Αρχικά έπρεπε να δεχτούμε ότι η κρίση υπάρχει, ζοριστήκαμε αλλά τελικά το καταλάβαμε...

Μετά έπρεπε να δεχτούμε ότι τις κρίσεις κάποιος τις πληρώνει και εκεί ζοριστήκαμε, χάσαμε δυο χρόνια πιστεύοντας ότι την κρίση θα την πληρώσουν οι αγορές, οι Γερμανοί, οι Ρώσοι του Καμένου, κ.α., αλλά στο τέλος καταλάβαμε ότι την Ελληνική κρίση οι Έλληνες θα την πληρώσουν...

Τώρα φτάσαμε στο σημείο που πρέπει να αποφασίσουμε ποιοί Έλληνες θα πληρώσουν την κρίση.
Αυτό προσπαθούμε να ξεδιαλύνουμε σαν κοινωνία μέσα από αυτό που συμβαίνει στην ΕΡΤ.

Αν ρωτούσαμε οποιονδήποτε Έλληνα την γνώμη του για το ποιοι θα ήταν προτιμότερο να πληρώσουν την κρίση: δυο χιλιάδες βιοπαλαιστές που θα μείνουν άνεργοι από την υπερφορολόγηση ή δυο χιλιάδες κομματόσκυλα βολεμένα στην πλάτη μας; Όλοι θα λέγαμε τα κομματόσκυλα φυσικά...

Ο Σαμαράς αυτό που έκανε ήταν να δώσει στα κομματόσκυλα ονοματεπώνυμο, δεν είναι πια δυο χιλιάδες κηφήνες γενικά και αόριστα, είναι άνθρωποι με οικογένειες, που κλαίνε στις κάμερες όταν χάνουν την δουλειά τους. Ένα μεγάλο μέρος του λαού μας όταν τους είδε μπροστά του ένιωσε σαν δήμιος και είπε όχι! Σωστά πάντως εμμένει με σθένος στην απόφαση του να ξηλώσει ένα παρακμιακό σύστημα.

Δεν θέλω αυτούς φαίνεται να λέει ο λαός, (το ποσοστό που ξημεροβραδιάζεται μερικές μέρες τώρα στην ΕΡΤ τουλάχιστον), θέλω κάποια άλλα ανώνυμα, αφηρημένα κομματόσκυλα χωρίς πρόσωπο, που δεν κλαίνε όταν χάνουν την δουλειά τους, που δεν απελπίζονται όταν όλη τους η ζωή ανατρέπεται, όχι αυτούς τους κακόμοιρους ανθρώπους...

Ο λόγος είναι πως ο Έλληνας έχει πολύ ψηλά στην λίστα του την έννοια του ελέους, την έχει πιο ψηλά στην λίστα του από την έννοια της δικαιοσύνης. Προτιμά να είναι ελεήμων και άδικος παρά δίκαιος και χωρίς έλεος.

Αυτό δεν είναι κακό, αυτό κάνει την Ελληνική κοινωνία τόσο ανθρώπινη, τόσο ζεστή, αυτό κάνει τόσους Ευρωπαίους (και τριτοκοσμικούς λαθραίους) να προτιμούν την δικιά μας κοινωνία από τις δικές τους κοινωνίες...

Το κράτος μας είναι ο δικός μας καθρέφτης , σε βάθος χρόνου είναι αδύνατον σε μια δημοκρατία να μην έχουμε το κράτος που μας αξίζει...

Δυστυχώς όμως δεν μπορεί να οργανωθεί κράτος με αυτές τις αρχές, αυτές οι αρχές οδηγούν μαθηματικά σε μπάχαλο, σε έλλειψη μεταρρυθμίσεων σε ένα κράτος που βασιλεύει η ανομία. Οδηγεί σε αυτό το κράτος που όλοι μας σιχαινόμασταν, κοροϊδεύαμε και κατηγορούσαμε όλα αυτά τα χρόνια, πολύ πριν την κρίση. Γιατί μην ξεχνάμε ότι πριν την κρίση όλα μας φαίνονταν αναποτελεσματικά, διεφθαρμένα και αναξιοκρατικά και δεν είχαμε άδικο.

