Το Πολυτεχνείο γιορταζόταν πάντα κάθε χρόνο μετά το 1974, με πορείες και διαδηλώσεις.
Υπερτονισμένη ήταν πάντα η επέτειος του πολυτεχνείου ακόμη και από την πολιτική εξουσία που το αντιλαμβανόταν ως προοίμιο για την απαρχή της λεγόμενης "μεταπολίτευσης".
Υπήρχαν δύο "ράτσες" αγωνιστών στην εξέγερση του πολυτεχνείου:
Οι ιδεολόγοι, οι αγνοί αγωνιστές, οι ενθουσιώδεις φοιτητές, που φλέγονταν από τα ιδανικά της ελευθερίας και που η ιστορία θα τους καταγράψει ως αφελείς ενδεχομένως, από τη μια...
Και από την άλλη οι υποκριτές, οι ξενοκίνητοι, οι πονηροί, οι ιδιοτελείς, οι δόλιοι, που ίσως έτριβαν τα χέρια τους από ικανοποίηση βλέποντας ότι η πρώτη ομάδα δούλευε άοκνα για αυτούς, παίρνοντας λίγες δάφνες ηθικής ικανοποίησης, για να χτίσουν αυτοί πολιτικές καριέρες περνώντας τα επόμενα χρόνια από το πολιτικό ταμείο της μεταπολίτευσης...
Άγνωστος ο αριθμός και των δυό, μα αν ήταν τόσοι όσοι δήλωναν κατόπιν οι "αντιστασιακοί" δεν θα υπήρχε καν δικτατορία, αλλά ποιος να κάτσει να ασχοληθεί τότε που μια αδιάφορη Ελλάδα ήταν στις ταβέρνες και τα μπουζούκια παντού όπως πάντα, εκτός από κάποια άτομα κάπου στο κέντρο της Αθήνας
Ήταν μία φοιτητική εξέγερση απέναντι σε ένα αυταρχικό καθεστώς που ήταν ήδη ξεπερασμένο από πολλές πλευρές και είχε ήδη κουράσει όχι μόνο τους αριστερούς. Επιπλέον το 1973 είχε εμφανιστεί η πετρελαϊκή κρίση και οι "καλές ημέρες" της ανάπτυξης της οικονομίας και του χαρίσματος των χρεών στους αγρότες είχαν περάσει.
Το Νοέμβρη του 73 είχαμε τη λεγόμενη φιλελευθεροποίηση του Μαρκεζίνη. Ο γνωστός αστός παλαιός πολιτικός, ο μόνος που δέχθηκε να γίνει συνομιλητής του Παπαδόπουλου, ηγείτο μιας μεταβατικής κυβέρηνησης από προσωπικότητες των γραμμάτων και της οικονομικής ζωής τότε του τόπου, με σκοπό την ομαλή διεξαγωγή εκλογών τον Φλεβάρη του 74.Στρατιωτικοί δεν υπήρχαν στην κυβέρνηση, αφού είχαν παραιτηθεί στις αρχές Οκτώβρη 73.
Δεν είχε ούτε 45 μέρες στην εξουσία όταν ξέσπασαν τα γεγονότα του πολυτεχνείου τα οποία σύμφωνα με κάποιες απόψεις αφέθηκαν να εξελιχθούν με σκοπό να δείξει το καθεστώς ότι ήταν ανεκτικό και φιλελελεύθερο. Απορίας άξιο γιατί η εξέγερση επιλέχθηκε να γίνει τότε, με τελικό αποτέλασμα ν' ανατραπεί ο Παπαδόπουλος από τον Ιωανννίδη με το πραξικοπημα της 25 Νοεμβρη 1973, για άλλους μερικούς μήνες σκληρότερης διακυβέρνησης από στρατιωτικούς μέχρι να καταρεύσουν απροετοίμαστοι τον Ιούλη του 74 και να γίνει η επαναφορά των ίδιων εκείνων παλαιών πολιτικών που υπήρχαν ως το 67, υπο το βάρος της προδοσίας της Κύπρου, γιαυτό και η γιορτή της μεταπολιτευτικής δημοκρατίας γιορτάζεται 24 Ιουλίου 1974 και όχι βέβαια 17 Νοέμβρη 1973...
H περίοδος της μεταπολίτευσης δεν ήταν μόνον η περίοδος της διαφθοράς, της διαπλοκής, του λαϊκισμού, της καταλήστευσης του κράτους των τελευταίων χρόνων. Η μεταπολίτευση ήταν επίσης η εποχή των κοινοβουλευτικών θεσμών, του ευρωπαϊσμού, της ελευθεροτυπίας, της ισότητας των φύλων, του κοινωνικού κράτους, της ιδεολογικής αναζήτησης και λοιπά.
Λαμόγια έγιναν αυτοί που επι χούντας ήταν κρυμένοι κάτω απο τα κρεβάτια τους, ή έκαναν αντίσταση απο τα μπαράκια του Παρισιού, του Μονάχου και του Μπρόντγουεϊ και μετά την πτώση της χούντας
(αφού για καλό και για κακό περίμεναν και λίγο ακόμα μέχρι ο Καραμανλής να βγάλει το φίδι από την τρύπα), μας την έπεσαν ιδεολογικά με τα στρατιωτικά αμπέχωνα, τα ζιβάγκο και τις πρασινοκόκκινες σημαιες να ανεμίζουν ηρωικά στον αγέρα και εντέλει κατέλαβαν την εξουσία ως σήμερα...
Η επέτειος του Πολυτεχνείου εκφυλίστηκε και μετατράπηκε σε ετήσιο φολκλόρ με τα καθιερωμένα σπασίματα και καψίματα.. Ειδικά από όταν οι πρωτεργάτες της (κατά τα λεγόμενα τους) ανέλαβαν πολιτικές καρέκλες και δίδαξαν τον δρόμο της αρπαχτής και της επανάστασης του συμφέροντος.
Η γενιά του πολυτεχνείου ρήμαξε σαν σμήνος ακρίδες τη χώρα και άφησε στους απογόνους της ρημαδιό κυριολεκτικά. Το πολιτικό σύστημα που τώρα καλείται να επιβάλει σκληρά μέτρα είναι αυτό που δημιούργησε την Ελλάδα της φούσκας.
Το Πολυτεχνείο δεν ζεί πιά εδώ. Ζεί μόνο μέσα στις ιδεοληψίες του καθενός από εμάς.
Τώρα που ακόμα εκείνη η παρέα της «γενιάς του πολυτεχνείου» προσπαθεί με νύχια και με δόντια να συνεχίσει να κρατά τα ηνία, αυτεξευτελιζόμενη σε όλο και μεγαλύτερη καταβαράθρωση της αξιοπρέπειας της. Ίσως μόνο η φυσική, βιολογική φθορά είναι ικανή να την πείσει ότι δεν της ανήκουν τα σκήπτρα της αιώνιας εξουσίας...
Υπερτονισμένη ήταν πάντα η επέτειος του πολυτεχνείου ακόμη και από την πολιτική εξουσία που το αντιλαμβανόταν ως προοίμιο για την απαρχή της λεγόμενης "μεταπολίτευσης".
Υπήρχαν δύο "ράτσες" αγωνιστών στην εξέγερση του πολυτεχνείου:
Οι ιδεολόγοι, οι αγνοί αγωνιστές, οι ενθουσιώδεις φοιτητές, που φλέγονταν από τα ιδανικά της ελευθερίας και που η ιστορία θα τους καταγράψει ως αφελείς ενδεχομένως, από τη μια...
Και από την άλλη οι υποκριτές, οι ξενοκίνητοι, οι πονηροί, οι ιδιοτελείς, οι δόλιοι, που ίσως έτριβαν τα χέρια τους από ικανοποίηση βλέποντας ότι η πρώτη ομάδα δούλευε άοκνα για αυτούς, παίρνοντας λίγες δάφνες ηθικής ικανοποίησης, για να χτίσουν αυτοί πολιτικές καριέρες περνώντας τα επόμενα χρόνια από το πολιτικό ταμείο της μεταπολίτευσης...
Άγνωστος ο αριθμός και των δυό, μα αν ήταν τόσοι όσοι δήλωναν κατόπιν οι "αντιστασιακοί" δεν θα υπήρχε καν δικτατορία, αλλά ποιος να κάτσει να ασχοληθεί τότε που μια αδιάφορη Ελλάδα ήταν στις ταβέρνες και τα μπουζούκια παντού όπως πάντα, εκτός από κάποια άτομα κάπου στο κέντρο της Αθήνας
Ήταν μία φοιτητική εξέγερση απέναντι σε ένα αυταρχικό καθεστώς που ήταν ήδη ξεπερασμένο από πολλές πλευρές και είχε ήδη κουράσει όχι μόνο τους αριστερούς. Επιπλέον το 1973 είχε εμφανιστεί η πετρελαϊκή κρίση και οι "καλές ημέρες" της ανάπτυξης της οικονομίας και του χαρίσματος των χρεών στους αγρότες είχαν περάσει.
