μέρες που δεν εξασφάλιζαν κάποιο μεροκάματο.

Πήγε και στην αστυνομία έτσι τυπικά να το αναφέρει, μα ήξερε την απάντηση πριν να περάσει την πύλη και συναντήσει έναν βαριεστημένο αρχιφύλακα ξαπλωμένο σε μια καρέκλα να βλέπει στην τηλεόραση τη Μενεγάκη:

- Τι θες τώρα να ψάχνουμε ένα παλιό ποδήλατο; άσε μας ΡΕ φιλάρα, τόσα γίνονται κάθε μέρα και ...δεν προλαβαίνουμε.... αποκρίθηκε ο...πολυάσχολος μπάτσος χωρίς να μετακινήσει καν το πλαδαρό σώμα του από το ραχάτι που βρήκε.

Μα το παλιό ποδήλατο ήταν τα πόδια και το όχημα του Γιώργη, τούλειπε και δεν μπορούσε να πάει όπου ήθελε. Αφού δεν περίμενε την συνδρομή των μπάτσων, οργανώθηκε μοναχός του να το ξαναβρεί.

Καταλάβαινε τον λόγο της κλοπής, το μέσον μετακίνησης του αλλοδαπού που κι αυτός ο φτωχομπινές δεν δίέθετε άλλο όχημα. Δεν θα το έφερνε και στο μέρος που το πήρε αμέσως, θα το χρησιμοποιούσε σε άλλες περιοχές, νέος θα ήταν για να έχει αντοχή να κάνει πετάλι να πηγαίνει στη δουλειά, ή θα το πουλούσε σε όμοιους του για πενταροδεκάρες, δεν κυκλοφορεί αργά τη νύχτα σε μαγαζιά αφού δεν έχει λεφτά, δεν θα τον δει κανείς σε ακριβές περιοχές...

Δουλεύοντας τα στοιχεία που είχε στο μυαλό του, έφτιαξε με αρκετή ακρίβεια το προφίλ του δράστη κι έψαχνε να τον συναντήσει στον δρόμο.

Είχε χωρίσει ακόμη την πόλη σε τομείς, έψαχνε με σύστημα με βάση κάποια άλλα δικά του δεδομένα, όπως που υπήρχανε οικοδομές που δουλεύανε τέτοιας ράτσας αλλοδαποί, σε ποιά παγκάκια κάθονταν και περιμένανε για αφεντικό της ημέρας, που μεθούσανε με μπύρες τα απογεύματα, σε ποιας περιοχής υπόγεια μένανε συγκεντρωμένα τέτοιοι μελαμψοί, κλπ...

Έψαχνε οργανωμένα ο Γιώργης για 2 βδομάδες και κάτι μέρες...

Στάθηκε τυχερός και συνάντησε κάποιον με το ποδήλατο του, που γνώριζε πολύ καλά να ξεχωρίζει ανάμεσα σε χιλιάδες άλλα. Όπως το είχε σχεδιάσει ήταν το προφίλ του: Πεινάλας νεαρός μελαμψός ασιάτης, που δούλευε στην ανακατασκευή πεζοδρομίων, έμενε σε φτηνό ημιυπόγειο χώρο σε στενό δρομάκι πίσω από τα σχολεία μαζί με 5 άλλους της ίδιας ράτσας και τον συνάντησε πρωινή ώρα όταν μόλις είχε ξεκινήσει για δουλειά, με το ποδήλατο του και τον άρπαξε επιτόπου...

Το ποδήλατο που δεν παραδεχόταν πως είχε κλέψει πρόσφατα, μα επέμενε πως του το είχε χαρίσει ένας άλλος ντόπιος για να μετακινείται, να μην περπατά συνέχεια. Επέμενε κι ο Γιώργης πως το συγκεκριμένο ήταν το δικό του ποδήλατο που είχαν περάσει μαζί πολλά χρόνια και περιπέτειες κι έδειχνε και σημάδια που του είχε κάνει από γρατζουνιές και πεσίματα...

Καταλήξανε στο μπατσάδικο μέγαρο, όπου τον πήγε με το ζόρι ο Γιώργης κι όπου επέμενε ακόμη ο αλλοδαπός πως του το είχανε δώσει, ο μπάτσος που ανέλαβε να βρει άκρη έξυνε την κεφαλή του αμήχανα για να καταλήξει: πολλά ποδήλατα μοιάζουνε, όπως κι οι αλλοδαποί με άτομα της ίδιας ράτσας, είσαι σίγουρος πως αυτό είναι το δικό σου; Μπορείς να το αποδείξεις με στοιχεία;...

Άραγε το ότι πήγε κάποιος πολίτης με ένα ποδήλατο κι έναν αλλοδαπό ύποπτο και φώναζε, κάποιο λόγο δεν θα είχε; Δεν του έλεγε αυτό το γεγονός πως κάτι τρέχει; Τόβλεπε κάθε μέρα να γίνεται; Το μόνο τους ενδιαφέρον πια είναι τα συνδικαλιστικά τους και οι διορισμοί όμοιων τους...

Για να μη χάσει το ποδήλατο του ο Γιώργης σκέφτηκε να βρεί τον άνθρωπο στο μαγαζί που το είχε αγοράσει πριν χρόνια. Τον έφερε στο μπατσαριό την άλλη μέρα κι ευτυχώς ο έμπορος ποδηλάτων βεβαίωσε πως του είχε πουλήσει αυτός ένα τέτοιας μάρκας παλιά κι από τότε είχε χρειαστεί τις υπηρεσίες του αρκετές φορές ο Γιώργης για ν' αλλάζει λάστιχα, να βάλει φώτα και σχάρα, να ρυθμίζει τα φρένα, να βάλει νέο πίσω προφυλακτήρα όταν έσπασε από πέσιμο ο παλιός ο πλαστικός και πετούσε λάσπες στον καφά του όταν έτρεχε σε βρεγμένο δρόμο και τελευταία μάλιστα είχε βάλει και Η/Υ ποδηλάτου με ταχύμετρο και συνολικό χιλιομετρητή να βλέπει πόση απόσταση κάλυπτε, πράγμα που υπήρχε ακόμη στο τιμόνι του ποδηλάτου και τέτοια μάρκα μηχάνημα μόνο αυτός πουλούσε κι εγκαθιστούσε...

Έτσι πήρε πάλι πίσω το αγαπημένο του ποδήλατο τελικά ο Γιώργης κι αφήσανε ελεύθερο το αλλοδαπό πατσαούρι να γυρίσει στη μιζέρια του αφού για ιδεολογικούς λόγους δεν του έκανε μήνυση.

Αφού το στερήθηκε για μια εικοσαριά μέρες το έχει πάλι ως μέσον μεταφοράς.

Σήμερα σίγουρα θα συμμετέχει μαζί με τους υπόλοιπους συνειδητούς ποδηλάτες στην "πανευρωπαϊκή μέρα χωρίς αυτοκίνητα", θα κάνουν κοινή πορεία με τα ποδήλατα τους διεκδικώντας ανθρώπινες συνθήκες ζωής, σεβασμός και σημασία στην εναλλακτική μετακίνηση και μια βιώσιμη πόλη για όλους, ανεξάρτητα το όχημα που διαθέτουν (ή ούτε καν όχημα κάποιοι).

Θα προσπαθήσουν να ισορροπήσουν τις 2 ρόδες τους ανάμεσα σε ΙΧ, Ταξί και λεωφορεία, ανύπαρκτα ή κατειλειμένα πεζοδρόμια, φανταζόμενοι ποδηλατόδρομους και πράσινες διαδρομές που θ' αργήσουν πολύ να γίνουν πράξη, θα διεκδικήσουν για ακόμη μια φορά "Προτεραιότητα στους πεζούς - Ποδηλατόδρομοι Τώρα - Επαρκές Δίκτυο συγκοινωνιών".

Όχι άδικα τα αιτήματα τους, μα άδικα θα κουραστούν να φωνάζουν αφού δεν φαίνεται να συγκινείται κανείς από τους "αρμόδιους" που για άλλη μια μέρα θα πλειοδοτήσουν σε μπούρδες - εξαγγελίες.

Μα αν δεν αρχίσουμε να αποσύρουμε και ν' αντικαθιστούμε με άλλα όλα (άψυχα ή έμψυχα) όσα υποβαθμίζουν τη ζωή μας στην πόλη, στο τέλος δεν θα χωράμε πουθενά!