ΑΠΟΔΟΚΙΜΑΣΙΕΣ ΚΑΙ ΔΗΛΩΣΕΙΣ...

Η φετινή επέτειος του ΟΧΙ γιορτάσθηκε με κάποια παρατράγουδα που είχαν να κάνουν με τα πολιτικά πρόσωπα, τα οποία παρίσταντο ως επίσημοι στις παρελάσεις ανά την Ελλάδα.

Το γεγονός ότι παντού σχεδόν αποδοκιμάστηκαν από τον λαό, φαίνεται να προκάλεσε έκπληξη και οργή στα παραπάνω πρόσωπα, που δεν παρέλειψαν να την εκφράσουν με δηλώσεις τους στα μέσα ενημέρωσης.

Οι δηλώσεις αυτές επικεντρώνονταν αποκλειστικά στον ευτελισμό των θεσμών, της δημοκρατίας και της Ελλάδας και όχι σε αυτόν των ίδιων των προσώπων.

Εύλογη απορία για τους απλούς πολίτες προκύπτει όταν οι εντεταλμένοι από τον λαό να προασπίζουν τα συμφέροντα, τη ζωή και την εικόνα του, ενώ οι ίδιοι με τις πράξεις ή την απραξία, τα ψέματα, την ατιμωρησία, την αναλγησία και την ασυνέπειά των, ακόμα και όταν τα πράγματα έχουν φθάσει ή και υπερβεί τα λογικά αναμενόμενα όρια της ανθρώπινης υπόστασης, απαιτούν από τον λαό να τιμά και να προασπίζεται θεσμούς που οι ίδιοι συνολικά και με ελάχιστες εξαιρέσεις, έχουν τσαλαπατήσει και καταρρακώσει επί δεκαετίες.

Ισχυρίζονται ότι ο λαός είναι αυτός που ευτελίζει τη δημοκρατία και τις στοιχειώδεις αρχές της, όπως η ισονομία, ο σεβασμός των αδυνάτων, η ποιοτική παιδεία, η υγεία και τα ανθρώπινα δικαιώματα.

Ισχυρίζονται ότι ο λαός προβάλλει την κακή εικόνα της Ελλάδας προς τα έξω, τη στιγμή που οι ίδιοι αποτελούν και εκπροσωπούν την πιο προβαλλόμενη εικόνα της Ελλάδας.

Ισχυρίζονται ότι αυτοί θα σώσουν τη χώρα από την οικονομική κρίση, που δεν είναι τόσο οικονομική όσο κρίση θεσμών και αξιών, χωρίς να διευκρινίζουν ότι κατά πως φαίνεται εννοούν την Ελλάδα των τραπεζών, των πολυεθνικών, των μονοπωλίων και γιατί όχι και των τριακοσίων της Βουλής.

Η κοινωνία μας καταρρέι. Αυτό θα έπρεπε να μας ενδιαφέρει και να μας ανησυχεί όλους, των πολιτικών πρωτίστως.

Αλλά πολύ φοβάμαι ότι δεν τους ενδιαφέρει καθόλου η σωτηρία ης κοινωνίας και η ανόρθωση της χώρας, πέρα απο την σκοπιά της διατήρησης των δικών τους προνομίων.

Για αυτό και οι δηλώσεις τους δεν πείθουν εντέλει κανέναν...

ΑΓΑΝΑΚΤΙΣΜΕΝΩΝ ΥΠΕΡΒΑΣΗ...

Το οτι το κίνημα των "Αγανακτισμένων" αρχίζει και προκαλεί τριγμούς στο καθιερωμένο πολιτικό σύστημα, δηλώνει ότι οι απλοί άνθρωποι που κατεβαίνουν κάθε απόγευμα στις πλατείες, κάθε άλλο παρά περαστικοί είναι..

Αγωνίζονται για τα αυτονόητα, έστω κι αν ορισμένες ομάδες υπερβαίνουν τα δημοκρατικά εσκαμμένα. Καλύτερα να εκφράζεται η αγανάκτηση έξω, παρά να παραμένει σκόνη στον καναπέ...

