ΑΓΑΝΑΚΤΙΣΜΕΝΟΙ...

Αγανακτισμένοι πολίτες. Ειρηνική συγκέντρωση. Χωρίς κομματικές σημαίες.

Μόνο που ο καθένας μας έχει διαφορετικό λόγο για να είναι αγανακτισμένος.

Και βλέπει σε διάφορετική κατεύθυνση την απάντηση στο πρόβλημα.

Εκτός από ένα "όχι" μια συμπαράταξη, μια ακόμη συγκέντρωση χωρίς στόχο και ουσία, χωρίς βασικό σύνθημα μια διαδήλωση χρειάζεται και ένα "ναι", μια πρόταση και ένα τρόπο για την υλοποίηση της.

Και μια πατριωτική ηγεσία που θα σταθεί στους ξένους και θα τους πει: Έως εδώ, αναλαμβάνουμε εμείς τα του τόπου μας...

Αλλιώς μένει στο επίπεδο ενός έστω ενδιαφέροντος happening...

Τα ως τώρα κόμματα και οι πολιτικοί που αυτά ανάδειξαν απέτυχαν να προστατέψουν την χώρα και τους πολίτες της. Καιρός είναι να αναλάβουμε τις ατομικές ευθύνες μας και να πάρουμε την ζωή μας στα χέρια μας.

Δημοκρατία δεν είναι να εκχωρούμε εν λευκώ την λαϊκή εξουσία με την ψήφο μας κάθε 4 χρόνια σε επιλεγμένους από άλλους υποψήφιους μέσω ενος καλπονοθευτικού συστήματος αλλά να συμμετέχουμε όλοι όσοι μπορούμε κι έχουμε κάτι να προτείνουμε ενεργά στην διαμόρφωση της κοινωνίας και της χώρας μας.

Αρκετά ακούσαμε τόσα χρόνια από τους "σωτήρες" της ΓΣΕΕ, ΑΔΕΔΥ, του ΠΑΜΕ, κλπ πουλημένων συνδικαλιστοπατεράδων.

Η πλειοψηφία του λαού έδειξε βρίσκεται απέναντι στην αντιδημοκρατική αντιμετώπιση των προβλημάτων της χώρας με την εκτέλεση αποφάσεων ξένων κέντρων και στη αδιέξοδη εμμονή του ακραίου νεοφιλελευθερισμού, που εκφράζεται από στυγνή εισπραξιομανία, στραγγαλισμό της οικονομίας, ενδεχομένως και από εξυπηρέτηση συγκεκριμένων συμφερόντων που βαφτίστηκαν ως "πατριωτικής σημασίας".

Μένει να δούμε αν προκύψει κάτι άμεσα εφαρμόσιμο στα πλαίσια εκείνου του παλιού "θέλω να ζυμώσω και όχι δέκα μέρες να κοσκινίζω". Τότε έχει νόημα μια πλατεία γεμάτη με ενημερωμένους συνειδητούς πολίτες που βλέπουν την κρίση να γκρεμίζει την Ελλάδα της αρπαχτής που ξέραμε...