Δεν θα αναφερθώ σε σημερινές μορφές σχολικού εκφοβισμού, που έφτασε
να περιλαμβάνει και τα εργαλεία της σύγχρονης τεχνολογίας (e-mail, sms,
facebook), για κόντρες λιγότερο ή περισσότερο σοβαρές μεταξύ μαθητών και
σχολείων...
Θα θυμηθώ τα πρώτα μαθητικά μου χρόνια, που και τότε εκδηλώνονταν το ίδιο φαινόμενο, που ποτέ δεν έλλειψε όπως δείχνουν τα πράγματα...
Από τότε που ήμουν 7 - 8 στις πρώτες τάξεις του δημοτικού και πήγαινα στο σχολείο με μαχαίρι στην τσέπη και με οδηγίες από τον γέρο μου που να το καρφώσω και πως να το γυρίσω για να ξεκοιλιάσω όποιον μου κολλούσε στην αυλή...
Δεν χρειάστηκε να το χρησιμοποιήσω, αρκεί που το είχα μαζί μου και το ξέρανε, για να μην ασχολούνται πολύ μαζί μου, συνεχίζοντας όμως να ξεσπούν σε άλλους απροστάτευτους. Πάντα το οποιοδήποτε όπλο δημιουργεί σεβασμό κι αποτροπή, είτε ο αντίπαλος είναι 15 χρονών, είτε 35, είτε 55, είτε 85 και πάντα ο άοπλος θα είναι το σίγουρο θύμα, πάει και τελείωσε, νόμος της ζωής!
Και θα το έκανα χωρίς πολύ δισταγμό σε όποιον τολμούσε να με σπρώξει εσκεμμένα και με δόλο, να με κοροϊδέψει, να με πετραδίσει για την πλάκα του, να μου πάρει τη δραχμή που είχα για το κουλούρι μου, ή να θέλει να με δείρει κιόλας αποπάνω, πράγματα και καταστάσεις που δεν ήταν καθόλου σπάνια σε ώρα διαλλείματος...
Όπου βρισκόμασταν εμείς οι μικρότεροι μαζί με τους "μεγάλους" που στην πέμπτη κι έκτη τάξη έφταναν 15 - 16 - 17 χρονών κι ακόμη μεγαλύτεροι μερικοί, κάνοντας μερικά χρόνια σε κάθε τάξη, τότε που λειτουργούσαν οι κανόνες του σχολείου για ικανούς προβιβασμού και στάσιμους για σειρά ετών κυριολεκτικά...
Τότε που 6χρονος συνομήλικος μας "ταραξίας" κάθιζε για ώρες κλειδωμένος από τη νηπιαγωγό στη αποθήκη παρέα με τους ποντικούς στο σκοτάδι, μέχρι να δεήσει να τον περιλάβει ο διευθυντής του σχολείου με τη βέργα να τον περιποιηθεί όπως του χρειαζόταν τα χέρια και τα πόδια πριν τον παραδώσει στον κηδεμόνα του με πλήρη αναφορά στα πεπραγμένα του...
Όταν είχαμε κληρονομική έχθρα τα παιδιά (και ορισμένοι δάσκαλοι εκατέρωθεν) του 3ου σχολείου με κείνα του 4ου που είμασταν στο ίδιο προαύλιο μα σε διαφορετικά μέρη κι αλλίμονο αν κάποιο παιδί βρισκόταν σε λάθος τόπο την λάθος ώρα και γινόταν αντιληπτό από τον "εχθρό"...
Άστε τους πόλεμους μεταξύ παιδιών δοαοφρετικών μα όμορων γειτονιών, που αρκετές φορές κατάληγαν σε άγριους ξυλοδαρμούς και μετά σε πράξεις αντεκδίκησης και όλα καλά για την κοινωνία...
Τα χρόνια τα όχι και τόσο μακρινά, 70΄ς ήταν, που μεγαλώναμε κι ακούγαμε στα σπίτια μας για το απαγορευμένο τετράγωνο γύρω από τον παλαιό "Δαίδαλο" με τον ψηλό μαντρότοιχο και τα στρατιωτικά τόλ στην αυλή, όπου ο ενδοσχολικός μύθος ήθελε να μην τολμά να περάσει γυναίκα νέα κι ωραία εν ώρα διαλλείματος και σχολασμού, ή παπάς, ή κάποιος που νάξεραν οι μαθητές πως ήταν πούστης τότε γκέι σήμερα...
Αν περνούσε κι αν έφευγε χωρίς κουρελιασμένη γενετήσια αξιοπρέπεια από τους κρεμασμένους στον τοίχο 13χρονους - 15χρονους της κατωτέρας ή 16 - 20ρηδες της μέσης σχολής, που το πρώτο πράγμα που μάθαιναν κι έκαναν ήταν να φτιάχνουν στον τόρνο δίκοπες λεπίδες, να τυλίγουν ένα φαρδύ λάστιχο στο μέρος που προοριζόταν για λαβή και να τα κουβαλούν συνέχεια μαζί τους καρφώνοντας ο ένας τον άλλο σε κάθε ευκαιρία στον χώρο της σχολής ή στους σινεμάδες τα βράδια, που οι συνετοί μαθητές και νοικοκύρηδες απόφευγαν να βρεθούν μαζί τους...
Τρομάζετε με την σημερινή κοινωνική βία όπως ευκαιριακά εκδηλώνεται σε κάποιον αδέσποτο αράπη διαρρήκτη ή τσαντάκια ή σπανιότερα σε κάποιον μεθύστακα;
Για μάθετε τι τραβούσε ο Παντελής ο Μπαλαμπάκος (μορφή των παλαιών Χανίων που τον πρόφτασα εν ζωή) από την στιγμή που έβγαινε από το σπίτι του για να πάει οπουδήποτε σέρνοντας τα πόδια του, πόσες εκατοντάδες "Χανιώτικα σαλπίσματα" του έριχναν κάθε μέρα μικροί - μεγάλοι παντού όπου εμφανιζόταν, πόσα γιαούρτια ή νερά έτρωγε συχνά καταπρόσωπο και πόσες φορές τον έριχναν κάτω με καλαπόδια και κλωτσιές ή τον σήκωναν στα χέρια μερικοί άντρες και τον πετούσαν στη θάλασσα στο λιμάνι για πλάκα, πράξεις που ήταν αποδεκτές και γινόταν από όλη σχεδόν την τοπική κοινωνία, επειδή ο Παντελής που ήταν κανονικός πολίτης, ψήφιζε σε όλες τις εκλογές, έγγαμος για χρόνια ώσπου πέθανε η πρώτη γυναίκα του και πάρει αυτός μια άλλη γραφική στα γεράματα του, δούλευε σκουπιδιάρης στον δήμο με μισθό και δικαιώματα όπως οι υπόλοιποι εργάτες κι όχι παντελώς ξεπεσμένος, έπινε λίγο παραπάνω κρασί όποτε είχε ευκαιρία και ήταν άβουλος ν΄αντιδράσει δυναμικά όταν τον μότσαραν έτσι...
Καθημερινή κατάσταση τα παραπάνω συνδεδεμένα στενά με τη ύπαρξη του, μαρτύριο που κράτησε δεκαετίες από τα εφηβικά του χρόνια μέχρι το τέλος της μίζερης ζωής του σε προχωρημένα γεράματα παρά τα παθήματα του...
Σήμερα που οι ευαισθητούληδες σκούζουν για δήθεν κοινωνική βία προς τάχα "ανήμπορους", έχουν εδώ και χρόνια εξαληφθεί τέτοιες καταστάσεις και ο κάθε περιθωριακός έχει περισσότερα προνόμια και παροχές από τους λοιπούς πολίτες και φτάνει να κάνει ότι θέλει ανενόχλητοςκι αλώβητος, ακόμη και να κυκλοφορεί με κουδούνια όπως ένας συγκεκριμένος κάποια χρόνια τώρα, ας τολμούσε να περάσει στα 70΄ς από σχολείο, γυμνάσιο, φροντιστήριο, καφενείο, ταβέρνα, μηχανουργείο ή σιδεράδικο να δει τι θα τραβούσε....
Θα θυμηθώ τα πρώτα μαθητικά μου χρόνια, που και τότε εκδηλώνονταν το ίδιο φαινόμενο, που ποτέ δεν έλλειψε όπως δείχνουν τα πράγματα...
Από τότε που ήμουν 7 - 8 στις πρώτες τάξεις του δημοτικού και πήγαινα στο σχολείο με μαχαίρι στην τσέπη και με οδηγίες από τον γέρο μου που να το καρφώσω και πως να το γυρίσω για να ξεκοιλιάσω όποιον μου κολλούσε στην αυλή...
Δεν χρειάστηκε να το χρησιμοποιήσω, αρκεί που το είχα μαζί μου και το ξέρανε, για να μην ασχολούνται πολύ μαζί μου, συνεχίζοντας όμως να ξεσπούν σε άλλους απροστάτευτους. Πάντα το οποιοδήποτε όπλο δημιουργεί σεβασμό κι αποτροπή, είτε ο αντίπαλος είναι 15 χρονών, είτε 35, είτε 55, είτε 85 και πάντα ο άοπλος θα είναι το σίγουρο θύμα, πάει και τελείωσε, νόμος της ζωής!
Και θα το έκανα χωρίς πολύ δισταγμό σε όποιον τολμούσε να με σπρώξει εσκεμμένα και με δόλο, να με κοροϊδέψει, να με πετραδίσει για την πλάκα του, να μου πάρει τη δραχμή που είχα για το κουλούρι μου, ή να θέλει να με δείρει κιόλας αποπάνω, πράγματα και καταστάσεις που δεν ήταν καθόλου σπάνια σε ώρα διαλλείματος...
Όπου βρισκόμασταν εμείς οι μικρότεροι μαζί με τους "μεγάλους" που στην πέμπτη κι έκτη τάξη έφταναν 15 - 16 - 17 χρονών κι ακόμη μεγαλύτεροι μερικοί, κάνοντας μερικά χρόνια σε κάθε τάξη, τότε που λειτουργούσαν οι κανόνες του σχολείου για ικανούς προβιβασμού και στάσιμους για σειρά ετών κυριολεκτικά...
Τότε που 6χρονος συνομήλικος μας "ταραξίας" κάθιζε για ώρες κλειδωμένος από τη νηπιαγωγό στη αποθήκη παρέα με τους ποντικούς στο σκοτάδι, μέχρι να δεήσει να τον περιλάβει ο διευθυντής του σχολείου με τη βέργα να τον περιποιηθεί όπως του χρειαζόταν τα χέρια και τα πόδια πριν τον παραδώσει στον κηδεμόνα του με πλήρη αναφορά στα πεπραγμένα του...
Όταν είχαμε κληρονομική έχθρα τα παιδιά (και ορισμένοι δάσκαλοι εκατέρωθεν) του 3ου σχολείου με κείνα του 4ου που είμασταν στο ίδιο προαύλιο μα σε διαφορετικά μέρη κι αλλίμονο αν κάποιο παιδί βρισκόταν σε λάθος τόπο την λάθος ώρα και γινόταν αντιληπτό από τον "εχθρό"...
Άστε τους πόλεμους μεταξύ παιδιών δοαοφρετικών μα όμορων γειτονιών, που αρκετές φορές κατάληγαν σε άγριους ξυλοδαρμούς και μετά σε πράξεις αντεκδίκησης και όλα καλά για την κοινωνία...
Τα χρόνια τα όχι και τόσο μακρινά, 70΄ς ήταν, που μεγαλώναμε κι ακούγαμε στα σπίτια μας για το απαγορευμένο τετράγωνο γύρω από τον παλαιό "Δαίδαλο" με τον ψηλό μαντρότοιχο και τα στρατιωτικά τόλ στην αυλή, όπου ο ενδοσχολικός μύθος ήθελε να μην τολμά να περάσει γυναίκα νέα κι ωραία εν ώρα διαλλείματος και σχολασμού, ή παπάς, ή κάποιος που νάξεραν οι μαθητές πως ήταν πούστης τότε γκέι σήμερα...