Το Νοέμβρη του 73 είχαμε τη λεγόμενη φιλελευθεροποίηση του Μαρκεζίνη. Ο γνωστός αστός παλαιός πολιτικός, ο μόνος που δέχθηκε να γίνει συνομιλητής του Παπαδόπουλου, ηγείτο μιας μεταβατικής κυβέρηνησης από προσωπικότητες των γραμμάτων και της οικονομικής ζωής τότε του τόπου, με σκοπό την ομαλή διεξαγωγή εκλογών τον Φλεβάρη του 74.Στρατιωτικοί δεν υπήρχαν στην κυβέρνηση, αφού είχαν παραιτηθεί στις αρχές Οκτώβρη 73.
Δεν είχε ούτε 45 μέρες στην εξουσία όταν ξέσπασαν τα γεγονότα του πολυτεχνείου τα οποία σύμφωνα με κάποιες απόψεις αφέθηκαν να εξελιχθούν με σκοπό να δείξει το καθεστώς ότι ήταν ανεκτικό και φιλελελεύθερο. Απορίας άξιο γιατί η εξέγερση επιλέχθηκε να γίνει τότε, με τελικό αποτέλασμα ν' ανατραπεί ο Παπαδόπουλος από τον Ιωανννίδη με το πραξικοπημα της 25 Νοεμβρη 1973, για άλλους μερικούς μήνες σκληρότερης διακυβέρνησης από στρατιωτικούς μέχρι να καταρεύσουν απροετοίμαστοι τον Ιούλη του 74 και να γίνει η επαναφορά των ίδιων εκείνων παλαιών πολιτικών που υπήρχαν ως το 67, υπο το βάρος της προδοσίας της Κύπρου, γιαυτό και η γιορτή της μεταπολιτευτικής δημοκρατίας γιορτάζεται 24 Ιουλίου 1974 και όχι βέβαια 17 Νοέμβρη 1973...
H περίοδος της μεταπολίτευσης δεν ήταν μόνον η περίοδος της διαφθοράς, της διαπλοκής, του λαϊκισμού, της καταλήστευσης του κράτους των τελευταίων χρόνων. Η μεταπολίτευση ήταν επίσης η εποχή των κοινοβουλευτικών θεσμών, του ευρωπαϊσμού, της ελευθεροτυπίας, της ισότητας των φύλων, του κοινωνικού κράτους, της ιδεολογικής αναζήτησης και λοιπά.
Λαμόγια έγιναν αυτοί που επι χούντας ήταν κρυμένοι κάτω απο τα κρεβάτια τους, ή έκαναν αντίσταση απο τα μπαράκια του Παρισιού, του Μονάχου και του Μπρόντγουεϊ και μετά την πτώση της χούντας
(αφού για καλό και για κακό περίμεναν και λίγο ακόμα μέχρι ο Καραμανλής να βγάλει το φίδι από την τρύπα), μας την έπεσαν ιδεολογικά με τα στρατιωτικά αμπέχωνα, τα ζιβάγκο και τις πρασινοκόκκινες σημαιες να ανεμίζουν ηρωικά στον αγέρα και εντέλει κατέλαβαν την εξουσία ως σήμερα...
Η επέτειος του Πολυτεχνείου εκφυλίστηκε και μετατράπηκε σε ετήσιο φολκλόρ με τα καθιερωμένα σπασίματα και καψίματα.. Ειδικά από όταν οι πρωτεργάτες της (κατά τα λεγόμενα τους) ανέλαβαν πολιτικές καρέκλες και δίδαξαν τον δρόμο της αρπαχτής και της επανάστασης του συμφέροντος.
Η γενιά του πολυτεχνείου ρήμαξε σαν σμήνος ακρίδες τη χώρα και άφησε στους απογόνους της ρημαδιό κυριολεκτικά. Το πολιτικό σύστημα που τώρα καλείται να επιβάλει σκληρά μέτρα είναι αυτό που δημιούργησε την Ελλάδα της φούσκας.
Το Πολυτεχνείο δεν ζεί πιά εδώ. Ζεί μόνο μέσα στις ιδεοληψίες του καθενός από εμάς.
Τώρα που ακόμα εκείνη η παρέα της «γενιάς του πολυτεχνείου» προσπαθεί με νύχια και με δόντια να συνεχίσει να κρατά τα ηνία, αυτεξευτελιζόμενη σε όλο και μεγαλύτερη καταβαράθρωση της αξιοπρέπειας της. Ίσως μόνο η φυσική, βιολογική φθορά είναι ικανή να την πείσει ότι δεν της ανήκουν τα σκήπτρα της αιώνιας εξουσίας...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου