ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΕΣ, CD ΚΙ ΕΦΗΜΕΡΙΔΕΣ...

Η μουσική βιομηχανία είναι πρακτικά τελειωμένη. Μου το επιβεβαίωσε πρόσφατα πρόσφατα και ο ιδιοκτήτης κάποιων δισκογραφικών εταιρειών πασίγνωστων άλλοτε μα τώρα τελματωμένων, όταν συζητούσαμε την πιθανότητα συνεργασίας μας για να μελοποιηθούν οι στίχοι για τραγούδια που έχω κατά καιρούς γράψει. Τόσο πολύ, που έχασα κάθε ενδιαφέρον να τα κυκλοφορήσω με τον συμβατικό τρόπο και περιμένω έμπνευση και τρόπο για να τα βγάλω κατευθείαν στο διαδίκτυο...

Άλλοι γνωστοί καλλιτέχνες βρήκανε τρόπο να κυκλοφορούνε σε προσιτή τώρα πια τιμή την δουλειά τους, ακόμη και την νεώτερη - πρώτης κυκλοφορίας σαν συνοδευτικό προς τους αναγνώστες που ήδη διαθέτουν οι δήθεν "μεγάλες" κυριακάτικες εφημερίδες...

Η εφημερίδα δίνει τη δυνατότητα στον καλλιτέχνη να κυκλοφορήσει το αυθεντικό σιντί και να το προμηθευτεί ο πελάτης με 2 ευρώ. Είναι μια προσπάθεια της μουσικής βιομηχανίας να προσαρμοστεί στα νέα δεδομένα. Και δεν είναι οι ίδιοι οι καλλιτέχνες που ευθύνονται για την ποιότητα της σημερινής δημοσιογραφικής εργασίας.

Μπορεί να μπαίνει σε δεύτερη μοίρα το όποιο δημοσιογραφικό ρεπορτάζ (τα περισσότερα άθλιας ποιότητας και θεματολογίας που δεν αφορά κανέναν πέρα από τους εκδρομείς της Μυκόνου ή της Αράχωβας), μα έτσι συνεχίζουν να παίρνουν μισθό κι αυτοί και κερδίζει τόσο ο καλλιτέχνης που συνηγορεί σε αυτόν τον τρόπο κυκλοφορίας του έργου του και ο εκδότης που θέλει να διατηρήσει ή αν μπορέσει ανεβάσει την κυκλοφορία της εφημερίδας του...

Η απόκτηση της δουλειάς κάποιων "μεγάλων και καταξιωμένων καλλιτεχνών" (στην φαντασία του πόπολου και μόνο, σήμερα υπάρχουνε πολλές επιλογές και οι προωθούμενοι καλλιτέχνες δεν είναι πάντα οι καλύτεροι και οι σεμνότεροι), με την πολύ καλή τιμή που την προσφέρεται από μια εφημερίδα με το CD σχεδόν κάθε Κυριακή δεν είναι και για τόσες κατηγόριες, αφού έτσι φτάνει πιο οικονομικά το έργο του στον ενδιαφερόμενο πολίτη.

Εκείνο που θα έπρεπε να ενοχλεί, όσους προτιμούν ακόμα την έντυπη δημοσιογραφία, είναι ότι μέσω της απήχησης του όποιου καλλιτέχνη, προσπαθεί να καταξιωθεί η εφημερίδα που το κυκλοφορεί, με στόχο όχι τόσο να αυξήσει το αναγνωστικό της κοινό, αλλά τον αριθμό φύλλων στην κυκλοφορία της.

Έτσι βλέπουμε συχνά στην εβδομαδιαία πια τηλεοπτική διαφήμισή της, αντί να προβάλλεται η δημοσιογραφική της έρευνα, οι συνεργάτες της, τα άρθρα της και γενικά η θεματολογία της, να προβάλλεται μόνον το CD ή το DVD που περιέχει στη συγκεκριμένη έκδοσή της.

Ως επιβεβαίωση αυτού, βλέπουμε να αφιερώνεται αρκετός χρόνος μέχρι και σε κεντρικά δελτία ειδήσεων για την προώθηση αυτού του προϊόντος.

Φαίνεται τουλάχιστον αστείο, να φέρνει ο παρουσιαστής - εκδότης μέχρι και τον καλλιτέχνη στο κεντρικό δελτίο ειδήσεων του σταθμού, για να του αναλύσει πόσο ευτυχής είναι από αυτήν τη συνεργασία και στο τέλος να του εύχεται και καλή επιτυχία, για την επιτυχή κυκλοφορία του CD του την προσεχή Κυριακή...

Ας έλεγε τουλάχιστον "καλή μας επιτυχία και των δυο!" Θα ήταν πιο αληθινό!

ΟΤΑΝ ΑΠΟΚΤΗΣΑ ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΜΟΥ ΠΟΔΗΛΑΤΟ...

Είχα μπεί πια στα 10 μου χρόνια και δεν είχα ακόμη αποκτήσει το πρώτο μου ποδήλατο. Το μόνιμο μας πρόβλημα, δεν υπήρχανε αρκετά λεφτά περισευόμενα σοτν οικογενειακό μας προϋπολογισμό, να μπορεί να μου πάρει ένα και μένα ο γέρος μου...

Ποιός όμως είπε πως για ν' αποκτήσει κανείς κάτι πρέπει να το αγοράσει σώνει και καλά από κάποιο μαγαζί;

Γνωρίζοντας ο γέρος πως μεγάλωνα κι έπρεπε κι εγώ να μάθω να κάνω ποδήλατο, έψαχνε ευκαιρία να μου βρεί ένα, χωρίς να δώσει λεφτά...

