ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟ ΜΟΥ ΒΗΜΑ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΣ. ΟΤΙ ΜΕ ΑΦΟΡΑ / ΣΥΓΚΙΝΕΙ /ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΖΕΙ / ΑΡΕΣΕΙ / ΠΕΙΡΑΖΕΙ. ΧΩΡΙΣ ΦΟΒΟ
Πέμπτη 4 Οκτωβρίου 2012
ΝΤΟΥ ΣΤΟ ΠΕΝΤΑΓΩΝΟ...
Πέμπτη 26 Μαΐου 2011
ΑΓΑΝΑΚΤΙΣΜΕΝΟΙ...
Αγανακτισμένοι πολίτες. Ειρηνική συγκέντρωση. Χωρίς κομματικές σημαίες.
Μόνο που ο καθένας μας έχει διαφορετικό λόγο για να είναι αγανακτισμένος.
Και βλέπει σε διάφορετική κατεύθυνση την απάντηση στο πρόβλημα.
Εκτός από ένα "όχι" μια συμπαράταξη, μια ακόμη συγκέντρωση χωρίς στόχο και ουσία, χωρίς βασικό σύνθημα μια διαδήλωση χρειάζεται και ένα "ναι", μια πρόταση και ένα τρόπο για την υλοποίηση της.
Και μια πατριωτική ηγεσία που θα σταθεί στους ξένους και θα τους πει: Έως εδώ, αναλαμβάνουμε εμείς τα του τόπου μας...
Αλλιώς μένει στο επίπεδο ενός έστω ενδιαφέροντος happening...
Τα ως τώρα κόμματα και οι πολιτικοί που αυτά ανάδειξαν απέτυχαν να προστατέψουν την χώρα και τους πολίτες της. Καιρός είναι να αναλάβουμε τις ατομικές ευθύνες μας και να πάρουμε την ζωή μας στα χέρια μας.
Δημοκρατία δεν είναι να εκχωρούμε εν λευκώ την λαϊκή εξουσία με την ψήφο μας κάθε 4 χρόνια σε επιλεγμένους από άλλους υποψήφιους μέσω ενος καλπονοθευτικού συστήματος αλλά να συμμετέχουμε όλοι όσοι μπορούμε κι έχουμε κάτι να προτείνουμε ενεργά στην διαμόρφωση της κοινωνίας και της χώρας μας.
Αρκετά ακούσαμε τόσα χρόνια από τους "σωτήρες" της ΓΣΕΕ, ΑΔΕΔΥ, του ΠΑΜΕ, κλπ πουλημένων συνδικαλιστοπατεράδων.
Η πλειοψηφία του λαού έδειξε βρίσκεται απέναντι στην αντιδημοκρατική αντιμετώπιση των προβλημάτων της χώρας με την εκτέλεση αποφάσεων ξένων κέντρων και στη αδιέξοδη εμμονή του ακραίου νεοφιλελευθερισμού, που εκφράζεται από στυγνή εισπραξιομανία, στραγγαλισμό της οικονομίας, ενδεχομένως και από εξυπηρέτηση συγκεκριμένων συμφερόντων που βαφτίστηκαν ως "πατριωτικής σημασίας".
Μένει να δούμε αν προκύψει κάτι άμεσα εφαρμόσιμο στα πλαίσια εκείνου του παλιού "θέλω να ζυμώσω και όχι δέκα μέρες να κοσκινίζω". Τότε έχει νόημα μια πλατεία γεμάτη με ενημερωμένους συνειδητούς πολίτες που βλέπουν την κρίση να γκρεμίζει την Ελλάδα της αρπαχτής που ξέραμε...
Τρίτη 22 Ιουνίου 2010
ΟΥΤΟΠΙΑ ΚΑΙ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΕΣ...
Είμαστε λαός χωρίς ταυτότητα. Μας προσέφεραν μια ουτοπία και εμείς την αρπάξαμε αμέσως και τη κάναμε τρόπο ζωή μας. Γιατί κοιτάξαμε όλοι μας το συμφέρον μας.
Σαν καράβι στη φουρτούνα ξεχάσαμε από που ήρθαμε και δεν ξέρουμε που πάμε.
Διαμαρτυρόμαστε για τους εαυτούς μας η για την κοινωνία;
Γνωρίζουμε ποιες είναι οι υποχρεώσεις ενός ανθρώπου που επιλεγεί να ζήσει ενταγμένος σε μια κοινωνία;
Η απλώς όταν νιώθουμε να απειλείται το ατομικό μας συμφέρον, ενώνουμε τις φωνές μας με όμοιους μας;
Ηδονιζόμαστε στη σκέψη ότι η πλουσιοπάροχη ζωή είναι προνόμιο όλων. Και δώσου βλαχο-γκλαμουριά ο Έλληνας. Και οι Γερμανοί τα χρόνια της αφθονίας δεν προλάβαιναν να στέλνουν Μερσεντές και Καγιέν στην Ελλάδα.
Εθιστήκαμε στη βλαχιά της ιδέας του νεοπλουτισμού.
- Κοίτα να διοριστείς στο δημόσιο μην είσαι χαζός, μόνιμος, σίγουρα λεφτά βρέξει χιονίσει και ξεκούραση...
Και έτρεχε ο Έλληνας πίσω από τους βουλευτές. Σπρωχνόμασταν μεταξύ μας ποιος θα προλάβει να βγάλει φωτογραφία παρέα με εαυτούς. Για να τη βάλουμε με περηφάνια στο σαλόνι μας και να τη βλέπουν οι άλλοι.
Και τώρα; Φωνάζουμε και διαμαρτυρόμαστε! Γιατί;
Για αυτό που μας βάλανε να επιλέξουμε: Κομμένος μισθός ή καθόλου μισθός.
Για την Ελλάδα η για τη πάρτη μας;
Την Ελλάδα δεν τη ξεπούλησαν οι πολιτικοί. Τη ξεπουλήσαμε κατά βάθος εμείς.
Ένα έθνος, μια χωρά δεν ξεπουλιέται με χρήματα, ξεπουλιέται με συνειδήσεις.
Και εμείς τη ξεχάσαμε.
Το πρόβλημα της Ελλάδας είναι καθαρά υπαρξιακό και όχι οικονομικό. Και αύριο το πρωί να ξεχρεώσουμε σε λίγα χρονιά πάλι στην ίδια θέση θα είμαστε.
Εάν δεν καταλάβουμε από που ήρθαμε ποτέ δεν θα ανακαλύψουμε που πάμε.
Απλά θα περιπλανιόμαστε από εδώ και από εκεί! Ανάμεσα σε πράσινο, μπλε και κόκκινο. Αρκεί ο κόσμος να μην σκέφτεται, να μην αναρωτιέται, να μην ανησυχεί και προπαντός να μην αφυπνίζεται.
Δεν χρειάζεται να ξέρει τι γίνεται, ούτε να ενδιαφέρεται για το τι πρόκειται να συμβεί άμεσα.
Τέτοιου είδους τοποθετήσεις όποτε κι από όποιον τις κάνει, περνάνε συνήθως στο "ντούκου", γιατί δεν έχουν κομματικό χρώμα, άρα δεν πολυενδιαφέρουν το πολύ πόπολο.
Έτσι θα είναι πάντα οι Έλληνες. Και αύριο να ξεχρεώσουμε, μεθαύριο πάλι θα χρωστάμε.
Νέα δάνεια που θα πάρουμε να ξορκίσουμε το παρόν, ελπίζοντας προσευχόμενοι για καλύτερες μέρες στο μέλλον...
Σάββατο 6 Μαρτίου 2010
ΟΙ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟΙ - ΜΙΑ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑ ( Η ΤΑΙΝΙΑ)...
Κοινωνική ταινία του Γιάννη Δαλιανίδη από το 1983. Απογοητευμένοι από την ανεργία και τη φτώχεια τους, τέσσερις φίλοι αποφασίζουν να ληστέψουν ένα εργοστάσιο...
Και σε πλήρη οθόνη: