ΑΓΑΝΑΚΤΙΣΜΕΝΩΝ ΥΠΕΡΒΑΣΗ...

Το οτι το κίνημα των "Αγανακτισμένων" αρχίζει και προκαλεί τριγμούς στο καθιερωμένο πολιτικό σύστημα, δηλώνει ότι οι απλοί άνθρωποι που κατεβαίνουν κάθε απόγευμα στις πλατείες, κάθε άλλο παρά περαστικοί είναι..

Αγωνίζονται για τα αυτονόητα, έστω κι αν ορισμένες ομάδες υπερβαίνουν τα δημοκρατικά εσκαμμένα. Καλύτερα να εκφράζεται η αγανάκτηση έξω, παρά να παραμένει σκόνη στον καναπέ...

Οι περισσότεροι είναι άνεργοι, άλλοι ανήσυχοι πολίτες, φτωχοί ηλικιωμένοι, σκεπτόμενοι πολίτες, απελπισμένοι από τα χρέη, πολλοί νέοι χωρίς μέλλον, χωρίς όνειρα, χωρίς καμιά προοπτική. Βλέπετε χειρότερη κι από την κλοπή του πλούτου μιας χώρας είναι η κλοπή των ονείρων των νέων ανθρώπων της, η κλοπή του μέλλοντός τους.

Όσο κι τα κόμματα αμφισβητούν τις προθέσεις των "αγανακτισμένων", όσο κι αν θέλουν να τους καπελώσουν και να κατευθύνουν όπως συνήθισαν ως τώρα, ήδη στη συνείδηση του κόσμου δημιουργείται ένας κοινός παρονομαστής: να φύγουν αυτοί οι πολιτικοί. H απορία για το "πού θα πάει το πράγμα", μεγαλώνει στους κομματικούς σχηματισμούς σε όλο το εύρος του πολιτικού φάσματος.

Οι ίδιοι οι πολιτικοί διαπιστώνουν σήμερα, με το κίνημα κυρίως των "Αγανακτισμένων" στο κατώφλι της Βουλής, ότι το μόνο που κατάφεραν τόσα χρόνια με τη στάση τους, ήτανι να μη σταθούν στο ύψος των ευθυνών που τους έδωσε η ψήφος του λαού και να διαψεύσουν τις προσδοκίες του...

Συνεχίζουν ν' ακολουθούν την επικοινωνιακή πεπατημένη της τρομοκράτησης της κοινής γνώμης, ώστε να περάσουν όσο το δυνατόν πιο ανώδυνα τα πιο οδυνηρά μέτρα.

Η κυβέρνηση κινδυνολογεί κατ' εξακολούθηση, η αξιωματική αντιπολίτευση και οι συγκάτοικοί της καιροσκοπούν εκλογοθηρικά (υπεράνω όλων το κόμμα), τα αριστερά κόμματα επιμένουν σε συνωμοσίες, ενώ όλοι οι σκεπτόμενοι πολίτες βουλοπλέουμε μεταξύ απόλυτης χρεοκοπίας και χάους.

Είναι η πρώτη φορά από τη Μεταπολίτευση που τόσο μεγάλες κινητοποιήσεις δεν ελέγχονται από το κο΅΅ατικό σύστη΅α, το οποίο αντίθετα αμφισβητείται ευθέως...
Και ναι μεν, μπορεί το πλήθος που συγκεντρώνεται, κυρίως στο Σύνταγμα να είναι ανομοιογενές η ετερόκλητο, σε καμιά όμως περίπτωση δεν είναι απολιτικό. Γιατί τι άλλο χρειάζεται κανείς για να πολιτικοποιηθεί, όταν χάνει το ψωμί του ή δεν έχει ψωμί;

Έχουμε εδώ μια υπέρβαση στην κοινωνία, σπάνια για τα Ελληνικά μεταπολεμικά δεδομένα. Μακάρι μια τέτοια συσπείρωση να την είχαμε και τον καιρό που έπρεπε. Όταν δηλαδή οργίαζαν τα σκάνδαλα στα ΜΜΕ και στις συζητήσεις, μα δεν επενέβαινε καμιά δικαιοσύνη τότε και δεν είχαμε καμιά πράξη ευθιξίας κανενός θιγόμενου πολιτικού.

Αν προς στιγμή όλα φαίνονται ασύνταχτα και χωρίς συγκεκριμένους στόχους στο Σύνταγμα, είναι βέβαιο πως αργά ή γρήγορα θα μορφοποιηθεί μια ιδεολογία συγκροτημένη. Η μαζικότητα, η ειρηνική αντίδραση, η απέχθεια για τους παλαιοπολιτικούς, τι άλλο είναι, αν δεν είναι μια υγιέστατη αμφισβήτηση;

Από την αρχική αμφισβήτηση δεν αρχίζουν όλα; Και στο κάτω - κάτω οι συγκεντρωμένοι στις πλατείες κάθε πόλης, κάθε βράδυ, δεν έχουν να χάσουν τίποτε στην απελπισία τους. Εξάλλου, όπως οι ίδιοι υποστηρίζουν ο μόνος αγώνας που χάνεται είναι αυτός που δεν δόθηκε ποτέ...

Κι αυτοί πιστεύουν πως δίνουν τον δικό τους τώρα...