ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΙΚΑ ΑΙΤΗΜΑΤΑ...

Όταν στην εξουσία εναλλάσσονταν ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, η νομή του κράτους εθεωρείτο φυσιολογικό επακόλουθο μετά την κάθε εκλογική αναμέτρηση.

Όπου βλέπαμε το πρώτο μέλημα του νικητή, που ήταν η άλωση του δημοσίου από τα δικά του παιδιά καθώς και η αλλαγή των συνδικαλιστικών ηγεσιών από ημέτερους.

Όλα αυτά με "νόμιμες" διαδικασίες, αποδεκτές από τον δικομματισμό...

Ο υπόλοιπος λαός χαρακτήριζε πολύ σωστά αυτούς τους κομματικούς συνδικαλιστές κομματόσκυλα. Οι εργαζόμενοι άρχισαν να απαξιώνουν τους στημένους αγώνες τέτοιων συνδικαλιστών. Που θεωρούσαν τις κατακτημένες θέσεις περισσότερο ως εφαλτήριο για τα βουλευτικά έδρανα και λιγότερο για το καλό του κλάδου.

Και έτσι γινόταν...
Ας σκεφτούμε μόνο τους αγώνες που έπρεπε να γίνουν, αλλά δεν έγιναν, διότι αυτό ήθελε η εκάστοτε κυβέρνηση. Ή τους παράταιρους ανεπιτυχείς αγώνες. Δέστε τη Βουλή σήμερα, μετρήστε τους κομματικούς συνδικαλιστές - βουλευτές μετά τη μεταπολίτευση και θα καταλάβετε.

Όποια κυβέρνηση τα είχε καλά με τους συνδικαλιστές, μακροημέρευε. Οποια ακόμη ήθελε να υποστηρίξει τους συνδικαλιστές της, τους προέτρεπε να απεργήσουν για να τους δώσει "κάτι"

Έτσι δημιουργήθηκαν τα μισθολογικά ρετιρέ του δημοσίου. Ετσι το ενιαίο μισθολόγιο δεν υπήρξε ποτέ ενιαίο. Η καθαρά κομματική επιδοματική πολιτική κατέστρεψε κάθε έννοια δίκαιης αμοιβής των εργαζομένων. Οποιος πίεζε περισσότερο (τον λαό όμως κι όχι τα κόμματα και τις ηγεσίες) οικονομικά ή κοινωνικά κέρδιζε τα περισσότερα.

Αυτό γίνεται και σήμερα, έστω με πενιχρότερα αποτελέσματα (διαπραγματεύσεις για μη μειώσεις ορισμένων), αφού παραμονεύουν μνημόνιο, δανειστές, χρεοκοπία.

ΕίναιΙ φανερό πως οι οποιεσδήποτε μαξιμαλιστικές συνδικαλιστικές απαιτήσεις, την ώρα που περικόπτονται αγρίως μισθοί και συντάξεις, συνιστούν μάλλον πρόκληση για την υπόλοιπη κοινωνία...
Τα πράγματα είναι εξαιρετικά δύσκολα και μπορεί να γίνουν ακόμη χειρότερα αν επικρατήσει κοινωνικός αναβρασμός, κλείσιμο δρόμων, τυφλές απεργίες.

Βέβαια οι οποιοιδήποτε "εργατοπατέρες" με την τεράστια δύναμη που τους έδωσαν τα φιλικά προς αυτούς κόμματα και οι κυβερνήσεις, είναι ακόμη σε θέση να επηρεάζουν καταλυτικά την κοινωνία, την πολιτική και την πορεία της χώρας.

Μα σήμερα η Ελληνική κοινωνία αντιλαμβάνεται πως οι συντεχνίες με τα παράλογα αιτήματα τους, έχουν τελειώσει. Γι' αυτό και αντιδρά με σοβαρότητα και αυστηρότητα σε "κιτητοποιήσεις" και φαινόμενα τύπου Φωτόπουλου, Σταματόπουλου ή Μπούτα κλπ συνδικαΛΗΣΤΩΝ που ταυτίζουν τα δικά τους κρατικοδίαιτα συμφέροντα με αυτά της πλειοψηφίας του Ελληνικού λαού...

Το θέμα είναι, αν το ίδιο το κράτος θα έχει το σθένος και την ικανότητα να προστατεύει το δημόσιο συμφέρον και να επιβάλει στοιχειώδη δικαιοσύνη.

Δεν μηδενίζονται έτσι οι αγώνες κανενός εργαζόμενου, αλλά δεν πρέπει όλοι μαζί να "καίγονται" εξυπηρετώντας μικροκοματικές σκοπιμότητες ορισμένων.

Επιθυμούμε όλοι μια κυβέρνηση που να μας βγάλει από την παρατεταμένη κρίση, με ομαλό τρόπο. Διορθώνοντας ταυτόχρονα και τις κοινωνικές αδικίες που συσσωρεύτηκαν εδώ και δεκαετίες...