Ζούσαμε για χρόνια μια δανεική ζωή χαρισάμενη σε μια πλασματική χώρα. Που την πραγματική εικόνα της πέρα από την τεχνητή ευμάρεια, ποτέ κανείς πολιτικός δε μας αποκάλυψε...
Κανένας από τους μεταπολεμικούς πολιτικούς μας δεν επιχείρησε να ξεριζώσει μερικές τουλάχιστον αιτίες της κακοδαιμονίας μας.
Η πλειονότητα των Ελλήνων πολιτικών απαξίωσε, ως ανόητη και αυτοκαταστροφική σε προσωπικό επίπεδο, την ηθική του καθαρού ιδεολογικού πολιτικού λόγου και των πιστεύω τους.
Η ίδια απαξίωση διαπότισε τους ψηφοφόρους τους απέναντι σε κάθε έντιμη προσπάθεια για αξιοκρατία, διαφάνεια, νομιμότητα ή καταγγελία παρανομιών...
Αλλά, το προσωπικό βόλεμα δεν υπήρξε ανέκαθεν η κυρίαρχη ιδεολογία όλων ανεξαιρέτως των κομμάτων και κατ' επέκταση και των ψηφοφόρων τους;
Η παρακμή που βιώνουμε έχει τις πολλαπλές πηγές της.
Από τη διάχυση της διαφθοράς σε όλες τις κοινωνικές τάξεις, που δήγησε στην απαξίωση των βασικών αρετών της φυλής: το φιλότιμο και την εθνική συσπείρωση σε καιρούς κινδύνου.
Από τον προοσωπικό εγωισμό και την περιχαράκωση σε προσωπικούς νόμους, που αντικατέστησαν τους νόμους του κράτους
Ο δε κοινός νους, ειδικά σήμερα, εξέλιπε. Έναν τέτοιο εκμαυλισμό πληρώνουμε, με τις κάθε είδους αμφισβητήσεις και ασύνταχτα κινήματα, που μηχανεύεται ο καθένας πικραμένος.
Από τη φοροκλοπή μεγάλης μερίδας "ξύπνιων" που αποτελεί κραυγαλέα αδικία κια ποτέ δεν αντιμετωπίστηκε δραστικά, αν δεν υποβοηθήθηκε κιόλας.
Το πολιτικό κόστος και η διαπλοκή με τα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα του τόπου που υπαγόρευαν την κάθε κυβερνητική πολιτική. Από λογής λογής φωτογραφικές διατάξεις, παραθυράκια, παρεμβάσεις στην εφαρμογή των νόμων, η αναξιοκρατία αποτέλεσε το μέσο ανέλιξης και αλληλοεξυπηρέτησης των εθνοπατέρων μας. Διαπλοκή και διαφθορά μπερδεύονται στην πολυνομία και χάνονται στα γρανάζια της κομματικής σκοπιμότητας.
Τα δε κλαδικά ρουσφέτια του λαού εμπέδωσαν το πελατειακό σύστημα. Ακόμη κι αν υπήρχε κάποια πρόθεση διόρθωσης των ημαρτημένων, τα συντεχνιακά συμφέροντα των βουλευτών και των συνδικαλιστών δεν το επέτρεπαν...
Από τη συνεχιζόμενη κακοδιαχείρηση των οικονομικών του κράτους, την παρασιτική οικονομία του μαύρου χρήματος, την εγκληματική απογεωργοποίηση και αποβιομηχάνιση της χώρας, τη βεβιασμένη είσοδό μας στο ευρώ, τα αλλοπρόσαλα της παιδείας, το life style και η ανεμελιά της άκρατης κατανάλωσης, την εξαχρείωση του αξιακού κώδικα, κλπ
Μέχρι το Σύνταγμα που παραμένει κομμένο και ραμμένο στα μέτρα των εθνοπατέρων μας, με τη διαιώνιση της άμεσης και στενής εξάρτησης από την εκάστοτε κυβέρνηση των δυο άλλων εξουσιών: δικαστικής και εκτελεστικής, χωρίς έλεγχο.
Η αλόγιστη επιπολαιότητα των πολιτικών, το "άστο για αργότερα", το "δε βαριέσαι, εμείς να είμαστε καλά" που αποδεχόμασταν όλοι, κυρίως η αναξιοπιστία μας απέναντι στους εταίρους, υπήρξαν δικές μας αρετές όλα αυτά τα χρόνια.
Μόνοι μας λοιπόν δημιουργήσαμε όλες τις προϋποθέσεις για μια υπό αυστηρή πια ξένη επιτήρηση πτώχευση...
Για το χάλι της χώρας, όχι, δεν μας φταίνε οι άλλοι Ευρωπαίοι.
Τώρα το μόνο που μπορούμε είναι να πούμε τέλος εποχής κλείνοντας τους λογαριασμούς μας με το παρελθόν.
Να ξαναχτίσουμε μια νέα πολιτεία στεριωμένη στα δικά της πόδια: ευνομούμενη, με συνεπείς και δίκαιους κυβερνώντες και πολίτες. Αυτό θα πρέπει να είναι το νέο όραμά μας: εθνική ανεξαρτησία και αξιοπρέπεια...
Κι αν εμείς δεν τολμήσουμε τώρα να επουλώσουμε οριστικά τις παλιές πληγές που μας σιγοτρώνε, για ποιο λόγο να θέλουν να μας σώσουν οι άλλοι;