Ο πρωθυπουργός με την απόφαση του να κλείσει την ΕΡΤ στην ουσία μας θέτει προ των ευθυνών μας , "Το πρόβλημα είναι, ότι για να προχωρήσουν οι μεταρρυθμίσεις πρέπει ο Ελληνικός λαός να τις στηρίξει"  έγραψε, και εμείς πρέπει να αναρωτηθούμε , θέλουμε μεταρρυθμίσεις;  Μπορούμε να τις στηρίξουμε; Αν η απάντηση είναι ναι πρέπει να κοιτάξουμε τους υπαλλήλους της ΕΡΤ τώρα και των λοιπών ΔΕΚΟ και των δήμων μετά, στα μάτια και να τους πούμε "δυστυχώς εσύ απολύεσαι, μπορούμε να το κάνουμε; Ό,τι έγινε στην ΕΡΤ θα πρέπει να γίνει σε κάθε τομέα του κράτους. Γκρέμισμα, ξεσκαρτάρισμα και ξαναχτίσιμο. Το φέραμε από δω, το φέραμε από κει, γύρω - γύρω το πηγαίναμε και τελικά δεν αγγίζαμε τίποτα από την ουσία του προβλήματος. Κι έμενε ανέγγιχτο διαχρονικά ένα κράτος εν κράτει...

Αν η απάντηση είναι όχι, τότε πρέπει να συνεχίσουμε ζούμε στο ίδιο διεφθαρμένο κράτος που ζούσαμε και πριν μόνο που τώρα το κράτος αυτό εκτός από όλα του τα ανομήματα θα είναι και πολύ φτωχότερο, μπορούμε να το αντέξουμε;

Σήμερα λοιπόν ο Ελληνικός λαός πρέπει να δείξει ωριμότητα. Ας συνειδητοποιήσουμε όλοι μας ποιούς στηρίζουμε και ας πλαισιώσουμε τον πραγματικό χώρο στον οποίο ανήκουμε και ας βάλουμε ένα τέλος στην εκμετάλλευση της Ελληνικής κοινωνίας από όσους κόπτονται δήθεν για την ελευθερία της και την ενημέρωση της και από τους επαγγελματίες του συνδικαλισμού που είναι παρόντες σε κάθε προσπάθεια ανατροπής του κατεστημένου (τους)...

Όμως πρέπει να τελειώνουμε με δαύτους, αν θέλουμε να αποφύγουμε τον γκρεμό, αν θέλουμε να δώσουμε στα παιδιά μας το μέλλον που αξίζουν, να βρούμε την χρυσή τομή, το μέτρο για το οποίο φημίζονταν οι πρόγονοι μας και να προχωρήσουμε μπροστά...

Να συνεχίσουμε να είμαστε ελεήμονες στον ιδιωτικό μας βίο όσοι θέλουμε και να γίνουμε δίκαιοι στον δημόσιο και τα παράσιτα που μας κάθονται στον καφά!

ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ ΜΥΘΟΛΟΓΙΑ...

Το Πολυτεχνείο γιορταζόταν πάντα κάθε χρόνο μετά το 1974, με πορείες και διαδηλώσεις.

Υπερτονισμένη ήταν πάντα η επέτειος του πολυτεχνείου ακόμη και από την πολιτική εξουσία που το αντιλαμβανόταν ως προοίμιο για την απαρχή της λεγόμενης "μεταπολίτευσης".

Υπήρχαν δύο "ράτσες" αγωνιστών στην εξέγερση του πολυτεχνείου:

Οι ιδεολόγοι, οι αγνοί αγωνιστές, οι ενθουσιώδεις φοιτητές, που φλέγονταν από τα ιδανικά της ελευθερίας και που η ιστορία θα τους καταγράψει ως αφελείς ενδεχομένως, από τη μια...

Και από την άλλη οι υποκριτές, οι ξενοκίνητοι, οι πονηροί, οι ιδιοτελείς, οι δόλιοι, που ίσως έτριβαν τα χέρια τους από ικανοποίηση βλέποντας ότι η πρώτη ομάδα δούλευε άοκνα για αυτούς, παίρνοντας λίγες δάφνες ηθικής ικανοποίησης, για να χτίσουν αυτοί πολιτικές καριέρες περνώντας τα επόμενα χρόνια από το πολιτικό ταμείο της μεταπολίτευσης...

Άγνωστος ο αριθμός και των δυό, μα αν ήταν τόσοι όσοι δήλωναν κατόπιν οι "αντιστασιακοί" δεν θα υπήρχε καν δικτατορία, αλλά ποιος να κάτσει να ασχοληθεί τότε που μια αδιάφορη Ελλάδα ήταν στις ταβέρνες και τα μπουζούκια παντού όπως πάντα, εκτός από κάποια άτομα κάπου στο κέντρο της Αθήνας

Ήταν μία φοιτητική εξέγερση απέναντι σε ένα αυταρχικό καθεστώς που ήταν ήδη ξεπερασμένο από πολλές πλευρές και είχε ήδη κουράσει όχι μόνο τους αριστερούς. Επιπλέον το 1973 είχε εμφανιστεί η πετρελαϊκή κρίση και οι "καλές ημέρες" της ανάπτυξης της οικονομίας και του χαρίσματος των χρεών στους αγρότες είχαν περάσει.

Το Νοέμβρη του 73 είχαμε τη λεγόμενη φιλελευθεροποίηση του Μαρκεζίνη. Ο γνωστός αστός παλαιός πολιτικός, ο μόνος που δέχθηκε να γίνει συνομιλητής του Παπαδόπουλου, ηγείτο μιας μεταβατικής κυβέρηνησης από προσωπικότητες των γραμμάτων και της οικονομικής ζωής τότε του τόπου, με σκοπό την ομαλή διεξαγωγή εκλογών τον Φλεβάρη του 74.Στρατιωτικοί δεν υπήρχαν στην κυβέρνηση, αφού είχαν παραιτηθεί στις αρχές Οκτώβρη 73.

Δεν είχε ούτε 45 μέρες στην εξουσία όταν ξέσπασαν τα γεγονότα του πολυτεχνείου τα οποία σύμφωνα με κάποιες απόψεις αφέθηκαν να εξελιχθούν με σκοπό να δείξει το καθεστώς ότι ήταν ανεκτικό και φιλελελεύθερο. Απορίας άξιο γιατί η εξέγερση επιλέχθηκε να γίνει τότε, με τελικό αποτέλασμα ν' ανατραπεί ο Παπαδόπουλος από τον Ιωανννίδη με το πραξικοπημα της 25 Νοεμβρη 1973, για άλλους μερικούς μήνες σκληρότερης διακυβέρνησης από στρατιωτικούς μέχρι να καταρεύσουν απροετοίμαστοι τον Ιούλη του 74 και να γίνει η επαναφορά των ίδιων εκείνων παλαιών πολιτικών που υπήρχαν ως το 67, υπο το βάρος της προδοσίας της Κύπρου, γιαυτό και η γιορτή της μεταπολιτευτικής δημοκρατίας γιορτάζεται 24 Ιουλίου 1974 και όχι βέβαια 17 Νοέμβρη 1973...

H περίοδος της μεταπολίτευσης δεν ήταν μόνον η περίοδος της διαφθοράς, της διαπλοκής, του λαϊκισμού, της καταλήστευσης του κράτους των τελευταίων χρόνων. Η μεταπολίτευση ήταν επίσης η εποχή των κοινοβουλευτικών θεσμών, του ευρωπαϊσμού, της ελευθεροτυπίας, της ισότητας των φύλων, του κοινωνικού κράτους, της ιδεολογικής αναζήτησης και λοιπά.

Λαμόγια έγιναν αυτοί που επι χούντας ήταν κρυμένοι κάτω απο τα κρεβάτια τους, ή έκαναν αντίσταση απο τα μπαράκια του Παρισιού, του Μονάχου και του Μπρόντγουεϊ και μετά την πτώση της χούντας
(αφού για καλό και για κακό περίμεναν και λίγο ακόμα μέχρι ο Καραμανλής να βγάλει το φίδι από την τρύπα), μας την έπεσαν ιδεολογικά με τα στρατιωτικά αμπέχωνα, τα ζιβάγκο και τις πρασινοκόκκινες σημαιες να ανεμίζουν ηρωικά στον αγέρα και εντέλει κατέλαβαν την εξουσία ως σήμερα...

Η επέτειος του Πολυτεχνείου εκφυλίστηκε και μετατράπηκε σε ετήσιο φολκλόρ με τα καθιερωμένα σπασίματα και καψίματα.. Ειδικά από όταν οι πρωτεργάτες της (κατά τα λεγόμενα τους) ανέλαβαν πολιτικές καρέκλες και δίδαξαν τον δρόμο της αρπαχτής και της επανάστασης του συμφέροντος.
Η γενιά του πολυτεχνείου ρήμαξε σαν σμήνος ακρίδες τη χώρα και άφησε στους απογόνους της ρημαδιό κυριολεκτικά. Το πολιτικό σύστημα που τώρα καλείται να επιβάλει σκληρά μέτρα είναι αυτό που δημιούργησε την Ελλάδα της φούσκας.

Το Πολυτεχνείο δεν ζεί πιά εδώ. Ζεί μόνο μέσα στις ιδεοληψίες του καθενός από εμάς.

Τώρα που ακόμα εκείνη η παρέα της «γενιάς του πολυτεχνείου» προσπαθεί με νύχια και με δόντια να συνεχίσει να κρατά τα ηνία, αυτεξευτελιζόμενη σε όλο και μεγαλύτερη καταβαράθρωση της αξιοπρέπειας της. Ίσως μόνο η φυσική, βιολογική φθορά είναι ικανή να την πείσει ότι δεν της ανήκουν τα σκήπτρα της αιώνιας εξουσίας...

ΝΤΟΥ ΣΤΟ ΠΕΝΤΑΓΩΝΟ...

Σε ποια σοβαρή χώρα του κόσμου μπουκάρει όποιος θέλει στο Υπουργείο Άμυνας; Όσο δίκιο κι αν έχει;
 

Οι εργαζόμενοι των Ναυπηγείων δεν ευθύνονται για την κατάσταση τους που προήλθε κακοδιαχείριση της επιχείρησης από ιδιώτες ή το κράτος, όμως δεν έπρεπε να εισβάλλουν στο στρατόπεδο.

Να πάνε να τα διεκδικήσουν στο υπουργείο οικονομικών, στου Μαξίμου, στην Βουλή ή οπουδήποτε αλλού και με οποιονδήποτε τρόπο νομίζουν εκτός από το να κάνουν ντου στο ΓΕΕΘΑ.
 

Ο Στρατός είναι υπεύθυνος για τη φύλαξη του στρατοπέδου και εν προκειμένω της έδρας του ΥΠΕΘΑ. Η Αστυνομία είναι υπεύθυνη για το χώρο εξω από το στρατόπεδο.

Υπάρχουν η δεν υπάρχουν σχέδια όταν ενα στρατόπεδο δέχετε επίθεση; Στην προκειμένη περίπτωση εφαρμόστηκαν αυτά τα σχέδια; Υπάρχει η δεν υπάρχει Ο.Μ.Α.Ε. ? (Ομάδα Αμεσης Επέμβασης); 

Σημασία έχει ότι σε ένα στρατόπεδο των Ελληνικών ενόπλων δυνάμεων την σήμερον ημέραν μπορεί να μπουκάρει ο οποιοσδήποτε αν και όποτε το κάνει κέφι. Αν το κορυφαίο στρατόπεδο της χώρας δεν είναι σε θέση να προστατευτεί αρμοδίως, τότε και πάλι η ευθύνη είναι εκεί και όχι αλλού. Ξέρανε ότι θα γίνει διαδήλωση.

Εικόνες ντροπής οι σημερινές, το ντου του καθοδηγούμενου πλήθους, να τρέχουν όλοι χωρίς σχέδιο δράσης, υψηλόβαθμα πηλίκια να πέφτουν από σπρωξιές , ύστερα ο Αρχηγός στα σκαλιά να παρακαλάει με πλάκα τα γαλόνια και τις διεμβολές κι ύστερα ήρθαν κι οι κομματαρχαίοι να σουλατσάρουν στο προαύλιο προς άγρα ψηφοφόρων. 

Πιο θλιβερή εικόνα από αυτή του Αρχηγού ΓΕΕΘΑ να παρακαλάει  με ντουντούκα  να βγουν από το στρατόπεδο του οι βαλτοί διαδηλωτές υπάρχει; Και γιατί κανείς από τους υπεύθυνους δεν προστάτεψε τον χώρο του, όπως και την προηγούμενη φορά με τους αποστράτους; Πως θα το άκουγες αναγνώστη αν διάβαζες ότι διαδηλωτές μπούκαραν (εισήλθον έστω) στο Αμερικανικό πεντάγωνο και ο αρχηγός βγήκε και τους παρακαλούσε; Ή στο αντίστοιχο Γερμανικό, Γαλλικό, Ρωσικό, Τουρκικό;

Κι η Στρατονομία και η ΑΜ έχουν γκλοπ. Φαντάζομαι κάποιοι στρατονόμοι κι η φρουρά θα φτάνανε να τους απωθήσουν χωρίς να χρειαστεί να λογχιστεί ή πυροβοληθεί κανένας κατά λάθος για μην μπει το πλήθος, ώσπου η Αστυνομία να μπορέσει να παρέμβει εκτός στρατοπέδου.

Στην κατρακύλα μας κάποιοι θα αποπειρώνται πάντα να κάνουν διάφορα. Άλλοι κρεμάνε τα κουρέλια τους στην Ακρόπολη, άλλοι καταλαμβάνουν και καταστρέφουν δημόσια κτίρια, άλλοι ορμάνε στους ευζώνους και καίνε τη σκοπιά.

Τώρα μπουκάρανε και στο Πεντάγωνο, την έδρα του ΥΠΕΘΑ. Το Υπουργείο Άμυνας σε όλες τις χώρες είναι εκ των πλέον καλά φυλασσόμενων χώρων, σε καμιά δεν δεν είναι κοντά στα σύνορα και σήμερα στην χώρα μας δέχθηκε ως σύμβολο ένα βαρύτατο πλήγμα εξαιτίας αβελτηρίας.

Αφού γνώριζαν οι αρμόδιοι, έπρεπε να υπήρχε σήμερα ικανή αστυνομική δύναμη απέξω και από μέσα η στρατονομία και σύμπασα η φρουρά του στρατοπέδου και δεν χρειαζόταν κανείς να ρίξει ούτε ντουφεκιά. Δεν έγινε και να τα χαΐρια μας και το διεθνές ρεζίλεμα πάλι σαν χώρα.

Είναι τόσο σάπιο το πολιτικό σύστημα πλέον, που δεν υπάρχει ίαση παρά μόνο ξερίζωμα και όλα απο την αρχή.

Το απίστευτο είναι οτι ακόμη και σήμερα οι κυβερνώντες δεν έχουν πάρει χαμπάρι τι γίνεται και εξακολουθούν να κάνουν τα ίδια και τα ίδια νομίζοντας οτι όλος ο κόσμος τρώει κουτόχορτο...

Δεν ξέρανε από χτες ότι θα γίνει συγκέντρωση;

Ε, λοιπόν ένας λόχος στρατονομίας αρκούσε και η φρουρά πως φαντάζομαι βγάζει κάθε μέρα το τάγμα ΓΕΕΘΑ ή ΓΕΣ. Αν ήταν η φρουρά και οι στρατονόμοι στην πύλη δεν θα πέρναγε ρουθούνι, χωρίς να χρειαστεί να χρησιμοποιηθούν όπλα.

 Θα συζητάμε στα σοβαρά για το αν ο Στρατός θα πρέπει να εμποδίζει την βίαιη εισβολή σε στρατόπεδα του; Καταλάβατε τι έγινε σήμερα και σε ποιόν αντανακλούν όλα αυτά; 

ΔΕΝ ΕΠΡΕΠΕ ΛΟΙΠΟΝ ΝΑ ΤΟΥΣ ΑΦΗΣΟΥΝ ΝΑ ΜΠΟΥΝ. 

Κι ας έλεγαν ότι ήθελαν τα αριστερά παπαγαλάκια, φυλλάδες και γνωστοί εργατοπατέρες και βουλευτές με ασυλία που θεάθηκαν πάλι να κόβουν βόλτες απέξω, ελπίζοντας σε επεισόδια εκμεταλλευόμενοι άλλη μια φορά εργαζόμενους σε δύσκολη οικονομική κατάσταση.  Το είχαν στήσει απο πρίν , για προβοκάτσια. Το ψωμί, η δουλειά, είναι ιερά πράγματα. Αλλά δεν μπουκάρεις σε στρατόπεδο, δεν χρησιμοποιείς την Ακρόπολη για να διαμαρτυρηθείς, δεν κάνεις τσαμπουκάδες πάνω στον Άγνωστο Στρατιώτη. 

Κανείς δεν μπορεί να εξευτελίζει έτσι θεσμούς και σύμβολα.

Υπάρχουν άλλα μέρη, άλλοι τρόποι...

ΡΑΚΟΣ ΝΟ 14 (Η ΤΑΙΝΙΑ)...

Ελληνική βιντεοταινία - κωμωδία από το 1986, από τις πολλές που γύρισε ο Στάθης Ψάλτης εκείνη την περίοδο.

Κοκαλιάρης και απένταρος φουκαράς ανακαλύπτει ότι έχει τρομερή δύναμη στα χέρια. Διάφοροι κομπιναδόροι προσπαθούν να τον εκμεταλλευτούν, πλασάροντας τον για πρωταθλητή της πυγμαχίας, με αποτέλεσμα ν' αλλάξει η ζωή του...




Και σε πλήρη οθόνη:
http://video.google.com/googleplayer.swf?docid=8262440953940422788&hl=el&fs=true

ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗ ΜΑΚΑΚΙΑ...

Σε κρίσιμες συγκυρίες σαν την τωρινή κατά την οποία διακυβεύεται το μέλλον μιας κοινωνίας ολόκληρης (όπως και της εθνικής μας υπόστασης) δεν μπορεί να κάνει κουμάντο μια ισχνή πλειοψηφία "επαγγελματιών επαναστατών" όπως αυτοί οι λιγοστοί του ΠΑΜΕ που διέλυσαν για ακόμη μια φορά του λιμάνι του Πειραιά.

Όποια κι αν είναι τα αιτήματά τους δεν μπορεί να αμαυρώνουν την εικόνα της χώρας εν μέσω της τουριστικής περιόδου η οποία θα δώσει ψωμί σε χιλιάδες Έλληνες. Το κυριότερο, δεν μπορούν να γίνονται αιτία και αφορμή συκοφάντησης και υπονόμευσης του κινήματος των εργαζομένων εναντίον των μέτρων. Γιατί αυτή η τακτική τους προδιαθέτει αρνητικά εναντίον τους τα μικροαστικά στρώματα και τις χιλιάδες των άλλων εργαζομένων που περιμένουν να ζήσουν από τον τουρισμό κάθε καλοκαίρι.

Το ΠΑΜΕ, το ΚΚΕ δηλαδή δεν ενδιαφέρεται για την προστασία κανενός δικαιώματος. Ο,τι κάνει το κάνει στα πλαίσια της διακηρυγμένης κοντόφθαλμης θεώρησης του: "Αναδεικνύουμε τις κρίσεις του θνησιγενούς ούτως ή άλλως καπιταλισμού, τις βαθαίνουμε, οι μάζες ριζοσπαστικοποιούνται κι έτσι θα έρθει κάποτε η επανάσταση".

Για το ΚΚΕ η προστασία δικαιωμάτων, η επίλυση προβλημάτων, η άνοδος του βιοτικού επιπέδου, η εξασφάλιση ελευθεριών δεν είναι στόχος είναι δομικό πρόβλημα.

Κι όλα αυτά από το ΚΚΕ, τον πιο στυγνά καπιταλιστικό εργοδότη τής Ελλάδας.
Με την Τυποεκδοτική, εταιρεία που ανήκει στο ΚΚΕ και που δεν έχει υπογράψει τη συλλογική σύμβση εργασίας, εταιρεία τής οποίας οι υπάλληλοι πληρώνονται ψίχουλα και συχνά υποχρεώνονται να παρέχουν δωρεάν εργασία υπέρ τού κόμματος.
Όλα αυτά, χωρίς ποτέ να έχει γίνει κανενός είδους δημόσιος έλεγχος στα οικονομικά τής Τυποεκδοτικής, αλλά ούτε και του ΚΚΕ.

"Νόμος είναι το δίκιο τού εργάτη", αλλά η Παπαρήγα ήξερε να στείλει την κόρη της στο Αμερικάνικο Κολλέγιο. Την υποκρισία και την απληστία των κομμουνιστών την έχουν ζήσει στο πετσί τους όλες οι πρώην κομμουνιστικές χώρες, ουδεμίας εξαιρουμένης.

Κανένα κομμουνιστικό καθεστώς δεν νοιάστηκε ποτέ για τον μέσο άνθρωπο, όπως διαπιστώσαμε ιδίοις όμμασι όλοι μας όταν κατέρρευσαν οι κομμουνιστικές δικτατορίες και άφησαν πίσω τους εξαθλιωμένους λαούς σε χώρες διαλυμένες.

Το δικαίωμα της απεργίας είναι ιερό. Όποιος εργαζόμενος θέλει να απεργήσει ας απεργήσει. Ενοχλεί αφάνταστα όμως να πηγαίνουν κάποιοι τύποι και να μην αφήνουν να δουλέψουν αυτοί που θέλουν να δουλέψουν.

Κοινώς όποιος θέλει να απεργεί ας απεργεί κι όποιος θέλει να δουλέψει ας δουλέψει. Καταναγκαστική εργασία δεν επιτρέπεται και καταναγκαστική απεργίας επίσης δεν επιτρέπεται. Και το ΚΚΕ επιβάλλει φασιστικά στους άλλους να μη δουλέψουν.

Να παρεμποδίζουν την καθημερινή ζωή με ψευδεπίγραφους "αγώνες", μόνο και μόνο για το δικό τους συμφέρον (αν τύχει και κάτσουν κάποια χαμένα ψηφαλάκια από καρακατσουλιά σε επόμενες εκλογές).

Λίγο "αστικό" ξύλο από τους λιμενικούς (αν τους άφηναν) στους "εργαζόμενους" του ΠΑΜΕ και το θέμα θα είχε διευθετηθεί. Αλλά δεν τους αφήνουν, μην χαλάσει η μόστρα της "δημοκρατίας" μας...

ΤΑ ΦΥΣΙΚΑ ΑΓΑΘΑ ΚΙ ΕΜΕΙΣ...

Ο αέρας, το οξυγόνο, ο ήλιος, η θάλασσα, η αμμουδιά, το χώμα, ένα δέντρο, η σκιά του είναι φυσικά αγαθά ελεύθερα για όλους, δημόσια.

Αυτόκλητοι πρωταγωνιστές της κοσμογονίας, αέναα δωρήματα της μάνας Φύσης στον άνθρωπο, για να αναπνέει, να τρέφεται, να ξεδιψάει, να ταξιδεύει, να δροσίζεται, να ξαποσταίνει, να δημιουργεί. Να φυγαδεύεται στην ομορφιά, στη φαντασία, στην έμπνευση, στη γαλήνη. Με μια ματιά, με μια ανάσα, μ' ένα αφούγκρασμα.

Μόνο που δεν προικίστηκαν με αυτοάμυνα. Έτσι τουλάχιστον πιστεύουμε οι άνθρωποι, που επινοήσαμε κάθε μέσο θεμιτής και αθέμιτης άμυνας, για να προστατεύσουμε τη ζωή μας από τη βία, την εκμετάλλευση, την ταπείνωση.

Μικρόψυχοι πάλι εμείς, ζηλέψαμε την αθανασία και την αφθαρσία των αγαθών αυτών και βαλθήκαμε να τα ξεκάνουμε.

Ρυπάναμε τον αέρα, δηλητηριάσαμε το νερό και το έδαφος, κάψαμε τα δάση μας, αποδεκατίσαμε τον άμαχο πληθυσμό πτηνών και τετράποδων, ξεριζώσαμε κάθε πράσινο φυλλαράκι για να στρώσουμε στη θέση του ακριβούς και στιλπνούς χλοοτάπητες!


Εντελώς αναίμακτοι. Έτσι λανθασμένα όπως τώρα αποδεικνύεται, νομίσαμε.

Πλαντάζουμε από το διοξείδιο του άνθρακα, τα φυτοφάρμακα ανιχνεύονται στα μαλλιά των παιδιών μας, τα ακραία καιρικά φαινόμενα απειλούν τη ζωή μας, κουλουριαζόμαστε από τους πόνους που μας προκαλούν οι γαστρεντερίτιδες, το δέρμα μας γεμίζει από τα εξανθήματα που αφήνει πάνω μας η μολυσμένη θάλασσα.

Δεν έφτανε αυτό.

Θάλλασα, ήλιος, ακρογιαλιά. Αγαθά δημόσια, αδιατίμητα. Κι όμως κάποιοι σκεφτήκαμε να τα τυλίξουμε με ένα χαρτί πολυτελείας, να τα σετάρουμε με ένα ζευγάρι ξαπλώστρες και μια ομπρέλα και να τα κοστολογήσουμε ακριβά.

Συρρικνώσαμε κάθε σπιθαμή ακρογιαλιάς με πολυτελή κτίσματα πολλών αστέρων, αναψυκτήρια και καντίνες με την οχληρή παρουσία μας εκδιώξαμε τα γηγενή φερέοικα πλάσματά της, εμείς οι πολιτισμένοι αποικιοκράτες της προόδου και της ανάπτυξης.

Ζητάμε άσυλο διωγμένοι από τον αφόρητο συνωστισμό της πόλης, σε κάποια απλόχωρη ακροθαλασσιά, αλλά κάποιοι από εμάς την έχουν καταλάβει ήδη έχοντας στήσει αμέτρητα πλαστικά ή ξύλινα ανάκλιντρα για να τοποθετήσουμε τα ταριχευμένα από τη μαλθακότητα κορμιά μας.

Δεν έχουμε την πολυτέλεια να στεγνώσουν τα σώματά μας πάνω στα θαλασσόλουστα βότσαλα ή την υγρή ζεστή άμμο, με την αλισάχνη να ζωγραφίζει το δέρμα μας.

Η θαλάσσια αύρα και το αυγουστιάτικο μελτέμι πήραν τη μυρωδιά των μεθυσμένων χνότων των οπαδών των beach parties. Ο φλοίσβος των κυμάτων αιχμαλωτίστηκε από τις ξενόφερτες μουσικές ιαχές. Τα αλμυρίκια φύραναν από τα αποτσίγαρα και τα κονσερβοκούτια.

Κλέψαμε τον ζωτικό χώρο όσων θέλουν να ατενίζουν το απέραντο γαλάζιο, να ερωτοτροπούν με τη χρυσαφένια άμμο, να γαληνεύουν με τον παφλασμό των κυμάτων, να συνομιλούν με τις αρχέγονες δυνάμεις της φύσης, να υπακούουν στα κελεύσματά της για σεβασμό στην ακοίμητη φλόγα της παντοδυναμίας της.

Ελεύθερα αγαθά. Πότε πια θα σταματήσουμε να τα αλυσοδένουμε με τα δεσμά της αλαζονείας και της απληστίας μας;

ΣΤΟΧΕΥΜΕΝΗ ΕΠΑΙΤΕΙΑ...

Η φωτογραφία αν και τραβήχτηκε πρόχειρα και αιφνιδιστικά (την επόμενη στιγμή το εικονιζόμενο πρόσωπο έσπευσε να κρυφτεί), είναι χαρακτηριστική:

Είναι στιγμιότυπο που συναντούν καθημερινά όσοι/ες κινούνται προς κι από το κέντρο της πόλης.

Από την έναρξη του καλοκαιριού εδώ και καιρό, παρατηρείται ένα αυξημένο κύμα επαιτών αγνώστου εθνικότητας και λοιπών στοιχείων, που ασκούν στοχευμένη επαιτεία, όπως εδώ στα παρκόμετρα του δήμου, σημείο που δεν γλιτώνει κανείς.

Ο αριθμός τους ικανός να καλύψουν κάμποσα παρκόμετρα στη σειρά. Άλλοι (ανάπηροι εδώ με φρικτές παραμορφώσεις), έχουν αναλάβει τους τουρίστες στην παλιά πόλη και το ενετικό λιμάνι, όπου ξαπλώνουν σε καίρια πόστα παίζοντας τον ρόλο τους όσο καλύτερα μπορούνε. Ακόμη απέξω από σούπερ μάρκετ, τράπεζες και σημεία έκδοσης εισιτηρίων πλοίων και λεωφορείων παραφυλάνε άλλοι...

Αναγκαστικά οι υπόλοιποι ημεδαποί κι αλλοδαποί, ψωνίζοντας, κάνοντας τις δουλειές τους ή αφήνοντας το αυτοκίνητο και πληρώνοντας το υποχρεωτικό αντίτιμο στο δημοτικό πάρκινγ, ακούνε τις εκκλήσεις τους για "μια βοήθεια" και "σας παρακαλώ πολύ" μέχρι "ευχ(κ)αριστώ" αν ανταποκριθεί το υποψήφιο θύμα...

Μέσα σε αρκετές εκατοντάδες κάθε μέρα που σταματούν (μόνο) στα παρκόμετρα, βρίσκονται κάποιες δεκάδες που αφήνουν τα ρέστα τους έστω.

Τα γεμάτα τους κυπελλάκια ωστόσω, αθροιζόμενα παράγουν ένα σεβαστό ποσόν, που καταλήγει σε κείνους που τους μαζεύουν αργά το μεσημέρι, αφού τους αμολήσουν στα στοχευμένα πόστα τους νωρίς το πρωί...

Αποδίδει η ιδέα τους να μαζέψουν εδώ τους παράουρους του ντουνιά και να τους εκμεταλλεύονται ανενόχλητοι μέσα σ' όλα τ' άλλα...