ΕΛΑ ΡΕ ΑΔΕΡΦΕ ΤΩΡΑ...

Μιά μικρή είδηση, ένα μεγάλο δείγμα ομαδικής συμπεριφοράς.

Η είδηση ασυνήθιστη. Ενας αστυνομικός στη Μυτιλήνη βάζει πρόστιμο 80 ευρώ σε ένα δεκάχρονο παιδάκι γιατί το ποδήλατό του δεν είχε κουδούνι. Ασφαλώς σε όλους μας προξενεί αλγεινή εντύπωση η τυπολατρεία και η αυστηρότητα του οργάνου για αυτό και όλα τα μέσα ενημέρωσης το καταδίκασαν...

Πρόσεξα ότι πουθενά δεν δόθηκε άλλη διάσταση παρά μόνο στην υπερβολή του αστυνομικού. Ο κοινός τόπος όλων ήταν ότι ένα αγόρι σε τρυφερή ηλικία που υποπίπτει σε μια παρατυπία βρε αδερφέ, κάνεις πως δεν το βλέπεις.

Κανείς δεν σκέφτηκε ότι το παιδί, ανεξαρτήτως από το γεγονός ότι κακώς τιμωρήθηκε, δεν πρέπει να συνεχίσει να οδηγεί το ποδήλατό του χωρίς κουδούνι. Κανείς δεν αναρωτήθηκε αν το παιδί φορούσε κράνος ή ακόμα αν είναι ασφαλές σε τόσο μικρή ηλικία να οδηγεί καν μέσα στην κίνηση της πόλης.
Άκουγε ο κόσμος "δημοσιογράφους" από το ραδιόφωνο να περιγελούν την είδηση. Ούτε ένας τους δεν σκέφθηκε, ότι πρέπει κάποτε τα παιδιά μας να μαθαίνουν σωστή οδηγική συμπεριφορά!

Το ότι το παιδάκι είχε εμπλακεί σε ένα ευτυχώς αναίμακτο ατύχημα με το ποδήλατό του, το ανέφεραν απλά και τόνιζαν αυτό που στους δημοσιογράφους φάνταζε παράλογο.

Αντί να επιβάλλουν το πρόστιμο, που προβλέπεται από τον Νόμο και να κάνουν αυτηρές συστάσεις στους γονείς του ανηλίκου, οι προϊστάμενοι του αστυνομικού φρόντισαν να τον αδειάσουν και να σβήσουν το πρόστιμο.
 
Έμαθαν στο παιδί τι σημαίνει στην Ελλάδα το "έλα βρε αδερφέ τώρα..."

Όταν σε λίγα χρόνια το ίδιο παιδί θα οδηγεί μηχανή ή αυτοκίνητο χωρίς άδεια ή θα παραβιάζει το κόκκινο, όπως κάνουν χιλιάδες συμπολίτες μας θρασύτατα, δεν θα φταίει αυτό.

Ο δε αστυνομικός που έκανε το καθήκον του καταλαβαίνετε ότι δεν θα το ξανακάνει, γιατί σίγουρα τώρα αισθάνεται ο κακός της περιοχής και θα είναι και δαχτυλοδεικτούμενος από τους ελληναράδες ψυχοπονιάρηδες της μικρής κοινωνίας.

Φοβάμαι ότι δεν υπάρχει ελπίδα για αλλαγή με αυτές τις νοοτροπίες που έχουμε.

ΚΑΛΟ ΔΡΟΜΟ ΓΙΩΡΓΗ...

Σε τροχαίο δυστύχημα και για τσάκ του δευτερόλεπτου, άφησες τον κόσμο τούτο Γιώργη.

Έτσι για το τίποτα, για κάτι που μπορούσε να μην είχε συμβεί ποτέ εκτός κείνο το μοιραίο δευτερόλεπτο της γκέλας του οχήματος σου με το διερχόμενο αμάξι, που σαν πιο ανίσχυρο κι απροστάτευτο, σ' έστειλε στον άλλο κόσμο πρόωρα...

Το όχημα σου αυτό που αγάπησες με πάθος: το παλιό σου ποδήλατο. Αυτό που μια ζωή καβαλούσες για μετακίνηση και άσκηση. Που πάνω του έκανες δεκάδες χιλιόμετρα ημερησίως, χωρίς να κουράζεσαι ιδιαιτέρως αφού σου είχε γίνει τρόπος ζωής...

Ταυτόχρονα με τις οικολογικές σου ανησυχίες, την αγάπη σου για την φύση, τα κάθε λογής δέντρα και τα αδέσποτα ζώα, για τα αποθέματα νερού που χάνονται στην θάλασσα άδικα, το επίπεδο της τοπικής λίμνης που υδροδοτεί την πόλη που ολοένα μειώνεται, τα χελιδόνια που παρακολουθούσες τον ερχομό και τον μισεμό τους κάθε καλοκαίρι, το βραδινό κολύμπι στη ζεστή θάλασσα, τις ανθισμένες αμυγδαλιές που θαύμαζες κάθε Φλεβάρη, τα πεσμένα κίτρινα φύλλα κάθε Οκτώβρη στο δασάκι που είχες εντοπίσει και πρόσεχες.

Όλα αυτά που με καλούσες να φωτογραφήσω για σένα κι ανέβαλλα, λέγοντας σου "έχουμε καιρό"...

Τη διαφωνία μας για την καθημερινή μας άσκηση, εσύ προτιμούσες την αερόβια για αντοχή κι εγώ την βαριά με αντίσταση για δύναμη και όγκο.

Για το ποιός έχει περπατήσει περισσότερα χιλιόμετρα στην ζωή του και φτάνει στον προορισμό του πιο ξακούραστος παρά την ηλικία μας πια, αν και ήσουν αρκετά μεγαλύτερος μου...

Την συμφωνία μας για τα ηλιοστάσια και τις ισημερίες, αφού και οι δυο δεν χάναμε ευκαιρία να χαλαρώσουμε και ν'απολαύσουμε ένα ανέφελο ηλιοβασίλεμα ή ανατολή χειμώνα - καλοκαίρι και μια βραδιά με πανσέληνο, αν και από διαφορετικά μέρη που βόλευαν τον καθένα...

Με ήξερες από τον δρόμο όπου μου μιλούσες πότε - πότε στα όρθια, με μένα και μερικούς ακόμη ανθρώπους όλους κι όλους...

Ούτε δικούς σου ανθρώπους, συγγενείς, είχες κοντά σου. Για αυτό δεν πήρανε πολλοί χαμπάρι που πήγες έτσι άδικα χαμένος Γιώργη...

Ούτε οι "Οικολόγοι" που εμφανίζονται μόνο προεκλογικά, ούτε οι "Ποδηλάτρεις" μαζί με τους οποίους αγωνιζόσουν να φτιαχτούν ποδηλατόδρομοι και να μπει στη ζωή και την συνείδηση του πολύ κόσμου το ποδήλατο, δίνοντας το παρών σε κάθε τους εκδήλωση για χρόνια. Ούτε από το Ανοιχτό Λαϊκό Πανεπιστήμιο του Δήμου, όπου εγγραφόσουν από τους πρώτους και παρακολουθούσες ανελλιπώς τις διαλέξεις του κάθε χρόνο, από την αρχή της λειτουργίας του...

[Τελικά οι δεύτεροι έκαναν μια υπόμνηση την ώρα που έγραφα αυτές τις γραμμές, που την είδα αργότερα]

Ποδήλατα θα συνεχίσουν να κυκλοφορούνε στους δρόμους και μετά από σένα, ανατολές και ηλιοβασιλέματα θα αρχίζουν και θα κλείνουν κάθε μέρα όσο υπάρχει η Γη και τα χελιδόνια σου θα έρχονται και θα φεύγουν στις ημερομηνίες που παρατηρούσες...

Έτσι απλά, λίγα λόγια για σένα Γιώργη, αντί του εννιάμερου σου...

ΟΤΑΝ ΑΠΟΚΤΗΣΑ ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΜΟΥ ΠΟΔΗΛΑΤΟ...

Είχα μπεί πια στα 10 μου χρόνια και δεν είχα ακόμη αποκτήσει το πρώτο μου ποδήλατο. Το μόνιμο μας πρόβλημα, δεν υπήρχανε αρκετά λεφτά περισευόμενα σοτν οικογενειακό μας προϋπολογισμό, να μπορεί να μου πάρει ένα και μένα ο γέρος μου...

Ποιός όμως είπε πως για ν' αποκτήσει κανείς κάτι πρέπει να το αγοράσει σώνει και καλά από κάποιο μαγαζί;

Γνωρίζοντας ο γέρος πως μεγάλωνα κι έπρεπε κι εγώ να μάθω να κάνω ποδήλατο, έψαχνε ευκαιρία να μου βρεί ένα, χωρίς να δώσει λεφτά...

Η ευκαρία ήρθε μόνη της ανέλπιστα, όταν προσφέρθηκε να καθαρίσει από τα ξερά χόρτα τον κήπο μιας πλούσιας γριάς, για ένα εξτρά μεροκάματο. Σε μια άκρη του κήπου υπήρχε ένα παρατημένο ποδήλατο, μοντέλο δημοφιλή με μεγάλη κυκλοφορία τότε, που ανήκε στα παιδιά της γριάς που τώρα μεγάλα σπουδάζανε στην Βιέννη όπως είπε και θέλανε άλλα πράγματα. Του το χάρισε για μένα, όταν έμαθε πως ήθελα ένα τέτοιο.

Πήγαμε ένα απόγευμα με τον γέρο μου και το πήραμε. Ήθελε βέβαια ένα καλό φτιάξιμο πρώτα για να κυκλοφορήσει πάλι. Το πήγαμε ίσαμε το σπίτι τσουλώντας το με το ζόρι από τη σκουριά και το αλάτι που είχε, πολύ καιρό παρατημένο έξω στην πίσω αυλή, δίπλα στη θάλασσα στην καινούρια συνοικία τότε το νεόκτιστο αρχοντικό της γριάς, που ο γέρος της είχε πεθάνει αφήνοντας της ένα εργοστάσιο τούβλων σε λειτουργία και το διεύθυνε αυτή μέχρι να γυρίσουν τα παιδιά (και το φαληρίσουν τελικά σήμερα)...

Τις επόμενες μέρες το κάναμε κομμάτια με τον γέρο και το φτιάξαμε από την αρχή. Το ξεβιδώσαμε σε όσα κομμάτια γινόταν. Βάλαμε τις βίδες, τα παξιμάδια , την αλυσίδα του και τα υπόλοιπα μικρά μεταλλικά κομμάτια σε ένα κουβά με πετρέλαιο να φύγει η σκουριά. Γυαλιστερά σαν καινούρια γίνανε σε τρείς μέρες που τα βγάλαμε.

Τον σκελετό του και τις ρόδες τις τρίβαμε με γυαλόχαρτο. Τον έβαψε ο γέρος με μπογιά και μ' ένα πανί και αφρολέξ που βρήκε, έφτιαξε ξανά το γέμισμα στην βάση της μεγάλης σέλας (σαν μηχανής σχεδόν ήταν) που είχαν αυτά τα μοντέλα τότε.
Του πήραμε καινούρια λάστιχα και φρένα, λαδώσανε και την αλυσίδα στο ποδηλατάδικο που το πήγαμε αφού το συναρμολογήσαμε πάλι.
Έδειχνε καινούριο κι έτοιμο για χρήση...

Εγώ δεν ήμουν όμως, δεν ήξερα ισορροπία ακόμη...Πήγαμε με τον γέρο και το ποδήλατο στο ανοιχτό χωράφι στην Ρεγγίνα, κοντά στο σπίτι μας. Κάθισα για πρώτη φορά στο ποδήλατο μου, με κρατούσε ο γέρος μου με τη στιβαρή του χέρα από τη σχάρα του ποδηλάτου, προχωρήσαμε μερικά μέτρα κρατώντας με και χωρίς να το καταλάβω, με άφησε μια στιγμή και προχώρησα μόνος μου κάνοντας πετάλι...αυτό ήταν!

Από τότε δεν ξέχασα ποτέ...Έκανα εκατοντάδες χιλιόμετρα με κείνο το πρώτο μου ποδήλατο, πρώτα μόνο στον χώρο της Ρεγγίνας μα σύντομα βγήκα και στους δρόμους, στην αληθινή κυκλοφορία στην πόλη.

Μετακινιόμουνα με κάθε ευκαιρία με αυτό αν και 10 - 11 χρονών μόνο, έκανα και μεγάλες αποστάσεις για μένα τότε, ως και το σπίτι της γριάς πήγα να της δείξω το παλιό της ποδήλατο. Έμαθα να του ρυθμίζω και τα φρένα, να πιάνουνε στο σημείο που ήθελα, να αλλάζω την κλίση του τιμονιού και το ύψος της σέλας, να το φέρνω στα μέτρα μου. Ταχύτητες δεν είχε, κανένα ποδήλατο δεν είχε τότε, όταν εμφανίστηκαν τα πρώτα τέτοια είχα μεγαλώσει αρκετά και είχα πια το δεύτερο μου.

Από τότε δεν εγκατέλειψα το μέσον, το χρησιμοποιώ περισσότερο για εκδρομική χρήση κι αερόβια άσκηση περιστασιακά και καιρού θέλοντος, μα δεν είμαι και τόσο υπέρ της γενίκευσης της χρήσης του.

Για μακρινές αποστάσεις δεν επαρκεί, ούτε μπορεί να σηκώσει τα πράγματα που θέλω κάθε φορά.

Στις πόλεις πολλές φορές γέροι με παμπάλαια ποδήλατα που είναι και το μοναδικό μέσον μετακίνησης τους λόγω φτώχειας και μόνο, κόβουν την κυκλοφορία πηγαίνοντας με ρυθμό χελώνας στη μέση του δρόμου κι αδιαφορώντας για τους άλλους οδηγούς και κάποιες μεσόκοπες χοντροκώλες που "το έχουν δει οικολογικά" δήθεν, δεν προσφέρουν και τόσο ελκυστικό θέαμα στην αισθητική μας!

Στον 21ο αιώνα υπάρχουν πια καλύτερα "πράσινα" μέσα μετακίνησης από το πετάλι. Κίνητρα χρειάζονται...

ΤΟ ΚΛΕΜΜΕΝΟ ΠΟΔΗΛΑΤΟ...

Με ποδήλατο κυκλοφορούσε ο Γιώργης. Δεν ήταν φανατικός οικολόγος ή ποδηλάτης εκ πεποιθήσεως μα από ανάγκη κι έλλειψη χρημάτων, αποτελούσε το μοναδικό μεταφορικό μέσο που μπορούσε ν' αποκτήσει...

Χρόνια κυκλοφορούσε με το ποδήλατο που είχε, μέσα στην πόλη μα και μακρύτερα, αφού με κάποια εφικτή προσπάθεια έβγαζε διαδρομές δεκάδων χιλιομέτρων. Συνδύαζε βόλτα, αερόβια γυμναστική και μικρό ταξίδι μετά επιστροφής συχνά, σχεδόν καθημερινά όταν ο καιρός το επέτρεπε, βρίσκοντας την ευκαιρία να έρχεται σ' επαφή με τη φύση, να διαβάζει ανενόχλητος τις εφημερίδες του σε μια πευκόφυτη πλαγιά ή σε μια απόμερη παραλία που δεν ανακάλυψε ακόμη ο τουρισμός κι η "ανάπτυξη", να κάνει μετά το μπάνιο του και επιστρέψει τη νύχτα αργά με την ησυχία του, έχοντας περάσει τη μέρα του όπως εκείνος σχεδίασε το πρωί...

Μια μέρα τόχασε. Δηλαδή του το κλέψανε από κεί που το είχε αφημένο και δεμένο σ' έναν στύλο της ΔΕΗ σε ορατό από πολλούς σημείο. Εκεί το άφηνε κάθε φορά που πήγαινε σ' αυτήν την περιοχή, μια μέρα επιστρέφοντας να το πάρει απλά δεν το βρήκε στη θέση του...

Ήξερε από την πρώτη στιγμή την ταυτότητα του δράστη, κάποιο από τα νεαρά αλλοδαπά πατσαούρια που βρίσκουν καταφύγιο στην περιοχή βλέποντας κώλους σαβουροτουριστριών που κολυμπούσαν γυμνές, μα δεν ήξερε ποιό από όλα τα σιχαμένα πλάσματα ήταν. Και υπήρχαν αρκετά απο δαύτα που πηγαινοέρχονταν εκεί τις Κυριακές και τις μέρες που δεν εξασφάλιζαν κάποιο μεροκάματο.

Πήγε και στην αστυνομία έτσι τυπικά να το αναφέρει, μα ήξερε την απάντηση πριν να περάσει την πύλη και συναντήσει έναν βαριεστημένο αρχιφύλακα ξαπλωμένο σε μια καρέκλα να βλέπει στην τηλεόραση τη Μενεγάκη:

- Τι θες τώρα να ψάχνουμε ένα παλιό ποδήλατο; άσε μας ΡΕ φιλάρα, τόσα γίνονται κάθε μέρα και ...δεν προλαβαίνουμε.... αποκρίθηκε ο...πολυάσχολος μπάτσος χωρίς να μετακινήσει καν το πλαδαρό σώμα του από το ραχάτι που βρήκε.

Μα το παλιό ποδήλατο ήταν τα πόδια και το όχημα του Γιώργη, τούλειπε και δεν μπορούσε να πάει όπου ήθελε. Αφού δεν περίμενε την συνδρομή των μπάτσων, οργανώθηκε μοναχός του να το ξαναβρεί.

Καταλάβαινε τον λόγο της κλοπής, το μέσον μετακίνησης του αλλοδαπού που κι αυτός ο φτωχομπινές δεν δίέθετε άλλο όχημα. Δεν θα το έφερνε και στο μέρος που το πήρε αμέσως, θα το χρησιμοποιούσε σε άλλες περιοχές, νέος θα ήταν για να έχει αντοχή να κάνει πετάλι να πηγαίνει στη δουλειά, ή θα το πουλούσε σε όμοιους του για πενταροδεκάρες, δεν κυκλοφορεί αργά τη νύχτα σε μαγαζιά αφού δεν έχει λεφτά, δεν θα τον δει κανείς σε ακριβές περιοχές...

Δουλεύοντας τα στοιχεία που είχε στο μυαλό του, έφτιαξε με αρκετή ακρίβεια το προφίλ του δράστη κι έψαχνε να τον συναντήσει στον δρόμο.

Είχε χωρίσει ακόμη την πόλη σε τομείς, έψαχνε με σύστημα με βάση κάποια άλλα δικά του δεδομένα, όπως που υπήρχανε οικοδομές που δουλεύανε τέτοιας ράτσας αλλοδαποί, σε ποιά παγκάκια κάθονταν και περιμένανε για αφεντικό της ημέρας, που μεθούσανε με μπύρες τα απογεύματα, σε ποιας περιοχής υπόγεια μένανε συγκεντρωμένα τέτοιοι μελαμψοί, κλπ...

Έψαχνε οργανωμένα ο Γιώργης για 2 βδομάδες και κάτι μέρες...

Στάθηκε τυχερός και συνάντησε κάποιον με το ποδήλατο του, που γνώριζε πολύ καλά να ξεχωρίζει ανάμεσα σε χιλιάδες άλλα. Όπως το είχε σχεδιάσει ήταν το προφίλ του: Πεινάλας νεαρός μελαμψός ασιάτης, που δούλευε στην ανακατασκευή πεζοδρομίων, έμενε σε φτηνό ημιυπόγειο χώρο σε στενό δρομάκι πίσω από τα σχολεία μαζί με 5 άλλους της ίδιας ράτσας και τον συνάντησε πρωινή ώρα όταν μόλις είχε ξεκινήσει για δουλειά, με το ποδήλατο του και τον άρπαξε επιτόπου...

Το ποδήλατο που δεν παραδεχόταν πως είχε κλέψει πρόσφατα, μα επέμενε πως του το είχε χαρίσει ένας άλλος ντόπιος για να μετακινείται, να μην περπατά συνέχεια. Επέμενε κι ο Γιώργης πως το συγκεκριμένο ήταν το δικό του ποδήλατο που είχαν περάσει μαζί πολλά χρόνια και περιπέτειες κι έδειχνε και σημάδια που του είχε κάνει από γρατζουνιές και πεσίματα...

Καταλήξανε στο μπατσάδικο μέγαρο, όπου τον πήγε με το ζόρι ο Γιώργης κι όπου επέμενε ακόμη ο αλλοδαπός πως του το είχανε δώσει, ο μπάτσος που ανέλαβε να βρει άκρη έξυνε την κεφαλή του αμήχανα για να καταλήξει: πολλά ποδήλατα μοιάζουνε, όπως κι οι αλλοδαποί με άτομα της ίδιας ράτσας, είσαι σίγουρος πως αυτό είναι το δικό σου; Μπορείς να το αποδείξεις με στοιχεία;...

Άραγε το ότι πήγε κάποιος πολίτης με ένα ποδήλατο κι έναν αλλοδαπό ύποπτο και φώναζε, κάποιο λόγο δεν θα είχε; Δεν του έλεγε αυτό το γεγονός πως κάτι τρέχει; Τόβλεπε κάθε μέρα να γίνεται; Το μόνο τους ενδιαφέρον πια είναι τα συνδικαλιστικά τους και οι διορισμοί όμοιων τους...

Για να μη χάσει το ποδήλατο του ο Γιώργης σκέφτηκε να βρεί τον άνθρωπο στο μαγαζί που το είχε αγοράσει πριν χρόνια. Τον έφερε στο μπατσαριό την άλλη μέρα κι ευτυχώς ο έμπορος ποδηλάτων βεβαίωσε πως του είχε πουλήσει αυτός ένα τέτοιας μάρκας παλιά κι από τότε είχε χρειαστεί τις υπηρεσίες του αρκετές φορές ο Γιώργης για ν' αλλάζει λάστιχα, να βάλει φώτα και σχάρα, να ρυθμίζει τα φρένα, να βάλει νέο πίσω προφυλακτήρα όταν έσπασε από πέσιμο ο παλιός ο πλαστικός και πετούσε λάσπες στον καφά του όταν έτρεχε σε βρεγμένο δρόμο και τελευταία μάλιστα είχε βάλει και Η/Υ ποδηλάτου με ταχύμετρο και συνολικό χιλιομετρητή να βλέπει πόση απόσταση κάλυπτε, πράγμα που υπήρχε ακόμη στο τιμόνι του ποδηλάτου και τέτοια μάρκα μηχάνημα μόνο αυτός πουλούσε κι εγκαθιστούσε...

Έτσι πήρε πάλι πίσω το αγαπημένο του ποδήλατο τελικά ο Γιώργης κι αφήσανε ελεύθερο το αλλοδαπό πατσαούρι να γυρίσει στη μιζέρια του αφού για ιδεολογικούς λόγους δεν του έκανε μήνυση.

Αφού το στερήθηκε για μια εικοσαριά μέρες το έχει πάλι ως μέσον μεταφοράς.

Σήμερα σίγουρα θα συμμετέχει μαζί με τους υπόλοιπους συνειδητούς ποδηλάτες στην "πανευρωπαϊκή μέρα χωρίς αυτοκίνητα", θα κάνουν κοινή πορεία με τα ποδήλατα τους διεκδικώντας ανθρώπινες συνθήκες ζωής, σεβασμός και σημασία στην εναλλακτική μετακίνηση και μια βιώσιμη πόλη για όλους, ανεξάρτητα το όχημα που διαθέτουν (ή ούτε καν όχημα κάποιοι).

Θα προσπαθήσουν να ισορροπήσουν τις 2 ρόδες τους ανάμεσα σε ΙΧ, Ταξί και λεωφορεία, ανύπαρκτα ή κατειλειμένα πεζοδρόμια, φανταζόμενοι ποδηλατόδρομους και πράσινες διαδρομές που θ' αργήσουν πολύ να γίνουν πράξη, θα διεκδικήσουν για ακόμη μια φορά "Προτεραιότητα στους πεζούς - Ποδηλατόδρομοι Τώρα - Επαρκές Δίκτυο συγκοινωνιών".

Όχι άδικα τα αιτήματα τους, μα άδικα θα κουραστούν να φωνάζουν αφού δεν φαίνεται να συγκινείται κανείς από τους "αρμόδιους" που για άλλη μια μέρα θα πλειοδοτήσουν σε μπούρδες - εξαγγελίες.

Μα αν δεν αρχίσουμε να αποσύρουμε και ν' αντικαθιστούμε με άλλα όλα (άψυχα ή έμψυχα) όσα υποβαθμίζουν τη ζωή μας στην πόλη, στο τέλος δεν θα χωράμε πουθενά!