ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΤΗΣ ΣΟΦΙΑΣ...

Είδα χθες που γύριζα σπίτι ένα νεκρόσημο που πληροφορούσε τους κατοίκους της γειτονιάς πως απεβίωσε η Σοφία σε ηλικία 80 ετών...

Η Σοφία, η ανύπαντρη που είχε το μεγάλο σπίτι στη γωνία. Που πέρασε τη ζωή της συντροφιά με δυο σκύλους, μέχρι που της κολλήσανε μια αρρώστια και την κάνανε άχρηστη για όλη της τη ζωή...

Το σπίτι της ήταν το πρώτο που γκρεμίστηκε κι έγινε πολυκατοικία 4όροφη στη γειτονιά, εκεί λίγο παρακάτω από την παλιά "Ρεγγίνα". Αρχές των '70'ς τότε και η Σοφία αρκετά εύπορη, η οικογένεια της συνιδιοκτήτρια σε εργοστάσιο πλεκτικής στο κέντρο της πόλης, που κείνα τα χρόνια πήγαινε καλά...

Πήρε το ρετιρέ η Σοφία και μιας και κατέβαινε σπάνια στον δρόμο, από εκεί πάνω επικοινωνούσε με τους γύρω της, με την χαρακτηριστική βροντερή φωνή της που δεν την έχασε ούτε στα γεράματα...

Κι ένα καλάθι που κατέβαζε με σκοινί για να της βάζουν μέσα τα πράγματα που ζητούσε και της αγόραζαν, με λεφτά που τους πετούσε από το μπαλκόνι.
Αυτό το σπίτι ήταν ο τόπος που έβγαλα τα πρώτα μου λεφτά.

Πρώτα όταν ήταν νεόκτιστο και κατέβαζα τσουβαλάκια με μπάζα από την ταράτσα που είχαν αφήσει οι εργάτες...Δεν θυμάμαι πόσα τέτοια κατέβασα από τις σκάλες και πέταξα, υπό την επίβλεψη της Σοφίας κι έναντι κάποιας αμοιβής μετά... Να αδειάσει ο χώρος, να μπορούν να τρέχουν ολόγυρα οι δυο της σκύλοι, η μοναδική της συντροφιά για πολλά χρόνια, πέρα από τις γειτόνισσες βέβαια...

Ο Τομ, ένας κοντός και μακρύς σκύλος που η κοιλιά του ακουμπούσε κάτω και ο Ρας ένα μεγάλο μπουλντόγκ που όταν ήταν έξω στον δρόμο δεν πόριζαν οι ανθρώποι γιατί κυνηγούσε και δάγκανε ότι κινούνταν...

Αυτός θεωρήθηκε υπαίτιος για την αρρώστια που κόλλησε η Σοφία κι εξορίστηκε στο εργοστάσιο σαν φύλακας. Έπρεπε να του πηγαίνω τακτικά φαί, που μούριχνε η Σοφία από το μπαλκόνι μαζί με ένα εικοσάρικο τότε, μια τσάντα κόκκαλα κι αποφάγια που ο μεγάλος σκύλος εξαφάνιζε σε δευτερόλεπτα όταν του τη πετούσα πάνω από την γκρίζα σιδερένια κλειστή πόρτα του μικρού εργοστασίου που και σήμερα υπάρχει, πίσω από την αγορά...

Έμεινε στο σπίτι η Σοφία με τον άλλο σκύλο, που μαζί ζούσανε και γεράσανε, μιας κι ο Τομ έζησε χρόνια στο μπαλκόνι και την ταράτσα και μοιραζότανε τα πάντα σχεδόν με την ιδιοκτήτρια του...

Τα πιο πολλά λεφτά τα κέρδισα αδειάζοντας τον βόθρο της πολυκατοικίας από ένα άνοιγμα στο υπόγειο. Έπρεπε να σκύβω από πάνω μ' ενα ντενεκάκι, να γεμίζω ένα γκαζοτενεκέ που μετά άδειαζα στο ανοιχτό χωράφι πίσω από την "Ρεγγίνα" όπου τον κουβαλούσα στον ώμο μου σκεπασμένο και κατσά - κατσά μην μας δούνε οι γειτόνοι και μάθουν πως δεν έχει αποχέτευση το μεγάλο σπίτι γιατί ο Δήμος δεν την προέβλεπε στη γειτονιά τότε...

Τουλάχιστον 4 τέτοιες διαδρομές έπρεπε να κάνω για να κατεβεί το επίπεδο του βόθρου χαμηλά, να μην το φτάνω και να μ' αφήσει η Σοφία να φύγω με ένα πενηντάρικο στην τσέπη και καμμιά φορά ένα μπλουζάκι από την παραγωγή του εργοστασίου τους...

Για ένα τρίμηνο καταλάγιαζα, μετά ο βόθρος ήθελε πάλι άδειασμα και με ξανακαλούσε η Σοφία...Τα παιδικά μου χρόνια είχα τακτικά την αμοιβή μου από αυτή κι άλλες αγγαρείες για χάρη της, μέχρι τους λογαριασμούς της πλήρωνα αφού πόριζα από νωρίς (από 8 χρονών) έξω κι ήξερα που ήταν το κάθε μαγαζί και γραφείο εκεί κοντά...

Αυτή δεν κατέβαινε στον δρόμο, την πείραζαν ακόμη κι ο αέρας και οι σκόνες και τα αυτοκίνητα που πολλάπλασιάζονταν συνέχεια από τότε, έγινε τετράπαχη και δύσκολα κινούντανε τα τελευταία της χρόνια. Είχε και γυναίκα μόνιμα να την βλέπει...

Μετά όσο μεγάλωνα χαθήκαμε με τη Σοφία, δεν έβγαινε έξω στο μπαλκόνι καν και δε μιλούσαμε.

Μια ακόμη παιδική θύμιση παράμεινε, που ξαναθυμήθηκα τώρα στο στερνό της αντίο μαζί με την προτροπή της "πρόσεχε στον δρόμο" όταν 8χρονο και 10χρονο παιδί μ' έστελνε κάπου...