Χρόνια τώρα για να μη πούμε δεκαετίες, οι απεργίες σε πολλούς κλάδους
εργαζομένων αποφασίζονταν από τους παρόντες στις γενικές συνελεύσεις.
Που κατά κανόνα, δεν αποτελούσαν ποτέ μια έστω σχετική πλειοψηφία...
Συνήθως οι παρόντες αποτελούσαν και τις σκληρές εμπροσθοφυλακές των κομμάτων της αντιπολίτευσης κάθε φορά, ΝΔ ή ΠΑΣΟΚ με τους μαϊντανούς του ΚΚΕ και του ΣΥΡΙΖΑ..
Ανάλογα με το ποιο κόμμα κυβερνούσε αλλά και ποιοι κομματικοί συσχετισμοί υπήρχαν στη Βουλή, αυτές οι λεγόμενες και «δυναμικές» μειοψηφίες ήταν σε θέση με το τέχνασμα της ψηφοφορίας, να κηρύξουν νόμιμα απεργίες, ή να προβούν σε καταλήψεις δημόσιων χώρων.
Με οποιοδήποτε αίτημα, όχι κατ' ανάγκη συνδικαλιστικό, και χωρίς κανένα τίμημα για τις πράξεις τους που είχαν σαν αποτέλεσμα την ταλαιπωρία του κόσμου και ποτέ των κυβερνώντων, που τους άφηναν να κάνουν τα νούμερα τους για όσο χρονικό διάστημα ήθελαν οι συνδικάλες που τάχα συνεδρίαζαν κι "έπαιρναν αποφάσεις" ...
Ο περί συνδικαλιστικών ελευθεριών νόμος της πρώτης κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ (1264/1982) παρείχε το δικαίωμα στους συνδικαλιστές για τα πάντα. Ταλαιπωρώντας και τους πάντες, αφού με τον φυσικά δημιουργούμενο κοινωνικό αυτοματισμό λόγω απεργίας, δηλαδή τη σύγκρουση συμφερόντων διαφόρων κοινωνικών ομάδων, επικρατούσε σύγχυση στην κοινωνία. Και ο ισχυρότερος κέρδιζε!
Σήμερα η χώρα χρειάζεται έναν άλου τύπου, υγιέστερο και απόλυτα αντιπροσωπευτικό συνδικαλισμό.
Κυρίως δε οι αποφάσεις, για φλέγοντα και καίρια εργασιακά θέματα, να μη παίρνονται από ορισμένες οργανωμένες μειοψηφίες. Κάτι που αντίκειται τόσο στην έννοια της δημοκρατικότητας, αλλά και της αντιπροσωπευτικότητας των αποφάσεων.
Η τωρινή κυβέρνηση δείχνει αποφασισμένη να προχωρήσει, έστω κα με τις αντιρρήσεις των εταίρων της, μέχρι τα τέλη του 2013 στην αλλαγή του σχετικού νόμου. Κάνοντας πιθανόν ολιγόμηνο διάλογο με τις συνδικαλιστικές οργανώσεις.
Οι βασικοί άξονες των αλλαγών αφορούν στον τρόπο κήρυξης μιας απεργιακής κινητοποίησης, στη σύσταση - συγκρότηση των συνδικαλιστικών οργανώσεων, στην οργάνωση και προσαρμογή του Συνδικαλιστικού κινήματος στα νέα δεδομένα, και στην επαναφορά του θεσμού της ανταπεργίας ('lock out'). Φυσικά θα επανεξετασθεί το status των αδειών και των δικαιωμάτων των συνδικαλιστών.
Το θέμα πάλι είναι αν το πολιτικό μας σύστημα είναι έτοιμο, πλην της κοινωνίας που μάλλον είναι ώριμη, να δεχθεί μια τέτοια αλλαγή.
Ο συνδικαλισμός μέχρι σήμερα ήταν το δεξί χέρι των κομμάτων: για παροχές, για δημιουργία ρετιρέ παροχών και προνομίων σε εκλεκτούς, για δυναμικές κρούσεις με τον αντίπαλο, για μπάχαλο κ.λπ.
Για να δούμε...
Συνήθως οι παρόντες αποτελούσαν και τις σκληρές εμπροσθοφυλακές των κομμάτων της αντιπολίτευσης κάθε φορά, ΝΔ ή ΠΑΣΟΚ με τους μαϊντανούς του ΚΚΕ και του ΣΥΡΙΖΑ..
Ανάλογα με το ποιο κόμμα κυβερνούσε αλλά και ποιοι κομματικοί συσχετισμοί υπήρχαν στη Βουλή, αυτές οι λεγόμενες και «δυναμικές» μειοψηφίες ήταν σε θέση με το τέχνασμα της ψηφοφορίας, να κηρύξουν νόμιμα απεργίες, ή να προβούν σε καταλήψεις δημόσιων χώρων.
Με οποιοδήποτε αίτημα, όχι κατ' ανάγκη συνδικαλιστικό, και χωρίς κανένα τίμημα για τις πράξεις τους που είχαν σαν αποτέλεσμα την ταλαιπωρία του κόσμου και ποτέ των κυβερνώντων, που τους άφηναν να κάνουν τα νούμερα τους για όσο χρονικό διάστημα ήθελαν οι συνδικάλες που τάχα συνεδρίαζαν κι "έπαιρναν αποφάσεις" ...
Ο περί συνδικαλιστικών ελευθεριών νόμος της πρώτης κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ (1264/1982) παρείχε το δικαίωμα στους συνδικαλιστές για τα πάντα. Ταλαιπωρώντας και τους πάντες, αφού με τον φυσικά δημιουργούμενο κοινωνικό αυτοματισμό λόγω απεργίας, δηλαδή τη σύγκρουση συμφερόντων διαφόρων κοινωνικών ομάδων, επικρατούσε σύγχυση στην κοινωνία. Και ο ισχυρότερος κέρδιζε!
Σήμερα η χώρα χρειάζεται έναν άλου τύπου, υγιέστερο και απόλυτα αντιπροσωπευτικό συνδικαλισμό.
Κυρίως δε οι αποφάσεις, για φλέγοντα και καίρια εργασιακά θέματα, να μη παίρνονται από ορισμένες οργανωμένες μειοψηφίες. Κάτι που αντίκειται τόσο στην έννοια της δημοκρατικότητας, αλλά και της αντιπροσωπευτικότητας των αποφάσεων.
Η τωρινή κυβέρνηση δείχνει αποφασισμένη να προχωρήσει, έστω κα με τις αντιρρήσεις των εταίρων της, μέχρι τα τέλη του 2013 στην αλλαγή του σχετικού νόμου. Κάνοντας πιθανόν ολιγόμηνο διάλογο με τις συνδικαλιστικές οργανώσεις.
Οι βασικοί άξονες των αλλαγών αφορούν στον τρόπο κήρυξης μιας απεργιακής κινητοποίησης, στη σύσταση - συγκρότηση των συνδικαλιστικών οργανώσεων, στην οργάνωση και προσαρμογή του Συνδικαλιστικού κινήματος στα νέα δεδομένα, και στην επαναφορά του θεσμού της ανταπεργίας ('lock out'). Φυσικά θα επανεξετασθεί το status των αδειών και των δικαιωμάτων των συνδικαλιστών.
Το θέμα πάλι είναι αν το πολιτικό μας σύστημα είναι έτοιμο, πλην της κοινωνίας που μάλλον είναι ώριμη, να δεχθεί μια τέτοια αλλαγή.
Ο συνδικαλισμός μέχρι σήμερα ήταν το δεξί χέρι των κομμάτων: για παροχές, για δημιουργία ρετιρέ παροχών και προνομίων σε εκλεκτούς, για δυναμικές κρούσεις με τον αντίπαλο, για μπάχαλο κ.λπ.
Για να δούμε...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου