ΜΠΛΟΚΑ ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΠΡΕΠΕΙ...

Συνεχίζονται οι έντονες αντιδράσεις για ασφαλιστικό-φορολογικό.

Ξεσηκωμός απ' όλες τις επαγγελματικές τάξεις, με απεργίες, καταλήψεις και πορείες.

Επί ποδός πολέμου εκτός από τους αγρότες, γιατροί - δικηγόροι-  έμποροι - αυτοαπασχολούμενοι και ελεύθεροι επαγγελματίες.

Ανάμεσα όμως στις τόσες κινητοποιήσεις των τελευταίων ημερών, από αυτές των αγροτών που κλείνουν τους δρόμους παντού, τη μοναδική ταλαιπωρία την υφίσταται ο λαός.

Που ταξιδεύει, που εμπορεύεται, που προσπαθεί ακόμη να εξάγει, που πάει στη δουλειά του, στη σχολή του ή στη μονάδα του. Ή απλά θέλει να γυρίσει σπίτι του...

Καμιά επίδραση δεν φαίνεται να έχει σε κυβερνητικά στελέχη, που δείχνουν να μην τους απασχολεί ότι δεν αφορά άμεσα την θέση και την καρέκλα τους...

Θέτε να πιέσετε το κράτος;

Κάντε μπλόκα μπροστά στις τράπεζες και τις εφορίες, να μην εισπράξει μία από κανένα, να δείτε πίεση ακριβώς εκεί που πονά το κρατικό κηφηνολόι...

Τις πιέσεις τις ασκεί κάποιος που ξέρει στα κέντρα αποφάσεων και όχι στον δρόμο. Είναι οι προσωπικές επαφές με ανθρώπους κλειδιά που φέρνουν τις αλλαγές  κι όχι με το να μπεκροπίνουν και να τρώνε κάποιοι καλοθρεμμένοι και να κλείνουν όποτε τους καπνίσει τους δρόμους επί ώρες, ιδίως όταν τους τραβούν οι κάμερες που ψοφούνε για τέτοια...

Αφήστε τους συνανθρώπους σας που θέλουν να μετακινηθούνε ελεύθερους, αρκετές σκοτούρες έχουν...

Ή αποκλείστε επ' αόριστο τη Βουλή να μην ψηφίζονται τέτοιοι νόμοι...

Ένας χρόνος στην εξουσία τώρα και είναι πενιχρό το κοινοβουλευτικό τους έργο.

Τίποτε ουσιαστικό, μόνο κάτι διατάξεις που δίνουν ψίχουλα σε ορισμένες κοινωνικές τάξεις, ορισμένα μέτρα που προβλέπονται στη συμφωνία του περυσινού καλοκαιριού...

Αλλά είναι αυτή κυβέρνηση όλων των Ελλήνων; Έχει φέρει ένα μέτρο που θα κάνει καλό στον τόπο συνολικά; Ή μήπως νομοθετεί με βάση τις ιδεοληψίες του καθενός;

Ούτε νέο φορολογικό έχουν φέρει, ούτε το ασφαλιστικό έτσι όπως έιναι θα περάσει, ούτε κάποιος νέος αναπτυξιακός νόμος έχει κατατεθεί, ούτε μια επένδυση έχει πάει για να κυρωθεί και να φέρει δουλειές, ανάπτυξη, χρήμα...

Γιατί μπορεί να υπερηφανεύονται και λένε ότι έχουν κάνει έργο στη Βουλή;

Το ένα είναι φυσικά το πρόσφατο Μνημόνιο, η "αριστερή" συμφωνία που υπέγραψαν στα τέσσερα.

Το δεύτερο είναι το νομοσχέδιο του Παρασκευόπουλου που αποφυλακίζει βαρυποινίτες, ενίοτε και τρομοκράτες.

Και το τρίτο είναι το σύμφωνο συμβίωσης, ένας νόμος από τον οποίον ευτυχώς αφαιρέθηκαν οι διατάξεις για την υιοθεσία από ομόφυλα ζευγάρια.

Αυτές είναι οι προτεραιότητες τους, για τέτοια νοιάζονται, κατά τα άλλα η χώρα στο ρελαντί...

ΚΑΜΕΡΕΣ ΠΑΛΙ ΣΤΟΝ ΒΟΑΚ...

Σε εξέλιξη βρίσκονται αυτές τις ημέρες εργασίες τοποθέτησης (ουσιαστικά επανατοποθέτησης) των βάσεων στα οποία θα εγκατασταθούν φωτογραφικά ραντάρ για τον έλεγχο των τροχαίων παραβάσεων στον Βόρειο Οδικό Άξονα Κρήτης.

 

Οι βάσεις αυτές για τα ραντάρ είχαν τοποθετηθεί πριν απο λίγα χρόνια, αλλά καταστράφηκαν απο "αγνώστους".

Έτσι στο πλαίσιο της πρόληψης της μάστιγας των τροχαίων ατυχημάτων στον ΒΟΑΚ, αποφασίστηκε η επανατοποθέτησή τους.

Αντί να διορθώνουμε, τιμωρούμε! 

Αντί να βελτιωνόμαστε, χαρατσώνουμε. Ντροπή σας που αντί να βελτιώσετε τον δρόμο, θέλετε μόνο να εισπράξετε λεφτά.

Αντί να δώσουν λεφτά να φτιάξουν το δρόμο καρμανιόλα, βάζουν ραντάρ για να κόβουν κλήσεις.
Να φτιάξουν το δρόμο και μετά να βάλουν και τις κάμερες, αλλά όχι με αυτά τα χάλια να πετάνε λεφτά αντί να κάνουν κάτι ουσιαστικό.

Είναι κοινή λογική ότι τα σημεία που έχουν μπει οι περισσότερες κάμερες δεν είναι τα επικίνδυνα αλλά τα πλέον προσοδοφόρα στο φοροεισπρακτικό κράτος.

Ναι να υπάρχει αστυνόμευση αλλά για πρόληψη, όχι για τιμωρία.

Να είναι το περιπολικό σταθμευμένο πριν την επικίνδυνη στροφή και όχι μετά για να κόψει το μπιλιετάκι.

Να είναι σταθμευμένο στις επικίνδυνες ή και παράνομες εξόδους προς την "εθνική οδό" και όχι σε σημεία που θα εισπράξουν μεγαλύτερα πρόστιμα.

Έτσι αντιμετωπίζονται τα τροχαία και όχι με τον φόβο των Ιουδαίων και την σιγουριά της είσπραξης για το κράτος, χρήματα που ποτέ δεν πάνε για οδικά έργα στη Κρήτη, που έχει μείνει με κύριο οδικό άξονα τον δρόμο που σε χρόνο ρεκόρ έφτιαξε ο Παττακός κάποτε...

Ωστόσω κι εδώ μια τρύπα στο νερό θα γίνει, αφού αυτοί οι "άγνωστοι" που είναι και επαναστάτες και έχουν τσαγανό, θα κάνουν πάλι αυτό που πρέπει και με τις νέες ρουφιανο-κάμερες..

ΣΤΑΚΑΜΑΝ (Η ΤΑΙΝΙΑ)...

Ελληνική ταινία από το 2001.

