Η Ν.Δ. εξακολουθεί να ζει και να ονειρεύεται την εποχή του Κ. Καραμανλή του πρώτου κάπου στο '74 της απόλυτης αυτοδυναμίας, το ΠΑΣΟΚ νοσταλγεί την εποχή του Α. Παπανδρέου το '81 της πρώτης του παντοκρατορίας, το ΚΚΕ στην εποχή του Στάλιν το '36 κι ο ΣΥΡΙΖΑ τα βλέπει όλα ως συμφωνίες τύπου Βάρκιζας του '45 που πρέπει να ανατραπούν, με αέναους αγώνες, φυσικά του λαού κι όχι των στελεχών του που στρογγυλοκάθονται στη βουλή...
Δηλαδή κανένα κόμμα δε ζει το παρόν, την τραγική οικονομική πραγματικότητα που ζει ο λαός στο πετσί του.
Κι ας κόπτονται όλα ότι δήθεν αγωνίζονται για το λαό.
Για την πάρτη τους γίνεται ο αγώνας.
Απόδειξη; Οι καθημερινοί εσωτερικοί καβγάδες τους που δεν ενδιαφέρουν κανένα μας.
Το τι θα γίνει στο μέλλον στη χώρα και τους πολίτες της, τους απασχολεί όλους τους κομματισμένους πολύ λιγότερο από το παρόν τους και τις εφήμερες επιδιώξεις τους.
Φρούδες ελπίδες τάζουν ακόμη, απέλπιδα όνειρα μας αβάνταραν να κάνουμε, μίζερο παρόν ζούμε με κείνους πρωτίστως υπαίτιους...
Εδώ μας έφερε η κατάληξη της μεταπολιτευτικής πολιτικής όλων των υπαρχόντων κομμάτων...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου