Η ΠΑΡΑΔΟΣΗ, ΟΙ ΜΠΑΛΩΘΙΕΣ ΚΑΙ Η ΕΝΤΟΛΗ ΤΟΥ ΠΑΠΠΟΥ…

Πολλές φορές αναφερόμαστε στην παράδοση και πολλές φορές προστρέχουμε σ' αυτήν. Τις περισσότερες φορές για μια «νομιμοποίηση» μιας σημερινής καθημερινής συμπεριφοράς μας και ελάχιστες φορές γιατί πραγματικά νιώθουμε την ανάγκη επικοινωνίας με την πρωταρχική πηγή της.

Γιατί πολλές φορές έχουμε πει, η παράδοση δεν είναι μια παρακαταθήκη έτοιμων λύσεων αλλά μια πηγή έμπνευσης και αφετηρία σχηματισμού νέων ιδεών, αξιών και συμπεριφορών.

Η παράδοση δεν πρέπει να μας προκαλεί μια δογματικού τύπου προσκόλληση αλλά να είναι μια διεργασία παραγωγής αξιών, αρχών και νοήματος ζωής.

Δεν πρέπει να μας καθηλώνει στο παρελθόν αλλά πρέπει να μας εξοπλίζει για το μέλλον.

Πολλές φορές όμως στο όνομα της παράδοσης και του εθίμου, γίνεται μιά παρανόηση, που καταλήγει τελικά σε κακοποίηση της. Ότι γίνεται σήμερα με τις μπαλωθιές δεν έχει καμία σχέση με το παλαιό έθιμο. Οι παλιοί άνθρωποι το αναγνωρίζουν.

Αυτοί όμως έχουν σταθερή σχέση με τη ρίζα και με το παρελθόν.
Οι σημερινοί άνθρωποι της ευμάρειας, της ευκολίας, του αγοραίου πολιτισμού, της καταναλωτικότητας, το πολύ πολύ να νομίζουν απλώς ότι αυτό είναι το έθιμο.

Τα σημαινόμενα της μπαλωθιάς ήταν άλλα πριν στην ανταλλακτική και προβιομηχανική κοινωνία.

Τότε σήμαινε αρχοντιά, γενναιότητα, ευψυχία αλλά και ηθικότητα και αισθητική και είχε ένα ισχυρό σήμα υπεράσπισης των πατρογονικών, των απαραβίαστων, των απαράγραπτων, των οσίων και των ιερών.
Ακόμη μπορεί τα σημαινόμενα να ήταν η παλικαριά αλλά και η ευταξία στην κοινωνία, η ιεραρχία, ο σεβασμός αλλά και το δίκαιο γιατί τότε δεν υπήρχαν οι ειδικοί του νόμου του δικαίου και του κράτους.
Μόνοι τους οι άνθρωποι έλυναν τις διαφορές τους με ευθυκρισία και ευθυδικία.

Τα σημαινόμενα είναι άλλα σήμερα, στη μεταβιομηχανική και μετανεωτερική εποχή μας, της παγκοσμιοποίησης.
Αυτής που θεωρεί εμπόδιο ακόμη και το μαύρο πουκάμισο και τα στιβάνια, που φορούνε στα ορεινά και βάλθηκαν οι γνωστοί κονδυλοφόροι να τα «δαιμονοποιήσουν» κι αυτά.

Να τα ποινικοποιήσουν κιόλας, όπως βλέπουμε να πάει να γίνει στον Μυλοπόταμο, με επιδρομές κουκουλοφόρων θρασύδειλων μπάτσων εξ Αθηνών, κατά ομάδες εναντίον οποιουδήποτε φορεί παραδοσιακή φορεσιά στο χωριό του.
Και να τον υβρίζουν και να τον λοιδορούν από πάνω.

Τους θέλουν κάποιοι με σκουλαρίκια και γελοία εμπριμέ, να κάνουν τους dj's;

Σήμερα όμως, τι ειδική σημασία μπορεί να έχουν οι μπαλωθιές πέραν από τις ψυχοδυναμικές ερμηνείες που μπορεί να κάνει ή να μην κάνει κανείς;
Σήμερα οι ΑΣΚΟΠΕΣ μπαλωθιές τι άλλο μπορεί να σημαίνουν παρά αρχοντοχωριατισμό, ψευτοπαλικαροσύνη, επίδειξη δύναμης ή πλούτου ή ακόμα και ένα ανόητο καπετανιλίκι ή εγωκεντρισμό.

Η μπαλωθιά σήμερα είναι επακόλουθο της αναδιάταξης των αξιών μας ως κοινωνίας. Δείγμα της ευτέλειας, της επιφάνειας, του νεοπλουτισμού.
Σήμερα δεν σημαίνει πλέον τι, άλλα πόσο.
Σήμερα η μπαλωθιά δεν σημαίνει κάτι ακριβό, δυσεύρετο, πολύτιμο και μοναδικό αλλά κυρίως ποσότητα. Οι χιλιάδες κάλυκες που μαζεύονται ύστερα από γάμους και βαφτίσεις το αποδεικνύουν.

Μα οι σημερινοί εχθροί έχουν αλλάξει μορφή και τακτική, δεν επιτίθενται με γιουρούσια. Σήμερα η αλλοτρίωση έρχεται με επιθέσεις στη γλώσσα, στον πολιτισμό μας, στην καθημερινή ζωή και στάση μας.

Σήμερα τα σημαινόμενα της ηθικής, της υπεράσπισης των πατρογονικών εντολών, αξιών και προταγμάτων, περνούν μέσα από τη γνώση της Ιστορίας, την ηθική συγκρότηση του καθενός ξεχωριστά, την συλλογική συνείδηση των ενεργού πολιτών, την έγνοια για τον άνθρωπο, την γνήσια παράδοση και τον πολιτισμό.

Οι ΑΣΚΟΠΕΣ μπαλωθιές δεν σταματούν με τη συλλογή υπογραφών κάποιων «επώνυμων» αλλά χρειάζεται μια διαφορετική άποψη και κυρίως στάση. Μια στάση αποστροφής. Οποιαδήποτε συμπεριφορά αποσβένεται μόνον όταν συναντά την κοινωνική αποδοκιμασία. Αυτό κυρίως μας χρειάζεται.

Ας βάλουμε λοιπόν τα όπλα στα συρτάρια, καλολαδωμένα και εύχρηστα βέβαια, μην τολμήσει κανείς να τα παραδώσει, μα να τα έχουμε ΟΛΟΙ όποτε χρειάζεται πραγματικά και όχι όποτε θελήσουν κάποιοι μίζεροι να κάνουν αισθητή την ασημαντότητα τους.