Ο Κώστας, σεμνός και μετρημένος, αδιόριστος καθηγητής μαθηματικών, κληρονομεί από τη μητέρα του, κάπου στην Καστοριά, την πατροπαράδοτη οικογενειακή επιχείρηση, ένα γουναράδικο και το αρχοντικό της, με τον ορό να αναλάβει υπό την προστασία του, τον Πέτρο, 70 ετών και τον Παύλο, 72 ετών αντίστοιχα, τροφίμους του Γηροκομείου Αθηνών. 

Η διαθήκη αποκαλύπτει ότι ένας από τους δυο, είναι ο πραγματικός του πατέρας.  Ποιος όμως;  

Ο δρόμος για την Καστοριά είναι μακρύς και τα επεισόδια στη διαδρομή είναι πολλά....

ΞΕΝΟΙΑΣΤΟΣ ΚΑΒΑΛΑΡΗΣ. EASY RIDER (MOVIE)...

Αμερικάνικη ταινία του Deniss Hopper, από το 1969.

Με τα χρήματα κάποιας παράνομης συναλλαγής, δύο βαποράκια κοκαΐνης αποφασίζουν να ταξιδέψουν από το Λος Αντζελες μέχρι το Νότο και να γιορτάσουν εκεί το καρναβάλι.

Στο δρόμο συναντούν διάφορους χαρακτήρες, έναν οικογενειάρχη αγρότη, μια ομάδα σε κάποιο κοινόβιο, δύο πόρνες στη Νέα Ορλεάνη και έναν αλκοολικό δικηγόρο...

ΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΔΡΟΜΟΥ...

Καλοκαιρινή αφόρητη ζέστη και σε κάθε περιζήτητη σκιά συναθροίσεις και συζητήσεις για το ένα μεγάλο και κοινό μας ζήτημα, αυτό που πρωτίστως απασχολεί όλους μας, μορφωμένους και αγράμματους, χειρώνακτες και γραφειοκράτες, νέους, μεσήλικες και γέρους...
Ο καθένας ανάλογα με τον τρόπο που ζει και εισπράττει την πραγματικότητα κάτι λέει, θυμωμένος ή παραιτημένος, έτοιμος να αντισταθεί στα επερχόμενα ή αποφασισμένος να δεχτεί μοιρολατρικά ό,τι είναι γραμμένο να συμβεί.
Τι θα γίνει;
Για πού τραβάμε;
Ποιος φταίει;
Τι κατάντια είναι αυτή;
Ποιον να πιστέψουμε;
Πώς ξεπέσανε έτσι οι πολιτικοί;
Τι θέλουν οι "ξένοι" από μας και μας πιέζουν όλο και με μεγαλύτερη αποφασιστικότητα;
Υπάρχουν κρυφά σχέδια σκοτεινών δυνάμεων που έχουν τεθεί σε εφαρμογή;
Κανείς δεν πιστεύει πια κανέναν πολιτικό, αν συνεχίσουμε έτσι κινδυνεύουμε άμεσα να οδηγηθούμε στην εκτροπή, με ποια μορφή ακριβώς δεν μπορεί να φανταστεί κανείς, αφού κανείς δεν θα τον ρωτήσει.
Κανείς δεν ξέρει τι θα μας ξημερώσει αύριο.
Το κράτος φταίει, οι πολιτικές που ακολουθήθηκααν φταίνε, οι άνθρωποι φταίνε, οι συγκυρίες φταίνε...
Οι νέοι δεν κάνουν τίποτα το δημιουργικό για ν' αλλάξουν την κατάσταση, παρά μόνο ελπίζουν σε άγνωστες ευκαιρίες μακριά παό εδώ, ή εκμεταλλεύονται τα τυχόν περιουσιακά στοιχεία των γονιών τους.
Η εκκρεμότητα, η αβεβαιότητα, το σκοτάδι του άγνωστου, συνεργάζονται στη δημιουργία στον κόσμο μιας ζοφερής ατμόσφαιρας μολυσμένης και άρρωστης, που δεν βοηθάει καθόλου...
Και όλα μαζί φέρνουν τους Έλληνες πιο κοντά σε ενστικτώδεις αντιδράσεις και στην αμφισβήτηση του πολιτικού καθωσπρεπισμού...

ΚΛΕΙΣΕ ΤΟΝ ΔΡΟΜΟ ΑΦΟΒΑ...

Μέσα στο νομοσχέδιο με τις ρυθμίσεις που περιμένει η ανάπτυξη για να έρθει, το υπουργείο Δικαιοσύνης κατέθεσε μία τροπολογία.

Αναπτυξιακή; Για τα μυαλά κάποιων ίσως...

Η τροπολογία προβλέπει ειδική παραγραφή των αξιόποινων πράξεων που τελέστηκαν από αγρότες, ιδιοκτήτες και οδηγούς φορτηγών και ταξί μέχρι και το τέλος του 2012, κατά τη διάρκεια των κινητοποιήσεών τους, με τη μορφή διακοπής συγκοινωνιών.

Κοινώς έκλεισες τον δρόμο με το τρακτέρ και τη νταλίκα; Δεν υπάρχει πρόβλημα. Τόλμησε να σε βουτήξει η αστυνομία και να σε στείλει στη Δικαιοσύνη; Το αδίκημα παραγράφεται. Ακόμα και αν κατά λάθος και αδίκως καταδικάστηκες, το ποινικό σου μητρώο παραδίδεται εκ νέου λευκό, μαζί με την τιμή και την υπόληψη σου.

Είναι γελοίο. Είναι εξοργιστικά γελοίο και κάποιος πρέπει να το θυμίσει στην κυβέρνηση την επόμενη φορά που θα δηλώσει ότι ο νόμος εφαρμόζεται για όλους. Και μετά να εξηγήσει για ποιον ακριβώς λόγο δεν διώκεται ο αγρότης ή ο φορτηγατζής που έκλεισε τον δρόμο.

Μόνο μην πει ότι η κυβέρνηση δείχνει κατανόηση για αδικήματα που τελέστηκαν κατά τη διάρκεια συνδικαλιστικών κινητοποιήσεων. Πρώτον επειδή η κυβέρνηση δεν είναι αρμόδια να κρίνει αδικήματα. Και δεύτερον επειδή οι συλληφθέντες για την εισβολή στο γραφείο του Βρούτση, θα ζητήσουν αντίστοιχες νομοθετικές πράξεις.

Εδώ στέκεται και το ακλόνητο επιχείρημα: «εδώ δεν τιμωρούνται αυτοί που λεηλάτησαν τη χώρα και θα τιμωρηθούν οι άνθρωποι που αγωνίστηκαν για τα δικαιώματα τους;»
Θα ήταν δεκτό αν κέρδιζαν την ατιμωρησία αλλιώς, όχι από το χέρι που έκανε λεηλασία.

Μέχρι στιγμής κανένα κόμμα δεν καταδίκασε το γεγονός. Και τι να καταδικάσει; Ποιος τολμά να επικρίνει μία απόφαση που στέκεται στο πλευρό του "αγωνιζόμενου" αγρότη και αυτοκινητιστή;

Ήταν άλλωστε ακόμα μία κατεπείγουσα ρύθμιση για την οικονομική ανάπτυξη της χώρας...

Σε σκηνικό που πάλι θα επαναληφθεί, με τους ίδιους στους δρόμους για "διεκδικήσεις"...

Ο ΔΡΟΜΟΣ (Η ΤΑΙΝΙΑ)...

Ελληνική ταινία του Βασίλη Τσελεμέγκους, από το 2005.

Μια υπάλληλος σε ένα μικρό κομμωτήριο και μια ιδιοτήτρια ενός καταστήματος εσωρούχων, φίλες από μικρές, αποφασίζουν να φύγουν από το Διδυμότειχο για ένα ταξίδι στη Μύκονο.

Και για τις δύο γυναίκες είναι η πρώτη φορά που θα φύγουν από τον μικρόκοσμό τους.

Μέσα από κωμικές και δραματικές καταστάσεις το ταξίδι τους θα τις φέρει αντιμέτωπες με τον κίνδυνο, το φόβο, αλλά και τη χαρά της ζωής. Στο δρόμο θα βγουν κρυμμένα μυστικά, όνειρα, φόβοι και το ταξίδι αυτό θα αλλάξει για πάντα τη ζωή τους. Στο τέλος φτάνουν στο λιμάνι, όπου το φέρρυ περιμένει για να τις πάει στο νησί που τόσο ονειρεύονταν.

Το αληθινό ταξίδι όμως για αυτές έχει γίνει...

ΣΤΡΑΒΑ ΤΙΜΟΝΙΑ...

Δυο οχήματα, ένα αυτοκίνητο και μια μηχανή κυκλοφορούνε σε σχεδόν άδειο δρόμο από διαφορετικές κατευθύνσεις, τυχαίνει να βρεθούν την ίδια στιγμή σε σταυροδρόμι με φανάρι και με υπολογισμένη ακρίβεια τρακάρουν με θανατηφόρα αποτελέσματα.

Μηχανή κινούμενη επί της άδειας εθνικής οδού προσκρούει ξαφνικά σε "σταθερό αντικείμενο" και σκοτώνει τους επιβάτες της.

Άλλο αυτοκίνητο κινείται σε άδειο δρόμο και τυχαίνει να βγει απο τη πορεία του, να καρφωθεί σε τοίχο αρκετά μέτρα απόσταση από τον δρόμο και να σκοτώσει τον οδηγό του.

Σε 2 μέρες άλλο αυτοκίνητο σε δρόμο που περνούν εκατοντάδες τουρίστες καθημερινά χωρίς να συμβεί τίποτα, τυχαίνει να πέσει σε χαράδρα τραυματίζοντας τον οδηγό του.

Όλα συνέβηκαν τις τελευταίες 4 μέρες σε απόσταση μεταξύ τους λιγότερη των 25 χλμ, για "άγνωστο λόγο" όπως καταγράφηκαν και πάντα τυχαίνει να γίνονται μεταξύ 2.30μμ και 5.30πμ.

Τις ώρες που εκδικούνται τους οδηγούς κάποια στραβά τιμόνια όπως φαίνεται...

ΔΗΜΟΤΙΚΑ ΕΡΓΑ ΚΑΙ ΑΝΑΓΚΕΣ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ...

Ξήλωμα πεζοδρομίων στο κέντρο της πόλης κι αντικατάσταση τους με άλλα που είναι ακριβώς ίδια με τα προηγούμενα.

Σε δρόμο που δεν χρειαζόταν καν ένα τέτοιο έργο που προβλέπεται πολύμηνο, αφού και πεζοδρόμια υπήρχαν και σε καλή κατάσταση ήταν. Που αν υλοποιηθεί και η υπογειοποίηση του δικτύου της ΔΕΗ στην περιοχή, θα πρέπει να ξανασκσφτούν και να ξαναφτιαχτούν...

Σε πολύ κακές οικονομικές συγκυρίες γιατί να μην προγραμματίζεται να γίνονται όλες οι εργασίες μαζί, να μην σπαταλάμε τα πολύτιμα δημοτικά χρήματα μας;

Αλλού σε κεντρικούς πάλι δρόμους που υπάρχουν πεζοδρόμια 50ετίας σε άθλια πια κατάσταση, ή λίγο πιο παράκεντρα όπου δεν υπάρχουνε καν τέτοια, γιατί δεν προγραμματίζεται να γίνουν;

Γιατί χρησιμοποιείται παντού μπετόν ως υπόβαση για την πλακόστρωση κι όχι ένα σύγχρονο διαπερατό από το νερό υλικό;

Έτσι κατά τους χειμερινούς μήνες τα (άφθονα φέτος) νερά των βροχών τα διοχετεύουνε μέσω πολυδάπανων υπόγειων αγωγών και πάνε χαμένα στην θάλασσα, αντί να καταλήγουν στο υπέδαφος, όπου σαν υπόγεια νερά θα μπορούσαν να χρησιμοποιούνται για πότισμα του αστικού πράσινου, όπου αυτό εξακολουθεί να φύεται ακόμη;

Ολοένα και λιγότερο και ξεραμένο, αντικαθίσταται από κουρελο-εμπορεύματα κινέζικων μαγαζιών προς άγρα καρακατσουλιών, ή από αμέτρητα τραπέζια και καρεκλες/σκαμπο/πάγκους οπουδήποτε μπορεί "ν' αξιοποιηθεί" μια πλακοστρωμένη γωνία προς χάριν τεμπελχανάδων που γεμίζουν πάραυτα οτιδήποτε κατάστημα, οιουδήποτε μεγέθους και αντικειμένου, στον τομέα του λεγόμενου "υγειονομικού ενδιαφέροντος"...

Το πέτρινο ιστορικό και όμορφο ρολόι στη γωνία του δημοτικού κήπου θέλει οπωσδήποτε μια στοιχειώδη συντήρηση πριν καταρρεύσει, αρχής γενομένης από την κορυφή του που τακτικά αποκολλώνται και πέφτουν κομμάτια, σε άχρηστο δρόμο που έπρεπε να είναι πεζόδρομος που ν΄αναδεικνύει το μοναδικό ηρώο της πόλης και να ενώνει δυο πάρκα, το ένα τελείως εγκατελειμένο σε περιθωριακά δίποδα ζωντόβολα, καθότι άθλια φτιαγμένο από την αρχή της κατασκευής του, όαση ανάπαυλας όμως όταν γέμιζε το μικρό υπαίθριο θεατράκι του σε παλαιότερες εκδηλώσεις...

Την ίδια ώρα για περισσότερα από δέκα χρόνια συζητάμε για το αν θα γκρεμιστεί ένα άλλο εγκατελειμένο από χρόνια δημόσιο κτίριο. Δημοτικά Συμβούλια, επιτροπές, εισηγήσεις επί εισηγήσεων, γνώμες κάθε ειδικού και μη, μα ακόμη στέκει και μαγαρίζει ένα ολόκληρο τετράγωνο...

Πρωτοβουλία μηδέν. Ελλειψη οράματος ή ευθυνοφοβία του πολιτικού προσωπικού της πόλης μας;

Και το λεγόμενο "λεωφορείο της παλαιάς πόλης" που εξυπηρετούσε όμως πολύ περισσότερα μέρη που δεν έφτανε ποτέ η λοιπή συγκοινωνία, το οποίο λειτούργησε επιτυχώς παρά τα εμπόδια (κυριολεκτικά) στους δρόμους που περνούσε για 2 περίπου χρόνια και σταμάτησε την πρωτοχρονιά, τι απόγινε;

Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΠΟΥ ΕΣΠΑΓΕ ΠΛΑΚΑ (Η ΤΑΙΝΙΑ)...

Ελληνική ταινία, δραματική κωμωδία του Κώστα Καραγιάννη από το 1972.

Ο άνθρωπος που τα είχε όλα και το μόνο που τον ενδιέφερε ήταν να κάνει φάρσες.
Όταν όμως ξαφνικά βρίσκεται στο δρόμο, ανακαλύπτει ότι υπάρχει και άλλος τρόπος να ζει...




Και σε πλήρη οθόνη:
http://video.google.com/googleplayer.swf?docid=-911517525149089342&hl=el&fs=true

ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΕΞΑΘΛΙΩΣΗ...

Αβοήθητοι φτωχοί, πρεζόνια, άστεγοι και παράνομοι λαθρομετανάστες, διογκώνουν ένα εκρηκτικό μείγμα με βασική φιλοσοφία την αλήθεια του "Δεν έχω να χάσω τίποτα".

Οι σύγχρονοι κολασμένοι πέραν της ανθρωπιστικής κρίσης που αντικειμενικά βιώνουν, αποτελούν και το απόκοσμο ντεκόρ φρίκης στους δρόμους της πρωτεύουσας...



Το αληθινό reality της καθημερινότητας. Δεν ακούει ούτε συγκινείται κανείς. Αυτό είναι τόσο σίγουρο όσο και η κατάντια του κέντρου από άνομα συμφέροντα, όπως ακριβώς απεικονίζεται στο φωτο - οδοιπορικό. Και μια παρότρυνση για σκέψη...

PEACEFUL WARRIOR. Ο ΔΡΟΜΟΣ ΤΟΥ ΕΙΡΗΝΙΚΟΥ ΠΟΛΕΜΙΣΤΗ...

Δεν είναι ο προορισμός αλλά η διαδρομή, που φέρνει την ευτυχία...

"Σαν βγεις στον πηγαιμό για την Ιθάκη,
να εύχεσαι νάναι μακρύς ο δρόμος,
γεμάτος περιπέτειες, γεμάτος γνώσεις...
Κι αν πτωχική τη βρεις, η Ιθάκη δεν σε γέλασε...

Ετσι σοφός που έγινες, με τόση πείρα,
ήδη θα το κατάλαβες οι Ιθάκες τι σημαίνουν"
Κ.ΚΑΒΑΦΗΣ

Η ταινία, βασισμένη στο ομώνυμο βιβλίο του Dan Millman δεν έχει προβληθεί ακόμη στην Ελλάδα.

15 ΝΕΚΡΟΙ...

Μόνο σε τροχαία ατυχήματα στην περιοχή μας και μόνο τον μήνα Ιούλη, που έχει μερικές μέρες ακόμη για να περάσει...

Θύματα κυρίως νέοι άνθρωποι, οδηγοί ολοκαίνουριων οχημάτων, χωρίς μηχανικά προβλήματα...

Κι όχι με τρακαρίσματα 2 οχημάτων, μα με έξοδο από τον δρόμο και πρόσκρουση σε σταθερό εμπόδιο τα περισσότερα...

Στους νεκρούς πλειοψηφούν οι οδηγοί - υπαίτιοι των ατυχημάτων και μετά ακολουθούν οι άτυχοι που έτυχε να έρχονται από το αντίθετο ρεύμα και να βρεθούν άθελα τους στην τρελή πορεία του ακυβέρνητου οχήματος...

Σε δρόμους που βρίθουν κυκλοφορίας όλη την μέρα, πάσης φύσης οχημάτων, ακόμη και υπερφορτωμένων σαράβαλων που οι οδηγοί τους τρέχουν για δουλειά, χωρίς να εμπλέκονται σε ατυχήματα...

Ατυχήματα που συμβαίνουν κατά πλειοψηφία νυχτερινές και πρώτες πρωινές ώρες σε μισο-άδειους δρόμους και πάντα κατά την επιστροφή από διασκέδαση. Ποτέ δεν καταγράφηκε σοβαρή μηχανική βλάβη όπως σπασμένα φρένα ή τιμόνι που να κατάληξε σε αναπόφευκτο ατύχημα, πάντα ο οδηγός το πετά έξω από τον δρόμο σε σημείο με όχι κακή ορατότητα...

Με πρώτη αιτία την μέθη κι αμέσως μετά την υπερβολική ταχύτητα, τα αντικανονικά προσπεράσματα και την μη χρήση ζώνης ασφαλείας ή κράνους...

Όσα μνημόσυνα από συγγενείς γίνουν, όσοι αφορισμοί για τους δρόμους ή τη "κακή ώρα", πάντα ο ανθρώπινος παράγων έχει το φταίξιμο...

Αν δεν υπάρξει κυκλοφοριακή (και κοινωνική) αγωγή από το σπίτι και τα σχολεία...

Κι αν δεν σταματήσουν οι γονείς ν' αγοράζουν αλόγιστα ολοκαίνουρια μοδάτα αυτοκινητάκια αρκετών ίππων, μόλις τα βλαστάρια τους αρσενικά η θηλυκά περάσουν την εφηβεία και πριν κάνουν κάτι στη ζωή τους που να δικαιολογεί την χρήση αυτοκινήτου πέρα της καθημερινής "διασκέδασης", που μεταφράζεται πια μόνο σε χωρίς νόημα ξενύχτι με πιοτά και μαστούρα. Όπως ακριβώς και ο DJ που βλέπουν στη σκηνή...

ΚΑΛΟ ΔΡΟΜΟ ΓΙΩΡΓΗ...

Σε τροχαίο δυστύχημα και για τσάκ του δευτερόλεπτου, άφησες τον κόσμο τούτο Γιώργη.

Έτσι για το τίποτα, για κάτι που μπορούσε να μην είχε συμβεί ποτέ εκτός κείνο το μοιραίο δευτερόλεπτο της γκέλας του οχήματος σου με το διερχόμενο αμάξι, που σαν πιο ανίσχυρο κι απροστάτευτο, σ' έστειλε στον άλλο κόσμο πρόωρα...

Το όχημα σου αυτό που αγάπησες με πάθος: το παλιό σου ποδήλατο. Αυτό που μια ζωή καβαλούσες για μετακίνηση και άσκηση. Που πάνω του έκανες δεκάδες χιλιόμετρα ημερησίως, χωρίς να κουράζεσαι ιδιαιτέρως αφού σου είχε γίνει τρόπος ζωής...

Ταυτόχρονα με τις οικολογικές σου ανησυχίες, την αγάπη σου για την φύση, τα κάθε λογής δέντρα και τα αδέσποτα ζώα, για τα αποθέματα νερού που χάνονται στην θάλασσα άδικα, το επίπεδο της τοπικής λίμνης που υδροδοτεί την πόλη που ολοένα μειώνεται, τα χελιδόνια που παρακολουθούσες τον ερχομό και τον μισεμό τους κάθε καλοκαίρι, το βραδινό κολύμπι στη ζεστή θάλασσα, τις ανθισμένες αμυγδαλιές που θαύμαζες κάθε Φλεβάρη, τα πεσμένα κίτρινα φύλλα κάθε Οκτώβρη στο δασάκι που είχες εντοπίσει και πρόσεχες.

Όλα αυτά που με καλούσες να φωτογραφήσω για σένα κι ανέβαλλα, λέγοντας σου "έχουμε καιρό"...

Τη διαφωνία μας για την καθημερινή μας άσκηση, εσύ προτιμούσες την αερόβια για αντοχή κι εγώ την βαριά με αντίσταση για δύναμη και όγκο.

Για το ποιός έχει περπατήσει περισσότερα χιλιόμετρα στην ζωή του και φτάνει στον προορισμό του πιο ξακούραστος παρά την ηλικία μας πια, αν και ήσουν αρκετά μεγαλύτερος μου...

Την συμφωνία μας για τα ηλιοστάσια και τις ισημερίες, αφού και οι δυο δεν χάναμε ευκαιρία να χαλαρώσουμε και ν'απολαύσουμε ένα ανέφελο ηλιοβασίλεμα ή ανατολή χειμώνα - καλοκαίρι και μια βραδιά με πανσέληνο, αν και από διαφορετικά μέρη που βόλευαν τον καθένα...

Με ήξερες από τον δρόμο όπου μου μιλούσες πότε - πότε στα όρθια, με μένα και μερικούς ακόμη ανθρώπους όλους κι όλους...

Ούτε δικούς σου ανθρώπους, συγγενείς, είχες κοντά σου. Για αυτό δεν πήρανε πολλοί χαμπάρι που πήγες έτσι άδικα χαμένος Γιώργη...

Ούτε οι "Οικολόγοι" που εμφανίζονται μόνο προεκλογικά, ούτε οι "Ποδηλάτρεις" μαζί με τους οποίους αγωνιζόσουν να φτιαχτούν ποδηλατόδρομοι και να μπει στη ζωή και την συνείδηση του πολύ κόσμου το ποδήλατο, δίνοντας το παρών σε κάθε τους εκδήλωση για χρόνια. Ούτε από το Ανοιχτό Λαϊκό Πανεπιστήμιο του Δήμου, όπου εγγραφόσουν από τους πρώτους και παρακολουθούσες ανελλιπώς τις διαλέξεις του κάθε χρόνο, από την αρχή της λειτουργίας του...

[Τελικά οι δεύτεροι έκαναν μια υπόμνηση την ώρα που έγραφα αυτές τις γραμμές, που την είδα αργότερα]

Ποδήλατα θα συνεχίσουν να κυκλοφορούνε στους δρόμους και μετά από σένα, ανατολές και ηλιοβασιλέματα θα αρχίζουν και θα κλείνουν κάθε μέρα όσο υπάρχει η Γη και τα χελιδόνια σου θα έρχονται και θα φεύγουν στις ημερομηνίες που παρατηρούσες...

Έτσι απλά, λίγα λόγια για σένα Γιώργη, αντί του εννιάμερου σου...

ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΤΗΣ ΣΟΦΙΑΣ...

Είδα χθες που γύριζα σπίτι ένα νεκρόσημο που πληροφορούσε τους κατοίκους της γειτονιάς πως απεβίωσε η Σοφία σε ηλικία 80 ετών...

Η Σοφία, η ανύπαντρη που είχε το μεγάλο σπίτι στη γωνία. Που πέρασε τη ζωή της συντροφιά με δυο σκύλους, μέχρι που της κολλήσανε μια αρρώστια και την κάνανε άχρηστη για όλη της τη ζωή...

Το σπίτι της ήταν το πρώτο που γκρεμίστηκε κι έγινε πολυκατοικία 4όροφη στη γειτονιά, εκεί λίγο παρακάτω από την παλιά "Ρεγγίνα". Αρχές των '70'ς τότε και η Σοφία αρκετά εύπορη, η οικογένεια της συνιδιοκτήτρια σε εργοστάσιο πλεκτικής στο κέντρο της πόλης, που κείνα τα χρόνια πήγαινε καλά...

Πήρε το ρετιρέ η Σοφία και μιας και κατέβαινε σπάνια στον δρόμο, από εκεί πάνω επικοινωνούσε με τους γύρω της, με την χαρακτηριστική βροντερή φωνή της που δεν την έχασε ούτε στα γεράματα...

Κι ένα καλάθι που κατέβαζε με σκοινί για να της βάζουν μέσα τα πράγματα που ζητούσε και της αγόραζαν, με λεφτά που τους πετούσε από το μπαλκόνι.
Αυτό το σπίτι ήταν ο τόπος που έβγαλα τα πρώτα μου λεφτά.

Πρώτα όταν ήταν νεόκτιστο και κατέβαζα τσουβαλάκια με μπάζα από την ταράτσα που είχαν αφήσει οι εργάτες...Δεν θυμάμαι πόσα τέτοια κατέβασα από τις σκάλες και πέταξα, υπό την επίβλεψη της Σοφίας κι έναντι κάποιας αμοιβής μετά... Να αδειάσει ο χώρος, να μπορούν να τρέχουν ολόγυρα οι δυο της σκύλοι, η μοναδική της συντροφιά για πολλά χρόνια, πέρα από τις γειτόνισσες βέβαια...

Ο Τομ, ένας κοντός και μακρύς σκύλος που η κοιλιά του ακουμπούσε κάτω και ο Ρας ένα μεγάλο μπουλντόγκ που όταν ήταν έξω στον δρόμο δεν πόριζαν οι ανθρώποι γιατί κυνηγούσε και δάγκανε ότι κινούνταν...

Αυτός θεωρήθηκε υπαίτιος για την αρρώστια που κόλλησε η Σοφία κι εξορίστηκε στο εργοστάσιο σαν φύλακας. Έπρεπε να του πηγαίνω τακτικά φαί, που μούριχνε η Σοφία από το μπαλκόνι μαζί με ένα εικοσάρικο τότε, μια τσάντα κόκκαλα κι αποφάγια που ο μεγάλος σκύλος εξαφάνιζε σε δευτερόλεπτα όταν του τη πετούσα πάνω από την γκρίζα σιδερένια κλειστή πόρτα του μικρού εργοστασίου που και σήμερα υπάρχει, πίσω από την αγορά...

Έμεινε στο σπίτι η Σοφία με τον άλλο σκύλο, που μαζί ζούσανε και γεράσανε, μιας κι ο Τομ έζησε χρόνια στο μπαλκόνι και την ταράτσα και μοιραζότανε τα πάντα σχεδόν με την ιδιοκτήτρια του...

Τα πιο πολλά λεφτά τα κέρδισα αδειάζοντας τον βόθρο της πολυκατοικίας από ένα άνοιγμα στο υπόγειο. Έπρεπε να σκύβω από πάνω μ' ενα ντενεκάκι, να γεμίζω ένα γκαζοτενεκέ που μετά άδειαζα στο ανοιχτό χωράφι πίσω από την "Ρεγγίνα" όπου τον κουβαλούσα στον ώμο μου σκεπασμένο και κατσά - κατσά μην μας δούνε οι γειτόνοι και μάθουν πως δεν έχει αποχέτευση το μεγάλο σπίτι γιατί ο Δήμος δεν την προέβλεπε στη γειτονιά τότε...

Τουλάχιστον 4 τέτοιες διαδρομές έπρεπε να κάνω για να κατεβεί το επίπεδο του βόθρου χαμηλά, να μην το φτάνω και να μ' αφήσει η Σοφία να φύγω με ένα πενηντάρικο στην τσέπη και καμμιά φορά ένα μπλουζάκι από την παραγωγή του εργοστασίου τους...

Για ένα τρίμηνο καταλάγιαζα, μετά ο βόθρος ήθελε πάλι άδειασμα και με ξανακαλούσε η Σοφία...Τα παιδικά μου χρόνια είχα τακτικά την αμοιβή μου από αυτή κι άλλες αγγαρείες για χάρη της, μέχρι τους λογαριασμούς της πλήρωνα αφού πόριζα από νωρίς (από 8 χρονών) έξω κι ήξερα που ήταν το κάθε μαγαζί και γραφείο εκεί κοντά...

Αυτή δεν κατέβαινε στον δρόμο, την πείραζαν ακόμη κι ο αέρας και οι σκόνες και τα αυτοκίνητα που πολλάπλασιάζονταν συνέχεια από τότε, έγινε τετράπαχη και δύσκολα κινούντανε τα τελευταία της χρόνια. Είχε και γυναίκα μόνιμα να την βλέπει...

Μετά όσο μεγάλωνα χαθήκαμε με τη Σοφία, δεν έβγαινε έξω στο μπαλκόνι καν και δε μιλούσαμε.

Μια ακόμη παιδική θύμιση παράμεινε, που ξαναθυμήθηκα τώρα στο στερνό της αντίο μαζί με την προτροπή της "πρόσεχε στον δρόμο" όταν 8χρονο και 10χρονο παιδί μ' έστελνε κάπου...

9ΧΡΟΝΗΣ 18ΩΡΟ...

18 ώρες πάνω - κάτω τη μέρα είναι στους δρόμους της πόλης η μικρή Ρομάνα. Η 9χρονη τώρα τσιγγανούλα που φέρνει το κυριότερο εισόδημα της πολυμελούς οικογένειας της.

Ποιός να την ανταγωνιστεί εξάλλου από τον κακομούτσουνο συρφετό που αποτελεί το σόι της, επαγγελματίες ζητιάνοι όλοι τους, από παππού, γιαγιά, γονείς, θείους και θείες, ανήψια, ξαδερφια, γαμπροί και νύφες κι ένα τσούρμο από τα παιδιά τους, που στριμώχνονται όλοι μαζί σ' ένα διώροφο παλιόσπιτο μα παραδίπλα από το κέντρο της πόλης...

Ποιός να δώσει φιλοδώρημα στα σιχαμένα μαυριδερά νεπιάσματα, ότι κι αν καταπιαστούν να κάνουν σαν αντάλλαγμα, σιχαίνεται να τα βλέπει και μόνο, όπως οι πολυάριθμοι φοιτητές και μαθητές που τρώνε τα λεφτά του μπαμπά ξαπλωμένοι τη μισή μέρα στις αναρίθμητες καφετέριες που αποτελούν τον κοντινότερο τόπο δράσης των μικρών ζητιάνων...

Αυτό δεν ισχύει για τη μικρή Ρομάνα, καθότι λιγότερο μελαμψή από το σόι, διαθέτει μια εξωτική ομορφιά που αυξάνεται όσο μεγαλώνει, παρμένη κατευθείαν από τη γιαγιά της όπως φαίνεται ξεκάθαρα σε όσους βλέπουν μαζεμένη την οικογένεια...
Και το χαμόγελο της όποτε αποφασίσει να το διαθέσει, άλλο πράμα.....

'Ετσι είναι η μόνη που καταφέρνει να γεμίσει τα χεράκια της με δίφραγκα, κάνοντας ένα πέρασμα από την περιοχή των τεμπελχανάδων, χωρίς να προσπαθήσει και πολύ...

Δεν αρκείται στην παθητική ζητιανιά καθ' όλη τη διάρκεια ενός χρόνου. Τα καλοκαίρια παίζει ακορντεόν στους τουρίστες στο ενετικό λιμάνι, κάνοντας χρυσές δουλειές. Παίζει αρκετά πιστά τα "παιδιά του Πειραιά" κι άλλα τραγούδια με απήχηση στον κόσμο, χωρίς να έχει πάει ούτε μια ώρα σε ωδείο! Εκατοντάδες φορές τη μέρα, απο νωρίς το πρωί μέχρι και μετά τα μεσάνυχτα σε μέρη που κυκλοφορεί συνεχώς πολύχρωμο ανθρωπομάνι.

Άλλες εποχές πλένει τζάμια αυτοκινήτων σε κεντρικό φανάρι. Σαπουνίζει, τρίβει και γυαλίζει σε δευτερόλεπτα, όσα αυτοκίνητα προλάβει σε κάθε αλλαγή του φαναριού κι όσο κι αν φαίνεται παράξενο τα τζάμια γίνονται διάφανα κι ολοκάθαρα, προς έκπληξη των οδηγών που δεν πιστεύουν πως το έκαναν τα φαινομενικά λασπόνερα του κουβά που έχει πλάι της και το λάστιχο για τζάμια που κρατά σαν σημαία όσο περιμένει την αμοιβή της. Με σύμμαχο αυτό το χαμόγελο...

Έτσι γελαστή είναι τις περισσότερες ώρες της μέρας, που την περνά κατα κύριο λόγο στον δρόμο, δεν δείχνει να παραπονιέται για τη διπλοβάρδια που αναγκάζεται να δουλεύει καθημερινά με όλους τους καιρούς.

Γκρινιάζει όμως έντονα όταν την ρίχνουν πάντα στη μοιρασιά του ποσού που μαζεύει εργαζόμενη και της μένουν αυτηνής κάποια ψίχουλα, αρπάζοντας τα περισσότερα χρήματα για να πληρωθούν οι πολλές μπύρες των αρσενικών της οικογένειας, το νοίκι του παλιόσπιτου, το φαί τους...

Που δεν δίνει και πολύ σημασία στο κρέας με πληγούρι που ψήνουν συνήθως, αυτή τρέφεται με σοκολάτες, τυρόπιτες, γαριδάκια και παγωτά, τις μοναδικές στιγμές απόλαυσης που επιτρέπει στον εαυτό της...Και να βλέπει στην τηλεόραση παιδικές ιστορίες με πριγκίπησσες, πριν κοιμηθεί στην αγαπημένη της γωνία, κουλουριασμένη κάτω από ένα τραπέζι, για να χωράνε κι άλλοι στο υπόλοιπο πάτωμα...

Σχολείο πήγε μόνο μερικές μέρες κάποτε, η ίδια την κοπάνησε και δεν ξαναπάτησε όταν έμαθε πως θα χρειαζόταν πολλά χρόνια να το τελειώσει όλο, και γιατί; τι θα κέρδιζε;

Δεν έμαθε να γράφει και να διαβάζει, τα λεφτά όμως τα γνωρίζει αμέσως με την πρώτη, όσο περισσότερα τόσο πιο ευχαριστημένη νοιώθει και δείχνει...

Η ζωή της στους δρόμους δεν είναι ακίνδυνη.

Βρίσκεται αντιμέτωπη με άλλους ζητιάνους που τη φθονούν, αλλοδαπούς αληταράδες που έχουν βλέψεις στα κέρδη της, μεθυσμένους τουρίστες σε πονηρά στενά με κακόφημα μπάρ, ασυνείδητους οδηγούς που ξεκινούν ξαφνικά για να μην δώσουν τα ψιλά τους, κάποιους παπάδες και καντηλανάφτες που την διώχνουν από τις εκκλησίες να τους μένει αυτωνών η όποια μπάζα από τον οβολό των πιστών, ακόμη και γέρου παιδεραστή έγινε στόχος...

Μερικές μόνο εμφανείς περιπτώσεις, που όσο πονηρούλα και να είναι, δεν θ' αντιμετωπίζονται πάντα μόνο με αυτό της το χαμόγελο. Την μόνη της άμυνα ως τώρα....

Η ΓΑΤΑ...

Ένας άντρας μια φορά ήθελε να ξεφορτωθεί την γάτα του. Μη ξέροντας τι να κάνει, μια μέρα στο καφενείο ρωτούσε τους γύρω του...

Ένας γνωστός του, του λέει:

- Μην στεναχωριέσαι φίλε, έχω εγώ την λύση! Θα πας να την αφήσεις στον διπλανό χωριό. Έτσι δεν θα μπορέσει να βρει τον δρόμο πίσω.

Πάει την άλλη μέρα στο καφενείο ο άντρας τον βλέπει ο άλλος που του έδωσε την λύση και του λέει:

- Να μην σε ρωτήσω καλύτερα, σίγουρα θα πέτυχε ε;

- Δυστυχώς όχι! Έκανα όλα όσα μου είπες αλλά η γάτα βρήκε τον δρόμο, απαντάει ο άντρας.

- Εντάξει μωρέ μην ανησυχείς... Θα σου πω τι να κάνεις! Τώρα θα την αφήσεις στο βουνό! Είναι σίγουρο πως δεν θα μπορέσει να γυρίσει.

Την άλλη μέρα στο καφενείο:

- Τι έγινε;; Φυσικά δεν γύρισε η γάτα ε;

- Γύρισε ξανά δυστυχώς, γύρισε σε δυο μέρες...

- Μα καλά, πως;

- Ειλικρινά δεν μπορώ να καταλάβω...

- Μην στεναχωριέσαι. Μ` αυτό που θα σου πω τώρα αποκλείεται να βρει τον δρόμο... Λοιπόν, θα πας σε κείνο το χωριό. Σε κάποιο σημείο θα συναντήσεις μια διασταύρωση. Θα στρίψεις δεξιά και θα συνεχίσεις ευθεία. Μετά θα στρίψεις αριστερά, θα πας όλο ευθεία και μετά πάλι αριστερά... Θα σου σχεδιάσω και ένα χάρτη να βλέπεις...

Την άλλη μέρα στο συνηθισμένο καφενείο:

- Τι έγινε αυτή τη φορά φίλε μου; Πες μου τα αποτελέσματα του περίφημου σχεδίου μου.

- Άσε ρε τι έπαθα, χάθηκα εκεί που μ' έστειλες... Αν δεν είχα και τη γάτα μαζί μου...

ΤΟ ΚΛΕΜΜΕΝΟ ΠΟΔΗΛΑΤΟ...

Με ποδήλατο κυκλοφορούσε ο Γιώργης. Δεν ήταν φανατικός οικολόγος ή ποδηλάτης εκ πεποιθήσεως μα από ανάγκη κι έλλειψη χρημάτων, αποτελούσε το μοναδικό μεταφορικό μέσο που μπορούσε ν' αποκτήσει...

Χρόνια κυκλοφορούσε με το ποδήλατο που είχε, μέσα στην πόλη μα και μακρύτερα, αφού με κάποια εφικτή προσπάθεια έβγαζε διαδρομές δεκάδων χιλιομέτρων. Συνδύαζε βόλτα, αερόβια γυμναστική και μικρό ταξίδι μετά επιστροφής συχνά, σχεδόν καθημερινά όταν ο καιρός το επέτρεπε, βρίσκοντας την ευκαιρία να έρχεται σ' επαφή με τη φύση, να διαβάζει ανενόχλητος τις εφημερίδες του σε μια πευκόφυτη πλαγιά ή σε μια απόμερη παραλία που δεν ανακάλυψε ακόμη ο τουρισμός κι η "ανάπτυξη", να κάνει μετά το μπάνιο του και επιστρέψει τη νύχτα αργά με την ησυχία του, έχοντας περάσει τη μέρα του όπως εκείνος σχεδίασε το πρωί...

Μια μέρα τόχασε. Δηλαδή του το κλέψανε από κεί που το είχε αφημένο και δεμένο σ' έναν στύλο της ΔΕΗ σε ορατό από πολλούς σημείο. Εκεί το άφηνε κάθε φορά που πήγαινε σ' αυτήν την περιοχή, μια μέρα επιστρέφοντας να το πάρει απλά δεν το βρήκε στη θέση του...

Ήξερε από την πρώτη στιγμή την ταυτότητα του δράστη, κάποιο από τα νεαρά αλλοδαπά πατσαούρια που βρίσκουν καταφύγιο στην περιοχή βλέποντας κώλους σαβουροτουριστριών που κολυμπούσαν γυμνές, μα δεν ήξερε ποιό από όλα τα σιχαμένα πλάσματα ήταν. Και υπήρχαν αρκετά απο δαύτα που πηγαινοέρχονταν εκεί τις Κυριακές και τις μέρες που δεν εξασφάλιζαν κάποιο μεροκάματο.

Πήγε και στην αστυνομία έτσι τυπικά να το αναφέρει, μα ήξερε την απάντηση πριν να περάσει την πύλη και συναντήσει έναν βαριεστημένο αρχιφύλακα ξαπλωμένο σε μια καρέκλα να βλέπει στην τηλεόραση τη Μενεγάκη:

- Τι θες τώρα να ψάχνουμε ένα παλιό ποδήλατο; άσε μας ΡΕ φιλάρα, τόσα γίνονται κάθε μέρα και ...δεν προλαβαίνουμε.... αποκρίθηκε ο...πολυάσχολος μπάτσος χωρίς να μετακινήσει καν το πλαδαρό σώμα του από το ραχάτι που βρήκε.

Μα το παλιό ποδήλατο ήταν τα πόδια και το όχημα του Γιώργη, τούλειπε και δεν μπορούσε να πάει όπου ήθελε. Αφού δεν περίμενε την συνδρομή των μπάτσων, οργανώθηκε μοναχός του να το ξαναβρεί.

Καταλάβαινε τον λόγο της κλοπής, το μέσον μετακίνησης του αλλοδαπού που κι αυτός ο φτωχομπινές δεν δίέθετε άλλο όχημα. Δεν θα το έφερνε και στο μέρος που το πήρε αμέσως, θα το χρησιμοποιούσε σε άλλες περιοχές, νέος θα ήταν για να έχει αντοχή να κάνει πετάλι να πηγαίνει στη δουλειά, ή θα το πουλούσε σε όμοιους του για πενταροδεκάρες, δεν κυκλοφορεί αργά τη νύχτα σε μαγαζιά αφού δεν έχει λεφτά, δεν θα τον δει κανείς σε ακριβές περιοχές...

Δουλεύοντας τα στοιχεία που είχε στο μυαλό του, έφτιαξε με αρκετή ακρίβεια το προφίλ του δράστη κι έψαχνε να τον συναντήσει στον δρόμο.

Είχε χωρίσει ακόμη την πόλη σε τομείς, έψαχνε με σύστημα με βάση κάποια άλλα δικά του δεδομένα, όπως που υπήρχανε οικοδομές που δουλεύανε τέτοιας ράτσας αλλοδαποί, σε ποιά παγκάκια κάθονταν και περιμένανε για αφεντικό της ημέρας, που μεθούσανε με μπύρες τα απογεύματα, σε ποιας περιοχής υπόγεια μένανε συγκεντρωμένα τέτοιοι μελαμψοί, κλπ...

Έψαχνε οργανωμένα ο Γιώργης για 2 βδομάδες και κάτι μέρες...

Στάθηκε τυχερός και συνάντησε κάποιον με το ποδήλατο του, που γνώριζε πολύ καλά να ξεχωρίζει ανάμεσα σε χιλιάδες άλλα. Όπως το είχε σχεδιάσει ήταν το προφίλ του: Πεινάλας νεαρός μελαμψός ασιάτης, που δούλευε στην ανακατασκευή πεζοδρομίων, έμενε σε φτηνό ημιυπόγειο χώρο σε στενό δρομάκι πίσω από τα σχολεία μαζί με 5 άλλους της ίδιας ράτσας και τον συνάντησε πρωινή ώρα όταν μόλις είχε ξεκινήσει για δουλειά, με το ποδήλατο του και τον άρπαξε επιτόπου...

Το ποδήλατο που δεν παραδεχόταν πως είχε κλέψει πρόσφατα, μα επέμενε πως του το είχε χαρίσει ένας άλλος ντόπιος για να μετακινείται, να μην περπατά συνέχεια. Επέμενε κι ο Γιώργης πως το συγκεκριμένο ήταν το δικό του ποδήλατο που είχαν περάσει μαζί πολλά χρόνια και περιπέτειες κι έδειχνε και σημάδια που του είχε κάνει από γρατζουνιές και πεσίματα...

Καταλήξανε στο μπατσάδικο μέγαρο, όπου τον πήγε με το ζόρι ο Γιώργης κι όπου επέμενε ακόμη ο αλλοδαπός πως του το είχανε δώσει, ο μπάτσος που ανέλαβε να βρει άκρη έξυνε την κεφαλή του αμήχανα για να καταλήξει: πολλά ποδήλατα μοιάζουνε, όπως κι οι αλλοδαποί με άτομα της ίδιας ράτσας, είσαι σίγουρος πως αυτό είναι το δικό σου; Μπορείς να το αποδείξεις με στοιχεία;...

Άραγε το ότι πήγε κάποιος πολίτης με ένα ποδήλατο κι έναν αλλοδαπό ύποπτο και φώναζε, κάποιο λόγο δεν θα είχε; Δεν του έλεγε αυτό το γεγονός πως κάτι τρέχει; Τόβλεπε κάθε μέρα να γίνεται; Το μόνο τους ενδιαφέρον πια είναι τα συνδικαλιστικά τους και οι διορισμοί όμοιων τους...

Για να μη χάσει το ποδήλατο του ο Γιώργης σκέφτηκε να βρεί τον άνθρωπο στο μαγαζί που το είχε αγοράσει πριν χρόνια. Τον έφερε στο μπατσαριό την άλλη μέρα κι ευτυχώς ο έμπορος ποδηλάτων βεβαίωσε πως του είχε πουλήσει αυτός ένα τέτοιας μάρκας παλιά κι από τότε είχε χρειαστεί τις υπηρεσίες του αρκετές φορές ο Γιώργης για ν' αλλάζει λάστιχα, να βάλει φώτα και σχάρα, να ρυθμίζει τα φρένα, να βάλει νέο πίσω προφυλακτήρα όταν έσπασε από πέσιμο ο παλιός ο πλαστικός και πετούσε λάσπες στον καφά του όταν έτρεχε σε βρεγμένο δρόμο και τελευταία μάλιστα είχε βάλει και Η/Υ ποδηλάτου με ταχύμετρο και συνολικό χιλιομετρητή να βλέπει πόση απόσταση κάλυπτε, πράγμα που υπήρχε ακόμη στο τιμόνι του ποδηλάτου και τέτοια μάρκα μηχάνημα μόνο αυτός πουλούσε κι εγκαθιστούσε...

Έτσι πήρε πάλι πίσω το αγαπημένο του ποδήλατο τελικά ο Γιώργης κι αφήσανε ελεύθερο το αλλοδαπό πατσαούρι να γυρίσει στη μιζέρια του αφού για ιδεολογικούς λόγους δεν του έκανε μήνυση.

Αφού το στερήθηκε για μια εικοσαριά μέρες το έχει πάλι ως μέσον μεταφοράς.

Σήμερα σίγουρα θα συμμετέχει μαζί με τους υπόλοιπους συνειδητούς ποδηλάτες στην "πανευρωπαϊκή μέρα χωρίς αυτοκίνητα", θα κάνουν κοινή πορεία με τα ποδήλατα τους διεκδικώντας ανθρώπινες συνθήκες ζωής, σεβασμός και σημασία στην εναλλακτική μετακίνηση και μια βιώσιμη πόλη για όλους, ανεξάρτητα το όχημα που διαθέτουν (ή ούτε καν όχημα κάποιοι).

Θα προσπαθήσουν να ισορροπήσουν τις 2 ρόδες τους ανάμεσα σε ΙΧ, Ταξί και λεωφορεία, ανύπαρκτα ή κατειλειμένα πεζοδρόμια, φανταζόμενοι ποδηλατόδρομους και πράσινες διαδρομές που θ' αργήσουν πολύ να γίνουν πράξη, θα διεκδικήσουν για ακόμη μια φορά "Προτεραιότητα στους πεζούς - Ποδηλατόδρομοι Τώρα - Επαρκές Δίκτυο συγκοινωνιών".

Όχι άδικα τα αιτήματα τους, μα άδικα θα κουραστούν να φωνάζουν αφού δεν φαίνεται να συγκινείται κανείς από τους "αρμόδιους" που για άλλη μια μέρα θα πλειοδοτήσουν σε μπούρδες - εξαγγελίες.

Μα αν δεν αρχίσουμε να αποσύρουμε και ν' αντικαθιστούμε με άλλα όλα (άψυχα ή έμψυχα) όσα υποβαθμίζουν τη ζωή μας στην πόλη, στο τέλος δεν θα χωράμε πουθενά!

ΟΤΑΝ ΠΕΡΠΑΤΑΩ...

1.
Όταν περπατάω
μόνος μου στον δρόμο
όση θέλω έχω
ώρα να σκεφτώ.

2.
Φέρνω έναν άγραφο
στο μυαλό μου νόμο
να τον υπακούσω
ή να τον παραβώ;

3.
Όταν περπατάω
μόνος μες τη νύχτα
συντροφιά μου έχω
μόνο το μυαλό.

4.
Βλέπω ένα όραμα
να περνά μπροστά μου
να το αγνοήσω
ή να το ξαναδώ;

5.
Βλέπω τι έχω χάσει
κι όσα μου χρωστά
η ζωή η δόλια
η σκέψη μου ζητά.

Από την συλλογή στίχων "ΤΑ ΔΙΚΑ ΜΟΥ ΤΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ"

ΟΛΑ ΕΙΝΑΙ ΔΡΟΜΟΣ (Η ΤΑΙΝΙΑ)...

Δρόμος η ζωή του κάθε ανθρώπου που συνήθως τον τραβά μοναχικά...

Δρόμοι μονόδρομοι, δρόμοι παράλληλοι, που καμιά φορά τέμνονται και συναντιούνται δημιουργώντας ιστορίες...

Ακολουθήστε τους προτιμότερα σε πλήρη οθόνη:

http://video.google.com/googleplayer.swf?docid=-99518255078274727&hl=en