9ΧΡΟΝΗΣ 18ΩΡΟ...

18 ώρες πάνω - κάτω τη μέρα είναι στους δρόμους της πόλης η μικρή Ρομάνα. Η 9χρονη τώρα τσιγγανούλα που φέρνει το κυριότερο εισόδημα της πολυμελούς οικογένειας της.

Ποιός να την ανταγωνιστεί εξάλλου από τον κακομούτσουνο συρφετό που αποτελεί το σόι της, επαγγελματίες ζητιάνοι όλοι τους, από παππού, γιαγιά, γονείς, θείους και θείες, ανήψια, ξαδερφια, γαμπροί και νύφες κι ένα τσούρμο από τα παιδιά τους, που στριμώχνονται όλοι μαζί σ' ένα διώροφο παλιόσπιτο μα παραδίπλα από το κέντρο της πόλης...

Ποιός να δώσει φιλοδώρημα στα σιχαμένα μαυριδερά νεπιάσματα, ότι κι αν καταπιαστούν να κάνουν σαν αντάλλαγμα, σιχαίνεται να τα βλέπει και μόνο, όπως οι πολυάριθμοι φοιτητές και μαθητές που τρώνε τα λεφτά του μπαμπά ξαπλωμένοι τη μισή μέρα στις αναρίθμητες καφετέριες που αποτελούν τον κοντινότερο τόπο δράσης των μικρών ζητιάνων...

Αυτό δεν ισχύει για τη μικρή Ρομάνα, καθότι λιγότερο μελαμψή από το σόι, διαθέτει μια εξωτική ομορφιά που αυξάνεται όσο μεγαλώνει, παρμένη κατευθείαν από τη γιαγιά της όπως φαίνεται ξεκάθαρα σε όσους βλέπουν μαζεμένη την οικογένεια...
Και το χαμόγελο της όποτε αποφασίσει να το διαθέσει, άλλο πράμα.....

'Ετσι είναι η μόνη που καταφέρνει να γεμίσει τα χεράκια της με δίφραγκα, κάνοντας ένα πέρασμα από την περιοχή των τεμπελχανάδων, χωρίς να προσπαθήσει και πολύ...

Δεν αρκείται στην παθητική ζητιανιά καθ' όλη τη διάρκεια ενός χρόνου. Τα καλοκαίρια παίζει ακορντεόν στους τουρίστες στο ενετικό λιμάνι, κάνοντας χρυσές δουλειές. Παίζει αρκετά πιστά τα "παιδιά του Πειραιά" κι άλλα τραγούδια με απήχηση στον κόσμο, χωρίς να έχει πάει ούτε μια ώρα σε ωδείο! Εκατοντάδες φορές τη μέρα, απο νωρίς το πρωί μέχρι και μετά τα μεσάνυχτα σε μέρη που κυκλοφορεί συνεχώς πολύχρωμο ανθρωπομάνι.

Άλλες εποχές πλένει τζάμια αυτοκινήτων σε κεντρικό φανάρι. Σαπουνίζει, τρίβει και γυαλίζει σε δευτερόλεπτα, όσα αυτοκίνητα προλάβει σε κάθε αλλαγή του φαναριού κι όσο κι αν φαίνεται παράξενο τα τζάμια γίνονται διάφανα κι ολοκάθαρα, προς έκπληξη των οδηγών που δεν πιστεύουν πως το έκαναν τα φαινομενικά λασπόνερα του κουβά που έχει πλάι της και το λάστιχο για τζάμια που κρατά σαν σημαία όσο περιμένει την αμοιβή της. Με σύμμαχο αυτό το χαμόγελο...

Έτσι γελαστή είναι τις περισσότερες ώρες της μέρας, που την περνά κατα κύριο λόγο στον δρόμο, δεν δείχνει να παραπονιέται για τη διπλοβάρδια που αναγκάζεται να δουλεύει καθημερινά με όλους τους καιρούς.

Γκρινιάζει όμως έντονα όταν την ρίχνουν πάντα στη μοιρασιά του ποσού που μαζεύει εργαζόμενη και της μένουν αυτηνής κάποια ψίχουλα, αρπάζοντας τα περισσότερα χρήματα για να πληρωθούν οι πολλές μπύρες των αρσενικών της οικογένειας, το νοίκι του παλιόσπιτου, το φαί τους...

Που δεν δίνει και πολύ σημασία στο κρέας με πληγούρι που ψήνουν συνήθως, αυτή τρέφεται με σοκολάτες, τυρόπιτες, γαριδάκια και παγωτά, τις μοναδικές στιγμές απόλαυσης που επιτρέπει στον εαυτό της...Και να βλέπει στην τηλεόραση παιδικές ιστορίες με πριγκίπησσες, πριν κοιμηθεί στην αγαπημένη της γωνία, κουλουριασμένη κάτω από ένα τραπέζι, για να χωράνε κι άλλοι στο υπόλοιπο πάτωμα...

Σχολείο πήγε μόνο μερικές μέρες κάποτε, η ίδια την κοπάνησε και δεν ξαναπάτησε όταν έμαθε πως θα χρειαζόταν πολλά χρόνια να το τελειώσει όλο, και γιατί; τι θα κέρδιζε;

Δεν έμαθε να γράφει και να διαβάζει, τα λεφτά όμως τα γνωρίζει αμέσως με την πρώτη, όσο περισσότερα τόσο πιο ευχαριστημένη νοιώθει και δείχνει...

Η ζωή της στους δρόμους δεν είναι ακίνδυνη.

Βρίσκεται αντιμέτωπη με άλλους ζητιάνους που τη φθονούν, αλλοδαπούς αληταράδες που έχουν βλέψεις στα κέρδη της, μεθυσμένους τουρίστες σε πονηρά στενά με κακόφημα μπάρ, ασυνείδητους οδηγούς που ξεκινούν ξαφνικά για να μην δώσουν τα ψιλά τους, κάποιους παπάδες και καντηλανάφτες που την διώχνουν από τις εκκλησίες να τους μένει αυτωνών η όποια μπάζα από τον οβολό των πιστών, ακόμη και γέρου παιδεραστή έγινε στόχος...

Μερικές μόνο εμφανείς περιπτώσεις, που όσο πονηρούλα και να είναι, δεν θ' αντιμετωπίζονται πάντα μόνο με αυτό της το χαμόγελο. Την μόνη της άμυνα ως τώρα....