Αν περνούσε κι αν έφευγε χωρίς κουρελιασμένη γενετήσια αξιοπρέπεια από τους κρεμασμένους στον τοίχο 13χρονους - 15χρονους της κατωτέρας ή 16 - 20ρηδες της μέσης σχολής, που το πρώτο πράγμα που μάθαιναν κι έκαναν ήταν να φτιάχνουν στον τόρνο δίκοπες λεπίδες, να τυλίγουν ένα φαρδύ λάστιχο στο μέρος που προοριζόταν για λαβή και να τα κουβαλούν συνέχεια μαζί τους καρφώνοντας ο ένας τον άλλο σε κάθε ευκαιρία στον χώρο της σχολής ή στους σινεμάδες τα βράδια, που οι συνετοί μαθητές και νοικοκύρηδες απόφευγαν να βρεθούν μαζί τους...
Τρομάζετε με την σημερινή κοινωνική βία όπως ευκαιριακά εκδηλώνεται σε κάποιον αδέσποτο αράπη διαρρήκτη ή τσαντάκια ή σπανιότερα σε κάποιον μεθύστακα;
Για μάθετε τι τραβούσε ο Παντελής ο Μπαλαμπάκος (μορφή των παλαιών Χανίων που τον πρόφτασα εν ζωή) από την στιγμή που έβγαινε από το σπίτι του για να πάει οπουδήποτε σέρνοντας τα πόδια του, πόσες εκατοντάδες "Χανιώτικα σαλπίσματα" του έριχναν κάθε μέρα μικροί - μεγάλοι παντού όπου εμφανιζόταν, πόσα γιαούρτια ή νερά έτρωγε συχνά καταπρόσωπο και πόσες φορές τον έριχναν κάτω με καλαπόδια και κλωτσιές ή τον σήκωναν στα χέρια μερικοί άντρες και τον πετούσαν στη θάλασσα στο λιμάνι για πλάκα, πράξεις που ήταν αποδεκτές και γινόταν από όλη σχεδόν την τοπική κοινωνία, επειδή ο Παντελής που ήταν κανονικός πολίτης, ψήφιζε σε όλες τις εκλογές, έγγαμος για χρόνια ώσπου πέθανε η πρώτη γυναίκα του και πάρει αυτός μια άλλη γραφική στα γεράματα του, δούλευε σκουπιδιάρης στον δήμο με μισθό και δικαιώματα όπως οι υπόλοιποι εργάτες κι όχι παντελώς ξεπεσμένος, έπινε λίγο παραπάνω κρασί όποτε είχε ευκαιρία και ήταν άβουλος ν΄αντιδράσει δυναμικά όταν τον μότσαραν έτσι...
Καθημερινή κατάσταση τα παραπάνω συνδεδεμένα στενά με τη ύπαρξη του, μαρτύριο που κράτησε δεκαετίες από τα εφηβικά του χρόνια μέχρι το τέλος της μίζερης ζωής του σε προχωρημένα γεράματα παρά τα παθήματα του...
Σήμερα που οι ευαισθητούληδες σκούζουν για δήθεν κοινωνική βία προς τάχα "ανήμπορους", έχουν εδώ και χρόνια εξαληφθεί τέτοιες καταστάσεις και ο κάθε περιθωριακός έχει περισσότερα προνόμια και παροχές από τους λοιπούς πολίτες και φτάνει να κάνει ότι θέλει ανενόχλητοςκι αλώβητος, ακόμη και να κυκλοφορεί με κουδούνια όπως ένας συγκεκριμένος κάποια χρόνια τώρα, ας τολμούσε να περάσει στα 70΄ς από σχολείο, γυμνάσιο, φροντιστήριο, καφενείο, ταβέρνα, μηχανουργείο ή σιδεράδικο να δει τι θα τραβούσε....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου