ΗΦΑΙΣΤΕΙΟ ΚΑΙ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ...

Ένα ηφαίστειο ενεργοποιήθηκε στην Ισλανδία, χωρίς ιδιαίτερες καταστροφές, χωρίς ευτυχώς απώλειες ζωών, και όμως η παγκόσμια κοινότητα κινδυνεύει με οικονομική καταστροφή, από την τέφρα που δεν αφήνει τα αεροπλάνα να πετάξουν σε όλη την Ευρώπη.

Πρόκειται για ένα πρωτόγνωρο φαινόμενο να κλείνουν οι αιθέρες από την έκρηξη ενός ηφαιστείου. Και πριν από 150 χρόνια είχε εκραγεί πάλι το ισλανδικό ηφαίστειο αλλά τότε δεν υπήρχαν αεροπλάνα.

Το πρόβλημα όμως δεν είναι απλά κοινωνικό, δεν είναι ότι καθυστέρησαν κάποιοι να κάνουν τα ταξίδια τους, ή τις διακοπές τους, ή εγκλωβίστηκαν σε κάποιο αεροδρόμιο. Το πρόβλημα είναι βαθύτατα οικονομικό κι αν συνεχιστεί για πολλές ημέρες θα μπούμε σε βαθιά ευρωπαϊκή ύφεση εξαιτίας ενός...ηφαιστείου.

Περισσότερα από 300 αεροδρόμια παγκοσμίως έχουν κλείσει εξαιτίας του νέφους, τουλάχιστον 63.000 πτήσεις έχουν ακυρωθεί μόνο στους ευρωπαϊκούς αιθέρες. Πάνω από 6 εκατ. πολίτες έχουν ήδη ταλαιπωρηθεί ενώ υπολογίζεται ότι πάνω από 200 εκατ. ευρώ είναι οι ζημιές στις αερομεταφορές κάθε ημέρα που περνά.

Το θέμα πλέον που τίθεται είναι τι θα γίνει αν διαρκέσει μήνες αυτή η κατάσταση. Άλλωστε σε προηγούμενη έκρηξη του ηφαιστείου επί μήνες η τέφρα ήταν πάνω στον ευρωπαϊκό ουρανό.

Ταυτόχρονα θα σημάνει κατάρρευση της ευρωπαϊκής αεροπορικής αγοράς και οι εταιρείες θα γίνουν έρμαιο των Αμερικανών που δεν έχουν μεγάλο πρόβλημα.

Ανυπολόγιστες θα είναι οι ζημιές στον τουρισμό, θέμα που επηρεάζει και τη χώρα μας. Τι θα γίνει αν για παράδειγμα το νέφος επηρεάσει και την Ελλάδα και ανοιγοκλείνουν αεροδρόμια; Θα ρισκάρουν οι ξένοι τουρίστες να μετακινούνται για να κάνουν διακοπές;

Κάτι τέτοιες στιγμές φαίνεται πόσο μικρό και αδύναμο είναι το ανθρώπινο είδος...

ΟΤΑΝ ΑΠΟΚΤΗΣΑ ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΜΟΥ ΠΟΔΗΛΑΤΟ...

Είχα μπεί πια στα 10 μου χρόνια και δεν είχα ακόμη αποκτήσει το πρώτο μου ποδήλατο. Το μόνιμο μας πρόβλημα, δεν υπήρχανε αρκετά λεφτά περισευόμενα σοτν οικογενειακό μας προϋπολογισμό, να μπορεί να μου πάρει ένα και μένα ο γέρος μου...

Ποιός όμως είπε πως για ν' αποκτήσει κανείς κάτι πρέπει να το αγοράσει σώνει και καλά από κάποιο μαγαζί;

Γνωρίζοντας ο γέρος πως μεγάλωνα κι έπρεπε κι εγώ να μάθω να κάνω ποδήλατο, έψαχνε ευκαιρία να μου βρεί ένα, χωρίς να δώσει λεφτά...

Η ευκαρία ήρθε μόνη της ανέλπιστα, όταν προσφέρθηκε να καθαρίσει από τα ξερά χόρτα τον κήπο μιας πλούσιας γριάς, για ένα εξτρά μεροκάματο. Σε μια άκρη του κήπου υπήρχε ένα παρατημένο ποδήλατο, μοντέλο δημοφιλή με μεγάλη κυκλοφορία τότε, που ανήκε στα παιδιά της γριάς που τώρα μεγάλα σπουδάζανε στην Βιέννη όπως είπε και θέλανε άλλα πράγματα. Του το χάρισε για μένα, όταν έμαθε πως ήθελα ένα τέτοιο.

Πήγαμε ένα απόγευμα με τον γέρο μου και το πήραμε. Ήθελε βέβαια ένα καλό φτιάξιμο πρώτα για να κυκλοφορήσει πάλι. Το πήγαμε ίσαμε το σπίτι τσουλώντας το με το ζόρι από τη σκουριά και το αλάτι που είχε, πολύ καιρό παρατημένο έξω στην πίσω αυλή, δίπλα στη θάλασσα στην καινούρια συνοικία τότε το νεόκτιστο αρχοντικό της γριάς, που ο γέρος της είχε πεθάνει αφήνοντας της ένα εργοστάσιο τούβλων σε λειτουργία και το διεύθυνε αυτή μέχρι να γυρίσουν τα παιδιά (και το φαληρίσουν τελικά σήμερα)...

Τις επόμενες μέρες το κάναμε κομμάτια με τον γέρο και το φτιάξαμε από την αρχή. Το ξεβιδώσαμε σε όσα κομμάτια γινόταν. Βάλαμε τις βίδες, τα παξιμάδια , την αλυσίδα του και τα υπόλοιπα μικρά μεταλλικά κομμάτια σε ένα κουβά με πετρέλαιο να φύγει η σκουριά. Γυαλιστερά σαν καινούρια γίνανε σε τρείς μέρες που τα βγάλαμε.

Τον σκελετό του και τις ρόδες τις τρίβαμε με γυαλόχαρτο. Τον έβαψε ο γέρος με μπογιά και μ' ένα πανί και αφρολέξ που βρήκε, έφτιαξε ξανά το γέμισμα στην βάση της μεγάλης σέλας (σαν μηχανής σχεδόν ήταν) που είχαν αυτά τα μοντέλα τότε.
Του πήραμε καινούρια λάστιχα και φρένα, λαδώσανε και την αλυσίδα στο ποδηλατάδικο που το πήγαμε αφού το συναρμολογήσαμε πάλι.
Έδειχνε καινούριο κι έτοιμο για χρήση...

Εγώ δεν ήμουν όμως, δεν ήξερα ισορροπία ακόμη...Πήγαμε με τον γέρο και το ποδήλατο στο ανοιχτό χωράφι στην Ρεγγίνα, κοντά στο σπίτι μας. Κάθισα για πρώτη φορά στο ποδήλατο μου, με κρατούσε ο γέρος μου με τη στιβαρή του χέρα από τη σχάρα του ποδηλάτου, προχωρήσαμε μερικά μέτρα κρατώντας με και χωρίς να το καταλάβω, με άφησε μια στιγμή και προχώρησα μόνος μου κάνοντας πετάλι...αυτό ήταν!

Από τότε δεν ξέχασα ποτέ...Έκανα εκατοντάδες χιλιόμετρα με κείνο το πρώτο μου ποδήλατο, πρώτα μόνο στον χώρο της Ρεγγίνας μα σύντομα βγήκα και στους δρόμους, στην αληθινή κυκλοφορία στην πόλη.

Μετακινιόμουνα με κάθε ευκαιρία με αυτό αν και 10 - 11 χρονών μόνο, έκανα και μεγάλες αποστάσεις για μένα τότε, ως και το σπίτι της γριάς πήγα να της δείξω το παλιό της ποδήλατο. Έμαθα να του ρυθμίζω και τα φρένα, να πιάνουνε στο σημείο που ήθελα, να αλλάζω την κλίση του τιμονιού και το ύψος της σέλας, να το φέρνω στα μέτρα μου. Ταχύτητες δεν είχε, κανένα ποδήλατο δεν είχε τότε, όταν εμφανίστηκαν τα πρώτα τέτοια είχα μεγαλώσει αρκετά και είχα πια το δεύτερο μου.

Από τότε δεν εγκατέλειψα το μέσον, το χρησιμοποιώ περισσότερο για εκδρομική χρήση κι αερόβια άσκηση περιστασιακά και καιρού θέλοντος, μα δεν είμαι και τόσο υπέρ της γενίκευσης της χρήσης του.

Για μακρινές αποστάσεις δεν επαρκεί, ούτε μπορεί να σηκώσει τα πράγματα που θέλω κάθε φορά.

Στις πόλεις πολλές φορές γέροι με παμπάλαια ποδήλατα που είναι και το μοναδικό μέσον μετακίνησης τους λόγω φτώχειας και μόνο, κόβουν την κυκλοφορία πηγαίνοντας με ρυθμό χελώνας στη μέση του δρόμου κι αδιαφορώντας για τους άλλους οδηγούς και κάποιες μεσόκοπες χοντροκώλες που "το έχουν δει οικολογικά" δήθεν, δεν προσφέρουν και τόσο ελκυστικό θέαμα στην αισθητική μας!

Στον 21ο αιώνα υπάρχουν πια καλύτερα "πράσινα" μέσα μετακίνησης από το πετάλι. Κίνητρα χρειάζονται...

ΤΟ ΚΛΕΜΜΕΝΟ ΠΟΔΗΛΑΤΟ...

Με ποδήλατο κυκλοφορούσε ο Γιώργης. Δεν ήταν φανατικός οικολόγος ή ποδηλάτης εκ πεποιθήσεως μα από ανάγκη κι έλλειψη χρημάτων, αποτελούσε το μοναδικό μεταφορικό μέσο που μπορούσε ν' αποκτήσει...

Χρόνια κυκλοφορούσε με το ποδήλατο που είχε, μέσα στην πόλη μα και μακρύτερα, αφού με κάποια εφικτή προσπάθεια έβγαζε διαδρομές δεκάδων χιλιομέτρων. Συνδύαζε βόλτα, αερόβια γυμναστική και μικρό ταξίδι μετά επιστροφής συχνά, σχεδόν καθημερινά όταν ο καιρός το επέτρεπε, βρίσκοντας την ευκαιρία να έρχεται σ' επαφή με τη φύση, να διαβάζει ανενόχλητος τις εφημερίδες του σε μια πευκόφυτη πλαγιά ή σε μια απόμερη παραλία που δεν ανακάλυψε ακόμη ο τουρισμός κι η "ανάπτυξη", να κάνει μετά το μπάνιο του και επιστρέψει τη νύχτα αργά με την ησυχία του, έχοντας περάσει τη μέρα του όπως εκείνος σχεδίασε το πρωί...

Μια μέρα τόχασε. Δηλαδή του το κλέψανε από κεί που το είχε αφημένο και δεμένο σ' έναν στύλο της ΔΕΗ σε ορατό από πολλούς σημείο. Εκεί το άφηνε κάθε φορά που πήγαινε σ' αυτήν την περιοχή, μια μέρα επιστρέφοντας να το πάρει απλά δεν το βρήκε στη θέση του...

Ήξερε από την πρώτη στιγμή την ταυτότητα του δράστη, κάποιο από τα νεαρά αλλοδαπά πατσαούρια που βρίσκουν καταφύγιο στην περιοχή βλέποντας κώλους σαβουροτουριστριών που κολυμπούσαν γυμνές, μα δεν ήξερε ποιό από όλα τα σιχαμένα πλάσματα ήταν. Και υπήρχαν αρκετά απο δαύτα που πηγαινοέρχονταν εκεί τις Κυριακές και τις μέρες που δεν εξασφάλιζαν κάποιο μεροκάματο.

Πήγε και στην αστυνομία έτσι τυπικά να το αναφέρει, μα ήξερε την απάντηση πριν να περάσει την πύλη και συναντήσει έναν βαριεστημένο αρχιφύλακα ξαπλωμένο σε μια καρέκλα να βλέπει στην τηλεόραση τη Μενεγάκη:

- Τι θες τώρα να ψάχνουμε ένα παλιό ποδήλατο; άσε μας ΡΕ φιλάρα, τόσα γίνονται κάθε μέρα και ...δεν προλαβαίνουμε.... αποκρίθηκε ο...πολυάσχολος μπάτσος χωρίς να μετακινήσει καν το πλαδαρό σώμα του από το ραχάτι που βρήκε.

Μα το παλιό ποδήλατο ήταν τα πόδια και το όχημα του Γιώργη, τούλειπε και δεν μπορούσε να πάει όπου ήθελε. Αφού δεν περίμενε την συνδρομή των μπάτσων, οργανώθηκε μοναχός του να το ξαναβρεί.

Καταλάβαινε τον λόγο της κλοπής, το μέσον μετακίνησης του αλλοδαπού που κι αυτός ο φτωχομπινές δεν δίέθετε άλλο όχημα. Δεν θα το έφερνε και στο μέρος που το πήρε αμέσως, θα το χρησιμοποιούσε σε άλλες περιοχές, νέος θα ήταν για να έχει αντοχή να κάνει πετάλι να πηγαίνει στη δουλειά, ή θα το πουλούσε σε όμοιους του για πενταροδεκάρες, δεν κυκλοφορεί αργά τη νύχτα σε μαγαζιά αφού δεν έχει λεφτά, δεν θα τον δει κανείς σε ακριβές περιοχές...

Δουλεύοντας τα στοιχεία που είχε στο μυαλό του, έφτιαξε με αρκετή ακρίβεια το προφίλ του δράστη κι έψαχνε να τον συναντήσει στον δρόμο.

Είχε χωρίσει ακόμη την πόλη σε τομείς, έψαχνε με σύστημα με βάση κάποια άλλα δικά του δεδομένα, όπως που υπήρχανε οικοδομές που δουλεύανε τέτοιας ράτσας αλλοδαποί, σε ποιά παγκάκια κάθονταν και περιμένανε για αφεντικό της ημέρας, που μεθούσανε με μπύρες τα απογεύματα, σε ποιας περιοχής υπόγεια μένανε συγκεντρωμένα τέτοιοι μελαμψοί, κλπ...

Έψαχνε οργανωμένα ο Γιώργης για 2 βδομάδες και κάτι μέρες...

Στάθηκε τυχερός και συνάντησε κάποιον με το ποδήλατο του, που γνώριζε πολύ καλά να ξεχωρίζει ανάμεσα σε χιλιάδες άλλα. Όπως το είχε σχεδιάσει ήταν το προφίλ του: Πεινάλας νεαρός μελαμψός ασιάτης, που δούλευε στην ανακατασκευή πεζοδρομίων, έμενε σε φτηνό ημιυπόγειο χώρο σε στενό δρομάκι πίσω από τα σχολεία μαζί με 5 άλλους της ίδιας ράτσας και τον συνάντησε πρωινή ώρα όταν μόλις είχε ξεκινήσει για δουλειά, με το ποδήλατο του και τον άρπαξε επιτόπου...

Το ποδήλατο που δεν παραδεχόταν πως είχε κλέψει πρόσφατα, μα επέμενε πως του το είχε χαρίσει ένας άλλος ντόπιος για να μετακινείται, να μην περπατά συνέχεια. Επέμενε κι ο Γιώργης πως το συγκεκριμένο ήταν το δικό του ποδήλατο που είχαν περάσει μαζί πολλά χρόνια και περιπέτειες κι έδειχνε και σημάδια που του είχε κάνει από γρατζουνιές και πεσίματα...

Καταλήξανε στο μπατσάδικο μέγαρο, όπου τον πήγε με το ζόρι ο Γιώργης κι όπου επέμενε ακόμη ο αλλοδαπός πως του το είχανε δώσει, ο μπάτσος που ανέλαβε να βρει άκρη έξυνε την κεφαλή του αμήχανα για να καταλήξει: πολλά ποδήλατα μοιάζουνε, όπως κι οι αλλοδαποί με άτομα της ίδιας ράτσας, είσαι σίγουρος πως αυτό είναι το δικό σου; Μπορείς να το αποδείξεις με στοιχεία;...

Άραγε το ότι πήγε κάποιος πολίτης με ένα ποδήλατο κι έναν αλλοδαπό ύποπτο και φώναζε, κάποιο λόγο δεν θα είχε; Δεν του έλεγε αυτό το γεγονός πως κάτι τρέχει; Τόβλεπε κάθε μέρα να γίνεται; Το μόνο τους ενδιαφέρον πια είναι τα συνδικαλιστικά τους και οι διορισμοί όμοιων τους...

Για να μη χάσει το ποδήλατο του ο Γιώργης σκέφτηκε να βρεί τον άνθρωπο στο μαγαζί που το είχε αγοράσει πριν χρόνια. Τον έφερε στο μπατσαριό την άλλη μέρα κι ευτυχώς ο έμπορος ποδηλάτων βεβαίωσε πως του είχε πουλήσει αυτός ένα τέτοιας μάρκας παλιά κι από τότε είχε χρειαστεί τις υπηρεσίες του αρκετές φορές ο Γιώργης για ν' αλλάζει λάστιχα, να βάλει φώτα και σχάρα, να ρυθμίζει τα φρένα, να βάλει νέο πίσω προφυλακτήρα όταν έσπασε από πέσιμο ο παλιός ο πλαστικός και πετούσε λάσπες στον καφά του όταν έτρεχε σε βρεγμένο δρόμο και τελευταία μάλιστα είχε βάλει και Η/Υ ποδηλάτου με ταχύμετρο και συνολικό χιλιομετρητή να βλέπει πόση απόσταση κάλυπτε, πράγμα που υπήρχε ακόμη στο τιμόνι του ποδηλάτου και τέτοια μάρκα μηχάνημα μόνο αυτός πουλούσε κι εγκαθιστούσε...

Έτσι πήρε πάλι πίσω το αγαπημένο του ποδήλατο τελικά ο Γιώργης κι αφήσανε ελεύθερο το αλλοδαπό πατσαούρι να γυρίσει στη μιζέρια του αφού για ιδεολογικούς λόγους δεν του έκανε μήνυση.

Αφού το στερήθηκε για μια εικοσαριά μέρες το έχει πάλι ως μέσον μεταφοράς.

Σήμερα σίγουρα θα συμμετέχει μαζί με τους υπόλοιπους συνειδητούς ποδηλάτες στην "πανευρωπαϊκή μέρα χωρίς αυτοκίνητα", θα κάνουν κοινή πορεία με τα ποδήλατα τους διεκδικώντας ανθρώπινες συνθήκες ζωής, σεβασμός και σημασία στην εναλλακτική μετακίνηση και μια βιώσιμη πόλη για όλους, ανεξάρτητα το όχημα που διαθέτουν (ή ούτε καν όχημα κάποιοι).

Θα προσπαθήσουν να ισορροπήσουν τις 2 ρόδες τους ανάμεσα σε ΙΧ, Ταξί και λεωφορεία, ανύπαρκτα ή κατειλειμένα πεζοδρόμια, φανταζόμενοι ποδηλατόδρομους και πράσινες διαδρομές που θ' αργήσουν πολύ να γίνουν πράξη, θα διεκδικήσουν για ακόμη μια φορά "Προτεραιότητα στους πεζούς - Ποδηλατόδρομοι Τώρα - Επαρκές Δίκτυο συγκοινωνιών".

Όχι άδικα τα αιτήματα τους, μα άδικα θα κουραστούν να φωνάζουν αφού δεν φαίνεται να συγκινείται κανείς από τους "αρμόδιους" που για άλλη μια μέρα θα πλειοδοτήσουν σε μπούρδες - εξαγγελίες.

Μα αν δεν αρχίσουμε να αποσύρουμε και ν' αντικαθιστούμε με άλλα όλα (άψυχα ή έμψυχα) όσα υποβαθμίζουν τη ζωή μας στην πόλη, στο τέλος δεν θα χωράμε πουθενά!