Η ευκαρία ήρθε μόνη της ανέλπιστα, όταν προσφέρθηκε να καθαρίσει από τα ξερά χόρτα τον κήπο μιας πλούσιας γριάς, για ένα εξτρά μεροκάματο. Σε μια άκρη του κήπου υπήρχε ένα παρατημένο ποδήλατο, μοντέλο δημοφιλή με μεγάλη κυκλοφορία τότε, που ανήκε στα παιδιά της γριάς που τώρα μεγάλα σπουδάζανε στην Βιέννη όπως είπε και θέλανε άλλα πράγματα. Του το χάρισε για μένα, όταν έμαθε πως ήθελα ένα τέτοιο.

Πήγαμε ένα απόγευμα με τον γέρο μου και το πήραμε. Ήθελε βέβαια ένα καλό φτιάξιμο πρώτα για να κυκλοφορήσει πάλι. Το πήγαμε ίσαμε το σπίτι τσουλώντας το με το ζόρι από τη σκουριά και το αλάτι που είχε, πολύ καιρό παρατημένο έξω στην πίσω αυλή, δίπλα στη θάλασσα στην καινούρια συνοικία τότε το νεόκτιστο αρχοντικό της γριάς, που ο γέρος της είχε πεθάνει αφήνοντας της ένα εργοστάσιο τούβλων σε λειτουργία και το διεύθυνε αυτή μέχρι να γυρίσουν τα παιδιά (και το φαληρίσουν τελικά σήμερα)...

Τις επόμενες μέρες το κάναμε κομμάτια με τον γέρο και το φτιάξαμε από την αρχή. Το ξεβιδώσαμε σε όσα κομμάτια γινόταν. Βάλαμε τις βίδες, τα παξιμάδια , την αλυσίδα του και τα υπόλοιπα μικρά μεταλλικά κομμάτια σε ένα κουβά με πετρέλαιο να φύγει η σκουριά. Γυαλιστερά σαν καινούρια γίνανε σε τρείς μέρες που τα βγάλαμε.

Τον σκελετό του και τις ρόδες τις τρίβαμε με γυαλόχαρτο. Τον έβαψε ο γέρος με μπογιά και μ' ένα πανί και αφρολέξ που βρήκε, έφτιαξε ξανά το γέμισμα στην βάση της μεγάλης σέλας (σαν μηχανής σχεδόν ήταν) που είχαν αυτά τα μοντέλα τότε.
Του πήραμε καινούρια λάστιχα και φρένα, λαδώσανε και την αλυσίδα στο ποδηλατάδικο που το πήγαμε αφού το συναρμολογήσαμε πάλι.
Έδειχνε καινούριο κι έτοιμο για χρήση...

Εγώ δεν ήμουν όμως, δεν ήξερα ισορροπία ακόμη...Πήγαμε με τον γέρο και το ποδήλατο στο ανοιχτό χωράφι στην Ρεγγίνα, κοντά στο σπίτι μας. Κάθισα για πρώτη φορά στο ποδήλατο μου, με κρατούσε ο γέρος μου με τη στιβαρή του χέρα από τη σχάρα του ποδηλάτου, προχωρήσαμε μερικά μέτρα κρατώντας με και χωρίς να το καταλάβω, με άφησε μια στιγμή και προχώρησα μόνος μου κάνοντας πετάλι...αυτό ήταν!

Από τότε δεν ξέχασα ποτέ...Έκανα εκατοντάδες χιλιόμετρα με κείνο το πρώτο μου ποδήλατο, πρώτα μόνο στον χώρο της Ρεγγίνας μα σύντομα βγήκα και στους δρόμους, στην αληθινή κυκλοφορία στην πόλη.

Μετακινιόμουνα με κάθε ευκαιρία με αυτό αν και 10 - 11 χρονών μόνο, έκανα και μεγάλες αποστάσεις για μένα τότε, ως και το σπίτι της γριάς πήγα να της δείξω το παλιό της ποδήλατο. Έμαθα να του ρυθμίζω και τα φρένα, να πιάνουνε στο σημείο που ήθελα, να αλλάζω την κλίση του τιμονιού και το ύψος της σέλας, να το φέρνω στα μέτρα μου. Ταχύτητες δεν είχε, κανένα ποδήλατο δεν είχε τότε, όταν εμφανίστηκαν τα πρώτα τέτοια είχα μεγαλώσει αρκετά και είχα πια το δεύτερο μου.

Από τότε δεν εγκατέλειψα το μέσον, το χρησιμοποιώ περισσότερο για εκδρομική χρήση κι αερόβια άσκηση περιστασιακά και καιρού θέλοντος, μα δεν είμαι και τόσο υπέρ της γενίκευσης της χρήσης του.

Για μακρινές αποστάσεις δεν επαρκεί, ούτε μπορεί να σηκώσει τα πράγματα που θέλω κάθε φορά.

Στις πόλεις πολλές φορές γέροι με παμπάλαια ποδήλατα που είναι και το μοναδικό μέσον μετακίνησης τους λόγω φτώχειας και μόνο, κόβουν την κυκλοφορία πηγαίνοντας με ρυθμό χελώνας στη μέση του δρόμου κι αδιαφορώντας για τους άλλους οδηγούς και κάποιες μεσόκοπες χοντροκώλες που "το έχουν δει οικολογικά" δήθεν, δεν προσφέρουν και τόσο ελκυστικό θέαμα στην αισθητική μας!

Στον 21ο αιώνα υπάρχουν πια καλύτερα "πράσινα" μέσα μετακίνησης από το πετάλι. Κίνητρα χρειάζονται...