Οι περισσότεροι είναι άνεργοι, άλλοι ανήσυχοι πολίτες, φτωχοί ηλικιωμένοι, σκεπτόμενοι πολίτες, απελπισμένοι από τα χρέη, πολλοί νέοι χωρίς μέλλον, χωρίς όνειρα, χωρίς καμιά προοπτική. Βλέπετε χειρότερη κι από την κλοπή του πλούτου μιας χώρας είναι η κλοπή των ονείρων των νέων ανθρώπων της, η κλοπή του μέλλοντός τους.

Όσο κι τα κόμματα αμφισβητούν τις προθέσεις των "αγανακτισμένων", όσο κι αν θέλουν να τους καπελώσουν και να κατευθύνουν όπως συνήθισαν ως τώρα, ήδη στη συνείδηση του κόσμου δημιουργείται ένας κοινός παρονομαστής: να φύγουν αυτοί οι πολιτικοί. H απορία για το "πού θα πάει το πράγμα", μεγαλώνει στους κομματικούς σχηματισμούς σε όλο το εύρος του πολιτικού φάσματος.

Οι ίδιοι οι πολιτικοί διαπιστώνουν σήμερα, με το κίνημα κυρίως των "Αγανακτισμένων" στο κατώφλι της Βουλής, ότι το μόνο που κατάφεραν τόσα χρόνια με τη στάση τους, ήτανι να μη σταθούν στο ύψος των ευθυνών που τους έδωσε η ψήφος του λαού και να διαψεύσουν τις προσδοκίες του...

Συνεχίζουν ν' ακολουθούν την επικοινωνιακή πεπατημένη της τρομοκράτησης της κοινής γνώμης, ώστε να περάσουν όσο το δυνατόν πιο ανώδυνα τα πιο οδυνηρά μέτρα.

Η κυβέρνηση κινδυνολογεί κατ' εξακολούθηση, η αξιωματική αντιπολίτευση και οι συγκάτοικοί της καιροσκοπούν εκλογοθηρικά (υπεράνω όλων το κόμμα), τα αριστερά κόμματα επιμένουν σε συνωμοσίες, ενώ όλοι οι σκεπτόμενοι πολίτες βουλοπλέουμε μεταξύ απόλυτης χρεοκοπίας και χάους.

Είναι η πρώτη φορά από τη Μεταπολίτευση που τόσο μεγάλες κινητοποιήσεις δεν ελέγχονται από το κο΅΅ατικό σύστη΅α, το οποίο αντίθετα αμφισβητείται ευθέως...
Και ναι μεν, μπορεί το πλήθος που συγκεντρώνεται, κυρίως στο Σύνταγμα να είναι ανομοιογενές η ετερόκλητο, σε καμιά όμως περίπτωση δεν είναι απολιτικό. Γιατί τι άλλο χρειάζεται κανείς για να πολιτικοποιηθεί, όταν χάνει το ψωμί του ή δεν έχει ψωμί;

Έχουμε εδώ μια υπέρβαση στην κοινωνία, σπάνια για τα Ελληνικά μεταπολεμικά δεδομένα. Μακάρι μια τέτοια συσπείρωση να την είχαμε και τον καιρό που έπρεπε. Όταν δηλαδή οργίαζαν τα σκάνδαλα στα ΜΜΕ και στις συζητήσεις, μα δεν επενέβαινε καμιά δικαιοσύνη τότε και δεν είχαμε καμιά πράξη ευθιξίας κανενός θιγόμενου πολιτικού.

Αν προς στιγμή όλα φαίνονται ασύνταχτα και χωρίς συγκεκριμένους στόχους στο Σύνταγμα, είναι βέβαιο πως αργά ή γρήγορα θα μορφοποιηθεί μια ιδεολογία συγκροτημένη. Η μαζικότητα, η ειρηνική αντίδραση, η απέχθεια για τους παλαιοπολιτικούς, τι άλλο είναι, αν δεν είναι μια υγιέστατη αμφισβήτηση;

Από την αρχική αμφισβήτηση δεν αρχίζουν όλα; Και στο κάτω - κάτω οι συγκεντρωμένοι στις πλατείες κάθε πόλης, κάθε βράδυ, δεν έχουν να χάσουν τίποτε στην απελπισία τους. Εξάλλου, όπως οι ίδιοι υποστηρίζουν ο μόνος αγώνας που χάνεται είναι αυτός που δεν δόθηκε ποτέ...

Κι αυτοί πιστεύουν πως δίνουν τον δικό τους τώρα...

ΚΙΝΗΜΑ Ή ΨΥΧΟΘΕΡΑΠΕΙΑ...

Δεν υπάρχει προηγούμενο για τις τεράστιες συγκεντρώσεις αγανακτισμένων πολιτών οι οποίες πραγματοποιήθηκαν χθες σε πολλές πόλεις της Ελλάδας.

Το ποικίλο πλήθος που μαζεύτηκε από κάθε γωνιά της Ελλάδας την Κυριακή έξω από το Ελληνικό Κοινοβούλιο συνέχισε για δωδέκατη μέρα με αμείωτο πάθος, με λίγα επεισόδια κυρίως όταν εμποδίζονταν προσελεύσεις κι άλλων περισσότερων διαδηλωτών, ανεμίζοντας Ελληνικές σημαίες και φωνάζοντας συνθήματα να εκφράζει την αμέριστη αγανάκτησή του για τα νέα μέτρα και τη θηλιά που σφίγγει μέρα παρά μέρα όλο και πιο πολύ το λαιμό του Ελληνικού λαού.

Η κινητοποίηση επί 12 ημέρες χωρίς σημαίες και κομματικές εξαρτήσεις δείχνει ότι ο κόσμος δεν είναι πρόβατα. Έχουν μυαλό και συνείδηση. Δείχνει ότι ο λαός παίρνει την κατάσταση στα χέρια του. Χωρίς κεντρικά συνθήματα, χωρίς πολιτικές φιλοδοξίες.

Είναι απλοί άνθρωποι που μπούχτισαν, αγανάκτησαν με όλα όσα υφίστανται και θα είναι υποχρεωμένοι να υποστούν.

Που αρνούνται να γίνουν πειραματόζωα των ξένων δανειστών και των ντόπιων πολιτικών - υποτελών τους.

Μια λαοθάλασσα από αγανακτισμένους πολίτες με σφυρίχτες, κατσαρολικά, ακόμη και βουβουζέλες στα χέρια ταυτόχρονα σε Αθήνα, Θεσσαλονίκη αλλά και σε μεγάλες Ευρωπαϊκές πόλεις, συνέθεσαν το σκηνικό μιας ημέρας που σίγουρα θα μείνει χαραγμένη στην μνήμη των πολιτών που συμμετείχαν...

Ο κόσμος αρνείται να ταυτιστεί με τους υπηρέτες του συστήματος και τους οπαδούς της διάλυσης της κοινωνίας και του έθνους μας. Ο κόσμος θέλει να υπερασπιστεί την πατρίδα του και την ταυτότητά της, το βιός του και το ψωμί του, το αύριο το δικό του και των παιδιών του...

Αυτό είναι το μήνυμα της χθεσινής συγκέντρωσης. Ότι ο λαός είναι εδώ και δεν μπορεί κανένας να τον αγνοεί.

Ακόμα όμως δεν υπάρχουν πολιτικά χαρακτηριστικά. Δεν έχει διαμορφωθεί πολιτικό υποκείμενο. Δεν έχουν φύγει ακόμα οι ψευδαισθήσεις της πλαστής ευμάρειας. Πολλά τα δεν ακόμα.

Ίσως αυτή η αντίδραση να μοιάζει με τη γκρίνια και την αντίδραση του μικρού παιδιού που του παίρνουν τα παιχνίδια του και του λένε δε θα έχεις πια δικό σου δωμάτιο, ούτε αμάξι από τα 16, ούτε το hi - tech σου κινητό και το χαρτζηλίκι θα είναι λίγα ευρώ την εβδομάδα. Αλλά και τα παιδιά κάποτε μεγαλώνουν...

Δεν αρκούν μερικές εκατοντάδες συνειδητοποιημένοι πολίτες μέσα σε μια μεγάλη μάζα που άγεται και φέρεται και που πριν αναλάβουν δεόντως τη διαφήμιση των εκδηλώσεων οι προπαγανδιστικοί μηχανισμοί του καθεστώτος και της Νέας Τάξης διεθνώς, δεν είχανε καταφέρει ποτέ κάτι μαζικό.

Όταν δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι βγαίνουν στον δρόμο πρέπει να τους δώσεις ένα κάπως καλύτερο όραμα πέρα από την απλή επιβίωση της χώρας, ένα όραμα για ένα διαφορετικό αύριο και μια μορφή διοίκησης και διαχείρησης των κοινών πέρα από ότι ξέρανε ως τώρα, μια ελπίδα ανάτασης που ν' αξίζει τον κόπο να επιμείνει κανείς να την υλοποιήσει, ένα όραμα ποθητό κι εφικτό συνάμα...

Θα πρέπει σύντομα να δημιουργηθεί κάποια μορφή ηγεσίας μέσα στους αγανακτισμένους, από ανθρώπους που μπορούν να διαμορφώσουν συγκεκριμένες προτάσεις εξουσίας κι όχι απλά δαμαρτυρίας, έτσι θα δούμε και που τελικά το πάνε.

Έτσι όταν εκ των πραγμάτων και την ασυννενοησία - αδιαλλαξία των υπαρχόντων κομμάτων οδηγηθούμε σε εκλογές, να υπάρχει μια νέα επιλογή...

Διαφορετικά θα παραμείνει μια επαναλαμβανόμενη συγκέντρωση για μαζική λαϊκή εκτόνωση χωρίς κανένα ουσιαστικό και σωτήριο αποτέλεσμα. Μια μαζική "ψυχοθεραπεία" όπως ήδη ονομάζουν το φαινόμενο κάποιοι πολιτικοί και καθεστωτικοί δημοσιογράφοι...

ΑΠΟΛΙΤΙΚ;

Μέρες τώρα γράφεται πως οι Αγανακτισμένοι που μαζεύονται στις πλατείες καθημερινά είναι βαθειά απολιτίκ.

Ένα κίνημα ακομμάτιστο λοιπόν αλλά όχι απολίτικο, όπως πολύ έντεχνα θέλει να το παρουσιάσει η πλειοψηφία των ΜΜΕ. Άλλωστε το να εκφράζει τη γνώμη του κάποιος είναι από μόνο του πράξη πολιτική.

Πολιτικό μεν, αλλά έως τώρα μη ενοχλητικό. Για αυτό και η τόση προβολή του από κανάλια, εφημερίδες και διαδίκτυο, από όπου και πρωτοξεκίνησε.

Δεκτοί είναι οι πάντες και μιλούν ελεύθερα, εκτός από τους φορείς τάχα ρατσιστικών και φασιστικών αντιλήψεων...

Η εντυπωσιακή συμμετοχή απλών ανθρώπων στην ανοιχτή διαδικασία της πλατείας δείχνει ξεκάθαρα την ανάγκη ενός κόσμου μέχρι χθες αποκλεισμένου από το δημόσιο λόγο και οργισμένου από τα παραμύθια για μονόδρομους κι επιβολή έξωθεν λύσεων, να αναζητήσει εναλλακτικές λύσεις απέναντι στη διάλυση της ζωής του...

Έχουν όμως συνεκτικότητα μεταξύ τους οι ομάδες που αποτελούν το πλήθος των αγανακτισμένων...

Δεν θέλουν το μνημόνιο. Κανείς δεν το θέλει. Τί μπορούν να προτείνουν; Ακύρωσή του, επαναδιαπραγμάτευσή του, τήρησή του, αναδιάρθρωση χρέους, κούρεμα, τί; Ξέρουν; Δεν ξέρουν. Ούτε μπορούν να προτείνουν. Μόλις βρεθούν κάποιοι να προτείνουν κάτι συγκεκριμένο θα διχαστούν;

Για τη λαθρομετανάστευση και την αλλοδαπή εγληματικότητα που καίει τον απλό κόσμο έχουν γνώμη; Τί προτείνουν; Το "όλη η ανθρωπότητα είμαστε ένα" και λοιπά φαιδρά που ακούγεται χωρίς αντιδράσεις από δήθεν "ρατσιστές";

Είναι οι μούτζες στα βουλευτικά αυτοκίνητα αντίδραση που βγάζει κάπου; Είναι ο κάθε βουλευτής ένοχος; Φταίει ας πούμε ο νεοεκλεγείς βουλευτής; Φταίει όποιος εξελέγη μία ή δύο φορές στο Κοινοβούλιο και ξεσπάνε αποδοκιμάζοντάς τον; Και τα συγκροτήματα τύπου που εξέθρεψαν την διαπλοκή και στηρίζουν τους εκλεκτούς του κάθε αφεντικού πότε θα τα αποδοκιμάσουνε;

Μόνο στο Κοινοβούλιο βλέπουν ενόχους; Στον ΔΟΛ, στο ΜEGA κλπ ΜΜΕ βλέπουν αθώους; Και αν όχι γιατί δεν μαζεύονται εναλλάξ και έξω από τα κτήρια των συγκροτημάτων τύπου που με λύσσα στήριξαν το Μνημόνιο; Βρήκανε τον ένοχο στον τελευταίο βουλευτή της επαρχίας; Άλλωστε "όλοι ίδιοι είναι" όπως ακούγεται εσκεμένα...

Αν γίνουν εκλογές, θα ψηφίσουν αυτή τη φορά διαφορετικά πέρα από την συνήθεια του βολικού τοπικού βουλευτή τους ή θα κρυφτούν πίσω από την αποχή;

Αμφιβάλω αν οι αγανακτισμένοι στην πλειοψηφία τους θέλουν να αλλάξει κάτι σε όλα τα επίπεδα και αν βέβαια έχουν πρώτα μουντζώσει τον καθρέπτη τους. Περισσότερο μοιάζει μια αντιγραφή από το εξωτερικό και περισσότερο ένα καπρίτσιο προς τους Ισπανούς που πρωτοπόρησαν και μας έθιξαν την εθνική περηφάνια λέγοντας μας μια αλήθεια...

ΑΓΑΝΑΚΤΙΣΜΕΝΩΝ ΣΥΝΕΧΕΙΑ...

Οι "αγανακτισμένοι" απέδειξαν πως μπορούν οι πολίτες να συναντιούνται και να συμπορεύονται, πέρα και πάνω από κόμματα και παρατάξεις.

Το βέβαιο είναι ότι κάτι άρχισε να κινείται.

Το σίγουρο επίσης είναι ότι πολύς κόσμος αποφάσισε να κατέβει στο δρόμο. Έκανε μια αρχή.

Έσμιξε με άλλους πολίτες. Διαμαρτυρήθηκε μαζί τους και δεν βρίζει μόνος του απέναντι στην TV...

Φώναξε με άλλους κοινά συνθήματα. Θέλει να ψάξει και να ψαχτεί μαζί τους για το τι φταίει και τι πρέπει να αλλάξει...

Δεν ξυπνήσανε τώρα μονομιάς Κοινωνικές και πολιτικές αντιδράσεις υπήρξαν κλιμακωτά, ποικίλες και αυξανόμενες τον τελευταίο χρόνο, χρωματισμένες ή όχι, μαζικές ή μη, σε κέντρο και περιφέρεια, αρεστές ή γραφικές. Από τις μαζικές πορείες με τα πολύ μεγαλύτερα πλήθη και την ανύπαρκτη δημοσιογραφική κάλυψη, μέχρι τον πόλεμο στην Κερατέα και την ήττα εκεί των εργολάβων, από το κίνημα "Δεν Πληρώνω" μέχρι τις Σπίθες του Μίκη, από τη δυναμική αντίδραση των κατοίκων του κέντρου λόγω της δολοφονίας του οικογενειάρχη από αλητομετανάστες προθχές...

Κι αν κάποιοι τρόμαξαν από τη δυναμική αυτή, ας εμπεδώσουν πλέον πως δεν είναι οι μοναδικοί που κατέχουν την τεχνογνωσία και την αποκλειστικότητα στο κάλεσμα τέτοιων συγκεντρώσεων. Από την αμηχανία των αριστερών ομάδων, καταλαβαίνει κανείς ότι για τους "αγανακτισμένους" νιώθουν σα να τους πήραν την μπουκιά από το στόμα...

Όμως ο σημερινός Μάης για τα φρέσκα νεανικά μυαλά, ο τότε Οκτώβρης για τους αποστεωμένους "επαναστάτες" που κόλλησαν στο παρελθόν...

Ζήλια, επειδή κανένα κομματικό καβούκι δεν θα κατάφερνε να κινητοποιήσει σήμερα κάτω από τη στέγη του συγκεντρώσεις αυτού του όγκου και μάλιστα κάθε μέρα. Ανησυχία, επειδή ο κόσμος που γεμίζει τις πλατείες δεν υπευθυνοποιεί συγκεκριμένα κόμματα αλλά τα απορρίπτει συλλήβδην, πριονίζοντας με την επίμονη παρουσία του παραδοσιακούς θώκους αδιακρίτως.

Πολιτικοί και συνδικαλιστές που έμαθαν τόσα χρόνια να παίζουν ένα συγκεκριμένο παιχνίδι και ξαφνικά οι πλατείες φέρνουν στους κανόνες που ήξεραν το πάνω - κάτω.

Δυστυχώς ο κόσμος βρίσκεται σε συμπληγάδες. Πιέζεται θέλει να αντιδράσει και δεν γνωρίζει πως. Δεν εμπιστεύεται κανέναν.

Μουντζώνει την Βουλή (τους βουλευτές προφανώς) που είναι ο εαυτός του γιατί αυτος τους επέλεξε πριν ενάμισυ χρόνο. Η εύκολη λύση. Όλο αυτό το φαινόμενο θα γεννήσει κάτι νέο; Δεν είναι σίγουρο ακόμη!

Η απάντηση μπορεί να προκύψει ανα πάσα στιγμή, άλλα ωστόσο κανείς δεν μπορεί ΤΩΡΑ να την προβλέψει.

Το καλο θα ήταν η μετάβαση σε μια κατάσταση οπου τα πάντα θα πρέπει να δικαιολογήσουν την αξία της παρουσίας τους από την αρχή. Σε μια νέα φάση του νεώτερου Ελληνικού βίου στην οποία το παλιό δεν θα έχει θέση, όσο και αν μεταμορφωθεί.

Για να υπάρξουν νέα κόμματα, νέα συνδικάτα, νέα μέσα ενημέρωσης, νέοι πολιτικοί, νέοι κανόνες, νέος τρόπος ζωής. Αυτή η αλλαγή όμως δεν πρόκειται να γίνει σε μια νύχτα. Θα πάρει χρόνο. Και θα χρειαστούν αναμετρήσεις με όλους και με όλα...

Από την άλλη τα καθεστωτικά ΜΜΕ ξαφνικά διαλαλούν και προωθούν το γεγονός της αγανακτησης του κόσμου με εκτενή ρεπορταζ από το Σύνταγμα. Κάνουν και συνέχεια λόγο για πανευρωπαϊκό κίνημα, που μάλλον στη φαντασία τους είναι. Γιατί αυτοί οι εργολάβοι της εξουσίας που περιφρόνησαν ή και πολέμησαν τις προηγούμενες αντιδράσεις αλλάζουν τώρα τροπάρι; Το βλέπουν ακίνδυνο και αφορμή να ξαναγίνουν αρεστά; Πάνε να καλλιεργήσουν το σκηνικό αναταραχής που θα διευκολύνει την κυβέρνηση ή τα αφεντικά της να σκηνοθετήσουν μια εικονική αλλαγή στρατηγικής;

Πολλά μπορούμε να λέμε, ξέροντας πως και το καθεστώς ξέρει από κόλπα.Δεν αντιλαμβάνονται ότι η σωτηρία που έχουμε ανάγκη είναι η σωτηρία από αυτούς κυρίως.

Σωστό ή όχι, καλό είναι να είμαστε επιφυλακτικοί...

ΑΓΑΝΑΚΤΙΣΜΕΝΟΙ...

Αγανακτισμένοι πολίτες. Ειρηνική συγκέντρωση. Χωρίς κομματικές σημαίες.

Μόνο που ο καθένας μας έχει διαφορετικό λόγο για να είναι αγανακτισμένος.

Και βλέπει σε διάφορετική κατεύθυνση την απάντηση στο πρόβλημα.

Εκτός από ένα "όχι" μια συμπαράταξη, μια ακόμη συγκέντρωση χωρίς στόχο και ουσία, χωρίς βασικό σύνθημα μια διαδήλωση χρειάζεται και ένα "ναι", μια πρόταση και ένα τρόπο για την υλοποίηση της.

Και μια πατριωτική ηγεσία που θα σταθεί στους ξένους και θα τους πει: Έως εδώ, αναλαμβάνουμε εμείς τα του τόπου μας...

Αλλιώς μένει στο επίπεδο ενός έστω ενδιαφέροντος happening...

Τα ως τώρα κόμματα και οι πολιτικοί που αυτά ανάδειξαν απέτυχαν να προστατέψουν την χώρα και τους πολίτες της. Καιρός είναι να αναλάβουμε τις ατομικές ευθύνες μας και να πάρουμε την ζωή μας στα χέρια μας.

Δημοκρατία δεν είναι να εκχωρούμε εν λευκώ την λαϊκή εξουσία με την ψήφο μας κάθε 4 χρόνια σε επιλεγμένους από άλλους υποψήφιους μέσω ενος καλπονοθευτικού συστήματος αλλά να συμμετέχουμε όλοι όσοι μπορούμε κι έχουμε κάτι να προτείνουμε ενεργά στην διαμόρφωση της κοινωνίας και της χώρας μας.

Αρκετά ακούσαμε τόσα χρόνια από τους "σωτήρες" της ΓΣΕΕ, ΑΔΕΔΥ, του ΠΑΜΕ, κλπ πουλημένων συνδικαλιστοπατεράδων.

Η πλειοψηφία του λαού έδειξε βρίσκεται απέναντι στην αντιδημοκρατική αντιμετώπιση των προβλημάτων της χώρας με την εκτέλεση αποφάσεων ξένων κέντρων και στη αδιέξοδη εμμονή του ακραίου νεοφιλελευθερισμού, που εκφράζεται από στυγνή εισπραξιομανία, στραγγαλισμό της οικονομίας, ενδεχομένως και από εξυπηρέτηση συγκεκριμένων συμφερόντων που βαφτίστηκαν ως "πατριωτικής σημασίας".

Μένει να δούμε αν προκύψει κάτι άμεσα εφαρμόσιμο στα πλαίσια εκείνου του παλιού "θέλω να ζυμώσω και όχι δέκα μέρες να κοσκινίζω". Τότε έχει νόημα μια πλατεία γεμάτη με ενημερωμένους συνειδητούς πολίτες που βλέπουν την κρίση να γκρεμίζει την Ελλάδα της αρπαχτής που ξέραμε...