Ο ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΣ ΣΤΟΧΟΣ...

Βαρεθήκαμε πια τις στερεότυπες εκφράσεις που τροφοδοτούν καθημερινά τα αφτιά και το μυαλό μας, για την Ελλάδα που "πρέπει να παραμείνει στο ευρώ", που "πρέπει να τηρήσει τις δεσμεύσεις της", που "πρέπει να ανακτήσει την εμπιστοσύνη των αγορών", τις οποίες ακούραστα μας επαναλαμβάνουν διαρκώς οι δανειστές μας και οι εδώ υπηρέτες τους.

Οι συνεχείς απειλές της τρόικας με πρωταγωνιστή τον φόβο της επιστροφής στη δραχμή, μας υποβάλλουν διαρκώς σε πολλαπλές θυσίες που αν και έχουν πολλές ονομασίες (επιπρόσθετα μέτρα, περιστολές, ισοδύναμα κ.λπ.), όλα συντείνουν σε ένα και μόνο: Τη διαρκή μείωση των μισθών, των συντάξεων και των λοιπών παροχών ενός κοινωνικού κράτους.

Στο ίδιο μήκος κύματος με τους δανειστές μας κινείται και οι εδώ υπηρέτες τους - πολιτικοί που εκλέξαμε κυβέρνηση, που απαρτιζόμενη από ανθρώπους άβουλους, ανήμπορους και μοιραίους, αναμασώντας τα ίδια ξύλινα λόγια και ακροβατώντας μεταξύ φόβου και ελπίδας, αυτοπροσδιορίζονται ως αυτόκλητοι και μοναδικοί σωτήρες μας.

Πολλές αλλαγές έχουν συντελεστεί το τελευταίο διάστημα στην Ελλάδα. Αλλαγές που σχεδιάστηκαν και αποφασίστηκαν από τους Ευρωπαίους εταίρους, φυσικά με τα δέοντα ανταλλάγματα. Λες και μέχρι τώρα δεν υπήρχε κανένας έλεγχος και σωστή άσκηση διοίκησης, λες και όλα ήταν αφημένα στην τύχη και το άγνωστο, εδώ και κάμποσο καιρό προσφέρεται βοήθεια στην Ελλάδα, προκειμένου να αλλάξει συνολικά το τοπίο της οικονομίας της. Η βοήθεια βέβαια αυτή συνοδεύεται από μέτρα λιτότητας, περικοπές, απολύσεις, περιστασιακή απασχόληση και ανασφάλιστη εργασία. Και κάθε λίγο η τρόικα ζητά και από κάτι, με τις διαβουλεύσεις να μην σταματούν...

Είναι απορίας άξιον η ευκολία με την οποία οι δήθεν εκπρόσωποι του Ελληνικού λαού, λαμβάνουν συνεχώς βάρβαρα και άδικα μέτρα που καταληστεύουν τα εργασιακά και κοινωνικά του δικαιώματα, αδιαφορώντας πλήρως για την αξιοπρέπεια και την επιβίωση του, έστω και αν στο τέλος δεν παραλείπουν να χύνουν τα γνωστά πια σε όλους κροκοδείλιά τους δάκρυα μέσα από τις οθόνες...

Την ίδια στιγμή γίνονται συνεργοί απερίγραπτης σε μέγεθος φοροδιαφυγής ισχυρών εκπροσώπων εγχώριων μαύρων κεφαλαίων, αποκρύπτοντας επιμελώς τα στοιχεία τους.

Όσο όμως και αν θέλουν να μας παγιδεύσουν στη δική τους λογική οι τεχνοκράτες εκπρόσωποι των τραπεζικών κολοσσών, χρησιμοποιώντας σαν εργαλείο τη γλώσσα της επίπλαστης δικής τους πραγματικότητας, άλλο τόσο εμείς θα αντιστεκόμαστε και με όπλο την απλή μας σκέψη δεν θα πάψουμε να λέμε στη δική μας γλώσσα την αλήθεια.

Και η αλήθεια είναι όπως πάντα μία, που δεν λέχτηκε ανοιχτά:
Ο πλούσιος Βορράς της Ευρώπης, λαμβάνοντας υπόψη κάποια οικονομικά μεγέθη (όπως ο συνεχής ανταγωνισμός της Κίνας, η μείωση του ποσοστού κέρδους του κ.λπ.), αποφάσισε να εκπονήσει και στη συνέχεια να εφαρμόσει ένα πολύ φιλόδοξο σχέδιο αντιπερισπασμού, σύμφωνα με το οποίο θα επιχειρούνταν να δημιουργηθεί μια τεχνητή οικονομική κρίση χρέους σε κάποια κράτη - μέλη του φτωχού Νότου, με συνέπεια την επιβολή σκληρών μέτρων λιτότητας για τις χώρες που θα συνεργαζόταν και με απώτερο σκοπό τη μείωση του μισθολογικού κόστους και κατά συνέπεια την επίτευξη περιβάλλοντος φθηνής και ελαστικής εργασίας.

Ταυτόχρονα η αδυναμία κατοχής και συντήρησης των ακίνητων περιουσιών λόγω των αβάσταχτων φόρων σε συνδυασμό και με την εξαθλίωση της επιβίωσης όπου θα ακολουθούσε, μοιραία πια οι ακίνητες αξίες θα περνούσαν έτσι εύκολα στα χέρια των οικονομικών κατακτητών, με προέκταση την αμφισβήτηση ακόμα και εκείνης της εθνικής ανεξαρτησίας.

Ως πιλοτικό κράτος - πειραματόζωο επελέγη η Ελλάδα, αφού από την αρχή οι άνθρωποι που είχαν τις τύχες μας στα χέρια τους εμφανίστηκαν ως απόλυτα συνεργάσιμοι με τους ξένους εντολείς τους.
Ολα τα μέτρα που εφαρμόστηκαν στα δύο μέχρι στιγμής μνημόνια και τις τροποποιήσεις τους είχαν έναν και μόνον έναν στόχο: Τη σταδιακή και διαρκώς κλιμακούμενη αποδυνάμωση και εξαθλίωση του Ελληνα πολίτη, με ταυτόχρονη απαξίωση τόσο της αγοραστικής του δυνατότητας όσο και της αξιοπρέπειας του.

Με σύμμαχο τον τρόμο της χρεοκοπίας κατάφεραν μέχρι στιγμής να μειώσουν κατά πολύ το μισθολογικό κόστος και να εξασφαλίσουν ακόμα μεγαλύτερες μειώσεις στο άμεσο μέλλον μέσα από τις ρήτρες που τελευταία υπέγραψαν.

Αναρωτιόμαστε όλοι μέχρι πού θα φτάσουν οι απειλές και οι εκβιασμοί του Ελληνα;

Οι εκπρόσωποι του κεφαλαίου ξένοι και ντόπιοι βάσει του σχεδίου που εφαρμόζουν πιστά, έχουν υπολογίσει τους στόχους τους. Ακούγεται ολοένα και περισσότερο να λέγεται σε πολλές γωνιές της πιάτσας της αγοράς ότι στον λεγόμενο "πάτο του βαρελιού" ο μέσος μηνιαίος μισθός αποτιμάται λίγο πιο κάτω από τα 300 ευρώ...

Μετά την επίτευξη του στόχου αυτού, να είστε σίγουροι ότι ως διά μαγείας θα έρθει και η ανάπτυξη, η οικονομία μας θα τεθεί σε επανεκκίνηση, η ανεργία θα πέσει κατακόρυφα και όλοι μαζί, η γενιά πλέον των 300 ευρώ, απασχολούμενοι στις πρώην περιουσίες μας, θα πραγματοποιούμε το όνειρο της ανοικοδόμησης της νέας Ελλάδας.

Αν αυτήν την Ελλάδα ονειρευόμαστε, τότε ας αναλάβει ο καθένας μας τις ευθύνες του...
Οι εμπνευστές και εκτελεστές του σχεδίου εξαθλίωσης της χώρας μας και των πολιτών της, γνωρίζουν πολύ καλά τον ρόλο που πρέπει να παίξουν σε αυτήν την υπόθεση.

Το μόνο που ενδεχομένως δεν γνωρίζουν και που δεν μπορούν να υπολογίσουν, είναι την ανοχή και την αντοχή του πειραματόζωου, που από τώρα και στο εξής δεν θα πρέπει πλέον να θεωρείται από κανέναν δεδομένη...

Η ΠΑΡΑΔΟΣΗ, ΟΙ ΜΠΑΛΩΘΙΕΣ ΚΑΙ Η ΕΝΤΟΛΗ ΤΟΥ ΠΑΠΠΟΥ…

Πολλές φορές αναφερόμαστε στην παράδοση και πολλές φορές προστρέχουμε σ' αυτήν. Τις περισσότερες φορές για μια «νομιμοποίηση» μιας σημερινής καθημερινής συμπεριφοράς μας και ελάχιστες φορές γιατί πραγματικά νιώθουμε την ανάγκη επικοινωνίας με την πρωταρχική πηγή της.

Γιατί πολλές φορές έχουμε πει, η παράδοση δεν είναι μια παρακαταθήκη έτοιμων λύσεων αλλά μια πηγή έμπνευσης και αφετηρία σχηματισμού νέων ιδεών, αξιών και συμπεριφορών.

Η παράδοση δεν πρέπει να μας προκαλεί μια δογματικού τύπου προσκόλληση αλλά να είναι μια διεργασία παραγωγής αξιών, αρχών και νοήματος ζωής.

Δεν πρέπει να μας καθηλώνει στο παρελθόν αλλά πρέπει να μας εξοπλίζει για το μέλλον.

Πολλές φορές όμως στο όνομα της παράδοσης και του εθίμου, γίνεται μιά παρανόηση, που καταλήγει τελικά σε κακοποίηση της. Ότι γίνεται σήμερα με τις μπαλωθιές δεν έχει καμία σχέση με το παλαιό έθιμο. Οι παλιοί άνθρωποι το αναγνωρίζουν.

Αυτοί όμως έχουν σταθερή σχέση με τη ρίζα και με το παρελθόν.
Οι σημερινοί άνθρωποι της ευμάρειας, της ευκολίας, του αγοραίου πολιτισμού, της καταναλωτικότητας, το πολύ πολύ να νομίζουν απλώς ότι αυτό είναι το έθιμο.

Τα σημαινόμενα της μπαλωθιάς ήταν άλλα πριν στην ανταλλακτική και προβιομηχανική κοινωνία.

Τότε σήμαινε αρχοντιά, γενναιότητα, ευψυχία αλλά και ηθικότητα και αισθητική και είχε ένα ισχυρό σήμα υπεράσπισης των πατρογονικών, των απαραβίαστων, των απαράγραπτων, των οσίων και των ιερών.
Ακόμη μπορεί τα σημαινόμενα να ήταν η παλικαριά αλλά και η ευταξία στην κοινωνία, η ιεραρχία, ο σεβασμός αλλά και το δίκαιο γιατί τότε δεν υπήρχαν οι ειδικοί του νόμου του δικαίου και του κράτους.
Μόνοι τους οι άνθρωποι έλυναν τις διαφορές τους με ευθυκρισία και ευθυδικία.

Τα σημαινόμενα είναι άλλα σήμερα, στη μεταβιομηχανική και μετανεωτερική εποχή μας, της παγκοσμιοποίησης.
Αυτής που θεωρεί εμπόδιο ακόμη και το μαύρο πουκάμισο και τα στιβάνια, που φορούνε στα ορεινά και βάλθηκαν οι γνωστοί κονδυλοφόροι να τα «δαιμονοποιήσουν» κι αυτά.

Να τα ποινικοποιήσουν κιόλας, όπως βλέπουμε να πάει να γίνει στον Μυλοπόταμο, με επιδρομές κουκουλοφόρων θρασύδειλων μπάτσων εξ Αθηνών, κατά ομάδες εναντίον οποιουδήποτε φορεί παραδοσιακή φορεσιά στο χωριό του.
Και να τον υβρίζουν και να τον λοιδορούν από πάνω.

Τους θέλουν κάποιοι με σκουλαρίκια και γελοία εμπριμέ, να κάνουν τους dj's;

Σήμερα όμως, τι ειδική σημασία μπορεί να έχουν οι μπαλωθιές πέραν από τις ψυχοδυναμικές ερμηνείες που μπορεί να κάνει ή να μην κάνει κανείς;
Σήμερα οι ΑΣΚΟΠΕΣ μπαλωθιές τι άλλο μπορεί να σημαίνουν παρά αρχοντοχωριατισμό, ψευτοπαλικαροσύνη, επίδειξη δύναμης ή πλούτου ή ακόμα και ένα ανόητο καπετανιλίκι ή εγωκεντρισμό.

Η μπαλωθιά σήμερα είναι επακόλουθο της αναδιάταξης των αξιών μας ως κοινωνίας. Δείγμα της ευτέλειας, της επιφάνειας, του νεοπλουτισμού.
Σήμερα δεν σημαίνει πλέον τι, άλλα πόσο.
Σήμερα η μπαλωθιά δεν σημαίνει κάτι ακριβό, δυσεύρετο, πολύτιμο και μοναδικό αλλά κυρίως ποσότητα. Οι χιλιάδες κάλυκες που μαζεύονται ύστερα από γάμους και βαφτίσεις το αποδεικνύουν.

Μα οι σημερινοί εχθροί έχουν αλλάξει μορφή και τακτική, δεν επιτίθενται με γιουρούσια. Σήμερα η αλλοτρίωση έρχεται με επιθέσεις στη γλώσσα, στον πολιτισμό μας, στην καθημερινή ζωή και στάση μας.

Σήμερα τα σημαινόμενα της ηθικής, της υπεράσπισης των πατρογονικών εντολών, αξιών και προταγμάτων, περνούν μέσα από τη γνώση της Ιστορίας, την ηθική συγκρότηση του καθενός ξεχωριστά, την συλλογική συνείδηση των ενεργού πολιτών, την έγνοια για τον άνθρωπο, την γνήσια παράδοση και τον πολιτισμό.

Οι ΑΣΚΟΠΕΣ μπαλωθιές δεν σταματούν με τη συλλογή υπογραφών κάποιων «επώνυμων» αλλά χρειάζεται μια διαφορετική άποψη και κυρίως στάση. Μια στάση αποστροφής. Οποιαδήποτε συμπεριφορά αποσβένεται μόνον όταν συναντά την κοινωνική αποδοκιμασία. Αυτό κυρίως μας χρειάζεται.

Ας βάλουμε λοιπόν τα όπλα στα συρτάρια, καλολαδωμένα και εύχρηστα βέβαια, μην τολμήσει κανείς να τα παραδώσει, μα να τα έχουμε ΟΛΟΙ όποτε χρειάζεται πραγματικά και όχι όποτε θελήσουν κάποιοι μίζεροι να κάνουν αισθητή την ασημαντότητα τους.